Kinderen
alle pijlers
Besluit om voor 2e te gaan: wanneer, hoe zeker ga ik worden?
zondag 21 juli 2019 12:23
Hoi!
Al tijden ben af en toe meelezer, nu toch maar eens een account aangemaakt.
Man en ik zijn dertigers, hebben een lieve grappige dreumes van nu ruim 1,5 jaar. De zwangerschap is vrij heftig geweest, heel vermoeid geweest en achteraf gezien ook teveel over mn grenzen gegaan oa met te lang/hard doorwerken (maarja, achteraf praten is altijd makkelijk). Ook de bevalling verliep helaas niet ongecompliceerd waardoor het lang heeft geduurd voordat ik weer wat fit was. En uiteraard ook een veranderd lijf, extra kilo's, hormonen die weer in balans moesten komen. Inmiddels voel ik me alweer een tijdje redelijk "normaal", dreumes doet het goed, zorgtaken mooi verdeeld met man en ook mn werk gaat lekker.
Steeds vaker begin ik te denken aan de mogelijkheid van een tweede. Maar ik zit en blijf enorm in dubio. Aan de ene kant ben ik heel blij met hoe ons leventje nu loopt, en ben ik bang dit met een nieuwe zwangerschap overhoop te gooien. Heb in eerste zwangerschap een lange periode gehad dat ik echt niks kon, dat zou betekenen dat zorg voor dreumes dan volledig op mijn man neerkomt en dat ik niet kan werken. Ergens voel ik ook een soort loyaliteit naar mn collega's, er is al iemand deels uitgevallen door ziekte, als ik ook nog uitval wordt het voor de rest nog zwaarder. En diep vanbinnen ben ik toch ook bang voor complicaties, voor de problemen die ik in zwangerschap en bij bevalling heb gehad is een risico op herhaling waardoor ik in ieder geval in het ziekenhuis moet bevallen. Dus ergens denk ik; waarom risico nemen als het nu zo goed gaat, wil ik mn lijf dit weer aandoen?
Aan de andere kant hebben we altijd gezegd een gezin met meerdere kinderen te willen, beide hebben we onze gezinnen met broers/zussen als heel fijn ervaren als kind. Weet zeker dat dreumes een broertje/zusje fantastisch zou vinden. De keuze voor de eerste was meer rationeel dan emotioneel: had wel het toekomstbeeld met kinderen voor me maar had op dat moment geen allesoverheersende kinderwens zoals sommigen dat hebben. Ben ook wel een type die alle voordelen en nadelen tegen elkaar afweegt en daarbij de neiging heb de nadelen zwaarder te laten wegen. En uiteindelijk dus heel blij dat we er toen wel voor zijn gegaan. Denk gezien hoe het bij de eerste ging dat er nu ook niet een hele sterke kinderwens gaat komen. En misschien maakt uitstellen uiteindelijk de stap wel groter om te zetten? Ik vond ook zeker leuke kanten aan zwanger zijn en zou die bijzondere dingen nog best wel weer mee willen maken.
En dan de invloed van de omgeving. Mijn man ziet een tweede zeker zitten, weet ook dat ik tijd nodig heb gehad om fysiek weer wat bij te komen van het hele zwangerschap en bevallingsgebeuren. Maar hij heeft het er al steeds vaker over. De gezinnen waarin we zijn opgegroeid ook kleine leeftijdsverschillen; 2-3 jaar tussen de verschillende kinderen dus dat beïnvloedt ons beeld ook sterk denk ik. In mijn omgeving ook veel vriendinnen en collega's die allemaal 2 jaar tussen eerste en tweede hebben; wat ik vroeger ook altijd een mooi leeftijdsverschil vond (al ben ik nu heel blij dat ik niet na een dik jaar alweer zwanger was hoor). Nu ook al weer verschillende vriendinnen die een tweede hebben of waarvan ik weet dat ze voor een tweede willen gaan. Misschien toch ook een beetje FOMO van mijn kant?
Dus; de twijfel blijft: aan de ene kant is onze situatie nu prima, aan de andere kant de twijfel over of ik écht een tweede wil (en hoe zeker ik dat ga weten) en wanneer dan.
Toch langer verhaal geworden dan ik had gedacht. Wat is het doel van deze post, behalve het een keer van mezelf afschrijven en eens op een rijtje zetten?
Ik vraag me vooral af of er dames zijn die dit herkennen, hoe hebben jullie dit ervaren, welke keuze heb je gemaakt en ben je daar blij mee? Wat heeft je geholpen om beter beeld te krijgen van wat je echt wilt? Ik las in een topic een week geleden van iemand die twijfelde of haar gezin met 1 kindje compleet was (helaas kan ik dat topic niet meer terugvinden), de tip om de beslissing voor een tweede kindje letterlijk te parkeren, pas over een bepaalde tijd er weer serieus over na te denken. Misschien is dat iets om te doen? Want ik merk dat het me onbewust toch meer bezighoudt dan ik misschien zou willen, ook omdat ik weet dat de wens er bij mijn man wel duidelijk is en ik dus degene ben die (voor mijn gevoel) de knoop moet doorhakken.
Dank voor het lezen en voor jullie reacties
Al tijden ben af en toe meelezer, nu toch maar eens een account aangemaakt.
Man en ik zijn dertigers, hebben een lieve grappige dreumes van nu ruim 1,5 jaar. De zwangerschap is vrij heftig geweest, heel vermoeid geweest en achteraf gezien ook teveel over mn grenzen gegaan oa met te lang/hard doorwerken (maarja, achteraf praten is altijd makkelijk). Ook de bevalling verliep helaas niet ongecompliceerd waardoor het lang heeft geduurd voordat ik weer wat fit was. En uiteraard ook een veranderd lijf, extra kilo's, hormonen die weer in balans moesten komen. Inmiddels voel ik me alweer een tijdje redelijk "normaal", dreumes doet het goed, zorgtaken mooi verdeeld met man en ook mn werk gaat lekker.
Steeds vaker begin ik te denken aan de mogelijkheid van een tweede. Maar ik zit en blijf enorm in dubio. Aan de ene kant ben ik heel blij met hoe ons leventje nu loopt, en ben ik bang dit met een nieuwe zwangerschap overhoop te gooien. Heb in eerste zwangerschap een lange periode gehad dat ik echt niks kon, dat zou betekenen dat zorg voor dreumes dan volledig op mijn man neerkomt en dat ik niet kan werken. Ergens voel ik ook een soort loyaliteit naar mn collega's, er is al iemand deels uitgevallen door ziekte, als ik ook nog uitval wordt het voor de rest nog zwaarder. En diep vanbinnen ben ik toch ook bang voor complicaties, voor de problemen die ik in zwangerschap en bij bevalling heb gehad is een risico op herhaling waardoor ik in ieder geval in het ziekenhuis moet bevallen. Dus ergens denk ik; waarom risico nemen als het nu zo goed gaat, wil ik mn lijf dit weer aandoen?
Aan de andere kant hebben we altijd gezegd een gezin met meerdere kinderen te willen, beide hebben we onze gezinnen met broers/zussen als heel fijn ervaren als kind. Weet zeker dat dreumes een broertje/zusje fantastisch zou vinden. De keuze voor de eerste was meer rationeel dan emotioneel: had wel het toekomstbeeld met kinderen voor me maar had op dat moment geen allesoverheersende kinderwens zoals sommigen dat hebben. Ben ook wel een type die alle voordelen en nadelen tegen elkaar afweegt en daarbij de neiging heb de nadelen zwaarder te laten wegen. En uiteindelijk dus heel blij dat we er toen wel voor zijn gegaan. Denk gezien hoe het bij de eerste ging dat er nu ook niet een hele sterke kinderwens gaat komen. En misschien maakt uitstellen uiteindelijk de stap wel groter om te zetten? Ik vond ook zeker leuke kanten aan zwanger zijn en zou die bijzondere dingen nog best wel weer mee willen maken.
En dan de invloed van de omgeving. Mijn man ziet een tweede zeker zitten, weet ook dat ik tijd nodig heb gehad om fysiek weer wat bij te komen van het hele zwangerschap en bevallingsgebeuren. Maar hij heeft het er al steeds vaker over. De gezinnen waarin we zijn opgegroeid ook kleine leeftijdsverschillen; 2-3 jaar tussen de verschillende kinderen dus dat beïnvloedt ons beeld ook sterk denk ik. In mijn omgeving ook veel vriendinnen en collega's die allemaal 2 jaar tussen eerste en tweede hebben; wat ik vroeger ook altijd een mooi leeftijdsverschil vond (al ben ik nu heel blij dat ik niet na een dik jaar alweer zwanger was hoor). Nu ook al weer verschillende vriendinnen die een tweede hebben of waarvan ik weet dat ze voor een tweede willen gaan. Misschien toch ook een beetje FOMO van mijn kant?
Dus; de twijfel blijft: aan de ene kant is onze situatie nu prima, aan de andere kant de twijfel over of ik écht een tweede wil (en hoe zeker ik dat ga weten) en wanneer dan.
Toch langer verhaal geworden dan ik had gedacht. Wat is het doel van deze post, behalve het een keer van mezelf afschrijven en eens op een rijtje zetten?
Ik vraag me vooral af of er dames zijn die dit herkennen, hoe hebben jullie dit ervaren, welke keuze heb je gemaakt en ben je daar blij mee? Wat heeft je geholpen om beter beeld te krijgen van wat je echt wilt? Ik las in een topic een week geleden van iemand die twijfelde of haar gezin met 1 kindje compleet was (helaas kan ik dat topic niet meer terugvinden), de tip om de beslissing voor een tweede kindje letterlijk te parkeren, pas over een bepaalde tijd er weer serieus over na te denken. Misschien is dat iets om te doen? Want ik merk dat het me onbewust toch meer bezighoudt dan ik misschien zou willen, ook omdat ik weet dat de wens er bij mijn man wel duidelijk is en ik dus degene ben die (voor mijn gevoel) de knoop moet doorhakken.
Dank voor het lezen en voor jullie reacties
zondag 21 juli 2019 15:32
Ik heb altijd gezegd: "Ik wil meerdere kinderen en het liefst dicht op elkaar" tot nummer 1 er was en het eerste jaar met haar nogal heftig bleek (niet door haar of de zwangerschap, gelukkig). Ik heb altijd wel geweten dat ik graag een tweede wilde maar heb echt gewacht tot ik er zelf weer klaar voor was... Man was er iets eerder klaar voor dan ik. Inmiddels hoogzwanger van nummer 2. Peuter is bijna 3,5 en heel eerlijk? Ik vind het heel fijn dat peuter al wat zelfstandiger is, dat ik dingen beter uit kan leggen en dat ze het bewust meemaakt. Ook het idee dat peuter straks naar school gaat en ik nog lekker 1-op-1 tijd met baby heb vind ik fijn.
Ik hoor bij jou vooral praktische en tijdelijke bezwaren tegen een tweede. Ik zou zeggen: wacht gewoon even af tot het goed voelt. Want ik denk dat dat moment bij jou vanzelf komt. Je jongste is echt nog klein, geniet er van dat alles nu weer soepel gaat. Over een jaar gaat alles té makkelijk en denk je wellicht ineens: ja, nu is er ruimte voor een tweede! (Of niet, en dan is dat ook oké... maar ik lees eerlijk gezegd niet echt een definitieve 'mijn gezin is compleet' van jouw kant).
Ik hoor bij jou vooral praktische en tijdelijke bezwaren tegen een tweede. Ik zou zeggen: wacht gewoon even af tot het goed voelt. Want ik denk dat dat moment bij jou vanzelf komt. Je jongste is echt nog klein, geniet er van dat alles nu weer soepel gaat. Over een jaar gaat alles té makkelijk en denk je wellicht ineens: ja, nu is er ruimte voor een tweede! (Of niet, en dan is dat ook oké... maar ik lees eerlijk gezegd niet echt een definitieve 'mijn gezin is compleet' van jouw kant).
zondag 21 juli 2019 15:35
Ik lees alleen twijfels over de zwangerschap zelf, niet over het hebben van een tweede kind. Een zwangerschap is maar tijdelijk, zoals eerder gezegd. Maar ik heb geen kinderen en ben nog nooit zwanger geweest 
Ik kwam alleen om te vertellen dat mijn ouders tussen mij en mijn zus 2 miskramen hebben gehad. Hierdoor schelen wij 6 jaar maar we zijn super close met elkaar
Met mijn zusje scheel ik 2 jaar, hier ben ik ook close mee maar zij is toch ook heel close met mijn oudere broer en er zit 10 jaar tussen hun. Dus ik zou me zeker niet druk maken om hoeveel tijd er tussen je kinderen zit en wat 'normaal' is.
Ik kwam alleen om te vertellen dat mijn ouders tussen mij en mijn zus 2 miskramen hebben gehad. Hierdoor schelen wij 6 jaar maar we zijn super close met elkaar
Met mijn zusje scheel ik 2 jaar, hier ben ik ook close mee maar zij is toch ook heel close met mijn oudere broer en er zit 10 jaar tussen hun. Dus ik zou me zeker niet druk maken om hoeveel tijd er tussen je kinderen zit en wat 'normaal' is.
zondag 21 juli 2019 15:51
gsleutel schreef: ↑21-07-2019 15:32Ik hoor bij jou vooral praktische en tijdelijke bezwaren tegen een tweede. Ik zou zeggen: wacht gewoon even af tot het goed voelt. Want ik denk dat dat moment bij jou vanzelf komt. Je jongste is echt nog klein, geniet er van dat alles nu weer soepel gaat. Over een jaar gaat alles té makkelijk en denk je wellicht ineens: ja, nu is er ruimte voor een tweede! (Of niet, en dan is dat ook oké... maar ik lees eerlijk gezegd niet echt een definitieve 'mijn gezin is compleet' van jouw kant).
Ik lees juist alleen maar externe motivatie voor een tweede: "we hebben zelf broers en zussen", "in onze omgeving heeft iedereen twee kinderen", "mijn man wil een tweede". Ik lees nergens dat TO zelf een tweede wil. En dan schrijft ze ook nog over de praktische en tijdelijke bezwaren. Ik krijg niet de indruk dat TO een tweede wil.
zondag 21 juli 2019 15:54
Goed punt, ik denk ook dat ik er anders in had gestaan als ik makkelijk door de eerste zwangerschap en bevalling heen was gekomen....realhwmakfsd schreef: ↑21-07-2019 15:35Ik lees alleen twijfels over de zwangerschap zelf, niet over het hebben van een tweede kind. Een zwangerschap is maar tijdelijk, zoals eerder gezegd. Maar ik heb geen kinderen en ben nog nooit zwanger geweest
zondag 21 juli 2019 16:12
Hier even een positief verhaal. Hier ook een zware eerste bevalling en achteraf na 10 weken nog totaal niet hersteld en weer gaan werken. Uiteindelijk we gekozen voor een tweede en met de kennis van nu snappen we onze twijfel niet meer. Zowel man als ik hebben de tweede als zoveel makkelijker ervaren.
Bijvoorbeeld mijn bevalling. Het eerste stuk was net zo zwaar, maar geen 2,5 uur persweeen gehad maar in plaats daarvan een paar minuten. Na 10 dagen was ik verder hersteld dan na 10 weken na mijn eerste. Ik heb zo vaak gedacht van "" oh kan dit ook". Alles waar ik bij de eerste aan moest wennen en moest leren ging bij de tweede vanzelf.
Bijvoorbeeld mijn bevalling. Het eerste stuk was net zo zwaar, maar geen 2,5 uur persweeen gehad maar in plaats daarvan een paar minuten. Na 10 dagen was ik verder hersteld dan na 10 weken na mijn eerste. Ik heb zo vaak gedacht van "" oh kan dit ook". Alles waar ik bij de eerste aan moest wennen en moest leren ging bij de tweede vanzelf.
zondag 21 juli 2019 19:17
Nee, dat jij blij bent dat je alleen bent zegt niks over de rest vd wereld.redbulletje schreef: ↑21-07-2019 14:07Hoe kun je dat nu zeker weten? Wellicht verafschuwt ie het juist als het zich 24/7 in zijn leefruimte bevindt.
zondag 21 juli 2019 19:22
Maar wat Redbulletje zegt zou wél kunnen natuurlijk...nachtvlinder1977 schreef: ↑21-07-2019 19:17Nee, dat jij blij bent dat je alleen bent zegt niks over de rest vd wereld.
zondag 21 juli 2019 21:00
Ja, dat kan. Maar haar mening is niet doorsnee te noemen. Zelf dolgelukkig dat ze geen siblings heeft en allergisch voor kinderen. Sorry, maar dat kan ik niet serieus nemen.
Zie juist thuis en om me heen dat kinderen (meestal) blij zijn met siblings. Onze zoon was 8 jaar alleen en oh zo gelukkig dat hij een zusje kreeg. Eindelijk iemand die gelijk stond aan hem ipv al die volwassenen.
zondag 21 juli 2019 21:15
Dit is herkenbaar. En bij de tweede ging dat ook weer ongeveer zo (al werd ik toen wel echt ongeduldig toen het langer duurde dan me lief wasDe keuze voor de eerste was meer rationeel dan emotioneel: had wel het toekomstbeeld met kinderen voor me maar had op dat moment geen allesoverheersende kinderwens zoals sommigen dat hebben. Ben ook wel een type die alle voordelen en nadelen tegen elkaar afweegt en daarbij de neiging heb de nadelen zwaarder te laten wegen. En uiteindelijk dus heel blij dat we er toen wel voor zijn gegaan.
), inclusief blij zijn dat we ervoor gegaan zijn. Bij kinderen zijn de nadelen denk ik ook veel makkelijker in te schatten dan de voordelen: je weet redelijk wat je inlevert, en veel minder wat je ervoor terugkrijgt. Ik vind de interactie tussen twee kinderen, al vanaf dat ze heel klein zijn, echt heel leuk. De dynamiek in een gezin met twee kinderen is ook echt anders dan die bij twee ouders, een kind - wat mij betreft leuker. Maar vooraf is dat natuurlijk lastig in te schatten. Wij vonden die tweede uiteindelijk zo leuk dat er ook nog een derde kwam.
zondag 21 juli 2019 23:51
Wat fijn om te lezen! Hier zit er om dezelfde reden ook ongeveer net zoveel tijd tussen nr 1 & 2realhwmakfsd schreef: ↑21-07-2019 15:35Ik lees alleen twijfels over de zwangerschap zelf, niet over het hebben van een tweede kind. Een zwangerschap is maar tijdelijk, zoals eerder gezegd. Maar ik heb geen kinderen en ben nog nooit zwanger geweest
Ik kwam alleen om te vertellen dat mijn ouders tussen mij en mijn zus 2 miskramen hebben gehad. Hierdoor schelen wij 6 jaar maar we zijn super close met elkaar
Oh en TO, bij mij was nr 1 op komst binnen drie maanden nadat we begonnen waren met het vervullen van onze kinderwens. Nummer 2 kwam niet zo vanzelf als we van te voren hadden gedacht.. Misschien ook nog iets om rekening mee te houden?
anoniem_643352ae0cd71 wijzigde dit bericht op 21-07-2019 23:57
0.62% gewijzigd
zondag 21 juli 2019 23:55
IJsvogeltje schreef: ↑21-07-2019 15:54Goed punt, ik denk ook dat ik er anders in had gestaan als ik makkelijk door de eerste zwangerschap en bevalling heen was gekomen....
Ik zou er overigens wél voor zorgen dat je zo fit mogelijk bent, qua bloeddruk, conditie, vitamine D en ijzergehalte in je bloed. Bij mij hebben de miskramen er behoorlijk ingehakt qua fitheid. En deze zwangerschap is ook wel een aanslag. Over de (tweede) bevalling kan ik nog niet spreken, maar als je me in sept/okt een berichtje stuurt, dan wil ik dat ook wel vertellen.
maandag 22 juli 2019 06:31
Collega’s, vriendinnen... Die zou ik even vergeten. Je lichaam is wel belangrijk, je weet niet hoe een eventueel volgende zwangerschap en bevalling gaan verlopen.
Voor mij was het drie keer vooral een emotionele keuze. Praktisch gezien kon ik altijd wel opnoemen waarom het ook wel eens niet zo handig zou kunnen zijn, maar uiteindelijk leken me die niet onoverkomelijk en wilde ik het vooral graag. Ook al is het altijd weer spannend of alles goed gaat en neem je er voor je hele leven weer zorgen bij, dat blijft zo.
Maar iets willen blijft iets anders dan iets weten. Willen doe je van tevoren, weten doe je als het zo is. Behalve een broertje/zusje voor je dreumes, de leuke dingen van zwanger zijn meemaken, wat wil je (vooral) nog meer? En naast complicaties, wat wil je nog meer niet? Wat lijkt je fijn aan om met z’n drietjes te blijven en wat lijkt je leuk aan een groter gezin? Als je kijkt over een jaar, vijf jaar... Misschien helpt het je nog om het los van elkaar voor te stellen.
Voor mij was het drie keer vooral een emotionele keuze. Praktisch gezien kon ik altijd wel opnoemen waarom het ook wel eens niet zo handig zou kunnen zijn, maar uiteindelijk leken me die niet onoverkomelijk en wilde ik het vooral graag. Ook al is het altijd weer spannend of alles goed gaat en neem je er voor je hele leven weer zorgen bij, dat blijft zo.
Maar iets willen blijft iets anders dan iets weten. Willen doe je van tevoren, weten doe je als het zo is. Behalve een broertje/zusje voor je dreumes, de leuke dingen van zwanger zijn meemaken, wat wil je (vooral) nog meer? En naast complicaties, wat wil je nog meer niet? Wat lijkt je fijn aan om met z’n drietjes te blijven en wat lijkt je leuk aan een groter gezin? Als je kijkt over een jaar, vijf jaar... Misschien helpt het je nog om het los van elkaar voor te stellen.
maandag 22 juli 2019 07:22
Als ik zou mijn gezin gebaseerd zou hebben op mijn thuissituatie dan was het bij een gebleven (wij (kinderen) kunnen niet met elkaar overweg en hebben geen enkele overeenkomst).
Toch mijn gevoel gevolgt en niet naar mijn omgeving gekeken. Na nr 1, 4 jaar later nr 2 en 1 jaar later nr 3. Gelukkig werden mijn zwangerschappen en bevallingen steeds makkelijker en kunnen de kinderena goed met elkaar opschieten.
Neem nog even de tijd om de juiste beslissing te nemen en geniet van je dreumes.
Toch mijn gevoel gevolgt en niet naar mijn omgeving gekeken. Na nr 1, 4 jaar later nr 2 en 1 jaar later nr 3. Gelukkig werden mijn zwangerschappen en bevallingen steeds makkelijker en kunnen de kinderena goed met elkaar opschieten.
Neem nog even de tijd om de juiste beslissing te nemen en geniet van je dreumes.
maandag 22 juli 2019 18:01
Een sibling is vaak een meerwaarde in je leven. Je man wil graag en jij ook wel. Je ziet alleen (begrijpelijk) op tegen zwanger, herstel en werk.
Bedenk dat je niet weet hoe het deze keer zal gaan. En dat het iets is waar je eenmalig doorheen moet om vervolgens levenslang iets voor terug te krijgen. Je werk zou daarbij niet bepalend moeten zijn.
De huidige leeftijd van jullie dreumes is perfect. Niet te lang wachten dan is het verschil veel te groot. Hebben ze weinig aan elkaar en moeten jullie weer echt opnieuw beginnen. Nu zit je toch in het ritme wat het makkelijker maakt.
Bedenk dat je niet weet hoe het deze keer zal gaan. En dat het iets is waar je eenmalig doorheen moet om vervolgens levenslang iets voor terug te krijgen. Je werk zou daarbij niet bepalend moeten zijn.
De huidige leeftijd van jullie dreumes is perfect. Niet te lang wachten dan is het verschil veel te groot. Hebben ze weinig aan elkaar en moeten jullie weer echt opnieuw beginnen. Nu zit je toch in het ritme wat het makkelijker maakt.
maandag 22 juli 2019 19:33
Dat valt niet te plannen.Roffatientje schreef: ↑21-07-2019 23:51
Nummer 2 kwam niet zo vanzelf als we van te voren hadden gedacht.. Misschien ook nog iets om rekening mee te houden?
Je kunt er alleen voor zorgen dat er geen kinderen komen.
maandag 22 juli 2019 22:12
Hoi,
Ik heb 1 kind en twijfel wel eens of we niet een 2e 'moeten nemen'. Ja, ik schrijf het zo op omdat ik daar eigenlijk niet zo veel zin in heb. Maar ik ben bijna 40 dus heb niet veel tijd meer. Ik heb van mezelf geaccepteerd dat ik nu eenmaal twijfel.
Over of ik uberhaupt een kind wilde heb ik ook enorm getwijfeld, bijna gekmakend. Zo ver laat ik het nu niet komen. Als de wil er is voel ik het wel. Man en ik zitten hierover trouwens redelijk op 1 lijn.
Ik heb veel fysieke klachten gehad na de bevalling en heb me er knap ongelukkig door gevoeld. Vooral omdat lang de vraag was of ik wel 100% zou herstellen. En dat is knap k.. als je behoorlijk sportief bent en niet afhankelijk van anderen wilt zijn. Maar veel vrouwen laten zich daardoor niet tegenhouden omdat hun kinderwens nu eenmaal groter is dan het fysieke ongemak.
Als ik snel weer helemaal fit was geweest had ik misschien anders over een 2e gedacht. Maar eigenlijk zeiden we van te voren al dat we 1 kind wilden.
Ik wilde vooral moeder worden.
Dus ja, in principe is al het ongemak tijdelijk. Maar soms kun je pech hebben en chronische klachten houden.
Wat je omgeving doet en zegt qua kindertal kan natuurlijk best nuttig zijn. Maar je moet beslist geen kind krijgen omdat de hele omgeving nu eenmaal een 2e krijgt. Daar is het te belangrijk voor. En dan voelt het wellicht ongemakkelijk om af te wijken als je het bij 1 laat. Dat zou kunnen. Ik krijg in ieder geval een beetje de indruk dat je het belangrijk vindt om 'mee te gaan' in het plaatje wat de omgeving nu eenmaal heeft.
Ik heb 1 kind en twijfel wel eens of we niet een 2e 'moeten nemen'. Ja, ik schrijf het zo op omdat ik daar eigenlijk niet zo veel zin in heb. Maar ik ben bijna 40 dus heb niet veel tijd meer. Ik heb van mezelf geaccepteerd dat ik nu eenmaal twijfel.
Over of ik uberhaupt een kind wilde heb ik ook enorm getwijfeld, bijna gekmakend. Zo ver laat ik het nu niet komen. Als de wil er is voel ik het wel. Man en ik zitten hierover trouwens redelijk op 1 lijn.
Ik heb veel fysieke klachten gehad na de bevalling en heb me er knap ongelukkig door gevoeld. Vooral omdat lang de vraag was of ik wel 100% zou herstellen. En dat is knap k.. als je behoorlijk sportief bent en niet afhankelijk van anderen wilt zijn. Maar veel vrouwen laten zich daardoor niet tegenhouden omdat hun kinderwens nu eenmaal groter is dan het fysieke ongemak.
Als ik snel weer helemaal fit was geweest had ik misschien anders over een 2e gedacht. Maar eigenlijk zeiden we van te voren al dat we 1 kind wilden.
Ik wilde vooral moeder worden.
Dus ja, in principe is al het ongemak tijdelijk. Maar soms kun je pech hebben en chronische klachten houden.
Wat je omgeving doet en zegt qua kindertal kan natuurlijk best nuttig zijn. Maar je moet beslist geen kind krijgen omdat de hele omgeving nu eenmaal een 2e krijgt. Daar is het te belangrijk voor. En dan voelt het wellicht ongemakkelijk om af te wijken als je het bij 1 laat. Dat zou kunnen. Ik krijg in ieder geval een beetje de indruk dat je het belangrijk vindt om 'mee te gaan' in het plaatje wat de omgeving nu eenmaal heeft.
maandag 22 juli 2019 22:31
Mijn tweede is geboren toen de eerste 3 jaar en 8 maanden was, en ik vind het leeftijdsverschil heerlijk. Oudste naar school betekent ook 1 op 1 tijd met de baby zonder jaloerse peuter, oud genoeg om uit te leggen dat ze even moet wachten, of om wat te pakken, en met oudste kan je ook 1 op 1 weer andere dingen doen. En ze spelen echt veel samen (nu 5 en bijna 2).
Bij mijn eerste was ik ook nog van maar doorgaan met werk, zware dingen tillen etc. Maar bij de tweede kon ik dat makkelijker loslaten, omdat ik wist dat ik er ook voor de oudste wilde zijn. En je collega's niet teleurstellen zou ik me geen zorgen om maken, omgekeerd ben je er bij bezuinigingen ook zo uit. Het is maar werk.
Kan je niet een keer met een gyn of cm praten over hoe ze je kunnen begeleiden om de 2e zwangerschap goed door te komen?
Bij mijn eerste was ik ook nog van maar doorgaan met werk, zware dingen tillen etc. Maar bij de tweede kon ik dat makkelijker loslaten, omdat ik wist dat ik er ook voor de oudste wilde zijn. En je collega's niet teleurstellen zou ik me geen zorgen om maken, omgekeerd ben je er bij bezuinigingen ook zo uit. Het is maar werk.
Kan je niet een keer met een gyn of cm praten over hoe ze je kunnen begeleiden om de 2e zwangerschap goed door te komen?
maandag 22 juli 2019 22:48
Ik herken veel van wat je schrijft, ook geen vurige kinderwens maar meer t idee dat het wel leuk zou zijn. Nu 2 met 19mnd verschil en ik vind het pittig. Spijt dat er niet meer tijd tussen zat, of zelfs dat we het niet bij 1 gelaten hebben. Ligt niet aan t kind, maar met 1 was alles gewoon veel makkelijker, en volgens mij kan oudste ook prima zonder zn broertje.
Er was een bepaalde situatie in ons leven die ons 'dwong' een keuze te maken: snel een tweede of pas veel later. Net toen ik rationeel besloten had dat wachten beter was, bleek ik al 4 mnd zwanger.
Tweede zwangerschap en bevalling verliepen idd heel anders, daar valt echt geen geen pijl op te trekken.
Oudste is nu 5 en het wordt relaxter maar de 'voordelen' van weinig leeftijdsverschil heb ik nog altijd niet ervaren, ze slapen nooit tegelijk, hebben niet dezelfde interesses en verschillen gewoon als dag en nacht. Ze dragen ook dezelfde maat kleding dus ipv doorschuiven moet ik dubbel kopen
Kortom ik zou me niet laten leiden door angsten of je omgeving, maar als je zelf het idee hebt dat je er nog niet klaar voor bent lijkt het me een goed idee om nog even te wachten.
Er was een bepaalde situatie in ons leven die ons 'dwong' een keuze te maken: snel een tweede of pas veel later. Net toen ik rationeel besloten had dat wachten beter was, bleek ik al 4 mnd zwanger.
Tweede zwangerschap en bevalling verliepen idd heel anders, daar valt echt geen geen pijl op te trekken.
Oudste is nu 5 en het wordt relaxter maar de 'voordelen' van weinig leeftijdsverschil heb ik nog altijd niet ervaren, ze slapen nooit tegelijk, hebben niet dezelfde interesses en verschillen gewoon als dag en nacht. Ze dragen ook dezelfde maat kleding dus ipv doorschuiven moet ik dubbel kopen
Kortom ik zou me niet laten leiden door angsten of je omgeving, maar als je zelf het idee hebt dat je er nog niet klaar voor bent lijkt het me een goed idee om nog even te wachten.
dinsdag 23 juli 2019 21:14
Je zou echt moeten nadenken wat jij wil. En wat overweegt het zwaarst.
Zwangerschap is tijdelijk natuurlijk. En tot nu toe bevalt mijn zwangerschap mij totaal niet. Emotioneel en fysiek. Bevalling geen idee nog maar wij hebben ook een wens voor de 2e. Ik zit juist aan de kant van liever hierna rond 2 jaar weer dan ben ik er van af na wat jaartjes dan tegen op zitten en langer wachten. Maargoed het is net hoe je bent en wat je graag wil.
En wie weet verander ik zelf ook nog van mening. En daarbij je kunt wel wensen, de vraag is ook maar of het je gegund is hoe jij het wil.
Je zal altijd wel een weg in vinden of het de makkelijkste weg gaat worden zal je altijd af moeten wachten.
Zwangerschap is tijdelijk natuurlijk. En tot nu toe bevalt mijn zwangerschap mij totaal niet. Emotioneel en fysiek. Bevalling geen idee nog maar wij hebben ook een wens voor de 2e. Ik zit juist aan de kant van liever hierna rond 2 jaar weer dan ben ik er van af na wat jaartjes dan tegen op zitten en langer wachten. Maargoed het is net hoe je bent en wat je graag wil.
En wie weet verander ik zelf ook nog van mening. En daarbij je kunt wel wensen, de vraag is ook maar of het je gegund is hoe jij het wil.
Je zal altijd wel een weg in vinden of het de makkelijkste weg gaat worden zal je altijd af moeten wachten.
woensdag 24 juli 2019 06:57
Ik heb er twee en ik snap je dilemma. Ik ben blij dat ik ze heb, maar eentje was heel makkelijk, en twee was heel zwaar. Er zit twee jaar tussen bij mij, en de eerste twee jaar met twee had ik het heel moeilijk. En daarna moest ik nog minstens een jaar bijkomen voordat ik me weer een beetje mens voelde. Voelde me constant overvraagd, en werd daar heel gestresst en snibbig van. Als ik het over kon doen zou ik ze beiden begin dertig hebben gekregen, en met drie jaar ertussen in plaats van twee.
woensdag 24 juli 2019 18:27
Hoe oud was je destijds dan als ik vragen mag?FunnyFace8 schreef: ↑24-07-2019 06:57Ik heb er twee en ik snap je dilemma. Ik ben blij dat ik ze heb, maar eentje was heel makkelijk, en twee was heel zwaar. Er zit twee jaar tussen bij mij, en de eerste twee jaar met twee had ik het heel moeilijk. En daarna moest ik nog minstens een jaar bijkomen voordat ik me weer een beetje mens voelde. Voelde me constant overvraagd, en werd daar heel gestresst en snibbig van. Als ik het over kon doen zou ik ze beiden begin dertig hebben gekregen, en met drie jaar ertussen in plaats van twee.
woensdag 24 juli 2019 19:41
Hier kan ik me helemaal in vinden en toch ben ik een blije en opzettelijke éénkindsmoeder. Ik zou mijn kind ook van harte een sibling gunnen, liefst een oudere broerEze schreef: ↑21-07-2019 21:15Ik vind de interactie tussen twee kinderen, al vanaf dat ze heel klein zijn, echt heel leuk. De dynamiek in een gezin met twee kinderen is ook echt anders dan die bij twee ouders, een kind - wat mij betreft leuker. Maar vooraf is dat natuurlijk lastig in te schatten.
Wij vonden die tweede uiteindelijk zo leuk dat er ook nog een derde kwam.
maar ik wil zelf gewoon geen tweede kind... Mijn moeder zei altijd: nooit kinderen nemen voor een ander, niet voor een man, niet voor een ander kind. Ik denk echt dat je het moet voelen in je heart of hearts... Probeer buiten man en kind in je eigen hart te kijken. Wat wil jij...Oh en hiermee zeg ik NIET dat degene die ik quote dat niet gedaan zou hebben. Ik quote om aan te geven dat ik dit sentiment begrijp en ik heb ook een goede band met mijn beide zussen, manlief meer zijn broer en zus... Maar toch VOEL ik het niet....
