Gezondheid
alle pijlers
vader beste vriendin heeft waarschijnlijk kanker
dinsdag 10 november 2009 om 17:55
Ik heb gisteren te horen gekregen dat de vader van mijn beste vriendin zeer waarschijnlijk longkanker heeft. Het is nog niet voor 100% zeker, maar de kans is ontzettend groot (er moeten nog wat nadere onderzoeken uitgevoerd worden om zekerheid te geven). Nu wil ik er natuurlijk voor haar zijn, maar mijn beste vriendin is niet iemand die makkelijk over haar gevoelens praat. Ook vind ik het zelf moeilijk om er over te beginnen, niet alleen naar haar toe, maar ook naar haar vader/ moeder / zus. Hoe zouden jullie dit aanpakken, zouden jullie er over beginnen de eerstvolgende keer als je er bent, en wat zou je zeggen? Wat kan ik doen om mijn vriendin zo goed mogelijk bij te staan als zij geen prater is?
dinsdag 10 november 2009 om 18:03
Door gewoon tegen haar te doen en te vertellen dat je er voor haar bent als ze je nodig heeft. Zorg dat je weet wanneer haar vader naar het ziekenhuis moet zodat je op die dag kan informeren hoe het was. Ga haar niet pushen om te praten, dat werkt averechts. Gemeende interesse en gewoon normaal doen is, ook naar haar pa de rest van de familie.
dinsdag 10 november 2009 om 18:14
Door eerst eens naar haar uit te spreken wat je hier zegt:
Je wilt er natuurlijk voor haar zijn, maar je merkt dat zij moeilijk over haar gevoelens praat en je begrijpt dat ook. Ook vind ik het zelf moeilijk om er over te beginnen, niet alleen naar haar toe, maar ook naar haar vader/ moeder / zus.
Dat is niet verboden of zo. De meeste mensen vinden dat moeilijk. Ofwel ze gaan vermijdend gedrag vertonen (gaan letterlijk een ander pad in als ze je zien om het er maar niet over te hebben), vragen altijd hoe het met iemand gaat (moeder, broer, zus), nooit met jou (want ze zou eens kunnen huilen, of je vader (nog enger) of nog erger ze weten het wel maar vragen er nooit naar. Ik spreek helaas uit ervaring.
Echt, spreek het uit en laat haar aangeven wanneer ze het er over wil hebben. Ze zal het waarderen.
Je wilt er natuurlijk voor haar zijn, maar je merkt dat zij moeilijk over haar gevoelens praat en je begrijpt dat ook. Ook vind ik het zelf moeilijk om er over te beginnen, niet alleen naar haar toe, maar ook naar haar vader/ moeder / zus.
Dat is niet verboden of zo. De meeste mensen vinden dat moeilijk. Ofwel ze gaan vermijdend gedrag vertonen (gaan letterlijk een ander pad in als ze je zien om het er maar niet over te hebben), vragen altijd hoe het met iemand gaat (moeder, broer, zus), nooit met jou (want ze zou eens kunnen huilen, of je vader (nog enger) of nog erger ze weten het wel maar vragen er nooit naar. Ik spreek helaas uit ervaring.
Echt, spreek het uit en laat haar aangeven wanneer ze het er over wil hebben. Ze zal het waarderen.
dinsdag 10 november 2009 om 18:23
Bedankt voor de reacties.
Ik heb net tegen haar gezegd dat ik er voor haar ben als ze me nodig heeft, als ze er eens over wil praten, en dat ik het heel erg vind.
Ik vind het vooral moeilijk hoe me te gedragen als ik bij haar thuis ben. Als we aan de koffie zitten, er ineens over beginnen. Het lijkt me logisch als ik haar vader en familie weer voor het eerst zie na dit nieuws, om er over te beginnen, maar vraag me af hoe ik dat moet doen. Ik vind het moeilijk om er naar te vragen omdat ik bang ben dat ik het verkeerd breng, dat hij (de vader) en zijn familie er misschien wel helemaal niet over willen praten, maar helemaal niets zeggen wil ik ook niet want dat komt over alsof het me niets interesseert, en dat doet het me wel, ik vind het vreselijk, mocht het daadwerkelijk kanker zijn (maar zoals ik al zei, die kans is zeer aanwezig). Alleen ook lastig om me te uiten in deze.
Ik heb net tegen haar gezegd dat ik er voor haar ben als ze me nodig heeft, als ze er eens over wil praten, en dat ik het heel erg vind.
Ik vind het vooral moeilijk hoe me te gedragen als ik bij haar thuis ben. Als we aan de koffie zitten, er ineens over beginnen. Het lijkt me logisch als ik haar vader en familie weer voor het eerst zie na dit nieuws, om er over te beginnen, maar vraag me af hoe ik dat moet doen. Ik vind het moeilijk om er naar te vragen omdat ik bang ben dat ik het verkeerd breng, dat hij (de vader) en zijn familie er misschien wel helemaal niet over willen praten, maar helemaal niets zeggen wil ik ook niet want dat komt over alsof het me niets interesseert, en dat doet het me wel, ik vind het vreselijk, mocht het daadwerkelijk kanker zijn (maar zoals ik al zei, die kans is zeer aanwezig). Alleen ook lastig om me te uiten in deze.
dinsdag 10 november 2009 om 18:38
quote:Thekla schreef op 10 november 2009 @ 18:30:
Gewoon vragen: Hoe is het met jullie?
Dan komt de rest vanzelf wel. Maak je daar maar geen zorgen over. Ik vermoed dat ze het alleen maar fijn vinden dat iemand er naar vraagt.
Ik zou het zelf wel fijn vinden als mensen er naar vragen. En als ze het er liever niet over willen hebben, dan denk ik dat ze dat ook wel aangeven.
Wat naar trouwens dat jij het ook hebt meegemaakt. Kan me voorstellen dat het niet fijn is als mensen je uit de weg gaan of het onderwerp vermijden. Dit komt denk ik voor uit het onvermogen van mensen om met zoiets om te gaan en niet uit desinteresse of iets dergelijks.
Gewoon vragen: Hoe is het met jullie?
Dan komt de rest vanzelf wel. Maak je daar maar geen zorgen over. Ik vermoed dat ze het alleen maar fijn vinden dat iemand er naar vraagt.
Ik zou het zelf wel fijn vinden als mensen er naar vragen. En als ze het er liever niet over willen hebben, dan denk ik dat ze dat ook wel aangeven.
Wat naar trouwens dat jij het ook hebt meegemaakt. Kan me voorstellen dat het niet fijn is als mensen je uit de weg gaan of het onderwerp vermijden. Dit komt denk ik voor uit het onvermogen van mensen om met zoiets om te gaan en niet uit desinteresse of iets dergelijks.
dinsdag 10 november 2009 om 18:43
Het is ook onvermogen hoor. Ook drie jaar later vragen mensen nog steeds hoe het is met m'n moeder terwijl het ook mijn vader is die overleden is. Tja, ik beschouw het maar als indirecte interesse, het is niet anders.
Maar gewoon aangeven aan je vriendin dat ze altijd terecht kan. Haar bellen op momenten dat je denkt dat ze het moeilijk heeft en tegen haar zeggen dat ze altijd bij je terrecht kan. De rest komt vanzelf wel.
Maar gewoon aangeven aan je vriendin dat ze altijd terecht kan. Haar bellen op momenten dat je denkt dat ze het moeilijk heeft en tegen haar zeggen dat ze altijd bij je terrecht kan. De rest komt vanzelf wel.
dinsdag 10 november 2009 om 19:46
dinsdag 10 november 2009 om 20:00
De moeder van mijn vriendin is pas overleden. Zij had ook kanker. Mijn vriendin is iemand die alles altijd heel goed op een rijtje heeft, en vrij rationeel is.
Toch maakte het praten over haar moeders ziekte haar emotioneel, en waar ze normaal niet zo over gevoelens en onzekerheden sprak, deed ze dat hierover wel. Ik heb gemerkt dat het vragen echt fijn voor haar was, zo kon ze haar gevoelens kwijt.
En waarschijnlijk, als jouw vriendin geen prater is, dan praat ze er dus ook niet over als je er niet naar vraagt. Dus ik denk juist dat je haar helpt door er geregeld naar te vragen, dan moet ze er wel over praten en zal ze zelf ervaren of dat voor haar prettig is of niet. Ik denk dat je gewoon moet zeggen: 'Hoe gaat het nu met je vader?' En als ze dat verhaal gedaan heeft vraag je: 'En hoe gaat het nu met jou?'
Sterkte, het is natuurlijk heel lastig om over zulke dingen te spreken, althans, leuke dingen met elkaar delen is een stuk makkelijker. Maar zulke heftige dingen delen maakt de band wel heel sterk en diepgaander, heb ik gemerkt de afgelopen tijd.
Toch maakte het praten over haar moeders ziekte haar emotioneel, en waar ze normaal niet zo over gevoelens en onzekerheden sprak, deed ze dat hierover wel. Ik heb gemerkt dat het vragen echt fijn voor haar was, zo kon ze haar gevoelens kwijt.
En waarschijnlijk, als jouw vriendin geen prater is, dan praat ze er dus ook niet over als je er niet naar vraagt. Dus ik denk juist dat je haar helpt door er geregeld naar te vragen, dan moet ze er wel over praten en zal ze zelf ervaren of dat voor haar prettig is of niet. Ik denk dat je gewoon moet zeggen: 'Hoe gaat het nu met je vader?' En als ze dat verhaal gedaan heeft vraag je: 'En hoe gaat het nu met jou?'
Sterkte, het is natuurlijk heel lastig om over zulke dingen te spreken, althans, leuke dingen met elkaar delen is een stuk makkelijker. Maar zulke heftige dingen delen maakt de band wel heel sterk en diepgaander, heb ik gemerkt de afgelopen tijd.
dinsdag 10 november 2009 om 23:45
Vraag wat ze nodig heeft. Wil ze praten ? Wil ze afleiding? Wil ze gezelligheid? Wil ze een avond naar een zielige film kijken met een doos tissue's op schoot...
Iedereen beleeft het weer anders, heeft behoefte aan wat anders. Maar NIET negeren omdat je niet goed weet wat je moet zeggen. Ook niet gaan baggeteliseren. Laat weten dat je het verschrikkelijk vind en vraag gewoon op de man af waar ze behoefte aan heeft.
Zelf heeft mijn vader ook longkanker.
Je wereld stort behoorlijk in als je dat hoort.
Twee weken heb ik gehuild. Daarna heb ik het naast me neergelegd. Heb ik zoveel mogelijk geprobeerd te genieten. En de laatste 2 weken heb ik weer even een dip. Emoties emoties... Waar ik niet tegen kan is als mensen het er maar niet over hebben omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. En als mensen gaan baggeteliseren. Ach ja, dat is het leven. Wat nou dat is het leven? Het is verd... wel mijn vader jah! Of een kennis die me in de winkel aansprak. " Ach wat naar, oh wat erg voor je moeder zeg. Wat zal ze het moeilijk hebben " Je staat dan zo perplex maar eigenlijk zou je willen zeggen " Ja en voor mijn vader, mijn broer en mij is het ook moeilijk " Maar goed...
gewoon vragen dus. Dan komt het vast goed.
Wens je vriendin heel erg veel sterkte. En natuurlijk voor jou ook.
Iedereen beleeft het weer anders, heeft behoefte aan wat anders. Maar NIET negeren omdat je niet goed weet wat je moet zeggen. Ook niet gaan baggeteliseren. Laat weten dat je het verschrikkelijk vind en vraag gewoon op de man af waar ze behoefte aan heeft.
Zelf heeft mijn vader ook longkanker.
Je wereld stort behoorlijk in als je dat hoort.
Twee weken heb ik gehuild. Daarna heb ik het naast me neergelegd. Heb ik zoveel mogelijk geprobeerd te genieten. En de laatste 2 weken heb ik weer even een dip. Emoties emoties... Waar ik niet tegen kan is als mensen het er maar niet over hebben omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. En als mensen gaan baggeteliseren. Ach ja, dat is het leven. Wat nou dat is het leven? Het is verd... wel mijn vader jah! Of een kennis die me in de winkel aansprak. " Ach wat naar, oh wat erg voor je moeder zeg. Wat zal ze het moeilijk hebben " Je staat dan zo perplex maar eigenlijk zou je willen zeggen " Ja en voor mijn vader, mijn broer en mij is het ook moeilijk " Maar goed...
gewoon vragen dus. Dan komt het vast goed.
Wens je vriendin heel erg veel sterkte. En natuurlijk voor jou ook.
