Kinderen
alle pijlers
Geen hartje, voel me klote
dinsdag 9 juni 2009 om 10:36
Tot mijn grote verbazing en blijdschap bleek ik 2 weken geleden harstikke zwanger. Was al even over tijd en hoopte stiekem wel op een klein mensje, maar had het ook niet helemaal verwacht.
Nu heb ik vrijdag de eertse echo bij de verloskundige gehad en die had nogal moeite met het vinden van een hartje of hartslagje. Het vruchtje zag er verder goed uit en ik zou zo'n 7 weken onderweg zijn.
Voor de zekerheid ben ik doorgestuurd naar een echoscopist van de gyn. afdeling in het ziekenhuis.
Tot mijn grote teleurstelling en verdriet kon deze ook geen hartje vinden. Waarschijnlijk is het vruchtje al dood en is het nu wachten op de oplossing van Moeder Natuur zelf. En anders moet het een handje geholpen worden.
Ondanks de goedbedoelde woorden "het was nog maar zo kort", "je hebt nog kansen genoeg..." voel ik me flink, tja...klote. Verdrietig. In mijn enhtousiasme heb ik al van de daken geschreeuwd dat er weer een mini op komst is.
Zit nu maar een beetje te wachten op wat komen gaat en anders moet ik vrijdag a.s. naar het ziekenhuis voor een curretage. Dit lijkt me echt helemaal niks en ik zie er als een berg tegenop.
Kan iemand mij eerlijk vertellen hoe dat in zijn werk gaat? Ik zie er echt vreselijk tegenop en hoop maar dat mijn lijf dit zelf gaat oplossen.
Gewoon helemaal klote dit.
Nu heb ik vrijdag de eertse echo bij de verloskundige gehad en die had nogal moeite met het vinden van een hartje of hartslagje. Het vruchtje zag er verder goed uit en ik zou zo'n 7 weken onderweg zijn.
Voor de zekerheid ben ik doorgestuurd naar een echoscopist van de gyn. afdeling in het ziekenhuis.
Tot mijn grote teleurstelling en verdriet kon deze ook geen hartje vinden. Waarschijnlijk is het vruchtje al dood en is het nu wachten op de oplossing van Moeder Natuur zelf. En anders moet het een handje geholpen worden.
Ondanks de goedbedoelde woorden "het was nog maar zo kort", "je hebt nog kansen genoeg..." voel ik me flink, tja...klote. Verdrietig. In mijn enhtousiasme heb ik al van de daken geschreeuwd dat er weer een mini op komst is.
Zit nu maar een beetje te wachten op wat komen gaat en anders moet ik vrijdag a.s. naar het ziekenhuis voor een curretage. Dit lijkt me echt helemaal niks en ik zie er als een berg tegenop.
Kan iemand mij eerlijk vertellen hoe dat in zijn werk gaat? Ik zie er echt vreselijk tegenop en hoop maar dat mijn lijf dit zelf gaat oplossen.
Gewoon helemaal klote dit.
dinsdag 9 juni 2009 om 11:17
Oh wat vreselijk voor je! Heel veel sterkte!
Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt. Ik was al onder toezicht gyn. en het hartje klopte niet meer. Ik mocht niet meer naar huis om spullen te hadden, het kindje moest meteen weggehaald worden. Ik mocht niets meer eten of drinken. Ik kreeg zo´n charmant jasje aan en 2 uren later was ik al aan de beurt.
Ik ging onder algehele narcose en ik mocht dezelfde dag naar huis. Lichamelijk gezien was het niet vreselijk zwaar. Wel veel bloedverlies gehad na afloop. Moet er wel bij zeggen dat ik al 14 weken zwanger was. Vandaar dat hij bij mij snel moest, langer duurde, ik zwaardere narcose had en ik meer bloedverlies had.
Geestelijk was het wel heel zwaar. Ik had een hele lieve arts die de volgende inspirerende woorden gebruikte toen ik net aan infuus was aangesloten, Zo, nu gaan de kaboutertjes even de rommel opruimen! Daarna viel ik in slaap.
Eenmaal weer wakker was ik misselijk en voelde me vooral heel leeg. Niemand die me begreep, zelfs mijn man niet, want het was tenslotte toch geen kindje?! Het was maar wat weefsel! Hij had weefsel verloren, ik mijn kind..
Meis, heel veel sterkte. Praat er alsjeblief zoveel mogelijk over zodat je het een plekje kan geven.
Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt. Ik was al onder toezicht gyn. en het hartje klopte niet meer. Ik mocht niet meer naar huis om spullen te hadden, het kindje moest meteen weggehaald worden. Ik mocht niets meer eten of drinken. Ik kreeg zo´n charmant jasje aan en 2 uren later was ik al aan de beurt.
Ik ging onder algehele narcose en ik mocht dezelfde dag naar huis. Lichamelijk gezien was het niet vreselijk zwaar. Wel veel bloedverlies gehad na afloop. Moet er wel bij zeggen dat ik al 14 weken zwanger was. Vandaar dat hij bij mij snel moest, langer duurde, ik zwaardere narcose had en ik meer bloedverlies had.
Geestelijk was het wel heel zwaar. Ik had een hele lieve arts die de volgende inspirerende woorden gebruikte toen ik net aan infuus was aangesloten, Zo, nu gaan de kaboutertjes even de rommel opruimen! Daarna viel ik in slaap.
Eenmaal weer wakker was ik misselijk en voelde me vooral heel leeg. Niemand die me begreep, zelfs mijn man niet, want het was tenslotte toch geen kindje?! Het was maar wat weefsel! Hij had weefsel verloren, ik mijn kind..
Meis, heel veel sterkte. Praat er alsjeblief zoveel mogelijk over zodat je het een plekje kan geven.
anoniem_56122 wijzigde dit bericht op 09-06-2009 12:00
Reden: moet er wel bijzeggen dat ik verder in zwangerschap was
Reden: moet er wel bijzeggen dat ik verder in zwangerschap was
% gewijzigd
dinsdag 9 juni 2009 om 11:19
En inderdaad, als het van nature gaat vond ik persoonlijk veel beter. Dat heb ik wel een plekje kunnen geven. Daarbij echter wel behoorlijke pijn gehad, maar ik heb het kunnen afsluiten. Het is goed zo.
Bij curretage heb ik dat gevoel na 3 jaar nog steeds niet.. (maar dat ligt waarschijnlijk aan mij)
Bij curretage heb ik dat gevoel na 3 jaar nog steeds niet.. (maar dat ligt waarschijnlijk aan mij)
dinsdag 9 juni 2009 om 11:23
quote:Nastik schreef op 09 juni 2009 @ 10:50:
Ik heb (stom) niet doorgevraagd, was behoorlijk van de kaart vanwege de snelheid waarmee er beslissingen werden genomen.
Bel even naar het ziekenhuis, en zeg dat je nog vragen hebt. Daar weten ze ook wel dat je dit nieuws er nogal inhakt. Je bent echt niet de eerste die zich overdonderd voelt en eigenlijk nog dingen zou willen vragen.
Dat een narcose niet in de dagbehandeling kan, is volgens mij ongebruikelijk, maar dat zou natuurlijk ook te maken kunnen hebben met jouw medische geschiedenis.
Ik heb (stom) niet doorgevraagd, was behoorlijk van de kaart vanwege de snelheid waarmee er beslissingen werden genomen.
Bel even naar het ziekenhuis, en zeg dat je nog vragen hebt. Daar weten ze ook wel dat je dit nieuws er nogal inhakt. Je bent echt niet de eerste die zich overdonderd voelt en eigenlijk nog dingen zou willen vragen.
Dat een narcose niet in de dagbehandeling kan, is volgens mij ongebruikelijk, maar dat zou natuurlijk ook te maken kunnen hebben met jouw medische geschiedenis.
dinsdag 9 juni 2009 om 11:41
Ik had het na 9 weken zwangerschap, dat er geconstateerd werd dat er geen hartje klopte.
Ik wilde zelf zo snel mogelijk een curettage, i.p.v. afwachten of pillen.
Ik heb toen enkele dagen later een curettage onder narcose gehad. De ingreep vond ik -geheel tegen mijn verwachting in- een eitje. Ik ben in totaal maar enkele uren in het ziekenhuis geweest. Geen pijn gehad, bijna niet gevloeid na afloop. De narcose was heel licht en kort (= roesje), dus ook geen misselijkheid gehad. En ik ben echt geen held op dat gebied!
Na afloop was ik vooral opgelucht dat ik niet langer met een overleden vruchtje hoefde rond te lopen, met alle zwangerschapsverschijnselen van dien. En dat we weer met een schone lei konden gaan proberen zwanger te raken.
Ik wilde zelf zo snel mogelijk een curettage, i.p.v. afwachten of pillen.
Ik heb toen enkele dagen later een curettage onder narcose gehad. De ingreep vond ik -geheel tegen mijn verwachting in- een eitje. Ik ben in totaal maar enkele uren in het ziekenhuis geweest. Geen pijn gehad, bijna niet gevloeid na afloop. De narcose was heel licht en kort (= roesje), dus ook geen misselijkheid gehad. En ik ben echt geen held op dat gebied!
Na afloop was ik vooral opgelucht dat ik niet langer met een overleden vruchtje hoefde rond te lopen, met alle zwangerschapsverschijnselen van dien. En dat we weer met een schone lei konden gaan proberen zwanger te raken.
dinsdag 9 juni 2009 om 12:00
Lieve Nastik, wat een schrik en verdriet. Ik hoop niet dat je mijn volgende opmerking ongepast vindt maar is het echt zeker dat je een miskraam hebt? Weet je, uit eigen berekening, hoe ver je zwanger zou kunnen zijn?
Met 7 weken is het toch niet zo raar dat ze geen kloppend hartje kunnen vinden? Ik begreep dat dat soms met 6 weken al gezien kan worden maar dat dat vaak pas met 8-9 weken gezien kan worden. Ik snap dat een echografist van de gyn er naar heeft gekeken en die zal niet zomaar wat roepen maar ik vind het vreemd dat er meteen over miskraam en curretages wordt gesproken.
Met 7 weken is het toch niet zo raar dat ze geen kloppend hartje kunnen vinden? Ik begreep dat dat soms met 6 weken al gezien kan worden maar dat dat vaak pas met 8-9 weken gezien kan worden. Ik snap dat een echografist van de gyn er naar heeft gekeken en die zal niet zomaar wat roepen maar ik vind het vreemd dat er meteen over miskraam en curretages wordt gesproken.
Poep, wie heeft jou gescheten?
dinsdag 9 juni 2009 om 12:17
Meid, wat erg voor je. Ook al bedoelen mensen het goed als ze zeggen dat het nog maar pril was, het doet gewoon net zoveel zeer als dat het al verder gevorderd zou zijn. Dat maakt voor je eigen beleving helemaal niets uit. Ik wil je heel veel sterkt met dit verdriet wensen.
En dat je het al wereldkundig gemaakt had is ook niet raar. Ik heb het nieuws destijds ook meteen van de daken geschreeuwd. Zo blij was ik.
En dat je het al wereldkundig gemaakt had is ook niet raar. Ik heb het nieuws destijds ook meteen van de daken geschreeuwd. Zo blij was ik.
dinsdag 9 juni 2009 om 12:20
quote:louise1 schreef op 09 juni 2009 @ 12:00:
Lieve Nastik, wat een schrik en verdriet. Ik hoop niet dat je mijn volgende opmerking ongepast vindt maar is het echt zeker dat je een miskraam hebt? Weet je, uit eigen berekening, hoe ver je zwanger zou kunnen zijn?
Met 7 weken is het toch niet zo raar dat ze geen kloppend hartje kunnen vinden? Ik begreep dat dat soms met 6 weken al gezien kan worden maar dat dat vaak pas met 8-9 weken gezien kan worden. Ik snap dat een echografist van de gyn er naar heeft gekeken en die zal niet zomaar wat roepen maar ik vind het vreemd dat er meteen over miskraam en curretages wordt gesproken.Dit dacht ik net ook. Misschien is het beter of toch nog even af te wachten, de natuur lost het anders ook zelf op als het vruchtje overleden is. Ik wil je niet blij maken maar het komt vaker voor dat men geen hartje kan horen in zo'n pril stadium.
Lieve Nastik, wat een schrik en verdriet. Ik hoop niet dat je mijn volgende opmerking ongepast vindt maar is het echt zeker dat je een miskraam hebt? Weet je, uit eigen berekening, hoe ver je zwanger zou kunnen zijn?
Met 7 weken is het toch niet zo raar dat ze geen kloppend hartje kunnen vinden? Ik begreep dat dat soms met 6 weken al gezien kan worden maar dat dat vaak pas met 8-9 weken gezien kan worden. Ik snap dat een echografist van de gyn er naar heeft gekeken en die zal niet zomaar wat roepen maar ik vind het vreemd dat er meteen over miskraam en curretages wordt gesproken.Dit dacht ik net ook. Misschien is het beter of toch nog even af te wachten, de natuur lost het anders ook zelf op als het vruchtje overleden is. Ik wil je niet blij maken maar het komt vaker voor dat men geen hartje kan horen in zo'n pril stadium.
dinsdag 9 juni 2009 om 12:22
quote:mamaelle schreef op 09 juni 2009 @ 11:17:
Oh wat vreselijk voor je! Heel veel sterkte!
Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt. Ik was al onder toezicht gyn. en het hartje klopte niet meer. Ik mocht niet meer naar huis om spullen te hadden, het kindje moest meteen weggehaald worden. Ik mocht niets meer eten of drinken. Ik kreeg zo´n charmant jasje aan en 2 uren later was ik al aan de beurt.
Ik ging onder algehele narcose en ik mocht dezelfde dag naar huis. Lichamelijk gezien was het niet vreselijk zwaar. Wel veel bloedverlies gehad na afloop. Moet er wel bij zeggen dat ik al 14 weken zwanger was. Vandaar dat hij bij mij snel moest, langer duurde, ik zwaardere narcose had en ik meer bloedverlies had.
Geestelijk was het wel heel zwaar. Ik had een hele lieve arts die de volgende inspirerende woorden gebruikte toen ik net aan infuus was aangesloten, Zo, nu gaan de kaboutertjes even de rommel opruimen! Daarna viel ik in slaap.
Eenmaal weer wakker was ik misselijk en voelde me vooral heel leeg. Niemand die me begreep, zelfs mijn man niet, want het was tenslotte toch geen kindje?! Het was maar wat weefsel! Hij had weefsel verloren, ik mijn kind..
Meis, heel veel sterkte. Praat er alsjeblief zoveel mogelijk over zodat je het een plekje kan geven. Oh wat erg mamalelie. En wat een hork van een arts. Die zou ik aangevlogen zijn volgens mij. Bah. Mag ik vragen of die man van toen nu je man nog is? Ik proef hier een heel bittere ondertoon (en begrijpelijk).
Oh wat vreselijk voor je! Heel veel sterkte!
Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt. Ik was al onder toezicht gyn. en het hartje klopte niet meer. Ik mocht niet meer naar huis om spullen te hadden, het kindje moest meteen weggehaald worden. Ik mocht niets meer eten of drinken. Ik kreeg zo´n charmant jasje aan en 2 uren later was ik al aan de beurt.
Ik ging onder algehele narcose en ik mocht dezelfde dag naar huis. Lichamelijk gezien was het niet vreselijk zwaar. Wel veel bloedverlies gehad na afloop. Moet er wel bij zeggen dat ik al 14 weken zwanger was. Vandaar dat hij bij mij snel moest, langer duurde, ik zwaardere narcose had en ik meer bloedverlies had.
Geestelijk was het wel heel zwaar. Ik had een hele lieve arts die de volgende inspirerende woorden gebruikte toen ik net aan infuus was aangesloten, Zo, nu gaan de kaboutertjes even de rommel opruimen! Daarna viel ik in slaap.
Eenmaal weer wakker was ik misselijk en voelde me vooral heel leeg. Niemand die me begreep, zelfs mijn man niet, want het was tenslotte toch geen kindje?! Het was maar wat weefsel! Hij had weefsel verloren, ik mijn kind..
Meis, heel veel sterkte. Praat er alsjeblief zoveel mogelijk over zodat je het een plekje kan geven. Oh wat erg mamalelie. En wat een hork van een arts. Die zou ik aangevlogen zijn volgens mij. Bah. Mag ik vragen of die man van toen nu je man nog is? Ik proef hier een heel bittere ondertoon (en begrijpelijk).
dinsdag 9 juni 2009 om 16:49
Getver Nastik dat is kl*ote.
Maar weet je het wel heel zeker? Kan het niet zo zijn dat ie ergens achter ligt of zo? Dat ze het nog niet kunnen horen?
En mag ik heel brutaal vragen waarom je al zo vroeg een echo hebt gekregen?
Ik ben er nu net een paar dagen achter dat ik zwanger ben en ik ben nu 6 weken en 1 dag.
Alleen ik heb pas op 30 juni mijn 1e afpraak.
In ieder geval heel veel sterkte nastik
Maar weet je het wel heel zeker? Kan het niet zo zijn dat ie ergens achter ligt of zo? Dat ze het nog niet kunnen horen?
En mag ik heel brutaal vragen waarom je al zo vroeg een echo hebt gekregen?
Ik ben er nu net een paar dagen achter dat ik zwanger ben en ik ben nu 6 weken en 1 dag.
Alleen ik heb pas op 30 juni mijn 1e afpraak.
In ieder geval heel veel sterkte nastik
dinsdag 9 juni 2009 om 19:03
quote:louise1 schreef op 09 juni 2009 @ 12:00:
Met 7 weken is het toch niet zo raar dat ze geen kloppend hartje kunnen vinden? Ik begreep dat dat soms met 6 weken al gezien kan worden maar dat dat vaak pas met 8-9 weken gezien kan worden. Ik snap dat een echografist van de gyn er naar heeft gekeken en die zal niet zomaar wat roepen maar ik vind het vreemd dat er meteen over miskraam en curretages wordt gesproken.
Met 7 weken moet er zeker een kloppend hartje te zien zijn. Voor een minder ervaren echoscopist is het dan mss lastig, maar als twee achtereenvolgende echo's geen hartactie laten zien, mag je ervanuit gaan dat het idd goed gezien is. En als het vruchtje wel de grootte had van 7 weken, dan is het dus gewoon mis.
Zelf heb ik ooit ook met 7 weken te horen gekregen dat ik een miskraam zou krijgen en ik mocht zelf kiezen of ik snel gecuretteerd wilde worden, maar ik wilde juist liever afwachten. Ik mocht 2 weken wachten en gelukkig kwam de miskraam de dag voordat ik gecuretteerd zou worden.
Met 7 weken is het toch niet zo raar dat ze geen kloppend hartje kunnen vinden? Ik begreep dat dat soms met 6 weken al gezien kan worden maar dat dat vaak pas met 8-9 weken gezien kan worden. Ik snap dat een echografist van de gyn er naar heeft gekeken en die zal niet zomaar wat roepen maar ik vind het vreemd dat er meteen over miskraam en curretages wordt gesproken.
Met 7 weken moet er zeker een kloppend hartje te zien zijn. Voor een minder ervaren echoscopist is het dan mss lastig, maar als twee achtereenvolgende echo's geen hartactie laten zien, mag je ervanuit gaan dat het idd goed gezien is. En als het vruchtje wel de grootte had van 7 weken, dan is het dus gewoon mis.
Zelf heb ik ooit ook met 7 weken te horen gekregen dat ik een miskraam zou krijgen en ik mocht zelf kiezen of ik snel gecuretteerd wilde worden, maar ik wilde juist liever afwachten. Ik mocht 2 weken wachten en gelukkig kwam de miskraam de dag voordat ik gecuretteerd zou worden.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
dinsdag 9 juni 2009 om 19:53
Nastik, wat ontzettend naar.....
Ook ik heb jaren geleden een miskraam gehad en daar kwamen ze ook bij een echo achter. Bij mij kwam het niet op gang en ik moest gecurreteerd worden. Een dagopname, onder algehele narcose geweest. Ik mocht aan het einde van de dag gewoon naar huis.. Het is niet leuk, heel naar.
Sterkte, ik hoop dat je genoeg schouders om je heen hebt..
Ook ik heb jaren geleden een miskraam gehad en daar kwamen ze ook bij een echo achter. Bij mij kwam het niet op gang en ik moest gecurreteerd worden. Een dagopname, onder algehele narcose geweest. Ik mocht aan het einde van de dag gewoon naar huis.. Het is niet leuk, heel naar.
Sterkte, ik hoop dat je genoeg schouders om je heen hebt..
DTEEZ!
dinsdag 9 juni 2009 om 21:36
Nastik, wat een naar bericht. Helaas ken ik dit en mijn verhaal lijkt op het jouwe: geen hartactiviteit op de eerste termijnecho. Ik heb besloten om te wachten en kijken of mijn lichaam het zelf zou oplossen, ook om de tijd te nemen om deze enorme teleurstelling te verwerken. Dat duurder uiteindelijk nog ruim twee weken en de dag voor de geplande curretage begon het. Helaas was het nogal heftig en ben ik uiteindelijk toch gecurreteerd. Vanwege het vele bloedverlies moest ik een nacht blijven en heb ik me nog weken slap gevoeld. Ik zou nooit meer afwachten, maar meteen voor een curretage kiezen.
Ik had trouwens een rugeenprik bij de curretage, ik was als de dood voor een narcose en wilde juist graag bij blijven. Helaas had ik wel wat flinke dippen in mijn bloeddruk (bijwerking ruggenprik) en in combinatie met het bloedverlies voelde dat alles behalve lekker. Maar goed, als je niet van te voren al gaat bloeden, is de curretage een fluitje van een cent (fysiek dan). De verpleegkundigen waren ook allemaal heel lief en ook de gyn die de ingreep leidde, was heel lief en maakte een praatje tussendoor, terwijl de assistent in opleiding de curretage deed.
Lang verhaal, maar ik denk dat het voor jou nu fijn is om ervaringen te lezen, zo eerlijk mogelijk. Daar had ik toen in elk geval wel behoefte aan.
En het emotionele: neem er de tijd voor. Je bent een verwachting verloren.
Ik had trouwens een rugeenprik bij de curretage, ik was als de dood voor een narcose en wilde juist graag bij blijven. Helaas had ik wel wat flinke dippen in mijn bloeddruk (bijwerking ruggenprik) en in combinatie met het bloedverlies voelde dat alles behalve lekker. Maar goed, als je niet van te voren al gaat bloeden, is de curretage een fluitje van een cent (fysiek dan). De verpleegkundigen waren ook allemaal heel lief en ook de gyn die de ingreep leidde, was heel lief en maakte een praatje tussendoor, terwijl de assistent in opleiding de curretage deed.
Lang verhaal, maar ik denk dat het voor jou nu fijn is om ervaringen te lezen, zo eerlijk mogelijk. Daar had ik toen in elk geval wel behoefte aan.
En het emotionele: neem er de tijd voor. Je bent een verwachting verloren.
woensdag 10 juni 2009 om 10:25
Oh wat erg mamalelie. En wat een hork van een arts. Die zou ik aangevlogen zijn volgens mij. Bah. Mag ik vragen of die man van toen nu je man nog is? Ik proef hier een heel bittere ondertoon (en begrijpelijk).[/quote]
Ik ben nog heel gelukkig getrouwd, met dezelfde man. Het is echt een schat van een man, maar het is gewoon anders voor hem. Ik had de zwangerschapshormonen en alles wat erbij hoort. Ik was (in)direct elke dag met ons kindje bezig. Hij is nooit zwanger geweest , weet niet hoe het voelt, hij had de 1e echo niet gezien en was er veel minder mee bezig. Hij leefde gewoon door zoals hij altijd deed. En ik.. Ik kon dat niet. Ik stortte in. Het zal altijd wel een gevoelig punt blijven. Het was een compleet kindje, met alles erop en eraan, hij moest alleen nog groeien en om een of andere reden is dat mis gegaan. En daarom is het nog steeds moeilijk. Het voelt nog steeds alsof het bestaan van mijn kind ontkent word... (En ja, heel diep van binnen neem ik hem dat nog steeds kwalijk.)
Maar ik zal erover ophouden. Het gaat hier over Nasik.
@N
Als je twijfelt of het hartje echt niet meer klopt, vraag dan om een extra echo! Doen ze echt niet moelijk over! Je wil je niet de rest van je leven afvragen of het echt wel mis was!! Gewoon doen! Artsen hebben daar heus wel begrip voor!
Ik ben nog heel gelukkig getrouwd, met dezelfde man. Het is echt een schat van een man, maar het is gewoon anders voor hem. Ik had de zwangerschapshormonen en alles wat erbij hoort. Ik was (in)direct elke dag met ons kindje bezig. Hij is nooit zwanger geweest , weet niet hoe het voelt, hij had de 1e echo niet gezien en was er veel minder mee bezig. Hij leefde gewoon door zoals hij altijd deed. En ik.. Ik kon dat niet. Ik stortte in. Het zal altijd wel een gevoelig punt blijven. Het was een compleet kindje, met alles erop en eraan, hij moest alleen nog groeien en om een of andere reden is dat mis gegaan. En daarom is het nog steeds moeilijk. Het voelt nog steeds alsof het bestaan van mijn kind ontkent word... (En ja, heel diep van binnen neem ik hem dat nog steeds kwalijk.)
Maar ik zal erover ophouden. Het gaat hier over Nasik.
@N
Als je twijfelt of het hartje echt niet meer klopt, vraag dan om een extra echo! Doen ze echt niet moelijk over! Je wil je niet de rest van je leven afvragen of het echt wel mis was!! Gewoon doen! Artsen hebben daar heus wel begrip voor!
woensdag 10 juni 2009 om 10:36
Wat naar voor je! Heel veel sterkte!!!
Ik herken je verhaal. In januari bleek ik - onverwacht, maar zeer gewenst - zwanger. Ook ik wist al heel snel dat het vruchtje niet meer leefde. Ik heb al een zoontje, die me veel afleiding gaf. Alle omstandigheden zaten me dus 'mee', maar ik voelde me ook enorm klote.
Nog steeds heb ik nog wel van die 'wat als'-momenten. Dus: ik zou nu zo en zo lang zwanger zijn, bijna verlof hebben etc.
Over de curettage: dit viel me vreselijk mee, en ik ben een enorme pieperd. Ik heb zelf gekozen voor een curettage trouwens, want in principe mag je zelf kiezen. Gyneacologen adviseren soms om te wachten tot je lichaam het zelf oplost. Dit zou beter zijn voor de verwerking. Ik wilde er niet op wachten, stond elke ochtend te kotsen en wilde er 'vanaf' zijn.
De curettage vindt plaats onder narcose, tenzij je zelf een ruggeprik wilt (zo is mij dat verteld). De anesthesist zei dat een ruggeprik prima kan, maar dat een nogal naar geluid is (ai, tranen springen spontaan weer in mijn ogen), dus ik vond het wel prima om volledig weg te zijn. Het is maar een lichte narcose trouwens, want de ingreep is zo gedaan.
Daarna moet je plassen en mag je naar huis.
Houd er wel rekening mee dat je waarschijnlijk op de kraamafdeling wordt opgenomen. Dat vond ik zelf het moeilijkst geloof ik, van die dag. Gelukkig had ik een kamer alleen, maar je zit eerst tussen de dikke buiken in de wachtkamer, hoort baby's huilen, ziet glimmende vaders voorbij lopen etc. Best wel confronterend. Daarnaast is het voor het ziekenhuis een routine-ingreep en ik werd ook wat onverschillig behandeld.
Gelukkig was mijn man de hele dag bij me, hij liep zelfs mee naar de ok. Dat vond ik zo ontzettend fijn. Hoe stoer ik me kan voordoen, ik had die dag echt iemand nodig om m'n hand vast te houden.
Dus: nogmaals sterkte!
p.s. ik weet sinds een week dat ik opnieuw zwanger ben. Ik voel me nu enorm onzeker en zal pas blij zijn/worden na een positieve echo
Ik herken je verhaal. In januari bleek ik - onverwacht, maar zeer gewenst - zwanger. Ook ik wist al heel snel dat het vruchtje niet meer leefde. Ik heb al een zoontje, die me veel afleiding gaf. Alle omstandigheden zaten me dus 'mee', maar ik voelde me ook enorm klote.
Nog steeds heb ik nog wel van die 'wat als'-momenten. Dus: ik zou nu zo en zo lang zwanger zijn, bijna verlof hebben etc.
Over de curettage: dit viel me vreselijk mee, en ik ben een enorme pieperd. Ik heb zelf gekozen voor een curettage trouwens, want in principe mag je zelf kiezen. Gyneacologen adviseren soms om te wachten tot je lichaam het zelf oplost. Dit zou beter zijn voor de verwerking. Ik wilde er niet op wachten, stond elke ochtend te kotsen en wilde er 'vanaf' zijn.
De curettage vindt plaats onder narcose, tenzij je zelf een ruggeprik wilt (zo is mij dat verteld). De anesthesist zei dat een ruggeprik prima kan, maar dat een nogal naar geluid is (ai, tranen springen spontaan weer in mijn ogen), dus ik vond het wel prima om volledig weg te zijn. Het is maar een lichte narcose trouwens, want de ingreep is zo gedaan.
Daarna moet je plassen en mag je naar huis.
Houd er wel rekening mee dat je waarschijnlijk op de kraamafdeling wordt opgenomen. Dat vond ik zelf het moeilijkst geloof ik, van die dag. Gelukkig had ik een kamer alleen, maar je zit eerst tussen de dikke buiken in de wachtkamer, hoort baby's huilen, ziet glimmende vaders voorbij lopen etc. Best wel confronterend. Daarnaast is het voor het ziekenhuis een routine-ingreep en ik werd ook wat onverschillig behandeld.
Gelukkig was mijn man de hele dag bij me, hij liep zelfs mee naar de ok. Dat vond ik zo ontzettend fijn. Hoe stoer ik me kan voordoen, ik had die dag echt iemand nodig om m'n hand vast te houden.
Dus: nogmaals sterkte!
p.s. ik weet sinds een week dat ik opnieuw zwanger ben. Ik voel me nu enorm onzeker en zal pas blij zijn/worden na een positieve echo
woensdag 10 juni 2009 om 12:02
Dank jullie voor alle lieve berichtjes en het delen van ervaringen.
Ik 'voel' nog geen tekenen dat Moeder Natuur het zelf gaat oplossen, dus begin al aardig te zenuwen voor vrijdag.
Het lijkt me fijn om helemaal onder narcose te zijn, maar aan de andere kant wil ik het ook achter de rug hebben. Zucht.
Ik ben wel heel blij dat mijn dochtertje voor veel afleiding zorgt. Zag vanmorgen wel weer een hummel van een paar maanden op de crêche, dat was wel even slikken. Maar misschien hebben 'de mensen' wel gelijk, ik ben nog jong, hoop dat ik nog eens een kans krijg!
Ik 'voel' nog geen tekenen dat Moeder Natuur het zelf gaat oplossen, dus begin al aardig te zenuwen voor vrijdag.
Het lijkt me fijn om helemaal onder narcose te zijn, maar aan de andere kant wil ik het ook achter de rug hebben. Zucht.
Ik ben wel heel blij dat mijn dochtertje voor veel afleiding zorgt. Zag vanmorgen wel weer een hummel van een paar maanden op de crêche, dat was wel even slikken. Maar misschien hebben 'de mensen' wel gelijk, ik ben nog jong, hoop dat ik nog eens een kans krijg!
