Kinderen
alle pijlers
Gevoelens voor tweede kindje
maandag 18 mei 2009 om 14:27
maandag 18 mei 2009 om 14:37
maandag 18 mei 2009 om 14:59
maandag 18 mei 2009 om 15:03
Toevallig hadden Vent en ik het er pas nog over. Er zit maar heel weinig leeftijdsverschil tussen Oudste en Jongste en ik was bang dat we het zó druk zouden krijgen dat nummer twee misschien minder aandacht zou krijgen (edit: minder aandacht soms wel) of dat ze minder bijzonder zou zijn, zo van, been there done that.
Maar écht, het eerste stapje, de eerste woordjes, voor het eerst in de speeltuin, whatever, alles is gewoon opnieuw weer helemaal bijzonder en geweldig.
Gut wat klink ik klef.
Maar écht, het eerste stapje, de eerste woordjes, voor het eerst in de speeltuin, whatever, alles is gewoon opnieuw weer helemaal bijzonder en geweldig.
Gut wat klink ik klef.
maandag 18 mei 2009 om 15:05
maandag 18 mei 2009 om 17:33
Ik heb het juist andersom; mijn eerste was ehh.. nogal ongepland zeg maar, en ik was destijds nog herstellende van een heftige depressie. Daardoor kwam hij in een nogal hectische periode in mijn leven. Ik had bij hem niet echt meteen dat verliefdheidsgevoel dat ik wel verwacht had (nu trouwens ABSOLUUT wel, hoor). Nu ben ik 7 maanden zwanger van nummer 2, prima in mijn velletje (mentaal dan), stabiel in de relatie, etc. En nou ben ik stiekem een beetje bang dat ik straks bij nummer twee wél meteen dat verliefde gevoel heb en dat ik me dan schulidg voel naar nummer 1.
Herkent iemand dàt?
Herkent iemand dàt?
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
maandag 18 mei 2009 om 21:51
Broedkippetje, ook zonder verliefdheidsgevoel kun je prima voor je kindje zorgen; jouw ventje is heus niets tekort gekomen. Toch alleen maar fijn als je voor nr. 2 direct dat oergevoel zou hebben? Dat betekent dat je ook goed in je vel zit en dus ook extra goed voor je oudste kan zorgen (en hem helpen het schokje te verwerken dat zijn broertje of zusje voor hem zal zijn). Gewoon van genieten.
Hier was het andersom; bij eerste wel oergevoel direct na de bevalling (maar ook een forse PPD, het ging wel samen in mijn geval). Tweede kwam via een spoedkeizersnede en bij haar heeft het een hele tijd (wel meer dan een jaar) geduurd voordat ik dat tot in mijn tenen-gevoel had voor haar. Ik voel me niet schuldig, hoe zou ik?
Hier was het andersom; bij eerste wel oergevoel direct na de bevalling (maar ook een forse PPD, het ging wel samen in mijn geval). Tweede kwam via een spoedkeizersnede en bij haar heeft het een hele tijd (wel meer dan een jaar) geduurd voordat ik dat tot in mijn tenen-gevoel had voor haar. Ik voel me niet schuldig, hoe zou ik?
dinsdag 19 mei 2009 om 08:55
Hier dezelfde vraag. Nummer één is jarenlang het middelpunt van mijn leven geweest (na scheiding en depressie), hij was/is mijn alles. Nu ben ik onverwacht en op een 'lastig moment' zwanger en maak me veel zorgen om mijn gevoelens voor nummer-twee-in-aantocht. Iedereen kan wel zeggen dat het goed zal komen, maar soms vraag ik me af of dat is om me moed in te praten. Da's ook mijn eigen onzekerheid hoor. Ik ben een pessimist pur sang helaas...
dinsdag 19 mei 2009 om 16:23
Beetje late reactie maar ik dacht dat de bevalling begonnen was. Toch niet
Ik vind het erg fijn om deze reacties allemaal te lezen. Dat geeft me het gevoel dat het allemaal wel goedkomt.
Laminaat: Ik geloof niet dat iedereen het zegt om je moed in te praten. Maar ik kan me voorstellen dat het bij jou nog anders ligt omdat je zware tijden hebt meegemaakt. Maar we (je) moeten er op vertrouwen dat nummer twee net zo leuk is
Ik vind het erg fijn om deze reacties allemaal te lezen. Dat geeft me het gevoel dat het allemaal wel goedkomt.
Laminaat: Ik geloof niet dat iedereen het zegt om je moed in te praten. Maar ik kan me voorstellen dat het bij jou nog anders ligt omdat je zware tijden hebt meegemaakt. Maar we (je) moeten er op vertrouwen dat nummer twee net zo leuk is
donderdag 28 mei 2009 om 19:53
Ik ben 26 mei bevallen van de mooiste zoon van de wereld en vraag me af hoe ik ooit dit topic heb kunnen openen. Ik ben zo ontzettend gek op mijn ventje en kan wel huilen van geluk. Direct na de bevalling voelde het gelijk zo eigen en is hij niet meer weg te denken uit ons gezin. Mocht er ooit nog een derde komen dan weet ik het wel. Je liefde kan gewoon niet opraken maar wordt alleen maar sterker
