Vraag over revalidatie arts

Ik gooi hem er ff in.



Waarom wil jij dat weten?

quote:fiddeldee schreef op 14 april 2013 @ 22:55:

Ik gooi hem er ff in.



Waarom wil jij dat weten?

Ik doe mee.



Je hebt last van je nieren/blaas en je loopt op krukken, dus ik neem aan dat het om jezelf gaat? Vertel eens wat meer

Ligt er ook aan wat voor revalidatie? De revalidatie na extreme verbranding is weer anders dan na een CVA bijv.

Dat is te breed om even in een kleine posting samen te vatten. Daarvoor komt een revalidatiearts in aanmerking met veel te veel verschillende mogelijke medische vraagstukken.



Versimpliseerd en kort door de bocht; revalidatie-arts is de coördinerende medische spin in het zo veel mogelijk herstellen van een lichamelijke tegenslag. Bijv. na een operatie, ongeluk of tijdens chronische ziekte. Dus neemt het puur medische op zich, maar is ook de coördinator van alle andere disciplines in iemands revalidatietraject, zoals bijv. fysiotherapie of ergotherapie.



Welke onderzoeken? Daar is geen 1 antwoord op te geven, is té afhankelijk van vraagstuk waarmee iemand bij de revalidatiearts komt. Kom jij omdat je net een dwarsleasie hebt opgelopen, dan zal dat een heel ander gevolg hebben qua consult dan wanneer je komt omdat je chronische pijn hebt bijv. Of wanneer je een handletsel hebt. En ga zo maar door.



Ervaring? Zat, met diverse soorten. Maar zoals gezegd; insteek maakt nogal een verschil soms.

Revalidatie is geen specialisatie waar diagnostiek voorop staat. Als een revalidatie-arts nav informatie een ingeving zou krijgen of bijv. uitsluiting van bepaalde zaken nodig acht, dan zal men daar de ogen niet voor sluiten maar naar (laten) handelen.



Echter, het is bovenal een specialisatie gericht op leren leven met, waarbij men beperkingen zo veel mogelijk probeert te verminderen.



In jouw geval dus; waar mogelijk de problemen die jij ervaart te verminderen. Maar ook, als men bijv. ziet dat door hoe jij nu beweegt problemen X en Y ontstaan ook X en Y onder jouw aandacht brengen en waar mogelijk daarvoor aanpak op zetten.



Heel simpel voorbeeld uit mijn duim; jij loopt lastig. Dat komt omdat je reuma hebt. Dat kan men niet oplossen, maar men kan het lopen wel minder problematisch maken. Daarbij zal o.a. gekeken worden welke vormen van therapie en hulpmiddelen daarbij kunnen helpen. Maar stel; jij hebt niet door dat het ook komt omdat jij altijd op verdomd onhandige schoenen loopt, terwijl voor jouw voetafwikkeling het beter zou zijn dat je orthopedische schoenen zou dragen. Dat valt op tijdens onderzoek en/of behandeling, waarop dat aangekaard zal worden en benodigde zaken opgestart zullen worden. Resultaat; reuma blijft, maar jij loopt een langere afstand met minder pijn, loopt bijv. vlotter etc.

Een revalidatiearts werkt samen met elk mogelijke (para)medische tak, al naar gelang wat men nodig acht voor het traject van de persoon en al naar gelang wat men zelf in huis heeft (waarbij eventueel doorverwezen kan worden naar andere revalidatiepoli of -centrum indien bepaald punt nodig is maar niet geboden kan worden op eerste punt).



Podo is veelal geen onderdeel hiervan, dat is zogezegd te laaggradig. Dan kom je al uit op revalidatie-arts in combinatie met orthopedisch schoenmaker, al dan niet ondersteund door bijv. fysio en ergo. Maar denk bijv. ook aan waar nodig en geboden ondersteuning door videoanalyse etc.



Fysio en ergo zijn meest voorkomend in reva, maar ook veelvoorkomend; psychologie en/of maatschappelijk werk, hydrotherapie, logopedie etc. Andere opties kunnen bijv zijn. sportbegeleiding, groepszaken (van fysio, naar sport tot maatschappelijk werk), ontspanningstherapie, orthopedisch instrumentmaker, arbeidsreïntegratiebegeleiding, noem het maar op. Verschilt per instelling wat daarbinnen geboden wordt en/of in samenwerkingsverband zit (zo is orthopedisch schoenmaker en orthopedisch instrumentmaker typisch iets waar men mee samenwerkt, maar niet sec enkel in het ziekenhuis behoort)

Nee een chiropracter is een alternatieve behandelaar, die zul je niet in het ziekenhuis vinden. Een revalidatiearts zal je zeker niet kraken,en het ook niet aanbevelen. Die circuits kun je maar beter gescheiden houden van elkaar, ze verdragen elkaar nauwelijks.

Kraken is geen standaard. In veel situaties wordt daar juist verre van gebleven in het kader "korte termijn opluchting, lange termijn verergering". Chiropractie is geen onderdeel, zoals veelal geen plek is voor alternatieve zaken. Als het dan al gebeurt dat men wenst te manipuleren, dan zal dat vallen onder de medische norm. In dit geval dus bijv. fysio.

Het hangt er dus vanaf in welke 'winkel' je bent, er zijn alternatieve artsen die je dat best willen beloven.

Een reguliere arts zal kraken als een oneerbaar voorstel beschouwen. Heb je wel helder wat onder regulier valt en wat onder alternatief? Lijkt me verstandig voordat je het woord kraken in je mond neemt..

En nu moet ik toch echt mijn bekken naar bed gaan brengen..

Zoete dromen Am.



Gourange, je lijkt het verschil tussen alternatief en regulier toch niet zo helder te hebben. Die opmerking bijv. over orthomanueel arts. Leuk dat iemand een arts is, dat is regulier. Echter, orthomanueel is alternatief. En zie daar weer, enorm belangrijk om te weten hoe en wat. Een arts, regulier dus, kan ook met alternatieve zaken bezig houden. Dat een arts dit doet, maakt het niet spontaan regulier.



En ik weet het ik zaag, sorry, maar probeer je wat valkuilen te laten zien. Jij gaat -weer- af op wat je op internet leest. Maar....... wie zijn die bronnen? Hoe onafhankelijk zijn ze? Hoe feitelijk? Terwijl jij er wel conclusies aan verbindt of dreigt te verbinden.



Om het nóg lastiger te maken is het ook niet altijd zwart en wit, maar vaak ook grijstinten. Heel veel vragen zijn geen vragen waarop alleen ja of nee mogelijk is. Gezondheid(szorg) is veel vaker een antwoord met mitsen, maren, grijstinten en allemaal afhankelijk van de persoonlijke situatie.



Wat betreft revalidatie; je hebt enigsinds wat info wat het in kan houden. Maar koppel ook dit rustig terug! Wordt het als optie genoemd, vraag vooral gerust waarom men het overweegt. Consult bij revalidatiearts? Vraag gerust wat die denkt jou te kunnen bieden en wat dat zoal in kan houden. Die persoonlijke invulling is immers veel interessanter voor jou dan wat er algemeen wel of niet mogelijk zou kúnnen zijn. Dan kun je ook veel gerichter vragen verder stellen als je die hebt. Alleen jouw (potentiële) behandelaars kunnen de grijstinten beantwoorden mbt jouw situatie.

quote:gouranga schreef op 14 april 2013 @ 23:28:

Duidelijk antwoord. Heel erg bedankt.

Als ik het goed begrijp kijkt hij dus niet specifiek meer naar de oorzaak maar gaat hij aan de slag om patient aan te leren hoe je het beste met je beperking kan omgaan, en als hij dan denkt dat zou het nog wel eens kunnen zijn gaat hij daar naar kijken.



En een revalidatie arts werkt samen met een ergo, fysio, podo?





Dat klopt voor een groot deel. Sommige patienten vinden wel een diagnose bij een revalidatie arts maar meestal gaat het daar niet om.



Soms doet een diagnose er ook niet toe maar wel hoe om te gaan met de klachten.

Gouranga, besef je dat jouw wens, die op zich helemaal niet zo bizar is, om "gewoon beter te worden" je kwetsbaar maakt? Als zo'n wens op zich laat wachten, dan kunnen wanhoop en frustratie snel op de loer liggen. Waaruit je ook hele andere keuzes soms maakt dan wanneer je even een stapje terug doet en kijkt hoe realistisch, verantwoord, verstandig een keuze is alvorens je hem maakt. In ene krijgt dan "baat het niet, dan schaadt het niet" een andere lading. Het schaadt mogelijk wel, maar dan op gevoelsgebied. En dat nog los van eventuele fysieke risico's die er kunnen zijn.



Zelf heb ik me altijd verre van het alternatieve gehouden. Het heeft een jaar of 4 geduurd tussen het moment dat ik wist "hier is gezondheidstechnisch iets heel erg mis" (achteraf gezien vanaf geboorte lopen rommelen, maar goed) en een diagnose. Dat was niet altijd even leuk of makkelijk, maar ik wist heel goed dat de mogelijke kosten me de mogelijke winst van alles wanhopig najagen niet waard was. De uiteindelijke diagnose heeft dit bevestigd, naast de mogelijk emotionele klappen, hadden menige alternatieve vorm me van de wal het schip in kunnen helpen.



Alleen jij kan jouw pad uitstippelen. Doe dat echter wel met gedegen kennis en inzicht voor wat betreft mogelijke kosten en baten en jouw motivatie (ben je bijv. kwetsbaar en grijp je elke optie aan of niet) op dat moment.



In de laatste posting zeg je "als er alles aan gedaan is om achter een oorzaak te komen". Een begrijpelijke emotie, maar hoe realistisch is die in de medische werkelijkheid? Jouw klachten kunnen letterlijk honderden, duizenden mogelijke oorzaken hebben. Het is onbegonnen werk om die allemaal 100% uit te sluiten. Dat is niet wenselijk of haalbaar vanuit medisch oogpunt, maar ook niet voor jou al mens. Dan loop je het risico levenslang het ziekenhuis in en uit te rennen, test na test, met nog steeds geen garantie op zekerheid. Immers; we weten dat we ook heel veel nog niet weten in de medische wereld, en zul je net zien dat jij daaronder valt.



Daarom selecteert men verder. Dus; de meest logische mogelijke "daders" ga je langs. Niet belastende test, simpel uit te voeren en betaalbaar zijn dan makkelijker in te zetten met een insteek dat je er wellicht iets uithaalt dan je door een batterij zeer belastende, lastige enorm dure testen te halen. Voor dat soort dingen wil je meer aanknopingspunten hebben dan enkel "sja, die klacht zou 1034 oorzaken hebben, laten we ze alle 1034 onderzoeken". Dan wil je naast die klachten iets meer hebben wat bijv. naar nummer 352 wijst waarop je 352 verder uitdiept.



In de medische diagnostische molen is het dus een afstrepen van meest logisch daders, oorzaken waar je meer aanknopingspunten van hebt etc. Voorbij die al hele ruime beoordeling slaat de balans vaak om en wordt doorgaan enorm belastend maar met een veel kleinere kans, te klein vaak, om door te blijven gaan. Dan stop je dus. Tot je wellicht over een aanknopingspunt struikelt die later naar nummer 947 wijst en dan wordt dat bekeken. Absoluut alles maar testen en uitsluiten is niet realistisch. Dan kom je ook op een punt dat het leven doorgaat, waarop je dus zult moeten gaan leren leven mét klacht. Waarbij het heel mooi zou zijn als je eventueel later een oorzaak zou kunnen aanwijzen waar je wat mee zou kunnen, maar waarbij het ook zonde is om tot dat moment het leven stop te zetten en er niet het beste van te maken binnen het mogelijke.



Artsen zijn mensen. Geen enkel mens is onfeilbaar of weet alles. In bepaalde situaties kan een second opinion of soms zelfs een third heel handig zijn. Maar ook hierbij geldt zoals bij elke stap; wat kan het opleveren, versus wat kan het je kosten?



Zelf ben ik een allereerste keer revalidatie in gegaan zonder diagnose. En weet je? Daar zijn heel actief dingen uitgekomen die de jaren tot diagnose een stuk leuker, makkelijker en aangenamer hebben gemaakt. Ik heb ook gerevalideerd na diagnose, verschillende soorten trajecten. Het bleek een diagnose te zijn waardoor sommige technieken iets bijgesteld moeten worden van de basis technieken in dergelijke trajecten omdat dit een van de weinige keren is dat het elkaar kan bijten. Daar heeft diagnose winst gehad dus. Maar het maakt niets minder sterk van de positieve effecten van revalidatie zonder diagnose. Daardoor kon ik eerder verder met minder pijn en een verbeterd functioneren, dan wanneer we een diagnose hadden afgewacht. Afwachten had me nog jaren "duimendraaien" gekost met alle gevolgen van dien. Oorzaak of niet, je zult er mee moeten leren leven. Tot die tijd overleef je er hooguit mee. Geen probleem voor kortdurend, maar wat als dat een jaar, 2 jaar, 10 jaar, het grootste gedeelte van jouw leven gaat duren?



Hierin is geen 1 heilig pad. Wel zijn er onderweg veel valkuilen waar je onbewust in kunt vallen. Die groter worden naarmate er voor jou gevoelsmatig meer op het spel staan, wat je ook al gevoeliger maakt om een valkuil niet altijd even snel te zien. Best lastig allemaal om daar een weg in te zien vinden, wetende dat er vaak geen simpele zwart-wit feiten zijn van goed of fout. Des te verstandiger dus om bij jezelf te raden gaan waarom je een optie overweegt, welke valkuilen er kunnen zijn, welke alternatieven er kunnen zijn om ook mogelijk te bereiken wat je daarmee probeert te bereiken etc.



Hoe is je band met de huisarts? Niet elke huisarts is er even goed in, maar dit soort dilemma's en vragen rondom gezondheid en de medische molen is bij uitstek eentje om ook eens met de huisarts over te bomen. Waarbij het voorspelbaar is dat de meeste huisartsen niet open staan voor alternatief, om de al door Ambra genoemde redenen. Maar het kan je wel helpen dingen eens op een rijtje te zetten samen met iemand die medisch onderlegd is en jouw dossier heeft.

Zoals eigenlijk altijd.. Niks aan toe te voegen, pix.

quote:gouranga schreef op 15 april 2013 @ 14:58:

De grote vraag waar ik mee blijf worstelen, al weken overigens, is:

1) waarom sturen specialisten uit een ziekenhuis je niet naar een alternatieve geneeskundige arts, daar zal een rede voor zijn



Dat is een open deur. Regulier is gestoeld op wetenschap. Alternatief op van alles en nog wat, behalve ook maar iets wetenschappelijks standhoudende onderbouwing. Alternatief is pure onzin, quatsch, in de gemiddelde reguliere wereld. Dat ga je niet aanmoedigen of adviseren. Sowieso niet, maar helemaal niet als je weet hoe kwetsbaar iemand kan zijn om maar vooral te horen "ik los alles even op".



quote:2) waarom zeggen die orthomanuele artsen bv (waar ik ook al eens gewoon informeerd heb) dat het allemaal kan en als ik hen moet geloven binnen een maand is opgelost.



Sja, waarom zegt welke ondernemer dan ook dat men jou als beste kan helpen? Geld is een grote sterke motivator. Maar ook eigen geloof en overtuiging en van daaruit zo verblind zijn dat men oprecht geloofd in wat men stelt. Alleen, maakt dat niet zo maar 1-2-3 het dus ook feitelijk de waarheid.



quote:En stiekem heb ik ook nog altijd de hoop dat 't weer plotseling over zal gaan, omdat het ook plotseling is gekomen.



Begrijp me niet verkeerd, het is enorm menselijk en begrijpelijk, maar ik denk dat je hier zó hoopt dat je wel erg gevoelig bent voor alles wat iedereen zegt zolang het maar verkoopt dat het allemaal wel weer goed komt.



quote:Met mijn huisarts kan ik niet zo goed praten. Ik ben aan het overwegen om eens te gaan praten met een psycholoog hier over. En daar schaam ik me best wel voor



Zie hier hoe emotie een keuze kan beïnvloeden en je meer kan schaden dan baten. Je schaamt je. Zou je dat gevoel volgen, dan ontzeg je jezelf iets waar je profijt van kan hebben. Niet puur onderbuiksgevoel omdat je voelt "ik heb iets nodig", maar ook onderbouwd omdat er enorm veel ervaring binnen reguliere is met hoe belangrijk begeleiding kan zijn rondom langdurige en/of chronische klachten. Het gebeurt zó vaak dat mensen daar vroeg of laat wel eens wat hulp in kunnen gebruiken. Je daarvoor schamen is echt zó onterecht en onnodig. Sterker nog; omdat het zo vaak voorkomt en omdat goede ondersteuning enorm belangrijk ivm de tweespel tussen lijf en geest is psychische ondersteuning een verplicht onderdeel van enorm veel revalidatietrajecten.



Ik blijf je maar lezen over "blokkades" en "ontwrichtingen". Laat ik je uit de droom helpen; pure onzin en quatsch hoe dat verkocht word in alternatiefland. Daadwerkelijke ontwrichtingen zijn heel simpel te diagnosticeren in de reguliere wereld. Veelal is een simpele rontgenfoto al meer dan voldoende. Door mijn syndroom heb ik o.a. tientallen ontwrichtingen per dag. En geloof me; op het moment dat iets fout zit, is dat op beelddiagnostiek onomstotelijk te zien. Daar zijn gewoon allerlei technieken voor in regulier qua behandeling en/of in uitzonderlijke oorzaken zoals bij mij te onderhouden. Als je je daar druk over maakt, dan is regulier de hoek die je daar duidelijkheid over kan geven.



Echt, ik denk dat je nog veel winst kunt behalen bij veel meer communiceren in de spreekkamer. Jij hebt allerlei gedachten, vragen, noem het maar op. Dan is het niet logisch om dat antwoord hier te zoeken of meteen in alternatief, maar kun je beter die vraag eens lanceren in de spreekkamer. "Goh dokter, wat ik me afvraag, zou het kunnen zijn dat vul-maar-in een probleem is?" Is het antwoord ontkennend, maar vraag jij je af waarom arts tot dat antwoord komt? "OK, het niet mogelijk is, maar kunt u me ook uitleggen waarom?"