Kinderen
alle pijlers
Abortus
donderdag 19 februari 2009 om 21:25
Hallo!
Geen idee of het mag of dat iedereen me zal veroordelen, maar ik ben bang dat ik enorme spijt heb van mijn abortus. Ik heb er een maand over moeten denken en toen leek het de beste oplossing. Sindsdien kan ik aan niets anders denken en vraag ik me af hoe het had kunnen zijn. Moet ik me er gewoon bij neerleggen en is het eigenlijk al te gek voor woorden dat ik uberhaupt denk aan spijt of dagelijks verdriet voel. Schuldig voel ik me toch al.
Geen idee of het mag of dat iedereen me zal veroordelen, maar ik ben bang dat ik enorme spijt heb van mijn abortus. Ik heb er een maand over moeten denken en toen leek het de beste oplossing. Sindsdien kan ik aan niets anders denken en vraag ik me af hoe het had kunnen zijn. Moet ik me er gewoon bij neerleggen en is het eigenlijk al te gek voor woorden dat ik uberhaupt denk aan spijt of dagelijks verdriet voel. Schuldig voel ik me toch al.
vrijdag 20 februari 2009 om 22:46
Lieve Deirde,
Ik had aan het begin van de avond al een post gemaakt om te reageren op je verhaal, maar kwam er door een haastklusje niet aan toe die te posten.
Bij deze dan alsnog.
Uit je verhaal lees ik niets anders dan zeer legitieme redenen. En dan nog, het is jouw keus, iemand anders hoeft daar niet over de oordelen. Ik begrijp je keus heel erg goed. Je schrijft je te schamen voor een van die redenen. Maar ook die reden vind ik heel legitiem. Om een kind op te wereld te zetten en deze minstens 18 jaar op te voeden is nogal een verandering, daar moet je wel klaar voor zijn.
Vina, ik snap niet precies wat je wilt zeggen. In de eerste plaats lijkt het alsof je TO haar openingspost nauwelijks hebt gelezen.
Ten tweede, wat bedoel je met je woorden over de Viva-vrouw? Een viva-vrouw besluit altijd haar kind te krijgen? Is dat het?
Is het niet -juist- geëmancipeerd dat een vrouw tegenwoordig mag beslissen over haar eigen toekomst en niet langer gedwongen is moeder te worden wanneer zij zwanger is?
Heel mooi dat jij zo onafhankelijk bent dat je geheel alleen je kind op kan voeden (dat doe je op het moment al?), met alleen liefde, maar je gaat compleet voorbij aan het feit dat de beslissing al is genomen. Je klinkt alsof je haar wilt overhalen geen abortus te laten uitvoeren. Dat lijkt me nou niet helemaal de strekking van dit topic.
Tot slot, het getuigt behoorlijk van minachting dat je -verlies- tussen aanhalingstekens zet. Wie ben jij te oordelen over het gevoel van anderen? Jouw kinderwens wordt toch ook serieus genomen? Daar wil jij toch je hart over luchten?
Vind je post dus ook enigszins misplaatst.
Gezien je kinderwens is abortus voor je een moeilijk onderwerp, dat snap ik. Waarom dan jezelf extra verdriet aandoen door je te concentreren op dit onderwerp?
Ik had aan het begin van de avond al een post gemaakt om te reageren op je verhaal, maar kwam er door een haastklusje niet aan toe die te posten.
Bij deze dan alsnog.
Uit je verhaal lees ik niets anders dan zeer legitieme redenen. En dan nog, het is jouw keus, iemand anders hoeft daar niet over de oordelen. Ik begrijp je keus heel erg goed. Je schrijft je te schamen voor een van die redenen. Maar ook die reden vind ik heel legitiem. Om een kind op te wereld te zetten en deze minstens 18 jaar op te voeden is nogal een verandering, daar moet je wel klaar voor zijn.
Vina, ik snap niet precies wat je wilt zeggen. In de eerste plaats lijkt het alsof je TO haar openingspost nauwelijks hebt gelezen.
Ten tweede, wat bedoel je met je woorden over de Viva-vrouw? Een viva-vrouw besluit altijd haar kind te krijgen? Is dat het?
Is het niet -juist- geëmancipeerd dat een vrouw tegenwoordig mag beslissen over haar eigen toekomst en niet langer gedwongen is moeder te worden wanneer zij zwanger is?
Heel mooi dat jij zo onafhankelijk bent dat je geheel alleen je kind op kan voeden (dat doe je op het moment al?), met alleen liefde, maar je gaat compleet voorbij aan het feit dat de beslissing al is genomen. Je klinkt alsof je haar wilt overhalen geen abortus te laten uitvoeren. Dat lijkt me nou niet helemaal de strekking van dit topic.
Tot slot, het getuigt behoorlijk van minachting dat je -verlies- tussen aanhalingstekens zet. Wie ben jij te oordelen over het gevoel van anderen? Jouw kinderwens wordt toch ook serieus genomen? Daar wil jij toch je hart over luchten?
Vind je post dus ook enigszins misplaatst.
Gezien je kinderwens is abortus voor je een moeilijk onderwerp, dat snap ik. Waarom dan jezelf extra verdriet aandoen door je te concentreren op dit onderwerp?
zaterdag 21 februari 2009 om 12:44
Wat ik zelf raar vind is dat ik op 'het moment van' weinig gevoel had. Misschien dat het de overlevingsdrang van de moeder is, die bij een zwangerschap ontstaat, maar ik kon alleen rationaliseren. Er waren ook wel dromen en fantasien, maar die kon ik heel makkelijk wegwuiven. Heb volgens mij geen traan gelaten, terwijl de mensen om me heen zich lieten gaan. Ging me bijvoorbeeld zorgen maken om mijn vader die het echt zag als een kans: zijn eerste kleinkind.
Wat ook heel erg heeft geholpen is de enorme vermoeidheid, had ik normaal gesproken een slaapprobleem, nu kon ik mijn hoofd op een kussen leggen en weg was ik. Misschien is dat wel m'n geluk geweest om niet gek te worden van de gedachten, al was het de eerste gedachte als ik wakker werd.
Heb ook geprobeerd te voelen dat er iets groeide, maar dat lukte -misschien gelukkig maar- niet echt.
Ben wel zo stom geweest om online op te zoeken wat de ontwikkelingen waren.
Wat ook heel erg heeft geholpen is de enorme vermoeidheid, had ik normaal gesproken een slaapprobleem, nu kon ik mijn hoofd op een kussen leggen en weg was ik. Misschien is dat wel m'n geluk geweest om niet gek te worden van de gedachten, al was het de eerste gedachte als ik wakker werd.
Heb ook geprobeerd te voelen dat er iets groeide, maar dat lukte -misschien gelukkig maar- niet echt.
Ben wel zo stom geweest om online op te zoeken wat de ontwikkelingen waren.
maandag 23 februari 2009 om 10:03
Dat zit volgens mij in de mens: opzoeken wat geweest had kunnen zijn.
Maar het zit ook in de mens om je even fijntjes te refereren aan een site waarop je abortussen uitgevoerd ziet worden. Hebben ze mij ook geregeld op geattendeerd.
Ik kijk nooit op dat soort sites, niet omdat ik me nu direct schuldig voel (helemaal niet zelfs), maar omdat ik er gewoon niet tegen kan. Ingrepen op tv kan ik al niet zien... dus iets dergelijks wordt al helemaal iets akeligs om naar te kijken.
Maar volgens mij is het dus volkomen normaal dat je dingen gaat opzoeken, ondanks dat je weet dat het stom is.
En ja... als jij of ik ooit nog wel zwanger zou worden dan zie je ook die ontwikkelingen allemaal wel...
En Vina: de kansen dat je na een abortus geen kinderen meer kunt krijgen zijn niet zo heel erg groot. Dat was vroeger erger dan tegenwoordig.
Als het mogelijk was geweest dat ze bij mij het vruchtje weg hadden gehaald en bij iemand anders (MET kinderwens) terug hadden geplaatst was ik helemaal voor geweest... Helaas kon/kan dat niet.
Elke situatie waarin besloten wordt tot abortus is anders. Je kunt niet oordelen over een vrouw die daartoe heeft besloten want je weet niet waarom ze het besluit heeft genomen.
In mijn situatie kon ik het kindje in kwestie niet bieden waar het recht op had. Ik woonde niet op mezelf, was financieel (nog) niet in staat om een kind op te voeden, was (nog) niet zeker van mijn relatie, kortom: allerlei redenen om geen kind te krijgen...
Achteraf is het de beste keus die ik heb kunnen maken. Het kindje krijgen en opvoeden was out of the question. Mijn ex bleek een hele rare gozer te zijn die echt al mijn uren claimde en op een bepaald moment ging dat zover dat ik van hem walgde. Nou... als ik dat kind had gekregen was ik never nooit meer van hem afgekomen.
Adoptie was ook niet aan de orde (dat had ik EN met mijn ex niet voor elkaar gekregen EN zelf niet over mijn hart kunnen verkrijgen). Misschien heel egoïstisch, maar ik ga gewoon niet negen maanden lang zwangerschapskwaaltjes ontwikkelen en vervolgens bevallen om mijn kind vervolgens af te staan. Daarbij bestaat natuurlijk altijd de kans dat mijn kind mij op latere leeftijd op komt zoeken en mij verwijt dat ik hem heb afgestaan. Daar zou ik echt niet op zitten te wachten... en daarom was het ook zo fijn dat deze uitweg er was.
Niet dat ik het nu ooit nog een keer vrijwillig zou ondergaan. Ik vond de ingreep zelf verschrikkelijk pijnlijk... dus als ik nu ooit zwanger zou raken zou ik het vruchtje niet weg laten halen (alleen dan wanneer er medische noodzaak voor is).
En voor Deirdre... praten praten praten.... het helpt echt! Enne... nogmaals: je kan en mag verdrietig zijn om je verlies....
Maar het zit ook in de mens om je even fijntjes te refereren aan een site waarop je abortussen uitgevoerd ziet worden. Hebben ze mij ook geregeld op geattendeerd.
Ik kijk nooit op dat soort sites, niet omdat ik me nu direct schuldig voel (helemaal niet zelfs), maar omdat ik er gewoon niet tegen kan. Ingrepen op tv kan ik al niet zien... dus iets dergelijks wordt al helemaal iets akeligs om naar te kijken.
Maar volgens mij is het dus volkomen normaal dat je dingen gaat opzoeken, ondanks dat je weet dat het stom is.
En ja... als jij of ik ooit nog wel zwanger zou worden dan zie je ook die ontwikkelingen allemaal wel...
En Vina: de kansen dat je na een abortus geen kinderen meer kunt krijgen zijn niet zo heel erg groot. Dat was vroeger erger dan tegenwoordig.
Als het mogelijk was geweest dat ze bij mij het vruchtje weg hadden gehaald en bij iemand anders (MET kinderwens) terug hadden geplaatst was ik helemaal voor geweest... Helaas kon/kan dat niet.
Elke situatie waarin besloten wordt tot abortus is anders. Je kunt niet oordelen over een vrouw die daartoe heeft besloten want je weet niet waarom ze het besluit heeft genomen.
In mijn situatie kon ik het kindje in kwestie niet bieden waar het recht op had. Ik woonde niet op mezelf, was financieel (nog) niet in staat om een kind op te voeden, was (nog) niet zeker van mijn relatie, kortom: allerlei redenen om geen kind te krijgen...
Achteraf is het de beste keus die ik heb kunnen maken. Het kindje krijgen en opvoeden was out of the question. Mijn ex bleek een hele rare gozer te zijn die echt al mijn uren claimde en op een bepaald moment ging dat zover dat ik van hem walgde. Nou... als ik dat kind had gekregen was ik never nooit meer van hem afgekomen.
Adoptie was ook niet aan de orde (dat had ik EN met mijn ex niet voor elkaar gekregen EN zelf niet over mijn hart kunnen verkrijgen). Misschien heel egoïstisch, maar ik ga gewoon niet negen maanden lang zwangerschapskwaaltjes ontwikkelen en vervolgens bevallen om mijn kind vervolgens af te staan. Daarbij bestaat natuurlijk altijd de kans dat mijn kind mij op latere leeftijd op komt zoeken en mij verwijt dat ik hem heb afgestaan. Daar zou ik echt niet op zitten te wachten... en daarom was het ook zo fijn dat deze uitweg er was.
Niet dat ik het nu ooit nog een keer vrijwillig zou ondergaan. Ik vond de ingreep zelf verschrikkelijk pijnlijk... dus als ik nu ooit zwanger zou raken zou ik het vruchtje niet weg laten halen (alleen dan wanneer er medische noodzaak voor is).
En voor Deirdre... praten praten praten.... het helpt echt! Enne... nogmaals: je kan en mag verdrietig zijn om je verlies....
donderdag 26 februari 2009 om 13:47
Wat ween herkenbare verhalen:
Ook ik heb, zo'n 9 jaar geleden alweer een abortus laten plegen, ik was toen 24, in principe oud genoeg om een kind op te kunnen voeden. Toch, ondanks dat ik dol ben op kinderen en ze al wil vanaf mijn 20e, was dit voor mij niet de gewenste situatie. Ik was zwanger geraakt van een scharrel waarmee ik geen toekomst zag.
Alleen opvoeden leek en lijkt me een enorme opgave, zowel financieel als emotioneel waardoor ik tot deze keuze besloot.
UIiteraard was dit niet heel makkelijk maar ik heb achteraf nooit spijt gehad. Ik zou zelfs nu, ben nu 33, hetzelfde denk ik weer doen als het me zou overkomen. Al hoop ik dit nooit meer mee te hoeven maken uiteraard.
Sterkte voor iedereen die het hier nog moeilijk mee heeft!!
Ook ik heb, zo'n 9 jaar geleden alweer een abortus laten plegen, ik was toen 24, in principe oud genoeg om een kind op te kunnen voeden. Toch, ondanks dat ik dol ben op kinderen en ze al wil vanaf mijn 20e, was dit voor mij niet de gewenste situatie. Ik was zwanger geraakt van een scharrel waarmee ik geen toekomst zag.
Alleen opvoeden leek en lijkt me een enorme opgave, zowel financieel als emotioneel waardoor ik tot deze keuze besloot.
UIiteraard was dit niet heel makkelijk maar ik heb achteraf nooit spijt gehad. Ik zou zelfs nu, ben nu 33, hetzelfde denk ik weer doen als het me zou overkomen. Al hoop ik dit nooit meer mee te hoeven maken uiteraard.
Sterkte voor iedereen die het hier nog moeilijk mee heeft!!
