Kinderen
alle pijlers
Als je kind nooit fit is
vrijdag 12 september 2008 om 22:30
Gewoon maar eens kijken of mensen dit herkennen. Dochter is 20 maanden en fijn van stuk (gemiddelde lengte, ondergemiddeld qua gewicht). Vorig jaar/begin dit jaar is ze vrij uitgebreid onderzocht door de kinderarts vanwege slecht groeien, veel spugen (ook slijm daarin), zure ontlasting, bleekzien, vaak ziekzijn (kno-infecties). Ze is onderzocht op taaislijmziekte en coeliakie (overgevoeligheid voor gluten) maar noppes (gelukkig!). Wel is er een behoorlijke lactose-intolerantie vastgesteld, maar goed; met soja (en borstvoeding die ik nog geef) is daar prima een mouw aan te passen. Ook is haar hb niet echt hoog (tussen de 6,5 en 7 ongeveer gemiddeld). Maar echt iets feitelijks is er niet uitgekomen dus het dossier werd gesloten.
Inmiddels zijn we enkele maanden verder maar toch bekruipt me soms het gevoel dat ons kind gewoon standaard niet fit is en dat zit me dan niet lekker. Ze slaapt veel (16 uur per etmaal; toch 2/3 deel van de tijd), en als ze wakker is, is ze heel rustig, scharrelt wel een beetje rond, maar gaat er af en toe ook gewoon bij liggen, met haar duimpje in haar mond (het teken dat ze moe is), of ze komt dan tegen mij aanhangen. Op het kdv speelt ze overigens wel wat meer, maar dan is ze ook totaal versleten 's avonds (en ook de volgende dag nog).Haar eten is ook maar zeer matig (maar goed, dat wil ik dan wel op de peuterleeftijd houden), en ook drinkt ze heel weinig (misschien 400 ml op een dag). Ik krijg er ook echt niet meer in. Overigens krijgt ze vrijwel geen snoep of iets dergelijks; er gaan alleen gezonde dingen in.
Mijn man en ik zijn altijd vitaal en nooit moe, en vermoeidheid/weinig fut ken ik ook eigenlijk van niemand in de familie. Onze zoon was op die leeftijd ook niet zoals dochter; hij had een stuk meer energie.
Komende week wil ik toch nog maar eens bloed laten prikken voor het hb. Maar als daar niet echt iets uitkomt (het zal wel weer rond de 7 zijn schat ik in, dus geen echte bloedarmoede), blijft over dat ze gewoon niet fit is. Natuurlijk zijn er ook genoeg volwassenen die niet altijd fit zijn en moet ik dit misschien ook maar gewoon aanvaarden van ons dochtertje. Wie herkent dit van haar kind? En heb je het dan geaccepteerd of ben je toch weer aan de bel gaan trekken om uit te zoeken wat het eventueel nog zou kunnen zijn?
Inmiddels zijn we enkele maanden verder maar toch bekruipt me soms het gevoel dat ons kind gewoon standaard niet fit is en dat zit me dan niet lekker. Ze slaapt veel (16 uur per etmaal; toch 2/3 deel van de tijd), en als ze wakker is, is ze heel rustig, scharrelt wel een beetje rond, maar gaat er af en toe ook gewoon bij liggen, met haar duimpje in haar mond (het teken dat ze moe is), of ze komt dan tegen mij aanhangen. Op het kdv speelt ze overigens wel wat meer, maar dan is ze ook totaal versleten 's avonds (en ook de volgende dag nog).Haar eten is ook maar zeer matig (maar goed, dat wil ik dan wel op de peuterleeftijd houden), en ook drinkt ze heel weinig (misschien 400 ml op een dag). Ik krijg er ook echt niet meer in. Overigens krijgt ze vrijwel geen snoep of iets dergelijks; er gaan alleen gezonde dingen in.
Mijn man en ik zijn altijd vitaal en nooit moe, en vermoeidheid/weinig fut ken ik ook eigenlijk van niemand in de familie. Onze zoon was op die leeftijd ook niet zoals dochter; hij had een stuk meer energie.
Komende week wil ik toch nog maar eens bloed laten prikken voor het hb. Maar als daar niet echt iets uitkomt (het zal wel weer rond de 7 zijn schat ik in, dus geen echte bloedarmoede), blijft over dat ze gewoon niet fit is. Natuurlijk zijn er ook genoeg volwassenen die niet altijd fit zijn en moet ik dit misschien ook maar gewoon aanvaarden van ons dochtertje. Wie herkent dit van haar kind? En heb je het dan geaccepteerd of ben je toch weer aan de bel gaan trekken om uit te zoeken wat het eventueel nog zou kunnen zijn?
dinsdag 23 september 2008 om 11:48
quote:Mirjam762 schreef op 14 september 2008 @ 20:25:
Maleficient; haar ontwikkeling is dus redelijk traag te noemen; kruipen met 10 maanden, optrekken met 1e verjaardag en los lopen met bijna 18 maanden. Ook zegt ze nog niet veel woordjes (misschien 10). Het is verder wel een opgewekt meisje, maar ze is erg rustig. Ook vind ik haar de laatste weken nogal nerveus; als ze een hard geluid hoort, is ze direct panisch en wil bij mij dekking zoeken. Ook eet ze heel weinig en gaat het drinken echt slecht (ik denk dat ze vandaag, inclusief sojavla als toetje, maximaal 350 ml. vocht op heeft). Ondanks dat ik het heel vervelend voor jou en je dochter zou vinden als er echt iets met haar aan de hand is, wil ik toch iets over bovenstaande zeggen. Je moet oppassen je kind een stempel op te plakken. Persoonlijke interpretatie van gedrag staat soms mijlenver van de daadwerkelijke feiten. Als ik het zo lees vind ik dat je dochtertje helemaal niet traag is in haar ontwikkeling. Panisch en nerveus vind ik heel gekleurde termen bijvoorbeeld. En weinig eten...dan ben je waarschijnlijk toch aan het vergelijken met een kindje dat volgens jou wel genoeg eet. Probeer het allemaal eens wat luchtiger en positiever te bekijken, geef een andere draai aan dingen, wellicht heeft dat ook nog z'n positieve invloed op je dochtertje!
Maleficient; haar ontwikkeling is dus redelijk traag te noemen; kruipen met 10 maanden, optrekken met 1e verjaardag en los lopen met bijna 18 maanden. Ook zegt ze nog niet veel woordjes (misschien 10). Het is verder wel een opgewekt meisje, maar ze is erg rustig. Ook vind ik haar de laatste weken nogal nerveus; als ze een hard geluid hoort, is ze direct panisch en wil bij mij dekking zoeken. Ook eet ze heel weinig en gaat het drinken echt slecht (ik denk dat ze vandaag, inclusief sojavla als toetje, maximaal 350 ml. vocht op heeft). Ondanks dat ik het heel vervelend voor jou en je dochter zou vinden als er echt iets met haar aan de hand is, wil ik toch iets over bovenstaande zeggen. Je moet oppassen je kind een stempel op te plakken. Persoonlijke interpretatie van gedrag staat soms mijlenver van de daadwerkelijke feiten. Als ik het zo lees vind ik dat je dochtertje helemaal niet traag is in haar ontwikkeling. Panisch en nerveus vind ik heel gekleurde termen bijvoorbeeld. En weinig eten...dan ben je waarschijnlijk toch aan het vergelijken met een kindje dat volgens jou wel genoeg eet. Probeer het allemaal eens wat luchtiger en positiever te bekijken, geef een andere draai aan dingen, wellicht heeft dat ook nog z'n positieve invloed op je dochtertje!
woensdag 24 september 2008 om 19:43
Wyfke, bedankt voor je naar ik aanneem, goedbedoelde mening. Ik wist niet dat ik haar een stempel opdrukte? Jij kent mijn kind niet en het gaat de laatste maanden gewoon niet lekker met haar. Dat merken mensen in onze omgeving ook op (ook de leidsters van het kdv). Ben jij zelf moeder? Heb je nooit een knagend onderbuikgevoel gehad over je kind, dat uiteindelijk bleek te kloppen met iets wat nog niet eerder onderkend was? En dat ze weinig eet, is gewoon wel een feit. Of vind jij het veel; 350 ml. vocht op een dag? En 125 gram warm eten (dat is een half groot potje), 1 boterham, 1 cracker en een beetje fruit, en dat in 24 uur? Ik kan er een lang verhaal van maken, maar in het kort; ja, ik maak me een beetje zorgen..
Het gaat nu trouwens echt niet zo lekker. Van dat ijzerkuurtje krijgt ze diarree (dus kan ze de voedingsstoffen uit haar eten helemaal niet goed opnemen) en vreselijke buikpijn..de nachten zijn hell op het moment (twee, drie keer per nacht gilt ze het uit van de buikpijn.. ). Nu heeft ze ook waterpokken sinds gisteren maar dat gillen 's nachts doet ze vanaf het begin van het ijzerkuurtje.
Het gaat nu trouwens echt niet zo lekker. Van dat ijzerkuurtje krijgt ze diarree (dus kan ze de voedingsstoffen uit haar eten helemaal niet goed opnemen) en vreselijke buikpijn..de nachten zijn hell op het moment (twee, drie keer per nacht gilt ze het uit van de buikpijn.. ). Nu heeft ze ook waterpokken sinds gisteren maar dat gillen 's nachts doet ze vanaf het begin van het ijzerkuurtje.
woensdag 24 september 2008 om 20:44
Wat een rare post, Wyfke. Je zult het vast goed bedoelen, maar je kent het kind niet, je weet niet hoe Mirjam met haar omgaat (dat staat namelijk los van de zorgen die je om je kind kunt hebben) en bovendien vindt haar kinderarts dat er wel degelijk reden is tot zorg: er wordt vervolgonderzoek gedaan, er wordt een operatie gepland voor buisjes... dat doet die arts natuurlijk niet omdat er niets aan de hand is!
Je zult het vast goed bedoelen, maar ik vind eerlijk gezegd dat je de plank wel misslaat met je post. In mijn ogen had je je beter kunnen beperken tot het advies niet de dagelijkse lol met je kind uit het oog te verliezen. Want daar heb je in mijn ogen wel een punt mee en het kan in mijn ogen geen kwaad om iemand die zich zorgen maakt daar even extra op te wijzen.
En on-topic: Mirjam, Qtie kreeg in het begin ook buikpijn van het ijzerdrankje. We hebben toen de dosering aangepast (twee keer een grotere portie in plaats van drie keer een kleinere, zodat er in ieder geval een groot blok ijzerdrank-vrij in de dag zat, waarin ze kon slapen ). Qtie kreeg verstopping van het drankje, dus wij zijn aan de slag gegaan met lactulose. Ikzelf krijg juist diarree van ijzersupplementen. Op den duur wordt dat wel minder trouwens. Van het ene supplement heb ik overigens wel meer last dan van het andere. Misschien mag je pillen proberen?
Ik heb er na een paar dagen de specialist over teruggebeld, omdat het echt geen doen was met de buikpijn. We waren allebei totaal gesloopt door het slaapgebrek. Daarna ben ik het 's ochtends vroeg en in de loop van de middag gaan geven, zodat in ieder geval de avond ijzerdrank-vrij bleef. Op den duur ging het wel beter trouwens, kreeg ze er minder last van.
Omdat je een allergische aanleg vermoedt: heeft je dochter al chocola op? En zo ja, gaat dat goed? In Ferrofumaraat zit als hulpstof cacao. Het kan zijn dat ze daarop reageert. Het hoeft niet, want diarree kan ook een bijwerking zijn van het ijzersupplement an sich. Maar om de optie niet uit te sluiten, meld ik 'm toch maar even.
Je zult het vast goed bedoelen, maar ik vind eerlijk gezegd dat je de plank wel misslaat met je post. In mijn ogen had je je beter kunnen beperken tot het advies niet de dagelijkse lol met je kind uit het oog te verliezen. Want daar heb je in mijn ogen wel een punt mee en het kan in mijn ogen geen kwaad om iemand die zich zorgen maakt daar even extra op te wijzen.
En on-topic: Mirjam, Qtie kreeg in het begin ook buikpijn van het ijzerdrankje. We hebben toen de dosering aangepast (twee keer een grotere portie in plaats van drie keer een kleinere, zodat er in ieder geval een groot blok ijzerdrank-vrij in de dag zat, waarin ze kon slapen ). Qtie kreeg verstopping van het drankje, dus wij zijn aan de slag gegaan met lactulose. Ikzelf krijg juist diarree van ijzersupplementen. Op den duur wordt dat wel minder trouwens. Van het ene supplement heb ik overigens wel meer last dan van het andere. Misschien mag je pillen proberen?
Ik heb er na een paar dagen de specialist over teruggebeld, omdat het echt geen doen was met de buikpijn. We waren allebei totaal gesloopt door het slaapgebrek. Daarna ben ik het 's ochtends vroeg en in de loop van de middag gaan geven, zodat in ieder geval de avond ijzerdrank-vrij bleef. Op den duur ging het wel beter trouwens, kreeg ze er minder last van.
Omdat je een allergische aanleg vermoedt: heeft je dochter al chocola op? En zo ja, gaat dat goed? In Ferrofumaraat zit als hulpstof cacao. Het kan zijn dat ze daarop reageert. Het hoeft niet, want diarree kan ook een bijwerking zijn van het ijzersupplement an sich. Maar om de optie niet uit te sluiten, meld ik 'm toch maar even.
woensdag 24 september 2008 om 20:57
He Qwertu, fijn, jouw reactie. Dus die buikpijn herken jij wel van je meisje? Hoe lang heb jij het gegeven eigenlijk? En worden die bijwerkingen echt minder? Ze heeft bijna nooit chocola op. Ze krijgt (enorme) buikpijn van het drankje en buikpijn is ook een mogelijke bijwerking uit de bijslijter, dus voor mij is dat feitelijk genoeg om te weten. Of bestaat er ook Ferrofumaraat zonder cacao? Wel grappig dat het er in zit eigenlijk; ik heb nog nooit gehoord dat dit als hulpstof wordt gebruikt in medicijnen. Chocola is natuurlijk wel een medicijn an sich haha. En lactulose zou juist wel al een ingrediënt zijn van het drankje, maar jij moest dus nog meer er van gebruiken voor Qtie? Hoe gaat het nu met haar? Ze is alweer bijna een jaar, toch?
En over het genieten; dat doen we met volle teugen (maar inderdaad, het wordt soms een beetje aangetast door het vage bezorgdheidsgevoel). Dochter heeft iedere dag enorme lol met haar grote broer (die maar een wenkbrauw hoeft op te trekken om haar een hysterische lachbui te onttrekken..ge-wel-dig die twee samen..). Het is een fantastisch, lief, makkelijk grietje waar we iedere seconde super van genieten.
En over het genieten; dat doen we met volle teugen (maar inderdaad, het wordt soms een beetje aangetast door het vage bezorgdheidsgevoel). Dochter heeft iedere dag enorme lol met haar grote broer (die maar een wenkbrauw hoeft op te trekken om haar een hysterische lachbui te onttrekken..ge-wel-dig die twee samen..). Het is een fantastisch, lief, makkelijk grietje waar we iedere seconde super van genieten.
woensdag 24 september 2008 om 21:45
Wij zijn er gister mee gestopt en we gebruikten het vanaf begin juni. We hebben het zo'n drie maanden gebruikt dus.
Bij Qtie werden de bijwerkingen inderdaad minder ja. Al was het hier al beter te hanteren toen we het toedienschema aangepast hadden. Qtie reageerde vrij direct op het middel.
De cacao zit er volgens mij in voor de smaak. Ik weet niet of je het al eens geproefd hebt? Chocoladesmaak sluit goed aan bij de ijzersmaak en maakt het in mijn ogen net iets minder vies.
Met Qtie gaat het op zich goed. Er zijn op dit moment wat benauwdheidsklachten die ons wat zorgen baren, maar dat gaat al beter dan het ging en daar houd ik me maar aan vast. (Ik heb ook een onderbuikgevoel. ) Verder ontwikkelt ze zich goed. Ze is inderdaad alweer bijna een jaar. Het gaat zó snel, de tijd!
Hier ook een schaterlachend meisje. Bij gebrek aan grote broer lacht ze om haar bal als ze 'm op de grond laat rollen en als ik d'r kietel bijvoorbeeld.
Naar hè, als je je zorgen maakt. Natuurlijk ben je ook gewoon aan het dollen met je kind, maar dat onderbuikgevoel laat zich niet zomaar opzij schuiven.
Bij Qtie werden de bijwerkingen inderdaad minder ja. Al was het hier al beter te hanteren toen we het toedienschema aangepast hadden. Qtie reageerde vrij direct op het middel.
De cacao zit er volgens mij in voor de smaak. Ik weet niet of je het al eens geproefd hebt? Chocoladesmaak sluit goed aan bij de ijzersmaak en maakt het in mijn ogen net iets minder vies.
Met Qtie gaat het op zich goed. Er zijn op dit moment wat benauwdheidsklachten die ons wat zorgen baren, maar dat gaat al beter dan het ging en daar houd ik me maar aan vast. (Ik heb ook een onderbuikgevoel. ) Verder ontwikkelt ze zich goed. Ze is inderdaad alweer bijna een jaar. Het gaat zó snel, de tijd!
Hier ook een schaterlachend meisje. Bij gebrek aan grote broer lacht ze om haar bal als ze 'm op de grond laat rollen en als ik d'r kietel bijvoorbeeld.
Naar hè, als je je zorgen maakt. Natuurlijk ben je ook gewoon aan het dollen met je kind, maar dat onderbuikgevoel laat zich niet zomaar opzij schuiven.
woensdag 24 september 2008 om 21:53
quote:Wyfke schreef op 23 september 2008 @ 11:48:
[...]
Ondanks dat ik het heel vervelend voor jou en je dochter zou vinden als er echt iets met haar aan de hand is, wil ik toch iets over bovenstaande zeggen. Je moet oppassen je kind een stempel op te plakken. Persoonlijke interpretatie van gedrag staat soms mijlenver van de daadwerkelijke feiten. Als ik het zo lees vind ik dat je dochtertje helemaal niet traag is in haar ontwikkeling. Panisch en nerveus vind ik heel gekleurde termen bijvoorbeeld. En weinig eten...dan ben je waarschijnlijk toch aan het vergelijken met een kindje dat volgens jou wel genoeg eet. Probeer het allemaal eens wat luchtiger en positiever te bekijken, geef een andere draai aan dingen, wellicht heeft dat ook nog z'n positieve invloed op je dochtertje!
Dit ben ik niet met je eens. Ik denk dat artsen veel vaker af moeten gaan op het basisgevoel wat de moeder heeft. Moeders zijn de echte artsen en kenners van hun kind. Ik ben blij dat ik (wij) hebben doorgezet toen wij gekke dingen bij ons kind zagen ook al herkende niemand het. En er waren genoeg mensen die net zo tegen mij praatten zoals jij nu naar Mirjam doet. Onze huisarts noemde ons zelf hypochonder. Terwijl ons kind dus wel degelijk erg ziek is (maar niet te zien aan de buitenkant zeg maar). Niet te snel oordelen hoor!
Mirjam, waarom ik jou vroeg van de achterstand, ik herken dat futloze ook wel heel erg aan mijn kind. Maar als ik het zo lees pakt de arts het allemaal wel goed aan, dus ik ga je niet ongerust maken met zoiets zeldzaams. Ik denk dat het goed is dat je je gevoel volgt en blijf daar ook bij.
[...]
Ondanks dat ik het heel vervelend voor jou en je dochter zou vinden als er echt iets met haar aan de hand is, wil ik toch iets over bovenstaande zeggen. Je moet oppassen je kind een stempel op te plakken. Persoonlijke interpretatie van gedrag staat soms mijlenver van de daadwerkelijke feiten. Als ik het zo lees vind ik dat je dochtertje helemaal niet traag is in haar ontwikkeling. Panisch en nerveus vind ik heel gekleurde termen bijvoorbeeld. En weinig eten...dan ben je waarschijnlijk toch aan het vergelijken met een kindje dat volgens jou wel genoeg eet. Probeer het allemaal eens wat luchtiger en positiever te bekijken, geef een andere draai aan dingen, wellicht heeft dat ook nog z'n positieve invloed op je dochtertje!
Dit ben ik niet met je eens. Ik denk dat artsen veel vaker af moeten gaan op het basisgevoel wat de moeder heeft. Moeders zijn de echte artsen en kenners van hun kind. Ik ben blij dat ik (wij) hebben doorgezet toen wij gekke dingen bij ons kind zagen ook al herkende niemand het. En er waren genoeg mensen die net zo tegen mij praatten zoals jij nu naar Mirjam doet. Onze huisarts noemde ons zelf hypochonder. Terwijl ons kind dus wel degelijk erg ziek is (maar niet te zien aan de buitenkant zeg maar). Niet te snel oordelen hoor!
Mirjam, waarom ik jou vroeg van de achterstand, ik herken dat futloze ook wel heel erg aan mijn kind. Maar als ik het zo lees pakt de arts het allemaal wel goed aan, dus ik ga je niet ongerust maken met zoiets zeldzaams. Ik denk dat het goed is dat je je gevoel volgt en blijf daar ook bij.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 24 september 2008 om 22:07
quote:Maleficent schreef op 24 september 2008 @ 21:53:
[...]
Dit ben ik niet met je eens. Ik denk dat artsen veel vaker af moeten gaan op het basisgevoel wat de moeder heeft. Moeders zijn de echte artsen en kenners van hun kind. Ik ben blij dat ik (wij) hebben doorgezet toen wij gekke dingen bij ons kind zagen ook al herkende niemand het. En er waren genoeg mensen die net zo tegen mij praatten zoals jij nu naar Mirjam doet. Onze huisarts noemde ons zelf hypochonder. Terwijl ons kind dus wel degelijk erg ziek is (maar niet te zien aan de buitenkant zeg maar). Niet te snel oordelen hoor!
Helemaal mee eens. Mijn moeder heeft waarschijnlijk mijn broertjes leven gered met haar moederinstinct en ook bij mij heeft ze het vaak juist gehad, ook al zeiden de dokters wat anders. Mijn kinderspecialist hechtte overigens meer waarde aan mijn moeders instinct dan aan de getallen. En terecht, zo bleek bij een totaal verkeerde meting, wat achteraf een fout bleek te zijn (en wat mijn moeder bij het juiste eind had).
Inmiddels heb ik zelf een kind en merk ik ook hier dat mijn instinct voor mij doorslaggevend is. Tot nu toe heb ik met ALLES gelijk gekregen, zowel in negatieve als in positieve zin. Gelukkig heb ik een huisarts die mij daar heel serieus in neemt.
Als je als moeder een onderbuikgevoel hebt dat het niet goed zit, ga er dan vanuit dat ze het juist heeft. Of dat een buitenstaander die zowel moeder als kind niet kent het in ieder geval niet beter kan weten.
[...]
Dit ben ik niet met je eens. Ik denk dat artsen veel vaker af moeten gaan op het basisgevoel wat de moeder heeft. Moeders zijn de echte artsen en kenners van hun kind. Ik ben blij dat ik (wij) hebben doorgezet toen wij gekke dingen bij ons kind zagen ook al herkende niemand het. En er waren genoeg mensen die net zo tegen mij praatten zoals jij nu naar Mirjam doet. Onze huisarts noemde ons zelf hypochonder. Terwijl ons kind dus wel degelijk erg ziek is (maar niet te zien aan de buitenkant zeg maar). Niet te snel oordelen hoor!
Helemaal mee eens. Mijn moeder heeft waarschijnlijk mijn broertjes leven gered met haar moederinstinct en ook bij mij heeft ze het vaak juist gehad, ook al zeiden de dokters wat anders. Mijn kinderspecialist hechtte overigens meer waarde aan mijn moeders instinct dan aan de getallen. En terecht, zo bleek bij een totaal verkeerde meting, wat achteraf een fout bleek te zijn (en wat mijn moeder bij het juiste eind had).
Inmiddels heb ik zelf een kind en merk ik ook hier dat mijn instinct voor mij doorslaggevend is. Tot nu toe heb ik met ALLES gelijk gekregen, zowel in negatieve als in positieve zin. Gelukkig heb ik een huisarts die mij daar heel serieus in neemt.
Als je als moeder een onderbuikgevoel hebt dat het niet goed zit, ga er dan vanuit dat ze het juist heeft. Of dat een buitenstaander die zowel moeder als kind niet kent het in ieder geval niet beter kan weten.
woensdag 24 september 2008 om 22:38
Hier ook een feilloos instinct. Ik weet zeker dat in het begin van mijn zoons leven de artsen in het eerste ziekenhuis dachten dat ik maar een aanstelster was. Mijn moeder was toen ook net dood, dus dat is zelfs letterlijk gezegd, dat ik uit angst mijn zoon te verliezen mezelf dingen inbeeldde en dat hij niets mankeerde.
Nou, mooi wel dus, ik heb het nog nooit bij het verkeerde eind gehad en ik heb al twee keer gehoord dat ik niet een uur later had moeten zijn omdat het dan heel anders afgelopen zou zijn.
Maar ik vind het eigenlijk ook logisch, dat je als moeder het beste weet wanneer je kind iets mankeert. Ik denk dat ik daarin niet uniek ben, maar ik kén mijn kind. Elk vlekje op zijn huid, zijn geur, elk haartje op zijn lijf, elke plooi, elk geluidje zit in mijn systeem verankerd, is zo erg deel van mij dat ik het nog zou herkennen als al mijn zintuigen het niet meer zouden doen. Dus natuurlijk zie ik als eerste dat er iets aan de hand is, het zou pas verontrustend zijn als ik het níet zou zien.
Nou, mooi wel dus, ik heb het nog nooit bij het verkeerde eind gehad en ik heb al twee keer gehoord dat ik niet een uur later had moeten zijn omdat het dan heel anders afgelopen zou zijn.
Maar ik vind het eigenlijk ook logisch, dat je als moeder het beste weet wanneer je kind iets mankeert. Ik denk dat ik daarin niet uniek ben, maar ik kén mijn kind. Elk vlekje op zijn huid, zijn geur, elk haartje op zijn lijf, elke plooi, elk geluidje zit in mijn systeem verankerd, is zo erg deel van mij dat ik het nog zou herkennen als al mijn zintuigen het niet meer zouden doen. Dus natuurlijk zie ik als eerste dat er iets aan de hand is, het zou pas verontrustend zijn als ik het níet zou zien.
Am Yisrael Chai!
woensdag 24 september 2008 om 22:41
quote:Maleficent schreef op 24 september 2008 @ 21:53:
[...]
Mirjam, waarom ik jou vroeg van de achterstand, ik herken dat futloze ook wel heel erg aan mijn kind. Maar als ik het zo lees pakt de arts het allemaal wel goed aan, dus ik ga je niet ongerust maken met zoiets zeldzaams. Ik denk dat het goed is dat je je gevoel volgt en blijf daar ook bij.Maleficient, ik weet dat jouw lieve mannetje iets heel zeldzaams heeft en voor dat soort dingen ben ik ook helemaal niet bang eigenlijk (die kans is nu eenmaal klein, toch?). Hoe gaat het nu met J.? De arts pakt nu niet zoveel aan trouwens (ook al is hij in principe echt de man van het luisteren naar onderbuikgevoelens van ouders); hij denkt dat het dossier in juni afgesloten is, omdat het toen gewoon goed ging met ons meisje. Maar de laatste maand gaat het weer een stuk minder goed. Waar ik zelf aan denk, is de kans dat ze een vitamine b12-tekort heeft (gaat soms samen met een laag hb), of toch coeliakie (ook al is ze daar negatief op getest en zijn bloedtests bij die hele kleintjes wel heel nauwkeurig). De reden is dat ze 's avonds erg onrustig is/erg veel buikpijn lijkt te hebben als ze op een dag wat meer brood op heeft. De lactose-intolerantie en het lage hb zouden ook in dit plaatje passen.
[...]
Mirjam, waarom ik jou vroeg van de achterstand, ik herken dat futloze ook wel heel erg aan mijn kind. Maar als ik het zo lees pakt de arts het allemaal wel goed aan, dus ik ga je niet ongerust maken met zoiets zeldzaams. Ik denk dat het goed is dat je je gevoel volgt en blijf daar ook bij.Maleficient, ik weet dat jouw lieve mannetje iets heel zeldzaams heeft en voor dat soort dingen ben ik ook helemaal niet bang eigenlijk (die kans is nu eenmaal klein, toch?). Hoe gaat het nu met J.? De arts pakt nu niet zoveel aan trouwens (ook al is hij in principe echt de man van het luisteren naar onderbuikgevoelens van ouders); hij denkt dat het dossier in juni afgesloten is, omdat het toen gewoon goed ging met ons meisje. Maar de laatste maand gaat het weer een stuk minder goed. Waar ik zelf aan denk, is de kans dat ze een vitamine b12-tekort heeft (gaat soms samen met een laag hb), of toch coeliakie (ook al is ze daar negatief op getest en zijn bloedtests bij die hele kleintjes wel heel nauwkeurig). De reden is dat ze 's avonds erg onrustig is/erg veel buikpijn lijkt te hebben als ze op een dag wat meer brood op heeft. De lactose-intolerantie en het lage hb zouden ook in dit plaatje passen.
woensdag 24 september 2008 om 22:43
Eens,
dat is nu ook met MR J, nu zijn epilepsie terug is, met hele kleine schokjes, alleen in zijn arm. En ik zat op het CB deze week en ik zag dat hij een aanval had terwijl de WVK echt zoiets had van, ik zie niks (ja alleen dat hij wat afwezig is). Dat zijn dingen die alleen een moeder kan zien, dat er iets is. Onze neuroloog gaat ook heel erg af op wat wij denken en voelen. Prettig is dat.
dat is nu ook met MR J, nu zijn epilepsie terug is, met hele kleine schokjes, alleen in zijn arm. En ik zat op het CB deze week en ik zag dat hij een aanval had terwijl de WVK echt zoiets had van, ik zie niks (ja alleen dat hij wat afwezig is). Dat zijn dingen die alleen een moeder kan zien, dat er iets is. Onze neuroloog gaat ook heel erg af op wat wij denken en voelen. Prettig is dat.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 24 september 2008 om 22:49
Mirjam, Mr J heeft een zeldzame stofwisselingsziekte. Tot nu toe uit zich dat alleen in epilepsie en ontwikkelingsachterstand. We mochten 1 medicijn afbouwen omdat hij 4 maanden geen epilepsie heeft gehad en nu is het wel weer terug maar waarom is nog onduidelijk, misschien toch door het afbouwen.
Lief dat je het vraagt. Mr j heeft trouwens ook buisjes gekregen in mei en daar hebben we veel profijt van gehad. Ik hoop dat jouw meisje zich snel wat fitter voelt.
Lief dat je het vraagt. Mr j heeft trouwens ook buisjes gekregen in mei en daar hebben we veel profijt van gehad. Ik hoop dat jouw meisje zich snel wat fitter voelt.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 24 september 2008 om 22:49
quote:qwertu schreef op 24 september 2008 @ 22:07:
[...]
Helemaal mee eens. Mijn moeder heeft waarschijnlijk mijn broertjes leven gered met haar moederinstinct en ook bij mij heeft ze het vaak juist gehad, (..)Dat heb ik trouwens zelf ook "gedaan". Zoon had een beginnende anafylactische shock terwijl wij feitelijk niet wisten dat hij een ernstige voedselallergie had (heeft). Toch heb ik er bij de eerste symptomen op aangedrongen bij mijn man dat we direct naar een Eerste Hulp zouden gaan. Hij gaf half mokkend toe; daar ging zijn middagje Wimbledon-finale..en voor die rode ogen kregen we natuurlijk na uren in de wachtkamer, een zalfje mee. Het liep behoorlijk anders..die traumatische ervaring van toen is zo ongeveer eerste jeugdherinnering van onze zoon.. Dus Wyfke, ik denk dat mijn intuitie wel aardig ontwikkeld is..
[...]
Helemaal mee eens. Mijn moeder heeft waarschijnlijk mijn broertjes leven gered met haar moederinstinct en ook bij mij heeft ze het vaak juist gehad, (..)Dat heb ik trouwens zelf ook "gedaan". Zoon had een beginnende anafylactische shock terwijl wij feitelijk niet wisten dat hij een ernstige voedselallergie had (heeft). Toch heb ik er bij de eerste symptomen op aangedrongen bij mijn man dat we direct naar een Eerste Hulp zouden gaan. Hij gaf half mokkend toe; daar ging zijn middagje Wimbledon-finale..en voor die rode ogen kregen we natuurlijk na uren in de wachtkamer, een zalfje mee. Het liep behoorlijk anders..die traumatische ervaring van toen is zo ongeveer eerste jeugdherinnering van onze zoon.. Dus Wyfke, ik denk dat mijn intuitie wel aardig ontwikkeld is..
woensdag 24 september 2008 om 22:58
Nou ja, hij had al epilepsie en dus worden er af en toe MRI's gemaakt als ze de oorzaak niet weten. Er is bij zulke kleintjes altijd een oorzaak voor de epilepsie zoals een aangeboren afwijking of beschadiging in het hoofd of een stofw. ziekte. In de gewone bloedtest was het niet te zien, maar toen zag de neuroloog een nogal typisch beeld op de MRI, alleen passend bij deze ziektes, dus zijn er wat andere onderzoeken gedaan specifiek passend hierbij en dat duurde 5 maanden ofzo (wat een helse tijd is dat).
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 25 september 2008 om 11:33
Hoi Mirjam,
Ik herken wel het een en ander uit je verhaal. Onze dochter is vlot geboren en had een goede start. Borstvoeding verliep soepel en we hadden niets te klagen.. een echte roze wolk. Toen ging ik weer aan het werk en de kleine naar kdv. Dat ging een poosje best lekker. (met haar dan... met mij wat minder omdat mn werkplek behoorlijk wat problemen met zich meebracht) Totdat ze in september een virusje had opgepikt en 5 weken lang aan de diarree was. Ik zag r dunner worden tot tegen uitdrogen aan. Ze wilde ook niet meer goed drinken bij me. Zo ergens na 7,5 maand was het dan ook ineens over met de borstvoeding. Ik was bij de ha geweest, die me zelfs nog direct doorverwees naar de ka toe. Maar niets gevonden. Oktober gingen we kwakkelend door en november was krijsen!!!
Op een ochtend zat ze fruit te eten en ik dacht dat ze dr fruithap in dr oren gesmeerd had maar nee hoor... dit was de eerste oorontsteking. HAP gebeld maar die zeiden: nee hoor, t is doorgebroken dus de ergste pijn is over. Onze dochter bleef krijsen, sliep niet meer, kon niet liggen etc. Na anderhalve week toch een abkuur gekregen van de huisarts (toen was ik al een keer langsgeweest omdat ik totaal niet de indruk had dat ze minder pijn zou hebben) Maar na die kuur??? Nog steeds oorontsteking! Dus weer een andere kuur gekregen en ook daar... geen resultaat. De ene ha beweerde dat het oor ietsie ontstoken was terwijl de arts van het cb diezelfde middag een zware oorontsteking constateerde... Mn meiske was zo ongelukkig van de pijn... kan er gewoon van janken.
In december wederom afgescheept door de ha, kihnd moet weerstand opbouwen... ja vind ik ook.. maar ze sliep niet meer, at nauwelijk, dronk slecht en was sinds oktober niet meer opgeknapt dus ik maakte me zorgen. Januari volgde... inmiddels ging het met mij ook niet meer zo lekker. De gebroken nachten gingen opbreken, de zorgen om ons meiske, mijn werkplek... ik kreeg ook allerlei stomme symptoompjes. Griepje, ontstoken ogen noem het maar ik had het
.
Toen zat ik jankend bij de huisarts...daar zat een vervanger en die constateerde ook twee oorontstekingen... en verwees ons door naar de KNOarts. (Nou en anders had ik die toen geeist).
Daar konden we binnen 3 dagen terecht en na nog eens een paar weekjes kreeg ze in februari trommelvliesbuisjes en het neusamandeltje werd geknipt. Wij dachten... nu gaat het beter!!!
Nou bijna dan... want we gingen vanaf toen allemaal in de lappenmand. Man ziek, ik ziek, kind ziek... ons meiske bleef loopoortjes houden maar had inmiddels al 5 ab kuren gehad in haar jonge leventje dus dat werd teveel. KNO arts wist het ook even niet meer. Wij doorverwezen naar de kinderarts voor nader onderzoek. Het bleef sappelen. Ondertussen ben ik onderuit gegaan met een heel zware migraine aanval. Ik belandde op de SEH met uitval aan de armen en ze waren bang voor een TIA. Gelukkig was dat niet zo maar inmiddels zit ik met een burn-out thuis. Oh ja.. met een depressie. Die kreeg ik erbij cadeau!
Om even door te gaan met mn dochter
het werd mooier weer en zowaar.. ze begon op te knappen. Groeien deed ze niet heel hard maar ze was tenminste oorontstekingvrij. De kinderarts heeft onderzoeken gedaan terwijl ze 40 graden koorts had. Geen immuumziekte etc... ze zou wel op een onderhoudskuur ab gezet worden. Die staat klaar in de kast maar wonderwel ging het dus ineens een stuk beter met haar.
Eten deed ze eigenlijk heel slecht tot een week geleden. Ze eet nu ineens als een dijker.. twee boterhammen sochtends, twee smiddags en avondeten. Ik weet niet wat ik meemaak!
Evengoed.. maak ik me ook weer zorgen. Want ons poppetje ziet nog steeds lijkwit. Het CB maakt zich zorgen omdat ze uit de curve begint te vallen. Het vreet aan me. Ik heb de indruk dat er iets niet lekker is met r. Ik denk dat ik die Floradix maar ga halen voor dr want anders ben ik bang voor een heel lange winter. En heel eerlijk... met de depressie en burnout die ik nu heb weet ik niet hoe ik dat zou moeten trekken.
Overigens is ze 18 maanden, 79 cm en 9300 gram.
Ik herken wel het een en ander uit je verhaal. Onze dochter is vlot geboren en had een goede start. Borstvoeding verliep soepel en we hadden niets te klagen.. een echte roze wolk. Toen ging ik weer aan het werk en de kleine naar kdv. Dat ging een poosje best lekker. (met haar dan... met mij wat minder omdat mn werkplek behoorlijk wat problemen met zich meebracht) Totdat ze in september een virusje had opgepikt en 5 weken lang aan de diarree was. Ik zag r dunner worden tot tegen uitdrogen aan. Ze wilde ook niet meer goed drinken bij me. Zo ergens na 7,5 maand was het dan ook ineens over met de borstvoeding. Ik was bij de ha geweest, die me zelfs nog direct doorverwees naar de ka toe. Maar niets gevonden. Oktober gingen we kwakkelend door en november was krijsen!!!
Op een ochtend zat ze fruit te eten en ik dacht dat ze dr fruithap in dr oren gesmeerd had maar nee hoor... dit was de eerste oorontsteking. HAP gebeld maar die zeiden: nee hoor, t is doorgebroken dus de ergste pijn is over. Onze dochter bleef krijsen, sliep niet meer, kon niet liggen etc. Na anderhalve week toch een abkuur gekregen van de huisarts (toen was ik al een keer langsgeweest omdat ik totaal niet de indruk had dat ze minder pijn zou hebben) Maar na die kuur??? Nog steeds oorontsteking! Dus weer een andere kuur gekregen en ook daar... geen resultaat. De ene ha beweerde dat het oor ietsie ontstoken was terwijl de arts van het cb diezelfde middag een zware oorontsteking constateerde... Mn meiske was zo ongelukkig van de pijn... kan er gewoon van janken.
In december wederom afgescheept door de ha, kihnd moet weerstand opbouwen... ja vind ik ook.. maar ze sliep niet meer, at nauwelijk, dronk slecht en was sinds oktober niet meer opgeknapt dus ik maakte me zorgen. Januari volgde... inmiddels ging het met mij ook niet meer zo lekker. De gebroken nachten gingen opbreken, de zorgen om ons meiske, mijn werkplek... ik kreeg ook allerlei stomme symptoompjes. Griepje, ontstoken ogen noem het maar ik had het
.Toen zat ik jankend bij de huisarts...daar zat een vervanger en die constateerde ook twee oorontstekingen... en verwees ons door naar de KNOarts. (Nou en anders had ik die toen geeist).
Daar konden we binnen 3 dagen terecht en na nog eens een paar weekjes kreeg ze in februari trommelvliesbuisjes en het neusamandeltje werd geknipt. Wij dachten... nu gaat het beter!!!
Nou bijna dan... want we gingen vanaf toen allemaal in de lappenmand. Man ziek, ik ziek, kind ziek... ons meiske bleef loopoortjes houden maar had inmiddels al 5 ab kuren gehad in haar jonge leventje dus dat werd teveel. KNO arts wist het ook even niet meer. Wij doorverwezen naar de kinderarts voor nader onderzoek. Het bleef sappelen. Ondertussen ben ik onderuit gegaan met een heel zware migraine aanval. Ik belandde op de SEH met uitval aan de armen en ze waren bang voor een TIA. Gelukkig was dat niet zo maar inmiddels zit ik met een burn-out thuis. Oh ja.. met een depressie. Die kreeg ik erbij cadeau!
Om even door te gaan met mn dochter
het werd mooier weer en zowaar.. ze begon op te knappen. Groeien deed ze niet heel hard maar ze was tenminste oorontstekingvrij. De kinderarts heeft onderzoeken gedaan terwijl ze 40 graden koorts had. Geen immuumziekte etc... ze zou wel op een onderhoudskuur ab gezet worden. Die staat klaar in de kast maar wonderwel ging het dus ineens een stuk beter met haar.Eten deed ze eigenlijk heel slecht tot een week geleden. Ze eet nu ineens als een dijker.. twee boterhammen sochtends, twee smiddags en avondeten. Ik weet niet wat ik meemaak!
Evengoed.. maak ik me ook weer zorgen. Want ons poppetje ziet nog steeds lijkwit. Het CB maakt zich zorgen omdat ze uit de curve begint te vallen. Het vreet aan me. Ik heb de indruk dat er iets niet lekker is met r. Ik denk dat ik die Floradix maar ga halen voor dr want anders ben ik bang voor een heel lange winter. En heel eerlijk... met de depressie en burnout die ik nu heb weet ik niet hoe ik dat zou moeten trekken.
Overigens is ze 18 maanden, 79 cm en 9300 gram.
donderdag 25 september 2008 om 11:50
He Pinoes, wat een herkenning zeg! Onze meisjes zijn ook van dezelfde grootte en gewicht. Hm, maar buisjes hebben dus bij jullie niet heel erg geholpen?
Ik heb vanochtend nog even naar de assistente van de kinderarts gebeld en de afspraak een stuk kunnen vervroegen; mijn man gaat morgen al met haar! Wel een andere arts dan die we eerst hadden, maar dat maakt niet zoveel uit; misschien wel goed; weer een frisse blik. Ik weet niet zeker of ik meekan (dan moet ik even heen en weer van mijn werk en ik zit morgen alleen), maar anders schrijf ik alles wel op wat ik zou willen vragen (ijzeronderzoek zou misschien goed zijn, vitamine b12-niveau checken, even goed naar het hart(ruis)je luisteren etc.)
Pinoes, is jouw dochters bloed ook op antistoffen tegen gluten getest eigenlijk?
Ik heb vanochtend nog even naar de assistente van de kinderarts gebeld en de afspraak een stuk kunnen vervroegen; mijn man gaat morgen al met haar! Wel een andere arts dan die we eerst hadden, maar dat maakt niet zoveel uit; misschien wel goed; weer een frisse blik. Ik weet niet zeker of ik meekan (dan moet ik even heen en weer van mijn werk en ik zit morgen alleen), maar anders schrijf ik alles wel op wat ik zou willen vragen (ijzeronderzoek zou misschien goed zijn, vitamine b12-niveau checken, even goed naar het hart(ruis)je luisteren etc.)
Pinoes, is jouw dochters bloed ook op antistoffen tegen gluten getest eigenlijk?
donderdag 25 september 2008 om 11:54
Natuurlijk moet je je kind uitgebreid in het reguliere circuit laten onderzoeken: ziekte/allergie ed. moeten getest en herkend of uitgesloten worden. Maar bij aanhoudende "vage" klachten kun je in het alternatieve circuit ook ver komen. Ik heb voor mijn zoontje (ook veel antibiotica gehad, veel moe en licht en bleek) goede handvaten gekregen bij een mesologe. Zij test via drukpunten hoe de conditie van de organen is en hoe ze op elkaar reageren. Je krijgt echt een totaal beeld van je kind. Ik kreeg naast homepatische medicatie ook goede voedingsadviezen: laat je kind zoveel glazen water als zijn/haar leeftijd drinken, weinig melk, veel groene groenten, een goede multivitamine en visolie.
Het fijne is dat binnen de mesologie de reguliere geneeskunde en alternatieve geneeswijzen samen gaan, er is niet 1 waarheid maar het vult elkaar aan. Mijn zoontje stond onder controle bij de kinderarts en ging tegelijk voor aanvullend advies naar de mesologe. Na een jaar was hij weer meer fit, aangekomen en had sprongen gemaakt in zijn ontwikkeling (spraak, motoriek). Maar hij bleef af en toe zeggen "mama, ik ben zo moe" Naast een stukje liefde, verzorging en aandacht heb ik toen ook een ogentest laten doen. En nu hij een bril heeft, is hij in evenwicht! Zo heeft ieder kind zijn/haar eigen stukje zorg nodig. Als moeder heb je de taak om alles uit te sluiten en voor je kind op te komen! Veel sterkte ermee.
Het fijne is dat binnen de mesologie de reguliere geneeskunde en alternatieve geneeswijzen samen gaan, er is niet 1 waarheid maar het vult elkaar aan. Mijn zoontje stond onder controle bij de kinderarts en ging tegelijk voor aanvullend advies naar de mesologe. Na een jaar was hij weer meer fit, aangekomen en had sprongen gemaakt in zijn ontwikkeling (spraak, motoriek). Maar hij bleef af en toe zeggen "mama, ik ben zo moe" Naast een stukje liefde, verzorging en aandacht heb ik toen ook een ogentest laten doen. En nu hij een bril heeft, is hij in evenwicht! Zo heeft ieder kind zijn/haar eigen stukje zorg nodig. Als moeder heb je de taak om alles uit te sluiten en voor je kind op te komen! Veel sterkte ermee.
donderdag 25 september 2008 om 11:58
donderdag 25 september 2008 om 12:00
Ik begrijp wel een beetje wat Wyfke bedoelt denk ik. Als je je zorgen maakt om je kind, dan haal je er misschien dingen bij die helemaal niet relevant zijn. Tenminste, ik doe dat wel. Wij hebben ook zorgen om onze oudste. (Voor een deel dezelfde problemen als ik hier lees overigens en hij is nu 8 jaar).
Ik doel met name op de trage ontwikkelingen, kruipen met 10 maanden en lopen met 18 maanden is allemaal nog normaal bijvoorbeeld.
Mootje (onze oudste dus) had ook ernstige allergieën na zijn geboortje. Op een gegeven moment was hij over de allergieen heen gegroeid, maar hij blijft bleek en vermoeid.
Nou is halverwege dit jaar gebleken dat hij ad(h)d heeft en dat het leven in het algemeen hem gewoon erg veel energie kost. En dat herken ik wel van mezelf (zelfde diagnose als Mootje).
Mijn eerste ingeving was ook de soja even te laten voor wat 'ie is, omdat meestal afgeraden wordt soja aan allergische kinderen te geven.
Sterkte Mirjam, het is niet fijn als je je steeds zorgen maakt...
Ik doel met name op de trage ontwikkelingen, kruipen met 10 maanden en lopen met 18 maanden is allemaal nog normaal bijvoorbeeld.
Mootje (onze oudste dus) had ook ernstige allergieën na zijn geboortje. Op een gegeven moment was hij over de allergieen heen gegroeid, maar hij blijft bleek en vermoeid.
Nou is halverwege dit jaar gebleken dat hij ad(h)d heeft en dat het leven in het algemeen hem gewoon erg veel energie kost. En dat herken ik wel van mezelf (zelfde diagnose als Mootje).
Mijn eerste ingeving was ook de soja even te laten voor wat 'ie is, omdat meestal afgeraden wordt soja aan allergische kinderen te geven.
Sterkte Mirjam, het is niet fijn als je je steeds zorgen maakt...
donderdag 25 september 2008 om 12:04
Meave, je hebt gelijk hoor; die ontwikkeling is ook niet zo'n punt. Ik noemde het volgens mij ook alleen als reactie op een vraag van Maleficient..(en dan gaf ik er ook steeds bij aan dat het binnen de marges is, maar wel aan de langzame kant). Weet je wat, we zullen het morgen wel horen..wat de arts adviseert.
(Hoe gaat het nu met Mootje trouwens?)
(Hoe gaat het nu met Mootje trouwens?)
donderdag 25 september 2008 om 12:21
Ik heb zelf de congenitale lactose intolerantie (dus vanaf je geboorte) en ik was ook nooit zo fit. Later wel, toen zat ik veel op sport (dus noot: als je kind wat ouder is, naar de sportclub). Voeding werd omgeschakeld en geen borstvoeding. In borstvoeding zit trouwens veel lactose....
Vaak gaat dit samen met andere allergieen. Inderdaad voor huistofmijt en ik heb er nu ook CU (chronische darmziekte bij). Misschien moet je even zo'n algemene allergietest doen.
En veel in de openlucht
Bij mij werd de intolerantie pas op 6 jarige leeftijd vastgesteld. Ik kreeg ook veel venkelwater en verdunde vruchtensappen.
Vaak gaat dit samen met andere allergieen. Inderdaad voor huistofmijt en ik heb er nu ook CU (chronische darmziekte bij). Misschien moet je even zo'n algemene allergietest doen.
En veel in de openlucht
Bij mij werd de intolerantie pas op 6 jarige leeftijd vastgesteld. Ik kreeg ook veel venkelwater en verdunde vruchtensappen.
