Kinderen
alle pijlers
Donor Kindjes - BOM - Ervaring van de kinderen
dinsdag 3 juni 2025 om 21:01
Dames,
Wie is er bewust ongehuwd moeder geworden en wil daar wat over vertellen?
Het lijkt mij een optie gezien ik geen passende vader kan vinden en ik niet oneindig de tijd meer heb.
Ik wil vooral mijn kind geen vervelend leven aan doen doordat hij geen vader heeft en ik zo nodig moeder wil worden. Wie heeft alleen een kindje en hoe vindt je kindje dat?
- wordt die gepest dat die donor kindje is
- vragen mensen waarom hij geen vader heeft
- ik maak vooral zorgen over het verhaal dat hij/zij met zich mee moet dragen in deze maatschappij. Alles moet tegenwoordig insta perfect en dan sta je al 1-0 achter als je moeder geen vader voor je kon vinden. Ergens vind ik dit heel sneu klinken voor het kindje.
- hoe is het voor jou als alleenstaande BOM mama op het schoolplein
Financieel zal ik het allemaal redden - daar maak ik me geen zorgen over. Alleen over het emotionele en sociale bestaan van het kindje.
Hoor graag hoe jullie + kinderen het ervaren?
Wie is er bewust ongehuwd moeder geworden en wil daar wat over vertellen?
Het lijkt mij een optie gezien ik geen passende vader kan vinden en ik niet oneindig de tijd meer heb.
Ik wil vooral mijn kind geen vervelend leven aan doen doordat hij geen vader heeft en ik zo nodig moeder wil worden. Wie heeft alleen een kindje en hoe vindt je kindje dat?
- wordt die gepest dat die donor kindje is
- vragen mensen waarom hij geen vader heeft
- ik maak vooral zorgen over het verhaal dat hij/zij met zich mee moet dragen in deze maatschappij. Alles moet tegenwoordig insta perfect en dan sta je al 1-0 achter als je moeder geen vader voor je kon vinden. Ergens vind ik dit heel sneu klinken voor het kindje.
- hoe is het voor jou als alleenstaande BOM mama op het schoolplein
Financieel zal ik het allemaal redden - daar maak ik me geen zorgen over. Alleen over het emotionele en sociale bestaan van het kindje.
Hoor graag hoe jullie + kinderen het ervaren?
woensdag 4 juni 2025 om 09:26
Ik denk dat het vooral gaat om hoe je er zelf in staat
"Geen vader kunnen vinden" klinkt voor mij dat dit niet je eerste keuze is ,(en dat mag he, je krijgt in t leven niet alles wat je wilt)
Maar als je dit ook uitstraalt naar je kind is dat wat anders vind ik.
Een kind met zijn tweeën is soms al zwaar, alleen is het veel zwaarder.
Een kind alleen kan net zo gelukkig zijn, maar dat ligt dan voor veel dingen aan die ene ouder.
"Geen vader kunnen vinden" klinkt voor mij dat dit niet je eerste keuze is ,(en dat mag he, je krijgt in t leven niet alles wat je wilt)
Maar als je dit ook uitstraalt naar je kind is dat wat anders vind ik.
Een kind met zijn tweeën is soms al zwaar, alleen is het veel zwaarder.
Een kind alleen kan net zo gelukkig zijn, maar dat ligt dan voor veel dingen aan die ene ouder.
woensdag 4 juni 2025 om 09:38
Denk dat je grootste zorg niet over het "donorkindje" moet gaan, want dat klinkt alsof je blijft steken in de vraag: hoe is is het voor een vijfjarige die geconfronteerd wordt met de vraag: heb jij geen papa?
Dat zal vast kunnen gebeuren maar dat lijkt me niet de wereldproblematiek.
Ook hoe jij het zult redden als alleenstaande moeder lijkt me niet het hoofdvraagstuk.
De kwestie zou er meer over kunnen gaan hoe de praktijken in donorlandschap geregeld zijn. Is er geen sprake van een massadonor, houden klinieken zich aan de regels, wat zijn de werkelijke motieven van de donor geweest, hoe is het voor een kind om (iig tot aan zijn of haar 16e slechts beperkte informatie te hebben over de donor > de één zal dit niets of nauwelijks interesseren, de ander worstelt daarmee vanaf jonge leeftijd), te leven met het feit dat je wéét dat je waarschijnlijk veel "donorsiblings" kunt hebben, maar die mogelijk niet allemaal zal gaan leren kennen. Voor jouzelf als moeder: op een bepaald punt, waarschijnlijk niet eens als je kindje als baby in je armen ligt, het gevoel dat je een kind hebt gebaard terwijl je geen idee hebt (of beperkt) met wie je een kind "samen" hebt gemaakt; een kind is meer dan alleen de opvoeding die je geeft.
En dit hoeft allemaal géén issue te gaan worden. De ene persoon (zowel moeder als kind) is hier totaal niet mee bezig, maar de ander wel. En misschien niet eens in de eerste paar jaren maar mogelijk wel later.
Dit lijken me wel meer vraagstukken om over na te denken dan alleen: gaat er iemand aan mijn kindje vragen of het geen papa heeft.
Dat zal vast kunnen gebeuren maar dat lijkt me niet de wereldproblematiek.
Ook hoe jij het zult redden als alleenstaande moeder lijkt me niet het hoofdvraagstuk.
De kwestie zou er meer over kunnen gaan hoe de praktijken in donorlandschap geregeld zijn. Is er geen sprake van een massadonor, houden klinieken zich aan de regels, wat zijn de werkelijke motieven van de donor geweest, hoe is het voor een kind om (iig tot aan zijn of haar 16e slechts beperkte informatie te hebben over de donor > de één zal dit niets of nauwelijks interesseren, de ander worstelt daarmee vanaf jonge leeftijd), te leven met het feit dat je wéét dat je waarschijnlijk veel "donorsiblings" kunt hebben, maar die mogelijk niet allemaal zal gaan leren kennen. Voor jouzelf als moeder: op een bepaald punt, waarschijnlijk niet eens als je kindje als baby in je armen ligt, het gevoel dat je een kind hebt gebaard terwijl je geen idee hebt (of beperkt) met wie je een kind "samen" hebt gemaakt; een kind is meer dan alleen de opvoeding die je geeft.
En dit hoeft allemaal géén issue te gaan worden. De ene persoon (zowel moeder als kind) is hier totaal niet mee bezig, maar de ander wel. En misschien niet eens in de eerste paar jaren maar mogelijk wel later.
Dit lijken me wel meer vraagstukken om over na te denken dan alleen: gaat er iemand aan mijn kindje vragen of het geen papa heeft.
woensdag 4 juni 2025 om 09:40
Dit vind ik een hele mooie post. Ik kon het niet zo mooi verwoorden, maar dit is precies waar het volgens mij misgaat bij TO. Je voelt het ontbreken van een relatie zelf duidelijk als falen. En een kind van een donor is dan een soort uiterlijk bewijs van dat falen, ‘want je kon geen vader vinden’.meisje85 schreef: ↑04-06-2025 08:32Waar ik eigenlijk steeds op blijf hangen zijn de zinnen "geen vader kunnen vinden". Dat klinkt sowieso alsof je vindt dat je hierin aan het falen bent. Dat lijkt me geen positieve insteek, feitelijk zeg je hiermee dat jou iets niet is gelukt en dat dat de reden is dat je toekomstige kind - zoals jij het noemt - met 1-0 achter staat. Zoals ik het lees, lijkt het er vooral op dat je zelf een bepaald beeld hebt van hoe het zou moeten zijn en dat je dit nu vooral op anderen projecteert. Ik zou dus vooral eerlijk naar jezelf gaan kijken. Als jij gewoon achter je keuze zou staan ("Ik ga dit alleen doen") straal je iets heel anders uit dan als je het ziet als "ik heb geen vader kunnen vinden". Als je op zoek bent naar een partner - zo lijkt het, je kan het immers sowieso altijd alleen doen als je dat wil - dan lijkt me bovendien dat je in eerste instantie een partner zoekt en niet vooral een "vader voor een eventueel toekomstig kind" toch?
Ik heb zelf een kind van een donor. Niet omdat ik per se geen relatie wilde, maar omdat die er gewoon niet (op tijd) was. Ik heb geen bezwaar tegen mannen of relaties, maar die kwamen niet op mijn pad. Ik had een duidelijke kinderwens, meer dan een gezinswens (dat je wel graag een kind wilt, maar wel met het hele plaatje erbij. Is volledig legitiem, maar gewoon iets anders). Voor mij voelde het dus meer als invulling geven aan die kinderwens, en dus iets positiefs, dan aan soort van toegeven aan het falen van het krijgen van een relatie.
Ik heb er lang over nagedacht (iedereen die doet alsof vrouwen een kind willen en wel nú en dus ‘maar even naar de spermabank gaan’ heeft echt geen flauw idee waar hij het over heeft). Niet of ik het zelf aankon, daar twijfelde ik eigenlijk niet aan. Maar of ik vond dat ik voor mijn kind mocht besluiten dat het wel zonder vader kon. Ik heb met een aantal mensen gepraat die met 1 ouder zijn opgegroeid, om verschillende redenen (donor, andere ouder overleden, ouder wilde geen contact). En mijn conclusie uit die gesprekken was dat ik weliswaar denk dat het nóg leuker is voor een kind om twee ouders te hebben, liefst in een gelukkige relatie met elkaar, maar dat het leven met 1 ouder ook meer dan leuk genoeg is om dat aan te gaan.
Wat de omgeving er van vindt interesseerde me eigenlijk vrij weinig. Overigens krijg ik eigenlijk alleen positief commentaar. ‘Stoer, dapper, mooi dat het kan’. Dat soort werk. Niemand die vraagt waarom het niet gelukt is om een vader te vinden, en volgens mij ook niemand die het zo bekijkt. Inmiddels is kind bijna 7, dus de klasgenootjes vragen wel eens waar haar vader is. Dan zegt ze gewoon dat ze die niet heeft. En dan spelen ze weer door. Ik meld het zelf vaak wel vrij snel tegen ouders van vriendjes en de juf en zo, maar dat is omdat ik merk dat mensen er niet goed over durven te beginnen. Bang dat er een heel verdrietig verhaal achter zit (scheiding, overlijden etc), waar ik misschien niet over wil praten. Zodra duidelijk is dat dit een bewuste keuze was, en er geen drama is, hoeven mensen er ook niet meer omheen te dansen.
En op het schoolplein staan is denk ik precies net zo als voor al die andere ouders, grootouders, buren, au-pairs en andere mensen die een kind komen halen. Mensen staan daar niet het gezinnetje uit te hangen hoor.
woensdag 4 juni 2025 om 09:51
Ik vraag me wel eens af of het alleen nou zo veel zwaarder is. De logistiek is soms wat meer geregel (want inderdaad, ik kan niet zo maar gaan sporten ‘s avonds of spontaan met iemand afspreken). Maar er is ook extreem veel duidelijkheid. Ik heb nooit twijfel gehad over wie de luier moest doen en wie er ‘s nachts uit bed moest: ik. Dat weet je, dat is gewoon een gegeven, en daarmee iets dat precies 0 hersencapaciteit kost. En dan regel je het.Gerbera schreef: ↑04-06-2025 09:26Ik denk dat het vooral gaat om hoe je er zelf in staat
"Geen vader kunnen vinden" klinkt voor mij dat dit niet je eerste keuze is ,(en dat mag he, je krijgt in t leven niet alles wat je wilt)
Maar als je dit ook uitstraalt naar je kind is dat wat anders vind ik.
Een kind met zijn tweeën is soms al zwaar, alleen is het veel zwaarder.
Een kind alleen kan net zo gelukkig zijn, maar dat ligt dan voor veel dingen aan die ene ouder.
Ja, soms ben je doodmoe als je weer je bed uit moet. Maar eerlijk gezegd zie ik dat net zo bij mijn vrienden met partner, die dan ook nog irritaties hebben over wie er nu weer opstaat. Je hoeft nooit iets te overleggen (mag natuurlijk wel, ik bespreek best keuzes met vrienden en omgeving, maar het blijft mijn beslissing), niemand doet iets met kind wat jij nou net geen goed idee vind.
Ik heb vorige week de volledige avondvierdaagse meegelopen, en ik zei toen juist tegen iemand: dit is echt de eerste keer in bijna 7 jaar dat ik nog een ouder toch best handig zou vinden, dan konden we allebei 2 dagen doen. Als dat je grootste probleem is, dat je 4 dagen mee moet lopen, geeft dat wel aan hoe ‘loeizwaar’ ik het vind.
Dat gezegd hebbende, vind ik TO er vrij negatief in staan: ik moet mijn leven opgeven. Als het zo voelt, zou ik het niet doen. Je leven verandert volledig, dat klopt. Net als wanneer je als stel een kind krijgt, verandert de prioriteit in je leven. Er komen allerlei dingen bij, en er gaan dingen weg. Zorgeloos gaan stappen gaat niet meer. Blij worden van het lachje van je kind wel. Als je dat niet ziet als een heleboel winnen ipv je leven opgeven, dan zou ik voorlopig niet aan kinderen beginnen, niet alleen en niet samen met iemand. Want dan begint je kind pas echt op een achterstand (‘ik heb voor jou alles op moeten geven’ is nogal een last om te dragen).
woensdag 4 juni 2025 om 09:53
woensdag 4 juni 2025 om 10:04
woensdag 4 juni 2025 om 10:10
Een verdwenen vader is echt anders dan een vader die nooit aanwezig geweest is.
Ik ken aardig wat BAM-kinderen, slechts eentje van een bekende donor, de rest via de spermabank met de mogelijkheid om de donor evt te leren kennen vanaf dat het kind 16 is.
Alleen het kind van die bekende donor heeft de donor daadwerkelijk ontmoet, al die andere donorkinderen die ik ken hebben nog nooit enige behoefte gehad om de donor te ontmoeten.
solomio wijzigde dit bericht op 04-06-2025 10:34
53.30% gewijzigd
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 4 juni 2025 om 10:14
Overigens denk ik inderdaad ook dat er een enorm verschil is tussen mensen die er op hun veertigste nog eens achter komen dat hun vader niet hun biologische vader is, en mensen die altijd geweten hebben dat er een donor was. Over zoiets groots in je leven voorlogen worden, is nogal iets natuurlijk. Dat laat je twijfelen aan van alles wat je dacht te weten. Dat geldt niet voor een kind dat vanaf dag 1 weet dat er een donor is.
En er is nogal een verschil tussen donorkinderen en kinderen die in zo’n lastige situatie belanden dat ze pleegkinderen worden en waarbij de vader niks van ze wil weten. Of kinderen waarbij de moeder de vader er min of meer ingeluist heeft, en vader helemaal geen kind wilde. Dat is anders dan een donor die daar bewust voor kiest, wetende dat er mogelijk contact opgenomen gaat worden.
En persoonlijk vond ik de data dat het voor de kinderen belangrijk was om te kúnnen achterhalen wie hun donor is sterk genoeg om inderdaad alleen via een officiële Nederlandse bank te werken, met een donor die bij donatie al wist dat hij niet anoniem zou zijn, getest, geregistreerd etc is. Een groot deel van de kinderen zoekt nooit contact, maar het feit dat ze het kúnnen achterhalen geeft blijkbaar gemoedsrust. Om die reden heb ik ellenlang op een wachtlijst gestaan etc.
En er is nogal een verschil tussen donorkinderen en kinderen die in zo’n lastige situatie belanden dat ze pleegkinderen worden en waarbij de vader niks van ze wil weten. Of kinderen waarbij de moeder de vader er min of meer ingeluist heeft, en vader helemaal geen kind wilde. Dat is anders dan een donor die daar bewust voor kiest, wetende dat er mogelijk contact opgenomen gaat worden.
En persoonlijk vond ik de data dat het voor de kinderen belangrijk was om te kúnnen achterhalen wie hun donor is sterk genoeg om inderdaad alleen via een officiële Nederlandse bank te werken, met een donor die bij donatie al wist dat hij niet anoniem zou zijn, getest, geregistreerd etc is. Een groot deel van de kinderen zoekt nooit contact, maar het feit dat ze het kúnnen achterhalen geeft blijkbaar gemoedsrust. Om die reden heb ik ellenlang op een wachtlijst gestaan etc.
woensdag 4 juni 2025 om 10:30
Ik vind een kind alleen opvoeden ook niet per se zwaarder dan als je het met z'n tweeën doet. Althans, als ik mijn situatie vergelijk met vrienden om mij heen die het wel met z'n tweeën doen. We lopen allemaal tegen dezelfde kinder/puber dingen aan. Dat is echt niet anders bij mij of bij hen.
Vaak prijs ik mezelf juist gelukkig dat ik het alleen doe; het is stabiel, geen verwachtingen die niet uitkomen, geen ruzies. En mijn dochter laat mij ook vaak merken dat zij het echt prima zo vindt. Wij hebben een sterke band.
In de pubertijd heeft mijn dochter wel wat "last" gehad. Toen was ze er wel wat mee bezig maar dat hoort ook gewoon bij je pubertijd; je eigen identiteit ontdekken. In die tijd zag zij haar donor wat vaker (bekende donor) maar inmiddels is de behoefte alweer veel minder geworden.
Voordat ik BAM werd, had ik veel onderzoeken erover gelezen en wat veel naar voren kwam: kinderen willen zich vooral gewenst voelen. Nou, dat zit dus juist wel goed met BAM. En het is dus ook geen situatie dat een moeder of vader is weggelopen is en dat een kind zich daardoor ongewenst voelt.
Vaak prijs ik mezelf juist gelukkig dat ik het alleen doe; het is stabiel, geen verwachtingen die niet uitkomen, geen ruzies. En mijn dochter laat mij ook vaak merken dat zij het echt prima zo vindt. Wij hebben een sterke band.
In de pubertijd heeft mijn dochter wel wat "last" gehad. Toen was ze er wel wat mee bezig maar dat hoort ook gewoon bij je pubertijd; je eigen identiteit ontdekken. In die tijd zag zij haar donor wat vaker (bekende donor) maar inmiddels is de behoefte alweer veel minder geworden.
Voordat ik BAM werd, had ik veel onderzoeken erover gelezen en wat veel naar voren kwam: kinderen willen zich vooral gewenst voelen. Nou, dat zit dus juist wel goed met BAM. En het is dus ook geen situatie dat een moeder of vader is weggelopen is en dat een kind zich daardoor ongewenst voelt.
woensdag 4 juni 2025 om 10:35
Haal je die post dan ook weg?SweetFirefly schreef: ↑04-06-2025 10:32@ Solomio, zou jij de quote met mijn tekst weg willen halen ivm herkenbaarheid? Dank je wel.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 4 juni 2025 om 10:38
woensdag 4 juni 2025 om 10:54
Ik ben geen bam moeder en ik denk dat een alleenstaande ouder een kind net zo goed op kan voeden als een setje.
Maar ik ben blij dat wij met zijn tweeën waren.
Omdat ik niets hoefde te regelen als ik ging werken.Dat ik gewoon even alleen boodschappen kon doen zonder een kind mee te nemen, Dat als ik t even zat was mijn partner t overnam.Doordat we samen waren hadden we t financieel beter (maar dat is persoonlijk, ik verdiende alleen niet zo heel veel) Dat ik bij twijfel kon overleggen, en dat mijn man de vroege zwemlessen voor schooltijd en de voetbal(ik heb er niets mee) vaker op zich nam. Etc etc
Met zijn tweeën is voor mij gewoon makkelijker, niet perse beter.
Maar ik ben blij dat wij met zijn tweeën waren.
Omdat ik niets hoefde te regelen als ik ging werken.Dat ik gewoon even alleen boodschappen kon doen zonder een kind mee te nemen, Dat als ik t even zat was mijn partner t overnam.Doordat we samen waren hadden we t financieel beter (maar dat is persoonlijk, ik verdiende alleen niet zo heel veel) Dat ik bij twijfel kon overleggen, en dat mijn man de vroege zwemlessen voor schooltijd en de voetbal(ik heb er niets mee) vaker op zich nam. Etc etc
Met zijn tweeën is voor mij gewoon makkelijker, niet perse beter.
woensdag 4 juni 2025 om 11:00
Ik zou me ook minder zorgen om maken wat 'mensen' ervan vinden. Dit is inmiddels behoorlijk normaal.
Ik zou zeker nadenken over je vangnet. Dit betekent dus bijvoorbeeld ook: Hoe staan jouw ouders hierin? Zouden ze willen helpen? Veel oma's en opa's helpen mee, sommigen meer dan anderen. Of heb je vrienden die je kan aanspreken?
Mijn kennis is ongepland zwanger geworden, in eerste instantie wilde de vader er niets van weten. Besloten om het kind te houden, leek een situatie van BAM te worden. Haar ouders hadden toen al aangeboden om veel te helpen, en dat hebben ze ook gedaan. Zeker in de babytijd: kennis kon na een keizersnede 6 weken haar kind niet optillen en had dus steeds hulp nodig, ook 's nachts. Ik ben daar ook een nachtje geweest.
Tweede punt: Ik vind niet dat een kind een vader en een moeder nodig heeft, maar wel dat een kind het recht heeft om zijn/haar verwekkers te kennen. Dit kan heel belangrijk zijn in eigen identiteit ontwikkelen etc. Denk daar goed over na en zoek meer informatie dan het forum, om zo tot een goede keuze qua donor te komen. Er is genoeg informatie over trauma na adoptie etc waar dit ook naar voren komt.
Bij die kennis is de vader later bijgedraaid en speelt een lieve rol in het leven van kind (al is het lang geen 50%). Je ziet dat het kind veel waarde haalt uit dit contact.
Qua zwaarte: Die kennis vindt het wel zwaar en zegt vaak dat wij het makkelijk hebben met zijn 2en. Maar wel te doen.
Sociaal en qua acceptatie op school is het geen probleem.
Ik zou zeker nadenken over je vangnet. Dit betekent dus bijvoorbeeld ook: Hoe staan jouw ouders hierin? Zouden ze willen helpen? Veel oma's en opa's helpen mee, sommigen meer dan anderen. Of heb je vrienden die je kan aanspreken?
Mijn kennis is ongepland zwanger geworden, in eerste instantie wilde de vader er niets van weten. Besloten om het kind te houden, leek een situatie van BAM te worden. Haar ouders hadden toen al aangeboden om veel te helpen, en dat hebben ze ook gedaan. Zeker in de babytijd: kennis kon na een keizersnede 6 weken haar kind niet optillen en had dus steeds hulp nodig, ook 's nachts. Ik ben daar ook een nachtje geweest.
Tweede punt: Ik vind niet dat een kind een vader en een moeder nodig heeft, maar wel dat een kind het recht heeft om zijn/haar verwekkers te kennen. Dit kan heel belangrijk zijn in eigen identiteit ontwikkelen etc. Denk daar goed over na en zoek meer informatie dan het forum, om zo tot een goede keuze qua donor te komen. Er is genoeg informatie over trauma na adoptie etc waar dit ook naar voren komt.
Bij die kennis is de vader later bijgedraaid en speelt een lieve rol in het leven van kind (al is het lang geen 50%). Je ziet dat het kind veel waarde haalt uit dit contact.
Qua zwaarte: Die kennis vindt het wel zwaar en zegt vaak dat wij het makkelijk hebben met zijn 2en. Maar wel te doen.
Sociaal en qua acceptatie op school is het geen probleem.
woensdag 4 juni 2025 om 11:34
Aha, ik had de pagina al een paar keer ververst en toen nog ff teruggezocht of je mss een andere post bedoelde.SweetFirefly schreef: ↑04-06-2025 10:38Ja, had ik gedaan maar vergat er een punt voor in de plaats te zetten, en dan blijft het staan, niet zo slim van mij. De tekst is nu weg.
Gelukkig duidelijk nu, kan ik vanavond rustig slapen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 4 juni 2025 om 11:36
Hier geen (vroege) zwemlessen en geen voetbal.Gerbera schreef: ↑04-06-2025 10:54Ik ben geen bam moeder en ik denk dat een alleenstaande ouder een kind net zo goed op kan voeden als een setje.
Maar ik ben blij dat wij met zijn tweeën waren.
Omdat ik niets hoefde te regelen als ik ging werken.Dat ik gewoon even alleen boodschappen kon doen zonder een kind mee te nemen, Dat als ik t even zat was mijn partner t overnam.Doordat we samen waren hadden we t financieel beter (maar dat is persoonlijk, ik verdiende alleen niet zo heel veel) Dat ik bij twijfel kon overleggen, en dat mijn man de vroege zwemlessen voor schooltijd en de voetbal(ik heb er niets mee) vaker op zich nam. Etc etc
Met zijn tweeën is voor mij gewoon makkelijker, niet perse beter.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 4 juni 2025 om 11:51
Ik ben vijftiger en opgegroeid als kind van een alleenstaande moeder. Ze was geen BAM, maar mijn vader is nooit in beeld geweest. Ik heb daar nooit last van gehad en ik ben ervan overtuigd dat dat komt doordat ze wel altijd eerlijk is geweest over de situatie. Ik wist wie het was, zei 'hoi' als we elkaar tegenkwamen op straat, maar heb verder nooit een relatie met hem gehad en daar nooit behoefte aan gehad.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
woensdag 4 juni 2025 om 13:22
Ik reageerde ook al even in het Kind in je uppie-topic.
Ik heb twee kinderen, een puber van een ex-partner. En een dreumes van 2,5 van een Nederlandse onbekende donor.
De relatie met mijn ex was om te huilen. De relatie tussen dochter en vader is ook vaak om te huilen. Dochter worstelt daar enorm mee. Zij kent haar vader en heeft de hoop dat ze ooit de vader terug krijgt die ze meent ooit gehad te hebben.
De dreumes gaat helemaal goed. Ze heeft een lieve zus die dol op haar is. Een aantal mannelijke figuren in haar leven die haar ook heel leuk vinden. Verder heb ik een klein netwerk. Het meeste doe ik zelf. Als ik dat vergelijk met het ouderschap binnen mijn huwelijk en een tijd daarbuiten, dan doe ik dit veel liever nog alleen. Toen had ik alleen maar irritatie, omdat ik altijd alles alleen kon doen, terwijl ik wel samen was met een partner. Nu is dat een gegeven. Heb ik minder geld, zeker. Maar dat is oke. Ik kan mijn kinderen nog best veel geven. We hebben een fijn huurhuis met een tuin, ze krijgen een cadeau als ze jarig zijn en we gaan ook wel eens dagjes uit.
Iedereen die ik ken weet dat mijn jongste van een donor is. Dat is doodnormaal. Niemand anders heeft dat. Ik ben er vanaf het begin open over geweest en ik heb veel mensen mee genomen in het traject. Het is gewoon zo. Ze is ook helemaal niet zielig en mensen behandelen haar ook niet zo. Ik vind mijn oudste zieliger. Zij zat klem in een scheiding.
De mensen die ik hier over spreek zijn nieuwsgierig. Ze vinden me ook stoer. Daar heb ik hele leuke gesprekken mee. Als iemand dit zou afkeuren, dan is dat hun probleem. Ik sta achter mijn keuze en ben er trots op dat ik het durfde.
Ziek ben ik ook wel eens. Dan kan ik even een tijdelijke oppas regelen, of dan is het wat rustiger in huis. Is helemaal niet zielig. Dat is ook opvoeden. We zorgen voor elkaar.
En bevallen deed ik gezellig in mijn eentje. Een vriendin was bereid om mijn oudste onder haar hoede te nemen en bracht me naar het ziekenhuis. Ik ben ondertussen bevallen en daarna mocht ik weer naar huis. Een paar dagen wat hulp gehad en toen kon ik wel weer.
Ik wil mijn kind meegeven dat ze niet zielig is, dat ze hartstikke gewenst is, dat er een meneer is geweest die zaadjes heeft gegeven aan het ziekenhuis en dat ze eventueel, mocht ze dat willen, hopelijk een vorm van contact met de donor kan krijgen. Mocht ze dat willen. Daar zal ik haar bij helpen als ze dat fijn vindt. En misschien worstelt ze er wel eens mee, maar dan ben ik er, maar eventueel ook een buitenstaander of een professional waar ze dan mee kan praten. Maar net wat ze nodig heeft. Ik ben ervan overtuigd dat hoe ik ermee omga, een groot deel gaat helpen in hoe zij ermee om zal gaan.
Ik heb twee kinderen, een puber van een ex-partner. En een dreumes van 2,5 van een Nederlandse onbekende donor.
De relatie met mijn ex was om te huilen. De relatie tussen dochter en vader is ook vaak om te huilen. Dochter worstelt daar enorm mee. Zij kent haar vader en heeft de hoop dat ze ooit de vader terug krijgt die ze meent ooit gehad te hebben.
De dreumes gaat helemaal goed. Ze heeft een lieve zus die dol op haar is. Een aantal mannelijke figuren in haar leven die haar ook heel leuk vinden. Verder heb ik een klein netwerk. Het meeste doe ik zelf. Als ik dat vergelijk met het ouderschap binnen mijn huwelijk en een tijd daarbuiten, dan doe ik dit veel liever nog alleen. Toen had ik alleen maar irritatie, omdat ik altijd alles alleen kon doen, terwijl ik wel samen was met een partner. Nu is dat een gegeven. Heb ik minder geld, zeker. Maar dat is oke. Ik kan mijn kinderen nog best veel geven. We hebben een fijn huurhuis met een tuin, ze krijgen een cadeau als ze jarig zijn en we gaan ook wel eens dagjes uit.
Iedereen die ik ken weet dat mijn jongste van een donor is. Dat is doodnormaal. Niemand anders heeft dat. Ik ben er vanaf het begin open over geweest en ik heb veel mensen mee genomen in het traject. Het is gewoon zo. Ze is ook helemaal niet zielig en mensen behandelen haar ook niet zo. Ik vind mijn oudste zieliger. Zij zat klem in een scheiding.
De mensen die ik hier over spreek zijn nieuwsgierig. Ze vinden me ook stoer. Daar heb ik hele leuke gesprekken mee. Als iemand dit zou afkeuren, dan is dat hun probleem. Ik sta achter mijn keuze en ben er trots op dat ik het durfde.
Ziek ben ik ook wel eens. Dan kan ik even een tijdelijke oppas regelen, of dan is het wat rustiger in huis. Is helemaal niet zielig. Dat is ook opvoeden. We zorgen voor elkaar.
En bevallen deed ik gezellig in mijn eentje. Een vriendin was bereid om mijn oudste onder haar hoede te nemen en bracht me naar het ziekenhuis. Ik ben ondertussen bevallen en daarna mocht ik weer naar huis. Een paar dagen wat hulp gehad en toen kon ik wel weer.
Ik wil mijn kind meegeven dat ze niet zielig is, dat ze hartstikke gewenst is, dat er een meneer is geweest die zaadjes heeft gegeven aan het ziekenhuis en dat ze eventueel, mocht ze dat willen, hopelijk een vorm van contact met de donor kan krijgen. Mocht ze dat willen. Daar zal ik haar bij helpen als ze dat fijn vindt. En misschien worstelt ze er wel eens mee, maar dan ben ik er, maar eventueel ook een buitenstaander of een professional waar ze dan mee kan praten. Maar net wat ze nodig heeft. Ik ben ervan overtuigd dat hoe ik ermee omga, een groot deel gaat helpen in hoe zij ermee om zal gaan.
woensdag 4 juni 2025 om 13:33
Dat laatste is inmiddels een beetje aan banden gelegd. Alle klinieken en ziekenhuizen hebben nu een gezamenlijke database. Aan elke donor kunnen 12 moedercodes gehangen worden. Dus een donor kan op die manier binnen Nederland niet meer dan 12 gezinnen helpen. Dat gaat helaas alleen nog niet op voor bekende donoren of voor donoren van bijvoorbeeld Cryos/ESB waarbij het zaad ook in andere landen gebruikt wordt. Het gaat echt alleen maar om behandelingen die in Nederland uitgevoerd worden.evelien2010 schreef: ↑03-06-2025 22:49Hou er daarnaast rekening mee dat er de laatste jaren talloze documentaires zijn over zeer bedenkelijke mannen die massaal overal doneren (via erkende klinieken). Wees kritisch over onderlinge samenwerking. Want wat als de donor overal heen gaat en er straks talloze nakomelingen zijn?
woensdag 4 juni 2025 om 13:46
Woeps.. dubbel.evelien2010 schreef: ↑03-06-2025 22:49Hou er daarnaast rekening mee dat er de laatste jaren talloze documentaires zijn over zeer bedenkelijke mannen die massaal overal doneren (via erkende klinieken). Wees kritisch over onderlinge samenwerking. Want wat als de donor overal heen gaat en er straks talloze nakomelingen zijn?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
