Kinderen
alle pijlers
Ik ben in shock: Zwanger!
maandag 30 maart 2009 om 15:04
Wat fijn dat er anonieme fora bestaan, want de grond is zojuist onder mijn voeten weggeslagen...ik ben zwanger:S Totaal niet gepland en ik weet ook zo goed of het gewenst is...Ik zit volop in studiewerkzaamheden en woon veel te klein voor een kind erbij. Daarbij weet mijn partner het nog niet eens! Ik heb geen idee wat ik moet doen, ben er ziek van. Ik heb nog wel een mirena, deze zal zsm verwijderd moeten worden.
Vanavond maar mijn partner proberen te bereiken, deze zit nu in Antartica, of all places! Ik wil een borrel, maar of dat nu verstandig is...Heeft er iemand ervaring met ongeplande zwangerschappen? Ik ben ook nog eens jong..O help..
Vanavond maar mijn partner proberen te bereiken, deze zit nu in Antartica, of all places! Ik wil een borrel, maar of dat nu verstandig is...Heeft er iemand ervaring met ongeplande zwangerschappen? Ik ben ook nog eens jong..O help..
maandag 30 maart 2009 om 23:10
Poeh Milaatje, wat een moeilijke keuze! Maar nu eerst maar even het gesprek met de gynacoloog afwachten en het verwijderen van de mirena (die gaat er sowieso uit, toch?)
Wat ik me afvraag: is het voor je vriend geen optie om zijn opleiding tijdelijk te onderbreken om bij jou te zijn in Amerika? Of dat hij ook iets in Boston zoekt? Ik begrijp dat je - mocht je het kindje houden - niet gescheiden wilt zijn, maar jouw kans om naar Harvard te gaan is - denk ik, van wat ik tot nu toe uit je posts begrepen heb - exclusiever dan het traject dat hij volgt. Niet dat dat niet ook belangrijk is, maar het is misschien makkelijker te veranderen/onderbreken.
Wat ik me afvraag: is het voor je vriend geen optie om zijn opleiding tijdelijk te onderbreken om bij jou te zijn in Amerika? Of dat hij ook iets in Boston zoekt? Ik begrijp dat je - mocht je het kindje houden - niet gescheiden wilt zijn, maar jouw kans om naar Harvard te gaan is - denk ik, van wat ik tot nu toe uit je posts begrepen heb - exclusiever dan het traject dat hij volgt. Niet dat dat niet ook belangrijk is, maar het is misschien makkelijker te veranderen/onderbreken.
maandag 30 maart 2009 om 23:47
[quote]milaatje schreef op 30 maart 2009 @ 17:26:
Ik las ergens wel een aantal opties, kinderopvang, onderzoek doen met kind..Dat is natuurlijk alleen mogelijk als de partner ook in Amerika is. In dit geval zal mijn partner in Nederland blijven, hij gaat hier de laatste fase van zijn specialisatie in. Ik peins er niet over hem zijn eventuele kind te onthouden.
quote]
Er zijn natuurlijk wel degelijk meer mogelijkheden, al kan ik me voorstellen dat die misschien niet zonder bezwaren zullen zijn.
Hoe de voorzieningen aan Harvard op dit gebied zijn, weet ik niet, maar over het algemeen zijn de kinderopvangmogelijkheden -en regelingen voor medewerkers en studenten bij de Amerikaanse Universiteiten zeer goed en zijn fulltime working single parents daar absoluut geen uitzondering.. Die babypauze en de parttime aanstelling van de vrouwelijke Agio's in je omgeving, zijn een erg Nederlands verschijnsel.
In mijn omgeving ken ik één meisje dat in een ietwat vergelijkbare situatie als waarin jij nu zit, moeder is geworden.
Zij zou als PHD-student gedurende een jaar in de VS verblijven om onderzoek te doen. Vlak nadat ze daar was gestart, bleek ze echter zwanger van haar, toen in de UK werkende, vriend.
Ze heeft doorgewerkt tot 6 weken voor de bevalling, en is toen teruggekeerd naar Nederland voor de bevalling. Toen haar baby een week of zes oud was, is ze samen met haar kind weer terug gegaan naar de VS, en weer enkele weken later is ze weer gestart in haar onderzoeksbaan. Haar kindje ging tijdens de uren dat zij op de faculteit was, naar daycare op de campus. Uiteindelijk is ze daar nog 5 mnd gebleven, totdat haar onderzoeksopdracht afgerond was. Haar vriend is in die maanden twee keer een aantal weken bij haar en hun kind komen logeren, waardoor ze elkaar in totaal telkens maximaal 6 weken moesten missen. Natuurlijk niet ideaal, maar gezien de omstandigheden voor hun op dat moment wel de meest ideale oplossing.
De totale lengte van haar verblijf is uiteindelijk iets langer geworden dan de geplande 12 maanden, aangezien de periode onderbroken werd door een aantal maanden afwezigheid rondom de bevalling.
Natuurlijk was dit ook niet het scenario dat zij vooraf in gedachten had, maar ik heb begrepen dat het haar uiteindelijk goed is meegevallen. Zowel de structuur als de cultuur bleken dan ook, veel meer dan in NL, ingericht te zijn op hardwerkende ouders met kleine kinderen, en ze heeft goede ondersteuning gekregen vanuit de universiteit (zoals een onmiddellijk beschikbare kinderopvangplaats en bemiddeling voor een wat ruimer appartement).
Ik las ergens wel een aantal opties, kinderopvang, onderzoek doen met kind..Dat is natuurlijk alleen mogelijk als de partner ook in Amerika is. In dit geval zal mijn partner in Nederland blijven, hij gaat hier de laatste fase van zijn specialisatie in. Ik peins er niet over hem zijn eventuele kind te onthouden.
quote]
Er zijn natuurlijk wel degelijk meer mogelijkheden, al kan ik me voorstellen dat die misschien niet zonder bezwaren zullen zijn.
Hoe de voorzieningen aan Harvard op dit gebied zijn, weet ik niet, maar over het algemeen zijn de kinderopvangmogelijkheden -en regelingen voor medewerkers en studenten bij de Amerikaanse Universiteiten zeer goed en zijn fulltime working single parents daar absoluut geen uitzondering.. Die babypauze en de parttime aanstelling van de vrouwelijke Agio's in je omgeving, zijn een erg Nederlands verschijnsel.
In mijn omgeving ken ik één meisje dat in een ietwat vergelijkbare situatie als waarin jij nu zit, moeder is geworden.
Zij zou als PHD-student gedurende een jaar in de VS verblijven om onderzoek te doen. Vlak nadat ze daar was gestart, bleek ze echter zwanger van haar, toen in de UK werkende, vriend.
Ze heeft doorgewerkt tot 6 weken voor de bevalling, en is toen teruggekeerd naar Nederland voor de bevalling. Toen haar baby een week of zes oud was, is ze samen met haar kind weer terug gegaan naar de VS, en weer enkele weken later is ze weer gestart in haar onderzoeksbaan. Haar kindje ging tijdens de uren dat zij op de faculteit was, naar daycare op de campus. Uiteindelijk is ze daar nog 5 mnd gebleven, totdat haar onderzoeksopdracht afgerond was. Haar vriend is in die maanden twee keer een aantal weken bij haar en hun kind komen logeren, waardoor ze elkaar in totaal telkens maximaal 6 weken moesten missen. Natuurlijk niet ideaal, maar gezien de omstandigheden voor hun op dat moment wel de meest ideale oplossing.
De totale lengte van haar verblijf is uiteindelijk iets langer geworden dan de geplande 12 maanden, aangezien de periode onderbroken werd door een aantal maanden afwezigheid rondom de bevalling.
Natuurlijk was dit ook niet het scenario dat zij vooraf in gedachten had, maar ik heb begrepen dat het haar uiteindelijk goed is meegevallen. Zowel de structuur als de cultuur bleken dan ook, veel meer dan in NL, ingericht te zijn op hardwerkende ouders met kleine kinderen, en ze heeft goede ondersteuning gekregen vanuit de universiteit (zoals een onmiddellijk beschikbare kinderopvangplaats en bemiddeling voor een wat ruimer appartement).
dinsdag 31 maart 2009 om 03:49
Hoi Milaatje,
Ik las je verhaal en alle reacties. Het zal je behoorlijk overvallen hebben dat je zwanger bent. Ik denk dat niemand je hier echt kan helpen met de beslissing die je moet nemen, maar wellicht helpt het wel als je je eigen gedachten een beetje kan slijpen aan ervaringen van anderen.
Ik heb zelf altijd zeker geweten dat ik 'ooit' kinderen wilde hebben. Mijn vriend wilde die kinderen ook 'ooit'. Maar ja, wanneer is 'ooit'? We kwamen er niet zo heel goed uit - er leek eigenlijk geen enkel moment geschikt te zijn. Aan het eind van je studie - mwah. Als je net begint met werken - ook niet echt. Maar, in ons beider vak maak je een grote stap na drie en na zeven jaar werk. Na drie jaar dan? Of uitstellen tot na de zeven jaar, maar we gingen ook niet gelijk op. Bovendien zouden we nog minstens een keer (apart of samen) naar het buitenland moeten. Om een lang verhaal kort te maken: er bleek tot ver na ons 40e geen enkel natuurlijk geschikt moment. En dat is ergens wel logisch ook: een kind is een enorme inbreuk op je leven (en ik begrijp mensen als ElNinjo die dus geen kinderen willen hebben dan ook altijd uitstekend) en zo'n inbreuk komt denk ik nooit lekker uit.
En toen? We wilden uiteindelijk toch 'ooit' kinderen. We hebben gewacht tot we allebei een baan hadden en toen besloten de anticonceptie weg te doen. Ik was op mijn 26e moeder en in alle eerlijkheid, het is passen en meten geweest om twee carrieres boven water te houden, maar het is gelukt. En als ik nu zie hoe vriendinnen met veel gedoe, gezeur en extra risico's op hun 37 zwanger proberen te raken (en grappig genoeg met dezelfde carriere-obstakels worstelen als ik destijds), dan ben ik blij dat ik jong kinderen heb gekregen.
Als ik aan jouw verhaal denk, heb ik sterk de indruk dat je probleem niet zozeer zit in het kind zelf, maar in de timing ervan. Die is niet ideaal, maar zal waarschijnlijk nooit ideaal zijn. Vrienden van mij hebben een paar jaar terug ook met kinderen in Harvard gezeten - ze zijn vrij preppy "voor jou tien anderen", maar waren wel bereid om te wachten totdat de meekomende partner ook een baan op niveau had gevonden. Is het bij voorbeeld mogelijk je plek uit te stellen totdat je partner ook mee kan gaan?
Je zal zelf ook wel nadenken over allerlei alternatieven. De hamvraag zal dan waarschijnlijk zijn of je prettiger zal leven met een plek in Harvard en een abortus of zonder/een andere plek/andere invulling van het ouderschap dan je nu voor ogen staat in Harvard met een kind.
Veel sterkte en wijsheid met je beslissing in elk geval.
Ik las je verhaal en alle reacties. Het zal je behoorlijk overvallen hebben dat je zwanger bent. Ik denk dat niemand je hier echt kan helpen met de beslissing die je moet nemen, maar wellicht helpt het wel als je je eigen gedachten een beetje kan slijpen aan ervaringen van anderen.
Ik heb zelf altijd zeker geweten dat ik 'ooit' kinderen wilde hebben. Mijn vriend wilde die kinderen ook 'ooit'. Maar ja, wanneer is 'ooit'? We kwamen er niet zo heel goed uit - er leek eigenlijk geen enkel moment geschikt te zijn. Aan het eind van je studie - mwah. Als je net begint met werken - ook niet echt. Maar, in ons beider vak maak je een grote stap na drie en na zeven jaar werk. Na drie jaar dan? Of uitstellen tot na de zeven jaar, maar we gingen ook niet gelijk op. Bovendien zouden we nog minstens een keer (apart of samen) naar het buitenland moeten. Om een lang verhaal kort te maken: er bleek tot ver na ons 40e geen enkel natuurlijk geschikt moment. En dat is ergens wel logisch ook: een kind is een enorme inbreuk op je leven (en ik begrijp mensen als ElNinjo die dus geen kinderen willen hebben dan ook altijd uitstekend) en zo'n inbreuk komt denk ik nooit lekker uit.
En toen? We wilden uiteindelijk toch 'ooit' kinderen. We hebben gewacht tot we allebei een baan hadden en toen besloten de anticonceptie weg te doen. Ik was op mijn 26e moeder en in alle eerlijkheid, het is passen en meten geweest om twee carrieres boven water te houden, maar het is gelukt. En als ik nu zie hoe vriendinnen met veel gedoe, gezeur en extra risico's op hun 37 zwanger proberen te raken (en grappig genoeg met dezelfde carriere-obstakels worstelen als ik destijds), dan ben ik blij dat ik jong kinderen heb gekregen.
Als ik aan jouw verhaal denk, heb ik sterk de indruk dat je probleem niet zozeer zit in het kind zelf, maar in de timing ervan. Die is niet ideaal, maar zal waarschijnlijk nooit ideaal zijn. Vrienden van mij hebben een paar jaar terug ook met kinderen in Harvard gezeten - ze zijn vrij preppy "voor jou tien anderen", maar waren wel bereid om te wachten totdat de meekomende partner ook een baan op niveau had gevonden. Is het bij voorbeeld mogelijk je plek uit te stellen totdat je partner ook mee kan gaan?
Je zal zelf ook wel nadenken over allerlei alternatieven. De hamvraag zal dan waarschijnlijk zijn of je prettiger zal leven met een plek in Harvard en een abortus of zonder/een andere plek/andere invulling van het ouderschap dan je nu voor ogen staat in Harvard met een kind.
Veel sterkte en wijsheid met je beslissing in elk geval.
dinsdag 31 maart 2009 om 07:31
Wat Elninjoo doet staat gelijk aan op de relatiepijler op élk mogelijk topic roepen 'relaties zijn stóm, ik zou écht géén relatie willen, báh, relááááties, jakkes, wie begint daar nou aan'. En dat dan een aantal keren per dag en op zoveel mogelijk topics. Of op de sekspijler op álle topics gaan roepen dat seks vies is, dat het niet mag voor het huwelijk, enzovoorts.
Dan neemt niemand je meer serieus.
Elninjoo is de eerste om op zo'n beetje elk topic hier te posten dat kinderen duur, vervelend en stom zijn. En dan in bewoordingen als jankblaag, enzovoorts.
En er zijn hier genóeg vrouwen die het hebben van kinderen níet verheerlijken, die kritische kanttekeningen maken, die heel realistisch zijn in het hebben van kinderen en er zijn er zelfs zat die totaal geen kinderwens hebben en dat ook uitspreken. En dat is ook goed. Maar het niet hebben van een kinderwens is iets anders dan constant commentaar hebben op andermans kinderwens.
Ik ga in een topic over mensen zónder kinderwens toch ook niet roepen dat ze niet weten wat ze missen, dat hun leven wel erg saai en inhoudsloos is zonder kinderen, enzovoorts?
Dat is namelijk precies wat EN doet.
Dan neemt niemand je meer serieus.
Elninjoo is de eerste om op zo'n beetje elk topic hier te posten dat kinderen duur, vervelend en stom zijn. En dan in bewoordingen als jankblaag, enzovoorts.
En er zijn hier genóeg vrouwen die het hebben van kinderen níet verheerlijken, die kritische kanttekeningen maken, die heel realistisch zijn in het hebben van kinderen en er zijn er zelfs zat die totaal geen kinderwens hebben en dat ook uitspreken. En dat is ook goed. Maar het niet hebben van een kinderwens is iets anders dan constant commentaar hebben op andermans kinderwens.
Ik ga in een topic over mensen zónder kinderwens toch ook niet roepen dat ze niet weten wat ze missen, dat hun leven wel erg saai en inhoudsloos is zonder kinderen, enzovoorts?
Dat is namelijk precies wat EN doet.
dinsdag 31 maart 2009 om 08:57
dinsdag 31 maart 2009 om 10:16
Ik kan er wel om lachen soms maar EN kan ook heel vermoeiend zijn. Zucht, gaaaaan we weer..we weten het nou wel..
Anywaytjes, aan TO:
jong kinderen krijgen kan ik op zich echt iedereen aanraden, maar dan zeg ik er wel eerlijk bij dat ik geen superharvard-scenario had gepland voor mezelf!
Maar van kinderen eindeloos uitstellen komt ook een hoop gezeik, als je het rationeel bekijkt is het gewoon duur en lastig gedoe (Lees je nog mee, EN? ) en komt het nooit goed uit.
Anywaytjes, aan TO:
jong kinderen krijgen kan ik op zich echt iedereen aanraden, maar dan zeg ik er wel eerlijk bij dat ik geen superharvard-scenario had gepland voor mezelf!
Maar van kinderen eindeloos uitstellen komt ook een hoop gezeik, als je het rationeel bekijkt is het gewoon duur en lastig gedoe (Lees je nog mee, EN? ) en komt het nooit goed uit.
dinsdag 31 maart 2009 om 11:26
Hoi Milaatje,
Ik heb mijn 1e kindje gekregen toen ik nog studeerde. Tijdens de zwangerschap afgestudeerd en ik dacht dat het allemaal wel los zou lopen met het vinden van een bijpassende baan na de bevalling.
Blijkt toch een stuk lastiger dan gedacht! Het lukt wel, maar met heel erg veel moeite. Voornamelijk omdat mijn eigen prioriteit niet meer alleen bij mijn carriere ligt. Ik werk 32 uur, mis mijn kleintje en plof 's avonds meer dan uitgeput op de bank. (Ik heb geen partner die me steunt, dus dat scheelt..)
Ondanks dat zou ik mijn zoontje nooit meer willen missen....Maar ik heb me af en toe flinke zorgen gemaakthoe dat in de toekomst moest: Wanneer kom ik eindelijk weer eens aan mezelf toe?
Nu heb ik een nieuwe partner, ben ik zwanger van de 2e en ga ik mijn carriere even op een lager pitje zetten. Anders trek ik het gewoon niet......
Het valt allemaal te combineren, maar voor sommige mensen is dat minder gemakkelijk als voor anderen. Een aandachtspunt lijkt me.
Verder heel erg veel sterkte met je beslissing en fijn dat je partner zo begripvol en steunend is!
Ik heb mijn 1e kindje gekregen toen ik nog studeerde. Tijdens de zwangerschap afgestudeerd en ik dacht dat het allemaal wel los zou lopen met het vinden van een bijpassende baan na de bevalling.
Blijkt toch een stuk lastiger dan gedacht! Het lukt wel, maar met heel erg veel moeite. Voornamelijk omdat mijn eigen prioriteit niet meer alleen bij mijn carriere ligt. Ik werk 32 uur, mis mijn kleintje en plof 's avonds meer dan uitgeput op de bank. (Ik heb geen partner die me steunt, dus dat scheelt..)
Ondanks dat zou ik mijn zoontje nooit meer willen missen....Maar ik heb me af en toe flinke zorgen gemaakthoe dat in de toekomst moest: Wanneer kom ik eindelijk weer eens aan mezelf toe?
Nu heb ik een nieuwe partner, ben ik zwanger van de 2e en ga ik mijn carriere even op een lager pitje zetten. Anders trek ik het gewoon niet......
Het valt allemaal te combineren, maar voor sommige mensen is dat minder gemakkelijk als voor anderen. Een aandachtspunt lijkt me.
Verder heel erg veel sterkte met je beslissing en fijn dat je partner zo begripvol en steunend is!
dinsdag 31 maart 2009 om 11:53
quote:Honey_Bee_78 schreef op 30 maart 2009 @ 20:57:
[...]
Sorry voor de late reactie. We zijn verhuisd toen mijn dochter 11 maanden was naar een 64 m2 appartement (4 kamers), nu ruim 7 maanden geleden. Nu mijn dochter zelfstandig kan lopen is het wel fijner voor ons allen om meer ruimte te hebben. Hoe oud is/zijn jouw kinderen als ik vragen mag? Wij hebben trouwens aan woningruil gedaan.Ik heb nog geen kids, we zijn al een tijdje bezig, maar de zwangerschap eindigde in een miskraam. Binnenkort gaan we verhuizen als we iets kunnen vinden in deze stad met 22 miljoen inwoners en enorme prijzen. Een 2 kamer appartement van 40m2 kost gemiddeld 1000 euro Zo zie je maar weer dat sommige mensen in een ruim appartement niet rondkomen voor hun gevoel omdat ze gewend zijn aan luxe, vaak zijn mensen verbaasd over het feit dat ik zo klein woon, terwijl zij voor hetzelfde geld een prima huurhuis hebben met 4 kamers. Maar waar een wil is is een weg. Mijn vriend is de eerst jaren opgegroeid in een 12m2 met de WC en de douche op de gang die ze deelden met de buren. Fijn dat jullie een ruimer appartement gevonden hebben!
[...]
Sorry voor de late reactie. We zijn verhuisd toen mijn dochter 11 maanden was naar een 64 m2 appartement (4 kamers), nu ruim 7 maanden geleden. Nu mijn dochter zelfstandig kan lopen is het wel fijner voor ons allen om meer ruimte te hebben. Hoe oud is/zijn jouw kinderen als ik vragen mag? Wij hebben trouwens aan woningruil gedaan.Ik heb nog geen kids, we zijn al een tijdje bezig, maar de zwangerschap eindigde in een miskraam. Binnenkort gaan we verhuizen als we iets kunnen vinden in deze stad met 22 miljoen inwoners en enorme prijzen. Een 2 kamer appartement van 40m2 kost gemiddeld 1000 euro Zo zie je maar weer dat sommige mensen in een ruim appartement niet rondkomen voor hun gevoel omdat ze gewend zijn aan luxe, vaak zijn mensen verbaasd over het feit dat ik zo klein woon, terwijl zij voor hetzelfde geld een prima huurhuis hebben met 4 kamers. Maar waar een wil is is een weg. Mijn vriend is de eerst jaren opgegroeid in een 12m2 met de WC en de douche op de gang die ze deelden met de buren. Fijn dat jullie een ruimer appartement gevonden hebben!
dinsdag 31 maart 2009 om 12:23
dinsdag 31 maart 2009 om 13:14
Wat een goede adviezen wederom! Bedankt lieve mensen. Ik lees met bewondering de reacties van mensen met een (ongeplande) zwangerschap en die tevens in staat waren hun carriere te behouden. Ontzettend knap!
Ik en mijn partner waren er al over uit dat we geen 'IVF-ouders' (met alle respect, het lijkt mij ontzettend zwaar om dat traject in te gaan) wilden worden. Niet dat je het voor het zeggen hebt, maar hoe jonger je bent, hoe minder de risico's zijn. Rond mijn 30e leek ons een mooie leeftijd, ook omdat we dan de grootste stap in onze carriere hebben gezet, gepromoveerd etc. Nu ligt alles anders, maar na een nacht denken, praten en huilen wil ik er toch voor gaan.
Bedankt voor de tips omtrent mijn vertrek naar Amerika, ik kan daar zeker wat mee en zal mijzelf goed laten informeren, mocht ik zwanger blijven. Ik wil uiteraard eerst zeker zijn van mijn zaak.
Vanochtend is de mirena verwijderd en een controle echo gemaakt. Het is nu afwachten, maar het vruchtje zit er nog. Het is zo'n gek gevoel, dat er iets in mij zit. Nooit gedacht dat het zoveel met mij zou doen. Helaas heb ik nu wel erge last van krampen in mijn onderbuik en rug en licht bloedverlies. Geen idee welke kant het nu uitgaat, maar vind het doodeng. Ga nu even slapen. Nogmaals mijn dank voor de steun!!
@ over de herkenbaarheid, daar ben ik mij van bewust en hou ik rekening mee.
Ik en mijn partner waren er al over uit dat we geen 'IVF-ouders' (met alle respect, het lijkt mij ontzettend zwaar om dat traject in te gaan) wilden worden. Niet dat je het voor het zeggen hebt, maar hoe jonger je bent, hoe minder de risico's zijn. Rond mijn 30e leek ons een mooie leeftijd, ook omdat we dan de grootste stap in onze carriere hebben gezet, gepromoveerd etc. Nu ligt alles anders, maar na een nacht denken, praten en huilen wil ik er toch voor gaan.
Bedankt voor de tips omtrent mijn vertrek naar Amerika, ik kan daar zeker wat mee en zal mijzelf goed laten informeren, mocht ik zwanger blijven. Ik wil uiteraard eerst zeker zijn van mijn zaak.
Vanochtend is de mirena verwijderd en een controle echo gemaakt. Het is nu afwachten, maar het vruchtje zit er nog. Het is zo'n gek gevoel, dat er iets in mij zit. Nooit gedacht dat het zoveel met mij zou doen. Helaas heb ik nu wel erge last van krampen in mijn onderbuik en rug en licht bloedverlies. Geen idee welke kant het nu uitgaat, maar vind het doodeng. Ga nu even slapen. Nogmaals mijn dank voor de steun!!
@ over de herkenbaarheid, daar ben ik mij van bewust en hou ik rekening mee.
dinsdag 31 maart 2009 om 13:26
Hoi Milaatje
Heb je hele topic gelezen.
Wat een lastige situatie waar je in zit. Wat een kans om naar Harvard te kunnen. Ik ben zelf aios en snap je dilemma goed.
Omdat je nu samen met je vriend (Wat fijn dat hij je zo steunt!) de beslissing hebt genomen om er toch voor te gaan wil ik je voorzichtig Feliciteren.
Heb je hele topic gelezen.
Wat een lastige situatie waar je in zit. Wat een kans om naar Harvard te kunnen. Ik ben zelf aios en snap je dilemma goed.
Omdat je nu samen met je vriend (Wat fijn dat hij je zo steunt!) de beslissing hebt genomen om er toch voor te gaan wil ik je voorzichtig Feliciteren.
dinsdag 31 maart 2009 om 14:14
Lieve Milaatje,
Ik kan me voorstellen dat je je rotgeschrokken bent gisteren.. Ik zou het ook in jouw plaats en ik denk heel veel vrouwen (alle?) die onverwachts zwanger blijken te zijn. Ik heb net 'n uurtje gewijd aan het lezen van alle reacties.. Wat fijn voor je dat er zoveel mensen gereageerd hebben en dat er ook zoveel 'ervaringsdeskundigen' tussen zitten.
Ik moet zeggen: je hebt het ondanks de schrik heel erg getroffen met je vriend en jullie relatie! En wat een spannende keuze om er toch voor te gaan... Het voordeel voor jou: Amerika is het land met volgens mij de meeste tienerzwangerschappen ter wereld dus dat moet gevolgen hebben voor goedgeregelde day care enzovoorts.. En nog wat: Harvard!? H.A.R.V.A.R.D.!!!!! Meisje, je bent gewoon een onwijze held dat je daar mag studeren... En je kunt 't nog combineren ook, gezien de andere postings.
Ik wil je heel erg veel succes, geluk, sterkte en toch ook plezier wensen! En ik duim voor je dat alles goed komt.
(f)
Ik kan me voorstellen dat je je rotgeschrokken bent gisteren.. Ik zou het ook in jouw plaats en ik denk heel veel vrouwen (alle?) die onverwachts zwanger blijken te zijn. Ik heb net 'n uurtje gewijd aan het lezen van alle reacties.. Wat fijn voor je dat er zoveel mensen gereageerd hebben en dat er ook zoveel 'ervaringsdeskundigen' tussen zitten.
Ik moet zeggen: je hebt het ondanks de schrik heel erg getroffen met je vriend en jullie relatie! En wat een spannende keuze om er toch voor te gaan... Het voordeel voor jou: Amerika is het land met volgens mij de meeste tienerzwangerschappen ter wereld dus dat moet gevolgen hebben voor goedgeregelde day care enzovoorts.. En nog wat: Harvard!? H.A.R.V.A.R.D.!!!!! Meisje, je bent gewoon een onwijze held dat je daar mag studeren... En je kunt 't nog combineren ook, gezien de andere postings.
Ik wil je heel erg veel succes, geluk, sterkte en toch ook plezier wensen! En ik duim voor je dat alles goed komt.
(f)
dinsdag 31 maart 2009 om 14:34
Mila, wat fijn! Ik hoop voor je dat alles goed gaat. Misschien zijn de krampen en bloedingen alleen gevolg van het verwijderen van de Mirena. Heel veel sterkte de komende tijd en neem goed rust en zorg voor jezelf. Hoop dat het ook helemaal goed komt met Harvard en dat je een hele mooie carierre tegemoet gaat. Het kan echt samen gaan.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
dinsdag 31 maart 2009 om 15:11
Mila, wat goed dat je er toch voor wil gaan.
Ik heb ook (en ik zag dat er meerdere waren) zo'n schrik moment meegemaakt, ik was toen 26 en ik vond mezelf te jong, het was het verkeerde tijdstip etc etc
Je zal zien dat alles uiteindelijk toch op zijn pootjes terecht komt, het is maar net hoe je er mee omgaat. Soort van komt tijd komt raad gevoel.
Mij man en ik waren niet heel lang samen, maar hebben toen toch ook samen gekozen om er voor te gaan.
Die kleine wordt die jaar 13 en we hebben hem ook nog een zusje gegeven.
Groetjes, ik hoop dat de krampen snel voorbij zijn.
Ik heb ook (en ik zag dat er meerdere waren) zo'n schrik moment meegemaakt, ik was toen 26 en ik vond mezelf te jong, het was het verkeerde tijdstip etc etc
Je zal zien dat alles uiteindelijk toch op zijn pootjes terecht komt, het is maar net hoe je er mee omgaat. Soort van komt tijd komt raad gevoel.
Mij man en ik waren niet heel lang samen, maar hebben toen toch ook samen gekozen om er voor te gaan.
Die kleine wordt die jaar 13 en we hebben hem ook nog een zusje gegeven.
Groetjes, ik hoop dat de krampen snel voorbij zijn.
