Gezondheid
alle pijlers
Revalideren na een herniaoperatie
woensdag 31 augustus 2011 om 16:02
Hallo allemaal, binnenkort word ik geopereerd aan een hernia. Na een half jaar aanmodderen, constant op en neer heb ik uiteindelijk samen met de chirurg de knoop doorgehakt en ga ik onder het mes.
Best wel heel spannend, maar aan de andere kant kijk ik heel erg uit naar herstel en mijn normale leven weer oppakken. Nou ben ik eigenlijk op zoek naar mensen die ook een dergelijke operatie hebben ondergaan en vroeg ik me af hoe je het opbouwen na de operatie hebt aangepakt. De eerste zes weken is sowieso heel rustig aan weer opbouwen, maar hoe ben je daarna verder gegaan?
Best wel heel spannend, maar aan de andere kant kijk ik heel erg uit naar herstel en mijn normale leven weer oppakken. Nou ben ik eigenlijk op zoek naar mensen die ook een dergelijke operatie hebben ondergaan en vroeg ik me af hoe je het opbouwen na de operatie hebt aangepakt. De eerste zes weken is sowieso heel rustig aan weer opbouwen, maar hoe ben je daarna verder gegaan?
dinsdag 14 februari 2012 om 19:22
Lief van jullie bedankt!
En ikbenik dat is ook echt zo. Het is een heel gedoe, ook zonder hernia. Dus eigenlijk is het ook heel wat dat ik het heb gedaan
Ik zou denk ik de verpleegafdeling bellen, nu vijf dagen geleden geopereerd toch? En anders de assistente van de neurochirurg bellen. Ik twijfelde toen over de wondverzorging en mocht een week na de operatie meteen op de afdeling langskomen. Dit is natuurlijk wat anders, maar fijne vind ik dat je de afdeling ook bij wijze van op dit moment kunt bellen en misschien ook wel direct een antwoord krijgt. En vwb het litteken, ik heb ook oplosbare hechtingen gehad en een mooi litteken. Maar goed wat je zegt. En als ik er stipjes naast had gehad en nu geen pijn dan had ik zeker voor de stipjes getekend hihi (flauw sorry)
En ikbenik dat is ook echt zo. Het is een heel gedoe, ook zonder hernia. Dus eigenlijk is het ook heel wat dat ik het heb gedaan
Ik zou denk ik de verpleegafdeling bellen, nu vijf dagen geleden geopereerd toch? En anders de assistente van de neurochirurg bellen. Ik twijfelde toen over de wondverzorging en mocht een week na de operatie meteen op de afdeling langskomen. Dit is natuurlijk wat anders, maar fijne vind ik dat je de afdeling ook bij wijze van op dit moment kunt bellen en misschien ook wel direct een antwoord krijgt. En vwb het litteken, ik heb ook oplosbare hechtingen gehad en een mooi litteken. Maar goed wat je zegt. En als ik er stipjes naast had gehad en nu geen pijn dan had ik zeker voor de stipjes getekend hihi (flauw sorry)
dinsdag 14 februari 2012 om 19:23
Ik kreeg enorme hoofdpijn, met misselijkheid, als ik te lang overeind was. Dat bleek te gaan om een gaatje in (ik geloof) het ruggenmergvlies, waardoor wat hersenvocht lekt.
Toen ik belde en de assistente uitlegde wat er mis was, belde de chirurg me direct terug zodra hij binnen was. Ook een druk bezet man, maar klachten na een operatie worden meestal erg snel opgevolgd.
Toen ik belde en de assistente uitlegde wat er mis was, belde de chirurg me direct terug zodra hij binnen was. Ook een druk bezet man, maar klachten na een operatie worden meestal erg snel opgevolgd.
dinsdag 14 februari 2012 om 19:33
O, oke.
Ben je mss binnen die eerste 6 uur (dat je verplicht moet blijven liggen op je rug) overeind geweest..? Want dat is om te zorgen dat dat dichtgaat, en je geen 'lek' krijgt. Want dan krijg je idd vreselijke koppijn. Die koppijn is natuurlijk lastig, maar het gevaar is dat je dus blijkbaar een open verbinding hebt en alle risico's van ontsteken. Goed dat ze dat serieus nemen!
Ik heb trouwens een litteken van 7 cm. (Klassieke methode, dus niet endoscopisch) Maar 't ziet er netjes uit. Denk dat je over een paar weken dat lijntje niet meer terugziet. (Nu is hij nog blauw.)
In 2007 heb ik een buikwandcorrectie laten doen. Dat is een litteken van linkerzij, onder de buik door helemaal naar rechterzij. dat hebben ze toen ook in de huid gehecht, en de eerste week verstevigd met van die kleine hechtpleistertjes.
Ik denk dat de manier van hechten ook van je chirurg af hangt.
Ben je mss binnen die eerste 6 uur (dat je verplicht moet blijven liggen op je rug) overeind geweest..? Want dat is om te zorgen dat dat dichtgaat, en je geen 'lek' krijgt. Want dan krijg je idd vreselijke koppijn. Die koppijn is natuurlijk lastig, maar het gevaar is dat je dus blijkbaar een open verbinding hebt en alle risico's van ontsteken. Goed dat ze dat serieus nemen!
Ik heb trouwens een litteken van 7 cm. (Klassieke methode, dus niet endoscopisch) Maar 't ziet er netjes uit. Denk dat je over een paar weken dat lijntje niet meer terugziet. (Nu is hij nog blauw.)
In 2007 heb ik een buikwandcorrectie laten doen. Dat is een litteken van linkerzij, onder de buik door helemaal naar rechterzij. dat hebben ze toen ook in de huid gehecht, en de eerste week verstevigd met van die kleine hechtpleistertjes.
Ik denk dat de manier van hechten ook van je chirurg af hangt.
dinsdag 14 februari 2012 om 19:38
Ja, hechten zal ook zeker van de chirurg afhangen! En ik heb een allergie voor de witte hechtpleisters die ze wel als zwaluwstaartjes gebruiken voor dit soort dingen, dus ook dat kan een rol spelen. (Alhoewel, mijn roomie had ook nietjes bedenk ik me nu).
Ik ben de 1e 6 uur plat gebleven. Het gaatje moet tijdens de operatie ontstaan zijn en pas na 3 dagen begon de hoofdpijn (wat ook niet raar is bij deze complicatie).
Ik ben de 1e 6 uur plat gebleven. Het gaatje moet tijdens de operatie ontstaan zijn en pas na 3 dagen begon de hoofdpijn (wat ook niet raar is bij deze complicatie).
dinsdag 14 februari 2012 om 22:50
Zo wat zijn jullie fanatiek zeg met posten. En dan ook nog zulke lange berichten. Maakt het voor mijn lastig om overal op te reageren. Juist omdat situatie werk op dit moment veel energie kost en ik weinig rust ervaar in mijn hoofd. Probeer wel goed op mezelf te passen.
Laatste dagen vooral s’avonds een enigszins gevoelige, licht pijnlijke rug. Kan te maken hebben met te weinig beweging en te weinig ontspanning. Het lukt me nog niet goed om meer te bewegen en ietswat te rusteloos om goed te ontspannen.
Maar zoals gezegd doe ik mijn best mezelf in acht te houden. T’komt wel goed.
Evi balen dat het laatste dagen weer even wat minder gaat. Maar wel goed van je dat je steeds meer dingen lijkt te ondernemen.
Ook jammer dat de massage van de fysio nog niet het gewenste effect had. En dan straks voor de spuit natuurlijk net weer topdagen. Zul je net zien.
Morgandetoi28. Vervelend die onzekerheden. Je afgescheept voelen is ook zo enorm vervelend , vooral wanneer klachten blijven voortduren. Dan voel je je toch niet serieus genomen. Als je jezelf en je klachten maar wel serieus blijft nemen.
Ikbenik Wat een weg heb je doorlopen zeg. Hoop dat je operatie positief resultaat zal hebben, ondanks dat je het nog niet merkt
Naar voor je dat je je zo alleen voelt staan en niet gesteund door je partner, terwijl je die juist nu zo goed zou kunnen gebruiken.
En die negatieve gedachtes/angsten en verwachtingen van anderen ? Jij bent jij, jouw lijf is jouw lijf, jouw gevoelens zijn jouw gevoelens. Schuif jezelf niet aan de kant voor anderen hoor. Misschien in plaats van je pijn, jezelf omarmen? Je mag er zijn, zijn wie je bent! Je bent het waard!
M.b.t. die aanvallen van duizeligheid zou ik inderdaad voor de zekerheid contact met de arts opnemen.
Nummerzoveel, naar dat je nog steeds zo slecht slaapt! Ook balen dat het opstaan nog niet goed gaat. (maarre je werk kan wel wachten hoor)
Respect hoor hoe jij omgaat met je klachten etc, ondanks dat het nu al zo lang duurt. Zoeken naar wat wel mogelijk is en naar positieve dingen en hoop blijven houden is een goede houding, maar niet altijd gemakkelijk.
Voor allemaal een dikke Kunnen jullie allen nu wel gebruiken.
Enne Schuit en Hanneke, hoe is het met jullie?
Laatste dagen vooral s’avonds een enigszins gevoelige, licht pijnlijke rug. Kan te maken hebben met te weinig beweging en te weinig ontspanning. Het lukt me nog niet goed om meer te bewegen en ietswat te rusteloos om goed te ontspannen.
Maar zoals gezegd doe ik mijn best mezelf in acht te houden. T’komt wel goed.
Evi balen dat het laatste dagen weer even wat minder gaat. Maar wel goed van je dat je steeds meer dingen lijkt te ondernemen.
Ook jammer dat de massage van de fysio nog niet het gewenste effect had. En dan straks voor de spuit natuurlijk net weer topdagen. Zul je net zien.
Morgandetoi28. Vervelend die onzekerheden. Je afgescheept voelen is ook zo enorm vervelend , vooral wanneer klachten blijven voortduren. Dan voel je je toch niet serieus genomen. Als je jezelf en je klachten maar wel serieus blijft nemen.
Ikbenik Wat een weg heb je doorlopen zeg. Hoop dat je operatie positief resultaat zal hebben, ondanks dat je het nog niet merkt
Naar voor je dat je je zo alleen voelt staan en niet gesteund door je partner, terwijl je die juist nu zo goed zou kunnen gebruiken.
En die negatieve gedachtes/angsten en verwachtingen van anderen ? Jij bent jij, jouw lijf is jouw lijf, jouw gevoelens zijn jouw gevoelens. Schuif jezelf niet aan de kant voor anderen hoor. Misschien in plaats van je pijn, jezelf omarmen? Je mag er zijn, zijn wie je bent! Je bent het waard!
M.b.t. die aanvallen van duizeligheid zou ik inderdaad voor de zekerheid contact met de arts opnemen.
Nummerzoveel, naar dat je nog steeds zo slecht slaapt! Ook balen dat het opstaan nog niet goed gaat. (maarre je werk kan wel wachten hoor)
Respect hoor hoe jij omgaat met je klachten etc, ondanks dat het nu al zo lang duurt. Zoeken naar wat wel mogelijk is en naar positieve dingen en hoop blijven houden is een goede houding, maar niet altijd gemakkelijk.
Voor allemaal een dikke Kunnen jullie allen nu wel gebruiken.
Enne Schuit en Hanneke, hoe is het met jullie?
woensdag 15 februari 2012 om 09:06
Marbs, wat balen dat je zoveel aan je hoofd hebt. En soms heb je daar gewoonweg geen invloed op. Toch maar op kleine momentjes proberen je rust te pakken dan
En je hebt gelijk. Dat bedoelde ik vorige week ook. Ik ga naar de chirurg omdat er eigenlijk niet heel erg vooruitgang is, dan staat die afspraak en net daarvoor gaat het weer beter. Of het nou is dat dat toeval is, of dat ik dan echt alle verwachting en hoop loslaat waardoor het beter gaat pffff.... Om gek van te worden.
Nummerzoveel en ikbenik, denk dat het ook afhangt van voorkeur van de chirurg hoe er gehecht wordt en de een zal het ook mooier kunnen dan de ander. Ik heb er wel over gedacht een tattoo te laten zetten over het litteken heen, want dan zie je er helemaal niks meer van, maar houd er ook wel rekening mee dat het ooit misschien nog open moet en dan ziet het er helemaal gek uit natuurlijk
Schuit, ben je al wezen praten voor je rug. Ben benieuwd of je wat wijzer bent geworden!
Hanneke hoe is het met jou? Als je nog leest, gaat het een beetje met je heup?
En je hebt gelijk. Dat bedoelde ik vorige week ook. Ik ga naar de chirurg omdat er eigenlijk niet heel erg vooruitgang is, dan staat die afspraak en net daarvoor gaat het weer beter. Of het nou is dat dat toeval is, of dat ik dan echt alle verwachting en hoop loslaat waardoor het beter gaat pffff.... Om gek van te worden.
Nummerzoveel en ikbenik, denk dat het ook afhangt van voorkeur van de chirurg hoe er gehecht wordt en de een zal het ook mooier kunnen dan de ander. Ik heb er wel over gedacht een tattoo te laten zetten over het litteken heen, want dan zie je er helemaal niks meer van, maar houd er ook wel rekening mee dat het ooit misschien nog open moet en dan ziet het er helemaal gek uit natuurlijk
Schuit, ben je al wezen praten voor je rug. Ben benieuwd of je wat wijzer bent geworden!
Hanneke hoe is het met jou? Als je nog leest, gaat het een beetje met je heup?
woensdag 15 februari 2012 om 09:41
Hoi allemaal,
Marbs, wat rot dat je ook weer zo'n last hebt. De situatie op je werk zal daar zeker niet aan bijdragen. Probeer toch wat meer te bewegen, grote kans dat het ontspannen dan ook beter lukt. Heb je twee vliegen in 1 klap. Desnoods even een wandeling voor het slapen gaan?
Hier ook een officiele dip vandaag! Heb echt amper geslapen vannacht van de pijn in mijn been. Ik had zelfs bijna naar de Oxy gegrepen (terwijl ik dat spul echt haat). Vandaag gaat mr Zoveel dus wat extra normale pijnstillers voor me halen. Nu gaat het wel redelijk, maar ik wil vannacht niet weer wakker worden en blijven van de pijn!
Marbs, wat rot dat je ook weer zo'n last hebt. De situatie op je werk zal daar zeker niet aan bijdragen. Probeer toch wat meer te bewegen, grote kans dat het ontspannen dan ook beter lukt. Heb je twee vliegen in 1 klap. Desnoods even een wandeling voor het slapen gaan?
Hier ook een officiele dip vandaag! Heb echt amper geslapen vannacht van de pijn in mijn been. Ik had zelfs bijna naar de Oxy gegrepen (terwijl ik dat spul echt haat). Vandaag gaat mr Zoveel dus wat extra normale pijnstillers voor me halen. Nu gaat het wel redelijk, maar ik wil vannacht niet weer wakker worden en blijven van de pijn!
woensdag 15 februari 2012 om 13:28
Hè, bah! Als ik het zo lees heeft iedereen vandaag een beetje een terugslag...! En dan kijk ik uit het raam en is het ook nog zo'n druilerige grijze dag...! Ik vind het heel vervelend...!
Ik wens iedereen hier gewoon het herstel en de vooruitgang die ze verdienen! En zeker ook gewoon dat je een keer lekker door kunt slapen; zoooooo belangrijk om je dagen door te komen!
Ik heb zelf vrij redelijk geslapen; best een aantal uren achter elkaar, en dat is heel wat. Alleen tegen de ochtend nog 2 'duizeligheids-aanvallen' gehad bij het draaien van m'n hoofd. Terwijl dat de nacht ervoor wel 10 ofzo waren. Ik heb toch besloten om het nog één nachtje af te wachten. Als het van 10 naar 2 gaat, is het mss komende nacht wel helemaal weg. Schijnbaar duurt het ook een tijd voordat de nawerkingen vd narcose uit je bloed weg zijn. Dan gooi ik het daar maar op.
Ben wel alert geweest op hoofdpijn als ik ga zitten (gezien de ervaringen van nummerzoveel), maar dat heb ik niet.
Ben vanmorgen rustigaan opgestaan, en heb besloten om vandaag eens extra lief te zijn voor mezelf. Onder de douche eens lekker een gezichtsmaskertje en haarmaskertje gepakt, en terwijl dat inwerkte heeeeel voorzichtig (bukken pijnlijk!) mijn wintervacht van mijn onderbenen geschoren. Was hard nodig!
Toen ik helemaal klaar was, ook nog ff begonnen met een rondje bodymilk, maar toen was ik inmiddels wel supermoe en stond te trillen op m'n benen. Laatste restje energie gestoken in het me weer aankleden. (Dat gaat ook allemaal nogal langzaam) Voel me nu heerlijk fris en opgeknapt!
Gistermiddag belde mijn baas ineens op met 'interesse'. Wij liggen elkaar niet zo. Ik kan bij haar erg goed het ongeduld tussen de regels door voelen over mijn ziekteverhaal. Maar ja, nu het ineens zo concreet geopereerd is kan ze natuurlijk niet meer doen alsof het allemaal 'tussen-mn-oren' zit.
Wanneer ze eens gezellig langs konden komen....?
Het is een dubbel gevoel!
Op zich wil ik wel eens bijkletsen met een aantal collega's, van de andere kant krijg ik paniekgevoelens; voordat m'n rug het begaf hebben ze nogal zitten 'pushen' om weer zsm te reintegreren. Daar ben ik nog he-le-maal niet klaar voor natuurlijk.
Nu denk ik dat die angst vooral in mezelf zit; dat niemand daadwerkelijk nu van me kan verwachten dat ik weer snel aan de slag ga, maar ik schrok behoorlijk van de reactie die het in me te weeg bracht.
Ik ben in 1ste instantie de ziektewet ingegaan met burnout-klachten, en dat werd toen gekruist door het hele rug-verhaal, maar die burnout zit er nog steeds.
Ik wens iedereen hier gewoon het herstel en de vooruitgang die ze verdienen! En zeker ook gewoon dat je een keer lekker door kunt slapen; zoooooo belangrijk om je dagen door te komen!
Ik heb zelf vrij redelijk geslapen; best een aantal uren achter elkaar, en dat is heel wat. Alleen tegen de ochtend nog 2 'duizeligheids-aanvallen' gehad bij het draaien van m'n hoofd. Terwijl dat de nacht ervoor wel 10 ofzo waren. Ik heb toch besloten om het nog één nachtje af te wachten. Als het van 10 naar 2 gaat, is het mss komende nacht wel helemaal weg. Schijnbaar duurt het ook een tijd voordat de nawerkingen vd narcose uit je bloed weg zijn. Dan gooi ik het daar maar op.
Ben wel alert geweest op hoofdpijn als ik ga zitten (gezien de ervaringen van nummerzoveel), maar dat heb ik niet.
Ben vanmorgen rustigaan opgestaan, en heb besloten om vandaag eens extra lief te zijn voor mezelf. Onder de douche eens lekker een gezichtsmaskertje en haarmaskertje gepakt, en terwijl dat inwerkte heeeeel voorzichtig (bukken pijnlijk!) mijn wintervacht van mijn onderbenen geschoren. Was hard nodig!
Toen ik helemaal klaar was, ook nog ff begonnen met een rondje bodymilk, maar toen was ik inmiddels wel supermoe en stond te trillen op m'n benen. Laatste restje energie gestoken in het me weer aankleden. (Dat gaat ook allemaal nogal langzaam) Voel me nu heerlijk fris en opgeknapt!
Gistermiddag belde mijn baas ineens op met 'interesse'. Wij liggen elkaar niet zo. Ik kan bij haar erg goed het ongeduld tussen de regels door voelen over mijn ziekteverhaal. Maar ja, nu het ineens zo concreet geopereerd is kan ze natuurlijk niet meer doen alsof het allemaal 'tussen-mn-oren' zit.
Wanneer ze eens gezellig langs konden komen....?
Het is een dubbel gevoel!
Op zich wil ik wel eens bijkletsen met een aantal collega's, van de andere kant krijg ik paniekgevoelens; voordat m'n rug het begaf hebben ze nogal zitten 'pushen' om weer zsm te reintegreren. Daar ben ik nog he-le-maal niet klaar voor natuurlijk.
Nu denk ik dat die angst vooral in mezelf zit; dat niemand daadwerkelijk nu van me kan verwachten dat ik weer snel aan de slag ga, maar ik schrok behoorlijk van de reactie die het in me te weeg bracht.
Ik ben in 1ste instantie de ziektewet ingegaan met burnout-klachten, en dat werd toen gekruist door het hele rug-verhaal, maar die burnout zit er nog steeds.
woensdag 15 februari 2012 om 14:03
Ikbenik, dat herken ik wel dat gevoel. Hier een baas trouwens die nooit druk heeft uitgeoefend, maar ik ben steeds zo teleurgesteld geweest in mezelf. Terwijl ik er natuurlijk geen bal aan kan doen dat mijn lijf niet meewerkt. En misschien moet je het gewoon heel duidelijk uitleggen. Voordat ik een hernia had enz dacht ik er verder niet over na als iemand zei dat hij of zij geopereerd was. En ook na de operatie ging ik ervan uit dat ik zeker na zes weken weer aan de slag zou zijn. En het moeilijke dat je alleen zelf kunt aangeven dat het nog niet lukt. Maar dat zul je wel moeten doen. Jij bent de enige die aan kan geven wanneer iets wel en niet kan en dat is lastig als je niet gewend bent om ooit te zeggen dat het niet gaat. Althans zo werkt het bij mij. Ik heb altijd volop hooi op mijn vork genomen. En dat lukte ook (ook wel vaak eigenlijk teveel hoor). Dan leverde je op een andere manier in zeg maar, maar niet door er letterlijk bij neer te vallen. Je krijgt nu maar een kans om te revalideren en misschien moet je het aan je baas ook zo uitleggen. Dat je het stap voor stap moet doen en dat jij de eerste bent die aangeeft wanneer iets wel of niet lukt. En aan de andere kant, misschien ook proberen niet in te vullen voor de andere partij (en dan spreek ik ook mezelf weer toe 
) Het gaat hier om jou en schijt wat die ander daarvan vindt.
) Het gaat hier om jou en schijt wat die ander daarvan vindt.
woensdag 15 februari 2012 om 19:13
Thanx, Evi!
Ik kan het m'n baas ook niet helemaal kwalijk nemen dat ze me niet serieus genoeg nam (voor mijn gevoel); ik zend ook hele dubbele signalen uit . De ene keer doe ik stoer en bagateliseer ik mijn eigen klachten, maar dan hou ik dat weer niet vol en strompel ik weer rond met een verbeten gezicht; lijkt me lastig om het dan op waarde in te schatten.
("Wat is het nou; heeft ze nou pijn of valt het wel mee...?" )
En er zijn natuurlijk mensen die bij een pijntje met intensiteit 2 (als 0 pijnloos is en 10 helse pijn) al beginnen met het roepen van moord-en-brand. Mijn baas kent mij nog niet goed genoeg om te weten dat ik eerst zelf pijnstillers ga slikken en ga trainen etc om het beheersbaar te maken, en dan pas, als de pijn op 7 staat mompel ik stoer tussen de opeengeklemde kaken dat ik 'eigenlijk-best-last-heb-van-mn-rug'.
Is voor mijzelf ook een leerproces.
Als ik mezelf niet serieus neem, doen anderen dat ook niet.
Ik kan het m'n baas ook niet helemaal kwalijk nemen dat ze me niet serieus genoeg nam (voor mijn gevoel); ik zend ook hele dubbele signalen uit . De ene keer doe ik stoer en bagateliseer ik mijn eigen klachten, maar dan hou ik dat weer niet vol en strompel ik weer rond met een verbeten gezicht; lijkt me lastig om het dan op waarde in te schatten.
("Wat is het nou; heeft ze nou pijn of valt het wel mee...?" )
En er zijn natuurlijk mensen die bij een pijntje met intensiteit 2 (als 0 pijnloos is en 10 helse pijn) al beginnen met het roepen van moord-en-brand. Mijn baas kent mij nog niet goed genoeg om te weten dat ik eerst zelf pijnstillers ga slikken en ga trainen etc om het beheersbaar te maken, en dan pas, als de pijn op 7 staat mompel ik stoer tussen de opeengeklemde kaken dat ik 'eigenlijk-best-last-heb-van-mn-rug'.
Is voor mijzelf ook een leerproces.
Als ik mezelf niet serieus neem, doen anderen dat ook niet.
woensdag 15 februari 2012 om 19:53
woensdag 15 februari 2012 om 20:27
@Evi
Idd, dat waren zenuwblokkades. Als je dat ook krijgt, hou er dan rekening mee dat je 24 uur niet zelf aan het verkeer mag deelnemen!
@Ikbenik
Wat herkenbaar! Bij mij zagen mijn collega's ook altijd eerder aan me dat ik pijn had, als dat ik dat aan mezelf toe gaf. Dan krijg je idd van die situaties dat mensen je heel bezorgd aankijken en vragen 'Joh, heb je weer zoveel pijn!' en dat je dan zelf een heel beteuterd 'shit, betrapt, hoe kan dat nou?' gezicht trekt
Idd, dat waren zenuwblokkades. Als je dat ook krijgt, hou er dan rekening mee dat je 24 uur niet zelf aan het verkeer mag deelnemen!
@Ikbenik
Wat herkenbaar! Bij mij zagen mijn collega's ook altijd eerder aan me dat ik pijn had, als dat ik dat aan mezelf toe gaf. Dan krijg je idd van die situaties dat mensen je heel bezorgd aankijken en vragen 'Joh, heb je weer zoveel pijn!' en dat je dan zelf een heel beteuterd 'shit, betrapt, hoe kan dat nou?' gezicht trekt
woensdag 15 februari 2012 om 20:32
woensdag 15 februari 2012 om 20:37
nummerzoveel: ja, idd; dan zie je aan het gezicht van anderen al hoe je er zelf bijloopt!
Dat ze heel bezorgd naar je toekomen van "Oei-hoe-is-het-met-jou..?" terwijl je dacht het heel dapper voor je te houden en eigenlijk iedereen van plan was te antwoorden met een quasi:"goed-goed!"-met-bijpassende-plastic-smile.
(Truuk mislukt!)
Dat ze heel bezorgd naar je toekomen van "Oei-hoe-is-het-met-jou..?" terwijl je dacht het heel dapper voor je te houden en eigenlijk iedereen van plan was te antwoorden met een quasi:"goed-goed!"-met-bijpassende-plastic-smile.
(Truuk mislukt!)
donderdag 16 februari 2012 om 11:33
Ha dames,
Nummerzoveel ik hoop dat jij een goede nacht gehad hebt!
Ikbenik, wat ik heel moeilijk vind is dat het bij mij zo wisselend is. Ik kan er gewoon geen peil op trekken en daarom heb ik liever dat mensen niet vragen hoe het gaat, maar dat is ook weer zo wat. Want ik vind het heel fijn om te zeggen dat het goed gaat, alleen als het andersom is stelt het mezelf ook steeds zo teleur. Nu ook, vorige week was ik in opperbeste stemming omdat het eindelijk beter leek te gaan en nu is het weer rot. En ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik er dan ook best wel over nadenk hoe anderen daar tegen aan kijken. En verder over het stoer doen... Ik heb meerdere malen op mijn kop gekregen van mijn vriend als hij me hoorde zeggen tegen mijn baas dat 'het wel gaat', als dat helemaal niet het geval is. Maar goed op de een of andere manier zit dat er zo in, dat je er wel haast bij neer moet vallen wil je het over je lippen verkrijgen dat het niet gaat..
Nummerzoveel ik hoop dat jij een goede nacht gehad hebt!
Ikbenik, wat ik heel moeilijk vind is dat het bij mij zo wisselend is. Ik kan er gewoon geen peil op trekken en daarom heb ik liever dat mensen niet vragen hoe het gaat, maar dat is ook weer zo wat. Want ik vind het heel fijn om te zeggen dat het goed gaat, alleen als het andersom is stelt het mezelf ook steeds zo teleur. Nu ook, vorige week was ik in opperbeste stemming omdat het eindelijk beter leek te gaan en nu is het weer rot. En ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik er dan ook best wel over nadenk hoe anderen daar tegen aan kijken. En verder over het stoer doen... Ik heb meerdere malen op mijn kop gekregen van mijn vriend als hij me hoorde zeggen tegen mijn baas dat 'het wel gaat', als dat helemaal niet het geval is. Maar goed op de een of andere manier zit dat er zo in, dat je er wel haast bij neer moet vallen wil je het over je lippen verkrijgen dat het niet gaat..
donderdag 16 februari 2012 om 11:56
Goedemorgen Evi! Laat je hoofd niet hangen, als er downs zijn dan zijn er ook ups!
Ik heb vannacht nog erg veel pijn gehad, maar het lijkt of de pijnstilling vanaf vanochtend eindelijk wat begint te doen. En wat een opluchting is dat, zeg! Ik wist vannacht echt niet waar ik het moest zoeken en ik lig nu redelijk pijnloos op de bank. Duimen dat dit nu zo blijft!
Ik heb vannacht nog erg veel pijn gehad, maar het lijkt of de pijnstilling vanaf vanochtend eindelijk wat begint te doen. En wat een opluchting is dat, zeg! Ik wist vannacht echt niet waar ik het moest zoeken en ik lig nu redelijk pijnloos op de bank. Duimen dat dit nu zo blijft!
donderdag 16 februari 2012 om 12:04
Evi: ik heb idd ook meer last van het grillige verloop dan van de pijn zelf. Maar dat heeft met een stukje 'controle' te maken.
Je wil ZOOOO graag (ikke dan) een LOGISCH verhaal hebben, met een duidelijk begin, midden en (vooral!) EIND! En dat je dan dus ook weet dat als je goed je oefeningen doet dat het dan -liefst volgens een vaststaand tijdspad- allemaal goedkomt.
Maar zo werkt dat helaas niet.
Ben ik wel achter.
Ik durf ook bijna niet te zeggen tegen mensen hoe het op dat moment is, omdat het een halve dag later weer anders kan voelen, en ze dat mss niet 'logisch' vinden.
Maandag drong de fysio aan en bleef dezelfde vraag stellen; of ik nogsteeds rechts onder aan mijn been dat 'lijntje' voelde lopen. Op DAT moment was dat niet zo, dus ik vertel hem dat aarzelend. Dat noteerde hij meteen. Maar gisteren voelde ik dat lijntje weer wel lopen en dan voel ik me alsof ik gelogen heb of niet consequent ben ofzo. Maarja. dat is dus niet zo.
Fijn dat je nu redelijk pijnloos op de bank ligt, nummerzoveel! En goed dat je je hier ook van bewust bent .
Ik had afgelopen nacht toch weer verschillende van die duizligheidsaanvallen . ERG irritant. Zeker omdat ik dan wil weten of dat normaal is of een voorteken van iets dat helemaal mis is, of een onschuldige bijwerking vd narcose ofzo.(Daar heb je het weer; het moet toch in een hokje passen wil ik het kunnen plaatsen)
Ga dadelijk toch maar even bellen, kijken of ik de neuroloog te pakken kan krijgen...
Je wil ZOOOO graag (ikke dan) een LOGISCH verhaal hebben, met een duidelijk begin, midden en (vooral!) EIND! En dat je dan dus ook weet dat als je goed je oefeningen doet dat het dan -liefst volgens een vaststaand tijdspad- allemaal goedkomt.
Maar zo werkt dat helaas niet.
Ben ik wel achter.
Ik durf ook bijna niet te zeggen tegen mensen hoe het op dat moment is, omdat het een halve dag later weer anders kan voelen, en ze dat mss niet 'logisch' vinden.
Maandag drong de fysio aan en bleef dezelfde vraag stellen; of ik nogsteeds rechts onder aan mijn been dat 'lijntje' voelde lopen. Op DAT moment was dat niet zo, dus ik vertel hem dat aarzelend. Dat noteerde hij meteen. Maar gisteren voelde ik dat lijntje weer wel lopen en dan voel ik me alsof ik gelogen heb of niet consequent ben ofzo. Maarja. dat is dus niet zo.
Fijn dat je nu redelijk pijnloos op de bank ligt, nummerzoveel! En goed dat je je hier ook van bewust bent .
Ik had afgelopen nacht toch weer verschillende van die duizligheidsaanvallen . ERG irritant. Zeker omdat ik dan wil weten of dat normaal is of een voorteken van iets dat helemaal mis is, of een onschuldige bijwerking vd narcose ofzo.(Daar heb je het weer; het moet toch in een hokje passen wil ik het kunnen plaatsen)
Ga dadelijk toch maar even bellen, kijken of ik de neuroloog te pakken kan krijgen...
