Kinderen
alle pijlers
Bekkeninstabiliteit en je relatie
dinsdag 19 mei 2009 om 15:51
Ik weet niet zo goed of ik het hier moet zetten of bij relaties, maar ik doe het toch maar hier.
Ik ben nu 33 weken zwanger van ons eerste kindje, en loop vanaf week 17 al met bekkenklachten. Bekkeninstabiliteit was de conclusie van arts en fysio. Naast alle lichamelijke beperkingen, vind ik vooral het geestelijke aspect heel moeilijk. Ik moest na ongeveer 24 weken stoppen met hele dagen werken, alleen nog de ochtenden, en nu ben ik helemaal ziek thuis, 2 weken voordat mijn verlof in gaat. En thuis kan ik heel weinig. Ik kan onze hond niet uitlaten, ik kan niet schoonmaken, ik kan amper lopen en dus op pad, kortom: ik ben behoorlijk afhankelijk van mijn man.
En dat vind ik nog het moeilijkste, dat ik van hem afhankelijk ben. Ik voel me zelf heel nutteloos en bij vlagen ook behoorlijk depri, en bang voor de toekomst, hoe snel gaat dit weer over? Meestal kan ik positief zijn en vrolijk, maar ook regelmatig voel ik me heel rot. En dat heeft ook wel z'n weerslag op onze relatie. Mijn man heeft nog geen onvertogen woord gelaten hoor, hij doet alles voor me, zonder mopperen. Wat dat betreft is hij geweldig. Maar ik voel me een slechte vrouw, en ik ben soms ook wel bang dat hij het zat wordt. En wat gebeurt er dan?
Doordat ik niet veel kan, en ook weinig de deur uit kan, ben ik dus vaker somber, en dat is voor hem ook niet leuk. We hebben ook veel meer irritaties dan voorheen, en dat ligt voornamelijk aan mij, mijn lontje is kort, doordat ik pijn heb en me rot voel.
En ons seksleven is de laatste tijd ook niet meer wat het geweest is. Vaak heb ik te veel pijn of ben ik te moe om te seksen. En nogmaals, van hem geen onvertogen woord hoor, maar ik voel me er zelf zo slecht bij. Ik vind mezelf gewoon niet zo leuk meer als voorheen. Ik was altijd heel erg vrolijk, positief, ondernemend, altijd de hort op, leuke dingen bedenken. En nu ben ik iemand die grotendeels thuis zit, en ook nog eens vaak somber is door de pijn en door een piekerhoofd.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil, misschien anderen met ervaring? Hoe gingen jullie ermee om? Hoe was het na de bevalling?
Ik ben nu 33 weken zwanger van ons eerste kindje, en loop vanaf week 17 al met bekkenklachten. Bekkeninstabiliteit was de conclusie van arts en fysio. Naast alle lichamelijke beperkingen, vind ik vooral het geestelijke aspect heel moeilijk. Ik moest na ongeveer 24 weken stoppen met hele dagen werken, alleen nog de ochtenden, en nu ben ik helemaal ziek thuis, 2 weken voordat mijn verlof in gaat. En thuis kan ik heel weinig. Ik kan onze hond niet uitlaten, ik kan niet schoonmaken, ik kan amper lopen en dus op pad, kortom: ik ben behoorlijk afhankelijk van mijn man.
En dat vind ik nog het moeilijkste, dat ik van hem afhankelijk ben. Ik voel me zelf heel nutteloos en bij vlagen ook behoorlijk depri, en bang voor de toekomst, hoe snel gaat dit weer over? Meestal kan ik positief zijn en vrolijk, maar ook regelmatig voel ik me heel rot. En dat heeft ook wel z'n weerslag op onze relatie. Mijn man heeft nog geen onvertogen woord gelaten hoor, hij doet alles voor me, zonder mopperen. Wat dat betreft is hij geweldig. Maar ik voel me een slechte vrouw, en ik ben soms ook wel bang dat hij het zat wordt. En wat gebeurt er dan?
Doordat ik niet veel kan, en ook weinig de deur uit kan, ben ik dus vaker somber, en dat is voor hem ook niet leuk. We hebben ook veel meer irritaties dan voorheen, en dat ligt voornamelijk aan mij, mijn lontje is kort, doordat ik pijn heb en me rot voel.
En ons seksleven is de laatste tijd ook niet meer wat het geweest is. Vaak heb ik te veel pijn of ben ik te moe om te seksen. En nogmaals, van hem geen onvertogen woord hoor, maar ik voel me er zelf zo slecht bij. Ik vind mezelf gewoon niet zo leuk meer als voorheen. Ik was altijd heel erg vrolijk, positief, ondernemend, altijd de hort op, leuke dingen bedenken. En nu ben ik iemand die grotendeels thuis zit, en ook nog eens vaak somber is door de pijn en door een piekerhoofd.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil, misschien anderen met ervaring? Hoe gingen jullie ermee om? Hoe was het na de bevalling?
woensdag 20 mei 2009 om 13:16
quote:momo1980 schreef op 19 May 2009 @ 19:22:
En een geboortekaartje ontwerpen vind ik ook een goede tip, thanks!
Leuk! Ik heb zelf ook een geboortekaartje ontworpen. Ik ben heel blij met het resultaat. Het is zo veel persoonlijker dan een voorgedrukt geboortekaartje!
Weet je dat je gratis goede fotobewerk/tekenprogramma's kunt downloaden? Ze zijn vast niet zo geavanceerd als de nieuwste versie van Photoshop, maar je kunt er best veel mee. Ik heb mijn kaartje ontworpen in PhotoPlus 6.0, maar er zijn ook nog andere programma's. Leuke/mooie plaatjes kun je vinden op stockfoto-sites. Vaak moet je er wel iets voor betalen, maar ze zijn kwalitatief erg goed. Vaak zijn foto's hier in vector-formaat en dat wordt door PhotoPlus en veel andere foto/tekenprogramma's niet herkend. Je kunt echter een 30 dagen probeerversie van FreeHand MX downloaden, waarmee je ze kunt omzetten naar JPEG-formaat. Als je ze eerst in vector-formaat flink vergroot en dan omzet krijg je het beste resultaat.
Tot zo ver mijn ontdekkingen in ontwerp-land.
En een geboortekaartje ontwerpen vind ik ook een goede tip, thanks!
Leuk! Ik heb zelf ook een geboortekaartje ontworpen. Ik ben heel blij met het resultaat. Het is zo veel persoonlijker dan een voorgedrukt geboortekaartje!
Weet je dat je gratis goede fotobewerk/tekenprogramma's kunt downloaden? Ze zijn vast niet zo geavanceerd als de nieuwste versie van Photoshop, maar je kunt er best veel mee. Ik heb mijn kaartje ontworpen in PhotoPlus 6.0, maar er zijn ook nog andere programma's. Leuke/mooie plaatjes kun je vinden op stockfoto-sites. Vaak moet je er wel iets voor betalen, maar ze zijn kwalitatief erg goed. Vaak zijn foto's hier in vector-formaat en dat wordt door PhotoPlus en veel andere foto/tekenprogramma's niet herkend. Je kunt echter een 30 dagen probeerversie van FreeHand MX downloaden, waarmee je ze kunt omzetten naar JPEG-formaat. Als je ze eerst in vector-formaat flink vergroot en dan omzet krijg je het beste resultaat.
Tot zo ver mijn ontdekkingen in ontwerp-land.
woensdag 20 mei 2009 om 17:14
Kijk dat zijn nog een praktische tips allemaal, leuk!
Ik verwacht inderdaad niet dat het meteen na de bevalling over is, aangezien ik ook wel bv wil proberen te geven, maar ik hoop toch wel op verbetering.
Ik moet me ook inderdaad gelukkig prijzen dat ik uberhaupt zwanger ben, het kind gezond is, dat ik een lieve man en vrienden en familie heb, want hulp krijg ik genoeg.
Ik weet even niet wie het schreef, maar ik wil me ook richten op het proberen een zo leuk mogelijke vrouw te zijn. Dus leuk aankleden, lekker eten koken, gezellig zijn, en samen genieten van wat we allemaal wel kunnen doen. En dat sombere echt proberen niet de overhand te laten krijgen.
Ik moet zeggen, o.a. door dit topic voel ik me al een stuk beter. Dus iedereen bedankt daarvoor En Yamuna, ik ga idd de fysio eens vragen wat ik kan doen in het zwembad. Mijn moeder gaat elke vrijdag, dus vanaf nu ga ik gewoon met haar mee.
Ik verwacht inderdaad niet dat het meteen na de bevalling over is, aangezien ik ook wel bv wil proberen te geven, maar ik hoop toch wel op verbetering.
Ik moet me ook inderdaad gelukkig prijzen dat ik uberhaupt zwanger ben, het kind gezond is, dat ik een lieve man en vrienden en familie heb, want hulp krijg ik genoeg.
Ik weet even niet wie het schreef, maar ik wil me ook richten op het proberen een zo leuk mogelijke vrouw te zijn. Dus leuk aankleden, lekker eten koken, gezellig zijn, en samen genieten van wat we allemaal wel kunnen doen. En dat sombere echt proberen niet de overhand te laten krijgen.
Ik moet zeggen, o.a. door dit topic voel ik me al een stuk beter. Dus iedereen bedankt daarvoor En Yamuna, ik ga idd de fysio eens vragen wat ik kan doen in het zwembad. Mijn moeder gaat elke vrijdag, dus vanaf nu ga ik gewoon met haar mee.
woensdag 20 mei 2009 om 18:51
Hoi hoi,
Herkenbare verhalen hier allemaal. Ik ben nu 30 weken zwanger van ons eerste kindje en heb sinds de 15e week last van bekkeninstabiliteit. Sinds week 24 werk ik 6 uur per dag ipv 8 (of meer) en sinds week 29 werk ik nu nog maar 4 uur per dag. Mijn verlof gaat in week 33 in (1 weekje vakantie ervoor geplakt).
Ik kan ook bar weinig doen en eigenlijk weet ik donders goed dat ik nog steeds veel en veel te veel doe momenteel. Ik heb nog nooit credits opgebouwd bij mijn lief qua huishouden. Hij deed vrijwel altijd alles al. Maar sinds ik zwanger ben, wonen we groter en heb ik wel beloofd meer in het huishouden te gaan doen... alleen lukt dat nu dus niet door zwangerschapsklachten. Eerst inderdaad door de moeheid en misselijkheid en vervolgens vanaf week 15 de bekkeninstabiliteit.
Helaas heeft mijn lief daar niet altijd evenveel begrip voor (gehad). Gelukkig houdt ie de laatste tijd wel steeds meer rekening er mee. Hij ziet nu in dat sommige dingen gewoon écht niet meer gaan (zware boodschappen doen, stofzuigen en andere huishoudelijke zaken).
Toch, ik vind het erg moeilijk. Op mijn werk vind ik het ook lastig om na 4 uur werken weer naar huis te gaan, terwijl er nog zoveel ligt en ik in rotvaart mijn vervangster aan het inwerken ben. Nu blijkt er een collega te zijn die loopt te klagen (bij de leidinggevende) omdat ik mijn werk niet afkrijg en straks alles op haar bordje komt... pfff. Ik was daar vanmiddag erg van over de zeik (om het maar even eerlijk te stellen zo).
Hopelijk is het herstel straks redelijk te doen. Ik maak me wel een beetje zorgen over hoe ik er fysiek aan toe ben de eerste weken. Kan ik wel mijn baby optillen, omdraaien, op de commode leggen, bukken als er iets valt, etc.
Herkenbare verhalen hier allemaal. Ik ben nu 30 weken zwanger van ons eerste kindje en heb sinds de 15e week last van bekkeninstabiliteit. Sinds week 24 werk ik 6 uur per dag ipv 8 (of meer) en sinds week 29 werk ik nu nog maar 4 uur per dag. Mijn verlof gaat in week 33 in (1 weekje vakantie ervoor geplakt).
Ik kan ook bar weinig doen en eigenlijk weet ik donders goed dat ik nog steeds veel en veel te veel doe momenteel. Ik heb nog nooit credits opgebouwd bij mijn lief qua huishouden. Hij deed vrijwel altijd alles al. Maar sinds ik zwanger ben, wonen we groter en heb ik wel beloofd meer in het huishouden te gaan doen... alleen lukt dat nu dus niet door zwangerschapsklachten. Eerst inderdaad door de moeheid en misselijkheid en vervolgens vanaf week 15 de bekkeninstabiliteit.
Helaas heeft mijn lief daar niet altijd evenveel begrip voor (gehad). Gelukkig houdt ie de laatste tijd wel steeds meer rekening er mee. Hij ziet nu in dat sommige dingen gewoon écht niet meer gaan (zware boodschappen doen, stofzuigen en andere huishoudelijke zaken).
Toch, ik vind het erg moeilijk. Op mijn werk vind ik het ook lastig om na 4 uur werken weer naar huis te gaan, terwijl er nog zoveel ligt en ik in rotvaart mijn vervangster aan het inwerken ben. Nu blijkt er een collega te zijn die loopt te klagen (bij de leidinggevende) omdat ik mijn werk niet afkrijg en straks alles op haar bordje komt... pfff. Ik was daar vanmiddag erg van over de zeik (om het maar even eerlijk te stellen zo).
Hopelijk is het herstel straks redelijk te doen. Ik maak me wel een beetje zorgen over hoe ik er fysiek aan toe ben de eerste weken. Kan ik wel mijn baby optillen, omdraaien, op de commode leggen, bukken als er iets valt, etc.
maandag 25 mei 2009 om 07:31
quote:Luaska schreef op 20 mei 2009 @ 18:51:
Hopelijk is het herstel straks redelijk te doen. Ik maak me wel een beetje zorgen over hoe ik er fysiek aan toe ben de eerste weken. Kan ik wel mijn baby optillen, omdraaien, op de commode leggen, bukken als er iets valt, etc.
voor alles is een oplossing, liet ik kleertjes vallen? dan pakte ik nieuwe. In de kraamweek deed de kraamverzorgster yammini in bad omdat ik niet zolang kon staan. Dat de kraamverzorgster weg was zette ik het badje op de grond en ging ik op mn kont zitten en deed haar zo in bad, commode kussen ernaast "problem solved"
traplopen durfte ik in eersteninstantie niet met yammini na twee weken had ik hhet draagdoekknopen onder de knie en deed haar in de draagdoek en dan schoof ik trede voor trede op mn billen de trap of en of af . dan had ik twee handen om me vast te houden.
yammini lag in t begin in de kinderwagen bak naast mn bed, zodat ik niet naar haar kamertje hoefde te lopen voor nachtvoedingen. en zo had ik voor nog meer dingen "oplossingen"
Wat je niet kan ... laat het los ... frustreer je er niet over probeer een andere weg te vinden.
wat ik wel heel erg vond toen ik een keer op de bank in slaap was gevallen kon ik niet meer opstaan en yammini lag te huilen. de pijn was vreselijk, en het babygehuil nog veel erger toen heb ik de buuv gebeld om te vragen of ze direct wilde komen om yammini uit de box te halen en mij omhoog te helpen.
omdat het wel vaker gebeurde dat ik niet zelfstandig op kon staan van bank of bed had ik buuv en huissleutel gegeven voor gevallen van "nood"
Hopelijk is het herstel straks redelijk te doen. Ik maak me wel een beetje zorgen over hoe ik er fysiek aan toe ben de eerste weken. Kan ik wel mijn baby optillen, omdraaien, op de commode leggen, bukken als er iets valt, etc.
voor alles is een oplossing, liet ik kleertjes vallen? dan pakte ik nieuwe. In de kraamweek deed de kraamverzorgster yammini in bad omdat ik niet zolang kon staan. Dat de kraamverzorgster weg was zette ik het badje op de grond en ging ik op mn kont zitten en deed haar zo in bad, commode kussen ernaast "problem solved"
traplopen durfte ik in eersteninstantie niet met yammini na twee weken had ik hhet draagdoekknopen onder de knie en deed haar in de draagdoek en dan schoof ik trede voor trede op mn billen de trap of en of af . dan had ik twee handen om me vast te houden.
yammini lag in t begin in de kinderwagen bak naast mn bed, zodat ik niet naar haar kamertje hoefde te lopen voor nachtvoedingen. en zo had ik voor nog meer dingen "oplossingen"
Wat je niet kan ... laat het los ... frustreer je er niet over probeer een andere weg te vinden.
wat ik wel heel erg vond toen ik een keer op de bank in slaap was gevallen kon ik niet meer opstaan en yammini lag te huilen. de pijn was vreselijk, en het babygehuil nog veel erger toen heb ik de buuv gebeld om te vragen of ze direct wilde komen om yammini uit de box te halen en mij omhoog te helpen.
omdat het wel vaker gebeurde dat ik niet zelfstandig op kon staan van bank of bed had ik buuv en huissleutel gegeven voor gevallen van "nood"
maandag 25 mei 2009 om 07:35
maandag 25 mei 2009 om 09:28
Nou dan zal ik voor je duimen dat je hem krijgt! Dat zou wel heel fijn zijn!
Ik heb eindelijk besloten dat ik deze week een rolstoel ga halen bij de thuiszorg. Lokkertje van mijn man: ik krijg voor de geboorte zometeen een diamantje in mijn trouwring erbij, en daarvoor moeten we samen naar een goede juwelier. Dus die rolstoel moet er wel komen Ik weet niet of ik er veel in zal zitten, maar het feit dat ik hem ga halen is al heel wat.
Luaska wat vervelend dat je man en je collega's niet altijd veel begrip hebben. Dat lijkt me helemaal rot. Gelukkig is dat bij mij altijd wel zo geweest, en nog steeds zo. Dat scheelt toch wel een hoop.
Ik heb eindelijk besloten dat ik deze week een rolstoel ga halen bij de thuiszorg. Lokkertje van mijn man: ik krijg voor de geboorte zometeen een diamantje in mijn trouwring erbij, en daarvoor moeten we samen naar een goede juwelier. Dus die rolstoel moet er wel komen Ik weet niet of ik er veel in zal zitten, maar het feit dat ik hem ga halen is al heel wat.
Luaska wat vervelend dat je man en je collega's niet altijd veel begrip hebben. Dat lijkt me helemaal rot. Gelukkig is dat bij mij altijd wel zo geweest, en nog steeds zo. Dat scheelt toch wel een hoop.
maandag 25 mei 2009 om 09:36
Momo, ik vond die rolstoel eerder ook een gruwel, maar nu ben ik er echt heel blij mee.
Het is ook de enige manier om nog een beetje het huis uit te komen... Als we ergens op visite gaan, neem ik hem niet mee, van de auto naar de deur lopen gaat nog net.
Maar we nemen hem wel mee boodschappen doen, winkelen, stukje wandelen in het goede weer, speeltuin, dierentuin..
Bij de dierentuin hoefde mijn man laatst geen entree te betalen omdat hij 'de begeleider van een invalide' was, haha! Zo heb je er zelfs nog wat aan.
En mensen kijken je echt niet zo raar aan, dat valt wel mee.
Ik zie ze soms alleen een beetje maf kijken als ik vanuit de rolstoel zelf opsta om bijvoorbeeld op een normale terrasstoel te gaan zitten. Terwijl je aan mijn manier van opstaan toch duidelijk kan zien dat dat niet gemakkelijk gaat.
Probeer het gewoon! Het geeft echt weer een stukje vrijheid.
Yamuna: een scootmobiel, tjonge. Da's dan weer een stap verder. Ik hoop dat je hem krijgt en dat je er veel aan hebt. Ik vind het eerlijk gezegd wel confronterend dat jij er nog zp'n last van hebt. Zie je wel verbetering? Heftig hoor voor je.
Het is ook de enige manier om nog een beetje het huis uit te komen... Als we ergens op visite gaan, neem ik hem niet mee, van de auto naar de deur lopen gaat nog net.
Maar we nemen hem wel mee boodschappen doen, winkelen, stukje wandelen in het goede weer, speeltuin, dierentuin..
Bij de dierentuin hoefde mijn man laatst geen entree te betalen omdat hij 'de begeleider van een invalide' was, haha! Zo heb je er zelfs nog wat aan.
En mensen kijken je echt niet zo raar aan, dat valt wel mee.
Ik zie ze soms alleen een beetje maf kijken als ik vanuit de rolstoel zelf opsta om bijvoorbeeld op een normale terrasstoel te gaan zitten. Terwijl je aan mijn manier van opstaan toch duidelijk kan zien dat dat niet gemakkelijk gaat.
Probeer het gewoon! Het geeft echt weer een stukje vrijheid.
Yamuna: een scootmobiel, tjonge. Da's dan weer een stap verder. Ik hoop dat je hem krijgt en dat je er veel aan hebt. Ik vind het eerlijk gezegd wel confronterend dat jij er nog zp'n last van hebt. Zie je wel verbetering? Heftig hoor voor je.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
maandag 25 mei 2009 om 09:54
Hai dames,
mijn verhaal is eigenlijk anders dan dat van jullie, maar ik lees met veel interesse. Ik heb namelijk last van bekkeninstabiliteit, maar ben niet zwanger. Nooit geweten, maar kennelijk kun je er ook last van krijgen onder invloed van hormonen in je vruchtbare jaren, dezelfde hormonen die er tijdens een zwangerschap voor zorgen. Ik weet dus al voor ik ooit zwanger word dat het problematisch gaat zijn en ben er toch wel bang voor. Mijn fysiotherapeut geeft me oefeningen en ik heb met hem besproken wat er gebeurt als ik zwanger zou worden, hij heeft in de praktijk een collega die gespecialiseerd is in zwangere vrouwen en ik weet dus direct dat ik voorzorgsmaatregelen moet nemen, maar toch maakt het me onzeker en nerveus. Is niet echt een zinvolle bijdrage, sorry daarvoor Momo maar ik wilde het even kwijt.
mijn verhaal is eigenlijk anders dan dat van jullie, maar ik lees met veel interesse. Ik heb namelijk last van bekkeninstabiliteit, maar ben niet zwanger. Nooit geweten, maar kennelijk kun je er ook last van krijgen onder invloed van hormonen in je vruchtbare jaren, dezelfde hormonen die er tijdens een zwangerschap voor zorgen. Ik weet dus al voor ik ooit zwanger word dat het problematisch gaat zijn en ben er toch wel bang voor. Mijn fysiotherapeut geeft me oefeningen en ik heb met hem besproken wat er gebeurt als ik zwanger zou worden, hij heeft in de praktijk een collega die gespecialiseerd is in zwangere vrouwen en ik weet dus direct dat ik voorzorgsmaatregelen moet nemen, maar toch maakt het me onzeker en nerveus. Is niet echt een zinvolle bijdrage, sorry daarvoor Momo maar ik wilde het even kwijt.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 25 mei 2009 om 10:10
Tjonge Bonny, dat is ook wat zeg.
En je hebt wel een kinderwens, begrijp ik?
Ik kan me voorstellen dat je dat moeilijk vindt.
Heb je er nu veel last van? Ik bedoel: beperkt het je in werk, huishouden, slik je pijnstillers?
Als ik je één tip mag geven: stel je prioriteiten goed. Als je zwanger mocht raken, focus je dan op de belangrijke dingen (eigen welbevinden, je relatie, je familie) en laat de minder belangrijke dingen (je werk, huishouden) als eerste schieten.
En je hebt wel een kinderwens, begrijp ik?
Ik kan me voorstellen dat je dat moeilijk vindt.
Heb je er nu veel last van? Ik bedoel: beperkt het je in werk, huishouden, slik je pijnstillers?
Als ik je één tip mag geven: stel je prioriteiten goed. Als je zwanger mocht raken, focus je dan op de belangrijke dingen (eigen welbevinden, je relatie, je familie) en laat de minder belangrijke dingen (je werk, huishouden) als eerste schieten.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
maandag 25 mei 2009 om 10:47
Hoi Broedkippetje,
ja het is best wel heftig, heb wel wat traantjes gelaten toen ik het hoorde. Ik heb zeker een kinderwens, maar ik zit op dit moment met het zogenoemde dertigersdilemma (ben 26) Wat wil ik allemaal in het leven. Daarbij komt dat je altijd verhalen hoort en leest over dat het krijgen van kinderen echt niet alleen maar leuk is en zo. Ik ben me er echt wel van bewust dat het alleen de heftige verhalen zijn die je leest, want de "gewone" verhalen waarin iedereen blij is, verkopen niet, maar het remt me wel een beetje. En nu de wetenschap da het voor mij alles behalve gemakkelijk gaat zijn, ook dat drukt de feestvreugde wel. Het is gewoon zo lastig dat je niet weet wat je ervoor terug krijgt, dan weet je veel meer waar je het voor doet. Vrienden van mij hebben een kindje en als ik hem zie, dan denk ik ach doe er maar 6. (Het is een ongekend gemakkelijk kindje, dat ook nog eens stapelgek is op mij) Maar de baby van mijn schoonzus bijvoorbeeld is echt een huilbaby, en dan denk ik, laat maar even nog.
Lastige keuzes allemaal. Wel een heel goede tip die je me geeft, mezelf kennende weet ik dat dat echt mijn grootste uitdaging gaat zijn. Dat en de frustratie. Iemand hier heel opbeurende dingen over wat je er voor terug krijgt?
ja het is best wel heftig, heb wel wat traantjes gelaten toen ik het hoorde. Ik heb zeker een kinderwens, maar ik zit op dit moment met het zogenoemde dertigersdilemma (ben 26) Wat wil ik allemaal in het leven. Daarbij komt dat je altijd verhalen hoort en leest over dat het krijgen van kinderen echt niet alleen maar leuk is en zo. Ik ben me er echt wel van bewust dat het alleen de heftige verhalen zijn die je leest, want de "gewone" verhalen waarin iedereen blij is, verkopen niet, maar het remt me wel een beetje. En nu de wetenschap da het voor mij alles behalve gemakkelijk gaat zijn, ook dat drukt de feestvreugde wel. Het is gewoon zo lastig dat je niet weet wat je ervoor terug krijgt, dan weet je veel meer waar je het voor doet. Vrienden van mij hebben een kindje en als ik hem zie, dan denk ik ach doe er maar 6. (Het is een ongekend gemakkelijk kindje, dat ook nog eens stapelgek is op mij) Maar de baby van mijn schoonzus bijvoorbeeld is echt een huilbaby, en dan denk ik, laat maar even nog.
Lastige keuzes allemaal. Wel een heel goede tip die je me geeft, mezelf kennende weet ik dat dat echt mijn grootste uitdaging gaat zijn. Dat en de frustratie. Iemand hier heel opbeurende dingen over wat je er voor terug krijgt?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 25 mei 2009 om 10:51
O en in antwoord op je vraag, ja ik heb er wel last van. Eens in de zoveel tijd houdt mijn lichaam er volledig mee op en dan kan ik 2 weken plat, moet ik zelfs aan en uitgekleed worden door Donny, omdat ik niet eens bij mijn voeten kan. Ik mag niet meer fulltime weken, wat ervoor heeft gezorgd dat ik mijn huidige baan over 4 weken kwijt ben, die is 40 upw, en ik ben dus druk op zoek naar iets voor 32 upw. Verder moet ik goed in de gaten houden wat ik doe en hoe ik zit en heb ik gemekrt dat ik niet heel lang kan staan. Hoop dat het met de oefeningen van de fysio weer beter gaat, heb ook lange periodes waarin ik nergens last van heb, maar dat is nu echt niet in zicht.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 25 mei 2009 om 11:01
Tjonge hee, dat valt niet mee.
Is er niet ergens in nederland een gynaecoloog, orthopeed of andere arts oid die super-gespecialiseerd is in bekken-instabiliteit, en bij wie je eens op consult zou kunnen om te bespreken waar je op moet rekenen als je zwanger wordt? Niemand kan dat natuurlijk voorspellen, maar wellicht heeft die persoon er het meest kijk op en heeft hij/zij tips.
Wat betreft wat je ervoor terug krijgt: tja.
Mijn eerste zwangerschap was ook drama, maar sinds mijn zoon er is is er serieus geen avond voorbij gegaan, dat ik niet denk: 'wat heb ik een ongeloofelijke mazzel met dat prachtige ventje dat hier zo zoet in bed ligt te slapen'. Ik kan hem regelmatig achter het behang plakken, vind het heerlijk als hij er NIET is, maar als het puntje bij het paaltje komt is hij echt het allermooiste wat me ooit is overkomen. Naast mijn man dan.
En die gedachte houdt me ook nu weer op de been (helaas niet letterlijk); dat het me gegeven is dat ik nog zo'n ding in mijn buik heb, maakt het het absoluut waard.
Maar ik kan me wel voorstellen dat als deze klachten na de bevalling nog heel lang aanhouden en me beperken, dat dat onze beslissing over een eventuele derde zou beïnvloeden.
Is er niet ergens in nederland een gynaecoloog, orthopeed of andere arts oid die super-gespecialiseerd is in bekken-instabiliteit, en bij wie je eens op consult zou kunnen om te bespreken waar je op moet rekenen als je zwanger wordt? Niemand kan dat natuurlijk voorspellen, maar wellicht heeft die persoon er het meest kijk op en heeft hij/zij tips.
Wat betreft wat je ervoor terug krijgt: tja.
Mijn eerste zwangerschap was ook drama, maar sinds mijn zoon er is is er serieus geen avond voorbij gegaan, dat ik niet denk: 'wat heb ik een ongeloofelijke mazzel met dat prachtige ventje dat hier zo zoet in bed ligt te slapen'. Ik kan hem regelmatig achter het behang plakken, vind het heerlijk als hij er NIET is, maar als het puntje bij het paaltje komt is hij echt het allermooiste wat me ooit is overkomen. Naast mijn man dan.
En die gedachte houdt me ook nu weer op de been (helaas niet letterlijk); dat het me gegeven is dat ik nog zo'n ding in mijn buik heb, maakt het het absoluut waard.
Maar ik kan me wel voorstellen dat als deze klachten na de bevalling nog heel lang aanhouden en me beperken, dat dat onze beslissing over een eventuele derde zou beïnvloeden.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
maandag 25 mei 2009 om 11:17
Dat klinkt in ieder geval opbeurend, ben ook blij dat ik mijn vriendin veel kan vragen over zwanger zijn, kindje hebben, je relatie na de geboorte, enz. Maar ik vind het zeker ook hoopgevend dat je het nog eens aandurft, omdat het het echt waard is. Thanks!
En ja, van mijn baan baal ik ook, ik moet echt met mijn enus op de feiten dat ik een stap terug moet doen, hoop dat ik snel iets leuks anders ga vinden...
En ja, van mijn baan baal ik ook, ik moet echt met mijn enus op de feiten dat ik een stap terug moet doen, hoop dat ik snel iets leuks anders ga vinden...
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 25 mei 2009 om 11:53
Jeetje Bonny dat is moeilijk, rot van je baan ook. Tja, iets nuttigs zeggen over wat je er voor terug krijgt kan ik niet, want dit wordt ons eerste kindje. Wat ik wel al weet is dat ik nu al heel veel van die kleine hou en dat ik wel geniet van alle trapjes en stompjes in mijn buik. De bekkeninstabiliteit zou me er ook niet van weerhouden ooit voor een 2e te gaan. Al denk ik dat er wel wat jaartjes tussen gaan zitten.
Maar is er voor jou niks te doen zodat het weggaat? Of als je hormonen minder worden, over een paar jaar ofzo?, gaat het dan over?
Maar is er voor jou niks te doen zodat het weggaat? Of als je hormonen minder worden, over een paar jaar ofzo?, gaat het dan over?
maandag 25 mei 2009 om 12:00
Hai Momo,
ben in behandeling bij de fysio en moet veel oefeningen doen, verder is er niks tegen te doen. Hoop inderdaad dat als mijn hormoonhuishouding verandert, dat het minder wordt, maar bij een zwangerschap is het natuurlijk direct raak.
Ik denk dat het voor ons gaat betekenen dat we heel zorgvuldig moeten gaan plannen, niet zomaar gaan beginnen met proberen een kindje te krijgen als het een beetje uitkomt, maar pas echt als de situatie heel stabiel is. Stel dat ik dan heel lang thuis moet zitten, is dat wat op te vangen. Maar ik kijk er niet naar uit nee.
Ik denk dat ik maar eens een topic ga openen op de kinderpijler, of iedereen me even kan zeggen hoe leuk het is
Voor jou een dikke
ben in behandeling bij de fysio en moet veel oefeningen doen, verder is er niks tegen te doen. Hoop inderdaad dat als mijn hormoonhuishouding verandert, dat het minder wordt, maar bij een zwangerschap is het natuurlijk direct raak.
Ik denk dat het voor ons gaat betekenen dat we heel zorgvuldig moeten gaan plannen, niet zomaar gaan beginnen met proberen een kindje te krijgen als het een beetje uitkomt, maar pas echt als de situatie heel stabiel is. Stel dat ik dan heel lang thuis moet zitten, is dat wat op te vangen. Maar ik kijk er niet naar uit nee.
Ik denk dat ik maar eens een topic ga openen op de kinderpijler, of iedereen me even kan zeggen hoe leuk het is
Voor jou een dikke
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 25 mei 2009 om 12:59
Hoi,
Ik heb bij beide zwangerschappen ook BI gehad. Bij de eerste heb ik gewerkt totdat ik (te vroeg) moest bevallen. Kon ook weinig doen. Niet meer lopend naar de winkels etc. Fysio zat daar ook en lopend was het een rotstukje, maar moest echt met de auto en dat duurde echt veel langer. Vond het best wel genant. Omdat dochter met 33w3d kwam, weet ik niet hoe heftig het geweest zou zijn als ik nog langer doorgelopen had. Weet wel dat ik pijn had etc, maar voelde me toen niet echt depri. Was wel paar weekjes van te voren minder gaan werken en andere werkzaamheden.
Na de bevalling heb ik eventjes last gehad, maar toen dochter thuis kwam uit het ziekenhuis kon ik gewoon weer lekker naar de winkels lopen en ditmaal achter de wagen met mijn grote trots erin.
Bij mijn 2e kindje kreeg ik al heel snel BI, al voor de 12 weken en met week 14 had ik al fysio. Had er veel meer last van. Uiteindelijk nog lang doorgemodderd met mijn werk, maar ben half december gestopt (uitgerekend half maart). Ik had tijdens deze zwangerschap echt veel pijn. Kon erg weinig. Als ik 's avonds zat, kon ik niet eens meer opstaan. In het begin kon ik nog wel met mijn dochter naar de winkels, maar dat werd ook steeds minder. Ik heb mijn vriend nooit moeilijk horen doen, die vond het vooral voor mijn heel erg. Leuke dingen konden ook niet echt meer na de 25 weken (toen werd het echt erger)Gelukkig paste mijn schoonmoeder regelmatig op en vriend deed ook een hoop. In januari heb ik toen al mijn ribben gekneusd en kon echt niets meer, behalve op de bank zitten., Door al die rust, is mijn BI eigenlijk overgegaan. Kon echt niet meer naar de winkels of mijn dochter tillen. Dus die absolute rust heeft iig mijn BI over laten gaan (grotendeels) Na de (wederom) vroeggeboorte van zoon had ik ook geen last meer van BI en kon weer lekker boodschappen doen toen hij eindelijk thuis was.
Ik weet wel dat ik me vooral tijdens de 2e keer heel schuldig voelde tov mijn dochtertje. Wat had zij nou aan zo'n moeder. Zat soms hele dagen binnen.
Maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen!
Verwijt je zelf niets! En probeer zo nu en dan toch iets leuks te ondernemen. Al is het maar met de auto naar de Prenatal voor iets. Een lief truitje helpt je weer herinneren waar je het allemaal voor doet....
Heel veel succes!
Ik heb bij beide zwangerschappen ook BI gehad. Bij de eerste heb ik gewerkt totdat ik (te vroeg) moest bevallen. Kon ook weinig doen. Niet meer lopend naar de winkels etc. Fysio zat daar ook en lopend was het een rotstukje, maar moest echt met de auto en dat duurde echt veel langer. Vond het best wel genant. Omdat dochter met 33w3d kwam, weet ik niet hoe heftig het geweest zou zijn als ik nog langer doorgelopen had. Weet wel dat ik pijn had etc, maar voelde me toen niet echt depri. Was wel paar weekjes van te voren minder gaan werken en andere werkzaamheden.
Na de bevalling heb ik eventjes last gehad, maar toen dochter thuis kwam uit het ziekenhuis kon ik gewoon weer lekker naar de winkels lopen en ditmaal achter de wagen met mijn grote trots erin.
Bij mijn 2e kindje kreeg ik al heel snel BI, al voor de 12 weken en met week 14 had ik al fysio. Had er veel meer last van. Uiteindelijk nog lang doorgemodderd met mijn werk, maar ben half december gestopt (uitgerekend half maart). Ik had tijdens deze zwangerschap echt veel pijn. Kon erg weinig. Als ik 's avonds zat, kon ik niet eens meer opstaan. In het begin kon ik nog wel met mijn dochter naar de winkels, maar dat werd ook steeds minder. Ik heb mijn vriend nooit moeilijk horen doen, die vond het vooral voor mijn heel erg. Leuke dingen konden ook niet echt meer na de 25 weken (toen werd het echt erger)Gelukkig paste mijn schoonmoeder regelmatig op en vriend deed ook een hoop. In januari heb ik toen al mijn ribben gekneusd en kon echt niets meer, behalve op de bank zitten., Door al die rust, is mijn BI eigenlijk overgegaan. Kon echt niet meer naar de winkels of mijn dochter tillen. Dus die absolute rust heeft iig mijn BI over laten gaan (grotendeels) Na de (wederom) vroeggeboorte van zoon had ik ook geen last meer van BI en kon weer lekker boodschappen doen toen hij eindelijk thuis was.
Ik weet wel dat ik me vooral tijdens de 2e keer heel schuldig voelde tov mijn dochtertje. Wat had zij nou aan zo'n moeder. Zat soms hele dagen binnen.
Maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen!
Verwijt je zelf niets! En probeer zo nu en dan toch iets leuks te ondernemen. Al is het maar met de auto naar de Prenatal voor iets. Een lief truitje helpt je weer herinneren waar je het allemaal voor doet....
Heel veel succes!
maandag 25 mei 2009 om 13:01
