Je bent als ouder zo gelukkig als je ongelukkigste kind

lilakapje woensdag 4 juni 2025 om 11:28

Hoi! Ik ben nieuw op dit forum maar lees al jaren mee.
Zoals de titel al zegt: Je bent als ouder zo gelukkig als je ongelukkigste kind..
Onze dochter van bijna 16 zit al bijna 3 jaar thuis.
Ze heeft autisme en is hoogbegaafd.
Veel hulpverlening etc geprobeerd maar zonder resultaat, het lukt ze niet om contact met haar te krijgen.
Ze is doodsbang om stappen te zetten, bang dat er vanalles van haar wordt verwacht.
Ze zit bijna 24 u per dag op haar kamer.

Zijn er lotgenoten hier? Hoe lukt het jullie om staande te blijven?

Liefs, Lilakapje

ldp maandag 9 juni 2025 om 12:34

Schrijf_wijzer schreef: ↑
09-06-2025 12:22

Je kunt gewoon echt niet weten hoe het is om een kind te hebben dat urenlang en meltdown heeft omdat het niet lukt om te douchen, als je tegen je eigen kind kunt zeggen:" en nou gewoon even gaan douchen ". En dat ie dan ook nog gaat.

Dit is inderdaad iets wat ik niet aan iedereen uitgelegd krijg.

En wat vaak ook niet wordt herkend. Laatst hier ook op het forum bij een volwassen vrouw met ASS die door haar ASS anders reageert op het vertrek van een collega dan andere mensen zouden doen in zo'n situatie. Dat het dan echt niet helpt om te zeggen: 'stel je even niet zo aan'.

calvijn1 maandag 9 juni 2025 om 13:35

Even advies of ervaring van jullie om het volgende:

Mijn vader is terminaal en zal zeer spoedig (weken?) overlijden.
Zoon heeft het hier erg moeilijk mee (logisch)
Waar ik tegenop zie om te bepalen of hij de uitvaart aan kan.
Hij wil wel mee, maar ik ben heel bang voor een meltdown tijdens de begrafenis.

Wat is wijsheid?

Frankly my dear, I don"t give a damn

Frizz maandag 9 juni 2025 om 13:47

Dat zou er voor mij van afhangen hoe heftig deze meltdowns doorgaans zijn. Stel de uitvaart is ook online te volgen zou ik mocht zoon het niet trekken met zoon naar buiten gaan en samen op een schermpje verder kijken, bv. Ik zou zoeken naar hoe het mogelijk te maken voor kind.
Maar het hangt natuurlijk heel erg van je kind af.

•

ldp maandag 9 juni 2025 om 13:59

calvijn1 schreef: ↑
09-06-2025 13:35
Even advies of ervaring van jullie om het volgende:

Mijn vader is terminaal en zal zeer spoedig (weken?) overlijden.
Zoon heeft het hier erg moeilijk mee (logisch)
Waar ik tegenop zie om te bepalen of hij de uitvaart aan kan.
Hij wil wel mee, maar ik ben heel bang voor een meltdown tijdens de begrafenis.

Wat is wijsheid?

Als hij oud genoeg is om zelf naar buiten te kunnen als het te heftig wordt: op een plek gaan zitten waar hij redelijk onopvallend naar buiten kan sneaken. Dus niet op de geijkte plaatsen vooraan.

Lente19251003- maandag 9 juni 2025 om 14:16

calvijn1 schreef: ↑
09-06-2025 13:35
Even advies of ervaring van jullie om het volgende:

Mijn vader is terminaal en zal zeer spoedig (weken?) overlijden.
Zoon heeft het hier erg moeilijk mee (logisch)
Waar ik tegenop zie om te bepalen of hij de uitvaart aan kan.
Hij wil wel mee, maar ik ben heel bang voor een meltdown tijdens de begrafenis.

Wat is wijsheid?

Is er iemand niet aan jouw kant van de familie die hij vertrouwt en die jij ook vertrouwt met jouw zoon?

Wij hadden het zo geregeld dat bij de uitvaart van mijn moeder, mijn schoonmoeder achter mijn zoon zat, klaar om met hem naar buiten te gaan als het met hem mis zou gaan. Een goede vriendin van mij die zoon goed kent zat ook paraat. Het bleek bij ons niet nodig.

Frizz maandag 9 juni 2025 om 14:18

En je kunt wellicht een plan maken a la Geef Me De Vijf, met een heel duidelijk script. Dat geeft houvast.

•

Solomio maandag 9 juni 2025 om 14:36

Schrijf_wijzer schreef: ↑
09-06-2025 12:22

Je kunt gewoon echt niet weten hoe het is om een kind te hebben dat urenlang en meltdown heeft omdat het niet lukt om te douchen, als je tegen je eigen kind kunt zeggen:" en nou gewoon even gaan douchen ". En dat ie dan ook nog gaat.

Mijn ervaring is echt anders. Twee kanten op.
Mensen die het niet zelf hebben meegemaakt maar wel heel goed naar mij luisterden en het daardoor begrepen.
Maar vooral ook mensen die het wel zelf hadden meegemaakt maar dan vanuit hun eigen ervaring meeleefden, terwijl ik het heel anders ervaarde.

En, ik blijf erbij, je sluit veel mensen buiten door zo'n houding.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.

Hannah Arendt

Solomio maandag 9 juni 2025 om 14:38

ldp schreef: ↑
09-06-2025 12:34
Dit is inderdaad iets wat ik niet aan iedereen uitgelegd krijg.

En wat vaak ook niet wordt herkend. Laatst hier ook op het forum bij een volwassen vrouw met ASS die door haar ASS anders reageert op het vertrek van een collega dan andere mensen zouden doen in zo'n situatie. Dat het dan echt niet helpt om te zeggen: 'stel je even niet zo aan'.

Maar het grote misverstand is het idee dat andere ASS-ers het wel zouden begrijpen.

Mijn ervaring met lotgenoten is dat ik me daar vaak nog veel meer een buitenstaander voel, omdat ik eenzelfde situatie weer anders ervaar.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.

Hannah Arendt

ldp maandag 9 juni 2025 om 14:42

Solomio schreef: ↑
09-06-2025 14:38
Maar het grote misverstand is het idee dat andere ASS-ers het wel zouden begrijpen.

Mijn ervaring met lotgenoten is dat ik me daar vaak nog veel meer een buitenstaander voel, omdat ik eenzelfde situatie weer anders ervaar.

Dat is precies waarom mijn kind niet naar ASS 'clubjes' wilde (en nog niet wil).

Bovendien ergert ie zich dan ook kapot aan de eigenaardigheden van de anderen, de eigen eigenaardigheden helpen daar dan niet bij.
Dus weinig tot geen herkenning en wel 'last' van de anderen. Geen bodem voor succes

Solomio maandag 9 juni 2025 om 14:45

ldp schreef: ↑
09-06-2025 14:42
Dat is precies waarom mijn kind naar naar ASS 'clubjes' wilde (en nog niet wil).

Ik neem aan dat die eerste 'naar' eigenlijk 'niet' moet zijn?
Mijn kind ook niet.
Wij hebben een hekel aan autisten...

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.

Hannah Arendt

ldp maandag 9 juni 2025 om 14:46

Solomio schreef: ↑
09-06-2025 14:45
Ik neem aan dat die eerste 'naar' eigenlijk 'niet' moet zijn?
Mijn kind ook niet.
Wij hebben een hekel aan autisten...

Ja klopt, ik had het later verbeterd en aangevuld.

Speculaastaart maandag 9 juni 2025 om 15:03

calvijn1 schreef: ↑
09-06-2025 13:35
Even advies of ervaring van jullie om het volgende:

Mijn vader is terminaal en zal zeer spoedig (weken?) overlijden.
Zoon heeft het hier erg moeilijk mee (logisch)
Waar ik tegenop zie om te bepalen of hij de uitvaart aan kan.
Hij wil wel mee, maar ik ben heel bang voor een meltdown tijdens de begrafenis.

Wat is wijsheid?

Ik kreeg ooit het advies voor mijn kind (nog net geen kleuter dus vooral erg jong om een uur of langer stil te moeten zijn in de kerk) om hem later te laten aansluiten. Hij werd gebracht door vriendin die de plechtigheid niet bijwoonde, ongeveer een half uur na het begin. Hij maakte dus het einde van alle sprekers mee en daarna de wandeling naar de begraafplaats en daar dus de werkelijke ter aarde bestelling. Voor hem was dat genoeg begrafenis van zijn overgrootvader. En hij had zo niet het gevoel van ergens weg te moeten omdat hij niet groot genoeg was om erbij te horen. (Wat voor hem altijd lastig was met oudere broer en zus)

Geen idee of dat werkt voor een oudere kind dat beseft hoe laat jij te laat komt. Onze zoon wist niet wat hij allemaal had gemist.

Schrijf_wijzer maandag 9 juni 2025 om 15:04

Solomio schreef: ↑
09-06-2025 14:36
Mijn ervaring is echt anders. Twee kanten op.
Mensen die het niet zelf hebben meegemaakt maar wel heel goed naar mij luisterden en het daardoor begrepen.
Maar vooral ook mensen die het wel zelf hadden meegemaakt maar dan vanuit hun eigen ervaring meeleefden, terwijl ik het heel anders ervaarde.

En, ik blijf erbij, je sluit veel mensen buiten door zo'n houding.

Hoezo buitensluiten? Dat zeg ik toch helemaal niet?

Merino maandag 9 juni 2025 om 15:33

Solomio schreef: ↑
09-06-2025 14:38
Maar het grote misverstand is het idee dat andere ASS-ers het wel zouden begrijpen.

Mijn ervaring met lotgenoten is dat ik me daar vaak nog veel meer een buitenstaander voel, omdat ik eenzelfde situatie weer anders ervaar.

Voor mijn gevoel worden ASS-ers ook nog te veel op één hoop gegooid terwijl het spectrum zo ontzettend breed is. De ene autist voelt zich niet automatisch verbonden met de anderen. En neurotypische mensen hebben nog steeds vaak de verwachting van een rain men autist en zijn heel goed in het onderschatten van je.

Plus ook nog het stukje ‘nature vs nurture’. Ben je vroeg gediagnosticeerd, hoe was je omgeving, hoe was je opvoeding, welke ruimte was er en hoe moest je ‘overleven’.

Ik heb een paar mede autisten waarbij ik heel veel herkenning heb en dat voelt zeker verbonden en geeft soms meer inzicht ook in mijzelf. En ik heb ook een aantal neurotypische vrienden waar ik veel mee deel.
Daarnaast uiteraard zowel ASS-ers waar ik niets mee kan als neurotypische mensen.

Gezien mijn werk kom ik ook in aanraking met ASS-ers die echt heftig beperkt zijn. Ik ben altijd dankbaar dat mijn leven er anders uit ziet. Ik ben ook tevreden en blij met wie ik ben en hoe ik ben. Ik worstel niet met anders willen zijn. Maar dit is niet altijd zo geweest.

In dit topic hebben we het over kinderen die vooral in een moeilijke leeftijd zitten qua lijf, hormonen, zelfacceptatie en meer. Ik heb geen ervaring als ouder hiermee, wel als autist maar zoals ik aangaf is iedere ASS-er anders, wat hier ook wel blijkt.
Maar ik probeer vooral een hart onder de riem te steken dat ondanks die moeilijke jaren het uiteindelijk positief kan uitpakken en niet hopeloos hoeft te zijn. Ik hoop oprecht ook dat het voor de meeste zo gaat gelden maar besef me dat dat helaas niet voor iedereen zo zal zijn.

OliebolmetKrenten maandag 9 juni 2025 om 15:51

Ik zat ook hele dagen thuis toen ik 16 was. Zelf heb ik ook autisme, maar daardoor weet ik natuurlijk nog niet wat er precies bij je dochter speelt.
Ik was heel lang gepest en durfde niet meer naar buiten, ook schaamde ik mij voor mezelf omdat ik voor mijn gevoel vaak had gefaald. In hulpverlening geloofde ik niet, door hen voelde ik mij niet begrepen.

Voor mij hielp vrijwilligerswerk mij een stukje omhoog om weer een beetje in actie te komen. Maar voordat ik echt met mezelf leerde omgaan had ik nog een lange weg te gaan. Mede kwam dat doordat ik zelf moest leren wat autisme voor mij betekend. Van hulpverleners had ik alleen gehoord dat ik beperkingen had die ik maar moest accepteren en verdere uitleg kreeg ik niet.
Ik zou daarom aanraden om ergens aan te kloppen waar ze verstand hebben van autisme en/of hoogbegaafdheid. Ik zou naar de S-GGZ stappen (specialisme). Bijvoorbeeld het Leokannerhuis of het Sarr. Van hoogbegaafdheid weet ik het helaas niet, dat zijn denk ik eerder vrijgevestigde coaches of psychologen.

Actieve topics