Kinderen
alle pijlers
Geen hartje, voel me klote
dinsdag 9 juni 2009 om 10:36
Tot mijn grote verbazing en blijdschap bleek ik 2 weken geleden harstikke zwanger. Was al even over tijd en hoopte stiekem wel op een klein mensje, maar had het ook niet helemaal verwacht.
Nu heb ik vrijdag de eertse echo bij de verloskundige gehad en die had nogal moeite met het vinden van een hartje of hartslagje. Het vruchtje zag er verder goed uit en ik zou zo'n 7 weken onderweg zijn.
Voor de zekerheid ben ik doorgestuurd naar een echoscopist van de gyn. afdeling in het ziekenhuis.
Tot mijn grote teleurstelling en verdriet kon deze ook geen hartje vinden. Waarschijnlijk is het vruchtje al dood en is het nu wachten op de oplossing van Moeder Natuur zelf. En anders moet het een handje geholpen worden.
Ondanks de goedbedoelde woorden "het was nog maar zo kort", "je hebt nog kansen genoeg..." voel ik me flink, tja...klote. Verdrietig. In mijn enhtousiasme heb ik al van de daken geschreeuwd dat er weer een mini op komst is.
Zit nu maar een beetje te wachten op wat komen gaat en anders moet ik vrijdag a.s. naar het ziekenhuis voor een curretage. Dit lijkt me echt helemaal niks en ik zie er als een berg tegenop.
Kan iemand mij eerlijk vertellen hoe dat in zijn werk gaat? Ik zie er echt vreselijk tegenop en hoop maar dat mijn lijf dit zelf gaat oplossen.
Gewoon helemaal klote dit.
Nu heb ik vrijdag de eertse echo bij de verloskundige gehad en die had nogal moeite met het vinden van een hartje of hartslagje. Het vruchtje zag er verder goed uit en ik zou zo'n 7 weken onderweg zijn.
Voor de zekerheid ben ik doorgestuurd naar een echoscopist van de gyn. afdeling in het ziekenhuis.
Tot mijn grote teleurstelling en verdriet kon deze ook geen hartje vinden. Waarschijnlijk is het vruchtje al dood en is het nu wachten op de oplossing van Moeder Natuur zelf. En anders moet het een handje geholpen worden.
Ondanks de goedbedoelde woorden "het was nog maar zo kort", "je hebt nog kansen genoeg..." voel ik me flink, tja...klote. Verdrietig. In mijn enhtousiasme heb ik al van de daken geschreeuwd dat er weer een mini op komst is.
Zit nu maar een beetje te wachten op wat komen gaat en anders moet ik vrijdag a.s. naar het ziekenhuis voor een curretage. Dit lijkt me echt helemaal niks en ik zie er als een berg tegenop.
Kan iemand mij eerlijk vertellen hoe dat in zijn werk gaat? Ik zie er echt vreselijk tegenop en hoop maar dat mijn lijf dit zelf gaat oplossen.
Gewoon helemaal klote dit.
dinsdag 9 juni 2009 om 10:38
He kut voor je, Nastik.
Ik heb zelf een curretage gehad, maar dat was omdat er placenta was achtergebleven, weet niet of het dan anders is, maar... ik heb nergens last van gehad (al is het om een miskraam natuurlijk de 'last' die je er in je hoofd van hebt). Ook geen bloedverlies gehad achteraf, maar dat is bij de reden van jou wellicht anders.
Ik hoop voor je dat het vanzelf loslaat, sterkte!
Ik heb zelf een curretage gehad, maar dat was omdat er placenta was achtergebleven, weet niet of het dan anders is, maar... ik heb nergens last van gehad (al is het om een miskraam natuurlijk de 'last' die je er in je hoofd van hebt). Ook geen bloedverlies gehad achteraf, maar dat is bij de reden van jou wellicht anders.
Ik hoop voor je dat het vanzelf loslaat, sterkte!
dinsdag 9 juni 2009 om 10:45
quote:Nastik schreef op 09 juni 2009 @ 10:36:
Kan iemand mij eerlijk vertellen hoe dat in zijn werk gaat? Ik zie er echt vreselijk tegenop en hoop maar dat mijn lijf dit zelf gaat oplossen.
Wat rot, Nastik.
Is er een medische reden om snel te curetteren? In de meeste ziekenhuizen mag je, als die er niet is, zelf kiezen wat je wilt: afwachten, curetteren, of afwachten tot een bepaalde datum en dan curetteren. Ik vond het zelf prettig dat ik die vrijheid had, en dat mijn wensen ook serieus genomen werden. Omdat mijn zoontje ook geopereerd moesten worden, heb ik ervoor gekozen een tijdje af te wachten, en toen een afspraak te maken voor een curettage: ik wilde het in elk geval voor zijn operatie achter de rug hebben.
Is de afspraak voor vrijdag echt al voor een curettage, of is dat een afspraak nog voor de operatie? (Heb je de instructie gekregen nuchter te zijn?)
Een curettage is als ingreep niet zo zwaar, maar het emotionele aspect maakt het wel heel rot.
Ik heb een maand of twee geleden een curettage ondergaan en mocht toen kiezen wat ik wilde, algehele narcose of een ruggenprik. De meeste mensen willen het absoluut niet meemaken en kiezen voor narcose, ik vond het voor de verwerking juist prettiger om het wel enigszins mee te maken, en wilde liever een ruggenprik. Ongebruikelijk, maar het kon wel. Vraag even na wat in jouw ziekenhuis de procedure is, mocht je een voorkeur hebben.
Kan iemand mij eerlijk vertellen hoe dat in zijn werk gaat? Ik zie er echt vreselijk tegenop en hoop maar dat mijn lijf dit zelf gaat oplossen.
Wat rot, Nastik.
Is er een medische reden om snel te curetteren? In de meeste ziekenhuizen mag je, als die er niet is, zelf kiezen wat je wilt: afwachten, curetteren, of afwachten tot een bepaalde datum en dan curetteren. Ik vond het zelf prettig dat ik die vrijheid had, en dat mijn wensen ook serieus genomen werden. Omdat mijn zoontje ook geopereerd moesten worden, heb ik ervoor gekozen een tijdje af te wachten, en toen een afspraak te maken voor een curettage: ik wilde het in elk geval voor zijn operatie achter de rug hebben.
Is de afspraak voor vrijdag echt al voor een curettage, of is dat een afspraak nog voor de operatie? (Heb je de instructie gekregen nuchter te zijn?)
Een curettage is als ingreep niet zo zwaar, maar het emotionele aspect maakt het wel heel rot.
Ik heb een maand of twee geleden een curettage ondergaan en mocht toen kiezen wat ik wilde, algehele narcose of een ruggenprik. De meeste mensen willen het absoluut niet meemaken en kiezen voor narcose, ik vond het voor de verwerking juist prettiger om het wel enigszins mee te maken, en wilde liever een ruggenprik. Ongebruikelijk, maar het kon wel. Vraag even na wat in jouw ziekenhuis de procedure is, mocht je een voorkeur hebben.
dinsdag 9 juni 2009 om 10:45
Dank jullie. Tja, zucht.
Weet niet zo goed wat me te wachten staat. Enerzijds kan ik volgens mij alles aan omdat mijn bevalling vorig jaar echt klote was. Met keizersnede en hoop gedoe. Ook dat heb ik overleefd. Maar wel volledig van de wereld.
En dit, dit is weer plaatselijk verdoving. Alles merkbaar. Ben gewoon bang. En daarnaast ook gewoon vreselijk verdrietig.
Weet wel dat ik nog kansen genoeg heb, maar dit kindje was ook harstikke welkom.
Weet niet zo goed wat me te wachten staat. Enerzijds kan ik volgens mij alles aan omdat mijn bevalling vorig jaar echt klote was. Met keizersnede en hoop gedoe. Ook dat heb ik overleefd. Maar wel volledig van de wereld.
En dit, dit is weer plaatselijk verdoving. Alles merkbaar. Ben gewoon bang. En daarnaast ook gewoon vreselijk verdrietig.
Weet wel dat ik nog kansen genoeg heb, maar dit kindje was ook harstikke welkom.
dinsdag 9 juni 2009 om 10:48
Wat balen Nastik.
'Losing dreams you came to care about.' Zo voelde het voor mij. Afscheid nemen van de dagdromen en het plannen, hoe oud zou mijn oudste zijn, wat hebben we dan nodig.
Ik heb de miskraam afgewacht en het kwam vanzelf, maar ik verloor zoveel bloed dat ik alsnog een curretage kreeg.
Ik zou nu niet meer afwachten, maar gelijk een curretage willen. Dan plannen ze je in en hoef je niet als 'spoedgeval' de hele dag nuchter te wachten.
Een curretage is lichamelijk niet zwaar. Ik ben ongeveer 15 min. onder zeil geweest. En had het gevoel heerlijk geslapen te hebben. Daarna eten, plassen en ik kon naar huis.
Nog een paar dagen wat druppels bloed verloren. Maar geen pijn of zoiets.
Veel sterkte!!!
'Losing dreams you came to care about.' Zo voelde het voor mij. Afscheid nemen van de dagdromen en het plannen, hoe oud zou mijn oudste zijn, wat hebben we dan nodig.
Ik heb de miskraam afgewacht en het kwam vanzelf, maar ik verloor zoveel bloed dat ik alsnog een curretage kreeg.
Ik zou nu niet meer afwachten, maar gelijk een curretage willen. Dan plannen ze je in en hoef je niet als 'spoedgeval' de hele dag nuchter te wachten.
Een curretage is lichamelijk niet zwaar. Ik ben ongeveer 15 min. onder zeil geweest. En had het gevoel heerlijk geslapen te hebben. Daarna eten, plassen en ik kon naar huis.
Nog een paar dagen wat druppels bloed verloren. Maar geen pijn of zoiets.
Veel sterkte!!!
dinsdag 9 juni 2009 om 10:50
Hè meid, wat verschrikkelijk voor je
Ik ken je gevoel, heb een maand geleden hetzelfde meegemaakt. Ik heb 2 weken gewacht op een oplossing van moeder natuur, daarna wilde ik het echt kunnen afsluiten en heb om een curretage gevraagd.
Ik heb veel steun gehad van de meiden op het topic: "Weer verder na een miskraam" op de kinderen-pijler.
De curretage is echt een heftig iets, maar het is mij achteraf enorm meegevallen. Het schijnt dat de oplossing van moeder natuur een stuk minder prettig is dan een curretage?
Heel veel sterkte en liefs, T
Ik ken je gevoel, heb een maand geleden hetzelfde meegemaakt. Ik heb 2 weken gewacht op een oplossing van moeder natuur, daarna wilde ik het echt kunnen afsluiten en heb om een curretage gevraagd.
Ik heb veel steun gehad van de meiden op het topic: "Weer verder na een miskraam" op de kinderen-pijler.
De curretage is echt een heftig iets, maar het is mij achteraf enorm meegevallen. Het schijnt dat de oplossing van moeder natuur een stuk minder prettig is dan een curretage?
Heel veel sterkte en liefs, T
Stay with me, let\'s just breathe.
dinsdag 9 juni 2009 om 10:50
Hi Miffy;
de reden dat ik een afspraak heb moeten maken is omdat ik vorig jaar via de keizersnede ben bevallen, ging allemaal heel moeilijk. Ook omdat ik in het verleden een flinke cyste heb gehad. Volgens mij willen ze de boel graag 'opgeruimd' houden bij mij vanbinnen. Ik heb (stom) niet doorgevraagd, was behoorlijk van de kaart vanwege de snelheid waarmee er beslissingen werden genomen.
Ik mag wel wat water gedronken hebben, maar moet verder nuchter zijn. Ze hadden het over wat prikjes in de baarmoedermond en plaatselijke verdoving. Het zou neerkomen op een soort overtijdbehandeling omdat het nog maar zo klein is.
Het liefst maak ik nergens wat van mee, ben echt een watje met dit soort dingen. En daarnaast wil ik helemaal niet dat mini-ding uit mijn lijf. Dat had gewoon lekker moeten groeien en geboren moeten worden.
Ben gewoon bang.
de reden dat ik een afspraak heb moeten maken is omdat ik vorig jaar via de keizersnede ben bevallen, ging allemaal heel moeilijk. Ook omdat ik in het verleden een flinke cyste heb gehad. Volgens mij willen ze de boel graag 'opgeruimd' houden bij mij vanbinnen. Ik heb (stom) niet doorgevraagd, was behoorlijk van de kaart vanwege de snelheid waarmee er beslissingen werden genomen.
Ik mag wel wat water gedronken hebben, maar moet verder nuchter zijn. Ze hadden het over wat prikjes in de baarmoedermond en plaatselijke verdoving. Het zou neerkomen op een soort overtijdbehandeling omdat het nog maar zo klein is.
Het liefst maak ik nergens wat van mee, ben echt een watje met dit soort dingen. En daarnaast wil ik helemaal niet dat mini-ding uit mijn lijf. Dat had gewoon lekker moeten groeien en geboren moeten worden.
Ben gewoon bang.
dinsdag 9 juni 2009 om 10:52
ach lieve Nastik... ik weet zo hoe je je voelt.
De curretage an sich is niet zo heel schokkend... het gebeurt via een dagbehandeling, en zodra je zelf geplast hebt mag je weer naar huis. echt veel klachten zou je er niet van mogen hebben ( al had ik een heftige ontsteking na de curretage, waarschijnlijk door een foutje in t ziekenhuis dus wat zware antibiotica gehad en toen ging het snel beter)
Dus voor wat betreft het lichamelijke is het wel te doen...
Ik vond het psychische deel veel zwaarder. Naar mijn gevoel doen ze in het ziekenhuis erg luchtig over iets wat bij hun waarschijnlijk vaak voorkomt, maar voor jou en mij als persoon zijnde er flink inhakt. ( voordat ik veel mensen over me heen krijg, k weet ook wel dat dit per persoon afhankelijk is en dat sommige mensen er makkelijker mee om gaan)
Veel sterkte... de dooddoeners die je te horen krijgt zijn idd niet meer dan loze kreten.... maar mensen zeggen die om een houding aan te kunnen nemen...
Dikke knuffel voor jou!
De curretage an sich is niet zo heel schokkend... het gebeurt via een dagbehandeling, en zodra je zelf geplast hebt mag je weer naar huis. echt veel klachten zou je er niet van mogen hebben ( al had ik een heftige ontsteking na de curretage, waarschijnlijk door een foutje in t ziekenhuis dus wat zware antibiotica gehad en toen ging het snel beter)
Dus voor wat betreft het lichamelijke is het wel te doen...
Ik vond het psychische deel veel zwaarder. Naar mijn gevoel doen ze in het ziekenhuis erg luchtig over iets wat bij hun waarschijnlijk vaak voorkomt, maar voor jou en mij als persoon zijnde er flink inhakt. ( voordat ik veel mensen over me heen krijg, k weet ook wel dat dit per persoon afhankelijk is en dat sommige mensen er makkelijker mee om gaan)
Veel sterkte... de dooddoeners die je te horen krijgt zijn idd niet meer dan loze kreten.... maar mensen zeggen die om een houding aan te kunnen nemen...
Dikke knuffel voor jou!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 9 juni 2009 om 10:54
quote:Nastik schreef op 09 juni 2009 @ 10:50:
Het liefst maak ik nergens wat van mee, ben echt een watje met dit soort dingen. En daarnaast wil ik helemaal niet dat mini-ding uit mijn lijf. Dat had gewoon lekker moeten groeien en geboren moeten worden.
Ben gewoon bang.Nastik, als ik jouw was had ik dan gewoon aangedrongen op een algehele narcose. Gewoon doen hoor!!!
Het liefst maak ik nergens wat van mee, ben echt een watje met dit soort dingen. En daarnaast wil ik helemaal niet dat mini-ding uit mijn lijf. Dat had gewoon lekker moeten groeien en geboren moeten worden.
Ben gewoon bang.Nastik, als ik jouw was had ik dan gewoon aangedrongen op een algehele narcose. Gewoon doen hoor!!!
Stay with me, let\'s just breathe.
dinsdag 9 juni 2009 om 10:59
quote:fleurtje schreef op 09 juni 2009 @ 10:55:
Ik was trouwens onder narcose, waarom bij jou niet?
Ik wil dat wel heel graag, maar bij het ziekenhuis werd me verteld dat ik dan langer moet blijven, als ik voor plaatselijke verdoving zou kiezen zou het een poliklinische opname zijn. Dus een dagopname. En met plaatselijke verdoving zou ik dezelfde dag weer weg mogen.
Wat mij betreft ga ik lekker onder zeil.
Maar mijn bevalling was ook al hel. Schijnt dat de gyn. afdeling van het ziekenhuis hier ook wel bekend staat om de kort en krachtige methoden.
Ik was trouwens onder narcose, waarom bij jou niet?
Ik wil dat wel heel graag, maar bij het ziekenhuis werd me verteld dat ik dan langer moet blijven, als ik voor plaatselijke verdoving zou kiezen zou het een poliklinische opname zijn. Dus een dagopname. En met plaatselijke verdoving zou ik dezelfde dag weer weg mogen.
Wat mij betreft ga ik lekker onder zeil.
Maar mijn bevalling was ook al hel. Schijnt dat de gyn. afdeling van het ziekenhuis hier ook wel bekend staat om de kort en krachtige methoden.
dinsdag 9 juni 2009 om 10:59
quote:biol schreef op 09 juni 2009 @ 10:52:
ach lieve Nastik... ik weet zo hoe je je voelt.
De curretage an sich is niet zo heel schokkend... het gebeurt via een dagbehandeling, en zodra je zelf geplast hebt mag je weer naar huis. echt veel klachten zou je er niet van mogen hebben ( al had ik een heftige ontsteking na de curretage, waarschijnlijk door een foutje in t ziekenhuis dus wat zware antibiotica gehad en toen ging het snel beter)
Dus voor wat betreft het lichamelijke is het wel te doen...
Ik vond het psychische deel veel zwaarder. Naar mijn gevoel doen ze in het ziekenhuis erg luchtig over iets wat bij hun waarschijnlijk vaak voorkomt, maar voor jou en mij als persoon zijnde er flink inhakt. ( voordat ik veel mensen over me heen krijg, k weet ook wel dat dit per persoon afhankelijk is en dat sommige mensen er makkelijker mee om gaan)
Veel sterkte... de dooddoeners die je te horen krijgt zijn idd niet meer dan loze kreten.... maar mensen zeggen die om een houding aan te kunnen nemen...
Dikke knuffel voor jou!Dat vond ik ook erg moeilijk, mijn huisarts toonde totaal geen medeleven en ook van sommige mensen om mij heen kreeg ik pijnlijk goedbedoelde opmerkingen. Ik hoop dat het helpt dat mensen al weten dat je zwanger was, om zich wat meer bretrokken te voelen.
ach lieve Nastik... ik weet zo hoe je je voelt.
De curretage an sich is niet zo heel schokkend... het gebeurt via een dagbehandeling, en zodra je zelf geplast hebt mag je weer naar huis. echt veel klachten zou je er niet van mogen hebben ( al had ik een heftige ontsteking na de curretage, waarschijnlijk door een foutje in t ziekenhuis dus wat zware antibiotica gehad en toen ging het snel beter)
Dus voor wat betreft het lichamelijke is het wel te doen...
Ik vond het psychische deel veel zwaarder. Naar mijn gevoel doen ze in het ziekenhuis erg luchtig over iets wat bij hun waarschijnlijk vaak voorkomt, maar voor jou en mij als persoon zijnde er flink inhakt. ( voordat ik veel mensen over me heen krijg, k weet ook wel dat dit per persoon afhankelijk is en dat sommige mensen er makkelijker mee om gaan)
Veel sterkte... de dooddoeners die je te horen krijgt zijn idd niet meer dan loze kreten.... maar mensen zeggen die om een houding aan te kunnen nemen...
Dikke knuffel voor jou!Dat vond ik ook erg moeilijk, mijn huisarts toonde totaal geen medeleven en ook van sommige mensen om mij heen kreeg ik pijnlijk goedbedoelde opmerkingen. Ik hoop dat het helpt dat mensen al weten dat je zwanger was, om zich wat meer bretrokken te voelen.
dinsdag 9 juni 2009 om 11:01
Ohh Nastik, wat vervelend en verdrietig zeg. Kan me voorstellen dat je erg verdrietig bent...
Ik heb zelf jaren geleden een overtijdbehandeling gehad, met curretage, en dat valt lichamelijk gezien alles mee vond ik. Je krijgt inderdaad plaatselijke verdoving (prikjes in je baarmoedermond, voel je niet zo erg veel van) en het was eigenlijk zo gebeurd.
Emotioneel vond ik 't lastiger te verwerken....
Dikke knuffel voor jou en veel sterkte!!
Ik heb zelf jaren geleden een overtijdbehandeling gehad, met curretage, en dat valt lichamelijk gezien alles mee vond ik. Je krijgt inderdaad plaatselijke verdoving (prikjes in je baarmoedermond, voel je niet zo erg veel van) en het was eigenlijk zo gebeurd.
Emotioneel vond ik 't lastiger te verwerken....
Dikke knuffel voor jou en veel sterkte!!
dinsdag 9 juni 2009 om 11:05
ik ben trouwens ook onder volledige narcose geweest hoor... dat was niet eens een onderwerp van gesprek.. en ja ik was doodsbang.. was nog nooit onder narcose geweest... maar de operatiezusters hebben me goed begeleid... en waren erg lief voor me...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 9 juni 2009 om 11:09
Allereerst een
Ook ik heb dit meegemaakt, was iets verder in de zwangerschap, nl. zo'n 13 weken en toen bleek uit een echo dat het vruchtje met zo'n 10 weken dood was gegaan. Omdat ik dus al iets verder was, werd een curretage aangeraden. Bij een spontane miskraam zou de wond te groot worden, omdat de aanhechting van de moederkoek aan de baarmoederwand wel door blijft groeien (zo werd me verteld).
Ik heb een licht roesje gehad, zoals ze dat noemen en heb helemaal niets gemerkt van de curretage. Misschien kun jij daar ook om vragen?
Na het wakker worden op de recovery room heb ik overigens intens verdrietig gehuild. Daarvoor was alle begrip van de verpleging.
Ik wens je/jullie veel sterkte, ook in de komende tijd. Mijn vriend is een week van slag geweest en was het daarna 'kwijt', maar ik was in de week van het erachter komen en het curreteren redelijk nuchter (op die huilbui na) en heb in de maanden erna wat opstandig compensatie gedrag vertoond: bijv. wat meer gedronken dan normaal, want "nu mocht het weer" e.d. Pas bij m'n volgende zwangerschap heb ik het echt een plaatsje kunnen geven.
Ook ik heb dit meegemaakt, was iets verder in de zwangerschap, nl. zo'n 13 weken en toen bleek uit een echo dat het vruchtje met zo'n 10 weken dood was gegaan. Omdat ik dus al iets verder was, werd een curretage aangeraden. Bij een spontane miskraam zou de wond te groot worden, omdat de aanhechting van de moederkoek aan de baarmoederwand wel door blijft groeien (zo werd me verteld).
Ik heb een licht roesje gehad, zoals ze dat noemen en heb helemaal niets gemerkt van de curretage. Misschien kun jij daar ook om vragen?
Na het wakker worden op de recovery room heb ik overigens intens verdrietig gehuild. Daarvoor was alle begrip van de verpleging.
Ik wens je/jullie veel sterkte, ook in de komende tijd. Mijn vriend is een week van slag geweest en was het daarna 'kwijt', maar ik was in de week van het erachter komen en het curreteren redelijk nuchter (op die huilbui na) en heb in de maanden erna wat opstandig compensatie gedrag vertoond: bijv. wat meer gedronken dan normaal, want "nu mocht het weer" e.d. Pas bij m'n volgende zwangerschap heb ik het echt een plaatsje kunnen geven.
