Kinderen
alle pijlers
dochter is bang omdat oma ziek is
maandag 7 juli 2008 om 13:04
Nou de titel zegt al een heleboel denk ik.
Mijn dochter, 10 jaar, heeft een oma (mijn schoonmoeder) met kanker.
2 weken geleden viel de diagnose van de artsen dat ze niets meer voor haar kunnen doen. Hoelang het nog duurt weten we niet. Kan een paar weken zijn, maar kan ook een paar maanden zijn, maar dat ze gaat sterven is een feit.
Mijn man en ik hebben altijd afgesproken om eerlijk tegen haar te zijn, en dat ze het recht heeft om te weten wat er gaat gebeuren. Wij hebben allebei ervaring als kind dat ons niets verteld werd ivm ziekte en dit willen we dus niet bij haar doen.
We hebben haar dus duidelijk verteld dat oma ziek is, de dokter oma niet meer beter kan maken, en dat oma dus doodgaat.
En dat we dus niet weten hoe de ziekte zich gaat uiten, en hoelang het gaat duren.
De eerste week kwam ze met veel vragen, en had uiteraard ook best verdriet. We hebben overal antwoord op gegeven voor zover wij dat konden.
Maar nu sinds een week is het iedere avond prijs. Ze kan niet slapen, komt tig keer haar bed uit. Is verdrietig. Wat kan ik nu nog doen? Ze houd zichzelf wakker tot ver na 10 uur , en is dus harstikke moe overdag. Wat is nu wijsheid, moeten we boos worden of moeten we mee gaan met haar en alle begrip blijven tonen?
Wie heeft hier ervaring mee, en heeft tips voor me.
Mijn dochter, 10 jaar, heeft een oma (mijn schoonmoeder) met kanker.
2 weken geleden viel de diagnose van de artsen dat ze niets meer voor haar kunnen doen. Hoelang het nog duurt weten we niet. Kan een paar weken zijn, maar kan ook een paar maanden zijn, maar dat ze gaat sterven is een feit.
Mijn man en ik hebben altijd afgesproken om eerlijk tegen haar te zijn, en dat ze het recht heeft om te weten wat er gaat gebeuren. Wij hebben allebei ervaring als kind dat ons niets verteld werd ivm ziekte en dit willen we dus niet bij haar doen.
We hebben haar dus duidelijk verteld dat oma ziek is, de dokter oma niet meer beter kan maken, en dat oma dus doodgaat.
En dat we dus niet weten hoe de ziekte zich gaat uiten, en hoelang het gaat duren.
De eerste week kwam ze met veel vragen, en had uiteraard ook best verdriet. We hebben overal antwoord op gegeven voor zover wij dat konden.
Maar nu sinds een week is het iedere avond prijs. Ze kan niet slapen, komt tig keer haar bed uit. Is verdrietig. Wat kan ik nu nog doen? Ze houd zichzelf wakker tot ver na 10 uur , en is dus harstikke moe overdag. Wat is nu wijsheid, moeten we boos worden of moeten we mee gaan met haar en alle begrip blijven tonen?
Wie heeft hier ervaring mee, en heeft tips voor me.
maandag 7 juli 2008 om 21:08
Heftige materie.
Mopsey was nog lang zo oud niet toen Hero, haar stiefvader, overleed; zij was net 3, maar toch zijn we altijd eerlijk tegen haar geweest. Wat ik wel altijd heb benadrukt is dat Hero héél, héél ziek was, veel zieker dan Mopsey zelf ooit geweest was, veel zieker dan mamma ooit geweest was, en veel zieker dan opa en oma ooit geweest waren. En dat zo ziek zijn eigenlijk helemaal niet zo vaak voorkomt (dit om het verschil met een griepje te benadrukken). Ook heb ik haar uitgelegd dat de dokters heel erg hun best hebben gedaan, en dat ze hebben gezocht en gezocht, en vanalles hebben geprobeerd; maar dat ze geen medicijnen konden uitvinden die Hero beter zouden maken. Kijk, voor als Mopsey ziek was had ik allemaal medicijnen in huis, maar die werkte niet als je zo ziek bent als Hero. En omdat hij zo ziek was, zou hij doodgaan.
Hierdoor kon Mopsey het scheiden van zichzelf, en van mij. En nog als we het over Hero hebben (vaak, heel vaak) wil ze even benadrukken dat hij heelheel ziek was, veel zieker dan zij en ik ooit waren en hopelijk ooit zullen zijn. En dat maakt het voor haar veilig.
Laat haar nadenken over de dingen, geef haar antwoord, stel wedervragen zodat ze zelf ook dingen kan invullen en het gevoel krijgt dat ze "grip" op de zaak heeft. Laat haar ook zelf met oplossingen komen. Kinderen van haar leeftijd kunnen soms met de meest wonderlijke oplossingen komen, en zo hun behoeftes vervullen.
Mopsey wilde geen foto van Hero in haar kamertje, ze gaf zelf aan dat die naast de tv moest komen te staan omdat Hero dan de hele dag naar ons kon kijken. Ze gaf na de uitvaart zelf aan dat ze kushandjes naar de sterren wou geven om Hero gedag te zeggen. En ze gaf zelf aan dat Hero toen hij twee weken geleden jarig zou zijn geweest geen cadeautjes kon krijgen, maar dat we daarom maar (wederom) kushandjes naar de sterren moesten sturen. Door haar zelf met oplossingen te laten komen, geeft ze zelf vorm aan haar rouwproces.
Ik wens je heel veel sterkte....
Mopsey was nog lang zo oud niet toen Hero, haar stiefvader, overleed; zij was net 3, maar toch zijn we altijd eerlijk tegen haar geweest. Wat ik wel altijd heb benadrukt is dat Hero héél, héél ziek was, veel zieker dan Mopsey zelf ooit geweest was, veel zieker dan mamma ooit geweest was, en veel zieker dan opa en oma ooit geweest waren. En dat zo ziek zijn eigenlijk helemaal niet zo vaak voorkomt (dit om het verschil met een griepje te benadrukken). Ook heb ik haar uitgelegd dat de dokters heel erg hun best hebben gedaan, en dat ze hebben gezocht en gezocht, en vanalles hebben geprobeerd; maar dat ze geen medicijnen konden uitvinden die Hero beter zouden maken. Kijk, voor als Mopsey ziek was had ik allemaal medicijnen in huis, maar die werkte niet als je zo ziek bent als Hero. En omdat hij zo ziek was, zou hij doodgaan.
Hierdoor kon Mopsey het scheiden van zichzelf, en van mij. En nog als we het over Hero hebben (vaak, heel vaak) wil ze even benadrukken dat hij heelheel ziek was, veel zieker dan zij en ik ooit waren en hopelijk ooit zullen zijn. En dat maakt het voor haar veilig.
Laat haar nadenken over de dingen, geef haar antwoord, stel wedervragen zodat ze zelf ook dingen kan invullen en het gevoel krijgt dat ze "grip" op de zaak heeft. Laat haar ook zelf met oplossingen komen. Kinderen van haar leeftijd kunnen soms met de meest wonderlijke oplossingen komen, en zo hun behoeftes vervullen.
Mopsey wilde geen foto van Hero in haar kamertje, ze gaf zelf aan dat die naast de tv moest komen te staan omdat Hero dan de hele dag naar ons kon kijken. Ze gaf na de uitvaart zelf aan dat ze kushandjes naar de sterren wou geven om Hero gedag te zeggen. En ze gaf zelf aan dat Hero toen hij twee weken geleden jarig zou zijn geweest geen cadeautjes kon krijgen, maar dat we daarom maar (wederom) kushandjes naar de sterren moesten sturen. Door haar zelf met oplossingen te laten komen, geeft ze zelf vorm aan haar rouwproces.
Ik wens je heel veel sterkte....
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 7 juli 2008 om 21:15
Lieve Mimsey, wat lief dat je de kracht kan vinden om hier te posten. Heb zijdelinks je verhaal toen gevolgd, met heel veel bewondering voor je.
Ook hier uit je stukje spreekt kracht, ik dank je daarvoor.
Het klinkt ook allemaal zo logisch, maar als je dan een verdrietig meisje voor je hebt (en ze zijn nog zo klein ook al zijn ze al 10) dan wil je het liefst d`r in je armen sluiten en zorgen dat alle pijn en verdriet ver weg blijft....maar dat zal niet gaan.
Heel veel sterkte voor jouw en Mopsey en dank je wel voor je bericht
Ook hier uit je stukje spreekt kracht, ik dank je daarvoor.
Het klinkt ook allemaal zo logisch, maar als je dan een verdrietig meisje voor je hebt (en ze zijn nog zo klein ook al zijn ze al 10) dan wil je het liefst d`r in je armen sluiten en zorgen dat alle pijn en verdriet ver weg blijft....maar dat zal niet gaan.
Heel veel sterkte voor jouw en Mopsey en dank je wel voor je bericht
maandag 7 juli 2008 om 21:16
Je kunt helaas niet voor haar bepalen waar ze zich zorgen om zal maken of niet. Je zou haar kunnen vragen of zij iets weet om opa dan te helpen. Misschien gaat ze dan een "huishoudhandleiding" voor hem knutselen, of een mooie foto versieren, of stelt ze voor vaker op bezoek te gaan. Zolang ze met haalbare dingen komt, en dat kun je haar best aangeven, leert ze dingen los te laten.
Kan ze echter geen oplossingen bedenken, en blijft ze malen, dan kun je met haar de afspraak maken dat jij een plannetje zult bedenken om opa te helpen, en dat jij zult zorgen dat dit goedkomt.
Zo haal je het loodzware gewicht van haar schouders af.
Want dat is ook iets wat ik met Mopsey heb gedaan, en wat hier goed werkte; ik heb Mopsey uitgelegd dat mamma, ik dus, af en toe heel verdrietig is en moet huilen, en dat dit mag. Sterker nog; dan hoeft zij me niet te troosten, maar dan mag Mopsey gewoon doorspelen.
Als ik dan klaar ben met huilen dan knuffelen we even en speel ik met haar mee om aan te geven dat het weer in orde is. De eerste paar keer vond ze het maar raar en hield ze me argwanend in de gaten, maar nu is ze er aan gewend en weet ze dat het niet haar verantwoordelijkheid is mij te troosten. Dat zij niets aan mijn verdriet kan doen, en dat heeft ook wat gewicht van haar schoudertjes gehaald. Omdat ze hierna knuffelen en spelen weet ze ook dat verdriet mag bestaan en dat het wel weer goed komt, mijn tranen maken haar niet bang of onrustig meer.
Kan ze echter geen oplossingen bedenken, en blijft ze malen, dan kun je met haar de afspraak maken dat jij een plannetje zult bedenken om opa te helpen, en dat jij zult zorgen dat dit goedkomt.
Zo haal je het loodzware gewicht van haar schouders af.
Want dat is ook iets wat ik met Mopsey heb gedaan, en wat hier goed werkte; ik heb Mopsey uitgelegd dat mamma, ik dus, af en toe heel verdrietig is en moet huilen, en dat dit mag. Sterker nog; dan hoeft zij me niet te troosten, maar dan mag Mopsey gewoon doorspelen.
Als ik dan klaar ben met huilen dan knuffelen we even en speel ik met haar mee om aan te geven dat het weer in orde is. De eerste paar keer vond ze het maar raar en hield ze me argwanend in de gaten, maar nu is ze er aan gewend en weet ze dat het niet haar verantwoordelijkheid is mij te troosten. Dat zij niets aan mijn verdriet kan doen, en dat heeft ook wat gewicht van haar schoudertjes gehaald. Omdat ze hierna knuffelen en spelen weet ze ook dat verdriet mag bestaan en dat het wel weer goed komt, mijn tranen maken haar niet bang of onrustig meer.
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 7 juli 2008 om 21:16
quote:lola68 schreef op 07 juli 2008 @ 20:55:
Dank je Twompie. Dat had ik me inderdaad ook voorgenomen, maar toch maakt ze zich vreselijk zorgen overal om.
Er gaan dingen in haar koppie om die niet moeten. Bv hoe opa zich straks gaat redden. Ik vind dat dat onze zorg is, en niet die van haar.
Maar inderdaad, geen sprookjes. En ik heb me voorgenomen dat als ze oma nog wil zien na het overlijden, dat dat moet kunnen. Tenzij oma echt helemaal zichzelf niet meer zou zijn uiteraard.
Absoluut doen inderdaad. Anders is oma "zomaar weg" en dat is afschuwelijk voor een kind. Voor de verwerking is het zeker heel goed dat ze haar nog ziet na haar dood.
Veel sterkte trouwens ook he! (En Mimsey ook natuurlijk, zal best weer extra zwaar zijn, bijna een jaar na dato..)
Dank je Twompie. Dat had ik me inderdaad ook voorgenomen, maar toch maakt ze zich vreselijk zorgen overal om.
Er gaan dingen in haar koppie om die niet moeten. Bv hoe opa zich straks gaat redden. Ik vind dat dat onze zorg is, en niet die van haar.
Maar inderdaad, geen sprookjes. En ik heb me voorgenomen dat als ze oma nog wil zien na het overlijden, dat dat moet kunnen. Tenzij oma echt helemaal zichzelf niet meer zou zijn uiteraard.
Absoluut doen inderdaad. Anders is oma "zomaar weg" en dat is afschuwelijk voor een kind. Voor de verwerking is het zeker heel goed dat ze haar nog ziet na haar dood.
Veel sterkte trouwens ook he! (En Mimsey ook natuurlijk, zal best weer extra zwaar zijn, bijna een jaar na dato..)
maandag 7 juli 2008 om 21:17
quote:mimsey schreef op 07 juli 2008 @ 21:16:
Want dat is ook iets wat ik met Mopsey heb gedaan, en wat hier goed werkte; ik heb Mopsey uitgelegd dat mamma, ik dus, af en toe heel verdrietig is en moet huilen, en dat dit mag. Sterker nog; dan hoeft zij me niet te troosten, maar dan mag Mopsey gewoon doorspelen. .Top van je!
Want dat is ook iets wat ik met Mopsey heb gedaan, en wat hier goed werkte; ik heb Mopsey uitgelegd dat mamma, ik dus, af en toe heel verdrietig is en moet huilen, en dat dit mag. Sterker nog; dan hoeft zij me niet te troosten, maar dan mag Mopsey gewoon doorspelen. .Top van je!
maandag 7 juli 2008 om 21:28
quote:mimsey schreef op 07 juli 2008 @ 21:19:
Dank je Lola,
Knuffel je meisje maar extra; een moederhart wil haar kind tegen zoveel dingen beschermen, en iedere vorm van pijn of verdriet voorkomen dat het besef dat dit niet gaat haast misselijkmakend is.Zo angstaanjagend waar wat je daar zegt, misselijkmakend....een juiste bewoording
Dank je Lola,
Knuffel je meisje maar extra; een moederhart wil haar kind tegen zoveel dingen beschermen, en iedere vorm van pijn of verdriet voorkomen dat het besef dat dit niet gaat haast misselijkmakend is.Zo angstaanjagend waar wat je daar zegt, misselijkmakend....een juiste bewoording
