Gezondheid
alle pijlers
Piekeren
vrijdag 29 november 2013 om 23:24
Graag zou ik mijn hart hier willen luchten, misschien is het goed om door de opmerkingen hier wat te kunnen relativeren of goede tips te krijgen.
Ik ben gewoon erg benieuwd naar jullie kijk op mijn situatie, ik zal proberen het lange verhaal zo kort mogelijk te houden.
Al vanaf dat ik een kind was ben ik iemand die erg kan piekeren, ik ben erg gevoelig en kan erg lang met bepaalde dingen in mijn hoofd blijven rondlopen.
Daarnaast heb ik vanaf dat ik een jaar of 5/6 was een enorme angst voor de dood.
Deze angst en dit piekeren lopen als een rode draad door mijn leven, die af en toe wat meer de kop op stekendan de andere keer.
Nu heb ik afgelopen februari last gekregen van buikpijn in mijn rechteronderbuik en het eerste wat in me op kwam was: ik heb eierstokkanker.
Tja, ik ben dus ook een hypochonder, waar een ander zou denken aan bijv ovulatiepijn, darmen of een blindedarmontsteking, denk ik meteen aan het ergste.
Ik ben met deze pijn naar de huisarts gegaan na een week en zij constateerde koorts en een hoge hartslag en stuurde me direct in ivm verdenking blindedarmontsteking en ik denk dat daar het balletje is gaan rollen.
De chirurg kon er niets van maken en stuurde me voor de zekerheid naar de gynaecoloog en die constateerde adenomyose, oftewel een vorm van endometriose, maar dan in de spierlaag van de baarmoeder.
Een maand later was de buikpijn van rechtsonder verschoven naar rechtsboven en was ik bang voor leverkanker of alvleesklierkanker en tijdens het werk kreeg ik een heftige pijnaanval en kreeg een echo bovenbuik: galstenen en twee weken later is mijn galblaas verwijderd omdat deze ontstoken was. Als complicatie kreeg ik een wondinfectie en een flinke bloeduitstorting.
Ik bleef pijn in het operatiegebied houden en half mei kreeg ik het plotseling erg benauwd. De huisarts liet onder andere bloed prikken en de volgende dag werd ik gebeld dat ik direct naar de EHBO moest ivm verdenking longembolie ivm een verhoogde bloedwaarde.
In het ziekenhuis allerlei onderzoeken gehad waaronder een ECG, CT-scan van de longen, echo van de longen, maar de longarts kon geen oorzaak vinden en weet de verhoogde bloedwaarde aan mijn operatie 2 maanden daarvoor.
Maar hij stuurde me voor de zekerheid door naar de internist, die op zijn beurt weer niets kon vinden, maar nog wel wat bloed liet prikken. Daar kwam weer 1 andere verhoogde waarde uit, maar daar moest ik me maar niet druk om maken.
Dit deed ik natuurlijk wel en ging terug naar de huisarts, die me weer doorstuurde naar de reumatoloog.
Hij deed weer allerlei onderzoeken, en daar kwam weer een andere positieve waarde uit die kon duiden op een auto-immuunziekte, maar dit wist hij niet zeker.
Hij liet zelfs een PET-scan maken en die was helemaal goed.
De cardioloog en de longarts kwamen ook nog in consult, maar ook zij vonden niets.
Nu inmiddels bij een reumatoloog in een academisch ziekenhuis beland, die ook weer onderzoek in heeft gezet en daar moet ik in januari weer heen.
Conclusie van het verhaal: ik ben 10 maanden verder, heb zo ongeveer alle specialisten gezien. Allemaal kunnen ze niets vinden, maar vinden mijn klachten raar en er worden wel wat verhoogde bloedwaardes gevonden, maar op zichzelf staand zeggen die niet zoveel volgens de artsen.
Dus het zal wel tussen mijn oren zitten, was de conclusie en nu heb ik anti-depressiva mee gekregen.
En ik....ik ben in de war. Ja, ik pieker veel en heb last van hypochondrie, maar ik dacht dat ik dat aardig onder controle had. Heb ook nooit aangedrongen op onderzoeken bij de specialisten, werd steeds gedaan omdat zij het nodig achten (althans dit zeiden zij tegen mij).
Ik probeer nu te accepteren dat er niets lichamelijks met me aan de hand is, maar ik vind het moeilijk aangezien ik klachten blijf houden.
Ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Voel me heel onrustig, mijn spanningsboog is heel klein en ben snel uit het veld geslagen.
Graag jullie mening over mijn situatie.
Ik ben gewoon erg benieuwd naar jullie kijk op mijn situatie, ik zal proberen het lange verhaal zo kort mogelijk te houden.
Al vanaf dat ik een kind was ben ik iemand die erg kan piekeren, ik ben erg gevoelig en kan erg lang met bepaalde dingen in mijn hoofd blijven rondlopen.
Daarnaast heb ik vanaf dat ik een jaar of 5/6 was een enorme angst voor de dood.
Deze angst en dit piekeren lopen als een rode draad door mijn leven, die af en toe wat meer de kop op stekendan de andere keer.
Nu heb ik afgelopen februari last gekregen van buikpijn in mijn rechteronderbuik en het eerste wat in me op kwam was: ik heb eierstokkanker.
Tja, ik ben dus ook een hypochonder, waar een ander zou denken aan bijv ovulatiepijn, darmen of een blindedarmontsteking, denk ik meteen aan het ergste.
Ik ben met deze pijn naar de huisarts gegaan na een week en zij constateerde koorts en een hoge hartslag en stuurde me direct in ivm verdenking blindedarmontsteking en ik denk dat daar het balletje is gaan rollen.
De chirurg kon er niets van maken en stuurde me voor de zekerheid naar de gynaecoloog en die constateerde adenomyose, oftewel een vorm van endometriose, maar dan in de spierlaag van de baarmoeder.
Een maand later was de buikpijn van rechtsonder verschoven naar rechtsboven en was ik bang voor leverkanker of alvleesklierkanker en tijdens het werk kreeg ik een heftige pijnaanval en kreeg een echo bovenbuik: galstenen en twee weken later is mijn galblaas verwijderd omdat deze ontstoken was. Als complicatie kreeg ik een wondinfectie en een flinke bloeduitstorting.
Ik bleef pijn in het operatiegebied houden en half mei kreeg ik het plotseling erg benauwd. De huisarts liet onder andere bloed prikken en de volgende dag werd ik gebeld dat ik direct naar de EHBO moest ivm verdenking longembolie ivm een verhoogde bloedwaarde.
In het ziekenhuis allerlei onderzoeken gehad waaronder een ECG, CT-scan van de longen, echo van de longen, maar de longarts kon geen oorzaak vinden en weet de verhoogde bloedwaarde aan mijn operatie 2 maanden daarvoor.
Maar hij stuurde me voor de zekerheid door naar de internist, die op zijn beurt weer niets kon vinden, maar nog wel wat bloed liet prikken. Daar kwam weer 1 andere verhoogde waarde uit, maar daar moest ik me maar niet druk om maken.
Dit deed ik natuurlijk wel en ging terug naar de huisarts, die me weer doorstuurde naar de reumatoloog.
Hij deed weer allerlei onderzoeken, en daar kwam weer een andere positieve waarde uit die kon duiden op een auto-immuunziekte, maar dit wist hij niet zeker.
Hij liet zelfs een PET-scan maken en die was helemaal goed.
De cardioloog en de longarts kwamen ook nog in consult, maar ook zij vonden niets.
Nu inmiddels bij een reumatoloog in een academisch ziekenhuis beland, die ook weer onderzoek in heeft gezet en daar moet ik in januari weer heen.
Conclusie van het verhaal: ik ben 10 maanden verder, heb zo ongeveer alle specialisten gezien. Allemaal kunnen ze niets vinden, maar vinden mijn klachten raar en er worden wel wat verhoogde bloedwaardes gevonden, maar op zichzelf staand zeggen die niet zoveel volgens de artsen.
Dus het zal wel tussen mijn oren zitten, was de conclusie en nu heb ik anti-depressiva mee gekregen.
En ik....ik ben in de war. Ja, ik pieker veel en heb last van hypochondrie, maar ik dacht dat ik dat aardig onder controle had. Heb ook nooit aangedrongen op onderzoeken bij de specialisten, werd steeds gedaan omdat zij het nodig achten (althans dit zeiden zij tegen mij).
Ik probeer nu te accepteren dat er niets lichamelijks met me aan de hand is, maar ik vind het moeilijk aangezien ik klachten blijf houden.
Ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Voel me heel onrustig, mijn spanningsboog is heel klein en ben snel uit het veld geslagen.
Graag jullie mening over mijn situatie.
vrijdag 29 november 2013 om 23:34
Heftig verhaal en ook wel herkenbaar.
Ga eens praten met een psycholoog en om het piekeren te verminderen kan je afspreken met jezelf dat je 3 x per dag 10 min mag piekeren. Hou dat stug 2 weken vol, ga er echt voor zitten en maak steeds de tijd helemaal vol. Rest van de dag mag je niet piekeren, bewaar het voor die 3 momenten. Als je het consequent doet zal je merken dat het minder wordt.
Wat ook nog kan helpen is om dingen die in je hoofd spelen uit te schrijven op papier, met wat is er gebeurd, wat voel en denk ik daarbij en hoe zou ik het kunnen oplossen of anders (positief) kunnen bekijken.
Met is iets wat bij je hoort en waar je mee zou moeten leren leven.
Succes ermee.
Ga eens praten met een psycholoog en om het piekeren te verminderen kan je afspreken met jezelf dat je 3 x per dag 10 min mag piekeren. Hou dat stug 2 weken vol, ga er echt voor zitten en maak steeds de tijd helemaal vol. Rest van de dag mag je niet piekeren, bewaar het voor die 3 momenten. Als je het consequent doet zal je merken dat het minder wordt.
Wat ook nog kan helpen is om dingen die in je hoofd spelen uit te schrijven op papier, met wat is er gebeurd, wat voel en denk ik daarbij en hoe zou ik het kunnen oplossen of anders (positief) kunnen bekijken.
Met is iets wat bij je hoort en waar je mee zou moeten leren leven.
Succes ermee.
zaterdag 30 november 2013 om 07:29
Hmmmm, ben je door een psychiater gediagnosticeerd als hypochonder?
Ik vind je verhaal een beetje lijken op dat ze niet weten wat je hebt (terwijl je wél het nodige gehad hebt) en dat ze het nu afschuiven op je psychische toestand.
Je bloedwaardes zijn/waren niet goed, adenom-nogwat, galstenen, wondinfectie na operatie. Dat is niet echt een geestelijke ziekte of een ziekte die je met je hypochondrie kan opwekken.
Ze kunnen dus niks vinden, dus zal het wel psychisch zijn? Dat jij je druk maakt en meteen van het ergste uitgaat dat is psychisch, maar de rest niet. Sta je er zelf achter om de antidepressiva te slikken?
Ik herken wel wat in je verhaal. Ik ben ook iemand die meteen van het ergste uitgaat. Zulke mensen heb je ook. Maar een piekerstoornis/angststoornis is wat anders dan hypochondrie. En ja, mensen met een piekerstoornis maken zich ook druk als er medisch iets niet in orde is.
Maar dat is mijn bescheiden gedachten bij jouw verhaal.
Ik vind je verhaal een beetje lijken op dat ze niet weten wat je hebt (terwijl je wél het nodige gehad hebt) en dat ze het nu afschuiven op je psychische toestand.
Je bloedwaardes zijn/waren niet goed, adenom-nogwat, galstenen, wondinfectie na operatie. Dat is niet echt een geestelijke ziekte of een ziekte die je met je hypochondrie kan opwekken.
Ze kunnen dus niks vinden, dus zal het wel psychisch zijn? Dat jij je druk maakt en meteen van het ergste uitgaat dat is psychisch, maar de rest niet. Sta je er zelf achter om de antidepressiva te slikken?
Ik herken wel wat in je verhaal. Ik ben ook iemand die meteen van het ergste uitgaat. Zulke mensen heb je ook. Maar een piekerstoornis/angststoornis is wat anders dan hypochondrie. En ja, mensen met een piekerstoornis maken zich ook druk als er medisch iets niet in orde is.
Maar dat is mijn bescheiden gedachten bij jouw verhaal.
