Gezondheid
alle pijlers
Vasculaire dementie
maandag 7 oktober 2013 om 13:02
Mijn vader (nu 65) heeft vier jaar geleden verschillende tia's gehad en herstelde maar langzaam: paar goede dagen, paar slechte dagen. Totdat we vonden dat hij wel erg veranderd was. Apathisch, humeurig, ongeïnteresseerd, vergeetachtig, slaperig (valt weg tijdens gesprekken of waar dan ook), slecht rijgedrag, niet al te hygiënisch voor zichzelf, .... en ga zo maar door. Lange tijd gooiden we alles op de tia's, maar dat gevoel veranderde. Er moest meer aan de hand zijn.
Er zijn vele onderzoeken geweest (met moeite, want hij ontkent zelf dat hij iets heeft). Het bleef allemaal erg onduidelijk. Nu heeft mijn moeder een gesprek gehad bij de huisarts, want uiteraard lijdt zij ook onder de situatie die nu al jaren aan de gang is (er zijn onderzoeken bij de neuroloog geweest, hersenscans gemaakt, tests bij de geriater gedaan). Mijn moeder heeft gehoord dat mijn vader - zoals wij ook al een aantal maanden denken - vasculaire dementie heeft.
De diagnose bevestigt onze vermoedens. En het is ook fijn om het nu een naam te kunnen geven. Op de een of andere manier is het dan ook makkelijker om begrip / geduld te kunnen opbrengen als mijn vader zo doet zoals hij steeds vaker doet... Helaas wil mijn vader er niets van weten, laat zich nauwelijks onderzoeken en wil niet aan de medicijnen die het proces kunnen vertragen.
Ik ben benieuwd naar herkenning, ervaringen en hoe ga je met je vader om?
Er zijn vele onderzoeken geweest (met moeite, want hij ontkent zelf dat hij iets heeft). Het bleef allemaal erg onduidelijk. Nu heeft mijn moeder een gesprek gehad bij de huisarts, want uiteraard lijdt zij ook onder de situatie die nu al jaren aan de gang is (er zijn onderzoeken bij de neuroloog geweest, hersenscans gemaakt, tests bij de geriater gedaan). Mijn moeder heeft gehoord dat mijn vader - zoals wij ook al een aantal maanden denken - vasculaire dementie heeft.
De diagnose bevestigt onze vermoedens. En het is ook fijn om het nu een naam te kunnen geven. Op de een of andere manier is het dan ook makkelijker om begrip / geduld te kunnen opbrengen als mijn vader zo doet zoals hij steeds vaker doet... Helaas wil mijn vader er niets van weten, laat zich nauwelijks onderzoeken en wil niet aan de medicijnen die het proces kunnen vertragen.
Ik ben benieuwd naar herkenning, ervaringen en hoe ga je met je vader om?
maandag 7 oktober 2013 om 13:17
Wat naar voor iedereen lijkt me dat. Het is toch een rouwproces maar dan heel langzaam.
Als hij er zelf niet onder lijdt zou ik het hem niet onder zijn neus wrijven. Af en toe zullen de aanwijzingen zich toch aan hem opdringen en als hij er niet aan wil is dat zijn goed recht, zolang anderen zich niet offeren.
Als de tijd vordert dan zal er ook wel iets aan zijn zelfinzicht veranderen dus mogelijk gaat hij dan hulp accepteren. Ik vind wel dat je subtiel duidelijk moet blijven maken wat je voor hem doet. Dat maakt hem verantwoordelijker. Lijkt mij. Zelf geen ervaring, maar wel natuurlijk probeer ik me voor te stellen wat ik zou willen als ik Alzheimer had. Sterkte!
Als hij er zelf niet onder lijdt zou ik het hem niet onder zijn neus wrijven. Af en toe zullen de aanwijzingen zich toch aan hem opdringen en als hij er niet aan wil is dat zijn goed recht, zolang anderen zich niet offeren.
Als de tijd vordert dan zal er ook wel iets aan zijn zelfinzicht veranderen dus mogelijk gaat hij dan hulp accepteren. Ik vind wel dat je subtiel duidelijk moet blijven maken wat je voor hem doet. Dat maakt hem verantwoordelijker. Lijkt mij. Zelf geen ervaring, maar wel natuurlijk probeer ik me voor te stellen wat ik zou willen als ik Alzheimer had. Sterkte!
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 7 oktober 2013 om 13:33
Dat blijft altijd lastig, het zelfinzicht in de ziekte is vaak bij dementie heel slecht. Waardoor bijv. Medicatie niet word ingenomen.
Geen ervaring met ouders maar wel een en ook voor je moeder. Laat haar hulp zoeken hoe ze ermee om kan gaan bij bijv. Een alzheimercafe.
Zo lang je vader zelf niets wil en ook nog niet zo ver is dat hij bijv. een gevaar is voor zichzelf of zijn omgeving, kun je verder heel weinig doen.
Geen ervaring met ouders maar wel een en ook voor je moeder. Laat haar hulp zoeken hoe ze ermee om kan gaan bij bijv. Een alzheimercafe.
Zo lang je vader zelf niets wil en ook nog niet zo ver is dat hij bijv. een gevaar is voor zichzelf of zijn omgeving, kun je verder heel weinig doen.
maandag 7 oktober 2013 om 14:10
Het is niet zeker dat die medicijnen helpen hoor, het is allemaal nog erg experimenteel.
Misschien kun je ook eens lezen op het forum van Alzheimer nederland, daar schrijven meerdere mensen met familieleden die dement zijn/worden.
Misschien kun je ook eens lezen op het forum van Alzheimer nederland, daar schrijven meerdere mensen met familieleden die dement zijn/worden.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
maandag 7 oktober 2013 om 14:52
Mijn moeder lijdt al een aantal jaren aan deze ziekte, die een grote impact heeft op ons allen. Helaas zijn er geen medicijnen die het tegengaan, bloedverdunners kunnen het slechts vertragen.
Het ziekteproces verloopt grillig met een tendens naar beneden. Helaas is mijn moeder niet meer thuiswonend, dat werd te gevaarlijk en een te grote belasting voor ons allen. Ze wordt nou liefdevol verzorgd in een instelling. Geen makkelijke beslissing, maar het beste omdat het gewoon veel rust geeft.
Veel sterkte toegewenst, voor jullie allemaal!
Het ziekteproces verloopt grillig met een tendens naar beneden. Helaas is mijn moeder niet meer thuiswonend, dat werd te gevaarlijk en een te grote belasting voor ons allen. Ze wordt nou liefdevol verzorgd in een instelling. Geen makkelijke beslissing, maar het beste omdat het gewoon veel rust geeft.
Veel sterkte toegewenst, voor jullie allemaal!
maandag 7 oktober 2013 om 17:12
Mijn oma had het. Er zijn meerdere triggers geweest: een val op haar hoofd doordat ze op de fiets ten val kwam en meerdere tia's daarna.
Mijn oma was altijd een heel hartelijk mens, zorgde altijd voor iedereen, werkte zelfs nog. Maar het ging best snel achteruit. Het begon met dat het huis vies werd, terwijl ze altijd de hele dag aan het poetsen was. Nog steeds leek dat zo maar dan bleek ze dus gewoon maar te staan met haar poetsdoek. Ze woonden al meer dan 40 jaar in hetzelfde huis maar daar moesten ze uit ivm woningrenovatie. In het andere huis kreeg ze veel moeite met veel zaken (was een zelfde huis maar dan gespiegeld) Dus al snel zijn ze naar een aanleunwoning gegaan. Toen had ze trouwens de diagnose nog niet. Aldaar bleek mijn opa longkanker te hebben en overleed vrij snel daarna. Toen werd ook snel duidelijk dat het zo echt niet ging. Weer een verhuizing naar een open verzorgingsflat maar ook daar ging ze rap achteruit. Waardoor ze weer na een jaar verhuisde maar dan naar een echt verpleeghuis. Daar veranderde ze heel snel. Werd humeurig, kinds... Na een val uit haar bed met hoofdwond tot gevolg kwam ze op bed in een speciale slaapzak. Ik kwam langs en ze was in tranen, ik moest haar bevrijden en tegen de zusters zeggen dat ze los moest. Compleet overstuur... Daarna zei ze tegen mij dat ik haar los moest maken. Ik zei dat dat niet kon. Ik kreeg 500 gulden (we praten over 5/6jr terug) als ik haar losmaakte. Wederom gezegd dat het niet kon. Nou dan vond ze mij niet meer lief, draaide zich om en heeft mij niet meer aangekeken. Dat was het echt het ergste moment dat ik heb meegemaakt met haar. Op een gegeven moment begon ze mensen door elkaar te halen, de kleinkinderen herkende ze niet meer. Ook kon ze nieuws over overlijdens niet meer aan en zodoende heeft ze ook niet geweten dat mijn moeder is overleden.
In het begin verliep het best langzaam maar op het laatst steeds sneller. Op het allerlaatst lag ze alleen nog maar in bed. Mijn vader ging trouw elke week langs, zelf kwam ik niet zo vaak. Ik ben zelfs een paar keer weggestuurd omdat ze vond dat het mijn dag niet was...
Ik vond het heel erg moeilijk. Wat dat betreft kan je beter een ziekte hebben die wat grijpbaarder is, waarbij je pad kan voorspellen. Het ergste vond ik de persoonlijkheidsverandering van iemand die voor de hele wereld klaarstond naar een soms pinnig en egoistisch mens.
Ik vond overigens niet, zoals bij de meeste dementiesoorten dat ze echt kinds werd en bijv kleuter of peutergedrag ging vertonen. Het waren soms zulke buien. En ze kon ook goede dagen hebben, dat maakte het zo lastig.
Mijn oma was altijd een heel hartelijk mens, zorgde altijd voor iedereen, werkte zelfs nog. Maar het ging best snel achteruit. Het begon met dat het huis vies werd, terwijl ze altijd de hele dag aan het poetsen was. Nog steeds leek dat zo maar dan bleek ze dus gewoon maar te staan met haar poetsdoek. Ze woonden al meer dan 40 jaar in hetzelfde huis maar daar moesten ze uit ivm woningrenovatie. In het andere huis kreeg ze veel moeite met veel zaken (was een zelfde huis maar dan gespiegeld) Dus al snel zijn ze naar een aanleunwoning gegaan. Toen had ze trouwens de diagnose nog niet. Aldaar bleek mijn opa longkanker te hebben en overleed vrij snel daarna. Toen werd ook snel duidelijk dat het zo echt niet ging. Weer een verhuizing naar een open verzorgingsflat maar ook daar ging ze rap achteruit. Waardoor ze weer na een jaar verhuisde maar dan naar een echt verpleeghuis. Daar veranderde ze heel snel. Werd humeurig, kinds... Na een val uit haar bed met hoofdwond tot gevolg kwam ze op bed in een speciale slaapzak. Ik kwam langs en ze was in tranen, ik moest haar bevrijden en tegen de zusters zeggen dat ze los moest. Compleet overstuur... Daarna zei ze tegen mij dat ik haar los moest maken. Ik zei dat dat niet kon. Ik kreeg 500 gulden (we praten over 5/6jr terug) als ik haar losmaakte. Wederom gezegd dat het niet kon. Nou dan vond ze mij niet meer lief, draaide zich om en heeft mij niet meer aangekeken. Dat was het echt het ergste moment dat ik heb meegemaakt met haar. Op een gegeven moment begon ze mensen door elkaar te halen, de kleinkinderen herkende ze niet meer. Ook kon ze nieuws over overlijdens niet meer aan en zodoende heeft ze ook niet geweten dat mijn moeder is overleden.
In het begin verliep het best langzaam maar op het laatst steeds sneller. Op het allerlaatst lag ze alleen nog maar in bed. Mijn vader ging trouw elke week langs, zelf kwam ik niet zo vaak. Ik ben zelfs een paar keer weggestuurd omdat ze vond dat het mijn dag niet was...
Ik vond het heel erg moeilijk. Wat dat betreft kan je beter een ziekte hebben die wat grijpbaarder is, waarbij je pad kan voorspellen. Het ergste vond ik de persoonlijkheidsverandering van iemand die voor de hele wereld klaarstond naar een soms pinnig en egoistisch mens.
Ik vond overigens niet, zoals bij de meeste dementiesoorten dat ze echt kinds werd en bijv kleuter of peutergedrag ging vertonen. Het waren soms zulke buien. En ze kon ook goede dagen hebben, dat maakte het zo lastig.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 7 oktober 2013 om 21:21
@retrostar, bedankt voor je berichtje. Ik zal het zeker niet onder zijn neus wrijven. In het begin wel gedaan trouwens (toen we gewoon dachten dat hij ongeïnteresseerd was) en soms merk ik dat ik het nog wel doe, maar ik probeer er zoveel mogelijk rekening mee te houden. Het scheelt dat we nu weten wat er aan de hand is, dan kunnen we ook meer begrip opbrengen.
@Sassie67. Bedankt! Je slaat de spijker op zijn kop. Alzheimercafé heeft dokter ook tegen mijn moeder gezegd, maar zover is het voor haar nog niet. Ze gaat dan ook dingen horen die nu nog helemaal niet relevant zijn en hoort ze daarom nu nog liever niet. Ik begrijp dat wel. Ze heeft er nu toch nog niets aan. Gelukkig heeft ze ons om mee te praten en een aantal goede vrienden. Dat is heel fijn, maar zeker voor haar ook erg moeilijk, wellicht voor haar het moeilijkste van iedereen.
@mienietjefietje. Heb al op forum gekeken. Zodra ik meer tijd heb ga ik er weer heen. Bedankt voor je bericht en goede tip!
@bergje65. Tjee, wat heftig. Als ik je bericht lees schrik ik daar ook best van. Het is toch wel ook een beetje mijn toekomst die ik daar lees. Wens ook jou en familie heel veel sterkte, ben er stil van. Bedankt dat je dit met me wilde delen.
@suzyqfive. Ook jij bedankt voor je bericht. Wat een verhaal en wat heftig allemaal. Lijkt mij ook heel moeilijk voor je. Ik begrijp dat ze nu is overleden? Mijn vader is de afgelopen jaren ook al erg veranderd, hij is zeker niet meer de geïnteresseerde vlotte vader die hij was. Maar het is gelukkig heel langzaam (altijd nog te snel natuurlijk) gegaan, waardoor we eigenlijk ook al lang rouwen. Ik heb er al heel veel verdriet van gehad, maar merk dat ik er wel steeds beter mee om kan gaan. Met ups en downs inderdaad.
@Sassie67. Bedankt! Je slaat de spijker op zijn kop. Alzheimercafé heeft dokter ook tegen mijn moeder gezegd, maar zover is het voor haar nog niet. Ze gaat dan ook dingen horen die nu nog helemaal niet relevant zijn en hoort ze daarom nu nog liever niet. Ik begrijp dat wel. Ze heeft er nu toch nog niets aan. Gelukkig heeft ze ons om mee te praten en een aantal goede vrienden. Dat is heel fijn, maar zeker voor haar ook erg moeilijk, wellicht voor haar het moeilijkste van iedereen.
@mienietjefietje. Heb al op forum gekeken. Zodra ik meer tijd heb ga ik er weer heen. Bedankt voor je bericht en goede tip!
@bergje65. Tjee, wat heftig. Als ik je bericht lees schrik ik daar ook best van. Het is toch wel ook een beetje mijn toekomst die ik daar lees. Wens ook jou en familie heel veel sterkte, ben er stil van. Bedankt dat je dit met me wilde delen.
@suzyqfive. Ook jij bedankt voor je bericht. Wat een verhaal en wat heftig allemaal. Lijkt mij ook heel moeilijk voor je. Ik begrijp dat ze nu is overleden? Mijn vader is de afgelopen jaren ook al erg veranderd, hij is zeker niet meer de geïnteresseerde vlotte vader die hij was. Maar het is gelukkig heel langzaam (altijd nog te snel natuurlijk) gegaan, waardoor we eigenlijk ook al lang rouwen. Ik heb er al heel veel verdriet van gehad, maar merk dat ik er wel steeds beter mee om kan gaan. Met ups en downs inderdaad.
dinsdag 8 oktober 2013 om 10:23
Overigens is een persoonsverandering niet aan de orde. Dat schijnt dus een fabeltje te zijn. Als mensen ineens kribbig en pinnig lijken te worden, als gevolg van dementie, hebben ze dat altijd al in zich gehad... maar verstopt onder een laag van goedheid en hartelijkheid. Dat is tijdens hun "zinnige" leven hun redding geweest. Aangezien de "zinnigheid" eruit is en ze heel basaal worden, komt hun enige echt ik naar boven.
Mijn moeder was altijd erg hartelijk en gastvrij. Voor iedereen een leuk woordje en een bron van gezelligheid. Daar is niks meer van over. Ze was alle goede jaren jaren bedekt onder een laag sociaal aangepast gedrag.
Mijn moeder was altijd erg hartelijk en gastvrij. Voor iedereen een leuk woordje en een bron van gezelligheid. Daar is niks meer van over. Ze was alle goede jaren jaren bedekt onder een laag sociaal aangepast gedrag.
dinsdag 8 oktober 2013 om 10:39
quote:Bergje65 schreef op 08 oktober 2013 @ 10:23:
Overigens is een persoonsverandering niet aan de orde. Dat schijnt dus een fabeltje te zijn. Als mensen ineens kribbig en pinnig lijken te worden, als gevolg van dementie, hebben ze dat altijd al in zich gehad... maar verstopt onder een laag van goedheid en hartelijkheid. Dat is tijdens hun "zinnige" leven hun redding geweest. Aangezien de "zinnigheid" eruit is en ze heel basaal worden, komt hun enige echt ik naar boven.
Heb je hier een bron voor?
Geen enkele dementerende is hetzelfde en sommige mensen kunnen door hersenschade echt veranderen qua karakter, andere niet.
En ga eens bij jezelf na hoe vriendelijk en geduldig je nog zal zijn als je niks meer begrijpt en de frustratie oploopt. Zelfs het aardigste en meest vriendelijke en gastvrije mens kan dan eens in een pestbui zijn.
Overigens is een persoonsverandering niet aan de orde. Dat schijnt dus een fabeltje te zijn. Als mensen ineens kribbig en pinnig lijken te worden, als gevolg van dementie, hebben ze dat altijd al in zich gehad... maar verstopt onder een laag van goedheid en hartelijkheid. Dat is tijdens hun "zinnige" leven hun redding geweest. Aangezien de "zinnigheid" eruit is en ze heel basaal worden, komt hun enige echt ik naar boven.
Heb je hier een bron voor?
Geen enkele dementerende is hetzelfde en sommige mensen kunnen door hersenschade echt veranderen qua karakter, andere niet.
En ga eens bij jezelf na hoe vriendelijk en geduldig je nog zal zijn als je niks meer begrijpt en de frustratie oploopt. Zelfs het aardigste en meest vriendelijke en gastvrije mens kan dan eens in een pestbui zijn.
dinsdag 8 oktober 2013 om 10:53
quote:Beauke schreef op 08 oktober 2013 @ 10:39:
[...]
Heb je hier een bron voor?
Geen enkele dementerende is hetzelfde en sommige mensen kunnen door hersenschade echt veranderen qua karakter, andere niet.
En ga eens bij jezelf na hoe vriendelijk en geduldig je nog zal zijn als je niks meer begrijpt en de frustratie oploopt. Zelfs het aardigste en meest vriendelijke en gastvrije mens kan dan eens in een pestbui zijn.
Mijn bron is de neuroloog van mijn moeder. Ik heb gedragsverandering uiteraard met hem besproken. Hij zegt dat er ondertussen wetenschappelijk bewijs is dat dat niet aan de orde is; bij dementie komt de ware ik naar boven...in versterkte vorm.
De ogenschijnlijk vriendelijke man/vrouw, die tijdens een dementieproces uit de slof schiet uit frustratie, zal die eigenschap in de kern al bezitten. Door het decorumverlies zullen ze het niet meer willen/kunnen verstoppen.
[...]
Heb je hier een bron voor?
Geen enkele dementerende is hetzelfde en sommige mensen kunnen door hersenschade echt veranderen qua karakter, andere niet.
En ga eens bij jezelf na hoe vriendelijk en geduldig je nog zal zijn als je niks meer begrijpt en de frustratie oploopt. Zelfs het aardigste en meest vriendelijke en gastvrije mens kan dan eens in een pestbui zijn.
Mijn bron is de neuroloog van mijn moeder. Ik heb gedragsverandering uiteraard met hem besproken. Hij zegt dat er ondertussen wetenschappelijk bewijs is dat dat niet aan de orde is; bij dementie komt de ware ik naar boven...in versterkte vorm.
De ogenschijnlijk vriendelijke man/vrouw, die tijdens een dementieproces uit de slof schiet uit frustratie, zal die eigenschap in de kern al bezitten. Door het decorumverlies zullen ze het niet meer willen/kunnen verstoppen.
