Gezondheid
alle pijlers
Pijnpoli/pijncentrum ervaringen
woensdag 9 januari 2013 om 12:31
woensdag 9 januari 2013 om 18:30
Smuis, met nul hoop ben je imho niet op zijn plek op de pijnpoli. Of bij elke arts. Immers, als het toch al geen kans van slagen heeft of zelfs ook maar enige hoop; waarom je tijd eraan verspillen? Net zoals niet teveel verwachten een onderdeel is van tot realistische doelen komen, zo ook een stuk hoop en verwachten van een bepaalde kans van succes. Lijkt me heel gezond dus, een stuk hoop.
when you wish upon a star...
woensdag 9 januari 2013 om 18:37
Pixiedust, wat weet je de zaken toch goed te omschrijven. Je hebt me ergens in april vorig jaar van fijn advies voorzien toen ik besloot zo nu en dan gebruik te maken van een rolstoel en daar een vreselijk hoge drempel voor over moest (en ik ben nog 'blij' dat ik de drempel over ben gegaan, al is mijn toen voorspelde verbetering dus wel uitgebleven). En nu ben je daar weer met een fijne realistische blik op zaken. Ik weet niet of je het vaker (of überhaupt vaak genoeg) hoort, maar ik vind jou echt een heel waardevol mens!
woensdag 9 januari 2013 om 18:38
Wat betreft hoop.. Ik geloof dat mijn karakter me zo nu en dan ook flink in de weg zit. Ik kan alleen echt voor dingen gaan als ik ervan overtuigd ben dat het zal werken. Maar stort daarna dus op een hoop als het niet het gewenste resultaat geeft.
Maar ook hier werken we inmiddels dus aan met de psych.
Maar ook hier werken we inmiddels dus aan met de psych.
woensdag 9 januari 2013 om 18:41
quote:fozziebear schreef op 09 januari 2013 @ 18:38:
Wat betreft hoop.. Ik geloof dat mijn karakter me zo nu en dan ook flink in de weg zit. Ik kan alleen echt voor dingen gaan als ik ervan overtuigd ben dat het zal werken. Maar stort daarna dus op een hoop als het niet het gewenste resultaat geeft.
Maar ook hier werken we inmiddels dus aan met de psych.
Haha precies! Diep van binnen heb ik altijd zo'n goede hoop. Ik ben dan ook super blij dat ik volgende week al terecht kan en hoop op een pijnvrij leven. Maar ik blijf tegen mezelf zeggen dat het ook niks kan worden waardoor de hoop een beetje op de achtergrond blijft.
Maar ik weet inderdaad dat als het niet lukt ik wel even door een flinke dip ga.
Vooral omdat dit naar mijn idee het laatste is wat ik nog echt kan proberen. Als dit niet lukt moet ik het echt alleen oplossen en dat wil ik niet
Wat betreft hoop.. Ik geloof dat mijn karakter me zo nu en dan ook flink in de weg zit. Ik kan alleen echt voor dingen gaan als ik ervan overtuigd ben dat het zal werken. Maar stort daarna dus op een hoop als het niet het gewenste resultaat geeft.
Maar ook hier werken we inmiddels dus aan met de psych.
Haha precies! Diep van binnen heb ik altijd zo'n goede hoop. Ik ben dan ook super blij dat ik volgende week al terecht kan en hoop op een pijnvrij leven. Maar ik blijf tegen mezelf zeggen dat het ook niks kan worden waardoor de hoop een beetje op de achtergrond blijft.
Maar ik weet inderdaad dat als het niet lukt ik wel even door een flinke dip ga.
Vooral omdat dit naar mijn idee het laatste is wat ik nog echt kan proberen. Als dit niet lukt moet ik het echt alleen oplossen en dat wil ik niet
)
woensdag 9 januari 2013 om 18:48
quote:fozziebear schreef op 09 januari 2013 @ 18:37:
Pixiedust, wat weet je de zaken toch goed te omschrijven. Je hebt me ergens in april vorig jaar van fijn advies voorzien toen ik besloot zo nu en dan gebruik te maken van een rolstoel en daar een vreselijk hoge drempel voor over moest (en ik ben nog 'blij' dat ik de drempel over ben gegaan, al is mijn toen voorspelde verbetering dus wel uitgebleven). En nu ben je daar weer met een fijne realistische blik op zaken. Ik weet niet of je het vaker (of überhaupt vaak genoeg) hoort, maar ik vind jou echt een heel waardevol mens!+1
Pixiedust, wat weet je de zaken toch goed te omschrijven. Je hebt me ergens in april vorig jaar van fijn advies voorzien toen ik besloot zo nu en dan gebruik te maken van een rolstoel en daar een vreselijk hoge drempel voor over moest (en ik ben nog 'blij' dat ik de drempel over ben gegaan, al is mijn toen voorspelde verbetering dus wel uitgebleven). En nu ben je daar weer met een fijne realistische blik op zaken. Ik weet niet of je het vaker (of überhaupt vaak genoeg) hoort, maar ik vind jou echt een heel waardevol mens!+1
woensdag 9 januari 2013 om 18:55
Voor ik het vergeet te zeggen: ik ben ook bezig met een verwijzing naar de pijnpoli. Heb op meerdere plaatsen pijnklachten, maar door een revalidatietraject en door het feit dat ik werkloos ben (staat los van mijn aandoening) is mijn pijn regelmatig/vaak weg. Als ik ga werken dan zal het naar mijn verwachting weer erger terugkomen. Daarom ben ik bezig met enkele voorzorgsmaatregelen, zeg maar, zodat ik dadelijk toch (vrijwel) fulltime aan de bak kan. (Ben druk op zoek naar werk.) Een van die maatregelen is dus naar de pijnpoli gaan.
Omdat mijn pijn op meerdere plekken voorkomt en ik ook diverse soorten pijnen heb (verschillend van doffe, scherpe en ook een soort gewrichtspijn) wil ik mbv de pijnpoli op zoek naar de juiste (afstelling van) medicatie. Ik modder nu wat aan (diclofenac, paracetamol en ibuprofen), maar merk dat dit niet voldoende werkt. (Nou ja niet werkt.) Nu moet ik er ook bij zeggen dat ik alleen op piekmomenten pijnstillers neem; ik heb dus niet standaard een spiegel opgebouwd.
Maar goed ik zie het wel en lees hier gewoon mee. (Heb overigens ook lage rugpijn, maar dat komt door een luxerend (?) SI-gewricht. (Erg fijn dus dat het aanwijsbaar is, maar minder fijn is dat er niets aan dit euvel te doen is.)
Edit: ik heb ook goede ervaringen met het revalidatietraject. En ik kan me niet voorstellen dat ze bij 'mijn' revalidatie instelling iemand zouden afwijzen. Wachttijd viel wel mee vond ik: 3 maanden.
Omdat mijn pijn op meerdere plekken voorkomt en ik ook diverse soorten pijnen heb (verschillend van doffe, scherpe en ook een soort gewrichtspijn) wil ik mbv de pijnpoli op zoek naar de juiste (afstelling van) medicatie. Ik modder nu wat aan (diclofenac, paracetamol en ibuprofen), maar merk dat dit niet voldoende werkt. (Nou ja niet werkt.) Nu moet ik er ook bij zeggen dat ik alleen op piekmomenten pijnstillers neem; ik heb dus niet standaard een spiegel opgebouwd.
Maar goed ik zie het wel en lees hier gewoon mee. (Heb overigens ook lage rugpijn, maar dat komt door een luxerend (?) SI-gewricht. (Erg fijn dus dat het aanwijsbaar is, maar minder fijn is dat er niets aan dit euvel te doen is.)
Edit: ik heb ook goede ervaringen met het revalidatietraject. En ik kan me niet voorstellen dat ze bij 'mijn' revalidatie instelling iemand zouden afwijzen. Wachttijd viel wel mee vond ik: 3 maanden.
woensdag 9 januari 2013 om 22:07
Pijncentra hebben zich erg ontwikkeld de laatste jaren. Is het een zelfstandig centrum of in een zh?
Volgens de afspraken die ze met elkaar hebben gemaakt (maar niet geldig zijn, gewoon ' zullen we het zo gaan doen?" zeg maar) gaat het vaak zo:
- je krijgt warschijnlijk een hele uitgebreide vragenlijst vooraf , en echt die is uitgebreid en breed. Ip vul je die thuis in.Schrik dan niet van > 100 vragen, soms kun je veel skippen en soms juist niet.
- die vragenlijsten worden steeds vaker vooraf multidisciplinair besproken (*)
- zo niet dan wordt d elijst met je tijdens het 1ste consult bespoken en zal, als er multidisciplinair wordt gewerkt (en dat mag je hopen) de vragenlijst met het intake-gesprek gezamelijk worden besproken.In dat geval weet je soms ook pas later het behandelplan
- vaak is het een gespecialiseerde anesthesioloog die de 1ste behandelaar is tenzij vooraf al blijkt uit de vragenlijst dat je beter bij iemand anders eerst kunt komen.
- volgens de 'afspraken' volgt allereerst een uitgebreid lichamelijk onderzoek. Soms is dat al gedaan, ok soit, soms blijkt dat mensen al jaren bij artsen lopen maar nog nooit een fatsoenlijk algemeen lichamlijk onderzoek hebben gekregen.Dit lijkt een inkopper maar sinds er meer echte pijnbehandelcentra zijn gekomen bleek dat er veel patienten waren die nooit een uitgebreid en algemeen lichamelijk onderzoek hadden gekregen.
- er zal een plan A en B met je worden besproken. Op basis van ervaring voor jouw klachten
- Werkt plan A niet, dan plan B en werkt dat ook niet dan terug naar de verwijzer. Dit laatste was vroeger niet zo, eindeloos pappen en nathouden.
* multidisciplinair hangt af van het centrum. Anesthesioloog, reumatoloog, orthopeed, revalidatiearts, fysiotherapeut, ergotherapeut, psycholoog...... t/m orthopedisch schoenmaker en alles er tussen in
Er zijn behandelingen die kort zijn (1-2 x) maar ook langdurig, bijv elke x tijd een behandeling.
Afhankelijk van het plan wordt er soms een proef behandeling gedaan,zo kan men kijken of iets helpt om indien succesvol een langdurig iets te doen. Want als die proefbehandeling niet werkt moeten ze op plan B over
Waar moet je aan denken qua behandeling?
- vaststellen huidige situatie (pijnklachten, beperkingen, huidige medicatie en state of mind)
- bij scheve state of mind kan psychologische begeleiding helpen beter om te gaan met de pijn, nog los van de behandeling. Want stel dat men weet dat een behandeling een grote kans op succes heeft en de patient zeer gefocust is op wat hij/zij niet kan - de pijn, kan het leren omgaan met de beperkingen - de pijn het eindresultaat verbeteren.
- medicamenteuze behandeling? zonodig verbeteren Bij bijv oncologische pijn (kanker) is er ondertussen wel steeds meer een goed stappenplan voor handen.
- zenuwpijn? Bevriezen, verhitten, verdoven(= altijd tijdelijk) of zelfs volledig uitschakelen (dit allemaal gaat altijd na een proefbehandeling).
Nu is jouw klacht lage rugpijn, de meest voorkomende klacht bij een pijncentrum. Soms heel goed te behandelen en soms ook niet.
Ik hoop voor jou dat je bij een centrum zit die multidisciplinair werkt, met bijv alleen het even wegnemen van de pijn ben je er niet. Je zult ook aan je spieren moeten werken, anders leren bewegen, ook juist gaan bewegen etc en soms misschien pijn moeten accepteren maar daarmee om leren gaan.....
Het is niet het 8ste wereldwonder dus, soms wel een 1ste zet om dan verder te gaan
* edit: verbeteringen
Volgens de afspraken die ze met elkaar hebben gemaakt (maar niet geldig zijn, gewoon ' zullen we het zo gaan doen?" zeg maar) gaat het vaak zo:
- je krijgt warschijnlijk een hele uitgebreide vragenlijst vooraf , en echt die is uitgebreid en breed. Ip vul je die thuis in.Schrik dan niet van > 100 vragen, soms kun je veel skippen en soms juist niet.
- die vragenlijsten worden steeds vaker vooraf multidisciplinair besproken (*)
- zo niet dan wordt d elijst met je tijdens het 1ste consult bespoken en zal, als er multidisciplinair wordt gewerkt (en dat mag je hopen) de vragenlijst met het intake-gesprek gezamelijk worden besproken.In dat geval weet je soms ook pas later het behandelplan
- vaak is het een gespecialiseerde anesthesioloog die de 1ste behandelaar is tenzij vooraf al blijkt uit de vragenlijst dat je beter bij iemand anders eerst kunt komen.
- volgens de 'afspraken' volgt allereerst een uitgebreid lichamelijk onderzoek. Soms is dat al gedaan, ok soit, soms blijkt dat mensen al jaren bij artsen lopen maar nog nooit een fatsoenlijk algemeen lichamlijk onderzoek hebben gekregen.Dit lijkt een inkopper maar sinds er meer echte pijnbehandelcentra zijn gekomen bleek dat er veel patienten waren die nooit een uitgebreid en algemeen lichamelijk onderzoek hadden gekregen.
- er zal een plan A en B met je worden besproken. Op basis van ervaring voor jouw klachten
- Werkt plan A niet, dan plan B en werkt dat ook niet dan terug naar de verwijzer. Dit laatste was vroeger niet zo, eindeloos pappen en nathouden.
* multidisciplinair hangt af van het centrum. Anesthesioloog, reumatoloog, orthopeed, revalidatiearts, fysiotherapeut, ergotherapeut, psycholoog...... t/m orthopedisch schoenmaker en alles er tussen in
Er zijn behandelingen die kort zijn (1-2 x) maar ook langdurig, bijv elke x tijd een behandeling.
Afhankelijk van het plan wordt er soms een proef behandeling gedaan,zo kan men kijken of iets helpt om indien succesvol een langdurig iets te doen. Want als die proefbehandeling niet werkt moeten ze op plan B over
Waar moet je aan denken qua behandeling?
- vaststellen huidige situatie (pijnklachten, beperkingen, huidige medicatie en state of mind)
- bij scheve state of mind kan psychologische begeleiding helpen beter om te gaan met de pijn, nog los van de behandeling. Want stel dat men weet dat een behandeling een grote kans op succes heeft en de patient zeer gefocust is op wat hij/zij niet kan - de pijn, kan het leren omgaan met de beperkingen - de pijn het eindresultaat verbeteren.
- medicamenteuze behandeling? zonodig verbeteren Bij bijv oncologische pijn (kanker) is er ondertussen wel steeds meer een goed stappenplan voor handen.
- zenuwpijn? Bevriezen, verhitten, verdoven(= altijd tijdelijk) of zelfs volledig uitschakelen (dit allemaal gaat altijd na een proefbehandeling).
Nu is jouw klacht lage rugpijn, de meest voorkomende klacht bij een pijncentrum. Soms heel goed te behandelen en soms ook niet.
Ik hoop voor jou dat je bij een centrum zit die multidisciplinair werkt, met bijv alleen het even wegnemen van de pijn ben je er niet. Je zult ook aan je spieren moeten werken, anders leren bewegen, ook juist gaan bewegen etc en soms misschien pijn moeten accepteren maar daarmee om leren gaan.....
Het is niet het 8ste wereldwonder dus, soms wel een 1ste zet om dan verder te gaan
* edit: verbeteringen
Je bent zelf een theepot
woensdag 9 januari 2013 om 22:52
Bedankt voor de ervaringen en tips.
Ik krijg de vragenlijst thuis gestuurd en moet die het eerste gesprek meenemen, dan wordt die denk ik besproken dan.
De rest zal ik dan wel afwachten.
Wat je als laatste noemt over het multidisciplinaire team, daar heb ik minder vertrouwen in aangezien ik al die dingen al gedaan heb of doe. Daarbij zeggen veel therapeuten tegenovergestelde dingen. Maar ik ga er open in en zal afwachten wat zij aanbieden.
Bewegen doe ik al, ik sport elke week (zwemmen, enige sport die te doen is) en werk "gewoon". Pijn accepteren en mee leren omgaan hoef ik geen psycholoog voor ofzo, dat doe ik zelf wel.
Ik zal moeten afwachten hoe het allemaal gaat lopen. Verder wil ik best nog wel ervaringen horen;)
Ik krijg de vragenlijst thuis gestuurd en moet die het eerste gesprek meenemen, dan wordt die denk ik besproken dan.
De rest zal ik dan wel afwachten.
Wat je als laatste noemt over het multidisciplinaire team, daar heb ik minder vertrouwen in aangezien ik al die dingen al gedaan heb of doe. Daarbij zeggen veel therapeuten tegenovergestelde dingen. Maar ik ga er open in en zal afwachten wat zij aanbieden.
Bewegen doe ik al, ik sport elke week (zwemmen, enige sport die te doen is) en werk "gewoon". Pijn accepteren en mee leren omgaan hoef ik geen psycholoog voor ofzo, dat doe ik zelf wel.
Ik zal moeten afwachten hoe het allemaal gaat lopen. Verder wil ik best nog wel ervaringen horen;)
donderdag 10 januari 2013 om 13:13
Smuis, multidisciplinair is echt anders dan het aflopen van dezelfde specialisaties in losse vorm. Daar zit zogezegd een overtreffende kracht. Daarnaast ben ik zo arrogant om te veronderstellen dat je dat niet allemaal hebt gedaan cq doet. Neem alleen al het punt revalidatie. Terwijl daar in pijnaanpak een enorme belangrijke basispijler wordt aangeboden.
Je hebt gelijk dat er vele meningen zijn. Echter, primaire therapeuten zijn geen specialistische therapeuten. Ook daar heb je al snel weer een wereld van verschil te pakken als je kijkt naar bijv. een beetje behoorlijk multidisciplinair revalidatieteam. Zo zijn er bepaalde tools en technieken die je in een primaire setting niet voorbij zult zien komen en/of door gebrek aan multidisciplinair niet optimaal uit de voeten kunnen komen.
Je zegt "pijn mee leren leven heb ik geen psycholoog voor nodig, dat doe ik al". Herkenbare reactie voor menigeen, maar die doet me altijd wel glimlachen. Want; ergens klopt er iets niet in die stellingname. Zo goed kom je nu ook weer niet solo uit de voeten, want je loopt zo vast dat je nu moet grijpen naar zaken als een pijnpoli. Heel vaak kan dan een aanbieden van een traject leren leven met zeer aanvullend werken. Er bestaan nog veel misverstanden dat dit in zou houden dat er maar eeuwig gezeverd moet worden over pijn, graven in de jeugd, dat er "dus" gesteld zou worden dat van alles psychisch en weet ik niet wat allemaal. Hardnekkig misverstand maar samen met vaak een enorme angst om gezien te worden als een aansteller, faker of psychisch geval, redenen waarom mensen er vaak enorm wars van zijn. Terwijl er juist vaak zoveel geboden kan worden. Dit soort dingen draait veel meer om bijv. voorlichting, letterlijk leren hoe chronische pijn zich in het lichaam gedraagd, hoe onbewust signalen verkeerd opgepakt kunnen worden, hoe optimaliseren van fysieke toestand, hoe dat toepasbaar is op het echte leven (theorie is immers nog maar 1 ding), welke tools daarvoor bruikbaar zijn incl. slechte(re) dagen etc.
Ik denk dat je hier wellicht iets te kort door de bocht kan gaan.
Fozzie; bedankt voor het compliment. Na voorgaande ga ik als predikant klinken, maar ehm.... nou ja... jij had toch nog geen revalidatie gedaan of wel? Struikelpunten die je noemt zijn namelijk pareltjes om hanteerbaar te maken d.m.v. de tools van goede pijnrevalidatie. Waardoor het ook makkelijker zal worden om achter veranderingen te gaan en blijven staan, i.p.v. in constante strijd blijven tussen ergens weten wat theoretisch fysiek verstandelijker is maar zo enorm in kan gaan tegen hoe jij gezien dat plaatje met wat je op dat moment weet als persoon erin staat. Want die strijd, dat is vragen om keer op keer vallen en weer moeten opstaan. Dat zal nimmer nul worden, maar met goede tools veranderd hoe je keuzes maakt en daar gevoelsmatig als een huis achter kunt staan en daarmee strijd veel minder ervaart.
Je hebt gelijk dat er vele meningen zijn. Echter, primaire therapeuten zijn geen specialistische therapeuten. Ook daar heb je al snel weer een wereld van verschil te pakken als je kijkt naar bijv. een beetje behoorlijk multidisciplinair revalidatieteam. Zo zijn er bepaalde tools en technieken die je in een primaire setting niet voorbij zult zien komen en/of door gebrek aan multidisciplinair niet optimaal uit de voeten kunnen komen.
Je zegt "pijn mee leren leven heb ik geen psycholoog voor nodig, dat doe ik al". Herkenbare reactie voor menigeen, maar die doet me altijd wel glimlachen. Want; ergens klopt er iets niet in die stellingname. Zo goed kom je nu ook weer niet solo uit de voeten, want je loopt zo vast dat je nu moet grijpen naar zaken als een pijnpoli. Heel vaak kan dan een aanbieden van een traject leren leven met zeer aanvullend werken. Er bestaan nog veel misverstanden dat dit in zou houden dat er maar eeuwig gezeverd moet worden over pijn, graven in de jeugd, dat er "dus" gesteld zou worden dat van alles psychisch en weet ik niet wat allemaal. Hardnekkig misverstand maar samen met vaak een enorme angst om gezien te worden als een aansteller, faker of psychisch geval, redenen waarom mensen er vaak enorm wars van zijn. Terwijl er juist vaak zoveel geboden kan worden. Dit soort dingen draait veel meer om bijv. voorlichting, letterlijk leren hoe chronische pijn zich in het lichaam gedraagd, hoe onbewust signalen verkeerd opgepakt kunnen worden, hoe optimaliseren van fysieke toestand, hoe dat toepasbaar is op het echte leven (theorie is immers nog maar 1 ding), welke tools daarvoor bruikbaar zijn incl. slechte(re) dagen etc.
Ik denk dat je hier wellicht iets te kort door de bocht kan gaan.
Fozzie; bedankt voor het compliment. Na voorgaande ga ik als predikant klinken, maar ehm.... nou ja... jij had toch nog geen revalidatie gedaan of wel? Struikelpunten die je noemt zijn namelijk pareltjes om hanteerbaar te maken d.m.v. de tools van goede pijnrevalidatie. Waardoor het ook makkelijker zal worden om achter veranderingen te gaan en blijven staan, i.p.v. in constante strijd blijven tussen ergens weten wat theoretisch fysiek verstandelijker is maar zo enorm in kan gaan tegen hoe jij gezien dat plaatje met wat je op dat moment weet als persoon erin staat. Want die strijd, dat is vragen om keer op keer vallen en weer moeten opstaan. Dat zal nimmer nul worden, maar met goede tools veranderd hoe je keuzes maakt en daar gevoelsmatig als een huis achter kunt staan en daarmee strijd veel minder ervaart.
when you wish upon a star...
donderdag 10 januari 2013 om 13:57
@ Pixiedust, je post maakt me weer eens aan het huilen. Da's dagelijkse kost hoor, dus niets bijzonders op zich.
Ik ben in december begonnen bij een psycholoog verbonden aan een revalidatiecentrum. Hij zou in eerste instantie een intake met me doen om te bekijken waar ik het best tot mijn recht zou komen om te revalideren, maar aangezien daar uiteraard een wachtlijst voor is en hij het idee had dat ik die tijd niet in mijn eentje moest door ploeteren, zijn we vast begonnen met individuele therapie.
Op de één of andere manier prikt hij vreselijk door me heen en hoewel ik me ervan bewust ben dat ik hier doorheen moet, vind ik het heel vreselijk moeilijk. Ook de reden waarom ik dus om jouw post naar mij moet huilen, want ergens doe en denk ik dus voor (ervarings)deskundigen helemaal niet zo gek als ik zelf soms denk te zijn geworden.
Ik wacht nu op de oproep voor de intake voor de gekozen revalidatie en verstandelijk weet ik dat ik die weg moet volgen, gevoelsmatig worstel ik vreselijk.
Het gevecht dat jij in je laatste post beschrijft is typerend voor mij, ik weet niet hoe ik mezelf anders staande kan houden dan door te vechten, maar tegelijkertijd ben ik dat vechten en telkens weer vallen zo vreselijk moe dat ik het liefst vandaag nog het bijltje er helemaal bij neer zou gooien. Wat me dus vervolgens heel bang maakt, wat ik weer omzet in boosheid (die emotie ken ik tenminste) en strijd en zo is de cirkel weer rond.
Nu zei de psycholoog gisteren ook nog dat ik, als ik eenmaal in het 'echte' revalidatieprogramma zit weer in andere handen zal vallen en nu ben ik dus weer van slag. Ik vind het al zo moeilijk om hulp te vragen, heb dat van hem verstandelijk geaccepteerd en vooralsnog voelt het moeilijk maar ook wel oké en dan word ik straks wéér overgedragen.
En tegelijkertijd ben ik daarom dus boos op mezelf omdat ik me zo afhankelijk opstel en dat helemaal niet van mezelf gewend ben. Denk dat ik na 'mama en papa' als eerste zei 'zelluf toen'. En dit kan ik dus na jaren aanmodderen nog steeds niet 'zelluf'.
Nou kaap ik het topic weer, sorry. Ik durf geen eigen topic te openen, bang voor reacties als van odd-nogiets- en anderen, terwijl er blijkbaar ook mensen zijn als Pixiedust die dit kut-gevoel wel snappen en ik daar ergens ook wel behoefte aan heb, omdat ik zo vreselijk bang ben voor mijn huidige toeomst...
Sorry!
Ik ben in december begonnen bij een psycholoog verbonden aan een revalidatiecentrum. Hij zou in eerste instantie een intake met me doen om te bekijken waar ik het best tot mijn recht zou komen om te revalideren, maar aangezien daar uiteraard een wachtlijst voor is en hij het idee had dat ik die tijd niet in mijn eentje moest door ploeteren, zijn we vast begonnen met individuele therapie.
Op de één of andere manier prikt hij vreselijk door me heen en hoewel ik me ervan bewust ben dat ik hier doorheen moet, vind ik het heel vreselijk moeilijk. Ook de reden waarom ik dus om jouw post naar mij moet huilen, want ergens doe en denk ik dus voor (ervarings)deskundigen helemaal niet zo gek als ik zelf soms denk te zijn geworden.
Ik wacht nu op de oproep voor de intake voor de gekozen revalidatie en verstandelijk weet ik dat ik die weg moet volgen, gevoelsmatig worstel ik vreselijk.
Het gevecht dat jij in je laatste post beschrijft is typerend voor mij, ik weet niet hoe ik mezelf anders staande kan houden dan door te vechten, maar tegelijkertijd ben ik dat vechten en telkens weer vallen zo vreselijk moe dat ik het liefst vandaag nog het bijltje er helemaal bij neer zou gooien. Wat me dus vervolgens heel bang maakt, wat ik weer omzet in boosheid (die emotie ken ik tenminste) en strijd en zo is de cirkel weer rond.
Nu zei de psycholoog gisteren ook nog dat ik, als ik eenmaal in het 'echte' revalidatieprogramma zit weer in andere handen zal vallen en nu ben ik dus weer van slag. Ik vind het al zo moeilijk om hulp te vragen, heb dat van hem verstandelijk geaccepteerd en vooralsnog voelt het moeilijk maar ook wel oké en dan word ik straks wéér overgedragen.
En tegelijkertijd ben ik daarom dus boos op mezelf omdat ik me zo afhankelijk opstel en dat helemaal niet van mezelf gewend ben. Denk dat ik na 'mama en papa' als eerste zei 'zelluf toen'. En dit kan ik dus na jaren aanmodderen nog steeds niet 'zelluf'.
Nou kaap ik het topic weer, sorry. Ik durf geen eigen topic te openen, bang voor reacties als van odd-nogiets- en anderen, terwijl er blijkbaar ook mensen zijn als Pixiedust die dit kut-gevoel wel snappen en ik daar ergens ook wel behoefte aan heb, omdat ik zo vreselijk bang ben voor mijn huidige toeomst...
Sorry!
donderdag 10 januari 2013 om 14:19
@pixiedust, ik waardeer wat je allemaal zegt maar ben het niet overal mee eens.. Bijvoorbeeld, je weet toch niet wat ik allemaal al heb gedaan en wie ik heb bezocht?
En dat ik geen psycholoog nodig heb, is niet naïef bedoeld. Dat ik naar een pijncentrum ga zegt niet dat ik niet kan leven met de pijn. Dat kan ik wel, maar dat wil ik op het moment niet.
Ik weet hoe ik mezelf kan aanpassen zodat ik het leven wel doorkom hiermee, maar als het niet perse moet wil ik natuurlijk zonder de pijn leven.
Daarbij heb ik 1x in mijn leven een psycholoog langdurig bezocht en dat was de grootste tijdverspilling van mijn leven.
Ik ken mezelf en ik weet dat dat voor mij niet werkt.
Natuurlijk is, zoals jij zegt, een multidisciplinair team beter dan allemaal losse specialisten en therapeuten, maar dat zegt niet dat zo'n team perfect is en dingen kan aanraden die voor mij niet werken.
Zoals ik al zei zal ik kijken wat ze me daar aanbieden, maar ik volg niet blind alles op wat zij willen. Het moet voor mij goed voelen en ik moet erachter staan anders werkt het niet.
Ik grijp alles aan om beter te worden, maar niet als ik weet dat het er alleen maar slechter op wordt.
Ik waardeer je bijdrage in dit topic, en ik begrijp wat je zegt:) ik hoop heel erg dat het team waar ik in terecht kom beter is als wat ik tot nu toe gehad heb. Want naast 1 therapeut en 1 specialist heeft de rest mijn vertrouwen in medici flink beschadigd. Door hun heb ik geleerd naar mezelf te luisteren en niet naar de vele mensen die zouden moeten weten wat ze doen maar geen idee hebben welke schade ze aanrichten.
Ik hoop dat ik niet te hard klink nu, maar door verschillende medici en therapeuten zijn mijn klachten juist erger ipv beter geworden. Daardoor luister ik liever naar wat voor mij goed voelt ipv wat zij allemaal denken na 5 min onderzoek...
@fozziebear, je mag mijn topic best kapen hoor;) plaats genoeg voor allebei!
Vervelend om te lezen dat je het er zo moeilijk mee hebt, maar wel begrijpelijk. Hopelijk gaat het nieuwe revalidatieprogramma je goed helpen en zijn daar ook mensen die je kunnen begrijpen!
Je stukje over het gevecht klinkt we herkenbaar. Niets anders kennen dan vechten om te overleven. Er geen zin meer in hebben maar toch door moeten gaan. Dat herken ik wel
Ik hou het vechten nog goed vol, maar ben wel bang voor de toekomst. Ooit zal het op zijn ben ik bang.
En daarom hoop ik zo dat ik dit keer wel de goede hulp ga krijgen. En jij natuurlijk ook!
Ik ben natuurlijk nog jong en heb alleen maar rugpijn en pas 4 jaar. Vergeleken met jou misschien een peulenschil, maar toch..
@pixiedust. Ik hoop niet dat ik te hard of koppig overkom. Ik waardeer heel erg dat je wil helpen hier en je weet alles goed te verwoorden. Ik vraag me af: hoe kom je aan die kennis?
En dat ik geen psycholoog nodig heb, is niet naïef bedoeld. Dat ik naar een pijncentrum ga zegt niet dat ik niet kan leven met de pijn. Dat kan ik wel, maar dat wil ik op het moment niet.
Ik weet hoe ik mezelf kan aanpassen zodat ik het leven wel doorkom hiermee, maar als het niet perse moet wil ik natuurlijk zonder de pijn leven.
Daarbij heb ik 1x in mijn leven een psycholoog langdurig bezocht en dat was de grootste tijdverspilling van mijn leven.
Ik ken mezelf en ik weet dat dat voor mij niet werkt.
Natuurlijk is, zoals jij zegt, een multidisciplinair team beter dan allemaal losse specialisten en therapeuten, maar dat zegt niet dat zo'n team perfect is en dingen kan aanraden die voor mij niet werken.
Zoals ik al zei zal ik kijken wat ze me daar aanbieden, maar ik volg niet blind alles op wat zij willen. Het moet voor mij goed voelen en ik moet erachter staan anders werkt het niet.
Ik grijp alles aan om beter te worden, maar niet als ik weet dat het er alleen maar slechter op wordt.
Ik waardeer je bijdrage in dit topic, en ik begrijp wat je zegt:) ik hoop heel erg dat het team waar ik in terecht kom beter is als wat ik tot nu toe gehad heb. Want naast 1 therapeut en 1 specialist heeft de rest mijn vertrouwen in medici flink beschadigd. Door hun heb ik geleerd naar mezelf te luisteren en niet naar de vele mensen die zouden moeten weten wat ze doen maar geen idee hebben welke schade ze aanrichten.
Ik hoop dat ik niet te hard klink nu, maar door verschillende medici en therapeuten zijn mijn klachten juist erger ipv beter geworden. Daardoor luister ik liever naar wat voor mij goed voelt ipv wat zij allemaal denken na 5 min onderzoek...
@fozziebear, je mag mijn topic best kapen hoor;) plaats genoeg voor allebei!
Vervelend om te lezen dat je het er zo moeilijk mee hebt, maar wel begrijpelijk. Hopelijk gaat het nieuwe revalidatieprogramma je goed helpen en zijn daar ook mensen die je kunnen begrijpen!
Je stukje over het gevecht klinkt we herkenbaar. Niets anders kennen dan vechten om te overleven. Er geen zin meer in hebben maar toch door moeten gaan. Dat herken ik wel
Ik hou het vechten nog goed vol, maar ben wel bang voor de toekomst. Ooit zal het op zijn ben ik bang.
En daarom hoop ik zo dat ik dit keer wel de goede hulp ga krijgen. En jij natuurlijk ook!
Ik ben natuurlijk nog jong en heb alleen maar rugpijn en pas 4 jaar. Vergeleken met jou misschien een peulenschil, maar toch..
@pixiedust. Ik hoop niet dat ik te hard of koppig overkom. Ik waardeer heel erg dat je wil helpen hier en je weet alles goed te verwoorden. Ik vraag me af: hoe kom je aan die kennis?
donderdag 10 januari 2013 om 14:35
Foz; OPEN dat topic verdorrie! Odd moet je sowieso nemen voor wat de reacties waard zijn. De rest ook. Niet alles zal even prettig vallen wellicht maar daar kun je een mantra bij gebruiken;
- men bedoeld het goed, daar focus ik op
- ik weet hoe zaken in elkaar steken, haal uit het topic waar ik wat mee kan, de rest laat ik me niet onevenredig negatief raken
Maar bovenal; je hebt er behoefte aan. Je bent bij verre niet de enige met een soortgelijke ervaring en dus kun je er enorm veel winst uit behalen. Laat je dat motiveren.
Goed dat je op de lijst staat en ze in de tussentijd waar mogelijk al wel e.e.a. bieden. Nu ik het lees denk ik; och ja verdomd is ook zo, heb je net nog uit de doeken gedaan. Laten we het maar op het ouder worden gooien?
Dat doorprikken van de psych is niet zo gek. Ze hakken wel vaker met dit bijltje. Lekker he? (en soms oh zo heerlijk vervloekbaar). Pas je op dat je geen onredelijke dingen van jezelf verwacht? Je klinkt een beetje alsof je jezelf op de kop zit voor alles waar je niet "perfect" doet of een twistpunt in jezelf hebt. Als je dat doet; sufkoppie! Dat is alsof je een kleuter verwijt dat die nog geen tafels opdreunt en franse grammaticaregels kan opdissen. Jij bent nog maar net begonnen in dit traject. Dan komen er allerlei nieuwe dingen op je af, leer je van alles. Pas als je die tools aangereikt krijgt kun je ze gaan leren gebruiken. Zonder kun je wel willen schroeven maar sta je toch echt met een schroef en een lege hand te zoeken naar die schroevendraaier.
Het is een pittig traject met heel veel spiegels die voorgehouden worden. Het is uiteindelijk ergens een crashcourse levenslessen. De tools die je hier leert, zijn elders in het leven ook hanteerbaar. Joh, dat is logischerwijs niet altijd makkelijk of fluitend te doen. Neem het stap voor stap. Gun jezelf niet alleen waar nodig de spiegel, wakker schudden of schop onder de kont maar ook de andere kant van die balans; begrip, ruimte, en zelfcompassie. Balans is uiteindelijk toch wel nodig, ook alweer hierin.
Als ik die strijd lees over zelluf-doen dan denk ik dat je daar straks veel aan fysieke reva gaat hebben. De ergo zal je tools aanreiken waardoor je zult merken dat je anders gaat afwegen. Niet alleen verstandsmatig maar ook gevoelsmatig. Dan kun je gaan ervaren dat zogezegd de "klik" er is op beide fronten. Enorme opluchting kan dat zijn.
Dom voorbeeldje; ik had een enorme strijd op punt van zelfverzorging. Haar wassen, douchen, aankleden. Zelluf doen is veel te zwaar. Leuk, maar ook met hulp is het in een ideale wereld puur fysiek gezien te zwaar. Sja, en dan met mijn karakter en valkuilen ging ik volle vaart voor "dus" zelluf doen, want oh die oh zo Heilige Zelfstandigheid. Dan kon ik verstandig iets weten, maar dat was gevoelsmatig veeeeel te abstract en daarmee leek het ondergeschikt aan het Heilige. Tot ik met een refresher reva een nieuwe tool aangereikt kreeg waarmee ik het wat...... zwart-witter ergens kon maken. Gevoelsmatig kan ik namelijk lastig inschatten hoe ver ik over een grens ga en tegen welke prijs. Dus dan is het heel verlokkelijk nog verder over een grens te gaan want een beetje of 2 beetjes, ja dat verschil merk ik gevoelsmatig toch niet dat ik het bewust genoeg ben. Nu heb ik geleerd hoe dat objectiveerbaar te maken. Waardoor ik kan zien; zelluf doen betekend dat ik die dag "X" inlever, want dat is de meerprijs boven hulp vragen. Ok, dan kan ik dus activiteit Y niet doen, want dat kost voor dezelfde tijdstuur ook die prijs "X". Hmm.... wat wil ik liever vandaag? En dan voelt het kiezen voor hulp ook niet meer als tegen Heilige Zelfstandigheid ingaan, want die Heilige Zelfstandigheid heb ik nu verlegd naar zelf regie voeren en zelf kiezen wat wel of niet, bewust van de prijs en gevolgen.
Met enorme gevolgen, terwijl ik zogezegd al bepaald geen groentje was in revaland, pijnland, leefland, enorm veel pijnpunten hanteerbaar had etc. Zo had ik al lange tijd een indicatie voor AWBZ-zorg voor Z uur per week. Wist dat het te weinig was, maar ja toegeven is een tweede. Laat staan realistischer beoordelen wat dan nodig is. Nu is dat dus in een klap verdrievoudigd en kan ik zodra ik maar piep dat nog beduidend hoger laten opschakelen. Momenteel niet nodig met dank aan mantelzorg en de keuzes zoals ik ze nu weloverwogen maak zonder conflict of onacceptabele kostprijs als resultaat.
- men bedoeld het goed, daar focus ik op
- ik weet hoe zaken in elkaar steken, haal uit het topic waar ik wat mee kan, de rest laat ik me niet onevenredig negatief raken
Maar bovenal; je hebt er behoefte aan. Je bent bij verre niet de enige met een soortgelijke ervaring en dus kun je er enorm veel winst uit behalen. Laat je dat motiveren.
Goed dat je op de lijst staat en ze in de tussentijd waar mogelijk al wel e.e.a. bieden. Nu ik het lees denk ik; och ja verdomd is ook zo, heb je net nog uit de doeken gedaan. Laten we het maar op het ouder worden gooien?
Dat doorprikken van de psych is niet zo gek. Ze hakken wel vaker met dit bijltje. Lekker he? (en soms oh zo heerlijk vervloekbaar). Pas je op dat je geen onredelijke dingen van jezelf verwacht? Je klinkt een beetje alsof je jezelf op de kop zit voor alles waar je niet "perfect" doet of een twistpunt in jezelf hebt. Als je dat doet; sufkoppie! Dat is alsof je een kleuter verwijt dat die nog geen tafels opdreunt en franse grammaticaregels kan opdissen. Jij bent nog maar net begonnen in dit traject. Dan komen er allerlei nieuwe dingen op je af, leer je van alles. Pas als je die tools aangereikt krijgt kun je ze gaan leren gebruiken. Zonder kun je wel willen schroeven maar sta je toch echt met een schroef en een lege hand te zoeken naar die schroevendraaier.
Het is een pittig traject met heel veel spiegels die voorgehouden worden. Het is uiteindelijk ergens een crashcourse levenslessen. De tools die je hier leert, zijn elders in het leven ook hanteerbaar. Joh, dat is logischerwijs niet altijd makkelijk of fluitend te doen. Neem het stap voor stap. Gun jezelf niet alleen waar nodig de spiegel, wakker schudden of schop onder de kont maar ook de andere kant van die balans; begrip, ruimte, en zelfcompassie. Balans is uiteindelijk toch wel nodig, ook alweer hierin.
Als ik die strijd lees over zelluf-doen dan denk ik dat je daar straks veel aan fysieke reva gaat hebben. De ergo zal je tools aanreiken waardoor je zult merken dat je anders gaat afwegen. Niet alleen verstandsmatig maar ook gevoelsmatig. Dan kun je gaan ervaren dat zogezegd de "klik" er is op beide fronten. Enorme opluchting kan dat zijn.
Dom voorbeeldje; ik had een enorme strijd op punt van zelfverzorging. Haar wassen, douchen, aankleden. Zelluf doen is veel te zwaar. Leuk, maar ook met hulp is het in een ideale wereld puur fysiek gezien te zwaar. Sja, en dan met mijn karakter en valkuilen ging ik volle vaart voor "dus" zelluf doen, want oh die oh zo Heilige Zelfstandigheid. Dan kon ik verstandig iets weten, maar dat was gevoelsmatig veeeeel te abstract en daarmee leek het ondergeschikt aan het Heilige. Tot ik met een refresher reva een nieuwe tool aangereikt kreeg waarmee ik het wat...... zwart-witter ergens kon maken. Gevoelsmatig kan ik namelijk lastig inschatten hoe ver ik over een grens ga en tegen welke prijs. Dus dan is het heel verlokkelijk nog verder over een grens te gaan want een beetje of 2 beetjes, ja dat verschil merk ik gevoelsmatig toch niet dat ik het bewust genoeg ben. Nu heb ik geleerd hoe dat objectiveerbaar te maken. Waardoor ik kan zien; zelluf doen betekend dat ik die dag "X" inlever, want dat is de meerprijs boven hulp vragen. Ok, dan kan ik dus activiteit Y niet doen, want dat kost voor dezelfde tijdstuur ook die prijs "X". Hmm.... wat wil ik liever vandaag? En dan voelt het kiezen voor hulp ook niet meer als tegen Heilige Zelfstandigheid ingaan, want die Heilige Zelfstandigheid heb ik nu verlegd naar zelf regie voeren en zelf kiezen wat wel of niet, bewust van de prijs en gevolgen.
Met enorme gevolgen, terwijl ik zogezegd al bepaald geen groentje was in revaland, pijnland, leefland, enorm veel pijnpunten hanteerbaar had etc. Zo had ik al lange tijd een indicatie voor AWBZ-zorg voor Z uur per week. Wist dat het te weinig was, maar ja toegeven is een tweede. Laat staan realistischer beoordelen wat dan nodig is. Nu is dat dus in een klap verdrievoudigd en kan ik zodra ik maar piep dat nog beduidend hoger laten opschakelen. Momenteel niet nodig met dank aan mantelzorg en de keuzes zoals ik ze nu weloverwogen maak zonder conflict of onacceptabele kostprijs als resultaat.
when you wish upon a star...
donderdag 10 januari 2013 om 15:00
Smuis; je hoeft het ook zeker niet overal met me eens te zijn hoor!
Je hebt helemaal gelijk dat ik niet van binnen naar buiten weet wat je wel en niet geprobeerd hebt. Ik kan slechts afgaan op wat ik gelezen heb. Dat is bijv. geen reva omdat men de korte bocht van "werk is geen reden tot reva" hanteerde. Terwijl daar juist ook dingen geboden kunnen worden die je elders niet kunt krijgen. Ook niet d.m.v. alle specialisaties apart. Mijn ergotherapeute (primair) werkt naast eerstelijns ook in de revalidatiezorg bijv. maar no way dat zij mij op haar vakgebied in een primaire setting kan bieden wat zij in haar vakgebied in een revalidatie multidisciplinair kan bieden. Vandaar mijn opmerking dat er zogezegd nog een multiplier bij multidisciplinair komt kijken. Veel mensen zijn zich daar helaas niet bewust van, kijken dan naar welke vormen van zorg er geboden kan worden en concluderen dan dat multidisciplinair geen zin kan hebben omdat men alle of een merendeel van die opties reeds in een primaire en losstaande situatie reeds geprobeerd heeft.
En perfect is niets of niemand. Zeker ook niet in gezondheidsland. Zodra iemand dat beweerd, dan weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt.
De ervaring die je gehad hebt op psych-gebied vind ik jammer om te lezen. Kan wat dat betreft de nodige handen schudden. Ik riep ook ooit heel hard "ben ik niet het type voor". Sterker nog; tot op de dag van vandaag bots ik gegarandeerd op het onderwerp "medische zaken" met alle mogelijke soorten psychische hulpverleners. Enige uitzondering daarop is het type die de klappen van de zweep kennen in dit onderwerp. Die huppelen nogal eens in de revalidatiewereld rond.
En dan ben ik zo'n dwarskop dat het onderwerp ermee afgesloten is. Ik heb in de praktijk moeten leren waar de meerwaarde zit. Het was domweg onderdeel van mijn reva en daar moet je het mee doen. Schoot in begin niet op met mijn dwarskopperige houding, tot mij (terecht) een goede spiegel werd voorgehouden en gevraagd waarom ik het geen kans gaf. Wat had ik te verliezen? Ja, weinig, mijn tijd moest ik er toch wel uitzitten. Zal je veel geneuzel besparen, maar psychologie op dit terrein is een totaal andere ervaring en wereld als op andere gebieden. Zo is bijv. een belangrijk onderdeel educatie over hoe pijn biofysiologisch eigenlijk werkt. Het is ook veel....... praktischer. Word in een goede instelling ook op het individu afgesteld. De feiten zijn feiten en kun je uiteraard niet in ene omtoveren, maar het is dus niet zo dat je er bijv. een bepaald type mens voor moet zijn. Ervoor open staat is handig , maar dat is bij elke vorm van zorg.
Het mooie hiervan is juist, vind ik zelf, dat goede programma's je de tools, feiten, kennis en skills zullen aanreiken, maar je niet zullen dicteren hoe jij maar eens eventjes je leven moet gaan leven vanaf dat moment, waarbij alles lekker zwart-wit goed of fout is. Welnee, leven is immers enorm persoonlijk dus als je iemand wilt helpen voorbij een stuk overleven met dan zul je meer oog voor maatwerk moeten hebben. Dus wel leren hoe en wat, maar jij staat uiteindelijk aan het roer en zult daar blijven staan. Geen veroordelingen om wat je aan dat roer doet, dat is immers uiteindelijk aan jou.
Begrijp me niet verkeerd, het is ook niet maar het een of het ander. Pijnpoli en bijv. reva kunnen elkaar enorm aanvullen juist. Uiteraard moet iets goed voelen, dat is een eerste vereiste! En zoals gezegd; er kan er maar 1 de regie over jou leven voeren. Als ik je lees denk ik alleen dat reva je mogelijk dingen kan bieden waar je nog niet goed genoeg over bent voorgelicht. Tel erbij op dat je al eens onverrichter zaken naar huis gestuurd ben. Ik zou zelf voor ik ervaring hierin kreeg met die ervaring op zak en los de nodige ervaring ook geconcludeerd hebben dat er niets te halen zou zijn. Mijn geluk heeft wat dat betreft gelegen in meteen geaccepteerd worden voor reva. En weet ik veel waar de waarheid ligt? Geen idee. Ik noemde en noem het puur uit een stukje herkenning en gevoel dat je mogelijk in die hoek een aanvulling kan vinden en het zonde zou vinden als ik dat niet noem.
Hoe ik zo kom? Bewust heb ik inmiddels alweer 13+ jaar ervaring in pijnland, onbewust sinds geboorte. Tel er de nodige pijnklantjes bij op in directe omgeving, oorzaak van die pijn waarbij zelf veel inlezen handig is, sowieso wel een stukje interesse hebben in het medische en de unieke kracht/last hebben tot overloos kunnen lullen.
Je hebt helemaal gelijk dat ik niet van binnen naar buiten weet wat je wel en niet geprobeerd hebt. Ik kan slechts afgaan op wat ik gelezen heb. Dat is bijv. geen reva omdat men de korte bocht van "werk is geen reden tot reva" hanteerde. Terwijl daar juist ook dingen geboden kunnen worden die je elders niet kunt krijgen. Ook niet d.m.v. alle specialisaties apart. Mijn ergotherapeute (primair) werkt naast eerstelijns ook in de revalidatiezorg bijv. maar no way dat zij mij op haar vakgebied in een primaire setting kan bieden wat zij in haar vakgebied in een revalidatie multidisciplinair kan bieden. Vandaar mijn opmerking dat er zogezegd nog een multiplier bij multidisciplinair komt kijken. Veel mensen zijn zich daar helaas niet bewust van, kijken dan naar welke vormen van zorg er geboden kan worden en concluderen dan dat multidisciplinair geen zin kan hebben omdat men alle of een merendeel van die opties reeds in een primaire en losstaande situatie reeds geprobeerd heeft.
En perfect is niets of niemand. Zeker ook niet in gezondheidsland. Zodra iemand dat beweerd, dan weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt.
De ervaring die je gehad hebt op psych-gebied vind ik jammer om te lezen. Kan wat dat betreft de nodige handen schudden. Ik riep ook ooit heel hard "ben ik niet het type voor". Sterker nog; tot op de dag van vandaag bots ik gegarandeerd op het onderwerp "medische zaken" met alle mogelijke soorten psychische hulpverleners. Enige uitzondering daarop is het type die de klappen van de zweep kennen in dit onderwerp. Die huppelen nogal eens in de revalidatiewereld rond.
En dan ben ik zo'n dwarskop dat het onderwerp ermee afgesloten is. Ik heb in de praktijk moeten leren waar de meerwaarde zit. Het was domweg onderdeel van mijn reva en daar moet je het mee doen. Schoot in begin niet op met mijn dwarskopperige houding, tot mij (terecht) een goede spiegel werd voorgehouden en gevraagd waarom ik het geen kans gaf. Wat had ik te verliezen? Ja, weinig, mijn tijd moest ik er toch wel uitzitten. Zal je veel geneuzel besparen, maar psychologie op dit terrein is een totaal andere ervaring en wereld als op andere gebieden. Zo is bijv. een belangrijk onderdeel educatie over hoe pijn biofysiologisch eigenlijk werkt. Het is ook veel....... praktischer. Word in een goede instelling ook op het individu afgesteld. De feiten zijn feiten en kun je uiteraard niet in ene omtoveren, maar het is dus niet zo dat je er bijv. een bepaald type mens voor moet zijn. Ervoor open staat is handig , maar dat is bij elke vorm van zorg.
Het mooie hiervan is juist, vind ik zelf, dat goede programma's je de tools, feiten, kennis en skills zullen aanreiken, maar je niet zullen dicteren hoe jij maar eens eventjes je leven moet gaan leven vanaf dat moment, waarbij alles lekker zwart-wit goed of fout is. Welnee, leven is immers enorm persoonlijk dus als je iemand wilt helpen voorbij een stuk overleven met dan zul je meer oog voor maatwerk moeten hebben. Dus wel leren hoe en wat, maar jij staat uiteindelijk aan het roer en zult daar blijven staan. Geen veroordelingen om wat je aan dat roer doet, dat is immers uiteindelijk aan jou.
Begrijp me niet verkeerd, het is ook niet maar het een of het ander. Pijnpoli en bijv. reva kunnen elkaar enorm aanvullen juist. Uiteraard moet iets goed voelen, dat is een eerste vereiste! En zoals gezegd; er kan er maar 1 de regie over jou leven voeren. Als ik je lees denk ik alleen dat reva je mogelijk dingen kan bieden waar je nog niet goed genoeg over bent voorgelicht. Tel erbij op dat je al eens onverrichter zaken naar huis gestuurd ben. Ik zou zelf voor ik ervaring hierin kreeg met die ervaring op zak en los de nodige ervaring ook geconcludeerd hebben dat er niets te halen zou zijn. Mijn geluk heeft wat dat betreft gelegen in meteen geaccepteerd worden voor reva. En weet ik veel waar de waarheid ligt? Geen idee. Ik noemde en noem het puur uit een stukje herkenning en gevoel dat je mogelijk in die hoek een aanvulling kan vinden en het zonde zou vinden als ik dat niet noem.
Hoe ik zo kom? Bewust heb ik inmiddels alweer 13+ jaar ervaring in pijnland, onbewust sinds geboorte. Tel er de nodige pijnklantjes bij op in directe omgeving, oorzaak van die pijn waarbij zelf veel inlezen handig is, sowieso wel een stukje interesse hebben in het medische en de unieke kracht/last hebben tot overloos kunnen lullen.
when you wish upon a star...
donderdag 10 januari 2013 om 15:47
@pixiedust, bedankt voor je bericht en dat je niet boos bent omdat ik het niet met alles eens ben.
Wat je zegt klinkt wel goed, dat het in een multidisciplinair team veel anders en beter is. Maarja daar heb ik geen ervaring mee dus ik kan het alleen maar doen met wat ik tot nu toe heb meegemaakt en dat is niet al te best helaas...
Als het pijncentrum en de revalidatie is wat jij nu zegt, dan zeg ik daar volmondig JA tegen, maar ik zal het eerst zelf moeten zien voor ik het kan geloven. Lijkt me vrij begrijpelijk.
Van de revalidatie was ik destijds erg geschrokken dat ik meteen zo hard werd afgewezen, alleen omdat ik probeerde iets meer te doen met mijn leven dan thuis op de bank te zitten. Wie weet, als het pijncentrum me niet kan helpen, dat ik dan nog eens een poging doe om bij de revalidatie te komen, maar dat weet ik nog niet.
Ik heb nooit gedacht: ik ben het type niet voor de psycholoog. Ik vind dat er niks mis is met een psycholoog en mensen die er baat bij hebben moeten er zeker weten heen!
De psycholoog die ik een tijdje heb bezocht kon me serieus niks vertellen wat ik niet wist en na een tijdje vond ze dat ze me genezen had, terwijl ze het echte probleem nooit te weten is gekomen. Ze richtte zich maar op 1 ding, terwijl dat maar bijzaak was. Daar was ik dus zo klaar mee en ik zal ook niet graag terug naar een psycholoog gaan. Als het bij het pijncentrum erbij zit wil ik het natuurlijk een kans geven.
Ik sta overal voor open gelukkig, wijs niks meteen af.. Maar ik kan er weinig aan doen dat ik door ervaringen wel sceptisch ben geworden en eerst wil zien voor ik geloof..
Erg om te horen dat jij al zolang in die pijnwereld zit.. Ik voel me echt een watje met mijn 4 jaar rugpijn.
Jullie zullen ook wel denken: wat doet die hier, die komt net kijken ofzo...
Hoop dat er iets van mijn verhaal te begrijpen is.
Wat je zegt klinkt wel goed, dat het in een multidisciplinair team veel anders en beter is. Maarja daar heb ik geen ervaring mee dus ik kan het alleen maar doen met wat ik tot nu toe heb meegemaakt en dat is niet al te best helaas...
Als het pijncentrum en de revalidatie is wat jij nu zegt, dan zeg ik daar volmondig JA tegen, maar ik zal het eerst zelf moeten zien voor ik het kan geloven. Lijkt me vrij begrijpelijk.
Van de revalidatie was ik destijds erg geschrokken dat ik meteen zo hard werd afgewezen, alleen omdat ik probeerde iets meer te doen met mijn leven dan thuis op de bank te zitten. Wie weet, als het pijncentrum me niet kan helpen, dat ik dan nog eens een poging doe om bij de revalidatie te komen, maar dat weet ik nog niet.
Ik heb nooit gedacht: ik ben het type niet voor de psycholoog. Ik vind dat er niks mis is met een psycholoog en mensen die er baat bij hebben moeten er zeker weten heen!
De psycholoog die ik een tijdje heb bezocht kon me serieus niks vertellen wat ik niet wist en na een tijdje vond ze dat ze me genezen had, terwijl ze het echte probleem nooit te weten is gekomen. Ze richtte zich maar op 1 ding, terwijl dat maar bijzaak was. Daar was ik dus zo klaar mee en ik zal ook niet graag terug naar een psycholoog gaan. Als het bij het pijncentrum erbij zit wil ik het natuurlijk een kans geven.
Ik sta overal voor open gelukkig, wijs niks meteen af.. Maar ik kan er weinig aan doen dat ik door ervaringen wel sceptisch ben geworden en eerst wil zien voor ik geloof..
Erg om te horen dat jij al zolang in die pijnwereld zit.. Ik voel me echt een watje met mijn 4 jaar rugpijn.
Jullie zullen ook wel denken: wat doet die hier, die komt net kijken ofzo...
Hoop dat er iets van mijn verhaal te begrijpen is.
donderdag 10 januari 2013 om 16:30
Smuis; veeg dat laatste meteen weg. Iedereen begint ooit ergens. Duur telt imho bij chronische pijn ook niet zo zeer, veel prangender bij dit soort onderwerpen is dat men ervaart dat die chronische pijn het leven in de weg staat.
Je afwachtende houding kan ik enorm goed begrijpen. Grijns, ik kan me zo nog zien zitten mokken voor het eerst bij de revalidatie-arts vandaan komende. Had er bepaald niet echt....... enorm vertrouwen in alles na gedoe over een of ander in mijn ogen zelfhulpboek (ja en nee, maar totaal verkeerd beeld terugkijkend) wat ik alvast maar moest gaan aanschaffen en doorbladeren zodat ik voorbereid zou zijn op hoe dat in het traject voorbij zou komen en opmerking dat ik waarschijnlijk voor begin eerst nog langs een psych moest om beoordeeld te worden op geschiktheid. Laten we het erop houden dat ik reva in ging met insteek "ze lullen maar waar ze willen, ik haal uit de fysieke zaken wat er in zit en de rest roep ik wel ja, nee en amen en ene oor in, andere uit". Gelukkig heb ik dat snel genoeg los kunnen laten, maar het heeft zich zacht gezegd nogal moeten bewijzen. Meermaals ook hoor, want wat heeft een refresher nou voor zin?! Achteraf maar goed, want tools waren verbeterd in die jaren en passen een stuk beter bij hoe ik in dingen sta (realistischer meer aan individu toepasbaar).
Het is gewoon ook enorm ruk als je een tegenvallende ervaring hebt gehad en niet meteen tegen de juiste poli of kliniek aanloopt. Gelukkig zijn er ook velen die het (imho wellicht) goed aanpakken, zoals beschreven.
Maar goed, eerst volgende week pijnpoli voor jou! Hopelijk kunnen die ook e.e.a. qua demping bieden. En misschien dat het topic wat Fozzie net geopend heeft je naar verloop van tijd je kan helpen met die andere tak van sport.
Je afwachtende houding kan ik enorm goed begrijpen. Grijns, ik kan me zo nog zien zitten mokken voor het eerst bij de revalidatie-arts vandaan komende. Had er bepaald niet echt....... enorm vertrouwen in alles na gedoe over een of ander in mijn ogen zelfhulpboek (ja en nee, maar totaal verkeerd beeld terugkijkend) wat ik alvast maar moest gaan aanschaffen en doorbladeren zodat ik voorbereid zou zijn op hoe dat in het traject voorbij zou komen en opmerking dat ik waarschijnlijk voor begin eerst nog langs een psych moest om beoordeeld te worden op geschiktheid. Laten we het erop houden dat ik reva in ging met insteek "ze lullen maar waar ze willen, ik haal uit de fysieke zaken wat er in zit en de rest roep ik wel ja, nee en amen en ene oor in, andere uit". Gelukkig heb ik dat snel genoeg los kunnen laten, maar het heeft zich zacht gezegd nogal moeten bewijzen. Meermaals ook hoor, want wat heeft een refresher nou voor zin?! Achteraf maar goed, want tools waren verbeterd in die jaren en passen een stuk beter bij hoe ik in dingen sta (realistischer meer aan individu toepasbaar).
Het is gewoon ook enorm ruk als je een tegenvallende ervaring hebt gehad en niet meteen tegen de juiste poli of kliniek aanloopt. Gelukkig zijn er ook velen die het (imho wellicht) goed aanpakken, zoals beschreven.
Maar goed, eerst volgende week pijnpoli voor jou! Hopelijk kunnen die ook e.e.a. qua demping bieden. En misschien dat het topic wat Fozzie net geopend heeft je naar verloop van tijd je kan helpen met die andere tak van sport.
when you wish upon a star...
donderdag 10 januari 2013 om 16:35
Je hebt nooit pas op een zeker moment genoeg pijn om ergens over mee te kunnen praten!
Ik had een studiegenoot met posttraumatische dystrofie (geloof ik), ik mocht me van haar nooit schuldig voelen als ik met haar sprak. Ze zei 'we hebben allebei onze problemen en onze belevingswerelden, het is voor degene met de kortere pijn niet minder erg of erger, het is anders!'
En dat is ook zo, het is anders, je beleeft het anders, maar dat maakt niet weg dat je er last van hemt en twijfels en/of angst bij hebt.
Wat betreft psychologen was ik ook erg sceptisch, misschien ben ik daarom wel van slag nu ik weet dat ik straks weer bij een ander komt. Dr. Rossi was namelijk de eerste waarvan ik het idee had dat ie snapte wat pijn was. En dat dat je leven beïnvloed en hij was niet de eerste die ik hierover sprak.
Misschien ligt het ook aan mij (voor een deel wel zeker), want ik zie er nu meer waarde van dan de laatste keer dat ik tegenover een psycholoog zat, maar dan nog.
Ik had een studiegenoot met posttraumatische dystrofie (geloof ik), ik mocht me van haar nooit schuldig voelen als ik met haar sprak. Ze zei 'we hebben allebei onze problemen en onze belevingswerelden, het is voor degene met de kortere pijn niet minder erg of erger, het is anders!'
En dat is ook zo, het is anders, je beleeft het anders, maar dat maakt niet weg dat je er last van hemt en twijfels en/of angst bij hebt.
Wat betreft psychologen was ik ook erg sceptisch, misschien ben ik daarom wel van slag nu ik weet dat ik straks weer bij een ander komt. Dr. Rossi was namelijk de eerste waarvan ik het idee had dat ie snapte wat pijn was. En dat dat je leven beïnvloed en hij was niet de eerste die ik hierover sprak.
Misschien ligt het ook aan mij (voor een deel wel zeker), want ik zie er nu meer waarde van dan de laatste keer dat ik tegenover een psycholoog zat, maar dan nog.
donderdag 10 januari 2013 om 20:47
zaterdag 12 januari 2013 om 13:17
quote:smuisje schreef op 09 januari 2013 @ 14:13:
@kusunum, wat klinken jouw ervaringen positief! Zelfs nog zonder dat de pijn is opgelost. Geeft een goed gevoel. Je hebt er wel alle vertrouwen in lees ik in jouw verhaal?
Is dat niet het allerbelangrijkste als je pijn hebt?
Dat je serieus genomen wordt. Dat je pijn erkent wordt want tegen de tijd dat je bij de pijnpoli komt loop je al zo lang met pijn dat er in je omgeving ook al meer mens afhaken. Er wordt wel gevraagd hoe het met je gaat maar je mag eigenlijk niet meer vertellen dat het nog steeds niet goed gaat met je rug.
Wel zo fijn dat er bij de pijnpoli meteen serieus omgegaan wordt met je pijn en op maat gekeken wordt hoe de pijn te bestrijden.
Dat het bij mij nog niet over is komt omdat ik ook wil blijven werken, ze zoeken dus oplossingen die geen lange revalidatie vraagt. Ook zijn ze nu nog steeds met onschuldige niet lang werkende middelen bezig de goede plaats te vinden. Pas als ze de goede plaats hebben ben ik langer van de pijn af en gaan ze als kers op de taart die zenuw branden zodat ik echt van de pijn af ben.
Ik heb geduld. Er wordt aan gewerkt, en ik wordt goed in de gaten gehouden wat betreft erger worden van symptomen of dergelijke.
@kusunum, wat klinken jouw ervaringen positief! Zelfs nog zonder dat de pijn is opgelost. Geeft een goed gevoel. Je hebt er wel alle vertrouwen in lees ik in jouw verhaal?
Is dat niet het allerbelangrijkste als je pijn hebt?
Dat je serieus genomen wordt. Dat je pijn erkent wordt want tegen de tijd dat je bij de pijnpoli komt loop je al zo lang met pijn dat er in je omgeving ook al meer mens afhaken. Er wordt wel gevraagd hoe het met je gaat maar je mag eigenlijk niet meer vertellen dat het nog steeds niet goed gaat met je rug.
Wel zo fijn dat er bij de pijnpoli meteen serieus omgegaan wordt met je pijn en op maat gekeken wordt hoe de pijn te bestrijden.
Dat het bij mij nog niet over is komt omdat ik ook wil blijven werken, ze zoeken dus oplossingen die geen lange revalidatie vraagt. Ook zijn ze nu nog steeds met onschuldige niet lang werkende middelen bezig de goede plaats te vinden. Pas als ze de goede plaats hebben ben ik langer van de pijn af en gaan ze als kers op de taart die zenuw branden zodat ik echt van de pijn af ben.
Ik heb geduld. Er wordt aan gewerkt, en ik wordt goed in de gaten gehouden wat betreft erger worden van symptomen of dergelijke.
zaterdag 12 januari 2013 om 13:23
quote:smuisje schreef op 10 januari 2013 @ 20:47:
Bedankt voor jullie berichten:)
Door jullie voel ik me best goed begrepen, en niet zo stom.
Ik zie uit naar volgende week en ik hoop dat ze me goed kunnen helpen.
Eerst eens afwachten wat voor mega vragenlijst ik ga ontvangen haha, even huiswerk maken.
Die vragenlijst is lang, maar geeft wel een goed beeld wat voor een pijn je hebt en wat het met je doet.
Begin alvast maar aan je pijndagboek.
Een beschrijving van je pijn vanaf het begin tot nu.
Wat je er voor laat, hoe het verloopt, wat je gedaan hebt om van de pijn af te komen etc.
Ik heb er een paar dagen aan gewerkt (met de tranen over mijn wangen want als het op een paar A4-tjes staat dan besef je je wat het allemaal met je doet) om mijn pijndagboek te maken.
Bedankt voor jullie berichten:)
Door jullie voel ik me best goed begrepen, en niet zo stom.
Ik zie uit naar volgende week en ik hoop dat ze me goed kunnen helpen.
Eerst eens afwachten wat voor mega vragenlijst ik ga ontvangen haha, even huiswerk maken.
Die vragenlijst is lang, maar geeft wel een goed beeld wat voor een pijn je hebt en wat het met je doet.
Begin alvast maar aan je pijndagboek.
Een beschrijving van je pijn vanaf het begin tot nu.
Wat je er voor laat, hoe het verloopt, wat je gedaan hebt om van de pijn af te komen etc.
Ik heb er een paar dagen aan gewerkt (met de tranen over mijn wangen want als het op een paar A4-tjes staat dan besef je je wat het allemaal met je doet) om mijn pijndagboek te maken.
vrijdag 18 januari 2013 om 16:05
quote:kusunum schreef op 12 januari 2013 @ 13:17:
[...]
Is dat niet het allerbelangrijkste als je pijn hebt?
Dat je serieus genomen wordt. Dat je pijn erkent wordt want tegen de tijd dat je bij de pijnpoli komt loop je al zo lang met pijn dat er in je omgeving ook al meer mens afhaken. Er wordt wel gevraagd hoe het met je gaat maar je mag eigenlijk niet meer vertellen dat het nog steeds niet goed gaat met je rug.
Wel zo fijn dat er bij de pijnpoli meteen serieus omgegaan wordt met je pijn en op maat gekeken wordt hoe de pijn te bestrijden.
Inderdaad! Klinkt zo bekend wat je allemaal zegt. Ik zeg altijd: het gaat prima.. Meer omdat er toch niemand is die wil horen dat het anders is. Ofja niemand, dat lieg ik (gelukkig). Maar bijna niemand..
@de pijnpoli:
Ik kreeg een mini vragenlijst van 2 pagina's dus dat viel mee.
Vandaag gesprek gehad en het was heel positief.
Ik heb pijnstillers mee die niet zo slecht voor mijn maag zijn (daar heb ik erg snel last van met mijn eigen diclofenac).
Er wordt een mri aangevraagd die ik ooit heb laten maken om er zeker van te zijn dat er niet iets mis is met mijn rug.
Over 2 weken kom ik terug en krijg ik als alles goed is mijn eerste proefverdovingen, want ze denkt na onderzoek en vragen dat er iets is met mijn tussenwervels, dat ik daar last van heb.
Ben erg benieuwd naar de verdovingen. Ben er wel bang voor maar ik hoop zo dat ze helpen!
Ik heb nu het vooruitzicht op een nieuw leven zonder pijn, zo voelt het voor mij.
Ik ga in april trouwen, ben bezig met mogelijk een nieuwe baan en wie weet gaat dat allemaal met minder of geen pijn!
Ik ben nu misschien te enthousiast terwijl nog niet zeker is dat het gaat werken maar zelfs nu al is dit meer dan er ooit gedaan is voor me. Ik heb vertrouwen in de behandeling en vertrouwen in de toekomst
[...]
Is dat niet het allerbelangrijkste als je pijn hebt?
Dat je serieus genomen wordt. Dat je pijn erkent wordt want tegen de tijd dat je bij de pijnpoli komt loop je al zo lang met pijn dat er in je omgeving ook al meer mens afhaken. Er wordt wel gevraagd hoe het met je gaat maar je mag eigenlijk niet meer vertellen dat het nog steeds niet goed gaat met je rug.
Wel zo fijn dat er bij de pijnpoli meteen serieus omgegaan wordt met je pijn en op maat gekeken wordt hoe de pijn te bestrijden.
Inderdaad! Klinkt zo bekend wat je allemaal zegt. Ik zeg altijd: het gaat prima.. Meer omdat er toch niemand is die wil horen dat het anders is. Ofja niemand, dat lieg ik (gelukkig). Maar bijna niemand..
@de pijnpoli:
Ik kreeg een mini vragenlijst van 2 pagina's dus dat viel mee.
Vandaag gesprek gehad en het was heel positief.
Ik heb pijnstillers mee die niet zo slecht voor mijn maag zijn (daar heb ik erg snel last van met mijn eigen diclofenac).
Er wordt een mri aangevraagd die ik ooit heb laten maken om er zeker van te zijn dat er niet iets mis is met mijn rug.
Over 2 weken kom ik terug en krijg ik als alles goed is mijn eerste proefverdovingen, want ze denkt na onderzoek en vragen dat er iets is met mijn tussenwervels, dat ik daar last van heb.
Ben erg benieuwd naar de verdovingen. Ben er wel bang voor maar ik hoop zo dat ze helpen!
Ik heb nu het vooruitzicht op een nieuw leven zonder pijn, zo voelt het voor mij.
Ik ga in april trouwen, ben bezig met mogelijk een nieuwe baan en wie weet gaat dat allemaal met minder of geen pijn!
Ik ben nu misschien te enthousiast terwijl nog niet zeker is dat het gaat werken maar zelfs nu al is dit meer dan er ooit gedaan is voor me. Ik heb vertrouwen in de behandeling en vertrouwen in de toekomst
vrijdag 8 februari 2013 om 10:50
Vanmiddag mag ik eindelijk weer naar de pijnpoli, iets later dan verwacht.
Ze moesten een mri aanvragen en aan de hand daarvan krijg ik wel of geen verdovingen. Dus misschien krijg ik vanmiddag al proefverdovingen! (ze had het over tussenwervel verdoven?)
Aan de ene kant ben ik niet echt bang, omdat medische bezoekjes nu zo normaal voor me zijn geworden.
Aan de andere kant ben ik bang dat ik het onderschat. Ik hoor ook verhalen van heel veel napijn en niet goed kunnen lopen en onder begeleiding naar huis etc. Daar heeft de arts niks over gezegd, dus ik ga ook gewoon alleen.
Gelukkig heeft mijn vriend wel op het werk kunnen regelen dat zijn telefoon aan blijft en hij weg mag als het nodig is dat iemand me begeleidt naar huis, dus die mogelijkheid is er wel.
Hebben jullie misschien wat opbeurende woorden voor mij haha of nog tips waar ik rekening mee kan houden?
Ze moesten een mri aanvragen en aan de hand daarvan krijg ik wel of geen verdovingen. Dus misschien krijg ik vanmiddag al proefverdovingen! (ze had het over tussenwervel verdoven?)
Aan de ene kant ben ik niet echt bang, omdat medische bezoekjes nu zo normaal voor me zijn geworden.
Aan de andere kant ben ik bang dat ik het onderschat. Ik hoor ook verhalen van heel veel napijn en niet goed kunnen lopen en onder begeleiding naar huis etc. Daar heeft de arts niks over gezegd, dus ik ga ook gewoon alleen.
Gelukkig heeft mijn vriend wel op het werk kunnen regelen dat zijn telefoon aan blijft en hij weg mag als het nodig is dat iemand me begeleidt naar huis, dus die mogelijkheid is er wel.
Hebben jullie misschien wat opbeurende woorden voor mij haha of nog tips waar ik rekening mee kan houden?
