Kinderen
alle pijlers
Auto-ongeluk
vrijdag 20 maart 2015 om 00:07
Dat overkomt mij/mijn kind niet, denk je dan, als je leest over ernstige auto-ongelukken waar kinderen bij zijn betrokken. Nou, valt dat effe tegen. Zo sta ik nog lekker te werken in mijn wasserette, en zo staat mijn wereld op zijn kop. Telefoon: zoon heeft een ongeluk gehad, hij leeft nog. Even later: hij wordt nu afgevoerd met een traumahelikopter, geen idee naar welk ziekenhuis. En weer even later: de politie komt je ophalen om je naar Nijmegen te brengen. Nijmegen. Politie. Oeps. Affijn, wij met gillende sirenes en 160 km/h naar Nijmegen.
Het is nu 36 uur later en zoon doet het best goed. Zijn schedel ligt erbij als een gekraakt eitje, zijn oogkas is gebroken, zijn milt en lever zijn gescheurd en hij heeft een stuk of wat botbreuken. Hij wordt in slaap gehouden en hij ligt aan de beademing, kortom een grote puinhoop. Maar hij leeft, hij is stabiel, en in die 36 uur hebben ze al een paar medicaties kunnen terugdraaien. Zoon heeft ook al een paar keer geprobeerd om wakker te worden, das ook een goed teken. En zijn hersenen zien er wonder boven wonder prima uit, en zwellen ook niet op.
Maar wat een zootje zeg. We zijn nu even thuis, om een schone onderbroek op te halen en zo. En nu ligt ie daar, alleen. De verpleegsters m/v zijn echt hartstikke lief hoor, en voor ons wordt ook heel goed gezorgd. Maar ik wil hem gewoon weer thuis hebben verdomme. Al maakt hij nog zo veel herrie en al wil hij pas om drie uur gaan slapen, het maakt me niks uit. Klotenzooi.
Het is nu 36 uur later en zoon doet het best goed. Zijn schedel ligt erbij als een gekraakt eitje, zijn oogkas is gebroken, zijn milt en lever zijn gescheurd en hij heeft een stuk of wat botbreuken. Hij wordt in slaap gehouden en hij ligt aan de beademing, kortom een grote puinhoop. Maar hij leeft, hij is stabiel, en in die 36 uur hebben ze al een paar medicaties kunnen terugdraaien. Zoon heeft ook al een paar keer geprobeerd om wakker te worden, das ook een goed teken. En zijn hersenen zien er wonder boven wonder prima uit, en zwellen ook niet op.
Maar wat een zootje zeg. We zijn nu even thuis, om een schone onderbroek op te halen en zo. En nu ligt ie daar, alleen. De verpleegsters m/v zijn echt hartstikke lief hoor, en voor ons wordt ook heel goed gezorgd. Maar ik wil hem gewoon weer thuis hebben verdomme. Al maakt hij nog zo veel herrie en al wil hij pas om drie uur gaan slapen, het maakt me niks uit. Klotenzooi.
vrijdag 20 maart 2015 om 00:31
vrijdag 20 maart 2015 om 00:32
quote:Lady-Voldemort schreef op 20 maart 2015 @ 00:26:
Hou op over angst. Man en ik moesten vandaag een drukke weg oversteken op weg naar de Appie, en we stonden allebei te bibberen. Auto's zijn moordwapens.
En ik moet ook steeds denken aan die arme meneer die zoon heeft aangereden. Het zal je maar gebeuren zeg, en hij kon het echt niet helpen. En het ergste: de nieuwsberichten op internet. Mijn dochter verzamelt ze voor haar broertje want hij vindt het waarschijnlijk wel stoer om zo uitgebreid in het nieuws te zijn geweest. Maar ik haat het, die nieuwsgierderij.
Morgenochtend dan maar weer terug naar Nijmegen, met de trein. Ik neem wat boekies mee, om voor te lezen. Want mijn eeuwige verhalen over de zon en de vogels buiten en mijn tochtjes van en naar het rookhok gaan hem vast ook vervelen.
Oh, ik was juist woedend. Ben die man ter plekke bijna aangevlogen omdat hij mijn kind had aangereden. Een dag later, toen kind nog redelijk heel bleek, kon ik hem wel te woord staan maar ter plekke wilde ik hem wel vermoorden.
Nieuwsberichten vond ik ook erg, vooral omdat die dingen lieten zien die ik zelf nog niet eens wist, ze waren er eerder dan ik zelf. Zoon kreeg trouwens een enorme boost van de beroemdheid die het ongeluk hem opleverde, ineens kende iedereen hem en was hij niet alleen beroemd, maar ook dat jongetje dat een ongeluk had overleefd. Dat was het enige gelukje bij een enorm ongeluk.
We zijn nu overigens ongeveer een jaar verder en ik sterf nog steeds een miljoen doden als hij alleen over straat gaat. Auto's zijn inderdaad moordwapens en ik heb ternauwernood de hel ontweken.
Hou op over angst. Man en ik moesten vandaag een drukke weg oversteken op weg naar de Appie, en we stonden allebei te bibberen. Auto's zijn moordwapens.
En ik moet ook steeds denken aan die arme meneer die zoon heeft aangereden. Het zal je maar gebeuren zeg, en hij kon het echt niet helpen. En het ergste: de nieuwsberichten op internet. Mijn dochter verzamelt ze voor haar broertje want hij vindt het waarschijnlijk wel stoer om zo uitgebreid in het nieuws te zijn geweest. Maar ik haat het, die nieuwsgierderij.
Morgenochtend dan maar weer terug naar Nijmegen, met de trein. Ik neem wat boekies mee, om voor te lezen. Want mijn eeuwige verhalen over de zon en de vogels buiten en mijn tochtjes van en naar het rookhok gaan hem vast ook vervelen.
Oh, ik was juist woedend. Ben die man ter plekke bijna aangevlogen omdat hij mijn kind had aangereden. Een dag later, toen kind nog redelijk heel bleek, kon ik hem wel te woord staan maar ter plekke wilde ik hem wel vermoorden.
Nieuwsberichten vond ik ook erg, vooral omdat die dingen lieten zien die ik zelf nog niet eens wist, ze waren er eerder dan ik zelf. Zoon kreeg trouwens een enorme boost van de beroemdheid die het ongeluk hem opleverde, ineens kende iedereen hem en was hij niet alleen beroemd, maar ook dat jongetje dat een ongeluk had overleefd. Dat was het enige gelukje bij een enorm ongeluk.
We zijn nu overigens ongeveer een jaar verder en ik sterf nog steeds een miljoen doden als hij alleen over straat gaat. Auto's zijn inderdaad moordwapens en ik heb ternauwernood de hel ontweken.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 20 maart 2015 om 00:39
Oh meid, wat een enorme shock moet dat zijn!
Je kind!!!!
Jouw kind!
Meest bijzondere mens op de hele wereld die daar gehavend ligt te zijn, niet vanzelfsprekend veilig thuis is gekomen.
Wat vreselijk voor jullie!
Nee, gelukkig sta je niet dagelijks bij dat soort dingen stil en hoop je daardoor dat het jou en jouw gezin bespaard blijft.
Alsof je het daarmee bezweren kan, maar het blijft een toevals- of eerder pech-treffer.
Wat zal je bang zijn, Lady!
Wat zal alles op losse schroeven staan nu voor jullie.
Wat blijkt hij jullie hele bestaan te zijn, het meest geliefde ter wereld, het meest weerloze ook.
Dat je nu niks anders kan doen dan afwachten, controle uit handen geven, de goede zorg moet overlaten aan het ziekenhuis en zijn eigen herstelvermogens.
Oh, meissie, ik wou dat je hem gezond en heel naar huis kon toveren, het ongedaan maken, dat het nooit gebeurd was.
Maar hier zit jij met een realiteit waar je niet omheen kan, en er aan de zijlijn alleen maar kan zijn en kan bidden dat het allemaal goed afloopt, hij zal genezen, weer als voorheen zal thuiskomen.
Wat een onmacht zal jij voelen, dat je het moet overlaten aan anderen, artsen, zijn zelfhelend vermogen, en alleen maar kan steunen van de zijlijn.
Hoe diep zoiets ingrijpt en jouw volle liefde bovenbrengt, niks liever willend dat hij weer de oude wordt, in zijn normale doen terugkeert, dit alles een nachtmerrie is die je achter je kan laten.
Wat leef ik met je mee, ik ben ook moeder van een zoon & dochter, dit is je worst nightmare die toeslaat!
Niet dat je er iets aan hebt, maar ik denk aan jullie, ik steek een extra kaarsje aan nu voor hem en zijn herstel, dat alles goed moge komen met hem!
Ik wens jullie alle sterkte die jullie nodig hebben nu en ook dat jullie elkaar kunnen steunen en sterken!
Ik wens dat het helemaal goed komt met hem!
Je kind!!!!
Jouw kind!
Meest bijzondere mens op de hele wereld die daar gehavend ligt te zijn, niet vanzelfsprekend veilig thuis is gekomen.
Wat vreselijk voor jullie!
Nee, gelukkig sta je niet dagelijks bij dat soort dingen stil en hoop je daardoor dat het jou en jouw gezin bespaard blijft.
Alsof je het daarmee bezweren kan, maar het blijft een toevals- of eerder pech-treffer.
Wat zal je bang zijn, Lady!
Wat zal alles op losse schroeven staan nu voor jullie.
Wat blijkt hij jullie hele bestaan te zijn, het meest geliefde ter wereld, het meest weerloze ook.
Dat je nu niks anders kan doen dan afwachten, controle uit handen geven, de goede zorg moet overlaten aan het ziekenhuis en zijn eigen herstelvermogens.
Oh, meissie, ik wou dat je hem gezond en heel naar huis kon toveren, het ongedaan maken, dat het nooit gebeurd was.
Maar hier zit jij met een realiteit waar je niet omheen kan, en er aan de zijlijn alleen maar kan zijn en kan bidden dat het allemaal goed afloopt, hij zal genezen, weer als voorheen zal thuiskomen.
Wat een onmacht zal jij voelen, dat je het moet overlaten aan anderen, artsen, zijn zelfhelend vermogen, en alleen maar kan steunen van de zijlijn.
Hoe diep zoiets ingrijpt en jouw volle liefde bovenbrengt, niks liever willend dat hij weer de oude wordt, in zijn normale doen terugkeert, dit alles een nachtmerrie is die je achter je kan laten.
Wat leef ik met je mee, ik ben ook moeder van een zoon & dochter, dit is je worst nightmare die toeslaat!
Niet dat je er iets aan hebt, maar ik denk aan jullie, ik steek een extra kaarsje aan nu voor hem en zijn herstel, dat alles goed moge komen met hem!
Ik wens jullie alle sterkte die jullie nodig hebben nu en ook dat jullie elkaar kunnen steunen en sterken!
Ik wens dat het helemaal goed komt met hem!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
. Hopelijk lukt het je om zo nog wat uurtjes slaap te pakken.
vrijdag 20 maart 2015 om 00:42
quote:SuzanneSuus schreef op 20 maart 2015 @ 00:31:
Lees de melige berichten voor uit de Metro. Houd hij van muziek? Evt binnenkort radiootje meenemen?
Passen jullie ook op elkaar? Er is vast familiebegeleiding. A cepteer dat, omarm dat, het zal nu of straks nodig zijn.
Pffft, ik accepteer alles. De ene pedagoogelaar na de andere maatschappelijk werkerT komt langs, ze staan nog net niet in de rij. En ik vind het best (wat ik nooit van mezelf had verwacht). Niet dat ik echt iets nieuws van ze hoor, maar ik kan wel weer even lekker spuien.
Hij heeft internet en TV op zijn kamer, gratis nog wel (op de IC). Maar daar heeft hij weinig aan, want hij wordt in slaap gehouden. En hij zal ook wel een behoorlijke hersenschudding hebben, dus die radio laten we ook maar even uit.
Ik heb net een filmpje gezien. Degenen die het opnamen stonden erbij te giechelen. Die zou ik nou wel willen vermoorden, maar dat heeft ook zo weinig nut he.
Lees de melige berichten voor uit de Metro. Houd hij van muziek? Evt binnenkort radiootje meenemen?
Passen jullie ook op elkaar? Er is vast familiebegeleiding. A cepteer dat, omarm dat, het zal nu of straks nodig zijn.
Pffft, ik accepteer alles. De ene pedagoogelaar na de andere maatschappelijk werkerT komt langs, ze staan nog net niet in de rij. En ik vind het best (wat ik nooit van mezelf had verwacht). Niet dat ik echt iets nieuws van ze hoor, maar ik kan wel weer even lekker spuien.
Hij heeft internet en TV op zijn kamer, gratis nog wel (op de IC). Maar daar heeft hij weinig aan, want hij wordt in slaap gehouden. En hij zal ook wel een behoorlijke hersenschudding hebben, dus die radio laten we ook maar even uit.
Ik heb net een filmpje gezien. Degenen die het opnamen stonden erbij te giechelen. Die zou ik nou wel willen vermoorden, maar dat heeft ook zo weinig nut he.
vrijdag 20 maart 2015 om 00:45
Het zal in het ziekenhuis trouwens wel aangeboden worden, maar neem ook de psychologische hulp aan die het ziekenhuis aanbiedt. Ik heb dat afgeslagen maar achteraf heb ik daar spijt van, want ik heb er nog best veel last van. Dus zodra de psychiatrische hulp aan zijn/jullie bed zit: direct doen.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 20 maart 2015 om 01:00
quote:Lady-Voldemort schreef op 20 maart 2015 @ 00:42:
[...]
Pffft, ik accepteer alles. De ene pedagoogelaar na de andere maatschappelijk werkerT komt langs, ze staan nog net niet in de rij. En ik vind het best (wat ik nooit van mezelf had verwacht). Niet dat ik echt iets nieuws van ze hoor, maar ik kan wel weer even lekker spuien.
Hij heeft internet en TV op zijn kamer, gratis nog wel (op de IC). Maar daar heeft hij weinig aan, want hij wordt in slaap gehouden. En hij zal ook wel een behoorlijke hersenschudding hebben, dus die radio laten we ook maar even uit.
Ik heb net een filmpje gezien. Degenen die het opnamen stonden erbij te giechelen. Die zou ik nou wel willen vermoorden, maar dat heeft ook zo weinig nut he.
Spui waar het kan, nu en later. Je zou ook foto's kunnen maken, laten zien kan altijd nog, nee is ook een optie immers.
Mijn dovhter is ooit levensbedreigend ziek geweest. Een dagboek hield ik niet bij. Wel schreef ik ellenlange mails ( meer en minder uitgebreid) naar betrokkenen. Mijn hersenspinsels mailde ik naar de ouderbegeleider. Ik heb alle mails later bij elkaar gezet.
Ik wilde niet gebeld worden behalve door een aantal mensen, de rest mailde ik ( in 2 groepen dus, meer of minder uitgebreid). Het bellen was te verstorend.
Ik liet wel kaarten sturen, die heeft ze nog. Gewone, leuke, lieve kaarten, collages etc.
Van de giechelende kinderen word ik pissed en vast nog geen tiende van wat jullie voelen, godsamme!
Sterkte vrouw!
[...]
Pffft, ik accepteer alles. De ene pedagoogelaar na de andere maatschappelijk werkerT komt langs, ze staan nog net niet in de rij. En ik vind het best (wat ik nooit van mezelf had verwacht). Niet dat ik echt iets nieuws van ze hoor, maar ik kan wel weer even lekker spuien.
Hij heeft internet en TV op zijn kamer, gratis nog wel (op de IC). Maar daar heeft hij weinig aan, want hij wordt in slaap gehouden. En hij zal ook wel een behoorlijke hersenschudding hebben, dus die radio laten we ook maar even uit.
Ik heb net een filmpje gezien. Degenen die het opnamen stonden erbij te giechelen. Die zou ik nou wel willen vermoorden, maar dat heeft ook zo weinig nut he.
Spui waar het kan, nu en later. Je zou ook foto's kunnen maken, laten zien kan altijd nog, nee is ook een optie immers.
Mijn dovhter is ooit levensbedreigend ziek geweest. Een dagboek hield ik niet bij. Wel schreef ik ellenlange mails ( meer en minder uitgebreid) naar betrokkenen. Mijn hersenspinsels mailde ik naar de ouderbegeleider. Ik heb alle mails later bij elkaar gezet.
Ik wilde niet gebeld worden behalve door een aantal mensen, de rest mailde ik ( in 2 groepen dus, meer of minder uitgebreid). Het bellen was te verstorend.
Ik liet wel kaarten sturen, die heeft ze nog. Gewone, leuke, lieve kaarten, collages etc.
Van de giechelende kinderen word ik pissed en vast nog geen tiende van wat jullie voelen, godsamme!
Sterkte vrouw!
Je bent zelf een theepot
