Kinderen
alle pijlers
Botsing met puber
zondag 21 september 2008 om 22:34
Na deze zomervakantie is mijn jongste naar de eerste klas van de middelbare school gegaan.
Met het openen van de schoolpoorten heeft hij besloten dat hij groot en stoer is, en dat uit zich in eigenwijsheid, niet luisteren en altijd het laatste woord willen hebben, en alles spreekt hij tegen.
Elk weerwoord begint met 'maar' op verontwaardigde toon en gaat vergezeld van een verongelijkt gezicht.
Zoekt aansluiting bij raddraaiers uit de klas en wil 's avonds de straat op.
De eerste week was ik verrast, de tweede week raakte ik geïrriteerd, en vanavond ben ik ontploft.
Het is een overgang, hij is onzeker, hij krijgt allemaal nieuwe indrukken, wisselen van lokaal, een docent per vak, een locker, hij is brugklasser, een zware tas, huiswerk en een vol rooster.
Ik weet het allemaal best, en hou er ook rekening mee.
Geeft hem tips, niet dat hij ze moet volgen, ik zeg hem: hou het in gedachten, en neem het in overweging. Ik denk dat je er iets aan kan hebben, maar jíj moet dat ook vinden.
Agenda en huiswerk. Hij gaat er (naar mijn mening) te nonchalant mee om.
Is spullen steeds kwijt, terwijl we samen overal een vaste plek voor bedacht hebben.
Hij is al diverse malen spullen vergeten in te pakken en mee te nemen, ik heb hem al meerdere keren net op het nippertje terug kunnen halen omdat zijn brood nog op het aanrecht lag.
Ik heb hem opgedragen zijn tas 's avonds in te pakken, omdat het 's morgens opzoeken van de spullen niet handig is.
Daar had hij helemaal geen zin in, maar ik heb gezegd dat het MOEST, omdat in de voorgaande weken er steeds stress om was in de ochtend.
Stampend verdween hij naar boven, elke tree van de trap moest het ontgelden en de lamp schudde aan het plafond toen hij door zijn kamer liep.
Ik heb dit genegeerd.
Het stampen werd erger, en ondertussen hoorde ik dat hij met zijn boeken aan het gooien was.
Ik ben naar hem toe gegaan om te vragen wat de reden van die herrie was en het bleek dat hij een schrift kwijt was, zo schreeuwde hij mij toe.
Ik probeer hem al drie weken ertoe te bewegen zijn schoolspullen bij elkaar in zijn bureau te bewaren, maar nog steeds lag alles door het hele huis verspreid.
Ik heb hem gezegd dat vanaf NU hij van mij instrukties krijgt, die hij gaat opvolgen, of hij dat nou wil of niet.
Zo heb ik hem het huis door gedirigeerd: alle schoolspullen verzamelen, en meenemen naar zijn kamer.
Daar hebben we stapels gemaakt en soort bij soort in de kast gelegd.
Ook dit ging gooiend en smijtend, dus heb ik hem gezegd dat als er iets stuk zou gaan hierdoor, hij zelf een nieuw exemplaar zou moeten betalen.
Het schrift dat hij niet vinden kon, was hierna nog niet boven water gekomen.
Ondertussen nog steeds maar vloeken en tieren, en ik ben beneden nog overal gaan zoeken, maar niks te vinden.
Uiteindelijk bleek het schrift in zijn bed te liggen, tussen zijn dekbed.
Dat was niet zijn schuld, hij had het daar niet neergelegd.
Wie dan wel? vroeg ik, inmiddels al aardig tegen het kookpunt, Ik soms? Dát beweer ik niet, dát maak jij ervan. Hij wilde weglopen, waarbij hij bijna een glazen vitrine kast omver liep.
Toen ben ik uit mijn vel gesprongen: "Kom jij eens terug, jij kleine kl**tzak.... heb ik geroepen.
Hij begon te huilen: "Ja, noem me maar een kl**tzak, want dat ben ik toch? Ik kan niks, ik doe niks goed, enz. enz.
Ik heb er spijt van dat ik dat gezegd heb, en dat heb ik ook gezegd, maar wel met een maar....waarom luistert hij niet naar wat ik te zeggen heb. Ik zeg het om hem te helpen, niet om hem dwars te zitten. En waarom, als dingen niet lukken, komt hij niet naar me toe, dan zoeken we een oplossing. Waarom alles zo op laten lopen tot het een probleem is geworden. En dan nog: heeft hij werkelijk een probleem, dan kan dat ook verholpen worden.
Het is niet nodig dat hij zichzelf zo overstuur maakt om een schrift, hij doet het zichzelf zo aan.
Dan denk ik jij kleine kl**tzak, en ik weet dat het niet goed is, maar ik ben ook driftig en dan zeg ik het toch.
Ik schiet echt niet gauw uit mijn slof.
Maar als ik dat nu al heb na amper een maand middelbare school.
Ik heb echt het gevoel dat ik er bij hem bovenop moet zitten om hem in het gareel te houden, omdat hij me binnen de kortste keren ontglipt.
Zijn er meer pubermoeders hier?
Herkenning?
Met het openen van de schoolpoorten heeft hij besloten dat hij groot en stoer is, en dat uit zich in eigenwijsheid, niet luisteren en altijd het laatste woord willen hebben, en alles spreekt hij tegen.
Elk weerwoord begint met 'maar' op verontwaardigde toon en gaat vergezeld van een verongelijkt gezicht.
Zoekt aansluiting bij raddraaiers uit de klas en wil 's avonds de straat op.
De eerste week was ik verrast, de tweede week raakte ik geïrriteerd, en vanavond ben ik ontploft.
Het is een overgang, hij is onzeker, hij krijgt allemaal nieuwe indrukken, wisselen van lokaal, een docent per vak, een locker, hij is brugklasser, een zware tas, huiswerk en een vol rooster.
Ik weet het allemaal best, en hou er ook rekening mee.
Geeft hem tips, niet dat hij ze moet volgen, ik zeg hem: hou het in gedachten, en neem het in overweging. Ik denk dat je er iets aan kan hebben, maar jíj moet dat ook vinden.
Agenda en huiswerk. Hij gaat er (naar mijn mening) te nonchalant mee om.
Is spullen steeds kwijt, terwijl we samen overal een vaste plek voor bedacht hebben.
Hij is al diverse malen spullen vergeten in te pakken en mee te nemen, ik heb hem al meerdere keren net op het nippertje terug kunnen halen omdat zijn brood nog op het aanrecht lag.
Ik heb hem opgedragen zijn tas 's avonds in te pakken, omdat het 's morgens opzoeken van de spullen niet handig is.
Daar had hij helemaal geen zin in, maar ik heb gezegd dat het MOEST, omdat in de voorgaande weken er steeds stress om was in de ochtend.
Stampend verdween hij naar boven, elke tree van de trap moest het ontgelden en de lamp schudde aan het plafond toen hij door zijn kamer liep.
Ik heb dit genegeerd.
Het stampen werd erger, en ondertussen hoorde ik dat hij met zijn boeken aan het gooien was.
Ik ben naar hem toe gegaan om te vragen wat de reden van die herrie was en het bleek dat hij een schrift kwijt was, zo schreeuwde hij mij toe.
Ik probeer hem al drie weken ertoe te bewegen zijn schoolspullen bij elkaar in zijn bureau te bewaren, maar nog steeds lag alles door het hele huis verspreid.
Ik heb hem gezegd dat vanaf NU hij van mij instrukties krijgt, die hij gaat opvolgen, of hij dat nou wil of niet.
Zo heb ik hem het huis door gedirigeerd: alle schoolspullen verzamelen, en meenemen naar zijn kamer.
Daar hebben we stapels gemaakt en soort bij soort in de kast gelegd.
Ook dit ging gooiend en smijtend, dus heb ik hem gezegd dat als er iets stuk zou gaan hierdoor, hij zelf een nieuw exemplaar zou moeten betalen.
Het schrift dat hij niet vinden kon, was hierna nog niet boven water gekomen.
Ondertussen nog steeds maar vloeken en tieren, en ik ben beneden nog overal gaan zoeken, maar niks te vinden.
Uiteindelijk bleek het schrift in zijn bed te liggen, tussen zijn dekbed.
Dat was niet zijn schuld, hij had het daar niet neergelegd.
Wie dan wel? vroeg ik, inmiddels al aardig tegen het kookpunt, Ik soms? Dát beweer ik niet, dát maak jij ervan. Hij wilde weglopen, waarbij hij bijna een glazen vitrine kast omver liep.
Toen ben ik uit mijn vel gesprongen: "Kom jij eens terug, jij kleine kl**tzak.... heb ik geroepen.
Hij begon te huilen: "Ja, noem me maar een kl**tzak, want dat ben ik toch? Ik kan niks, ik doe niks goed, enz. enz.
Ik heb er spijt van dat ik dat gezegd heb, en dat heb ik ook gezegd, maar wel met een maar....waarom luistert hij niet naar wat ik te zeggen heb. Ik zeg het om hem te helpen, niet om hem dwars te zitten. En waarom, als dingen niet lukken, komt hij niet naar me toe, dan zoeken we een oplossing. Waarom alles zo op laten lopen tot het een probleem is geworden. En dan nog: heeft hij werkelijk een probleem, dan kan dat ook verholpen worden.
Het is niet nodig dat hij zichzelf zo overstuur maakt om een schrift, hij doet het zichzelf zo aan.
Dan denk ik jij kleine kl**tzak, en ik weet dat het niet goed is, maar ik ben ook driftig en dan zeg ik het toch.
Ik schiet echt niet gauw uit mijn slof.
Maar als ik dat nu al heb na amper een maand middelbare school.
Ik heb echt het gevoel dat ik er bij hem bovenop moet zitten om hem in het gareel te houden, omdat hij me binnen de kortste keren ontglipt.
Zijn er meer pubermoeders hier?
Herkenning?
maandag 22 september 2008 om 12:03
Ik hou m'n hart vast.....ik krijg zó dikwijls te horen: jaja wacht maar tot . . . (zoonlief dus) in z'n "leuke" jaren zit....
Hij is wel een kapoentje maar toch ook Oooo zo'n lieverd....jaja hoor want wij gaan nog altijd samen trouwen
Neen, ik maak nu geen notities, maar hoop tegen dan (3jaar later)dat er mij ook een paar forummers bemoedigende antwoorden, tips zullen geven...
Of zou ik dat toch niet nodig hebben......? Hahahaha
maandag 22 september 2008 om 12:16
Hier een moeder van 2 pubers, én brugklasmentor. Ben het met Shyte eens: probeer hem extra te begeleiden. Help hem met plannen, tas inpakken e.d. Als hij het lastig vindt om vooraf te bedenken welke boeken hij mee moet nemen is het soms handig om een tijd alle boeken thuis te laten, dus niet in het kluisje. Uit je verhaal klinkt het voor mij vooral alsof hij heel onzeker is, hij weet het gewoon allemaal niet zo goed. Ik denk inderdaad dat het goed is als je zegt dat het voor jou ook allemaal nieuw is, maar dat het samen met hem vast gaat lukken. Misschien lukt het ook om thuis te zijn als hij thuis is ? Anders kan misschien je man of opa en oma even inspringen, maar dat voorkomt dat hij op straat gaat hangen. Vergeet ook niet dat het heel vermoeiend is: toen je kind vier jaar oud was kwam hij waarschijnlijk huilerig of dwars van school als hij moe was, nu vertoont hij dit gedrag. Ik zou het ook nog even met de mentor bespreken, die kan je vast helpen. Succes ermee, en vergeet niet: het is zijn gedrag dat veranderd is en dat je niet leuk vindt, niet zijn karakter !
maandag 22 september 2008 om 12:21
Maarrrrrrrrrrrr .............dit wetende ....... is het geen idee om altijd inkt in huis te hebben ? En boekjes over het liefdesleven van een vuurvlieg ? En altijd te zorgen voor voldoende plakband en lijm en van die werkstukmappen ?
Scheelt toch een berg stress voor iedereen heb ik gemerkt .
Scheelt toch een berg stress voor iedereen heb ik gemerkt .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 22 september 2008 om 12:21
Herkenbaar, mijn oudste is 17 en gaat er nu een beetje uit. Maar dat met dat printerinkt, altijd op het laatste moment, tranen, want ze moest het morgen inleveren. Maar waarom wachten tot de avond ervoor????? Haar kamer af en toe een behoorlijke bende, ze begint nu netjes te worden. Overal in huis blikjes drinken terugvinden, wordt nu ook beter. Mijn oudste is ook ooit een vreselijke peuterpuber, dus we hadden al wat oefeningen op het vlak van dwars zijn. Zelf zei ze weleens: "Mam, sorry, maar mijn hersenen willen soms wat anders dan ik wil". Wat nu nog wel een ergernis is, is de was. Ze kwakt het maar op de wasmand, broekspijpen worden niet goed uitgehaald. Maar goed, ze is over het hoogtepunt heen. Zit nu in de eerste van de HBO en wordt gedisciplineerder.
Nummer 2 gaat volgend jaar naar het VO, dus ik maak mijn borst al nat.
Nummer 2 gaat volgend jaar naar het VO, dus ik maak mijn borst al nat.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
maandag 22 september 2008 om 12:22
quote:Palisander schreef op 22 september 2008 @ 08:02:
Hoi hoi,
Ff kleine reactie van een VO docente. Hoe het er thuis aan toe gaat, weten we natuurlijk maar al te goed. Maar even een klein hart onder de riem? Zulke 'etters' en 'pubers' zijn het op school niet hoor. Daar zijn ze vaak nog heel netjes en meegaand. En hoor je ze vaak met trots over vader of moeder praten en opscheppen. Ik denk dan altijd: dat zouden je ouders eens moeten weten? Bij deze!Helemaal mee eens Palisander ! Ik geef ook les op een middelbare school en moeders: op school komt haast alles wat wij proberen er in te stoppen (sociaal gedrag, troep opruimen, regels respecteren etc.) er wél uit. Er is nog hoop !
Hoi hoi,
Ff kleine reactie van een VO docente. Hoe het er thuis aan toe gaat, weten we natuurlijk maar al te goed. Maar even een klein hart onder de riem? Zulke 'etters' en 'pubers' zijn het op school niet hoor. Daar zijn ze vaak nog heel netjes en meegaand. En hoor je ze vaak met trots over vader of moeder praten en opscheppen. Ik denk dan altijd: dat zouden je ouders eens moeten weten? Bij deze!Helemaal mee eens Palisander ! Ik geef ook les op een middelbare school en moeders: op school komt haast alles wat wij proberen er in te stoppen (sociaal gedrag, troep opruimen, regels respecteren etc.) er wél uit. Er is nog hoop !
maandag 22 september 2008 om 12:23
quote:zoefie schreef op 22 september 2008 @ 12:16:
Vergeet ook niet dat het heel vermoeiend is: toen je kind vier jaar oud was kwam hij waarschijnlijk huilerig of dwars van school als hij moe was, nu vertoont hij dit gedrag
en vergeet niet: het is zijn gedrag dat veranderd is en dat je niet leuk vindt, niet zijn karakter !Hele goeie opmerkingen !
Vergeet ook niet dat het heel vermoeiend is: toen je kind vier jaar oud was kwam hij waarschijnlijk huilerig of dwars van school als hij moe was, nu vertoont hij dit gedrag
en vergeet niet: het is zijn gedrag dat veranderd is en dat je niet leuk vindt, niet zijn karakter !Hele goeie opmerkingen !
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 22 september 2008 om 12:52
Héél herkenbaar! Inderdaad, alles op het laatste moment. Maar wel de hele dag computeren, voetballen etc. en dan s ávonds om 22:00 uur. nog wat moeten maken/printen. Terwijl je wel overdag vroeg; heb je nog wat???
En voor je de afwasmachine aanzet even bovenkijken en bekers,bakjes,borden naar beneden kan sjouwen...
Dat geescaleerde van de TO herken ik ook wel. Meestal blijft hier alles binnen de perken maar af en toe kunnen we even flink ruzieën! En dan wordt het ook huilen...maar dat hoort er ook bij. Dan zijn de grenzen weer even duidelijk voor een tijdje...
En voor je de afwasmachine aanzet even bovenkijken en bekers,bakjes,borden naar beneden kan sjouwen...
Dat geescaleerde van de TO herken ik ook wel. Meestal blijft hier alles binnen de perken maar af en toe kunnen we even flink ruzieën! En dan wordt het ook huilen...maar dat hoort er ook bij. Dan zijn de grenzen weer even duidelijk voor een tijdje...
maandag 22 september 2008 om 12:55
Heb nog geen pubers, maar herinner me uit mijn eigen jeugd dat ik mijn huiswerk + ingepakte tas moest laten zien voordat ik 's avonds weg mocht naar een vriendin, of voordat ik tv mocht kijken of wat ik verder 's avonds maar als ontspanning wilde doen, of zelfs voordat ik ging slapen. Had ik het niet af dan moest ik de wekker een uur eerder zetten. Dat werkte goed: 's middags even snel huiswerk doen zodat je 's avonds nog wat leuks kan doen. Als dat (na enige strijd) eenmaal de regel is bij jullie thuis, dan kan dat voor alle partijen best rust geven misschien.
maandag 22 september 2008 om 13:03
Oh ja: bij de hersenstichting kun je de brochure "puberhersens" bestellen. Hier staat o.a. in wat het brein van een puber wél en niet kan. Ze kunnen nl. tijdelijk van alles niet: vooruit denken, hoofdzaak/bijzaak onderscheiden enz. die opties die zijn tijdelijk buiten gebruik. Ook is de biologische klok een tijdje van slag: 's avonds kunnen ze moeilijk inslapen, 's ochtends moeilijk uit bed komen. Eigenlijk zijn pubers een paar jaar een beetje "gehandicapt".
maandag 22 september 2008 om 13:15
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben
Brugklas hebben we inmiddels overleefd en bepaalde dingen hebben we er in die tijd wel goed ingedrild, zoals tas 's avonds inpakken. Maar ja, als je zo'n dochter hebt die dan rustig haar tas naast haar fiets op de grond zet en zonder tas wegrijdt helpt dat nog niet veel
(Dat je een half uurtje later de tuin inkijkt en denkt: Huh? Wat staat daar nou op de grond?!)
Brugklas hebben we inmiddels overleefd en bepaalde dingen hebben we er in die tijd wel goed ingedrild, zoals tas 's avonds inpakken. Maar ja, als je zo'n dochter hebt die dan rustig haar tas naast haar fiets op de grond zet en zonder tas wegrijdt helpt dat nog niet veel
(Dat je een half uurtje later de tuin inkijkt en denkt: Huh? Wat staat daar nou op de grond?!)
maandag 22 september 2008 om 13:41
Even een andere kijk op de zaak. Als ik hoor dat hij begint te huilen en roept dat hij toch niks kan, niks goed doet, dan zou het best kunnen dat je hem, hoe goed bedoeld ook, net iets te veel advies hebt gegeven. Ook al pak jij het in als "je moet zelf weten wat je er mee doet" dan nog klinkt het alsof jij denkt dat de oplossing die hij zelf zou bedenken bij voorbaat niet goed genoeg is.
Ik zou voor dingen die niet écht uitmaken gewoon niks meer zeggen. Geen brood mee? dat leert hij vanzelf wel af. Geen gymspullen, dikke pech. Pas als het heel belangrijk wordt, zoals huiswerk af enzo, of op tijd op school, dan zou ik me er mee bemoeien. En dan zou je nog kunnen vragen wat volgens hém de beste oplossing voor dat probleem is. Dan kunnen jullie dat als uitgangspunt nemen. Zo laat je hem zien dat je vertrouwen hebt in zijn denken.
Ik zou voor dingen die niet écht uitmaken gewoon niks meer zeggen. Geen brood mee? dat leert hij vanzelf wel af. Geen gymspullen, dikke pech. Pas als het heel belangrijk wordt, zoals huiswerk af enzo, of op tijd op school, dan zou ik me er mee bemoeien. En dan zou je nog kunnen vragen wat volgens hém de beste oplossing voor dat probleem is. Dan kunnen jullie dat als uitgangspunt nemen. Zo laat je hem zien dat je vertrouwen hebt in zijn denken.
maandag 22 september 2008 om 13:57
Mijn dochter gaf gelukkig zelf vaak aan dat wanneer ze een rotbui had, liever met rust gelaten wilde worden. Dat heb ik echt moeten leren. Op een rustig moment gingen we het gesprek dan maar aan en dat gaf voor beide kanten opluchting. Ik heb me nooit bemoeid met boeken die vergeten waren of eten, die verantwoordelijkheid heb ik echt altijd bij haar gelaten. Bij nummer 2 wil ik de eerste tijd nog wel "coachen", maar op een gegeven moment moet ze het zelf doen. Helpen okee, maar niet overnemen.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
maandag 22 september 2008 om 14:06
quote:blijfgewoonbianca schreef op 21 september 2008 @ 22:59:
[...]
Ja, ze maken jou / willen jou verantwoordelijk maken voor hun fouten .
Dat gaat héél ver ; als er een werkstuk gemaakt moet worden de avond van te voren en ik heb géén boek over het liefdesleven van een vuurvliegje in mijn boekenkast is dat MIJN schuld . Argumenten dat opdracht weken van te voren bekend is , bibliotheek op de weg van school naar huis is , etc. worden zo weggeveegd ; je gaat je háást schuldig voelen .Klopt. Alles is altijd mijn schuld en dan de argumenten waar ze mee komen, en waar ze zelf heilig in schijnen te geloven, slaan vaak helemaal nergens op.
[...]
Ja, ze maken jou / willen jou verantwoordelijk maken voor hun fouten .
Dat gaat héél ver ; als er een werkstuk gemaakt moet worden de avond van te voren en ik heb géén boek over het liefdesleven van een vuurvliegje in mijn boekenkast is dat MIJN schuld . Argumenten dat opdracht weken van te voren bekend is , bibliotheek op de weg van school naar huis is , etc. worden zo weggeveegd ; je gaat je háást schuldig voelen .Klopt. Alles is altijd mijn schuld en dan de argumenten waar ze mee komen, en waar ze zelf heilig in schijnen te geloven, slaan vaak helemaal nergens op.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 september 2008 om 14:15
quote:Enigme schreef op 21 september 2008 @ 23:21:
Je kunt hem ook op z'n bek laten gaan? Ipv alles voor te willen zijn? Dan leert ie toch echt sneller hoor.
En je kind voor kleine klootzak uitschelden als alles wijst op verwarring en onzekerheid...en jij het blijkbaar niet meer kan aankan. Dan laat je jezelf wel een beetje kennen al snap ik dat het menselijk is.
Ja, heus, wij als ouders willen wel hen hun eigen fouten laten maken of dat ze door iets kwijt te zijn of vergeten te maken of in te leveren zelf daarvoor verantwoordelijkheid te laten zijn. Maar die pubers zijn meesters in jou erbij sleuren om het toch maar vooral op te lossen. Zo niet, dan trekken ze alles uit de kast om ook jouw dag te verknallen.
En als je na weken van uitdagen, dwars liggen, schelden, grote bekken zelf eens een keer je zelfbeheersing verliest, mag een ander best vertellen dat jij je laat kennen maar weet je, dat maakt mij helemaal niks meer uit. Ik ben niet de sloof van mijn puber, ik ben niet zijn afzeikpaal en mijn puber mag best weten wanneer hij mijn grens heeft bereikt. Als ik me daarmee laat kennen prima. Je dacht toch niet dat je door die puberkern heen komt als je altijd maar vriendelijk blijft of in subtiele termen hem probeert iets duidelijk te maken terwijl hij als een woedende wervelwind door het huis tekeer gaat? Mijn zoon is enkel onder de indruk als ik bij tijd en wijle ook eens even boos word en hem de naakte waarheid voorleg.
Je kunt hem ook op z'n bek laten gaan? Ipv alles voor te willen zijn? Dan leert ie toch echt sneller hoor.
En je kind voor kleine klootzak uitschelden als alles wijst op verwarring en onzekerheid...en jij het blijkbaar niet meer kan aankan. Dan laat je jezelf wel een beetje kennen al snap ik dat het menselijk is.
Ja, heus, wij als ouders willen wel hen hun eigen fouten laten maken of dat ze door iets kwijt te zijn of vergeten te maken of in te leveren zelf daarvoor verantwoordelijkheid te laten zijn. Maar die pubers zijn meesters in jou erbij sleuren om het toch maar vooral op te lossen. Zo niet, dan trekken ze alles uit de kast om ook jouw dag te verknallen.
En als je na weken van uitdagen, dwars liggen, schelden, grote bekken zelf eens een keer je zelfbeheersing verliest, mag een ander best vertellen dat jij je laat kennen maar weet je, dat maakt mij helemaal niks meer uit. Ik ben niet de sloof van mijn puber, ik ben niet zijn afzeikpaal en mijn puber mag best weten wanneer hij mijn grens heeft bereikt. Als ik me daarmee laat kennen prima. Je dacht toch niet dat je door die puberkern heen komt als je altijd maar vriendelijk blijft of in subtiele termen hem probeert iets duidelijk te maken terwijl hij als een woedende wervelwind door het huis tekeer gaat? Mijn zoon is enkel onder de indruk als ik bij tijd en wijle ook eens even boos word en hem de naakte waarheid voorleg.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 september 2008 om 14:18
quote:Gaeta schreef op 21 september 2008 @ 23:54:
[...]
Nog één citaat maar ik kan hier zo om lachen nu. Wat leuk om dit soort herkenning te hebben.
En o wee, als je iets te laat was.
Als je zelf tien minuten moet wachten omdat meneer zo traag is, is dat natuurlijk heel normaal.
[...]
Nog één citaat maar ik kan hier zo om lachen nu. Wat leuk om dit soort herkenning te hebben.
En o wee, als je iets te laat was.
Als je zelf tien minuten moet wachten omdat meneer zo traag is, is dat natuurlijk heel normaal.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 september 2008 om 14:22
maandag 22 september 2008 om 14:31
Ik heb het 'voordeel' dat zoon altijd al zo was. Hij is het alleen nu wat 'extra'. Zo heb ik het al opgegeven om zijn kamer netjes te houden. Heeft echt totaal geen zin. Heb je samen net de helft in orde, heb je een paar dagen geen tijd gehad, ligt het er weer precies zó bij. Ik trek nu gewoon die deur dicht. Als het in de rest van het huis maar netjes is. Daar waak ik dan wel voor. Heeft hij spullen laten slingeren, ik roep hem erbij.
Ik laat hem al voor zover dat lukt veel dingen zelf aanpakken. Waar ik zie dat hij dat kan. Waar het nog niet lukt, wil ik bijspringen maar dan wel even netjes vragen of op een normale toon, anders doe ik helemaal niks voor hem.
Met school ga ik hem echt wel helpen. Dat kan hij echt niet alleen. Hij is al van havo teruggegaan naar VMBO en naar een andere school. Hem alleen aan laten modderen wil ik absoluut niet met zijn toekomst doen. Hij moet gewoon een diploma halen en als ik daarvoor mij twee of drie jaar in moet zetten, het zij zo. Maar zijn brood smeer ik niet, ik breng het hem niet na als hij het vergeet, zitten zijn spullen niet in de was, was ik het niet mee.
Ik laat hem in veel dingen vrij, bijvoorbeeld wat hij doet met zijn vrije tijd. Als hij de hele tijd wil computeren, dan doet hij dat maar. Zolang de proefwerken worden geleerd, het huiswerk gemaakt en hij een klusje per dag voor mij doet, ga ik me niet bemoeien met de invulling van zijn vrije tijd. Pubers mogen ook aanlummelen.
Ik laat hem al voor zover dat lukt veel dingen zelf aanpakken. Waar ik zie dat hij dat kan. Waar het nog niet lukt, wil ik bijspringen maar dan wel even netjes vragen of op een normale toon, anders doe ik helemaal niks voor hem.
Met school ga ik hem echt wel helpen. Dat kan hij echt niet alleen. Hij is al van havo teruggegaan naar VMBO en naar een andere school. Hem alleen aan laten modderen wil ik absoluut niet met zijn toekomst doen. Hij moet gewoon een diploma halen en als ik daarvoor mij twee of drie jaar in moet zetten, het zij zo. Maar zijn brood smeer ik niet, ik breng het hem niet na als hij het vergeet, zitten zijn spullen niet in de was, was ik het niet mee.
Ik laat hem in veel dingen vrij, bijvoorbeeld wat hij doet met zijn vrije tijd. Als hij de hele tijd wil computeren, dan doet hij dat maar. Zolang de proefwerken worden geleerd, het huiswerk gemaakt en hij een klusje per dag voor mij doet, ga ik me niet bemoeien met de invulling van zijn vrije tijd. Pubers mogen ook aanlummelen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 september 2008 om 14:32
Nou, dat verschil valt me niet op BGB, want dat is haar haar hele leven nog niet gelukt. Achter, voor of naast de wasmand, dat wel, maar er in?
En verder eens met Shahla.Ik laat ook gewoon merken wanneer ik het gehad heb hoor. En daar zijn ze inderdaad vaak nog het meest van onder de indruk.
Als je op een gegeven moment gewoon pissig de kamer uitloopt en zegt: Weet je wat? Zoek het even lekker zelf uit. Ga maar bijdehand doen tegen je vriendinnen ofzo, maar ik heb hier geen zin in.
Dan draait ze razendsnel bij, want a. hoeft ze bij haar vriendinnen ook niet met dat toontje aan te komen en b. gaan die haar schrift kwijt/geen schone broeken meer in de kast (ik was wat in de wasmand zit)/wat voor puberprobleem dan ook niet voor haar oplossen, daar heeft ze toch mij voor nodig.
En verder eens met Shahla.Ik laat ook gewoon merken wanneer ik het gehad heb hoor. En daar zijn ze inderdaad vaak nog het meest van onder de indruk.
Als je op een gegeven moment gewoon pissig de kamer uitloopt en zegt: Weet je wat? Zoek het even lekker zelf uit. Ga maar bijdehand doen tegen je vriendinnen ofzo, maar ik heb hier geen zin in.
Dan draait ze razendsnel bij, want a. hoeft ze bij haar vriendinnen ook niet met dat toontje aan te komen en b. gaan die haar schrift kwijt/geen schone broeken meer in de kast (ik was wat in de wasmand zit)/wat voor puberprobleem dan ook niet voor haar oplossen, daar heeft ze toch mij voor nodig.
maandag 22 september 2008 om 14:34
Ja haha, zodra ik ga afwassen, roep ik altijd eerst naar boven dat hij de kopjes, het bestek en de borden beneden moet brengen want ik ga nú afwassen. Als ik klaar ben en hij brengt dan nog wat, moet hij het zelf afwassen. Zijn keuze.
als ik iets mis in de keuken, weet ik ook altijd precies waar het is. Boven op puber zijn kamer.
als ik iets mis in de keuken, weet ik ook altijd precies waar het is. Boven op puber zijn kamer.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 september 2008 om 14:35
maandag 22 september 2008 om 14:42
Vind ik ook. Het is niet handig of effectief overal een punt van te maken. Alleen voet bij stuk houden in de dingen die je zelf het allerbelangrijkst vindt. Alleen vinden zij die allerbelangrijkste dingen vaak 'gezeik'.
Ik kan echt niet wennen aan die grove taal of andere dingen waar hij in tegen werkt. En als ik er iets van zeg, krijg ik de reactie terug: of anders...? Alsof hij je wil uitdagen te gaan dreigen.
Ik kan echt niet wennen aan die grove taal of andere dingen waar hij in tegen werkt. En als ik er iets van zeg, krijg ik de reactie terug: of anders...? Alsof hij je wil uitdagen te gaan dreigen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 september 2008 om 16:21
[quote]shahla schreef op 22 september 2008 @ 14:15:
[...]
En als je na weken van uitdagen, dwars liggen, schelden, grote bekken zelf eens een keer je zelfbeheersing verliest, mag een ander best vertellen dat jij je laat kennen maar weet je, dat maakt mij helemaal niks meer uit. Ik ben niet de sloof van mijn puber, ik ben niet zijn afzeikpaal en mijn puber mag best weten wanneer hij mijn grens heeft bereikt. Als ik me daarmee laat kennen prima. Je dacht toch niet dat je door die puberkern heen komt als je altijd maar vriendelijk blijft of in subtiele termen hem probeert iets duidelijk te maken terwijl hij als een woedende wervelwind door het huis tekeer gaat? Mijn zoon is enkel onder de indruk als ik bij tijd en wijle ook eens even boos word en hem de naakte waarheid voorleg.[/quote]
Zó! Dit is de spijker op de kop! Heb dit van de week nog met m'n zoon meegemaakt en het heeft de lucht weer flink geklaard! Hij heeft duidelijk gemerkt dat ie óver onze grens ging...
[...]
En als je na weken van uitdagen, dwars liggen, schelden, grote bekken zelf eens een keer je zelfbeheersing verliest, mag een ander best vertellen dat jij je laat kennen maar weet je, dat maakt mij helemaal niks meer uit. Ik ben niet de sloof van mijn puber, ik ben niet zijn afzeikpaal en mijn puber mag best weten wanneer hij mijn grens heeft bereikt. Als ik me daarmee laat kennen prima. Je dacht toch niet dat je door die puberkern heen komt als je altijd maar vriendelijk blijft of in subtiele termen hem probeert iets duidelijk te maken terwijl hij als een woedende wervelwind door het huis tekeer gaat? Mijn zoon is enkel onder de indruk als ik bij tijd en wijle ook eens even boos word en hem de naakte waarheid voorleg.[/quote]
Zó! Dit is de spijker op de kop! Heb dit van de week nog met m'n zoon meegemaakt en het heeft de lucht weer flink geklaard! Hij heeft duidelijk gemerkt dat ie óver onze grens ging...
maandag 22 september 2008 om 16:27
Ik snap best dat mijn kinderen snel overal uit groeien, maar volgens mij willen die van mij wel erg veel nieuwe kleren... Echt, ik betaal me blauw...schoenen,kicksen,voetbaltenue,broeken,shirten, noem maar op. Oudste is 16 en spaart voor een scooter (doodeng) maar mag nu zelf wel eens iets betalen. Hij zegt rustig; dat moeten jullie toch doen als ouders..Ja duh, er zijn grenzen! hoe doen jullie dat???
maandag 22 september 2008 om 16:52
quote:madamemicmac schreef op 22 september 2008 @ 16:27:
Ik snap best dat mijn kinderen snel overal uit groeien, maar volgens mij willen die van mij wel erg veel nieuwe kleren... Echt, ik betaal me blauw...schoenen,kicksen,voetbaltenue,broeken,shirten, noem maar op. Oudste is 16 en spaart voor een scooter (doodeng) maar mag nu zelf wel eens iets betalen. Hij zegt rustig; dat moeten jullie toch doen als ouders..Ja duh, er zijn grenzen! hoe doen jullie dat??? Bij mij hebben de heren een baantje. Puber 1 werkt een paar uurtjes in de week bij de buurtsuperdirk en puber 2 heeft een krantenwijkje.
Zo sparen ze voor extra's op het (volgens hun) véél te lage zakgeld.
Voor hun kleding krijgen ze kleedgeld, maar als ze die dure merkbroek en/of schoenen willen, moeten ze zelf bijleggen of wachten op de volgende ronde kleedgeld.
Nog even terugkomend op de opmerkingen van Palisander: ik zeg altijd: op een ander zie je wat de opvoeding doet. En gelukkig hoor ik altijd wat een keurige jongens het zijn! Doen we toch nog iets goed.
Maar buiten dat halen de heren ook hier soms het bloed onder mijn nagels vandaan en barst hier af en toe de bom (wat overigens meestal wel de lucht klaart voor enige tijd), maar ik probeer er altijd aan te denken dat ze ooit weer mens worden
Ik snap best dat mijn kinderen snel overal uit groeien, maar volgens mij willen die van mij wel erg veel nieuwe kleren... Echt, ik betaal me blauw...schoenen,kicksen,voetbaltenue,broeken,shirten, noem maar op. Oudste is 16 en spaart voor een scooter (doodeng) maar mag nu zelf wel eens iets betalen. Hij zegt rustig; dat moeten jullie toch doen als ouders..Ja duh, er zijn grenzen! hoe doen jullie dat??? Bij mij hebben de heren een baantje. Puber 1 werkt een paar uurtjes in de week bij de buurtsuperdirk en puber 2 heeft een krantenwijkje.
Zo sparen ze voor extra's op het (volgens hun) véél te lage zakgeld.
Voor hun kleding krijgen ze kleedgeld, maar als ze die dure merkbroek en/of schoenen willen, moeten ze zelf bijleggen of wachten op de volgende ronde kleedgeld.
Nog even terugkomend op de opmerkingen van Palisander: ik zeg altijd: op een ander zie je wat de opvoeding doet. En gelukkig hoor ik altijd wat een keurige jongens het zijn! Doen we toch nog iets goed.
Maar buiten dat halen de heren ook hier soms het bloed onder mijn nagels vandaan en barst hier af en toe de bom (wat overigens meestal wel de lucht klaart voor enige tijd), maar ik probeer er altijd aan te denken dat ze ooit weer mens worden
maandag 22 september 2008 om 17:12
Mijn dochter heeft vanaf haar 12e kledinggeld voor de 'gewone' dingen, schoenen en jassen betalen we nog apart.
Ze heeft in een jaar tijd behoorlijk goed door gekregen dat het loont om uitverkoop e.d. in de gaten te houden en weet nu ook aardig wat alles kost. Dat kledinggeld scheelt al een hoop gezeur, en zeker het feit dat ze zich bewust is van hoe duur dingen zijn.
Ze heeft in een jaar tijd behoorlijk goed door gekregen dat het loont om uitverkoop e.d. in de gaten te houden en weet nu ook aardig wat alles kost. Dat kledinggeld scheelt al een hoop gezeur, en zeker het feit dat ze zich bewust is van hoe duur dingen zijn.
