Als je kind niet helemaal meekomt op school

Ik begrijp hoe je je voelt, ik heb hetzelfde met mijn jongste zoon, hij is de derde van vier kinderen. Mijn oudste dochter was heel goed op school, haalde de hoogste score met de citotoets, mijn oudste zoon heeft wel dezelfde intelligentie maar vind school vooral voor de sociale contacten belangrijk. Mijn jongste zoon en dochter schelen maar elf maanden en het verschil is groot tussen hun, dochter presteert goed, zoon niet. Hij praat niet goed, had daar ook logopedie voor, twee jaar geleden vonden de juffen van groep 1/2( bij ons op school zijn twee groep samen dus 1/2, 3/4 enz, het nodig om te zeggen dat hij het niet goed deed en dat wij er niet genoeg aan deden, misschien moest hij zelfs naar speciaal onderwijs. Daar is op zich niks mis mee maar het kwam wel, naar mijn idee, uit het niets, samen met de interne begeleider en de juffen, mijn man en ik een gesprek gehad en besloten om hem te laten testen. Daaruit kwam dat hij heel laag scoorde met sommige dingen en heel hoog met andere. Besloten is toen om hem een jaar extra in groep 1/2 te houden en om dan alvast te oefenen met lezen en letters en remedial teaching en de wetenschap dat als hij naar groep 3 zou gaan er een klassenassistent voor hem zou komen. Vorige week kwam de juf van groep 3 naar me toe: zou wou met mij praten over zijn lezen. En ondanks dat ik wist dat het handiger zou zijn om de interne begeleider erbij te vragen ben ik alleen naar dat gesprek gegaan. Wat blijkt? Hij is niet heel sterk met het herkennen van de letters. Ik gaf al aan dat dat bekend is, daarvoor is er immers een plan opgesteld. Of ik met hem thuis wilde oefenen? Dat wil ik best maar dat zal niet dagelijks gebeuren, ik werk 28 uur in de week, mijn man 40, we hebben vier kinderen, ik volg een opleiding en hij werkt er duidelijk heel hard voor en ik vindt het niet goed om hem ook thuis heel hard te moeten laten werken, hij moet ook kunnen spelen en niet altijd maar voldoen aan een of andere vastgestelde norm. Juf reageerde wat verbaast op mijn opmerking en keek me aan alsof ik te beroerd ben om wat te doen. Toen zei ze: misschien is de leesklas wat voor hem, ik ben daar wel bekend mee, op zich een heel goed iets, maar... dan word er wel van mij en mijn man verwacht dat wij hem twee ochtenden in de week acht km verderop brengen om daarnaartoe te gaan en hem drie uur later weer op moeten halen om hem weer naar school te brengen en dat gaat vanwege werk niet lukken, mijn werkgever zal daar niet blij mee zijn en ik kan me daar alles bij voorstellen. Ik had er dus weer een vervelend gevoel bij en ben dan vanochtend ook naar de interne begeleider gegaan omdat we volgende week tienminutengesprekken hebben met de juffen en meesters van de drie kinderen, heb aangegeven dat ik graag wil dat ze daarbij is omdat ik me wederom weer aangevallen voelde en ik daar een naar gevoel bij heb. Zij vondt het geen probleem en gaf aan om erbij te zijn. Dat scheelt dus al wel, verder ben ik reuzetrots op mijn zoon want ondanks zijn harde werken komt het niet aangewaaid maar vindt hij school nog steeds heel leuk en daar mag ook wel naar gekeken worden.

Ik kan niet meepraten over kinderen die niet meekomen. Maar vergeet niet dat leerkrachten ook gewoon mensen zijn. Mensen die dingen ook soms wel eens onhandig brengen maar daarom nog helemaal niet slecht in hun werk zijn, soms zijn ze net zo stom en geweldig als jij en ik.

Dat zeg ik niet om dingen goed te praten of om iemand aan te vallen maar alleen maar dat je het niet vergeet.



Ik heb altijd veel opgepast en hoorde ook wel eens dat het niet lekker ging met een kind op school. Dan las ik hem/haar extra veel voor. Hij/zij een bladzijde en dan ik weer eentje, als ze oude genoeg waren tenminste. Ook hielp ik wel eens met rekenen ofzo, of besteedde ik extra aandacht aan motoriek, ballen overrollen, touwtje springen whatever.

Daarmee wil ik alleen maar zeggen: je hoeft het niet alleen te doen. Vertel het aan alle andere mensen die zich met jouw kind bezig houden. Vaak zijn ze heel blij dat ze wat extra's kunnen doen (ook de oppas van 16, en ook de leidster van de naschoolse opvang, en ook de moeder van het vriendje bij wie hij/zij wel een speelt), het is al moeilijk genoeg om een kind de hele dag bezig te houden. Ik zag het altijd als een welkome tip.

Zou je het niet los kunnen zien van het feit dat ze vrolijk naar school gaat? Het zijn 2 aparte dingen.

Dat de juf aangeeft dat het qua ontwikkeling niet gelijk loopt met leeftijdsgenoten is alleen maar goed. Dit vind ik gewoon een taak van een leerkracht om dat aan ouders te laten weten.



Ik heb zelf een kind in het regulier onderwijs met problematiek, maar waar de juf ook mee aankomt: ik zie het los van het feit dat het ook gewoon goed met hem gaat.

Ik zou gewoon heel simpel vragen van: oke wat nu? Wat doen we er aan?

Thuis oefenen of wat voor therapie dan ook, als dat nodig is en je kunt als ouder dat zelf niet combineren met werk, daar zijn ook wel oplossingen voor te bedenken. Mijn zoon had vorig jaar een TOMtraining waar ik hem naar toe bracht en ophaalde. maar dit jaar, hij moet weer zo'n traninig omder schooltijd en niet in de buurt, zal ik een taxi moeten regelen. En dat wordt ook vergoed.



Ik zou in ieder geval wel datgene wat een leerkracht zegt serieus nemen. Ik heb niet de ervaring dat een leerkracht daar te snel in is, in het aangeven dat er iets aan de hand is.

Ik voel me niet aangevallen als ze zoiets aangeven, meestal wet ik het zelf ook wel. Weet je niet diep van binnen dat het inderdaad zo is?

Wat ook wel helpt, probeer de wijzende vinger voor te zijn door zelf regelmatig te vragen naar hoe het gaat. Je voorkomt ermee dat de leerkracht het ineens heel serieus moet gaan aanpakken door een gesprek.



Ik heb ook wel meegemaakt dat een leerkracht over iets begon zonder met een oplossing te komen. Het komt dan over alsof ze het op jouw bordje leggen. Maar ik denk niet dat dat de bedoeling is van de leerkracht, het komt alleen wel zo over. Zo van, ja wat moet ik daar nu mee?

Op zich is er niets mis mee om dit samen met de leerkracht aan te pakken. Thuis en op school.

Ik heb nu afspraken met school in de trant van dát wat ze op school doen ik thuis ook doe. Dan krijg je echt het gevoel dat je het samen doet.

Wat sneu dat dit zo rauw op je dak kwam vallen, Dropje. Heb je het al wat laten bezinken of zit het je nog steeds hoog?

Had je nog niet eerder een gesprek gehad met huidige leerkracht?



Ik krijg de indruk dat het hete hangijzer voor jou eigenlijk de manier waarop het gesprek gevoerd is door de leerkracht en niet zozeer het feit dat je dochter niet mee komt qua ontwikkeling? Kun je aangeven waarom je je aangevallen voelde als ouder? Gaf men specifiek aan dat er meer van jou/jullie als ouders was of werd verwacht?



Waarom leg je overigens een link naar haar 'prestaties' of ontwikkeling op school en het feit dat ze vrolijk naar school gaat?



Wij hebben regelmatig gesprekken gehad op school over de ontwikkeling van onze zoon, hij kon en komt nog steeds niet goed mee met de klas. (groep 4, is overgegaan omdat hij in groep 3 heel erg hard had gewerkt en de juffen vonden dat dát ook beloond moest worden maar hij werkt nu in groep 4 nog steeds niet klassikaal mee omdat hij nog steeds een achterstand heeft)

Ik heb altijd wel een prima gevoel overgehouden aan die gesprekken. Er zit altijd een positieve benadering aan namelijk, vanuit de leerkracht maar ook vanuit ons. Er werd aangegeven wat zijn sterke en zijn zwakke punten zijn, of dat zorgwekkend was (ja dus) en hoe we hem daarmee konden helpen. In de praktijk houdt dat in dat we dagelijks thuis een uurtje met hem oefenen (lezen) en dat hij extra begeleiding krijgt vanuit school. (wordt hij 2x per week uit de klas gehaald om 1 op 1 te oefenen).

Eens in de zoveel weken hebben we een evaluatie-gesprekje met de juffen en dat werkt prima zo.

Ik heb overigens nog niet eerder gehoord dat een achterstand in de fijne motoriek (knippen en plakken enzo, de voorbeelden die jij gaf) een reden kan zijn om niet door te stromen naar groep 3. Daarnaast vind ik die conclusie ook wel heel snel genomen trouwens, we zitten pas een paar maanden in dit nieuwe schooljaar.

quote:Bambi schreef op 29 oktober 2008 @ 09:08:

Ik heb overigens nog niet eerder gehoord dat een achterstand in de fijne motoriek (knippen en plakken enzo, de voorbeelden die jij gaf) een reden kan zijn om niet door te stromen naar groep 3. Daarnaast vind ik die conclusie ook wel heel snel genomen trouwens, we zitten pas een paar maanden in dit nieuwe schooljaar.

Geloof me, dat doen ze. Ik kon rekenen, schrijven, tafels, Engels etc maar omdat ik nog niet perfect kon knippen mocht ik vrolijk een jaar extra kleuteren. Grrrrrrrrr, nee echt, knippen is levensbelangrijk in de ogen van sommige docenten. Ik blijf het ongelooflijk vinden. Alsof elk kind per se goed moet zijn in knutselen.



TO, Ik denk dat het belangrijk is in een volgend gesprek drie dingen aan te geven:

1) Fijn dat ze hier mee komen en het bespreekbaar maken.

2) Echter, waarom hoor je dit nu pas? Jouw idee was juist dat het hartstikke goed ging. Wat hebben zij gedaan om jouw beeld recht te zetten in de tussentijd? Niets dus, dit lijkt me een punt van aandacht voor de volgende keer. Je wil niet dat zoiets weer overkomt.

3) Misschien is het handig haar te laten testen op niveau. Knippen en plakken lijken me niet essentieel voor groep drie, of ze mee kan komen met het niveau van rekenen en taal dus weer wel. Wellicht is het handiger dat ze daar op gaan letten. En met zo'n test hebben jullie allebei een goed objectief beeld van hoever je dochter is.



Dat wijzende vingertje lijkt me zeer onterecht. Als jij niet weet dat er iets mis is, kan je ook niet oefenen!

Volgens mij worden knippen en plakken gezien als voorwaarden om schrijven te leren (Fijne motoriek, oog-handcoordinatie etc.)

Niet dat knippen op zich essentieel is maar het zijn wel de dingen waar de leerkrachten op letten.

quote:lonbonton schreef op 29 oktober 2008 @ 13:04:

Volgens mij worden knippen en plakken gezien als voorwaarden om schrijven te leren (Fijne motoriek, oog-handcoordinatie etc.)

Niet dat knippen op zich essentieel is maar het zijn wel de dingen waar de leerkrachten op letten.Was het maar zo. Ik ken zoveel kinderen die al lang konden schrijven enzo maar toch niet doormochten omdat knippen niet hun sterkste kant was. Het kan wel zijn dat dit de theorie erachter is hoor, en dat geloof ik dan graag, maar de praktijk wijst helaas anders uit.

quote:Zwieber schreef op 29 oktober 2008 @ 13:06:

[...]



Was het maar zo. Ik ken zoveel kinderen die al lang konden schrijven enzo maar toch niet doormochten omdat knippen niet hun sterkste kant was. Het kan wel zijn dat dit de theorie erachter is hoor, en dat geloof ik dan graag, maar de praktijk wijst helaas anders uit.



Ik heb het nog nooit meegemaakt.

Maar ik vind het wel interessant om dat eens te vragen aan de leerkrachten van mijn jongste in groep 1.

Ik dacht altijd dat je als ouder het laatste woord hebt. Als mijn kind alleen vanwege het feit dat hij niet goed genoeg kan knippen zou moeten blijven kleuteren zou ik daar niet in mee gaan. (Als hij dus verder helemaal niet achterloopt.)

Dropje, ik heb vaak zulke gesprekken moeten voeren, met name over mijn oudste. Omdat we een aantal keer verhuisd zijn, heb ik ook de benadering van verschillende scholen mogen meemaken, en dat is soms een verschil als van dag en nacht.

Mijn ervaring is dat ik ieder jaar weer opnieuw (hij zit inmiddels in klas 2 van het gymnasium) uitgebreide gesprekken moet voeren met de leerkracht. En dat zijn er nu op de middelbare school natuurlijk een stuk 14 per jaar. Sommige docenten pikken het heel gemakkelijk en als vanzelfsprekend op, met anderen is het een jaar lang doorbijten en vechten.



Wat bij mij helpt, is dat ik altijd heel duidelijk en uitgebreid vertel wat er loos is, aangeef wat de handigste benadering is voor de docent, en ik ben volledig drempelloos. Iedere betrokkene weet dat hij of zij me altijd alles kan vragen en dat ik op ieder moment iets kom uitleggen indien gewenst. Dat helpt enorm.

quote:Geloof me, dat doen ze. Ik kon rekenen, schrijven, tafels, Engels etc maar omdat ik nog niet perfect kon knippen mocht ik vrolijk een jaar extra kleuteren. Grrrrrrrrr, nee echt, knippen is levensbelangrijk in de ogen van sommige docenten. Ik blijf het ongelooflijk vinden. Alsof elk kind per se goed moet zijn in knutselen.

Yep, ik mocht ook niet naar de lagere school omdat ik niet binnen de lijntjes kleurde en niet op één been kon staan.

Ik kon wel al rekenen en een aantal woorden lezen.

Kortom Drop, het kan allemaal nog wel goed komen hoor.

Je kind zit daar pas een paar maanden. Ze heeft het naar haar zin, dat is toch ook belangrijk.

Dropje, kun je misschien uitleggen waarom je geen prettig gevoel aan het gesprek hebt overgehouden?



De leerkracht heeft jou verteld hoe je dochter ervoor staat, maar jij hebt het blijkbaar negatief opgevat? Had je dit helemaal niet zien aankomen?

Ik heb gelukkig nog nooit op school een gesprek gehad waarvan ik dacht dat mij van alles verweten werd.

Het lijkt me een heel vervelend gevoel. Je komt over of je altijd het beste wilt voor je kind. Het heeft al verschillende terapien gehad. Je bent betrokken e.d.

Het lijkt me als leerkracht ook moeilijk hoor. Als je ziet dat het met bepaalde kinderen niet goed gaat en je merkt dat het ouders eigenlijk niet echt uitmaakt. Dat ze er niet extra's mee willen doen. Dat komt natuurlijk ook voor. Toch moeten ze elk gesprek blanco ingaan. Om het op deze manier te brengen lijkt me nou niet zo bevordelijk voor de samenwerking.



Maar goed, ik wilde eigenlijk even reageren op dat veters strikken. Mijn zoon is net 7 geworden en zit in groep 4. Een vroege leerling dus. Op school is er nooit gesproken over het leren van strikken. Ik had voor gymles sportschoenen gekocht. Een paar met veters en een paar met klittenband. Hij vond die met veters mooier. Toen moest hij dus wel leren strikken. We hebben even samen geoefend en hij kon het. Maar dus pas aan het begin van groep 4.

Bij hem werd gekeken of hij bv. de goede werkhouding had om door te gaan naar groep 2. Of hij er aan toe was qua aangeboden stof. Maar volgens mij niet of hij nu goed kon plakken en knippen.

Ik ben zelf van september en ben altijd gewoon overgegaan. Ik kan nog steeds niet recht knippen en binnen de lijntjes kleuren was ook niet mijn sterkste kant.



Succes met je dochter.

Dropje, dat klinkt inderdaad heel vervelend en hier ook heel bekend.

Ik heb twee kinderen die erg goed kunnen meekomen, maar qua gedrag een probleem zijn (op school). Al 6 jaar lang voel ik dat wijzende vingertje, terwijl inmiddels bij mijn oudste autisme is geconstateerd en de deskundigen hebben vastgesteld dat ik het geweldig doe met hem.

De juf die mijn jongste vorig jaar had verweet mij van alles ivm de opvoeding en over gebrek aan overleg en de dirrek en de ib-er namen die verwijten klakkeloos over van de juf.

Nu heeft mijn zoon twee andere juffen, die juist vinden dat ik het hartstikke goed aanpak en dat er met mij zo goed te overleggen is en ineens kreeg ik onlangs van de dirrek te horen dat hij vindt dat ik het zo goed doe. Ben nog steeds verbijsterd.



Het gevoel dat ik in de loop van de jaren gekregen heb is dat veel leerkrachten vinden dat zij verstand hebben van kinderen en dat de meeste ouders dat niet hebben.



En uiteraard klikt het met de ene leerkracht beter dan met de andere, wat ook de toon van een gesprek behoorlijk kan beïnvloeden.



Probeer het je niet teveel aan te trekken (makkelijker gezegd dan gedaan) en probeer uit het esprek die dingen te gebruiken waar je zelf wat mee kan en waar je kind mee geholpen is.

Ik denk dat het meer de onmacht vd leerkrachten is dat ze zo reageren. En het daarom in eerste instantie maar afschuiven, zo van, aan ons ligt het niet.

Hopelijk trekt dat wel bij als er goede plannen gemaakt worden tussen jullie als ouders en de leerkrachten.

Maar inderdaad, de ene of de ander leerkracht kan een ontzettend verschil maken.



Zoals de anderen ook al zeggen, probeer het je niet persoonlijk aan te trekken. Ook al zit je er nu heel erg mee, het gaat vast beter als jullie vaker om de tafel gaan zitten.

Drop, vervelend zo'n gesprek op school over de ontwikkeling van je dochter. Ik snap heel goed dat je je aangevallen voelt als moeder!



En ik zou je gevoel niet bagatelliseren. Ze hebben je gekwetst en zijn doorgegaan met verwijten maken nadat je hebt aangegeven je daar niet prettig onder te voelen. Mijn eerste reactie is; vervolggesprek aangaan op korte termijn om 1. aan te geven hoe jij het gesprek hebt ervaren en 2. een plan de campagne opstellen met evaluatiemomenten.



Succes.

Ik heb als leerkracht nog nooit meegemaakt dat een kind niet naar groep 3 kon, omdat het zijn veters nog niet kon strikken. Lijkt me ook niet echt relevant, maar er gebeuren rare dingen.

Natuurlijk is fijne motoriek wel belangrijk, maar de vraag is of het zin heeft om jouw dochter een jaar langer te laten kleuteren als ze al zoveel therapie heeft gehad. Zou ze na dat jaar dan wel zover zijn? Waarschijnlijk zal ze nooit een ster worden met haar fijne motoriek. Er zijn andere criteria waar gekeken moet worden. Bijv. sociaal-emotionele ontwikkeling, beheersing van de leesvoorwaarden, het beheersen van begrippen, ordenen enz.

Ik kan me voorstellen dat het nogal rauw op je dak valt als er min of meer gezegd wordt dat jij als ouder nalatig bent geweest in het stimuleren van je kind. Mijn nekharen zouden zeker omhoog gaan staan.



Het lijkt mij inderdaad verstandig om een vervolggesprek aan te gaan, waarin je een goede uiteenzetting van de voorgeschiedenis kunt geven ( wat er allemaal wel/ niet gebeurd is met welke reden) en samen een plan de campagne voor de toekomst uitstippelen.



Afhankelijk van hoe het gesprek verloopt zou ik wel of niet terugkomen op je gevoel na het eerste gesprek. Voel je je nu wel gehoord en begrepen, dan zou ik het erbij laten en het op een gevalletje " miscommunicatie" gooien. Krijg je weer het gevoel van dat beschuldigende vingertje, zou ik dit zeker aankaarten.



Ten slotte als hart onder de riem ( al geloof ik eigenlijk dat je wel genoeg vertrouwd op het kunnen van je dochter): Mijn oudste broer heeft ook een jarenlang traject van fysio en ergo therapie gehad als kind, gericht op zowel grove als fijne motoriek. Als hij daar op beoordeeld was had hij nog heel wat jaartjes in de kleuterklas doorgebracht. Ondanks dat zijn fijne motoriek nooit geweldig is geworden ( en hij wel een beetje lomp is) heeft hij verder prima de basisschool doorlopen en ook middelbare en HBO waren geen probleem. Ik begreep wel van mijn moeder dat zijn rapport bij schrijven altijd een beetje opgekrikt werd. Hij kon er inmmers niks aan doen en zo werd zijn zelfvertrouwen op dat gebied niet helemaal de grond in geboord. Want hij had wel dondersgoed in de gaten dat hij er ronduit slecht in was. Nu kan hij er zelf ook hartelijk om lachen en zijn hanepoten kunnen wij inmiddels allemaal prima lezen. En de tegenstander bij het voetbal moet gewoon goed uitkijken voor zijn acties...