Gezondheid
alle pijlers
Veel slijm en afscheiding e.d.: door stoppen pil of door HPV
dinsdag 4 december 2012 om 22:15
Ik ben op 23 november (na de stopweek) gestopt met de pil, d.w.z. heb mijn laatste pil op 15 nov genomen en ben na de stopweek geen nieuwe strip meer begonnen.
Ben nu dus 19 dagen pilloos. Dit omdat ik genoeg had van de hormonen in mijn lichaam (dus niet om zwanger te worden). Lang verhaal.
Nu had ik vandaag ineens een enorm grote natte plek in mijn onderbroek, met daarin beetje sliertjes. Toen ik met WC-papier het er een beetje af wou vegen zat er een beetje bruinig aan (die sliertjes bleken dus van binnen beetje bruinig te zijn).
De afscheiding stonk ook (normaal ruikt mijn afscheiding niet echt): hij rook naar het achterste deel van mijn vagina. Daar ruikt het heel vies/ vreemd: een kruising tussen zuur en zoet weeig, echt heel vies en volgens mij is het geen gezonde geur.
(Ik ruik daar nu sinds ongeveer een halfjaar zo -heb afwijkende uitstrijkjes en toen ik net mijn eerste afwijkende uitstrijkje had en er niks gevonden werd was ik best een beetje angstig voor vagina-carcinoom enzo, dus toen ik toen voelde of er soms iets raars in mijn vagina zat, rook ik destijds voor het eerst die heel ranzige lucht van achterin mn vagina. Ik weet niet of ik voorheen ook zo raar rook want ik zit normaal niet zo vaak of zo diep in mijn vagina te roeren maar heb toch het idee van niet...-)
Heb thuis gecheckt hoe het zat met die natte afscheiding van vandaag (of t soms een voorbode was van ongesteld worden), want moet over paar dagen weer uitstrijkje laten maken en dan mag ik dus niet ongesteld zijn, maar er zat geen bloed aan als ik daar zat.
Wel wat wittig slijm van vooral achterin mn vagina (maar wat wittig slijm is denk ik normaal om in je vagina te hebben zitten?), en weer die misselijkmakende geur.
Mijn afscheiding was laatste weken trouwens wat heviger (gewoon wit, en als het opdroogt wat geler, en geurloos).
Toen ik met de pil was gestopt werd dat nog wat heviger (na de stopweek). De 2e of 3e dag na de dag dat ik weer opnieuw had moeten beginnen met de pil kreeg ik ineens een paar strepen bruinig spul in mijn onderbroek. Alsof ik weer ongesteld moest worden of zo (mn stopweek was net afgelopen). Maar dat was maar eenmalig.
Nu had ik al een paar dagen iets minder erge witte afscheiding, maar nu dus ineens die hele grote natte plek met stinkend slijm.
Ik vraag me nu af waar die grote natte plek (met slijm) vandaan kwam. Kan dit komen door de eisprong (maar dan zou het toch geurloos moeten zijn?)? Is wat rare afscheiding normaal als je net met de pil bent gestopt?
Of wijst het toch meer op een HPV infectie?
Ik voelde me vandaag -voor ik die natte plek kreeg- btw niet zo lekker (maar dat kan meerdere redenen hebben): bonzend versneld hart, beetje flauw/ duizelig, beetje gevoel in mn hoofd, spuitp**p (dat heb ik normaal ook nooit) en beetje gevoel in mijn onderbuik. Maar dit voelde ik alleen/ vooral als ik bewoog, tis niet echt buikpijn of zo: Als ik op de fiets zat en over een drempel fietste dat het dan even steekt of zo. En alsof het gevoelig is daar en openstaat. Beetje zo'n kruising tussen je darmen, je baarmoeder en je vagina voelen (het zit echt heel laag, dat gevoel).
Is die afscheiding enigzins herkenbaar na het stoppen met de pil? En ruikt het bij jullie achterin de vagina ook heel erg naar rottende huid? (om het zo maar te omschrijven, denk dat dat wel een beetje in de buurt komt maar ben geen expert )
Of zijn mijn klachten hier herkenbaar voor mensen met HPV (CIN/ VAIN)?
(doordat ik maar afwijkende uitstrijkjes blijf houden maar er aan mijn baarmoederhals niks gevonden wordt ben ik stiekem toch best een beetje huiverig voor een afwijking in mijn vagina. Moet nu vandeweek terug naar de gyn om een uitstrijkje te laten maken om te kijken of het nu echt uit de baarmoederhals komt of toch uit de vagina. Een lichte afwijking aan de vagina is onder algehele narcose weg te laseren, maar bij vaginacarcinoom of als het terugkomt moet de vagina eruit etc. -nooit meer pijnloze sex-. Nu zagen ze zo snel niks in mijn vagina, maar de 'angst'/ niet totaal relaxt zijn wbt seks enzo blijft tot ik zekerheid heb).
Ben nu dus 19 dagen pilloos. Dit omdat ik genoeg had van de hormonen in mijn lichaam (dus niet om zwanger te worden). Lang verhaal.
Nu had ik vandaag ineens een enorm grote natte plek in mijn onderbroek, met daarin beetje sliertjes. Toen ik met WC-papier het er een beetje af wou vegen zat er een beetje bruinig aan (die sliertjes bleken dus van binnen beetje bruinig te zijn).
De afscheiding stonk ook (normaal ruikt mijn afscheiding niet echt): hij rook naar het achterste deel van mijn vagina. Daar ruikt het heel vies/ vreemd: een kruising tussen zuur en zoet weeig, echt heel vies en volgens mij is het geen gezonde geur.
(Ik ruik daar nu sinds ongeveer een halfjaar zo -heb afwijkende uitstrijkjes en toen ik net mijn eerste afwijkende uitstrijkje had en er niks gevonden werd was ik best een beetje angstig voor vagina-carcinoom enzo, dus toen ik toen voelde of er soms iets raars in mijn vagina zat, rook ik destijds voor het eerst die heel ranzige lucht van achterin mn vagina. Ik weet niet of ik voorheen ook zo raar rook want ik zit normaal niet zo vaak of zo diep in mijn vagina te roeren maar heb toch het idee van niet...-)
Heb thuis gecheckt hoe het zat met die natte afscheiding van vandaag (of t soms een voorbode was van ongesteld worden), want moet over paar dagen weer uitstrijkje laten maken en dan mag ik dus niet ongesteld zijn, maar er zat geen bloed aan als ik daar zat.
Wel wat wittig slijm van vooral achterin mn vagina (maar wat wittig slijm is denk ik normaal om in je vagina te hebben zitten?), en weer die misselijkmakende geur.
Mijn afscheiding was laatste weken trouwens wat heviger (gewoon wit, en als het opdroogt wat geler, en geurloos).
Toen ik met de pil was gestopt werd dat nog wat heviger (na de stopweek). De 2e of 3e dag na de dag dat ik weer opnieuw had moeten beginnen met de pil kreeg ik ineens een paar strepen bruinig spul in mijn onderbroek. Alsof ik weer ongesteld moest worden of zo (mn stopweek was net afgelopen). Maar dat was maar eenmalig.
Nu had ik al een paar dagen iets minder erge witte afscheiding, maar nu dus ineens die hele grote natte plek met stinkend slijm.
Ik vraag me nu af waar die grote natte plek (met slijm) vandaan kwam. Kan dit komen door de eisprong (maar dan zou het toch geurloos moeten zijn?)? Is wat rare afscheiding normaal als je net met de pil bent gestopt?
Of wijst het toch meer op een HPV infectie?
Ik voelde me vandaag -voor ik die natte plek kreeg- btw niet zo lekker (maar dat kan meerdere redenen hebben): bonzend versneld hart, beetje flauw/ duizelig, beetje gevoel in mn hoofd, spuitp**p (dat heb ik normaal ook nooit) en beetje gevoel in mijn onderbuik. Maar dit voelde ik alleen/ vooral als ik bewoog, tis niet echt buikpijn of zo: Als ik op de fiets zat en over een drempel fietste dat het dan even steekt of zo. En alsof het gevoelig is daar en openstaat. Beetje zo'n kruising tussen je darmen, je baarmoeder en je vagina voelen (het zit echt heel laag, dat gevoel).
Is die afscheiding enigzins herkenbaar na het stoppen met de pil? En ruikt het bij jullie achterin de vagina ook heel erg naar rottende huid? (om het zo maar te omschrijven, denk dat dat wel een beetje in de buurt komt maar ben geen expert )
Of zijn mijn klachten hier herkenbaar voor mensen met HPV (CIN/ VAIN)?
(doordat ik maar afwijkende uitstrijkjes blijf houden maar er aan mijn baarmoederhals niks gevonden wordt ben ik stiekem toch best een beetje huiverig voor een afwijking in mijn vagina. Moet nu vandeweek terug naar de gyn om een uitstrijkje te laten maken om te kijken of het nu echt uit de baarmoederhals komt of toch uit de vagina. Een lichte afwijking aan de vagina is onder algehele narcose weg te laseren, maar bij vaginacarcinoom of als het terugkomt moet de vagina eruit etc. -nooit meer pijnloze sex-. Nu zagen ze zo snel niks in mijn vagina, maar de 'angst'/ niet totaal relaxt zijn wbt seks enzo blijft tot ik zekerheid heb).
dinsdag 4 december 2012 om 22:20
dinsdag 4 december 2012 om 22:22
dinsdag 4 december 2012 om 22:23
quote:beelicious schreef op 04 december 2012 @ 22:20:
Waarom steek je er niet eens een wattenstaafje in? Dat doen ze ook bij een soa test, dus lijkt me veilig. En dan kan je 't wellicht eens beter bekijken dan dat je nu doet?
Heb er al iets ingestoken Tot zo diep mogelijk, om te kijken of er bloed aan zou zitten (en ik dus ongesteld zou worden) en om te kijken of er in mijn vagina veel/ raar slijm zou zitten.
Daar zat dus wat wittig slijm aan (maar dat heb ik wel vaker, in ieder geval zeker sinds afgelopen jaar, geen idee of dat normaal is) en achterin mijn vagina ruikt het dus heel raar/ ranzig.
Waarom steek je er niet eens een wattenstaafje in? Dat doen ze ook bij een soa test, dus lijkt me veilig. En dan kan je 't wellicht eens beter bekijken dan dat je nu doet?
Heb er al iets ingestoken Tot zo diep mogelijk, om te kijken of er bloed aan zou zitten (en ik dus ongesteld zou worden) en om te kijken of er in mijn vagina veel/ raar slijm zou zitten.
Daar zat dus wat wittig slijm aan (maar dat heb ik wel vaker, in ieder geval zeker sinds afgelopen jaar, geen idee of dat normaal is) en achterin mijn vagina ruikt het dus heel raar/ ranzig.
dinsdag 4 december 2012 om 22:26
Gwenni, aan de ene kant snap ik je zorgen om je gezondheid heel goed maar aan de andere kant lijk jij de gave te hebben om van werkelijk iedere mug een enorme olifant te maken.
Met alle respect voor je lichamelijke ongemakken en klachten: wordt het niet eens tijd dat jij met een professional (psycholoog bijvoorbeeld) aan je problemen gaat werken? Het overgrote deel van de problemen en klachten die ik jou in de afgelopen dagen heb zien beschrijven, zijn dingen die heel veel mensen op enig moment in hun leven wel eens voelen c.q. merken. Het menselijk lichaam is geen seconde hetzelfde, het is continue in beweging, er groeien dingen en er sterven dingen af. Dat zijn allemaal natuurlijke processen en de ene keer merk je daar meer van als de andere keer.
En ja, natuurlijk kunnen klachten wijzen op gezondheidsproblemen. Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat het merendeel van de klachten die jij beschrijft op geen enkele manier als "klacht" zijn te kwalificeren. Het is de werking van je lichaam. Als je bier drinkt, moet je meer plassen. Dat heeft 95% van de mensen die wel eens bier drinken. Als je stopt met de pil, dan neemt je lichaam de natuurlijke hormooncyclus weer over en dat kan met wat horten en stoten gaan. Vandaar andere afscheiding als anders, op een moment dat je het niet verwacht. Dat is geen afwijking, geen klacht, geen symptoom van narigheid maar simpelweg het natuurlijk verloop van dingen. Je lichaam is aan het werk.
Je lichaam is geen machine waar je een handleiding met foutcodes bij krijgt (bij foutcode 53 is de compressor stuk, bij foutcode 38 moet er een weerstandje vervangen worden). Ga léven! Je lijf werkt heel hard en dat kan je lijf prima zelf, daar hoef je niet iedere seconde van de dag de supervisie over te houden. Leer te vertrouwen op je lijf zodat je hoofd rust krijgt lieverd, en dan zul je zeeën van tijd en energie overhouden om te genieten van al het moois dat het leven je te bieden heeft.
Echt, ga práten met iemand. Wees eerlijk over je angsten en over wat je voelt. Zonder lijstjes met symptomen en klachten, zonder uitslagen van vage therapeuten die je zelf hebt geprobeerd te interpreteren. Draai je OP's van de afgelopen dagen uit en neem díe mee, daar kan een professional volgens mij best wat mee.
Een mens lijdt dikwijls 't meest
Door 't lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Met alle respect voor je lichamelijke ongemakken en klachten: wordt het niet eens tijd dat jij met een professional (psycholoog bijvoorbeeld) aan je problemen gaat werken? Het overgrote deel van de problemen en klachten die ik jou in de afgelopen dagen heb zien beschrijven, zijn dingen die heel veel mensen op enig moment in hun leven wel eens voelen c.q. merken. Het menselijk lichaam is geen seconde hetzelfde, het is continue in beweging, er groeien dingen en er sterven dingen af. Dat zijn allemaal natuurlijke processen en de ene keer merk je daar meer van als de andere keer.
En ja, natuurlijk kunnen klachten wijzen op gezondheidsproblemen. Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat het merendeel van de klachten die jij beschrijft op geen enkele manier als "klacht" zijn te kwalificeren. Het is de werking van je lichaam. Als je bier drinkt, moet je meer plassen. Dat heeft 95% van de mensen die wel eens bier drinken. Als je stopt met de pil, dan neemt je lichaam de natuurlijke hormooncyclus weer over en dat kan met wat horten en stoten gaan. Vandaar andere afscheiding als anders, op een moment dat je het niet verwacht. Dat is geen afwijking, geen klacht, geen symptoom van narigheid maar simpelweg het natuurlijk verloop van dingen. Je lichaam is aan het werk.
Je lichaam is geen machine waar je een handleiding met foutcodes bij krijgt (bij foutcode 53 is de compressor stuk, bij foutcode 38 moet er een weerstandje vervangen worden). Ga léven! Je lijf werkt heel hard en dat kan je lijf prima zelf, daar hoef je niet iedere seconde van de dag de supervisie over te houden. Leer te vertrouwen op je lijf zodat je hoofd rust krijgt lieverd, en dan zul je zeeën van tijd en energie overhouden om te genieten van al het moois dat het leven je te bieden heeft.
Echt, ga práten met iemand. Wees eerlijk over je angsten en over wat je voelt. Zonder lijstjes met symptomen en klachten, zonder uitslagen van vage therapeuten die je zelf hebt geprobeerd te interpreteren. Draai je OP's van de afgelopen dagen uit en neem díe mee, daar kan een professional volgens mij best wat mee.
Een mens lijdt dikwijls 't meest
Door 't lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
dinsdag 4 december 2012 om 22:28
quote:beelicious schreef op 04 december 2012 @ 22:20:
Waarom steek je er niet eens een wattenstaafje in? Dat doen ze ook bij een soa test, dus lijkt me veilig. En dan kan je 't wellicht eens beter bekijken dan dat je nu doet?
Bij mij wisselt de kleur, geur, samenstelling en hoeveelheid van de afscheiding ook door de maand. Ik slik wel de pil.
Wisselen doet het idd altijd wel een beetje, maar ik heb nog nooit zo'n natte plons gehad (zonder dat ik opgewonden ben dan ) met slijm erin, die dan ook nog eens ruikt naar dat achterste deel van mijn vagina.
Maar misschien is dat normaal na het stoppen met de pil??
Misschien ook een eisprong of zo (alhoewel dat niet zo ruikt denk ik)....of misschien een rest slijm oid wat ineens van de baarmoeder af komt zeilen nu de pilhormonen daar weg aan het gaan zijn.
Maar ben toch ook beetje bang dat het iets met het afwijkende uitstrijkje te maken kan hebben.
Waarom steek je er niet eens een wattenstaafje in? Dat doen ze ook bij een soa test, dus lijkt me veilig. En dan kan je 't wellicht eens beter bekijken dan dat je nu doet?
Bij mij wisselt de kleur, geur, samenstelling en hoeveelheid van de afscheiding ook door de maand. Ik slik wel de pil.
Wisselen doet het idd altijd wel een beetje, maar ik heb nog nooit zo'n natte plons gehad (zonder dat ik opgewonden ben dan ) met slijm erin, die dan ook nog eens ruikt naar dat achterste deel van mijn vagina.
Maar misschien is dat normaal na het stoppen met de pil??
Misschien ook een eisprong of zo (alhoewel dat niet zo ruikt denk ik)....of misschien een rest slijm oid wat ineens van de baarmoeder af komt zeilen nu de pilhormonen daar weg aan het gaan zijn.
Maar ben toch ook beetje bang dat het iets met het afwijkende uitstrijkje te maken kan hebben.
dinsdag 4 december 2012 om 22:47
Het kan wel hoor. Je bent nu gestopt met de pil, dus die hormoonhuishouding is van slag. Waardoor het ook kan zijn dat je meer slijm afscheid, en kan inderdaad ook bruin zijn. Ook kan de geur daarvan af komen. Volkomen onschuldig.
Maar goed, meld het even bij je volgend uitstrijkje. Dan kan zij je geruststellen en eventueel meteen onderzoeken! Maar hoor het vaker, en dan is het gewoon onschuldig!
Maar goed, meld het even bij je volgend uitstrijkje. Dan kan zij je geruststellen en eventueel meteen onderzoeken! Maar hoor het vaker, en dan is het gewoon onschuldig!
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
dinsdag 4 december 2012 om 22:50
dinsdag 4 december 2012 om 22:55
quote:Chartreuse schreef op 04 december 2012 @ 22:26:
Je lichaam is geen machine waar je een handleiding met foutcodes bij krijgt (bij foutcode 53 is de compressor stuk, bij foutcode 38 moet er een weerstandje vervangen worden).
[/i]
Haha daar heb je een goeie. Ik heb inderdaad de neiging te willen achterhalen waar iets vandaan komt (en wat ik eraan kan doen om het beter te laten worden), om verbanden te zoeken etc.
Nu is dat gewoon meer mijn persoonlijkheid: ik vind dit soort dingen ook gewoon mateloos interessant (ik zoek altijd naar verbanden tussen lichaam en geest, tussen bepaalde ziektebeelden etc.) en daarnaast ben ik ook iemand (geworden) die op zoek is naar zekerheden.
Dit laatste komt ook weer door die visusklachten die ik heb en waar men de oorzaak niet voor kan vinden. Als je zo'n onzekerheid ervaart in je leven probeer je toch grip en zekerheid te krijgen op andere dingen.
Mijn lichaam doet iets wat ik niet wil, gaat steeds verder achteruit wbt die klachten. Daar word je heel onzeker van, en steeds commentaar dat het tussen je oren zit of vast stress is etc. maakt me steeds gefrustreerder.
Dan krijg ik een bewijsdrang om te laten zien dat ik niet gek ben. En ga je zelf ook op zoek naar wat het kan zijn, zoeken naar verbanden etc. Anderzijds ook weer niet teveel want je wil artsen niet in de weg zitten en neurologische of endocrinologische dingen zijn veel te ingewikkeld om uberhaupt te snappen als leek -zelfs artsen weten daar nog maar weinig van- maar als je lichaam achteruit gaat, het iets is waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt en dus nooit afleiding van hebt -zien is nou eenmaal iets wat je altijd doet en beslaat 80% van je communicatie e.d.- dan probeer je dingen om er wel grip op te krijgen.
En ben daardoor heel geinteresseerd geworden in verband tussen lichaam en geest, in oorzaak en gevolg, in verbanden tussen klachten/ ziektebeelden.
Als ik nu dan ook nog eens andere lichamelijke dingen krijg zoals die uitstrijkjes dan probeer ik dat zoveel mogelijk te elimineren, zodat ik iets heb overwonnen en onder controle heb (want verder heb ik niks onder controle). Ik ben er redelijk nuchter en alles onder, alleen het wachten vind ik vreselijk k*t omdat ik niet tegen onzekerheid kan.
Idem voor die afwijkende nierwaarden enz. Dan duik ik daar helemaal in, wil daar zekerheid over hebben, zodat ik in ieder geval daar zekerheid en rust over heb (en ik vind het interessant om te weten hoe dat allemaal werkt).
En dan baal ik dus wel een beetje dat ik wbt die uitstrijkjes weer heb dat er niks gevonden kan worden en 'men het ook niet weet'.
Heb altijd van die klachten die gewoon niet te verklaren zijn of zeldzaam. Dat is ook irritant.
Maarja maakt ook niet uit verder....het is nou eenmaal zoals het is en ik kan het ook wel redelijk loslaten, maar op sommige momenten baal ik gewoon enorm dat ik het niet zeker weet of het nou iets onschuldigs is of dat ik misschien in de toekomst niet meer van sex kan genieten (door een vaginacarcinoom of zo).
Dan denk ik: ik verlies mijn zicht, ik verlies mijn gehoor, en dan verlies ik straks ook nog het enige andere leuke in het leven.
Ik wil daar graag zekerheid over.
En wachten op uitslagen (als ze wekenlang duren zoals bij een uitstrijkje) vind ik vreselijk vervelend. Ik ben van nature sowieso al ongeduldig (geworden). Als ik iets wil, wil ik het nu. Ik kan er ook niet tegen als mensen mij in het ongewisse laten mbt afspraken e.d.
Ik wil meteen weten of iets wel of niet doorgaat, ik wil niet afwachten en afhankelijk zijn van die ander.
Maargoed lang verhaal. Maar omdat ik dus nogal langdradig en niet even duidelijk praat, en omdat ik zelf hele theorieen voorleg komt het al snel over alsof ik me extreme zorgen maak, wat niet altijd zozeer zo is.
Ik zit gewoon ook heel veel op dit forum uit tijdsverdrijf/ interesse en om grip/ antwoorden te zoeken.
Je lichaam is geen machine waar je een handleiding met foutcodes bij krijgt (bij foutcode 53 is de compressor stuk, bij foutcode 38 moet er een weerstandje vervangen worden).
[/i]
Haha daar heb je een goeie. Ik heb inderdaad de neiging te willen achterhalen waar iets vandaan komt (en wat ik eraan kan doen om het beter te laten worden), om verbanden te zoeken etc.
Nu is dat gewoon meer mijn persoonlijkheid: ik vind dit soort dingen ook gewoon mateloos interessant (ik zoek altijd naar verbanden tussen lichaam en geest, tussen bepaalde ziektebeelden etc.) en daarnaast ben ik ook iemand (geworden) die op zoek is naar zekerheden.
Dit laatste komt ook weer door die visusklachten die ik heb en waar men de oorzaak niet voor kan vinden. Als je zo'n onzekerheid ervaart in je leven probeer je toch grip en zekerheid te krijgen op andere dingen.
Mijn lichaam doet iets wat ik niet wil, gaat steeds verder achteruit wbt die klachten. Daar word je heel onzeker van, en steeds commentaar dat het tussen je oren zit of vast stress is etc. maakt me steeds gefrustreerder.
Dan krijg ik een bewijsdrang om te laten zien dat ik niet gek ben. En ga je zelf ook op zoek naar wat het kan zijn, zoeken naar verbanden etc. Anderzijds ook weer niet teveel want je wil artsen niet in de weg zitten en neurologische of endocrinologische dingen zijn veel te ingewikkeld om uberhaupt te snappen als leek -zelfs artsen weten daar nog maar weinig van- maar als je lichaam achteruit gaat, het iets is waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt en dus nooit afleiding van hebt -zien is nou eenmaal iets wat je altijd doet en beslaat 80% van je communicatie e.d.- dan probeer je dingen om er wel grip op te krijgen.
En ben daardoor heel geinteresseerd geworden in verband tussen lichaam en geest, in oorzaak en gevolg, in verbanden tussen klachten/ ziektebeelden.
Als ik nu dan ook nog eens andere lichamelijke dingen krijg zoals die uitstrijkjes dan probeer ik dat zoveel mogelijk te elimineren, zodat ik iets heb overwonnen en onder controle heb (want verder heb ik niks onder controle). Ik ben er redelijk nuchter en alles onder, alleen het wachten vind ik vreselijk k*t omdat ik niet tegen onzekerheid kan.
Idem voor die afwijkende nierwaarden enz. Dan duik ik daar helemaal in, wil daar zekerheid over hebben, zodat ik in ieder geval daar zekerheid en rust over heb (en ik vind het interessant om te weten hoe dat allemaal werkt).
En dan baal ik dus wel een beetje dat ik wbt die uitstrijkjes weer heb dat er niks gevonden kan worden en 'men het ook niet weet'.
Heb altijd van die klachten die gewoon niet te verklaren zijn of zeldzaam. Dat is ook irritant.
Maarja maakt ook niet uit verder....het is nou eenmaal zoals het is en ik kan het ook wel redelijk loslaten, maar op sommige momenten baal ik gewoon enorm dat ik het niet zeker weet of het nou iets onschuldigs is of dat ik misschien in de toekomst niet meer van sex kan genieten (door een vaginacarcinoom of zo).
Dan denk ik: ik verlies mijn zicht, ik verlies mijn gehoor, en dan verlies ik straks ook nog het enige andere leuke in het leven.
Ik wil daar graag zekerheid over.
En wachten op uitslagen (als ze wekenlang duren zoals bij een uitstrijkje) vind ik vreselijk vervelend. Ik ben van nature sowieso al ongeduldig (geworden). Als ik iets wil, wil ik het nu. Ik kan er ook niet tegen als mensen mij in het ongewisse laten mbt afspraken e.d.
Ik wil meteen weten of iets wel of niet doorgaat, ik wil niet afwachten en afhankelijk zijn van die ander.
Maargoed lang verhaal. Maar omdat ik dus nogal langdradig en niet even duidelijk praat, en omdat ik zelf hele theorieen voorleg komt het al snel over alsof ik me extreme zorgen maak, wat niet altijd zozeer zo is.
Ik zit gewoon ook heel veel op dit forum uit tijdsverdrijf/ interesse en om grip/ antwoorden te zoeken.
dinsdag 4 december 2012 om 23:03
quote:Chartreuse schreef op 04 december 2012 @ 22:26:
Gwenni, aan de ene kant snap ik je zorgen om je gezondheid heel goed maar aan de andere kant lijk jij de gave te hebben om van werkelijk iedere mug een enorme olifant te maken.
Hier ben ik het mee eens. Je bent in mijn ogen heel erg gefocust op de kleinste details en probeert overal een verklaring voor te zoeken. Ik snap dat wel hoor, ik heb ook gezondheidsproblemen en voelt het ook wel erg voor de hand liggend om je op elk detail te focussen. Maar dat is het niet. En al helemaal niet in de mate waarin jij het doet.
Het lijkt me voor jou heel zinvol om (al dan niet onder begeleiding) onderscheid te leren maken in hoofdzaken en bijzaken, op gebied van je gezondheid. In dit geval is de hoofdzaak: stoppen met de pil en/of afwijkend uitstrijkje. De bijzaak is: andere afscheiding dan normaal. De remedie is: het aankijken of vragen aan de behandelend arts of het erbij hoort. Waarbij de arts vanzelf wel details vraagt als hij/zij denkt dat ze relevant zijn.
En tot die tijd hoef jij je dus met al die details niet bezig te houden. Veranderde afscheiding na het stoppen met de pil is normaal. Je krijg je normale cyclus terug die door de pil onderdrukt is en bij een normale cyclus hoort wisselende afscheiding. Hoe die afscheiding er precies uit ziet, precies ruikt en wat voor consistentie die heeft, wisselt ook en is van persoon tot persoon verschillend. Tot nu toe lees ik niets waar ik me zorgen om zou maken. Ik vraag me dus ook af waarom jij dat wel doet, TO. Of waarom je er zó op gefocust bent. Want hoe meer jij je focust op elk detail dat je in je lichaam denkt waar te nemen, hoe minder tijd, aandacht en energie er over blijft om te genieten waar het werkelijk om gaat: het leven.
Je maakte je zorgen om stress als je iets aan je nieren zou hebben. Ik kan je vertellen: ik ben nierpatiënt, ik ben heel erg ziek en ik ervaar amper stress. Niet omdat het niet erg is wat ik heb of omdat ik er nooit mee bezig hoef te zijn, maar er zijn zó ontzettend veel belangrijker dingen om me op te focussen... mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden... dat ik het zonde van mijn tijd, aandacht en energie vind om me druk te maken om elk detail dat in mijn lichaam plaatsvindt. En geloof me: er vinden genoeg details plaats. Maar als het van belang is, dan hoor ik het vanzelf wel van de dokter.
Ik wens jou nog boven een goede gezondheid toe dat je op een vergelijkbare manier met je gezondheid om leert gaan. Ziekte an sich geeft niet zoveel stress. Het geeft pas stress als jij je gezondheid zo groot en belangrijk maakt dat je alleen nog maar dáár je focus op legt. Hoe kostbaar gezondheid ook is, zo veel aandacht is het niet waard. Het leven, dát is je aandacht pas waard.
Gwenni, aan de ene kant snap ik je zorgen om je gezondheid heel goed maar aan de andere kant lijk jij de gave te hebben om van werkelijk iedere mug een enorme olifant te maken.
Hier ben ik het mee eens. Je bent in mijn ogen heel erg gefocust op de kleinste details en probeert overal een verklaring voor te zoeken. Ik snap dat wel hoor, ik heb ook gezondheidsproblemen en voelt het ook wel erg voor de hand liggend om je op elk detail te focussen. Maar dat is het niet. En al helemaal niet in de mate waarin jij het doet.
Het lijkt me voor jou heel zinvol om (al dan niet onder begeleiding) onderscheid te leren maken in hoofdzaken en bijzaken, op gebied van je gezondheid. In dit geval is de hoofdzaak: stoppen met de pil en/of afwijkend uitstrijkje. De bijzaak is: andere afscheiding dan normaal. De remedie is: het aankijken of vragen aan de behandelend arts of het erbij hoort. Waarbij de arts vanzelf wel details vraagt als hij/zij denkt dat ze relevant zijn.
En tot die tijd hoef jij je dus met al die details niet bezig te houden. Veranderde afscheiding na het stoppen met de pil is normaal. Je krijg je normale cyclus terug die door de pil onderdrukt is en bij een normale cyclus hoort wisselende afscheiding. Hoe die afscheiding er precies uit ziet, precies ruikt en wat voor consistentie die heeft, wisselt ook en is van persoon tot persoon verschillend. Tot nu toe lees ik niets waar ik me zorgen om zou maken. Ik vraag me dus ook af waarom jij dat wel doet, TO. Of waarom je er zó op gefocust bent. Want hoe meer jij je focust op elk detail dat je in je lichaam denkt waar te nemen, hoe minder tijd, aandacht en energie er over blijft om te genieten waar het werkelijk om gaat: het leven.
Je maakte je zorgen om stress als je iets aan je nieren zou hebben. Ik kan je vertellen: ik ben nierpatiënt, ik ben heel erg ziek en ik ervaar amper stress. Niet omdat het niet erg is wat ik heb of omdat ik er nooit mee bezig hoef te zijn, maar er zijn zó ontzettend veel belangrijker dingen om me op te focussen... mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden... dat ik het zonde van mijn tijd, aandacht en energie vind om me druk te maken om elk detail dat in mijn lichaam plaatsvindt. En geloof me: er vinden genoeg details plaats. Maar als het van belang is, dan hoor ik het vanzelf wel van de dokter.
Ik wens jou nog boven een goede gezondheid toe dat je op een vergelijkbare manier met je gezondheid om leert gaan. Ziekte an sich geeft niet zoveel stress. Het geeft pas stress als jij je gezondheid zo groot en belangrijk maakt dat je alleen nog maar dáár je focus op legt. Hoe kostbaar gezondheid ook is, zo veel aandacht is het niet waard. Het leven, dát is je aandacht pas waard.
dinsdag 4 december 2012 om 23:06
Ik begrijp je wel hoor, heus. Heb zelf ook 't nodige te verstouwen gehad qua gezondheid (o.a. wolff-parkinson-white syndroom (hartafwijking), epilepsie, dubbele whiplash) en mijn partner idem (TIA met clusterhoofdpijn a.k.a. suïcide headache als gevolg).
Zeker als artsen op enig moment even niet weten wat ze met je aan moeten, of als je lang moet wachten op duidelijkheid, wordt je al snel over-alert op signalen die je lichaam afgeeft. Want misschien is dàt signaal net het missende puzzelstukje dat de artsen nodig hebben om Het Raadsel op te lossen en als je dat niet meldt dan kunnen ze Het Raadsel misschien wel nooit oplossen.
Been there, done that, got the T-shirt.
Het gevaar is echter dat je al snel op de stoel van de arts gaat zitten. En dat die arts òf je verhaal terzijde schuift omdat je nou eenmaal niet medisch geschoold bent, òf zich blind staart op hetgeen jij aangedragen hebt en niet meer verder kijkt. Wat allemaal ook niet opschiet natuurlijk.
Je komt inderdaad over alsof je je heel erg zorgen maakt steeds. Natuurlijk is het niet niks wat jou overkomt/overkomen is. Maar probeer in ieder geval om je niet tegen te laten houden door wat je voelt. Probeer om wat je voelt te "parkeren" tot je een arts gesproken hebt die je uit kan leggen wat het is en ga intussen door met leven. En verspil niet zoveel tijd met zoeken naar verklaringen en oplossingen en theorieën. Je krijgt het "nu" nooit meer terug.
Zeker als artsen op enig moment even niet weten wat ze met je aan moeten, of als je lang moet wachten op duidelijkheid, wordt je al snel over-alert op signalen die je lichaam afgeeft. Want misschien is dàt signaal net het missende puzzelstukje dat de artsen nodig hebben om Het Raadsel op te lossen en als je dat niet meldt dan kunnen ze Het Raadsel misschien wel nooit oplossen.
Been there, done that, got the T-shirt.
Het gevaar is echter dat je al snel op de stoel van de arts gaat zitten. En dat die arts òf je verhaal terzijde schuift omdat je nou eenmaal niet medisch geschoold bent, òf zich blind staart op hetgeen jij aangedragen hebt en niet meer verder kijkt. Wat allemaal ook niet opschiet natuurlijk.
Je komt inderdaad over alsof je je heel erg zorgen maakt steeds. Natuurlijk is het niet niks wat jou overkomt/overkomen is. Maar probeer in ieder geval om je niet tegen te laten houden door wat je voelt. Probeer om wat je voelt te "parkeren" tot je een arts gesproken hebt die je uit kan leggen wat het is en ga intussen door met leven. En verspil niet zoveel tijd met zoeken naar verklaringen en oplossingen en theorieën. Je krijgt het "nu" nooit meer terug.
dinsdag 4 december 2012 om 23:12
quote:Yvonne77 schreef op 04 december 2012 @ 22:34:
De geuren die jij omschrijft herken ik totaal niet, maar bespreek dat met de gyn als je daar toch heen moet. Krijg je na dit uitstrijkje meer duidelijkheid over wat er mankeert? Als het weer afwijkt gaan ze dan meer onderzoek doen?
Ik krijg nu twee uitstrijkjes: een normale, en eentje met een langer borsteltje wat echt meer het baarmoederhalskanaaltje ingaat.
Ze willen namelijk kijken of het nu wel echt in de baarmoederhals zit, voordat ze weer een lisexcisie voor niks doen, zoals de vorige keer.
Als er uit dat uitstrijkje met dat langere borsteltje komt dat het dus (o.a.) uit de baarmoederhals komt, dan gaan ze weer een lisexcisie daar uitvoeren.
Als er uit dat uitstrijkje niks komt, en uit het normale uitstrijkje wel, dan zit het dus (wellicht) in mijn vagina en dat kunnen ze dan onder narcose of ruggeprik weglaseren zeiden ze.
Maar vraag me af hoe ze dat doen. Ze hebben zowel mijn baarmoederhals (zover dat gaat) en mijn vagina bekeken, en zagen niks zitten.
Hoe kun je iets weglaseren wat je niet ziet zitten? Hoe weet je dan waar je moet zijn? Ik neem aan dat ze dan eerst nog eens goed de vagina bekijken en een biopt uit de vagina nemen om zeker te weten dat het in de vagina zit.
Maar als ze verder niks zien vraag ik me af hoe ze dan gaan laseren :S
Ik hoop dat er uit beide uitstrijkjes niks komt, of dat er uit komt dat het in de baarmoederhals zit. Hoop ook dat de afwijking inmiddels niet nog erger is geworden.
Denk dat ik met een afwijking aan de baarmoederhals sneller geholpen ben dan wanneer het in de vagina zit. Wil er nu ook wel eens vanaf zijn.
En vind de baarmoederhals minder eng dan de vagina. Als t in de vagina zit en erger blijkt te zijn dan wat het uitstrijkje toont, -of als het later een keer terugkomt soms- dan moet de vagina er operatief uit. Einde sexleven dus.
Al met al ben ik er nog wel ff mee bezig voor ik mn eerste rust heb: uitstrijkje-2 weken wachten-in 'gunstige' geval als het in baarmoederhals zit begin januari ergens een lisexcisie-2 weken wachten op uitslag van kweekje van weggehaalde weefsel waarbij ik te horen krijg of de snijranden schoon zijn etc.
Dus op zn vroegst eind januari wat rust, en dat is dan bij goed nieuws...
Soms wou ik dat nooit aan het bevolkingsonderzoek had meegedaan. Zit nu al driekwart jaar toch altijd niet compleet relaxt te zijn (zeker niet op sexgebied: met het idee in mn achterhoofd dat er iets zit daar wat er niet hoort te zitten -waardoor je toch op elk pijntje, gevoel e.d. focust.-, en met de doemgedachte dat ik misschien straks wel nooit meer van sex kan genieten omdat de vagina er misschien uit moet) zolang dit nog speelt. Er zit een afwijking, er zit iets in je lichaam wat er niet hoort te zitten, maar men weet niet waar. Dat is geen fijn gevoel.
En dat terwijl een CIN-afwijking (als het idd gewoon CIN is en niet stiekem al erger, dat weet je niet want uitstrijkjes zijn niet heel betrouwbaar) in veel gevallen nooit ontwikkeld tot kanker......veel onzekerheid en stress voor niks misschien dus wel en dat heeft allemaal weer zo zijn invloed op de rest van je lichaam.....
De geuren die jij omschrijft herken ik totaal niet, maar bespreek dat met de gyn als je daar toch heen moet. Krijg je na dit uitstrijkje meer duidelijkheid over wat er mankeert? Als het weer afwijkt gaan ze dan meer onderzoek doen?
Ik krijg nu twee uitstrijkjes: een normale, en eentje met een langer borsteltje wat echt meer het baarmoederhalskanaaltje ingaat.
Ze willen namelijk kijken of het nu wel echt in de baarmoederhals zit, voordat ze weer een lisexcisie voor niks doen, zoals de vorige keer.
Als er uit dat uitstrijkje met dat langere borsteltje komt dat het dus (o.a.) uit de baarmoederhals komt, dan gaan ze weer een lisexcisie daar uitvoeren.
Als er uit dat uitstrijkje niks komt, en uit het normale uitstrijkje wel, dan zit het dus (wellicht) in mijn vagina en dat kunnen ze dan onder narcose of ruggeprik weglaseren zeiden ze.
Maar vraag me af hoe ze dat doen. Ze hebben zowel mijn baarmoederhals (zover dat gaat) en mijn vagina bekeken, en zagen niks zitten.
Hoe kun je iets weglaseren wat je niet ziet zitten? Hoe weet je dan waar je moet zijn? Ik neem aan dat ze dan eerst nog eens goed de vagina bekijken en een biopt uit de vagina nemen om zeker te weten dat het in de vagina zit.
Maar als ze verder niks zien vraag ik me af hoe ze dan gaan laseren :S
Ik hoop dat er uit beide uitstrijkjes niks komt, of dat er uit komt dat het in de baarmoederhals zit. Hoop ook dat de afwijking inmiddels niet nog erger is geworden.
Denk dat ik met een afwijking aan de baarmoederhals sneller geholpen ben dan wanneer het in de vagina zit. Wil er nu ook wel eens vanaf zijn.
En vind de baarmoederhals minder eng dan de vagina. Als t in de vagina zit en erger blijkt te zijn dan wat het uitstrijkje toont, -of als het later een keer terugkomt soms- dan moet de vagina er operatief uit. Einde sexleven dus.
Al met al ben ik er nog wel ff mee bezig voor ik mn eerste rust heb: uitstrijkje-2 weken wachten-in 'gunstige' geval als het in baarmoederhals zit begin januari ergens een lisexcisie-2 weken wachten op uitslag van kweekje van weggehaalde weefsel waarbij ik te horen krijg of de snijranden schoon zijn etc.
Dus op zn vroegst eind januari wat rust, en dat is dan bij goed nieuws...
Soms wou ik dat nooit aan het bevolkingsonderzoek had meegedaan. Zit nu al driekwart jaar toch altijd niet compleet relaxt te zijn (zeker niet op sexgebied: met het idee in mn achterhoofd dat er iets zit daar wat er niet hoort te zitten -waardoor je toch op elk pijntje, gevoel e.d. focust.-, en met de doemgedachte dat ik misschien straks wel nooit meer van sex kan genieten omdat de vagina er misschien uit moet) zolang dit nog speelt. Er zit een afwijking, er zit iets in je lichaam wat er niet hoort te zitten, maar men weet niet waar. Dat is geen fijn gevoel.
En dat terwijl een CIN-afwijking (als het idd gewoon CIN is en niet stiekem al erger, dat weet je niet want uitstrijkjes zijn niet heel betrouwbaar) in veel gevallen nooit ontwikkeld tot kanker......veel onzekerheid en stress voor niks misschien dus wel en dat heeft allemaal weer zo zijn invloed op de rest van je lichaam.....
dinsdag 4 december 2012 om 23:15
quote:gwenni schreef op 04 december 2012 @ 22:55:
[...]
Haha daar heb je een goeie. Ik heb inderdaad de neiging te willen achterhalen waar iets vandaan komt (en wat ik eraan kan doen om het beter te laten worden), om verbanden te zoeken etc.
Nu is dat gewoon meer mijn persoonlijkheid: ik vind dit soort dingen ook gewoon mateloos interessant (ik zoek altijd naar verbanden tussen lichaam en geest, tussen bepaalde ziektebeelden etc.) en daarnaast ben ik ook iemand (geworden) die op zoek is naar zekerheden.
Dit laatste komt ook weer door die visusklachten die ik heb en waar men de oorzaak niet voor kan vinden. Als je zo'n onzekerheid ervaart in je leven probeer je toch grip en zekerheid te krijgen op andere dingen.
JIJ doet dat. Dat is niet iets wat iedereen met gezondheidsklachten doet.
quote:Mijn lichaam doet iets wat ik niet wil, gaat steeds verder achteruit wbt die klachten. Daar word je heel onzeker van, en steeds commentaar dat het tussen je oren zit of vast stress is etc. maakt me steeds gefrustreerder.
Dan krijg ik een bewijsdrang om te laten zien dat ik niet gek ben. En ga je zelf ook op zoek naar wat het kan zijn, zoeken naar verbanden etc. Anderzijds ook weer niet teveel want je wil artsen niet in de weg zitten en neurologische of endocrinologische dingen zijn veel te ingewikkeld om uberhaupt te snappen als leek -zelfs artsen weten daar nog maar weinig van- maar als je lichaam achteruit gaat, het iets is waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt en dus nooit afleiding van hebt -zien is nou eenmaal iets wat je altijd doet en beslaat 80% van je communicatie e.d.- dan probeer je dingen om er wel grip op te krijgen.
En ben daardoor heel geinteresseerd geworden in verband tussen lichaam en geest, in oorzaak en gevolg, in verbanden tussen klachten/ ziektebeelden.
Als ik nu dan ook nog eens andere lichamelijke dingen krijg zoals die uitstrijkjes dan probeer ik dat zoveel mogelijk te elimineren, zodat ik iets heb overwonnen en onder controle heb (want verder heb ik niks onder controle). Ik ben er redelijk nuchter en alles onder, alleen het wachten vind ik vreselijk k*t omdat ik niet tegen onzekerheid kan.
Idem voor die afwijkende nierwaarden enz.
Welke afwijkende nierwaarden? Er zijn helemaal geen afwijkende nierwaarden gevonden hoor. Er is wat eiwit in je urine gevonden en dat kan door 100 dingen komen. Meestal is het de test erna alweer weg. Om uit te sluiten dat het komt van nierproblemen, is er nu onderzoek gedaan. Maar afwijkende nierwaarden zijn dus echt nog niet gevonden, afwijkende nierwaarden zitten 'm in heel andere onderzoeken dan die tot nu toe bij jou zijn gedaan.
quote:Dan duik ik daar helemaal in, wil daar zekerheid over hebben, zodat ik in ieder geval daar zekerheid en rust over heb (en ik vind het interessant om te weten hoe dat allemaal werkt).
Dat denk ja, maar intussen lees je je alleen maar in in zelfbedachte diagnoses die nog helemaal niet aan de orde zijn en die misschien wel helemaal niet aan de orde komen. Je hebt jezelf al aan de dialyse gelezen nog voor er één bloedonderzoek naar je nierfunctie heeft plaatsgevonden. Dan ben je niet aan het snappen hoe het werkt, dan ben je je eigen ziekte-angst aan het voeden. Dat is echt iets heel anders dan gezonde interesse in je eigen gezondheidsprobleem. Dat is een ziekelijke interesse in zaken die je eigen angsten voeden, op basis van de door jou gestelde "diagnose", die tot nu toe nog uit geen enkele uitslag blijkt.
quote:En dan baal ik dus wel een beetje dat ik wbt die uitstrijkjes weer heb dat er niks gevonden kan worden en 'men het ook niet weet'.
Heb altijd van die klachten die gewoon niet te verklaren zijn of zeldzaam.
Als je elk subtiele proces in je lichaam ervaart als klacht, dan zal die lijst met "onverklaarbare klachten" alleen maar langer worden, zonder dat er een ziekte aan ten grondslag ligt (anders dan hypochondrie). Focus je op de hoofdzaken in plaats van op de bijzaken en het gros van je onbegrepen klachten zal spontaan verdwijnen. Niet omdat de gebeurtenissen niet meer plaatsvinden, maar omdat jij afgeleerd hebt om elke gebeurtenis als klacht te ervaren.
quote: Dat is ook irritant.
Maarja maakt ook niet uit verder....het is nou eenmaal zoals het is en ik kan het ook wel redelijk loslaten, maar op sommige momenten baal ik gewoon enorm dat ik het niet zeker weet of het nou iets onschuldigs is of dat ik misschien in de toekomst niet meer van sex kan genieten (door een vaginacarcinoom of zo).
Dan denk ik: ik verlies mijn zicht, ik verlies mijn gehoor, en dan verlies ik straks ook nog het enige andere leuke in het leven.
Ik wil daar graag zekerheid over.
NIEMAND zal je zekerheid kunnen geven. Geen arts, en zeker geen alternatieveling. (Volgens de alternatieven die mijn moeder met mij als kind bezocht, zou ik voor mijn 20e dood zijn. Ten eerste vond mijn moeder dat helemaal geen fijne "zekerheid" en ten tweede was het klinkklare nonsens, gebaseerd op niks.)
quote:En wachten op uitslagen (als ze wekenlang duren zoals bij een uitstrijkje) vind ik vreselijk vervelend. Ik ben van nature sowieso al ongeduldig (geworden). Als ik iets wil, wil ik het nu. Ik kan er ook niet tegen als mensen mij in het ongewisse laten mbt afspraken e.d.
Ik wil meteen weten of iets wel of niet doorgaat, ik wil niet afwachten en afhankelijk zijn van die ander.
Maargoed lang verhaal. Maar omdat ik dus nogal langdradig en niet even duidelijk praat, en omdat ik zelf hele theorieen voorleg komt het al snel over alsof ik me extreme zorgen maak, wat niet altijd zozeer zo is.
Ik zit gewoon ook heel veel op dit forum uit tijdsverdrijf/ interesse en om grip/ antwoorden te zoeken.
En dat doe je zo uitgebreid en met zoveel niet relevante dingen erbij gehaald en op zo'n detailniveau dat het op mij, beroepszieke, ongezond overkomt. No offence verder, ik snap best dat je je zorgen maakt, maar het zou al zo veel schelen als je je alleen zorgen maakte om de zaken die relevant waren...
Ik heb veel gehad aan een cursus mindfulness om te leren hoofd- van bijzaken te onderscheiden en om te leren meer in het "nu" te leven. Ik zou je aanraden om ook iets dergelijks te doen, zodat je weer meer van je leven gaat genieten in plaats van je te laten leiden door (reële en irreële) angsten.
[...]
Haha daar heb je een goeie. Ik heb inderdaad de neiging te willen achterhalen waar iets vandaan komt (en wat ik eraan kan doen om het beter te laten worden), om verbanden te zoeken etc.
Nu is dat gewoon meer mijn persoonlijkheid: ik vind dit soort dingen ook gewoon mateloos interessant (ik zoek altijd naar verbanden tussen lichaam en geest, tussen bepaalde ziektebeelden etc.) en daarnaast ben ik ook iemand (geworden) die op zoek is naar zekerheden.
Dit laatste komt ook weer door die visusklachten die ik heb en waar men de oorzaak niet voor kan vinden. Als je zo'n onzekerheid ervaart in je leven probeer je toch grip en zekerheid te krijgen op andere dingen.
JIJ doet dat. Dat is niet iets wat iedereen met gezondheidsklachten doet.
quote:Mijn lichaam doet iets wat ik niet wil, gaat steeds verder achteruit wbt die klachten. Daar word je heel onzeker van, en steeds commentaar dat het tussen je oren zit of vast stress is etc. maakt me steeds gefrustreerder.
Dan krijg ik een bewijsdrang om te laten zien dat ik niet gek ben. En ga je zelf ook op zoek naar wat het kan zijn, zoeken naar verbanden etc. Anderzijds ook weer niet teveel want je wil artsen niet in de weg zitten en neurologische of endocrinologische dingen zijn veel te ingewikkeld om uberhaupt te snappen als leek -zelfs artsen weten daar nog maar weinig van- maar als je lichaam achteruit gaat, het iets is waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt en dus nooit afleiding van hebt -zien is nou eenmaal iets wat je altijd doet en beslaat 80% van je communicatie e.d.- dan probeer je dingen om er wel grip op te krijgen.
En ben daardoor heel geinteresseerd geworden in verband tussen lichaam en geest, in oorzaak en gevolg, in verbanden tussen klachten/ ziektebeelden.
Als ik nu dan ook nog eens andere lichamelijke dingen krijg zoals die uitstrijkjes dan probeer ik dat zoveel mogelijk te elimineren, zodat ik iets heb overwonnen en onder controle heb (want verder heb ik niks onder controle). Ik ben er redelijk nuchter en alles onder, alleen het wachten vind ik vreselijk k*t omdat ik niet tegen onzekerheid kan.
Idem voor die afwijkende nierwaarden enz.
Welke afwijkende nierwaarden? Er zijn helemaal geen afwijkende nierwaarden gevonden hoor. Er is wat eiwit in je urine gevonden en dat kan door 100 dingen komen. Meestal is het de test erna alweer weg. Om uit te sluiten dat het komt van nierproblemen, is er nu onderzoek gedaan. Maar afwijkende nierwaarden zijn dus echt nog niet gevonden, afwijkende nierwaarden zitten 'm in heel andere onderzoeken dan die tot nu toe bij jou zijn gedaan.
quote:Dan duik ik daar helemaal in, wil daar zekerheid over hebben, zodat ik in ieder geval daar zekerheid en rust over heb (en ik vind het interessant om te weten hoe dat allemaal werkt).
Dat denk ja, maar intussen lees je je alleen maar in in zelfbedachte diagnoses die nog helemaal niet aan de orde zijn en die misschien wel helemaal niet aan de orde komen. Je hebt jezelf al aan de dialyse gelezen nog voor er één bloedonderzoek naar je nierfunctie heeft plaatsgevonden. Dan ben je niet aan het snappen hoe het werkt, dan ben je je eigen ziekte-angst aan het voeden. Dat is echt iets heel anders dan gezonde interesse in je eigen gezondheidsprobleem. Dat is een ziekelijke interesse in zaken die je eigen angsten voeden, op basis van de door jou gestelde "diagnose", die tot nu toe nog uit geen enkele uitslag blijkt.
quote:En dan baal ik dus wel een beetje dat ik wbt die uitstrijkjes weer heb dat er niks gevonden kan worden en 'men het ook niet weet'.
Heb altijd van die klachten die gewoon niet te verklaren zijn of zeldzaam.
Als je elk subtiele proces in je lichaam ervaart als klacht, dan zal die lijst met "onverklaarbare klachten" alleen maar langer worden, zonder dat er een ziekte aan ten grondslag ligt (anders dan hypochondrie). Focus je op de hoofdzaken in plaats van op de bijzaken en het gros van je onbegrepen klachten zal spontaan verdwijnen. Niet omdat de gebeurtenissen niet meer plaatsvinden, maar omdat jij afgeleerd hebt om elke gebeurtenis als klacht te ervaren.
quote: Dat is ook irritant.
Maarja maakt ook niet uit verder....het is nou eenmaal zoals het is en ik kan het ook wel redelijk loslaten, maar op sommige momenten baal ik gewoon enorm dat ik het niet zeker weet of het nou iets onschuldigs is of dat ik misschien in de toekomst niet meer van sex kan genieten (door een vaginacarcinoom of zo).
Dan denk ik: ik verlies mijn zicht, ik verlies mijn gehoor, en dan verlies ik straks ook nog het enige andere leuke in het leven.
Ik wil daar graag zekerheid over.
NIEMAND zal je zekerheid kunnen geven. Geen arts, en zeker geen alternatieveling. (Volgens de alternatieven die mijn moeder met mij als kind bezocht, zou ik voor mijn 20e dood zijn. Ten eerste vond mijn moeder dat helemaal geen fijne "zekerheid" en ten tweede was het klinkklare nonsens, gebaseerd op niks.)
quote:En wachten op uitslagen (als ze wekenlang duren zoals bij een uitstrijkje) vind ik vreselijk vervelend. Ik ben van nature sowieso al ongeduldig (geworden). Als ik iets wil, wil ik het nu. Ik kan er ook niet tegen als mensen mij in het ongewisse laten mbt afspraken e.d.
Ik wil meteen weten of iets wel of niet doorgaat, ik wil niet afwachten en afhankelijk zijn van die ander.
Maargoed lang verhaal. Maar omdat ik dus nogal langdradig en niet even duidelijk praat, en omdat ik zelf hele theorieen voorleg komt het al snel over alsof ik me extreme zorgen maak, wat niet altijd zozeer zo is.
Ik zit gewoon ook heel veel op dit forum uit tijdsverdrijf/ interesse en om grip/ antwoorden te zoeken.
En dat doe je zo uitgebreid en met zoveel niet relevante dingen erbij gehaald en op zo'n detailniveau dat het op mij, beroepszieke, ongezond overkomt. No offence verder, ik snap best dat je je zorgen maakt, maar het zou al zo veel schelen als je je alleen zorgen maakte om de zaken die relevant waren...
Ik heb veel gehad aan een cursus mindfulness om te leren hoofd- van bijzaken te onderscheiden en om te leren meer in het "nu" te leven. Ik zou je aanraden om ook iets dergelijks te doen, zodat je weer meer van je leven gaat genieten in plaats van je te laten leiden door (reële en irreële) angsten.
dinsdag 4 december 2012 om 23:28
quote:qwerttu schreef op 04 december 2012 @ 23:15:
[...]
En dat doe je zo uitgebreid en met zoveel niet relevante dingen erbij gehaald en op zo'n detailniveau dat het op mij, beroepszieke, ongezond overkomt. No offence verder, ik snap best dat je je zorgen maakt, maar het zou al zo veel schelen als je je alleen zorgen maakte om de zaken die relevant waren...
Ik heb veel gehad aan een cursus mindfulness om te leren hoofd- van bijzaken te onderscheiden en om te leren meer in het "nu" te leven. Ik zou je aanraden om ook iets dergelijks te doen, zodat je weer meer van je leven gaat genieten in plaats van je te laten leiden door (reële en irreële) angsten.
Denk ook/ vooral dat een cursusje communicatie zou voor mij geen kwaad kunnen. 'Hoe vertel ik mijn punt duidelijk, en wat kan ik daarvoor weglaten en wat niet'.
Ik ben vaak zo bang dat mensen het niet meer snappen als ik niet ALLES vertel, of dat als ik een detail weglaat (het net het ene belangrijke detail kan zijn waardoor iemand mn verhaal snapt/ op een lumineuze ingeving komt) dat ik altijd ALLES vermeld.
Waardoor het een lange brij wordt, en ik alleen maar ziekelijk geobsedeerd en/ of zorgenmakend overkom.
Die drang heeft verder niets met mijn gezondheidsklachten te maken: ik had ook last van perfectionisme en de angst niet begrepen te worden als ik niet volledig was etc. op school met werkstukken e.d.
Maar het is wel versterkt door artsen die me steeds verkeerd begrepen en niet geloofden. Als ik het had over blinde vlekken (als in: 'iedereen heeft een blinde vlek, het lijkt alsof ik er meerdere heb') dan dachten zij dat ik vlekken voor de ogen zag (wat dan weer floaters zouden zijn).
Hoeveel moeite het wel niet kostte om uit te leggen dat ik geen vlekken zag, maar op stukken van mn beeld NIKS zag, gaten dus ipv vlekken. En dat ik ook floaters heb, maar dat ik daar niet zo mee zit en dat dat niet te vergelijken is met die blinde vlekken.
Ik moet soms echt op mijn woordkeuze letten en mijn manier van praten. Hoe kom ik overtuigend over?
etc.
[...]
En dat doe je zo uitgebreid en met zoveel niet relevante dingen erbij gehaald en op zo'n detailniveau dat het op mij, beroepszieke, ongezond overkomt. No offence verder, ik snap best dat je je zorgen maakt, maar het zou al zo veel schelen als je je alleen zorgen maakte om de zaken die relevant waren...
Ik heb veel gehad aan een cursus mindfulness om te leren hoofd- van bijzaken te onderscheiden en om te leren meer in het "nu" te leven. Ik zou je aanraden om ook iets dergelijks te doen, zodat je weer meer van je leven gaat genieten in plaats van je te laten leiden door (reële en irreële) angsten.
Denk ook/ vooral dat een cursusje communicatie zou voor mij geen kwaad kunnen. 'Hoe vertel ik mijn punt duidelijk, en wat kan ik daarvoor weglaten en wat niet'.
Ik ben vaak zo bang dat mensen het niet meer snappen als ik niet ALLES vertel, of dat als ik een detail weglaat (het net het ene belangrijke detail kan zijn waardoor iemand mn verhaal snapt/ op een lumineuze ingeving komt) dat ik altijd ALLES vermeld.
Waardoor het een lange brij wordt, en ik alleen maar ziekelijk geobsedeerd en/ of zorgenmakend overkom.
Die drang heeft verder niets met mijn gezondheidsklachten te maken: ik had ook last van perfectionisme en de angst niet begrepen te worden als ik niet volledig was etc. op school met werkstukken e.d.
Maar het is wel versterkt door artsen die me steeds verkeerd begrepen en niet geloofden. Als ik het had over blinde vlekken (als in: 'iedereen heeft een blinde vlek, het lijkt alsof ik er meerdere heb') dan dachten zij dat ik vlekken voor de ogen zag (wat dan weer floaters zouden zijn).
Hoeveel moeite het wel niet kostte om uit te leggen dat ik geen vlekken zag, maar op stukken van mn beeld NIKS zag, gaten dus ipv vlekken. En dat ik ook floaters heb, maar dat ik daar niet zo mee zit en dat dat niet te vergelijken is met die blinde vlekken.
Ik moet soms echt op mijn woordkeuze letten en mijn manier van praten. Hoe kom ik overtuigend over?
etc.
dinsdag 4 december 2012 om 23:36
Als je vanuit de verdediging schrijft, dan snap ik het detailniveau al beter. Maar dan blijft staan dat je dingen onjuist interpreteert. En dat ik het oprecht ongezond vind om jezelf al bijkans aan de dialyse te lezen voor er überhaupt bloedonderzoek is gedaan naar je nierfunctie. Ik heb ook best informatiehonger hoor, maar de eerste keer dat ik het woord "nierdieet" hoorde was tijdens het consult waarin me verteld werd dat ik dat moest gaan volgen.
Het zit in meer dingen dus dan enkel in je defensieve schrijfstijl, dat je geobsedeerd overkomt. En dat is verder niet bedoeld als verwijt: nogmaals, ik begrijp heel goed dát je bang wordt als je merkt dat je dingen mankeert en ze niets kunnen vinden of er niets aan kunnen doen, maar dat kan ook zonder obsessie. En ik zou je dat niet vertellen als ik niet het idee had dat je er beter van wordt als je je focus wat verlegt, zodat je je angst minder voedt.
Het zit in meer dingen dus dan enkel in je defensieve schrijfstijl, dat je geobsedeerd overkomt. En dat is verder niet bedoeld als verwijt: nogmaals, ik begrijp heel goed dát je bang wordt als je merkt dat je dingen mankeert en ze niets kunnen vinden of er niets aan kunnen doen, maar dat kan ook zonder obsessie. En ik zou je dat niet vertellen als ik niet het idee had dat je er beter van wordt als je je focus wat verlegt, zodat je je angst minder voedt.
woensdag 5 december 2012 om 17:24
Je zegt in een van je eerdere posts, dat je wou dat je nooit mee had gedaan aan het bevolkingsonderzoek.
Ik vraag me heel even af, hoe en waar jij met je hoofd en gedachtes zit hoor. Jij wou dat je nooit meegedaan had? Wat wou je dan? Er over 2 jaar achterkomen, dat heel je baarmoeder vol met kanker zit, en misschien nog wel de rest van je lichaam en dat je zal sterven, of een flinke lijdensweg.
Man kom op, en wees blij om het feit dat ze er snel blij zijn, en dat ze je kunnen helpen zeg!
Ik vraag me heel even af, hoe en waar jij met je hoofd en gedachtes zit hoor. Jij wou dat je nooit meegedaan had? Wat wou je dan? Er over 2 jaar achterkomen, dat heel je baarmoeder vol met kanker zit, en misschien nog wel de rest van je lichaam en dat je zal sterven, of een flinke lijdensweg.
Man kom op, en wees blij om het feit dat ze er snel blij zijn, en dat ze je kunnen helpen zeg!
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
