Gezondheid
alle pijlers
Partner met kanker
zondag 5 september 2010 om 12:25
Hallo lezers,
even mijn hart luchten want er zijn hier wel meer mensen die een partner hebben met kanker.
Sinds 2,5 jaar heeft mijn man zaadbalkanker met verschillende uitzaaiingen.
Na bestraling, 3 chemo kuren en 2 operaties zijn we nu in afwachting wat de laatste chemo heeft gedaan. Hierna is er weinig meer te doen mocht het alsnog terugkomen/niet is weggeweest.
Hoe gingen/gaan jullie om met deze onzekerheid?
Ik heb er zoveel moeite mee en droom heel veel over zijn overlijden, ben normaal een mega postief mens maar mijn hoofd is nu zo vol van negatieve gedachten.
Over 3 weken krijgen we een scan maar over 3 tot 6 maanden weten we meer. Hoe overleef ik dit half jaar?
Vooral de onzekerheid nekt mij heel erg en durf haast niet te slapen door die dromen.
Morgen heb ik een gesprek met de huisarts over maatschappelijk werk/psycholoog maar wil graag weten hoe andere mensen hiermee om gaan.
Alvast bedankt voor de reacties
even mijn hart luchten want er zijn hier wel meer mensen die een partner hebben met kanker.
Sinds 2,5 jaar heeft mijn man zaadbalkanker met verschillende uitzaaiingen.
Na bestraling, 3 chemo kuren en 2 operaties zijn we nu in afwachting wat de laatste chemo heeft gedaan. Hierna is er weinig meer te doen mocht het alsnog terugkomen/niet is weggeweest.
Hoe gingen/gaan jullie om met deze onzekerheid?
Ik heb er zoveel moeite mee en droom heel veel over zijn overlijden, ben normaal een mega postief mens maar mijn hoofd is nu zo vol van negatieve gedachten.
Over 3 weken krijgen we een scan maar over 3 tot 6 maanden weten we meer. Hoe overleef ik dit half jaar?
Vooral de onzekerheid nekt mij heel erg en durf haast niet te slapen door die dromen.
Morgen heb ik een gesprek met de huisarts over maatschappelijk werk/psycholoog maar wil graag weten hoe andere mensen hiermee om gaan.
Alvast bedankt voor de reacties
zondag 5 september 2010 om 13:05
Dag Musje,
ik heb hier totaal geen ervaring mee, mijn moeder heeft wel kanker gehad. Er is hier een topic; 'mijn man heeft leukemie' misschien dat je daar wat aan kunt hebben?
Leven bij de dag klinkt vrij cliche, maar ik denk dat je dat wel moet doen. Je kan op dit moment helemaal niets doen, frustrerender kun je het niet krijgen maar wat je wel kan doen is je op andere zaken richten. Ik weet niet hoe ziek je vriend op het moment is, maar misschien toch weer samen dingen ondernemen.
Ik wil je veel sterkte wensen in deze onzekere tijd. Ik hoop dat de psycholoog je verder kan brengen.
ik heb hier totaal geen ervaring mee, mijn moeder heeft wel kanker gehad. Er is hier een topic; 'mijn man heeft leukemie' misschien dat je daar wat aan kunt hebben?
Leven bij de dag klinkt vrij cliche, maar ik denk dat je dat wel moet doen. Je kan op dit moment helemaal niets doen, frustrerender kun je het niet krijgen maar wat je wel kan doen is je op andere zaken richten. Ik weet niet hoe ziek je vriend op het moment is, maar misschien toch weer samen dingen ondernemen.
Ik wil je veel sterkte wensen in deze onzekere tijd. Ik hoop dat de psycholoog je verder kan brengen.
This is not kosher!
zondag 5 september 2010 om 13:44
Ik heb hier zelf geen ervaring mee... wel via een hyves-vriendin van me.
Wat me in haar verhaal opviel was dat het zo moeilijk is - en ook zo belangrijk - om elkaar als partner te blijven zien en behandelen. Zij vervielen in een verzorger/patienten-verhouding met elkaar en het heeft best veel tijd nodig gehad om hun gevoel van de relatie zoals die daarvoor was weer op te pikken.
Sterkte
Wat me in haar verhaal opviel was dat het zo moeilijk is - en ook zo belangrijk - om elkaar als partner te blijven zien en behandelen. Zij vervielen in een verzorger/patienten-verhouding met elkaar en het heeft best veel tijd nodig gehad om hun gevoel van de relatie zoals die daarvoor was weer op te pikken.
Sterkte
zondag 5 september 2010 om 14:01
Hoi Musje,
Ik heb hier helaas ervaring mee...
Mijn man heeft mei 2008 de diagnose longkanker met uitzaaiingen gekregen en kan alleen palliatief behandeld worden.
Het zag er toen echt slecht uit; de prognose was enkele weken tot enkele maanden. We zijn inmiddels 2 jaar en 3 maanden verder en mijn man is er nog steeds.
Vooral die onzekerheid vreet energie.
Wij hebben meteen te horen gekregen dat mijn man niet meer beter kan worden en het alleen maar een kwestie van uitstellen is.
Heel even hebben we weer hoop gekregen en dat waren meteen ook de moeilijkste 2 weken van de afgelopen ruim 2 jaar.
Die onzekerheid, die machteloosheid die is echt zwaar.
En natuurlijk probeer je positief te blijven; toch de nachten zijn donker en lijken extra lang en dan ga je maar liggen malen en krijg je van die enge dromen...
Ikzelf probeer alles maar per dag te bekijken; toch in iedere dag iets positiefs te zien. Heel raar, ik had van te voren nooit verwacht dat dit mogelijk zou zijn. Gelukkig is mijn man ook positief over zijn ziekte; anders werd het voor ons als gezin nog moeilijker.
Ik wil jou en je partner veel sterkte wensen en hoop dat het gesprek met de huisarts je wat rust brengt!
Groetjes Anne
Ik heb hier helaas ervaring mee...
Mijn man heeft mei 2008 de diagnose longkanker met uitzaaiingen gekregen en kan alleen palliatief behandeld worden.
Het zag er toen echt slecht uit; de prognose was enkele weken tot enkele maanden. We zijn inmiddels 2 jaar en 3 maanden verder en mijn man is er nog steeds.
Vooral die onzekerheid vreet energie.
Wij hebben meteen te horen gekregen dat mijn man niet meer beter kan worden en het alleen maar een kwestie van uitstellen is.
Heel even hebben we weer hoop gekregen en dat waren meteen ook de moeilijkste 2 weken van de afgelopen ruim 2 jaar.
Die onzekerheid, die machteloosheid die is echt zwaar.
En natuurlijk probeer je positief te blijven; toch de nachten zijn donker en lijken extra lang en dan ga je maar liggen malen en krijg je van die enge dromen...
Ikzelf probeer alles maar per dag te bekijken; toch in iedere dag iets positiefs te zien. Heel raar, ik had van te voren nooit verwacht dat dit mogelijk zou zijn. Gelukkig is mijn man ook positief over zijn ziekte; anders werd het voor ons als gezin nog moeilijker.
Ik wil jou en je partner veel sterkte wensen en hoop dat het gesprek met de huisarts je wat rust brengt!
Groetjes Anne
zondag 5 september 2010 om 14:15
Bedankt voor jullie reactie.
Ik herken het heel veel dat je patient/verzorger relatie krijgt en dat is zo moeilijk omdat ik ook graag de aandacht wil van hem.
Als ze me nu zeggen, this voorbij, ga genieten dan kan ik daar mee leven, we weten al ruim een jaar dat behandelen nog heel moeilijk is maar dan weet ik waar we aan toe zijn.
We genieten van elke dag, dat doen we wel, plannen vakanties en leuke dagjes weg maar toch, die nachten knagen aan je.
Ik herken mezelf op dit moment niet, voel me zo anders, zo leeg en die negatieve gedachtes krijg ik er gewoon niet uit terwijl ik normaal een heel postief mens ben die overal van kan genieten en die overal het goede inziet.
Het eerste half jaar zullen we zeker nog in deze onzekerheid zitten maar oh wat had ik graag een glazen bol, even kijken hoe we er dan voor zullen staan.
Ik herken het heel veel dat je patient/verzorger relatie krijgt en dat is zo moeilijk omdat ik ook graag de aandacht wil van hem.
Als ze me nu zeggen, this voorbij, ga genieten dan kan ik daar mee leven, we weten al ruim een jaar dat behandelen nog heel moeilijk is maar dan weet ik waar we aan toe zijn.
We genieten van elke dag, dat doen we wel, plannen vakanties en leuke dagjes weg maar toch, die nachten knagen aan je.
Ik herken mezelf op dit moment niet, voel me zo anders, zo leeg en die negatieve gedachtes krijg ik er gewoon niet uit terwijl ik normaal een heel postief mens ben die overal van kan genieten en die overal het goede inziet.
Het eerste half jaar zullen we zeker nog in deze onzekerheid zitten maar oh wat had ik graag een glazen bol, even kijken hoe we er dan voor zullen staan.
zondag 5 september 2010 om 14:44
He musje,
dat herken ik wel, die onzekerheid. Het vreet aan je en ondanks dat anderen heeeeel hard roepen 'je moet positief blijven' is dat zo ongeveer het moeilijkste wat er is. En het maakte mij heel boos. Hoezo positief? Mijn moeder/jouw partner kan/kon doodgaan! Dat is geen kwestie van negativiteit maar realiteit, dat zet je niet even aan de kant.
Maar toch; ook al komt jouw grootste angst uit, ook dat overleef je. Dat kun je aan. dan word je op een dag wakker en gaat het leven verder. En dan gaat jouw leven verder. Alleen niet op de manier die jij gehoopt had. En daar zul je dan verdriet van hebben en boosheid, maar ook dat kan je aan.
De angst kan je niet wegmaken, maar mij heeft het geholpen door hier heel bewust over na te denken.
(ik geloof in God, dat geeft mij het gevoel dat wat er ook gebeurd, ik er nooit alleen voor sta en ik altijd om kracht mag vragen voor dat, waarvan ik denk dat ik het niet aankan. Ik besef dat dit niet voor iedereen zo is, maar dat er misschien voor jou een manier is om kracht uit te putten.)
De ziekte van mijn moeder heeft maar heel kort geduurd, maar zo lang wachten lijkt me afschuwelijk.
dat herken ik wel, die onzekerheid. Het vreet aan je en ondanks dat anderen heeeeel hard roepen 'je moet positief blijven' is dat zo ongeveer het moeilijkste wat er is. En het maakte mij heel boos. Hoezo positief? Mijn moeder/jouw partner kan/kon doodgaan! Dat is geen kwestie van negativiteit maar realiteit, dat zet je niet even aan de kant.
Maar toch; ook al komt jouw grootste angst uit, ook dat overleef je. Dat kun je aan. dan word je op een dag wakker en gaat het leven verder. En dan gaat jouw leven verder. Alleen niet op de manier die jij gehoopt had. En daar zul je dan verdriet van hebben en boosheid, maar ook dat kan je aan.
De angst kan je niet wegmaken, maar mij heeft het geholpen door hier heel bewust over na te denken.
(ik geloof in God, dat geeft mij het gevoel dat wat er ook gebeurd, ik er nooit alleen voor sta en ik altijd om kracht mag vragen voor dat, waarvan ik denk dat ik het niet aankan. Ik besef dat dit niet voor iedereen zo is, maar dat er misschien voor jou een manier is om kracht uit te putten.)
De ziekte van mijn moeder heeft maar heel kort geduurd, maar zo lang wachten lijkt me afschuwelijk.
This is not kosher!
zondag 5 september 2010 om 14:46
Hallo Musje
Ik herken je glazen bol wens.
Mijn man heeft kanker. Indolente Non-Hodgkin. Het werd ontdekt toen ik 5 maanden zwanger was van ons eerste kindje. Deze ziekte is te behandelen, maar niet te genezen. Hoewel het lijkt alsof het weg is, komt het altijd terug. Soms na een half jaar, soms na 30 jaar.
We waren er vroeg bij, maar dat geeft ons verder niets. Hij zat eerst in een wait and see beleid. Wachten tot hij klachten kreeg en dan behandelen. Behandelen of het op 1 plek zit of door je hele lichaam schijnt bij deze ziekte weinig uit te maken.
Mijn man wordt nu behandeld. Zes kuren krijgt hij en hij heeft er vijf op zitten. En wat is het zwaar. Het zorgen voor hem, het zorgen voor een baby en daabij mijn angst. Elke keer weer een ander soort. Maar de angst om te verliezen blijft het grootst.....
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen!!!!!
Liefs, Lissy
Ik herken je glazen bol wens.
Mijn man heeft kanker. Indolente Non-Hodgkin. Het werd ontdekt toen ik 5 maanden zwanger was van ons eerste kindje. Deze ziekte is te behandelen, maar niet te genezen. Hoewel het lijkt alsof het weg is, komt het altijd terug. Soms na een half jaar, soms na 30 jaar.
We waren er vroeg bij, maar dat geeft ons verder niets. Hij zat eerst in een wait and see beleid. Wachten tot hij klachten kreeg en dan behandelen. Behandelen of het op 1 plek zit of door je hele lichaam schijnt bij deze ziekte weinig uit te maken.
Mijn man wordt nu behandeld. Zes kuren krijgt hij en hij heeft er vijf op zitten. En wat is het zwaar. Het zorgen voor hem, het zorgen voor een baby en daabij mijn angst. Elke keer weer een ander soort. Maar de angst om te verliezen blijft het grootst.....
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen!!!!!
Liefs, Lissy
