Kinderen
alle pijlers
Help me alsjeblieft de kraamtranen door.
woensdag 7 oktober 2009 om 18:40
Hier lig ik dan, net vanmorgen ontslagen uit het ziekenhuis met mijn kersverse dochter en ik zie het niet meer zitten. Ik kan alleen nog maar huilen.
Omdat ik zwangerschapsvergiftiging heb gehad heb ik de laatste weken alleen maar plat gelegen, afwisselend thuis en in het ziekenhuis. Hierdoor en door mijn helse bevalling van eergisteren is mijn lichamelijke conditie naar het absolute nulpunt gezakt. Toen ik vanmorgen naar huis mocht, voelde ik me de koning te rijk, maar eenmaal thuis besef ik pas hoe ziek, moe en zwak ik ben.
Nu zit ik met een heel teer poppetje van twee dagen oud dat niet aan de borst wil drinken een heel moeizaam wat bijvoeding accepteert, wat mij grote zorgen oplevert. Een peuter die alleen maar huilt en schreeuwt omdat hij weken niets aan zijn moeder heeft gehad en nu hij haar eindelijk terug heeft moet delen met een baby waar hij niet eens naar wil kijken. En een kraamhulp van 23 uit de categorie ik sta erbij en ik kijk ernaar.
Natuurlijk ben ik blij met mijn versgeperste dochter, maar dat gevoel is nu wel even heel ver naar de achtergrond verdwenen. Ik zie even niet meer hoe dit allemaal goed moet komen. Vanaf vrijdag is mijn man godzijdank vrij, maar morgen zal ik het echt nog alleen met de best lieve maar totaal oneveraren en onbeholpen kraamhulp moeten rooien en ik weet niet waar ik het vandaan moet halen.
Omdat ik zwangerschapsvergiftiging heb gehad heb ik de laatste weken alleen maar plat gelegen, afwisselend thuis en in het ziekenhuis. Hierdoor en door mijn helse bevalling van eergisteren is mijn lichamelijke conditie naar het absolute nulpunt gezakt. Toen ik vanmorgen naar huis mocht, voelde ik me de koning te rijk, maar eenmaal thuis besef ik pas hoe ziek, moe en zwak ik ben.
Nu zit ik met een heel teer poppetje van twee dagen oud dat niet aan de borst wil drinken een heel moeizaam wat bijvoeding accepteert, wat mij grote zorgen oplevert. Een peuter die alleen maar huilt en schreeuwt omdat hij weken niets aan zijn moeder heeft gehad en nu hij haar eindelijk terug heeft moet delen met een baby waar hij niet eens naar wil kijken. En een kraamhulp van 23 uit de categorie ik sta erbij en ik kijk ernaar.
Natuurlijk ben ik blij met mijn versgeperste dochter, maar dat gevoel is nu wel even heel ver naar de achtergrond verdwenen. Ik zie even niet meer hoe dit allemaal goed moet komen. Vanaf vrijdag is mijn man godzijdank vrij, maar morgen zal ik het echt nog alleen met de best lieve maar totaal oneveraren en onbeholpen kraamhulp moeten rooien en ik weet niet waar ik het vandaan moet halen.
The time is now
donderdag 8 oktober 2009 om 17:21
donderdag 8 oktober 2009 om 19:45
Ik schiet helemaal vol van je vrolijke berichtje Banba (ok, ook wat hormonaal met 38+3 weken), maar wat een goed nieuws!! Hopelijk het begin van een toch nog heerlijke kraamtijd! En fijn dat je vk hoger wil indiceren. Ik kreeg bij mijn eerste ook 10 dagen door borstvoedingsperikelen en dat is toch net een beetje extra wat je nodig hebt met zo'n start. Hopelijk vanaf vandaag gaat het alleen maar bergopwaarts!!!
donderdag 8 oktober 2009 om 20:14
vrijdag 9 oktober 2009 om 17:24
quote:pearle schreef op 07 oktober 2009 @ 21:49:
[...]
Aaaah, ik dacht op Banba....leek me al iets voor het Guinees Book of Records...250 cc op dag 2
Ik ben al 4 weken bezig en dan kan het wel, hoor.
Enne Roque, dat is niks om jaloers op te zijn, want het is gewoon echt teveel. Ben nu met hulp van een lactatiekundige aan het afbouwen. Bovendien dronk uk niet aan de borst en kolf ik fulltime. Pas sinds vandaag voed ik volledig aan de borst. Zo heeft iedereen wat, hè.
[...]
Aaaah, ik dacht op Banba....leek me al iets voor het Guinees Book of Records...250 cc op dag 2
Ik ben al 4 weken bezig en dan kan het wel, hoor.
Enne Roque, dat is niks om jaloers op te zijn, want het is gewoon echt teveel. Ben nu met hulp van een lactatiekundige aan het afbouwen. Bovendien dronk uk niet aan de borst en kolf ik fulltime. Pas sinds vandaag voed ik volledig aan de borst. Zo heeft iedereen wat, hè.
vrijdag 9 oktober 2009 om 20:15
Hallo allemaal, wat veel lieve reacties zijn er nog bijgekomen. Ik zal even een update geven.
Het gaat redelijk. Overdag loopt alles soepel. Man is thuis en ontfermt zich over peuter en ik doe samen met de kraam de zorg van de baby. Zodra de kraam echter aankondigt dat ze zo naar huis gaat, vliegt de angst me naar de keel. Ik ben zo ontzettend onzeker met dochter. Misschien komt het omdat zoon de eerste weken in het ziekenhuis heeft gelegen en ik dus geen ervaring heb met zó'n jonge baby thuis. Als ik eraan denk dat ik over anderhalve week (als man weer werkt) dit allemaal in mijn eentje moet doen barst ik spontaan in tranen uit en vraag ik me af of ik het uberhaubt wel aankan; twee kindjes in mijn eentje verzorgen...
Het gaat redelijk. Overdag loopt alles soepel. Man is thuis en ontfermt zich over peuter en ik doe samen met de kraam de zorg van de baby. Zodra de kraam echter aankondigt dat ze zo naar huis gaat, vliegt de angst me naar de keel. Ik ben zo ontzettend onzeker met dochter. Misschien komt het omdat zoon de eerste weken in het ziekenhuis heeft gelegen en ik dus geen ervaring heb met zó'n jonge baby thuis. Als ik eraan denk dat ik over anderhalve week (als man weer werkt) dit allemaal in mijn eentje moet doen barst ik spontaan in tranen uit en vraag ik me af of ik het uberhaubt wel aankan; twee kindjes in mijn eentje verzorgen...
The time is now
vrijdag 9 oktober 2009 om 20:50
Hé Banba!
Wat vervelend, die onzekere gevoelens!
Maar ook wel te verklaren.
Je hebt een heel pittige tijd achter de rug, volop hormonen in je lijf en weer zo'n kwestbaar klein babytje thuis.. Dan kan de angst je makkelijk om de keel vliegen.
Ik weet dat het heel gemakkelijk klinkt, maar probeer die zorgen over hoe het straks allemaal moet nog even los te laten.
Je hebt nu nog kraamhulp en geniet daar ook van. Kun je je gevoel met haar bespreken? Dan kan zij misschien met jou een plan maken over hoe ze jou straks met een zo goed mogelijk gevoel achter kan laten. En je kon misschien toch verlenging krijgen? Geef aan dat je daar behoefte aan hebt.
En als de kraam straks weg is, hoef je er nog steeds niet alleen voor te staan. Misschien kunnen familie en vrienden komen helpen? En voor verzorgingsadviezen wb je baby kun je bij het CB aankloppen.
Wat ik eigenlijk (nogal langdradig) probeer te zeggen: laat de mensen om je heen weten hoe je je voelt en laat je helpen. Het is helemaal normaal om je nu nog niet klaar te voelen het allemaal aan te kunnen. Maar misschien dat je je over anderhalve week alweer een stuk beter gaat.
En natuurlijk kun jij het!
Sterkte hoor!
Wat vervelend, die onzekere gevoelens!
Maar ook wel te verklaren.
Je hebt een heel pittige tijd achter de rug, volop hormonen in je lijf en weer zo'n kwestbaar klein babytje thuis.. Dan kan de angst je makkelijk om de keel vliegen.
Ik weet dat het heel gemakkelijk klinkt, maar probeer die zorgen over hoe het straks allemaal moet nog even los te laten.
Je hebt nu nog kraamhulp en geniet daar ook van. Kun je je gevoel met haar bespreken? Dan kan zij misschien met jou een plan maken over hoe ze jou straks met een zo goed mogelijk gevoel achter kan laten. En je kon misschien toch verlenging krijgen? Geef aan dat je daar behoefte aan hebt.
En als de kraam straks weg is, hoef je er nog steeds niet alleen voor te staan. Misschien kunnen familie en vrienden komen helpen? En voor verzorgingsadviezen wb je baby kun je bij het CB aankloppen.
Wat ik eigenlijk (nogal langdradig) probeer te zeggen: laat de mensen om je heen weten hoe je je voelt en laat je helpen. Het is helemaal normaal om je nu nog niet klaar te voelen het allemaal aan te kunnen. Maar misschien dat je je over anderhalve week alweer een stuk beter gaat.
En natuurlijk kun jij het!
Sterkte hoor!
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
vrijdag 9 oktober 2009 om 20:56
Mijn dochter is inmiddels 8 maanden (en zoon bij 24 maanden) en nu ik weer werk(en ook nog eens een nieuwe baan) nog steeds kan ik af en toe in tranen uitbarsten: waar zijn we aan begohonnennen...snik snik. Maar er zijn ook dagen dat ik vol trots met die twee rondloop en denk, WOW, deze zijn van mij en wat zijn we vrolijk en hebben we een plezier!
Echt, ut komt goed! En laat dat huishouden nu maar even voor wat het is, vraag voldoende hulp en neem ieder moment zonder kind tijd voor jezelf(lees;slaap) Ut komt goed!
Echt, ut komt goed! En laat dat huishouden nu maar even voor wat het is, vraag voldoende hulp en neem ieder moment zonder kind tijd voor jezelf(lees;slaap) Ut komt goed!
vrijdag 9 oktober 2009 om 21:44
vrijdag 9 oktober 2009 om 21:48
Banba, allereerst gefeliciteerd met de geboorte van je dochter.
Wat fijn dat je nu een wat meer ervaren kraamhulp hebt, ik heb zelf bij de intake van de 2e ook gelijk om een wat oudere dame gevraagd, want dat was me bij de eerste ook het beste bevallen (ik had bij de 1e 2 kraamhulpen). Wat je schrijft is voor mij ook heel herkenbaar hoor, toen ik mijn jongste dochter kreeg (is nu 10 maanden) was de oudste 19 maanden en ik heb een man die in ploegendienst werkt dus ik zag er ook enorm tegenop om het eten-bad-en bedritueel in mijn eentje te doen, want dat vind ik toch het pittigste moment van de dag, maar het viel best mee. De jongste was op 1 of andere manier heel geduldig dus als ik de oudste in bad deed vermaakte zij zich in haar bedje of in het wipstoeltje wat ik mee naar boven nam. Je wordt vanzelf een stuk makkelijker met de dingen. Ik bracht de oudste ook gewoon op haar vaste dagen naar het kdv, zodat ik op die dagen lekker met de kleinste kon tuttelen. Het huishouden en koken deed ik vaak tijdens een slaapje van de oudste en 's middags kruipl ik ook lekker even in bed als de kinderen hun middagslaapje doen. Het huishouden staat momenteel op een laag pitje maar dat nemen we voor lief, het hoogstnoodzakelijk wordt gedaan, alleen bijv. een keer de keukenkastjes uitsoppen schiet erbij in.
Overigens vond ik het bij de 2e ook weer best onwennig, ze was zo klein (4570 gram haha) vergeleken bij de oudste , ik kon me niet meer voorstellen dat de oudste ook zo klein was geweest. Maar na een paar dagen was dat ook weer over en ging het me weer gemakkelijk af. Anyway, probeer je er nu nog niet te druk over te maken en profiteer ervan nu je man nog thuis is en je nog kraamhulp hebt, neem lekker je rust zodat je lichamelijk ook een beetje kunt bijkomen. Vraag je kraamhulp ook om de telefoon op te nemen en ongepland kraambezoek af te wimpelen, zodat jij aan je rust toekomt. Probeer hulp te regelen, misschien wil je (schoon)moeder helpen met het huishouden of een keer op de oudste passen zodat jij je handen vrij hebt voor de kleine?
Als je weer wat opgeknapt bent zul je het vast wat zonniger in gaan zien. je hebt al bewezen dat je een goede moeder bent met je oudste, dus met je jongste komt het ook vast goed.
Wat fijn dat je nu een wat meer ervaren kraamhulp hebt, ik heb zelf bij de intake van de 2e ook gelijk om een wat oudere dame gevraagd, want dat was me bij de eerste ook het beste bevallen (ik had bij de 1e 2 kraamhulpen). Wat je schrijft is voor mij ook heel herkenbaar hoor, toen ik mijn jongste dochter kreeg (is nu 10 maanden) was de oudste 19 maanden en ik heb een man die in ploegendienst werkt dus ik zag er ook enorm tegenop om het eten-bad-en bedritueel in mijn eentje te doen, want dat vind ik toch het pittigste moment van de dag, maar het viel best mee. De jongste was op 1 of andere manier heel geduldig dus als ik de oudste in bad deed vermaakte zij zich in haar bedje of in het wipstoeltje wat ik mee naar boven nam. Je wordt vanzelf een stuk makkelijker met de dingen. Ik bracht de oudste ook gewoon op haar vaste dagen naar het kdv, zodat ik op die dagen lekker met de kleinste kon tuttelen. Het huishouden en koken deed ik vaak tijdens een slaapje van de oudste en 's middags kruipl ik ook lekker even in bed als de kinderen hun middagslaapje doen. Het huishouden staat momenteel op een laag pitje maar dat nemen we voor lief, het hoogstnoodzakelijk wordt gedaan, alleen bijv. een keer de keukenkastjes uitsoppen schiet erbij in.
Overigens vond ik het bij de 2e ook weer best onwennig, ze was zo klein (4570 gram haha) vergeleken bij de oudste , ik kon me niet meer voorstellen dat de oudste ook zo klein was geweest. Maar na een paar dagen was dat ook weer over en ging het me weer gemakkelijk af. Anyway, probeer je er nu nog niet te druk over te maken en profiteer ervan nu je man nog thuis is en je nog kraamhulp hebt, neem lekker je rust zodat je lichamelijk ook een beetje kunt bijkomen. Vraag je kraamhulp ook om de telefoon op te nemen en ongepland kraambezoek af te wimpelen, zodat jij aan je rust toekomt. Probeer hulp te regelen, misschien wil je (schoon)moeder helpen met het huishouden of een keer op de oudste passen zodat jij je handen vrij hebt voor de kleine?
Als je weer wat opgeknapt bent zul je het vast wat zonniger in gaan zien. je hebt al bewezen dat je een goede moeder bent met je oudste, dus met je jongste komt het ook vast goed.
