Gezondheid
alle pijlers
Onverklaarbare lichamelijke klachten
donderdag 23 januari 2014 om 15:21
Zijn er meer mensen hier die dit hebben? Hoe ga jij daar mee om? Ik heb sinds een aantal weken aangezichtspijn en een algeheel gevoel van maleise. Hierdoor functioneer ik nauwelijks en zit ik in de zw. Volgens de bloedtesten en artsen ben ik gezond, toch voel ik me niet zo. Psychisch voel ik me goed, ik heb geen stress. Ik kan me dus niet voorstellen dat er psychisch iets aan de hand is waardoor ik deze klachten heb.
Iemand die zich hierin herkend?
Iemand die zich hierin herkend?
vrijdag 24 januari 2014 om 00:45
Volgens de Amerikaanse neurochirurg Jannetta moet de oorzaak van trigeminusneuralgie worden gezocht in de aanraking van de nervus trigeminus door een kronkel van een nabijgelegen slagadertje dat door het kloppen tegen de zenuw veranderingen heeft teweeggebracht in de zenuwvezels. Hierdoor is de zenuw als het ware abnormaal gevoelig geworden en kunnen reeds geringe prikkels uit het gelaat heftige pijnscheuten veroorzaken. Deze theorie wordt gesteund door de goede resultaten van de behandeling die er op gericht is om het directe contact van de slagader met de zenuw op te heffen.
Dit is een mogelijke oorzaak en mogelijk ook moeilijk vast te stellen?
Dit is een mogelijke oorzaak en mogelijk ook moeilijk vast te stellen?
vrijdag 24 januari 2014 om 08:28
quote:Paekzwart schreef op 23 januari 2014 @ 16:27:
Er is mijns inziens altijd een oorzaak. Onverklaarbaar wil in mijn ogen zeggen dat ze die oorzaak niet kunnen achterhalen. Maar "iets" ontstaat niet zomaar even uit "niets".
Verwijzen huisarts en internist je nu nog door of zeggen ze dat hun taak er op zit en dat je het nu verder zelf maar uit moet zoeken?
Ik vind het vervelend te zeggen, maar dat is dus niet zo. Soms is er gewoon geen lichamelijke oorzaak. Iedereen heeft namelijk wel eens lichamelijke klachten, de één alleen wat meer dan de ander. Dat kan komen door stress bijvoorbeeld, die al heel lang opbouwt. Het kan dus best zijn dat je al 5 jaar zonder problemen een hele drukke baan hebt, maar in jaar 6 allerlei rare klachten krijgt door alle stress vd afgelopen jaren. Ook gebeurt het soms dat mensen teveel focussen op de klachten. Als ze toevallig twee keer in een week hoofdpijn hebben gaan ze daar op letten en boeken ze steeds vaker hoofdpijn. Het kan dan gebeuren dat je lichaam normale signalen vertaalt naar pijn, terwijl het eigenlijk normale lichaamsverschijnselen zijn. Als je die hoofdpijn niet eerder had gehad, was het je niet opgevallen maar nu wel.
TO, ik zeg absoluut niet dat dit bij jou het geval is, maar het zou wel kunnen. Het komt ook echt veel meer voor dan je zou denken trouwens. Sterkte in ieder geval!
Er is mijns inziens altijd een oorzaak. Onverklaarbaar wil in mijn ogen zeggen dat ze die oorzaak niet kunnen achterhalen. Maar "iets" ontstaat niet zomaar even uit "niets".
Verwijzen huisarts en internist je nu nog door of zeggen ze dat hun taak er op zit en dat je het nu verder zelf maar uit moet zoeken?
Ik vind het vervelend te zeggen, maar dat is dus niet zo. Soms is er gewoon geen lichamelijke oorzaak. Iedereen heeft namelijk wel eens lichamelijke klachten, de één alleen wat meer dan de ander. Dat kan komen door stress bijvoorbeeld, die al heel lang opbouwt. Het kan dus best zijn dat je al 5 jaar zonder problemen een hele drukke baan hebt, maar in jaar 6 allerlei rare klachten krijgt door alle stress vd afgelopen jaren. Ook gebeurt het soms dat mensen teveel focussen op de klachten. Als ze toevallig twee keer in een week hoofdpijn hebben gaan ze daar op letten en boeken ze steeds vaker hoofdpijn. Het kan dan gebeuren dat je lichaam normale signalen vertaalt naar pijn, terwijl het eigenlijk normale lichaamsverschijnselen zijn. Als je die hoofdpijn niet eerder had gehad, was het je niet opgevallen maar nu wel.
TO, ik zeg absoluut niet dat dit bij jou het geval is, maar het zou wel kunnen. Het komt ook echt veel meer voor dan je zou denken trouwens. Sterkte in ieder geval!
vrijdag 24 januari 2014 om 11:38
Gezondheid gaat niet alleen over lichamelijke klachten maar ook over geestelijke klachten die overigens beiden weer invloed op elkaar hebben. Ook teveel stress en daaruit klachten en daardoor niet goed kunnen functioneren valt in de categorie niet gezond. Waarbij stress dus daadwerkelijk voor lichamelijke problemen kan zorgen die aantoonbaar weer zijn zoals bijv. hoge bloeddruk, die ook weer ontstaat door dropjes eten of oorzaak onbekend. Maar ook omgekeerd dat iemand door pijn weer stress krijgt.
Overigens is het zelfs zo dat iemand die bepaalde dingen flink lichamelijk mankeert toch zichzelf als gezond kan zien. En kun je dus met bepaalde ziekten zo goed leren omgaan dat het nauwelijks je functioneren beïnvloed of slechts weinig invloed heeft op je welbevinden.
‘De huidige definitie van de WHO stelt dat gezondheid “een toestand van volledig fysiek, geestelijk en sociaal welbevinden en niet louter het ontbreken van ziekte of gebrek” is. Deze definitie is in 1948 opgesteld, kort na de 2e Wereldoorlog, en was toen baanbrekend. In die tijd was vooral sprake van infectieziekten. Door de ontdekking van antibiotica dacht men dat het mogelijk was om alle ziekten te wereld uit te helpen. Er heerste een groot idealisme en vertrouwen in de wetenschap.’
Rare definitie van gezondheid hoor dat dagelijks erge pijn voelen niets zegt over iemands gezondheid of dat als iemand psychisch overbelast raakt v.d. stress dat die persoon dan niet ziek is, het gaat om de mogelijkheid tot functioneren. Zelfs als iemand zich in zou beelden dat hij pijn heeft, dan nog is dat niet gezond. Sommige mensen zouden zelfs een zogenaamd gezond verklaard been af willen hakken omdat het maar pijn blijft doen of sterker nog een been wat er niet meer aan zit maar toch pijn blijft doen.
En het klopt hoor dat je pijn kan verminderen in gevoelswaarde als je je aandacht ergens op richt, dat lukt zelfs als je je been breekt. Maar op het moment dat iemand dat niet lukt kan iemand niet functioneren en heet tot die tijd ziek.
Wat veel mensen lijken te willen doen is de patient vooral blijven zeggen dat ze echt niets mankeren en vinden dat als je dan maar zelf niet genoeg denkt dat je niets mankeert je je klachten in stand houdt en dus schuld hebt aan dat je niet beter wordt. Je kan als patient op geen enkele manier dan bewijzen dat je daadwerkelijk goed denkt. Ook al heb je alle mogelijke denkwijzen bekeken, uitgeprobeerd, je aandacht op allerlei mogelijke manieren afgeleid etc.
En ondertussen doen de mensen om je heen alsof je de pijn die je ervaart niet echt voelt of niet zou horen voelen en nemen ze je daarin dus niet serieus met de woorden "dat je gezond bent" en laten ze je gewoon voortploeteren en kijken meesmuilend denigrerend toe ondertussen bedoelend dat je achterlijk bent en een aansteller die persé graag een uitkering wil hebben. Erg leuk als je vergaat van de pijn en nog maar erg weinig kan doen en je hele leven voorbij ziet gaan.
Op het moment dat iemand niet goed meer kan functioneren door welke reden dan ook en daar alles aan doet maar het lukt niet, ís die persoon niet gezond.
En er zullen mensen zijn die hun klachten overdrijven om maar thuis te hoeven zetten, helemaal niet goed, helemaal mee eens. Maar ik ga iemand die elke dag pijn zegt te hebben hier op een anoniem forum niet vertellen dat ze morgen gewoon moeten gaan werken en ze gewoon meer haar best moeten doen om te denken dat ze gewoon gezond is.
Overigens is het zelfs zo dat iemand die bepaalde dingen flink lichamelijk mankeert toch zichzelf als gezond kan zien. En kun je dus met bepaalde ziekten zo goed leren omgaan dat het nauwelijks je functioneren beïnvloed of slechts weinig invloed heeft op je welbevinden.
‘De huidige definitie van de WHO stelt dat gezondheid “een toestand van volledig fysiek, geestelijk en sociaal welbevinden en niet louter het ontbreken van ziekte of gebrek” is. Deze definitie is in 1948 opgesteld, kort na de 2e Wereldoorlog, en was toen baanbrekend. In die tijd was vooral sprake van infectieziekten. Door de ontdekking van antibiotica dacht men dat het mogelijk was om alle ziekten te wereld uit te helpen. Er heerste een groot idealisme en vertrouwen in de wetenschap.’
Rare definitie van gezondheid hoor dat dagelijks erge pijn voelen niets zegt over iemands gezondheid of dat als iemand psychisch overbelast raakt v.d. stress dat die persoon dan niet ziek is, het gaat om de mogelijkheid tot functioneren. Zelfs als iemand zich in zou beelden dat hij pijn heeft, dan nog is dat niet gezond. Sommige mensen zouden zelfs een zogenaamd gezond verklaard been af willen hakken omdat het maar pijn blijft doen of sterker nog een been wat er niet meer aan zit maar toch pijn blijft doen.
En het klopt hoor dat je pijn kan verminderen in gevoelswaarde als je je aandacht ergens op richt, dat lukt zelfs als je je been breekt. Maar op het moment dat iemand dat niet lukt kan iemand niet functioneren en heet tot die tijd ziek.
Wat veel mensen lijken te willen doen is de patient vooral blijven zeggen dat ze echt niets mankeren en vinden dat als je dan maar zelf niet genoeg denkt dat je niets mankeert je je klachten in stand houdt en dus schuld hebt aan dat je niet beter wordt. Je kan als patient op geen enkele manier dan bewijzen dat je daadwerkelijk goed denkt. Ook al heb je alle mogelijke denkwijzen bekeken, uitgeprobeerd, je aandacht op allerlei mogelijke manieren afgeleid etc.
En ondertussen doen de mensen om je heen alsof je de pijn die je ervaart niet echt voelt of niet zou horen voelen en nemen ze je daarin dus niet serieus met de woorden "dat je gezond bent" en laten ze je gewoon voortploeteren en kijken meesmuilend denigrerend toe ondertussen bedoelend dat je achterlijk bent en een aansteller die persé graag een uitkering wil hebben. Erg leuk als je vergaat van de pijn en nog maar erg weinig kan doen en je hele leven voorbij ziet gaan.
Op het moment dat iemand niet goed meer kan functioneren door welke reden dan ook en daar alles aan doet maar het lukt niet, ís die persoon niet gezond.
En er zullen mensen zijn die hun klachten overdrijven om maar thuis te hoeven zetten, helemaal niet goed, helemaal mee eens. Maar ik ga iemand die elke dag pijn zegt te hebben hier op een anoniem forum niet vertellen dat ze morgen gewoon moeten gaan werken en ze gewoon meer haar best moeten doen om te denken dat ze gewoon gezond is.
vrijdag 24 januari 2014 om 13:07
Gezond zijn en je gezond voelen zijn twee verschillende dingen. Ik wil best geloven dat mijn klachten niet door een ziekte oid veroorzaakt worden maar ik wil er wel vanaf. Ik wil me weer fit voelen en geen pijn hebben. Hopelijk helpt de medicatie tegen de pijn. Het is fijn te lezen dat de meeste klachten na een tijd weer verdwijnen 
. Hoe kan ik in de tussentijd hier zo mee omgaan zodat ik weer kan functioneren? Iemand tips?
. Hoe kan ik in de tussentijd hier zo mee omgaan zodat ik weer kan functioneren? Iemand tips?
vrijdag 24 januari 2014 om 13:20
Aangezichtspijn is iets dat je hele leven op je kop kan zetten... door de pijn kan je slecht functioneren.. ik zit inmiddels in mijn zoveelste aangezichtspijnaanval en gelukkig verdwijnt het ook elke keer wel weer soms duurt dat een paar weken soms een paar maanden... met medicatie weet ik het goed onder controle te houden zodat ik niet helemaal eruit lig...Medicatie heeft vaak even tijd nodig om op te bouwen, maar haalt de scherpe kantjes wel van de pijn!
Vermoeidheid ben ik ook mee bekend en is soms veel lastiger.. ik slaap ontzettend veel maar toch blijf ik moe.. ik probeer wel te kijken naar dingen die mij energie geven en wat energie vreet.. en ik probeer mijn leven dus te leiden door dingen te doen die energie geven en zo min mogelijk dingen die energie vreten.. ook al kan je aan dat laatste niet altijd ontkomen..
Buitenlucht doet mij altijd wel heel goed, probeer geregeld even een wandelingetje te maken of een stuk te fietsen...
Vermoeidheid ben ik ook mee bekend en is soms veel lastiger.. ik slaap ontzettend veel maar toch blijf ik moe.. ik probeer wel te kijken naar dingen die mij energie geven en wat energie vreet.. en ik probeer mijn leven dus te leiden door dingen te doen die energie geven en zo min mogelijk dingen die energie vreten.. ook al kan je aan dat laatste niet altijd ontkomen..
Buitenlucht doet mij altijd wel heel goed, probeer geregeld even een wandelingetje te maken of een stuk te fietsen...
vrijdag 24 januari 2014 om 13:29
Volgens mij heb ik een misverstand veroorzaakt, excuses daarvoor. Ik bedoelde niet dat de klachten dan nep zijn ofzo. Uit onderzoek is zelfs gebleken dat mensen met onverklaarbare lichamelijke klachten hier net zoveel of zelfs meer hinder van ondervinden dan mensen met klachten die wel een diagnose hebben gehad.
Mijn punt is meer dat je lichaam soms echt helemaal gezond is en toch signalen afgeeft waardoor je je ziek voelt. Artsen in het ziekenhuis kunnen hier weinig mee, want zij kunnen geen lichamelijke oorzaak vinden en tasten daarom in het duister wat betreft een mogelijke behandeling. Heel vervelend want een patiënt zoals TO blijft daardoor met klachten rondlopen. De oplossing ligt er dan dus ook niet in om maar door te blijven zoeken naar iets lichamelijks, maar om bijvoorbeeld te kijken wanneer je die pijn precies voelt (denk aan een pijndagboek) om te zien of er een patroon is, of na te gaan of stress er iets mee te maken kan hebben.
Mijn punt is meer dat je lichaam soms echt helemaal gezond is en toch signalen afgeeft waardoor je je ziek voelt. Artsen in het ziekenhuis kunnen hier weinig mee, want zij kunnen geen lichamelijke oorzaak vinden en tasten daarom in het duister wat betreft een mogelijke behandeling. Heel vervelend want een patiënt zoals TO blijft daardoor met klachten rondlopen. De oplossing ligt er dan dus ook niet in om maar door te blijven zoeken naar iets lichamelijks, maar om bijvoorbeeld te kijken wanneer je die pijn precies voelt (denk aan een pijndagboek) om te zien of er een patroon is, of na te gaan of stress er iets mee te maken kan hebben.
vrijdag 24 januari 2014 om 14:10
quote:nelster schreef op 24 januari 2014 @ 13:29:
Volgens mij heb ik een misverstand veroorzaakt, excuses daarvoor. Ik bedoelde niet dat de klachten dan nep zijn ofzo. Uit onderzoek is zelfs gebleken dat mensen met onverklaarbare lichamelijke klachten hier net zoveel of zelfs meer hinder van ondervinden dan mensen met klachten die wel een diagnose hebben gehad.
Mijn punt is meer dat je lichaam soms echt helemaal gezond is en toch signalen afgeeft waardoor je je ziek voelt. Artsen in het ziekenhuis kunnen hier weinig mee, want zij kunnen geen lichamelijke oorzaak vinden en tasten daarom in het duister wat betreft een mogelijke behandeling. Heel vervelend want een patiënt zoals TO blijft daardoor met klachten rondlopen. De oplossing ligt er dan dus ook niet in om maar door te blijven zoeken naar iets lichamelijks, maar om bijvoorbeeld te kijken wanneer je die pijn precies voelt (denk aan een pijndagboek) om te zien of er een patroon is, of na te gaan of stress er iets mee te maken kan hebben.
Maar dan is het toch overbelasting van het lichaam en komt het door overbelasting en geeft het lichaam aan dat het die druk niet meer aankan? En bestaat de oplossing uit veel rusten, ander werk proberen te vinden waarin je niet wordt "gedwongen", door de werkgever, de omstandigheden of jezelf, om overmatig te werken maar lagere grenzen te hanteren en te kijken of daar oplossingen voor zijn...
En stel dat er verder niet iets is met het lichaam wat het functioneren in de weg staat maar je lichaam geeft signalen dat het ziek is terwijl het verder functioneert dan is het mechanisme wat de signalen afgeeft toch kapot? En dat zorgt dat veel processen niet makkelijk starten of alsnog niet goed gaan en niet goed aangestuurd worden.
En als het komt door bepaalde gedachten dan is er op dát gebied iets mis. Maar dat los je niet op door maar, zoals velen doen, te blijven roepen dat er toch echt niets is en de persoon "gewoon" kan functioneren als hij maar hard genoeg denkt dat er niets is. En als dat níet helpt door te denken dat je echt niets hebt, hoe bewijs je dat dan? Mensen zullen dan altijd blijven denken dat je niets hebt wánt je wordt niet beter. Hoe krom is dat?
Terwijl zeer regelmatig alsnog dingen worden aangetoond of ontdekt. En die persoon er alles aan wil doen om beter te worden maar dat ondertussen niet lukt.
En stel dat het komt doordat je geest niet meewerkt, dan ben je ook niet "gezond" en goed functioneert en beeld je je "alleen maar" je eigen pijnen in.
Ik vind die hele definitie van gezond die er tegenwoordig schijnt te heersen een flinke dooddoener waarbij je hele discussies moet gaan voeren over dat je echt geen pijn hebt alleen maar om een uitkering te kunnen trekken (die ik nooit wilde, nooit voor in aanmerking gekomen zou zijn, en fulltime werk ten koste van een sociaal leven en toen ik een peuter het woord nog geeneens kende) erg irritant.
En ook dat als je ook maar iets hebt wat niet verklaarbaar is je van 100 mensen te horen krijgt dat je toch echt wel vooral gezond bent. Dus? Wat willen ze daarmee zeggen?
Wat kan je daarmee. TO zelf vraagt het zich al af waar het dan misgaat in haar denkwijze en weet het niet, en dan? Van de ene op de andere dag functioneerde ze niet meer en is nu al aan het rusten. Oké je raadt haar nu een boek aan. Geen idee wat er in staat maar wie weet.
Volgens mij heb ik een misverstand veroorzaakt, excuses daarvoor. Ik bedoelde niet dat de klachten dan nep zijn ofzo. Uit onderzoek is zelfs gebleken dat mensen met onverklaarbare lichamelijke klachten hier net zoveel of zelfs meer hinder van ondervinden dan mensen met klachten die wel een diagnose hebben gehad.
Mijn punt is meer dat je lichaam soms echt helemaal gezond is en toch signalen afgeeft waardoor je je ziek voelt. Artsen in het ziekenhuis kunnen hier weinig mee, want zij kunnen geen lichamelijke oorzaak vinden en tasten daarom in het duister wat betreft een mogelijke behandeling. Heel vervelend want een patiënt zoals TO blijft daardoor met klachten rondlopen. De oplossing ligt er dan dus ook niet in om maar door te blijven zoeken naar iets lichamelijks, maar om bijvoorbeeld te kijken wanneer je die pijn precies voelt (denk aan een pijndagboek) om te zien of er een patroon is, of na te gaan of stress er iets mee te maken kan hebben.
Maar dan is het toch overbelasting van het lichaam en komt het door overbelasting en geeft het lichaam aan dat het die druk niet meer aankan? En bestaat de oplossing uit veel rusten, ander werk proberen te vinden waarin je niet wordt "gedwongen", door de werkgever, de omstandigheden of jezelf, om overmatig te werken maar lagere grenzen te hanteren en te kijken of daar oplossingen voor zijn...
En stel dat er verder niet iets is met het lichaam wat het functioneren in de weg staat maar je lichaam geeft signalen dat het ziek is terwijl het verder functioneert dan is het mechanisme wat de signalen afgeeft toch kapot? En dat zorgt dat veel processen niet makkelijk starten of alsnog niet goed gaan en niet goed aangestuurd worden.
En als het komt door bepaalde gedachten dan is er op dát gebied iets mis. Maar dat los je niet op door maar, zoals velen doen, te blijven roepen dat er toch echt niets is en de persoon "gewoon" kan functioneren als hij maar hard genoeg denkt dat er niets is. En als dat níet helpt door te denken dat je echt niets hebt, hoe bewijs je dat dan? Mensen zullen dan altijd blijven denken dat je niets hebt wánt je wordt niet beter. Hoe krom is dat?
Terwijl zeer regelmatig alsnog dingen worden aangetoond of ontdekt. En die persoon er alles aan wil doen om beter te worden maar dat ondertussen niet lukt.
En stel dat het komt doordat je geest niet meewerkt, dan ben je ook niet "gezond" en goed functioneert en beeld je je "alleen maar" je eigen pijnen in.
Ik vind die hele definitie van gezond die er tegenwoordig schijnt te heersen een flinke dooddoener waarbij je hele discussies moet gaan voeren over dat je echt geen pijn hebt alleen maar om een uitkering te kunnen trekken (die ik nooit wilde, nooit voor in aanmerking gekomen zou zijn, en fulltime werk ten koste van een sociaal leven en toen ik een peuter het woord nog geeneens kende) erg irritant.
En ook dat als je ook maar iets hebt wat niet verklaarbaar is je van 100 mensen te horen krijgt dat je toch echt wel vooral gezond bent. Dus? Wat willen ze daarmee zeggen?
Wat kan je daarmee. TO zelf vraagt het zich al af waar het dan misgaat in haar denkwijze en weet het niet, en dan? Van de ene op de andere dag functioneerde ze niet meer en is nu al aan het rusten. Oké je raadt haar nu een boek aan. Geen idee wat er in staat maar wie weet.
vrijdag 24 januari 2014 om 14:37
Wat je kan doen is kijken hoe je nog wel wat kan doen ondanks de pijn en je dat nog "trekt". Alles wat het ook maar een beetje makkelijker maakt, of zorgt dat iets korter duurt etc. zorgt voor minder belasting van wat je "aankan".
Een paar minuten om een boodschap te gaan doen kun je de pijn nog wel verbijten maar een uur iets achter elkaar doen zorgt dat je zenuwstelsel/lichaam helemaal overbelast raakt.
Of als je van een mooie film houdt en je jezelf er in kan verliezen of een mooie wandeling om de pijn net iets minder te kunnen voelen.
Een massage bijvoorbeeld omdat je lichaam door de pijn en moeheid wellicht verkrampt gaat raken en je dan weer extra dingen er bij krijgt. En door de massage wel kan genieten van andere dingen van je lichaam.
Je aandacht richten op wat wel kan in plaats van niet.
Dat soort dingen.
Ik zelf at andere voedingsmiddelen die mijn lichaam minder belastten. Ik draag zachte steunzolen zodat ik demping heb en daardoor minder pijn in mijn benen en onderop mijn voeten. Ik rustte tussendoor tijdens het afwassen. etc.
Een paar minuten om een boodschap te gaan doen kun je de pijn nog wel verbijten maar een uur iets achter elkaar doen zorgt dat je zenuwstelsel/lichaam helemaal overbelast raakt.
Of als je van een mooie film houdt en je jezelf er in kan verliezen of een mooie wandeling om de pijn net iets minder te kunnen voelen.
Een massage bijvoorbeeld omdat je lichaam door de pijn en moeheid wellicht verkrampt gaat raken en je dan weer extra dingen er bij krijgt. En door de massage wel kan genieten van andere dingen van je lichaam.
Je aandacht richten op wat wel kan in plaats van niet.
Dat soort dingen.
Ik zelf at andere voedingsmiddelen die mijn lichaam minder belastten. Ik draag zachte steunzolen zodat ik demping heb en daardoor minder pijn in mijn benen en onderop mijn voeten. Ik rustte tussendoor tijdens het afwassen. etc.
vrijdag 24 januari 2014 om 14:44
vrijdag 24 januari 2014 om 15:22
Overbelasting van het lichaam zou inderdaad kunnen, dan is het een soort burn-out stressreactie. Het punt is alleen dat het dan over zou moeten gaan met rust toch? En evt therapie bijvoorbeeld. Alleen soms is dat gewoon niet zo. Soms is het ook zo dat je pijn hebt, daarop focust, weinig meer beweegt want dat doet zeer, etc. Daardoor kom je in een vicieuze cirkel waarbij je uiteindelijk niets meer kan omdat alles zeer doet. Bij sommige mensen kan het dan helpen om heel langzaam alles weer op te bouwen.
Nogmaals, ik zeg niet dat dit aan de hand is bij TO, maar het gebeurt gewoon echt vaak dat artsen geen duidelijke oorzaak kunnen vinden voor klachten. En dan kan je eeuwig door blijven zoeken maar dat helpt dan toch niet? Want er blijft niks gevonden worden en dus kan je ook niet geholpen worden. Terwijl als je meer out of the box gaat denken en andere dingen probeert de klachten soms wel verlicht kunnen worden.
En wat je zegt over het mechanisme dat signalen doorgeeft dat kapot zou zijn, dat klopt dan inderdaad. Alleen is dat nergens aan te tonen en moet dat systeem weer gereset worden als het ware.
Nogmaals, ik zeg niet dat dit aan de hand is bij TO, maar het gebeurt gewoon echt vaak dat artsen geen duidelijke oorzaak kunnen vinden voor klachten. En dan kan je eeuwig door blijven zoeken maar dat helpt dan toch niet? Want er blijft niks gevonden worden en dus kan je ook niet geholpen worden. Terwijl als je meer out of the box gaat denken en andere dingen probeert de klachten soms wel verlicht kunnen worden.
En wat je zegt over het mechanisme dat signalen doorgeeft dat kapot zou zijn, dat klopt dan inderdaad. Alleen is dat nergens aan te tonen en moet dat systeem weer gereset worden als het ware.
vrijdag 24 januari 2014 om 15:27
quote:Paekzwart schreef op 24 januari 2014 @ 14:10:
[...]
En ook dat als je ook maar iets hebt wat niet verklaarbaar is je van 100 mensen te horen krijgt dat je toch echt wel vooral gezond bent. Dus? Wat willen ze daarmee zeggen?.Wat ze daarmee willen zeggen is dat je eigenlijk goed nieuws krijgt van een dokter. Als er niks gevonden is, ben je dus gezond. Dat is toch veel beter dan dat er bijvoorbeeld een chronische ziekte wordt gevonden? Het probleem is alleen, en ik snap daarom ook dat het frustrerend is als mensen zeggen dat je gezond bent, dat je je niet gezond voelt. Maar dat zijn dus twee verschillende dingen.
[...]
En ook dat als je ook maar iets hebt wat niet verklaarbaar is je van 100 mensen te horen krijgt dat je toch echt wel vooral gezond bent. Dus? Wat willen ze daarmee zeggen?.Wat ze daarmee willen zeggen is dat je eigenlijk goed nieuws krijgt van een dokter. Als er niks gevonden is, ben je dus gezond. Dat is toch veel beter dan dat er bijvoorbeeld een chronische ziekte wordt gevonden? Het probleem is alleen, en ik snap daarom ook dat het frustrerend is als mensen zeggen dat je gezond bent, dat je je niet gezond voelt. Maar dat zijn dus twee verschillende dingen.
vrijdag 24 januari 2014 om 15:32
Ik loop inmiddels zo'n 5 jaar met onverklaarbare klachten die mij beperken in het leven. Met name vermoeidheid, oogpijn en buikpijnklachten. Heb een heel scala aan artsen gezien, niks gevonden. UWV heeft me afgescheept want ze hadden niks tastbaars dus ik zou wel gewoon bijna voltijd kunnen werken. Want dat verklaart dat ik al 5 jaar vastloop in mijn studie en werk.
Heb dus niet dezelfde klachten, wel vergelijkbare gevolgen en gevoelens denk ik. Ik worstel ook heel erg met de erkenning, zowel omdat ik het nu geen plek kan geven waar ik verder mee als zowel dat ik mensen het niet begrijpen en ik wettelijk niks kan.
Als je wilt zouden we ook kunnen mailen of id.
Nelster, ik snap wat je probeert te zeggen, maar als je je tijden ziek voelt zonder dat ze iets vinden en misschien wel nooit vinden, dan heb je liever een chronische diagnose dan een eeuwig raadsel. Het niet weten maakt het heel moeilijk om mee te leven.
Heb dus niet dezelfde klachten, wel vergelijkbare gevolgen en gevoelens denk ik. Ik worstel ook heel erg met de erkenning, zowel omdat ik het nu geen plek kan geven waar ik verder mee als zowel dat ik mensen het niet begrijpen en ik wettelijk niks kan.
Als je wilt zouden we ook kunnen mailen of id.
Nelster, ik snap wat je probeert te zeggen, maar als je je tijden ziek voelt zonder dat ze iets vinden en misschien wel nooit vinden, dan heb je liever een chronische diagnose dan een eeuwig raadsel. Het niet weten maakt het heel moeilijk om mee te leven.
If we don't get lost, we'll never find a new route
vrijdag 24 januari 2014 om 15:36
quote:nelster schreef op 24 januari 2014 @ 15:27:
[...]
Wat ze daarmee willen zeggen is dat je eigenlijk goed nieuws krijgt van een dokter. Als er niks gevonden is, ben je dus gezond. Dat is toch veel beter dan dat er bijvoorbeeld een chronische ziekte wordt gevonden? Het probleem is alleen, en ik snap daarom ook dat het frustrerend is als mensen zeggen dat je gezond bent, dat je je niet gezond voelt. Maar dat zijn dus twee verschillende dingen.
Ja maar ik bén al mijn gehele leven chronisch vermoeid en héb al mijn gehele leven pijn. Alleen mag ik het dan niet meer zo noemen.
Ik moet heel veel dingen laten, heel veel sociale dingen gaan aan mij voorbij, ik sleep me met heel veel pijn en moeite naar de baan die ik maar nét aankan en andere dingen moet ik daarvoor laten die het leven nog een beetje leuk kunnen maken, als ik ergens een paar minuten sta en ik heb mijn dag zoals gewoonlijk weer niet dan moet ik heel erg mijn best doen om staand v.d. pijn te blijven luisteren over hoe iemand een heel erg leuke vakantie heeft gehad.
Wat is er zo blij aan als ik vervolgens te horen krijg dat ik gezond ben en ze me daardoor totaal niet serieus nemen want de artsen zeggen toch dat ik gezond ben en ik kan niet zeggen wat ik mankeer?
[...]
Wat ze daarmee willen zeggen is dat je eigenlijk goed nieuws krijgt van een dokter. Als er niks gevonden is, ben je dus gezond. Dat is toch veel beter dan dat er bijvoorbeeld een chronische ziekte wordt gevonden? Het probleem is alleen, en ik snap daarom ook dat het frustrerend is als mensen zeggen dat je gezond bent, dat je je niet gezond voelt. Maar dat zijn dus twee verschillende dingen.
Ja maar ik bén al mijn gehele leven chronisch vermoeid en héb al mijn gehele leven pijn. Alleen mag ik het dan niet meer zo noemen.
Ik moet heel veel dingen laten, heel veel sociale dingen gaan aan mij voorbij, ik sleep me met heel veel pijn en moeite naar de baan die ik maar nét aankan en andere dingen moet ik daarvoor laten die het leven nog een beetje leuk kunnen maken, als ik ergens een paar minuten sta en ik heb mijn dag zoals gewoonlijk weer niet dan moet ik heel erg mijn best doen om staand v.d. pijn te blijven luisteren over hoe iemand een heel erg leuke vakantie heeft gehad.
Wat is er zo blij aan als ik vervolgens te horen krijg dat ik gezond ben en ze me daardoor totaal niet serieus nemen want de artsen zeggen toch dat ik gezond ben en ik kan niet zeggen wat ik mankeer?
vrijdag 24 januari 2014 om 15:42
quote:Paekzwart schreef op 24 januari 2014 @ 15:36:
[...]
Ja maar ik bén al mijn gehele leven chronisch vermoeid en héb al mijn gehele leven pijn. Alleen mag ik het dan niet meer zo noemen.
Ik moet heel veel dingen laten, heel veel sociale dingen gaan aan mij voorbij, ik sleep me met heel veel pijn en moeite naar de baan die ik maar nét aankan en andere dingen moet ik daarvoor laten die het leven nog een beetje leuk kunnen maken, als ik ergens een paar minuten sta en ik heb mijn dag zoals gewoonlijk weer niet dan moet ik heel erg mijn best doen om staand v.d. pijn te blijven luisteren over hoe iemand een heel erg leuke vakantie heeft gehad.
Wat is er zo blij aan als ik vervolgens te horen krijg dat ik gezond ben en ze me daardoor totaal niet serieus nemen want de artsen zeggen toch dat ik gezond ben en ik kan niet zeggen wat ik mankeer?Dit dus. Ben t helemaal met je eens, helaas hetzelfde gevoel!
[...]
Ja maar ik bén al mijn gehele leven chronisch vermoeid en héb al mijn gehele leven pijn. Alleen mag ik het dan niet meer zo noemen.
Ik moet heel veel dingen laten, heel veel sociale dingen gaan aan mij voorbij, ik sleep me met heel veel pijn en moeite naar de baan die ik maar nét aankan en andere dingen moet ik daarvoor laten die het leven nog een beetje leuk kunnen maken, als ik ergens een paar minuten sta en ik heb mijn dag zoals gewoonlijk weer niet dan moet ik heel erg mijn best doen om staand v.d. pijn te blijven luisteren over hoe iemand een heel erg leuke vakantie heeft gehad.
Wat is er zo blij aan als ik vervolgens te horen krijg dat ik gezond ben en ze me daardoor totaal niet serieus nemen want de artsen zeggen toch dat ik gezond ben en ik kan niet zeggen wat ik mankeer?Dit dus. Ben t helemaal met je eens, helaas hetzelfde gevoel!
If we don't get lost, we'll never find a new route
vrijdag 24 januari 2014 om 15:46
quote:Paekzwart schreef op 24 januari 2014 @ 14:10:
[...]
Terwijl zeer regelmatig alsnog dingen worden aangetoond of ontdekt.
Dat is dus het grote pijnpunt: artsen hebben nog niet genoeg gezocht naar de verklaring van hun klachten, die volgens hen met meer onderzoek medisch wel te verklaren zouden zijn.
[...]
Terwijl zeer regelmatig alsnog dingen worden aangetoond of ontdekt.
Dat is dus het grote pijnpunt: artsen hebben nog niet genoeg gezocht naar de verklaring van hun klachten, die volgens hen met meer onderzoek medisch wel te verklaren zouden zijn.
vrijdag 24 januari 2014 om 15:52
quote:dubbeltje4 schreef op 24 januari 2014 @ 15:46:
[...]
Dat is dus het grote pijnpunt: artsen hebben nog niet genoeg gezocht naar de verklaring van hun klachten, die volgens hen met meer onderzoek medisch wel te verklaren zouden zijn.
Nee dat is niet het pijnpunt. Ik geloof best dat heel veel dingen niet zomaar even te verklaren zijn namelijk. Maar het gemak waarmee dat gebeurt stuit me wel tegen de borst.
Naar mannen die kaal zijn gaat bijvoorbeeld heel veel geld voor onderzoek. Voor de gigantische hoeveelheid mensen die deze ernstig levensbepalende klachten hebben gaat voor onderzoek maar een schijntje.
[...]
Dat is dus het grote pijnpunt: artsen hebben nog niet genoeg gezocht naar de verklaring van hun klachten, die volgens hen met meer onderzoek medisch wel te verklaren zouden zijn.
Nee dat is niet het pijnpunt. Ik geloof best dat heel veel dingen niet zomaar even te verklaren zijn namelijk. Maar het gemak waarmee dat gebeurt stuit me wel tegen de borst.
Naar mannen die kaal zijn gaat bijvoorbeeld heel veel geld voor onderzoek. Voor de gigantische hoeveelheid mensen die deze ernstig levensbepalende klachten hebben gaat voor onderzoek maar een schijntje.
vrijdag 24 januari 2014 om 15:53
Zelf heb ik geen pijn of vermoeidheidsklachten maar wel coordinatieverlies en spierzwakte in één been waar de artsen geen verklaring voor hebben gevonden.
Ik zit er in mijn achterhoofd nog steeds wel eens mee hoe grof sommige artsen met mij om zijn gegaan en ondanks dat ik er redelijk mee om kan gaan, blijft het knagen dat er niets gevonden is.
Ik zit er in mijn achterhoofd nog steeds wel eens mee hoe grof sommige artsen met mij om zijn gegaan en ondanks dat ik er redelijk mee om kan gaan, blijft het knagen dat er niets gevonden is.
