Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 25
zondag 2 februari 2020 18:39
dianaf schreef: ↑01-02-2020 18:39Hi!!
Nee, we zijn geen buren. Aangezien mijn enige buren een kind hebben.
Apeldoorn probeert heel erg om meer hoogopgeleiden met kinderen naar de stad te krijgen. Beter voor de locale economie, want dat zijn toch degenen die naar meer soorten winkels (bv ook de boekwinkel en duurdere kledingwinkels) gaan en meer gebruik maken van duurdere horeca en zo. Dan wordt het ook weer aantrekkelijker voor bedrijven die hoogopgeleiden mensen nodig hebben.
Ja daar zit wat in. En het werkt ook wel zo: veel Randstedelingen verhuizen ook hierheen vanwege hun gezin. Maar door het zo te vermarkten lijkt het me wel dat je een bepaald type Randstedeling trekt. Niet cultuurliefhebber die zelf ook nog steeds een leuk leven wil. Die gaat dan naar Amersfoort gok ik. De sportieveling is hier dan wel weer heel erg thuis.
zondag 2 februari 2020 21:52
Mijn vriendin werkt op een basisschool als conciërge. De eerste jaren mocht ze veel met de kinderen werken. Zoals helpen lezen, bij de overblijf helpen. Maar de laatste jaren mag ze bijna alleen maar huishoudelijke taken doen. En vieze klusjes. De vaatwasser in- en uitruimen. Alle vuilbakken legen. Als er een kind een ongelukje heeft, moet zij het opruimen. Idem dito als de wc verstopt zit en is overgelopen. Heeft een kind in de poep getrapt, moet zij het van de schoen af halen. Ze klaagt er regelmatig over, maar ze kan er niet zomaar mee stoppen. Ze werkt daar via dezelfde Sociale Werkplaats waar ik ook werk. Ze is gedetacheerd. Zegt dat als ze stopt met deze baan ze nooit meer op een school kan werken. En dat wil ze wel blijven doen.Terug naar de Sociale Werkplaats wil ze niet. Te simpel. Ik vind het daar ook niet het leukste werk. Maar ik zou voor geen goud met haar willen ruilen.
woensdag 5 februari 2020 15:43
donderdag 6 februari 2020 16:59
Nee hoor. Omdat het in de randstad zo duur is qua wonen, trekken veel mensen naar het oosten. Eerst naar Apeldoorn, want dat was nog betrekkelijk dichtbij. Maar daar zijn de prijzen gestegen. Nu gaan ze door naar Deventer en naar Zwolle.katkaatje schreef: ↑02-02-2020 18:39Ja daar zit wat in. En het werkt ook wel zo: veel Randstedelingen verhuizen ook hierheen vanwege hun gezin. Maar door het zo te vermarkten lijkt het me wel dat je een bepaald type Randstedeling trekt. Niet cultuurliefhebber die zelf ook nog steeds een leuk leven wil. Die gaat dan naar Amersfoort gok ik. De sportieveling is hier dan wel weer heel erg thuis.
Dit zijn mooie oude steden waar je nog leuk kunt wonen voor weinig. De verbinding van uit deze steden naar de randstad zijn goed.
Ik zou mijn kinderen nooit in de randstad of welke stad dan ook laten opgroeien.
De sfeer op het platteland in het oosten is zó anders. Hier trekken kinderen op school geen grote bek open tegen de juf. Mensen groeten elkaar op straat. Er is ruimte en vrijheid.
donderdag 13 februari 2020 08:43
Ik vind het altijd zo gek dat als er vrienden met kinderen op visite komen dat alle aandacht naar die kinderen gaan en dat je zelf amper een normaal gesprek kan voeren.
Dat kind zien ze elke dag, ons niet.
Hebben jullie dat ook?
Dat kind zien ze elke dag, ons niet.
Hebben jullie dat ook?
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken.
donderdag 13 februari 2020 08:46
Daarom heb ik nooit mensen met kind uitgenodigd. Kunnen ze prima bij de vader laten of oppas regelen.Keuken1987 schreef: ↑13-02-2020 08:43Ik vind het altijd zo gek dat als er vrienden met kinderen op visite komen dat alle aandacht naar die kinderen gaan en dat je zelf amper een normaal gesprek kan voeren.
Dat kind zien ze elke dag, ons niet.
Hebben jullie dat ook?
donderdag 13 februari 2020 09:11
Zeg je dan gewoon dat ze mogen komen maar hun kind niet mee mogen nemen?redbulletje schreef: ↑13-02-2020 08:46Daarom heb ik nooit mensen met kind uitgenodigd. Kunnen ze prima bij de vader laten of oppas regelen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken.
donderdag 13 februari 2020 09:35
In de eerste plaats zei ik altijd dat mijn huis er niet op ingericht is. Vanalles op pakhoogte, een trap zonder leuning etc. Mooie spulletjes die ik niet bloot wil stellen aan grijpgrage kinderhandjes vol kwijl. Vriendschappen verwaterden wel in de tijd dat men ging baren, want dan gingen onze interesses teveel uit elkaar lopen. Wil best een paar belangstellende vragen stellen over kind, maar werkelijk elk gespreksonderwerp werd dan binnen no time omgebogen naar kind. In die tijd (ik was half in de 20) begon ik verre groepsreizen te maken en hield daar leuke kindvrije contacten aan over. Het verliep bij mij dus vrij geleidelijk dat mijn jeugdvrienden verwaterden en er nieuwe mensen in mijn leven kwamen die beter bij mijn levensfase pasten. Zo gaat het immers ook met degenen die wél het ouderschap aangaan, die krijgen ook nieuwe vrienden van de opvang, school, clubjes etc.Keuken1987 schreef: ↑13-02-2020 09:11Zeg je dan gewoon dat ze mogen komen maar hun kind niet mee mogen nemen?
donderdag 13 februari 2020 10:17
Ik spreek af met vriendinnen als er geen kinderen bij zijn, ik zit echt niet te wachten op krijsende koters. We gaan wel eens ‘s avonds langs bij vrienden als de kinderen al op bed liggen.
Het is niet zo dat kinderen niet welkom zijn in ons huis ofzo, maar ik nodig mensen met kinderen niet actief uit. Ik vind dat je ook wel gewoon kunt zeggen dat je liever afspreekt zonder kinderen, omdat je dan gezellig kunt bijkletsen.
Het is niet zo dat kinderen niet welkom zijn in ons huis ofzo, maar ik nodig mensen met kinderen niet actief uit. Ik vind dat je ook wel gewoon kunt zeggen dat je liever afspreekt zonder kinderen, omdat je dan gezellig kunt bijkletsen.
donderdag 13 februari 2020 10:18
Dat was bij ons ook zo erg het zoontje zat echt overal aan.redbulletje schreef: ↑13-02-2020 09:35In de eerste plaats zei ik altijd dat mijn huis er niet op ingericht is. Vanalles op pakhoogte, een trap zonder leuning etc. Mooie spulletjes die ik niet bloot wil stellen aan grijpgrage kinderhandjes vol kwijl. Vriendschappen verwaterden wel in de tijd dat men ging baren, want dan gingen onze interesses teveel uit elkaar lopen. Wil best een paar belangstellende vragen stellen over kind, maar werkelijk elk gespreksonderwerp werd dan binnen no time omgebogen naar kind. In die tijd (ik was half in de 20) begon ik verre groepsreizen te maken en hield daar leuke kindvrije contacten aan over. Het verliep bij mij dus vrij geleidelijk dat mijn jeugdvrienden verwaterden en er nieuwe mensen in mijn leven kwamen die beter bij mijn levensfase pasten. Zo gaat het immers ook met degenen die wél het ouderschap aangaan, die krijgen ook nieuwe vrienden van de opvang, school, clubjes etc.
Ouders vonden dat gelukkig ook niet kunnen en lieten het absoluut niet toe , maar het halve huis werd verbouwd omdat alles aan de kant of hoog op de kast werd gezet.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken.
donderdag 13 februari 2020 10:21
Oh, daar zou ik niet aan beginnen. Zou gewoon zeggen dat ze welkom zijn zonder zoontje en dat je anders wel bij hen komt (na kinderbedtijd)Keuken1987 schreef: ↑13-02-2020 10:18Dat was bij ons ook zo erg het zoontje zat echt overal aan.
Ouders vonden dat gelukkig ook niet kunnen en lieten het absoluut niet toe , maar het halve huis werd verbouwd omdat alles aan de kant of hoog op de kast werd gezet.
donderdag 13 februari 2020 10:23
Het was de eerste keer dat hij bij ons thuis kwam dus dit wisten we niet. Maar toen hij het kastje met de cd’s had ontdekt was ik er wel beetje klaar mee.redbulletje schreef: ↑13-02-2020 10:21Oh, daar zou ik niet aan beginnen. Zou gewoon zeggen dat ze welkom zijn zonder zoontje en dat je anders wel bij hen komt (na kinderbedtijd)
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken.
donderdag 13 februari 2020 15:37
Ik realiseer me ineens dat toen ik ging meeschrijven in dit forum ik nog geregeld gefrustreerd was over vrienden die kinderen kregen. Maar ondertussen heeft mijn omgeving zich mooi uitgefilterd. In mijn familie zijn geen kleine kinderen meer (of nog niet) en vrienden die hier over de vloer komen, zijn bijna allemaal kindvrij of weten dat ze hun kinderen beter thuis kunnen laten.Keuken1987 schreef: ↑13-02-2020 08:43Ik vind het altijd zo gek dat als er vrienden met kinderen op visite komen dat alle aandacht naar die kinderen gaan en dat je zelf amper een normaal gesprek kan voeren.
Dat kind zien ze elke dag, ons niet.
Hebben jullie dat ook?
Laatst in de sportschool liet wel een vrouw heel uitgebreid allemaal foto's van haar 2,5-jarige zien. Ik maar 'ooh'-en en 'aah'-en, maar van mij had het niet gehoeven. Ik laat ook geen bulk foto's van mijn kat zien. Ze leven in een klein wereldje, denk ik dan. Het houdt je natuurlijk (of je wil of niet) de hele dag bezig.
donderdag 13 februari 2020 15:43
Oh en misschien ook herkenbaar: hoe meer definitief het wordt dat ik geen kinderen ga krijgen, (ik had volgens mij laatst opvliegers, beetje jong, maar het kán), hoe meer ik achter mijn keuze sta en chagrijnig wordt van vrouwen (en mannen) die lopen te klagen (tegenover mij gaan er steeds vaker boekjes open over vrije tijd missen, of een beetje laat realiseren wat voor impact zo'n kind heeft). Of ziek zwak en misselijk zijn van de zwangerschap. Of dan hoor ik door de muren heen het verwende k-kind van de buren krijsen. 'Leuk he, kinderen', denk ik dan.
Voorheen vond ik kinderen ook niks voor mij, maar kon ik me meer voorstellen dat mensen kiezen voor kinderen. Nu denk ik alleen: wat een ellende en wat voor een idioot ben je als je daarvoor kiest.
Voorheen vond ik kinderen ook niks voor mij, maar kon ik me meer voorstellen dat mensen kiezen voor kinderen. Nu denk ik alleen: wat een ellende en wat voor een idioot ben je als je daarvoor kiest.
donderdag 13 februari 2020 17:08
Luistervink schreef: ↑13-02-2020 15:43Oh en misschien ook herkenbaar: hoe meer definitief het wordt dat ik geen kinderen ga krijgen, (ik had volgens mij laatst opvliegers, beetje jong, maar het kán), hoe meer ik achter mijn keuze sta en chagrijnig wordt van vrouwen (en mannen) die lopen te klagen (tegenover mij gaan er steeds vaker boekjes open over vrije tijd missen, of een beetje laat realiseren wat voor impact zo'n kind heeft). Of ziek zwak en misselijk zijn van de zwangerschap. Of dan hoor ik door de muren heen het verwende k-kind van de buren krijsen. 'Leuk he, kinderen', denk ik dan.
Voorheen vond ik kinderen ook niks voor mij, maar kon ik me meer voorstellen dat mensen kiezen voor kinderen. Nu denk ik alleen: wat een ellende en wat voor een idioot ben je als je daarvoor kiest.
Zeker herkenbaar. Hoe ouder ik wordt, hoe vaker ik denk: wat vinden mensen nou echt leuk aan een kind? Ik snap er niets meer van. En dit gevoel wordt steeds sterker.
Ik vind het zeker apart dat mensen juist tegen mij, als kindvrije gaan klagen over druk, zwaar en opa's en oma's die in hun hart liever niet of veel minder willen oppassen. Of het zwaar vinden. Of zouden ze dat niet tegen hun 'soortgenoten' dúrven zeggen, en is het veilig bij mij?
zondag 16 februari 2020 08:19
Hallo allemaal,
Heb al even niet mee geschreven maar lees nog steeds mee
Ik merk dat ik even iets kwijt wil wat me eigenlijk al een tijdje tegen staat.
Ik heb namelijk de laatste tijd het gevoel dat je pas echt meetelt/interessant bent als je een kind of relatie hebt...
Merk het in het dagelijks leven, dat als ik een bijvoorbeeld een oude bekende tegenkom het eigenlijk altijd over mijn zus gaat die dan net is gaan samenwonen. Terwijl ik ook genoeg dingen heb die me bezighouden.
Maar ook op Social media, ik heb familieleden die NOOIT op mij reageren als ik iets plaats maar andersom super veel likes krijgen als ze dan een foto met de kinderen plaatsen.
Ik ben bezig met iets creatiefs, iets waar ik dus heel goed in blijk te zijn en best wel trots op ben en ik snap dat anderen dat wellicht niks boeit hoor, maar aan de andere kant, waarom moet mij dat vakantie kiekje met kids dan wel iets boeien?
Het is toch ook gewoon een bepaalde betrokkenheid laten zien. Maar goed ik ga er wel echt mee door hoor, maar heb van die momenten dat ik het even moeilijk vind mijn plekje te vinden en het me niet te laten raken...
(Liever niet quoten trouwens)
Heb al even niet mee geschreven maar lees nog steeds mee
Ik merk dat ik even iets kwijt wil wat me eigenlijk al een tijdje tegen staat.
Ik heb namelijk de laatste tijd het gevoel dat je pas echt meetelt/interessant bent als je een kind of relatie hebt...
Merk het in het dagelijks leven, dat als ik een bijvoorbeeld een oude bekende tegenkom het eigenlijk altijd over mijn zus gaat die dan net is gaan samenwonen. Terwijl ik ook genoeg dingen heb die me bezighouden.
Maar ook op Social media, ik heb familieleden die NOOIT op mij reageren als ik iets plaats maar andersom super veel likes krijgen als ze dan een foto met de kinderen plaatsen.
Ik ben bezig met iets creatiefs, iets waar ik dus heel goed in blijk te zijn en best wel trots op ben en ik snap dat anderen dat wellicht niks boeit hoor, maar aan de andere kant, waarom moet mij dat vakantie kiekje met kids dan wel iets boeien?
Het is toch ook gewoon een bepaalde betrokkenheid laten zien. Maar goed ik ga er wel echt mee door hoor, maar heb van die momenten dat ik het even moeilijk vind mijn plekje te vinden en het me niet te laten raken...
(Liever niet quoten trouwens)
yesss wijzigde dit bericht op 16-02-2020 08:27
2.97% gewijzigd
zondag 16 februari 2020 08:23
Ontvolg die mensen die telkens kinderfoto's spammen en zoek het in wat meer gelijkgestemden. Ik heb vooral veel reisliefhebbers op facebook en/of mensen die in verre oorden wonen. Dan krijg je vanzelf interessantere foto's op de tijdlijn te zien.
anoniem_109047 wijzigde dit bericht op 16-02-2020 08:31
63.61% gewijzigd
zondag 16 februari 2020 08:49
Hoi, ik kom even inbrekenKeuken1987 schreef: ↑13-02-2020 08:43Ik vind het altijd zo gek dat als er vrienden met kinderen op visite komen dat alle aandacht naar die kinderen gaan en dat je zelf amper een normaal gesprek kan voeren.
Dat kind zien ze elke dag, ons niet.
Hebben jullie dat ook?
, ten eerste omdat ik dit herken en hier ook moeite mee heb. Ik heb vrienden die ik al heel lang ken, en nee ik vind hun kinderen helemaal niet stom, eerder grappig en schattig maar je kunt bij sommigen idd geen gesprek voeren door de kinderen. En dat begrijp ik volkomen, maar ik vind het soms wel lastig.Ten tweede, misschien herkent iemand dit, ik heb geen hekel aan kinderen maar weet al jaren dat ik ze niet wil. Ik ben inmiddels 37 dus het houdt ook een keer op.
Anyway in mijn omgeving zijn er veel mensen, vrienden en familie, (ik heb een vrij grote familie) die kleine kinderen hebben of zwanger zijn.
Geen probleem natuurlijk, behalve dat ik de neiging heb me buitengesloten te voelen en vooral mezelf aan te praten dat ik er als single vrouw zonder kinderen niet bij hoor/vast niet interessant ben.
Ik weet overigens dat ik dit vooral zelf doe en dat het niet nuttig is en ook niet nodig.
Herkent iemand dit, hoe gaan jullie hiermee om?
Goedemorgen
zondag 16 februari 2020 09:21
Ik heb me in mijn familie nooit buitengesloten gevoeld. Af en toe wel in mijn schoonfamilie, omdat iedereen daar kinderen heeft of krijgt. Dan voel ik mij soms die schoonzus of 'tante' die geen kinderen heeft en daarom wat anders is.
Dat mensen juist reageren op mensen met kinderen is vast omdat ze die zelf ook hebben en daarom makkelijker gespreksonderwerpen kunnen vinden. En iemand die geen kinderen heeft, waar praat je over met zo iemand?
Misschien is het iets van: ik heb als hobby wielrennen, en daarom praat ik veel liever met mensen die wielrennen ook als hobby hebben, dan met mensen die dat niets vinden. Want dan moet ik zoeken naar gespreksonderwerpen en juist met die wielerfanaten gaat het praten vanzelf. Zou het zoiets zijn?
Bovenstaande is een voorbeeld, ik heb weinig met wielrennen.
Phoebemeaculpa, spreken jullie elkaar nooit zonder kinderen? Want dat zou ik lastig vinden, altijd afspreken met kinderen erbij. Heb je toch heel andere gesprekken.
Dat mensen juist reageren op mensen met kinderen is vast omdat ze die zelf ook hebben en daarom makkelijker gespreksonderwerpen kunnen vinden. En iemand die geen kinderen heeft, waar praat je over met zo iemand?
Misschien is het iets van: ik heb als hobby wielrennen, en daarom praat ik veel liever met mensen die wielrennen ook als hobby hebben, dan met mensen die dat niets vinden. Want dan moet ik zoeken naar gespreksonderwerpen en juist met die wielerfanaten gaat het praten vanzelf. Zou het zoiets zijn?
Bovenstaande is een voorbeeld, ik heb weinig met wielrennen.
Phoebemeaculpa, spreken jullie elkaar nooit zonder kinderen? Want dat zou ik lastig vinden, altijd afspreken met kinderen erbij. Heb je toch heel andere gesprekken.
zondag 16 februari 2020 09:27
@Phoebe, laat die negatieve gevoelens en gedachtes niet toe. Jij bent niet minder dan mensen met kinderen.
Yess, soms staan bepaalde dingen en hobby's erg ver van mensen af, kunnen ze er niets mee of zien ze niet hoe knap het is zoiets te maken. Ze nemen het voor kennisgeving aan.
Eigenlijk wat ik in mijn vorige post ook schreef.
Waar ik naar zou kijken is: hebben ze nul interesse in mij, dan steek ik geen energie meer in zulke mensen. Als het je teveel irriteert kan je hun berichten niet meer volgen en bijv wel bevriend blijven. Heb jij minder ergernis.
Yess, soms staan bepaalde dingen en hobby's erg ver van mensen af, kunnen ze er niets mee of zien ze niet hoe knap het is zoiets te maken. Ze nemen het voor kennisgeving aan.
Eigenlijk wat ik in mijn vorige post ook schreef.
Waar ik naar zou kijken is: hebben ze nul interesse in mij, dan steek ik geen energie meer in zulke mensen. Als het je teveel irriteert kan je hun berichten niet meer volgen en bijv wel bevriend blijven. Heb jij minder ergernis.
zondag 16 februari 2020 09:49
Blijenvrij: dat begin ik mij zeker te beseffen hoor, dat ik niet minder en en dat ik het vooral mezelf aan praat. (En daar kan ik wat aan doen)
Binnen mijn eigen familie voel ik me zeker niet minder, ik bedoelde meer het grotere geheel, neven en nichten enzo.
Kijk je valt toch op als je in de 30 bent en single bent zonder kinderen.
En natuurlijk is dat onzin, we leven tenslotte niet meer in de middeleeuwen...
Is idd wel zo, dat ik minder gespreksstof heb met mensen met kinderen. Maar goed dat ligt niet enkel aan mij. (Ik las dat daar hier al over gesproken werd, interesse in andermans leven, ook zonder kinderen)
En ik snap echt wel dat als ik bij mensen ben met kleintjes dat daar dan de meeste aandacht naartoe gaat. Maar lastig is dat wel...
Binnen mijn eigen familie voel ik me zeker niet minder, ik bedoelde meer het grotere geheel, neven en nichten enzo.
Kijk je valt toch op als je in de 30 bent en single bent zonder kinderen.
En natuurlijk is dat onzin, we leven tenslotte niet meer in de middeleeuwen...
Is idd wel zo, dat ik minder gespreksstof heb met mensen met kinderen. Maar goed dat ligt niet enkel aan mij. (Ik las dat daar hier al over gesproken werd, interesse in andermans leven, ook zonder kinderen)
En ik snap echt wel dat als ik bij mensen ben met kleintjes dat daar dan de meeste aandacht naartoe gaat. Maar lastig is dat wel...
zondag 16 februari 2020 10:06
Hé Phoebe, jij ook hier?Phoebemeaculpa schreef: ↑16-02-2020 09:49Blijenvrij: dat begin ik mij zeker te beseffen hoor, dat ik niet minder en en dat ik het vooral mezelf aan praat. (En daar kan ik wat aan doen)
Binnen mijn eigen familie voel ik me zeker niet minder, ik bedoelde meer het grotere geheel, neven en nichten enzo.
Kijk je valt toch op als je in de 30 bent en single bent zonder kinderen.
En natuurlijk is dat onzin, we leven tenslotte niet meer in de middeleeuwen...
Is idd wel zo, dat ik minder gespreksstof heb met mensen met kinderen. Maar goed dat ligt niet enkel aan mij. (Ik las dat daar hier al over gesproken werd, interesse in andermans leven, ook zonder kinderen)
En ik snap echt wel dat als ik bij mensen ben met kleintjes dat daar dan de meeste aandacht naartoe gaat. Maar lastig is dat wel...
Ik herken me wel gedeeltelijk in je hoor. Ik ben wel een stukje jonger, heb echt geen hekel aan kinderen maar ik hoef ze zelf niet.
