Botsing met puber

Na deze zomervakantie is mijn jongste naar de eerste klas van de middelbare school gegaan.

Met het openen van de schoolpoorten heeft hij besloten dat hij groot en stoer is, en dat uit zich in eigenwijsheid, niet luisteren en altijd het laatste woord willen hebben, en alles spreekt hij tegen.

Elk weerwoord begint met 'maar' op verontwaardigde toon en gaat vergezeld van een verongelijkt gezicht.

Zoekt aansluiting bij raddraaiers uit de klas en wil 's avonds de straat op.



De eerste week was ik verrast, de tweede week raakte ik geïrriteerd, en vanavond ben ik ontploft.



Het is een overgang, hij is onzeker, hij krijgt allemaal nieuwe indrukken, wisselen van lokaal, een docent per vak, een locker, hij is brugklasser, een zware tas, huiswerk en een vol rooster.

Ik weet het allemaal best, en hou er ook rekening mee.



Geeft hem tips, niet dat hij ze moet volgen, ik zeg hem: hou het in gedachten, en neem het in overweging. Ik denk dat je er iets aan kan hebben, maar jíj moet dat ook vinden.



Agenda en huiswerk. Hij gaat er (naar mijn mening) te nonchalant mee om.

Is spullen steeds kwijt, terwijl we samen overal een vaste plek voor bedacht hebben.

Hij is al diverse malen spullen vergeten in te pakken en mee te nemen, ik heb hem al meerdere keren net op het nippertje terug kunnen halen omdat zijn brood nog op het aanrecht lag.



Ik heb hem opgedragen zijn tas 's avonds in te pakken, omdat het 's morgens opzoeken van de spullen niet handig is.

Daar had hij helemaal geen zin in, maar ik heb gezegd dat het MOEST, omdat in de voorgaande weken er steeds stress om was in de ochtend.

Stampend verdween hij naar boven, elke tree van de trap moest het ontgelden en de lamp schudde aan het plafond toen hij door zijn kamer liep.

Ik heb dit genegeerd.

Het stampen werd erger, en ondertussen hoorde ik dat hij met zijn boeken aan het gooien was.

Ik ben naar hem toe gegaan om te vragen wat de reden van die herrie was en het bleek dat hij een schrift kwijt was, zo schreeuwde hij mij toe.

Ik probeer hem al drie weken ertoe te bewegen zijn schoolspullen bij elkaar in zijn bureau te bewaren, maar nog steeds lag alles door het hele huis verspreid.

Ik heb hem gezegd dat vanaf NU hij van mij instrukties krijgt, die hij gaat opvolgen, of hij dat nou wil of niet.

Zo heb ik hem het huis door gedirigeerd: alle schoolspullen verzamelen, en meenemen naar zijn kamer.

Daar hebben we stapels gemaakt en soort bij soort in de kast gelegd.

Ook dit ging gooiend en smijtend, dus heb ik hem gezegd dat als er iets stuk zou gaan hierdoor, hij zelf een nieuw exemplaar zou moeten betalen.



Het schrift dat hij niet vinden kon, was hierna nog niet boven water gekomen.

Ondertussen nog steeds maar vloeken en tieren, en ik ben beneden nog overal gaan zoeken, maar niks te vinden.

Uiteindelijk bleek het schrift in zijn bed te liggen, tussen zijn dekbed.

Dat was niet zijn schuld, hij had het daar niet neergelegd.

Wie dan wel? vroeg ik, inmiddels al aardig tegen het kookpunt, Ik soms? Dát beweer ik niet, dát maak jij ervan. Hij wilde weglopen, waarbij hij bijna een glazen vitrine kast omver liep.

Toen ben ik uit mijn vel gesprongen: "Kom jij eens terug, jij kleine kl**tzak.... heb ik geroepen.



Hij begon te huilen: "Ja, noem me maar een kl**tzak, want dat ben ik toch? Ik kan niks, ik doe niks goed, enz. enz.



Ik heb er spijt van dat ik dat gezegd heb, en dat heb ik ook gezegd, maar wel met een maar....waarom luistert hij niet naar wat ik te zeggen heb. Ik zeg het om hem te helpen, niet om hem dwars te zitten. En waarom, als dingen niet lukken, komt hij niet naar me toe, dan zoeken we een oplossing. Waarom alles zo op laten lopen tot het een probleem is geworden. En dan nog: heeft hij werkelijk een probleem, dan kan dat ook verholpen worden.

Het is niet nodig dat hij zichzelf zo overstuur maakt om een schrift, hij doet het zichzelf zo aan.

Dan denk ik jij kleine kl**tzak, en ik weet dat het niet goed is, maar ik ben ook driftig en dan zeg ik het toch.



Ik schiet echt niet gauw uit mijn slof.

Maar als ik dat nu al heb na amper een maand middelbare school.



Ik heb echt het gevoel dat ik er bij hem bovenop moet zitten om hem in het gareel te houden, omdat hij me binnen de kortste keren ontglipt.



Zijn er meer pubermoeders hier?

Herkenning?

Zoals ik dit overlees staat het er vrij kalm en beheerst, maar zo'n anderhalf uur geleden raasde er echt een soortement tornado van boven naar beneden en weer terug door mijn huis.

Ow, wat fijn jullie reakties...



Ik wist niet dat het bloed in mijn slapen zó kon ruisen...

In eerste instantie had ik me voorgenomen om hem met kleinere dingetjes op deze manier te benaderen: Het lijkt mij handig als je zus of zo, maar het gaat jou aan en ik vertrouw erop dat je zelf wel eruit pikt wat voor jou werkt, daar ben je slim genoeg voor...., alleen heeft hij een beetje het idee dat hij alles zelf wel kan regelen, het zijn wel geen zeven sloten, maar ik zie wel dat er dingen mis gaan.

Dan zijn de consequenties voor hemzelf, als hij spullen niet af heeft, of kwijt is.



Ik sta alleen niet toe dat hij ook mijn huishouden terroriseert.

De katten wisten van ellende niet waar ze het zoeken moesten, die renden naar de verste hoeken van het huis.



Ik ben heel makkelijk als moeder, zeker niet streng, maar ben wel van plan de baas te blijven.