Kinderen
alle pijlers
Dochter gaat op stage
zaterdag 18 januari 2020 07:02
Even mijn hart en hoofd luchten.
Mijn oudste dochter gaat vandaag voor 5 maanden op stage,dan zal ze 2 maanden thuis zijn, en dan gaat ze weer voor 5 maanden op stage.
Het is voor haar fantastisch, ze kijkt er enorm naar uit, ik voor haar ook, en ben benieuwd hoe we beiden dit gaan ervaren.
We zijn heel close, ze is een fantastische meid, ze gaat enorm veel leren, meemaken, beleven en nieuwe ervaringen opdoen.
Maar fuck ik kan wel janken, wat zal ik haar gaan missen, zelfs de enorme was die ze wekelijks produceerde, haar schoenen, jassen en tassen die ze overal liet slingeren.
Opeens realiseer ik me dat ze thuis haar langste tijd gehad heeft,en dat sloeg even in als een bom. Als in beetje janken bij het opvouwen van haar was, hoe sentimenteel kun je zijn.
Loslaten, ik weet het echt wel, maar crap je weet het zodra ze geboren worden, je brengt ze groot leert ze van alles, je maakt ze wijs, juist om op eigen benen te gaan staan, maar dat dat moment ook echt op een dag komt, daar sta je niet zo bij stil.
Natuurlijk deed ze al veel alleen, druk met school, werk, vrienden, echt een leven buiten het gezin, maar dan kwam ze altijd weer thuis.
Ik ben zo trots op haar, ze is wijs, slim en zij gaat dit zo goed kunnen, maar ik voel me nu even een beetje zielig, ook al heb ik nog twee kinderen thuis, die hun zus ook gaan missen, zelf mijn rebelse puberella had het gisteren te kwaad dat ze zus toch wel erg gaat missen " ze was er altijd mijn hele leven lang ook al deed ik niet altijd even leuk, ze was er gewoon "
Kleine meisjes worden groot, houden van is loslaten, ik weet het allemaal, maar voor nu wil ik even een potje janken.
Wat ik wil met dit topic, wat ik aangaf, even mijn hart en hoofd luchten.
Mijn oudste dochter gaat vandaag voor 5 maanden op stage,dan zal ze 2 maanden thuis zijn, en dan gaat ze weer voor 5 maanden op stage.
Het is voor haar fantastisch, ze kijkt er enorm naar uit, ik voor haar ook, en ben benieuwd hoe we beiden dit gaan ervaren.
We zijn heel close, ze is een fantastische meid, ze gaat enorm veel leren, meemaken, beleven en nieuwe ervaringen opdoen.
Maar fuck ik kan wel janken, wat zal ik haar gaan missen, zelfs de enorme was die ze wekelijks produceerde, haar schoenen, jassen en tassen die ze overal liet slingeren.
Opeens realiseer ik me dat ze thuis haar langste tijd gehad heeft,en dat sloeg even in als een bom. Als in beetje janken bij het opvouwen van haar was, hoe sentimenteel kun je zijn.
Loslaten, ik weet het echt wel, maar crap je weet het zodra ze geboren worden, je brengt ze groot leert ze van alles, je maakt ze wijs, juist om op eigen benen te gaan staan, maar dat dat moment ook echt op een dag komt, daar sta je niet zo bij stil.
Natuurlijk deed ze al veel alleen, druk met school, werk, vrienden, echt een leven buiten het gezin, maar dan kwam ze altijd weer thuis.
Ik ben zo trots op haar, ze is wijs, slim en zij gaat dit zo goed kunnen, maar ik voel me nu even een beetje zielig, ook al heb ik nog twee kinderen thuis, die hun zus ook gaan missen, zelf mijn rebelse puberella had het gisteren te kwaad dat ze zus toch wel erg gaat missen " ze was er altijd mijn hele leven lang ook al deed ik niet altijd even leuk, ze was er gewoon "
Kleine meisjes worden groot, houden van is loslaten, ik weet het allemaal, maar voor nu wil ik even een potje janken.
Wat ik wil met dit topic, wat ik aangaf, even mijn hart en hoofd luchten.
Huil maar goed, het is ook verdrietig.
zaterdag 18 januari 2020 07:36
Dat is natuurlijk ook zo, en dat weet ik ook wel hoor. Het is gewoon goed en het hoort er allemaal bij.
Ik zie dit ook vooral als een " wen " moment voor als ze echt op eigen benen gaat.
Ze wil na deze 10 maanden verder studeren en wil dat eigenlijk vanuit huis doen.
Kwijt ben ik haar natuurlijk niet, dit is weer zo een welbekende fase ( en ik maar denken dat dat vooral in de oei ik groei periode was )
Mijn puberella is ook al steeds meer uithuizig, ben alleen met de kinderen al 9 jaar, en dan is dat een "veiligheid een baken " Jarenlang zorgen en moederen regelen enz, naast een drukke baan, nooit rust altijd bezig ......de waarheid is, dat ik ook heel erg zoekende ben om daar een modus in te gaan vinden.
Ik heb opeens ( nou ja opeens ) meer tijd over en ik weet niet heel goed hoe ik daar mee om moet gaan, terwijl toen ze klein waren ik snakte naar even geen "maaaaamaaaaaa " of overvolle wasmanden rommel door het hele huis.
Ik ga die volle tafel ala Casa di mama missen, gelukkig neemt mijn andere dochter vaak iemand mee om aan te schuiven om weer een nieuw recept te komen proeven, want klein koken, hoe dan??
Ik achtte mezelf nooit bewust als een kloek, maar ik beken, " ik ben een kloek en heb het liefst al mijn kroost thuis "
Ik zou al gewend moeten zijn, want mijn oudste zoon woont ook al even niet meer thuis, van 4 naar 3, van 3 naar 2......
zaterdag 18 januari 2020 08:32
zaterdag 18 januari 2020 09:05
zaterdag 18 januari 2020 09:21
Je doet me aan mijn moeder denken! Toen ik lange tijd op reis ging was mijn moeder intens verdrietig. Probeerde ze echt niet te laten merken maar dat lukte niet heel goed. Mijn moeder kon destijds niet met een computer overweg. Voor mij heeft ze leren e-mailen. Op die manier hadden we toch contact.
En wat was ze ook trots. Toen ik eenmaal het huis uitging was ze ook zo trots. Toen ik s'avonds belde kreeg ik mijn broertje aan de lijn. Vertelde hij dat mijn moeder al mijn oude fotoalbums aan het doorbladeren was:-). Lief toch? Mooie herinneringen.
Ik kan me je gevoel voorstellen. Hier is de oudste 15. Aankomende zomer gaat hij een weekje weg met vrienden en met ons. Zal wel de laatste keer zijn. Dat vind k al verschrikkelijk.
Je geeft aan dat er meer tijd voor jezelf komt. Langzaamaan gaat je leven veranderen. Lijkt me ook moeilijk en lastig. Goed dat je jezelf hier bewust van bent.
Ik zou echt gaan zoeken naar nieuwe dingen om je tijd te vullen. En leer jezelf rust te vinden. Je kan leren genieten van een avondje alleen op de bank ipv met 2 pubers erbij en 3 wasmanden:-).
Komt wel goed met jou, maar jeetje, wat kan ik me je gevoel goed voorstellen.
En wat was ze ook trots. Toen ik eenmaal het huis uitging was ze ook zo trots. Toen ik s'avonds belde kreeg ik mijn broertje aan de lijn. Vertelde hij dat mijn moeder al mijn oude fotoalbums aan het doorbladeren was:-). Lief toch? Mooie herinneringen.
Ik kan me je gevoel voorstellen. Hier is de oudste 15. Aankomende zomer gaat hij een weekje weg met vrienden en met ons. Zal wel de laatste keer zijn. Dat vind k al verschrikkelijk.
Je geeft aan dat er meer tijd voor jezelf komt. Langzaamaan gaat je leven veranderen. Lijkt me ook moeilijk en lastig. Goed dat je jezelf hier bewust van bent.
Ik zou echt gaan zoeken naar nieuwe dingen om je tijd te vullen. En leer jezelf rust te vinden. Je kan leren genieten van een avondje alleen op de bank ipv met 2 pubers erbij en 3 wasmanden:-).
Komt wel goed met jou, maar jeetje, wat kan ik me je gevoel goed voorstellen.
zaterdag 18 januari 2020 10:24
natuurlijk is ze gruwelijk trots en blij, maar dat neemt het gevoel niet weg van verdriet en het opzien tegen deze grote volgende stap die haar dochter gaat maken en de gevolgen voor je eigen leven en gezin.
ladylola het is weer een hele grote stap voor jou en voor je dochter. het loslaten, de verandering in je eigen gezin en leven, het is nogal wat. ik maak het op dit moment ook mee. Dochter is nog 17 maar was afgelopen maanden al op kamers. ze is nu gestopt met de studie en woont weer even thuis maar gaat in juni-juli twee maanden naar de andere kant van de wereld, rondreizen. en daarna waarschijnlijk weer op kamers voor een nieuwe studie. Ja ik ben ook trots, en zie haar mentaal/emotioneel groeien. maar het is nogal wat om door heen te gaan, om zo rigoureus los te laten. ze is niet meer ' mijn kind' maar een volwassene die volledig zelf haar gang gaat.
Een hele stap, en ik vind het ook moeilijk. We hadden het zo fijn met z'n vieren thuis, dat is straks weer weg. hopelijk komt er weer een fijne tijd voor terug maar dat is altijd afwachten hoe het zal gaan.
ladylola het is weer een hele grote stap voor jou en voor je dochter. het loslaten, de verandering in je eigen gezin en leven, het is nogal wat. ik maak het op dit moment ook mee. Dochter is nog 17 maar was afgelopen maanden al op kamers. ze is nu gestopt met de studie en woont weer even thuis maar gaat in juni-juli twee maanden naar de andere kant van de wereld, rondreizen. en daarna waarschijnlijk weer op kamers voor een nieuwe studie. Ja ik ben ook trots, en zie haar mentaal/emotioneel groeien. maar het is nogal wat om door heen te gaan, om zo rigoureus los te laten. ze is niet meer ' mijn kind' maar een volwassene die volledig zelf haar gang gaat.
Een hele stap, en ik vind het ook moeilijk. We hadden het zo fijn met z'n vieren thuis, dat is straks weer weg. hopelijk komt er weer een fijne tijd voor terug maar dat is altijd afwachten hoe het zal gaan.
The past may be in tatters
But today is all that matters
But today is all that matters
zaterdag 18 januari 2020 17:14
Je gaat toch niet verdrietig en triest zijn omdat je kind (volwassen en wel) zelf het zelfstandige bestaan begint? Dat je met wat weemoed denkt "Ach, wat is de tijd toch hard gegaan, mijn kleine meiske is zo snel een vrouw geworden", OK, dat snap ik, maar verdrietig en triest zijn omdat je kind als prachtig volgroeid mens een eigen leven gaat beginnen, nee. Je bent je kind toch niet kwijt?gruffalo schreef: ↑18-01-2020 10:24natuurlijk is ze gruwelijk trots en blij, maar dat neemt het gevoel niet weg van verdriet en het opzien tegen deze grote volgende stap die haar dochter gaat maken en de gevolgen voor je eigen leven en gezin.
ladylola het is weer een hele grote stap voor jou en voor je dochter. het loslaten, de verandering in je eigen gezin en leven, het is nogal wat. ik maak het op dit moment ook mee. Dochter is nog 17 maar was afgelopen maanden al op kamers. ze is nu gestopt met de studie en woont weer even thuis maar gaat in juni-juli twee maanden naar de andere kant van de wereld, rondreizen. en daarna waarschijnlijk weer op kamers voor een nieuwe studie. Ja ik ben ook trots, en zie haar mentaal/emotioneel groeien. maar het is nogal wat om door heen te gaan, om zo rigoureus los te laten. ze is niet meer ' mijn kind' maar een volwassene die volledig zelf haar gang gaat.
Een hele stap, en ik vind het ook moeilijk. We hadden het zo fijn met z'n vieren thuis, dat is straks weer weg. hopelijk komt er weer een fijne tijd voor terug maar dat is altijd afwachten hoe het zal gaan.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 18 januari 2020 18:57
zondag 19 januari 2020 07:03
Dankjewel voor je lieve reactie.Redballoon schreef: ↑18-01-2020 08:32Je klinkt als een hele lieve moeder!
Ik zit nu ook in zo'n loslaat fase. M'n dochter gaat voor t eerst naar school. Ik ben 4 jaar thuis gebleven ik voor haar te zorgen dus ik moet echt een heel nieuw dagritme gaan vinden.
Ontzettend fijn dat je zo'n goede band met haar hebt. Heel waardevol!
Ik heb wel altijd gewerkt, hen de laatste 9 jaar alleen opgevoed, dat nieuwe ritme zal even een ding zijn.
zondag 19 januari 2020 07:13
Nee, eerst was wel het plan dat ze naar Dubai zou gaan,dit is 2 maanden geleden door omstandigheden niet door gegaan.MinkeDeWit schreef: ↑18-01-2020 09:05Gaat ze heel ver weg? Mijn dochter is vorig jaar 6 maanden weg geweest voor studie. Mijn was en boodschappenbudget halveerde (!). Het was wel heel stil in huis en vooral de laatste maand keken we de dagen vooruit. Dat ze tzt uit huis gaat vind ik niet erg meer, maar liever geen 7000 km ver weg.
Toen heeft ze haar plannen moeten omgooien en nu blijft ze in NL.
Ik ga wel een keer naar haar toe en wanneer het uitkomt komt ze een weekend thuis, maar ik vind ook dat ze vooral nu haar horizon moet gaan verbreden. Nieuwe mensen leren kennen, nieuwe omgeving, ontdekken wie ze is zonder ons, maar wel met de vaardigheden die ze meegekregen heeft.
Mijn kinderen zijn zelfstandig opgevoed, juist doordat ik alleen met ze was/ben, ze gaat dit heel goed doen, daar twijfel ik niet aan.....het is gewoon wennen.
En ik zie het ook als een stap, naar de dag dat ze echt op zichzelf zal gaan.
zondag 19 januari 2020 07:22
Hahaha ik zie mezelf ook wel zitten hoor met de foto's.Noerie schreef: ↑18-01-2020 09:21Je doet me aan mijn moeder denken! Toen ik lange tijd op reis ging was mijn moeder intens verdrietig. Probeerde ze echt niet te laten merken maar dat lukte niet heel goed. Mijn moeder kon destijds niet met een computer overweg. Voor mij heeft ze leren e-mailen. Op die manier hadden we toch contact.
En wat was ze ook trots. Toen ik eenmaal het huis uitging was ze ook zo trots. Toen ik s'avonds belde kreeg ik mijn broertje aan de lijn. Vertelde hij dat mijn moeder al mijn oude fotoalbums aan het doorbladeren was:-). Lief toch? Mooie herinneringen.
Ik kan me je gevoel voorstellen. Hier is de oudste 15. Aankomende zomer gaat hij een weekje weg met vrienden en met ons. Zal wel de laatste keer zijn. Dat vind k al verschrikkelijk.
Je geeft aan dat er meer tijd voor jezelf komt. Langzaamaan gaat je leven veranderen. Lijkt me ook moeilijk en lastig. Goed dat je jezelf hier bewust van bent.
Ik zou echt gaan zoeken naar nieuwe dingen om je tijd te vullen. En leer jezelf rust te vinden. Je kan leren genieten van een avondje alleen op de bank ipv met 2 pubers erbij en 3 wasmanden:-).
Komt wel goed met jou, maar jeetje, wat kan ik me je gevoel goed voorstellen.
Nu was ze al veel weg hoor, school, werk, vrienden dat geldt ook voor mijn andere puberdochter, maar ja ze kwamen altijd weer thuis.
Ik ga in april met mijn oudste zoon (23 ) , die al langer niet thuis woont een road trip maken, ik zou al gewend moeten zijn met het uit huis gaan.
Dit is ook weer een andere fase, maar zo gaaf ook, maar toch anders met mijn dochter, het voelt anders.
zondag 19 januari 2020 07:25
Nou en of dat ik trots ben!
Zij gaat dit ook heel goed kunnen,daar twijfel ik geen moment aan.
Zoals ik eerder aangaf ik heb ze alle 4 zelfstandig grootgebracht juist om ze de wereld in te zetten om het zonder mij te gaan doen.
Maar ik vergat daarbij dat ik het ook zonder hen moet gaan doen
zondag 19 januari 2020 07:33
Dat, precies dat, zoveel jaar samen eerst met 5 toen met 4 en nu straks met mijn 2 jongere kinderen.gruffalo schreef: ↑18-01-2020 10:24natuurlijk is ze gruwelijk trots en blij, maar dat neemt het gevoel niet weg van verdriet en het opzien tegen deze grote volgende stap die haar dochter gaat maken en de gevolgen voor je eigen leven en gezin.
ladylola het is weer een hele grote stap voor jou en voor je dochter. het loslaten, de verandering in je eigen gezin en leven, het is nogal wat. ik maak het op dit moment ook mee. Dochter is nog 17 maar was afgelopen maanden al op kamers. ze is nu gestopt met de studie en woont weer even thuis maar gaat in juni-juli twee maanden naar de andere kant van de wereld, rondreizen. en daarna waarschijnlijk weer op kamers voor een nieuwe studie. Ja ik ben ook trots, en zie haar mentaal/emotioneel groeien. maar het is nogal wat om door heen te gaan, om zo rigoureus los te laten. ze is niet meer ' mijn kind' maar een volwassene die volledig zelf haar gang gaat.
Een hele stap, en ik vind het ook moeilijk. We hadden het zo fijn met z'n vieren thuis, dat is straks weer weg. hopelijk komt er weer een fijne tijd voor terug maar dat is altijd afwachten hoe het zal gaan.
Het huis wordt steeds leger, wat zeker voordelen heeft, die zie ik ook zeker wel.
Maar de gezelligheid, de tafel vol, even zo vol als de wasmanden en de enorme tassen boodschappen.
De interactie tussen 4 kinderen aan tafel en vaak een mee eter of een extra logeerpuber.
Het huis wordt steeds leger, stiller.
Trots ben ik zeker de oudste 2 staan/gaan op eigen benen en dat doen ze gewoon goed, en dat is ook een deel en een doel om dat te realiseren als ouder.
Dat weet je en dat doe je, alleen dan is het "opeens " zo ver zeg maar.
zondag 19 januari 2020 07:52
Ja hoor ook jij gaat dat aanmoedigen, als het zover is, en geloof me het gaat sneller dan je denkt!
En dan ga je dus zitten met je foto's even lekker sentimenteel doen, wetende dat ze het gaan redden zoals je het zelf ook hebt gered.
En de wetenschap als het ze tegenzit ze bij je terecht kunnen.
Ik ga vandaag eens bezinnen, wat ik ga doe met de tijd die ik nu aan mezelf kan besteden.
Meer tijd voor mijn schilder hobby, die foto's eens bewerken van jaren ( dus toch he die foto's
) Weer eens een dag alleen weg plannen wat er bij is ingeschoten, ik haal mijn NS Flex pas en Museumkaart weer uit het stof.
Een weekendje met de jongsten en ook belangrijk,Q time met mijn puberella, die lekker opstandig is, maar haar grote zus enorm gaat missen ( ze ligt nu in haar bed, ik hoorde haar gisteren naar de kamer van haar zus gaan )
Het gaat sowieso goed komen, het is alleen even een andere modus vinden.
Nogmaals iedereen bedankt voor de lieve reacties!
zondag 19 januari 2020 07:58
Dankjewel!chentolove schreef: ↑19-01-2020 07:48Wat heeft je dochter geluk dat ze zo een lieve mama heeft waar ze altijd weer welkom zal zijn
Veel succes met het tijdelijke afscheid...
En zeker dat ze altijd welkom zijn 4 slaapkamers een enorme eettafel, dit huis is hun thuis en zal dat altijd zijn en blijven.
zondag 19 januari 2020 08:37
Wat een herkenbaar verhaal. Mijn dochter is sinds een week terug van 4 maanden stage in Tanzania. En hoewel ze sinds een jaar ook al op kamers woonde en ik dus al een stukje afscheid had genomen, vond ik dit toch weer een stuk moeilijker. Toch went het (dit was niet de eerste reis) en verbaast het mij dat ik nu al minder opzie tegen de stageplannen van mijn andere dochter die in september voor een halfjaar naar Curaçao vertrekt. Ik dank God op mijn blote knieën voor whatsApp, insta snapchat en FaceTime, want er is altijd een mogelijkheid tot contact en ik geniet aan de zijlijn mee van hun belevenissen.
Maar ik herken ook je gevoel dat 't nest langzaam leeg wordt. Ik heb 3 kinderen en ben al 15 jaar vader én moeder tegelijk. Dat zit dan zo in je systeem dat je nu inderdaad moet herschikken met de veranderde gezinssituatie. De oudste 2 op kamers, de jongste nog thuis maar vaak op pad voor stage en werk dus ook een stil huis. Ik heb mijn oude hobby weer opgepakt en betrap mij er steeds vaker op dat 't ook weer fijn is dat er minder gezorgd hoeft te worden. Om vervolgens overvallen te worden door pure melancholie haha. Dit heeft gewoon tijd nodig.
Maar ik herken ook je gevoel dat 't nest langzaam leeg wordt. Ik heb 3 kinderen en ben al 15 jaar vader én moeder tegelijk. Dat zit dan zo in je systeem dat je nu inderdaad moet herschikken met de veranderde gezinssituatie. De oudste 2 op kamers, de jongste nog thuis maar vaak op pad voor stage en werk dus ook een stil huis. Ik heb mijn oude hobby weer opgepakt en betrap mij er steeds vaker op dat 't ook weer fijn is dat er minder gezorgd hoeft te worden. Om vervolgens overvallen te worden door pure melancholie haha. Dit heeft gewoon tijd nodig.
anoniem_370910 wijzigde dit bericht op 19-01-2020 11:13
0.26% gewijzigd
zondag 19 januari 2020 09:01
Precies dat VivaAnna, dat huis wordt steeds leger, het altijd alleen de zorg gehad hebben, dat moet inderdaad mijn systeem uit.
Dat minder zorgen lijkt me wel weer erg fijn evenals de al eerder genoemde bergen was en boodschappen.
De tijd zal zijn ding gaan doen, daar vertrouw ik ook op.
Dat minder zorgen lijkt me wel weer erg fijn evenals de al eerder genoemde bergen was en boodschappen.
De tijd zal zijn ding gaan doen, daar vertrouw ik ook op.
ladylola wijzigde dit bericht op 19-01-2020 10:28
0.52% gewijzigd
