Vriend hartinfarct...

Hier nog een soort van positief verhaal: mijn moeder heeft 2 jaar geleden op 49-jarige leeftijd een hartinfarct gehad. Het was voor ons, maar vooral voor haar een emotionele tijd met veel angst. Uiteindelijk bleek ze geen schade eraan over te hebben gehouden en ze geniet nu meer dan ooit van het leven!

Wat vind ik dit erg voor je Coetje.

Als iemand het niet verdient om zo behandelt te worden dan ben jij het wel. Dit moet enorm frustrerend en verdrietig voor je zijn.

Goed van je dat je hem even bezig laat. Hij zal toch eens wel weer bij zijn positieven komen? (Ik hoop voor jou heel gauw!)

Ach prul toch. Wat ontzettend naar dat hij zo doet, uit welk gevoel het ook voortkomt, het zal vreselijk pijn doen en is erg onterecht!

Heb je zelf contact met de afdeling, weten zij of zoiets vaker voorkomt?

Pas dan nu maar even goed op jezelf

Hier ook een "positieve" ervaring. Deze maand een jaar geleden een hartinfarct gehad. Niet als zodanig herkend, dus naar de dokter gegaan uiteindelijk. Die had het snel door. Ambulance erbij. Op de brancard ging het lichtje uit. Tweede ambulance opgeroepen. Als ik toen niet daar niet was geweest had ik het niet naverteld is mij heel erg duidelijk gemaakt. Ik ben direct gekatheteriseerd en er is een stent geplaatst (ook aan de achterzijde van het hart overigens). Na 2 dagen (3 nachten geloof ik) mocht ik naar de normale afdeling. Totaal een week ziekenhuis. Bij mij is het (vermoedelijk) door stress (dat was er heel erg) ontstaan, aangezien er geen andere indicaties zijn. En ook bij mij is er schade, medisch gezien heb ik een hartcapaciteit van 60%, wat in de praktijk zou neerkomen op dat ik 10% van de hartfunctie mis. (aparte berekening, weet niet precies hoe ze daar aankomen)



Na een maand of 3 ben ik naar de hart revalidatie gegaan. Op de een of andere manier boekte ik niet heel veel vooruitgang, hoewel ik mij echt tot het uiterste inzette. Er leek een soort blokkade te zijn. Daardoor ben ik daarna uiteindelijk doorverwezen naar de gespreksgroepen met lotgenoten. Daar werd al snel duidelijk dat er gesprekken zouden plaatsvinden met de medisch psycholoog. Ik kreeg de diagnose depressief en "rouwverwerking" omdat ik de laatste jaren gewoon te veel (tegelijk) op mijn bord heb gekregen.



Nu, een jaar later, gaat het lichamelijk wel goed, ik zit alleen in een vicieuze cirkel waardoor mijn conditie nog steeds niet optimaal is. Daarvoor wil ik wel gaan sporten, maar die mogelijkheden zijn er nu even niet. Hoop dat daar heel snel verandering in komt. Geestelijk gaat het beter, mijn depressie is stabiel.



Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw partner boos is op zichzelf, teleurgesteld, en vooral bang is voor wat er eventueel nog komen gaat (dit schijnt wel een voorkomende reactie te zijn). Vanuit die optiek zal hij waarschijnlijk zo reageren. Bij mij was het heel anders, ik had totaal niet het gevoel dat het om mij ging. Het was net alsof ik wel alles van heel dichtbij meemaakte, maar dat ik niet het "slachtoffer" was. Men vond mij heel nuchter, de klap zou vast nog wel komen. Is niet echt gebeurd, en ik denk ook niet dat dit nog gaat gebeuren.

Verschil is wel, dat ik alleenstaand ben, 2 kinderen heb en dus alles vrijwel alleen heb moeten verwerken en moeten doorstaan. Dat is denk ik ook de reden waarom ik zo nuchter was/ben, het is gebeurd, ik ben er nog en weer door....



Jouw partner zou enorm veel kunnen hebben aan de maatschappelijk werker, of de medisch psycholoog. Maar dat moet hij zelf willen. Wellicht is het voor jou ook goed om met de maatschappelijk werker contact te zoeken. Het is voor een partner namelijk ook heel wat wat er is gebeurd. Ook dat is ze echt niet vreemd. Probeer je alsjeblieft niet persoonlijk aan te trekken van hoe je man reageert, hij weet gewoon even niet wat hij er mee aan moet. Het is niet goed te praten, maar echt, het is vrij "normaal".



Ik wens je heel veel sterkte, ook je partner. Hij (en jij ook) moet alles een plek geven, het is niet niks wat er is gebeurd. Er is overigens goed met deze "aandoening" te leven hoor, medicatie is heel belangrijk. Bij mij op zaal lag iemand die dacht dat hij na 2 jr wel met de medicatie kon stoppen....nou, niet echt dus.

Lieve Coetje.



Ga eens praten met maatschappelijk werk van het ziekenhuis.

Zo rot hoe vriend tegen je doet. Je hebt al genoeg te verstouwen nu en dat kun je er niet bij hebben. Ik weet (dan wel vanuit een andere hoek) hoe het is om een zieke partner te hebben. Er gaat zoveel door je heen. Je zorgen om de kinderen, hoe zij ermee omgaan. Je moet wel je verhaal kwijt kunnen. Als je wilt kan ik zaterdag wel komen. Kun je tegen me aan lullen en even lekker uithuilen.

Lieverd, ik denk aan je. Dikke dikke

Jeetje zeg wat erg ! Ik hoop dat jullie er samen weer uit kunnen komen en dat je man snel weer voor rede vatbaar is.



Het is een normale reactie dat hij boos is dat dit hem is overkomen. Maar om het zo extreem op jou af te reageren... Begrijpelijk maar wel heel akelig. Het gebeurt wel vaker dat mensen een emotie voelen, maar daarna de verkeerde conclusie trekken over waar het vandaan komt. Hopelijk ziet hij snel in wat de echte reden is van zijn boosheid en dat dat helemaal niets met jou te maken heeft!



Moeilijk hoor, hij maakt het jou zo wel heel erg lastig om hem te steunen, terwijl dat eigenlijk is wat hij nodig heeft. Sterkte!

Coebergh, hoe is het met je? En met je vriend? Trek je het nog een beetje?

Wow dat is heftig..



Hij zal moeten wennen aan het feit dat hij een handjevol pillen moet slikken.. levensstijl veranderen indien nodig... het duurt ff voordat je dit lichamelijk en geestelijk kan verwerken.



Wat ik van harte aan kan bevelen is hartrevalidatie... zo leer je met lotgenoten het vertrouwen in je lichaam weer op te bouwen..



En vergeet jezelf niet. Ineens is je vriend hartpatiënt.. ook jij moet weer vertrouwen krijgen.. en het verwerken. Als het goed is kan jij ook af en toe mee naar die hartrevalidatie.. mijn advies is: doen!



Ik lees dat ie bijzonder rot tegen je doet.. geef je eigen grenzen aan hoor! Het is rot wat hem is overkomen.. maar niet jouw schuld. Dus hij hoeft je ook niet te behandelen als boksbal. Tuurlijk mag ie een beetje tieren maar hij gaat wel te ver.



Hij is dan wel ziek nu, maar jij mag rustig de woorden 'en nu kappen met je bozige gedrag' gebruiken. Goed dat je even niet op bezoek bent geweest. Misschien een klein seintje naar de verpleging? Want dat hij in gedrag zo reageert is wellicht wel iets voor de artsen daar..

quote:coeberghmetijs schreef op 26 september 2013 @ 09:37:



Ik heb net met mijn huisarts een afspraak gemaakt voor vandaag voor mezelf.Hoe is het gegaan meis?

Ik log na een feestje toch nog even in om te kijken of je nog een update had Coetje.

Ik denk aldoor aan je.

Hoe ging het vandaag met hem en hoe was het gisteren bij de huisarts?

Coeberghmetijs.



Ik hoop dat in jullie ziekenhuis de hartrevalidatie uit meer bestaat dan alleen sporten onder begeleiding. Informatiemodules (van bijvoorbeeld dietist, verpleegkundige en psycholoog) zijn erg nuttig om met z'n tweetjes heen te gaan. Jullie hebben dit natuurlijk op verschillende manieren beleefd en de verwerking zal waarschijnlijk ook op verschillende manieren gaan. Informatie over gezonde voeding vinden de meeste mensen (ik werk met hartpatienten) vaak ook verhelderend.

Sterkte!

Jemig Coetje, wat erg zeg! Fijn dat hij thuis is en dat het beter, lijkt, te gaan. Zorg goed voor je zelf en je kinderen hoor.



Ik heb nog wel een positief verhaal.



Een vriend van ons heeft twee jaar geleden een licht infarct gehad en liep na anderhalf jaar weer een marathon.

Hopelijk ben je snel weer terug met goed nieuws

Met mij alles prima!

Met jullie niet dus, ik hoop dat het mee valt joh. Ik ga voor jullie duimen!

Dat klinkt als een ontsteking? Ik hoop dat het meevalt! Sterkte Coutje

Ik duim voor je Coebergh!

Hé gat, ben je lekker thuis krijg je dit. Sterkte meid!

Ben benieuwd hoe het is met jullie?

Sterkte