Kinderen
alle pijlers
Je bent als ouder zo gelukkig als je ongelukkigste kind
woensdag 4 juni 2025 om 11:28
Hoi! Ik ben nieuw op dit forum maar lees al jaren mee.
Zoals de titel al zegt: Je bent als ouder zo gelukkig als je ongelukkigste kind..
Onze dochter van bijna 16 zit al bijna 3 jaar thuis.
Ze heeft autisme en is hoogbegaafd.
Veel hulpverlening etc geprobeerd maar zonder resultaat, het lukt ze niet om contact met haar te krijgen.
Ze is doodsbang om stappen te zetten, bang dat er vanalles van haar wordt verwacht.
Ze zit bijna 24 u per dag op haar kamer.
Zijn er lotgenoten hier? Hoe lukt het jullie om staande te blijven?
Liefs, Lilakapje
Zoals de titel al zegt: Je bent als ouder zo gelukkig als je ongelukkigste kind..
Onze dochter van bijna 16 zit al bijna 3 jaar thuis.
Ze heeft autisme en is hoogbegaafd.
Veel hulpverlening etc geprobeerd maar zonder resultaat, het lukt ze niet om contact met haar te krijgen.
Ze is doodsbang om stappen te zetten, bang dat er vanalles van haar wordt verwacht.
Ze zit bijna 24 u per dag op haar kamer.
Zijn er lotgenoten hier? Hoe lukt het jullie om staande te blijven?
Liefs, Lilakapje
woensdag 4 juni 2025 om 21:50
Ouders hebben vooral last van al die mensen zoals jij, zonder enige kennis van zaken, maar boordevol oordelen.evelien2010 schreef: ↑04-06-2025 15:56Dat is natuurlijk niet gezegd. Hulpverlening kan ook op andere zaken gericht zijn natuurlijk. Dit gaat om minimale zaken om in huis te kunnen blijven wonen. Dat je vastloopt in hulpverlening wil niet automatisch zeggen dat je niet wilt of kunt eten of niet kunt douchen.
En wat is het alternatief?
Ik zeg niet dat het even kan worden opgelost. Daarvoor is uiteindelijk hulpverlening. Maar dat je met kind kijkt naar wat nog wel haalbaar is. En dus blijft proberen met kleine stapjes binnen huis ipv opgeven want kind wil geen hulp. Er zitten nog heel wat stappen tussen de oplossing en vervuiling binnen een gedwongen kader. Dus in contact blijven en kijken wat er wel mogelijk is.
Ik weet natuurlijk ook niet wat het kind van to nog wel kan, wil en doet.
Stop gewoon met reageren.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
woensdag 4 juni 2025 om 21:52
Merino schreef: ↑04-06-2025 17:06Nou vooruit vanwege dit topic een account aangemaakt omdat er zulke dingen geroepen waar ik als puber flink tegenaan zou gaan schoppen en dat nu eigenlijk nog wil.
Laten we wel zijn elke autist is anders en de tijden zijn ook zeker veranderd, het lijkt me nu en moeilijker en makkelijker om als autist te functioneren
Dat gezegd hebbende heb ik dus zelf met ASS diagnose wat ervaring betreft dit onderwerp. Evenals met een depressieve puberteit en een verschrikkelijke middelbare schooltijd.
Om maar even een opmerking aan te halen over ‘gewoon elke dag douchen’, neuroptypische mensen vergeten hoe veel prikkels daarbij komen kijken. Voor sommige autisten is aankleden al een moeilijke activiteit. Je gaat van de comfort en temperatuur van je bed, naar een temperatuur verschil om vervolgens allerlei materialen over je lijf te moeten doen. Met douchen ga je nog van koud en droog naar nat en warm, naar nat en koud en dan moet je wederom nog al die kleding aan. Komen er nog alle geuren bij van je verzorgingsproducten, wasmiddel en heb je het tandenpoetsen nog.
Absoluut allemaal heel normaal en noodzakelijke in het ‘gewone’ leven, maar ook absoluut niet makkelijk voor de meeste autisten.
Verwachtingen van zelfs de kleinste dingen kunnen soms tot pure verlamming leiden. Dat is geen onwil, dat is gewoon echt niet kunnen.
Wanneer je zegt dat ze hoogbegaafd is denk ik dat ze wel veel van de wereld weet. Hoe zit ze qua empathie?
De wereld kan soms heel angstaanjagend zijn om in te stappen. Haar kamer is veilig. Niemand verwacht wat en ze hoeft aan niets te voldoen.
Qua hulpverlening kan juist die hoogbegaafdheid/ASS combinatie een ding zijn. Ik kan ook niets met hulpverlening. Zoals dit topic al goed laat zien ‘snappen’ die het toch niet en is het gevoel van de gemaakte interesse van de hulpverlener ook heel vervelend.
Zijn er hobbies / interesses waar ze zich veilig mee voelt? Geven die een ingang naar contact met anderen (mede autisten), activiteiten buiten, opleiding of iets dergelijks?
Wat voor mij heel erg van toepassing is is dat er een verklaring moet zijn voor alles wat je zou moeten doen. Dat het gewoon bij het leven hoort en nou eenmaal moet is geen acceptabele verklaring en ook geen reden om iets te gaan doen.
Haar brein werkt anders, vanuit jezelf beredeneren gaat dan ook niet werken.
Zo even al veel te veel tekst snel getypt. Ik herinner me mijn middelbare schooltijd en heb echt te doen met ze. Ik weet niet perse of het leven makkelijker wordt. Ik weet uiteraard ook niet in welke mate ze een uitdaging hebben door hun ASS. En kan je in die zin ook niet geruststellen dat het wel goed komt.
Want hoe wel ik val onder de zogenaamde hoogfuntionerende autisten, vind ik het leven echt heel erg moeilijk maar kan ik wel zeggen gelukkig te zijn.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
woensdag 4 juni 2025 om 21:53
Nee, ik ben niet zo gelukkig als mijn meest ongelukkige kind en daar ben ik heel blij om. Ik leid zelf een leuk leven met veel sociale contacten, een hele fijne relatie en ik word in mijn omgeving gewaardeerd om wie ik ben en wat ik inbreng in vriendschappen, familie, werk en relaties. Mijn meest ongelukkige kind brengt zijn weken tegenwoordig door met wandelcoaches, EMDR behandelingen, begeleid sporten en een beetje sociaal gedoe en mijn op één na ongelukkigste kind zit vooral zichzelf enorm in de weg.
Natuurlijk maak ik me moederlijke zorgen, dat doe ik al zolang mijn kinderen bestaan maar ik kan dat prima reduceren tot draaiende programmaatjes in mijn hoofd op de achtergrond. Ik ben er voor ze en accepteer dat zij hun leven op hun manier vorm geven en soms schijnt daar een flinke portie ongeluk bij te horen. Dat hoeft van mij mijn geluk niet in de weg te staan, zij hebben daar zelf ook niet zoveel aan natuurlijk.
Natuurlijk maak ik me moederlijke zorgen, dat doe ik al zolang mijn kinderen bestaan maar ik kan dat prima reduceren tot draaiende programmaatjes in mijn hoofd op de achtergrond. Ik ben er voor ze en accepteer dat zij hun leven op hun manier vorm geven en soms schijnt daar een flinke portie ongeluk bij te horen. Dat hoeft van mij mijn geluk niet in de weg te staan, zij hebben daar zelf ook niet zoveel aan natuurlijk.
.
woensdag 4 juni 2025 om 22:01
Laat ik voorop stellen dat de problematiek van mijn dochter een stuk minder is dan wat ik hier lees.Cleo123 schreef: ↑04-06-2025 19:58Mag ik vragen welke gedragsverandering je bij je dochter met ass hebt gemerkt na het gebruik hiervan?
De vorige psychiater die mijn zoon heeft behandeld wilde ritalin niet proberen, omdat het niet zou helpen bij ass. Terwijl ik op internet inderdaad andere ervaringen lees..
Gedragsverandering:
- Ze zegt zelf: Mama, het is nu leuk om te leren! Ik hoef niet elke 10 seconden tegen mezelf te zeggen: "Focus!"
- Ze is vrolijker, minder moe
- Cijfers zijn omhoog gegaan van onvoldoendes naar 7-9.
- Woedeaanvallen / error in het hoofd/ melt downs zijn minder (maar bestaan zeker nog)
- Sociale contacten gaan echt heel goed de laatste tijd (voor haar doen dan)
- Minder druk doen (wat vooral voor ons fijn is), minder fidgeten (wat niet erg was maar een symptoom van onrust)
We hebben wel meer veranderd in dezelfde maanden. Zo is ze bijvoorbeeld naar huiswerkbegeleiding gegaan. Maar als wij vertellen aan anderen dat het nu zo goed gaat op school en we noemen bijv de huiswerkbegeleiding, zegt dochter: nou, het ligt vooral aan de medicijnen.
Samengevat wordt ze er minder afgeleid en minder snel overprikkeld door, wat een stuk helpt voor de rust in haar hoofd. Ze is heel slim en eigenlijk haalt ze veel plezier uit school en leren, maar het was zo moeilijk toen ze zich niet kon concentreren, en was steeds moe en overprikkeld. We hebben nog steeds wel allerlei problemen hoor.
Ze heeft een ASS diagnose (licht) en een zelf-diagnose van ADHD (maar dat kan dus niet gemeten worden).
Wij zijn geholpen bij Pietje Bell in Delft, op basis van de ASS diagnose.
woensdag 4 juni 2025 om 22:02
Cleo123 schreef: ↑04-06-2025 19:54Voor TO en andere ouders van zorgintensieve kinderen:
Het is gewoon zwaar.
Hier een zoon van 11 met ass die thuis agressief is.. hij staat aangemeld voor s-ggz. Wachtlijst van 11 maanden. Om moedeloos van te worden.
Ikzelf zit inmiddels overspannen in de ziektewet en ben ook bang voor wat de toekomst gaat brengen. We overwegen nu een psychosociale hulphond voor autisme in de hoop dat deze hem kan helpen bij het hanteren van prikkels en het zelfredzamer worden. TO, zou dit voor jouw dochter wellicht ook iets zijn? Een hond als maatje en steun bij het naar buiten gaan.
Ik vind een hulphond wel iets om goed over na te denken hoor. Ik snap dat je dit als kans ziet maar er komt wel een zorg bij. Je geeft aan dat je een baan hebt, met een hond in huis zul je vaker moeten schoonmaken, hond uitlaten, je kan niet meer zomaar 8 uur per dag van huis, is je hond ziek heb je dan iemand waar je de hond naar toe kan brengen. Kosten dierenarts kunnen oplopen, ik ben de laatste 4 jaar ca 1000 euro per jaar kwijt geweest aan de DA. Heb je daar tijd en geld voor over.
Is de optie rondkijken in je omgeving mogelijk. Dat je dochter op gepaste tijden een hond in de buurt gaat uitlaten. Of bij jou thuis oppast. Kun jij met vakantie, met de tijd weer aan het werk, geen onkosten enzovoort.
woensdag 4 juni 2025 om 22:19
Een dier is sowieso fijn, een hond is echt een hele grote zorg, dus je kan evt. een makkelijker dier overwegen. Onze dochter heeft ook veel troost aan onze katten. De hoeveelheid werk is echt veel, veel minder dan een hond.
Natuurlijk wil ik een kat niet vergelijken met een professionele zorghond. Maar een huisdier waarmee je kan knuffelen en voor kan zorgen, kan fijn zijn, ook voor kinderen die niet in aanmerking zouden komen voor een zorghond.
Natuurlijk wil ik een kat niet vergelijken met een professionele zorghond. Maar een huisdier waarmee je kan knuffelen en voor kan zorgen, kan fijn zijn, ook voor kinderen die niet in aanmerking zouden komen voor een zorghond.
woensdag 4 juni 2025 om 22:42
Hier een zoon en dochter met ass.
Zoon heeft vroeg een diagnose gekregen en fietst overal wel doorheen.
Dochter later op basisschool leeftijd maar zij is ook erg vastgelopen.
Sinds 5 jaar geen volledige school weken (speciaal onderwijs), bijna geen sociale contacten en een meisje waarbij het inderdaad ook echt niet lukt. Ook hier de gedachtes of het leven wel zin heeft.
Hulpverlening laat ze ook niet toe. En hulpverlening geeft aan dat je als ouder alles al zo goed als mogelijk doet. Hulpverlening buiten medicatie om werd dus steeds gestopt.
Sinds een aantal weken zit ze in de opbouw van 2e soort medicatie (risperdon). Ik begin nu weer een beetje mijn kind terug te zien, al zijn dit hele kleine stapjes. Zijzelf geeft ook aan weer wat ruimte in haar hoofd te krijgen al zijn het momentjes.
Wat ik vooral lastig vind is dat ieder klein stapje weer hoop geeft, maar het tot nu toe steeds een klein stapje vooruit was en weer 10 terug.
Je gunt je kind zoveel meer..
Zoon heeft vroeg een diagnose gekregen en fietst overal wel doorheen.
Dochter later op basisschool leeftijd maar zij is ook erg vastgelopen.
Sinds 5 jaar geen volledige school weken (speciaal onderwijs), bijna geen sociale contacten en een meisje waarbij het inderdaad ook echt niet lukt. Ook hier de gedachtes of het leven wel zin heeft.
Hulpverlening laat ze ook niet toe. En hulpverlening geeft aan dat je als ouder alles al zo goed als mogelijk doet. Hulpverlening buiten medicatie om werd dus steeds gestopt.
Sinds een aantal weken zit ze in de opbouw van 2e soort medicatie (risperdon). Ik begin nu weer een beetje mijn kind terug te zien, al zijn dit hele kleine stapjes. Zijzelf geeft ook aan weer wat ruimte in haar hoofd te krijgen al zijn het momentjes.
Wat ik vooral lastig vind is dat ieder klein stapje weer hoop geeft, maar het tot nu toe steeds een klein stapje vooruit was en weer 10 terug.
Je gunt je kind zoveel meer..
donderdag 5 juni 2025 om 07:25
Dankjewel Merino, heel verhelderend dit!Merino schreef: ↑04-06-2025 17:06Nou vooruit vanwege dit topic een account aangemaakt omdat er zulke dingen geroepen waar ik als puber flink tegenaan zou gaan schoppen en dat nu eigenlijk nog wil.
Laten we wel zijn elke autist is anders en de tijden zijn ook zeker veranderd, het lijkt me nu en moeilijker en makkelijker om als autist te functioneren
Dat gezegd hebbende heb ik dus zelf met ASS diagnose wat ervaring betreft dit onderwerp. Evenals met een depressieve puberteit en een verschrikkelijke middelbare schooltijd.
Om maar even een opmerking aan te halen over ‘gewoon elke dag douchen’, neuroptypische mensen vergeten hoe veel prikkels daarbij komen kijken. Voor sommige autisten is aankleden al een moeilijke activiteit. Je gaat van de comfort en temperatuur van je bed, naar een temperatuur verschil om vervolgens allerlei materialen over je lijf te moeten doen. Met douchen ga je nog van koud en droog naar nat en warm, naar nat en koud en dan moet je wederom nog al die kleding aan. Komen er nog alle geuren bij van je verzorgingsproducten, wasmiddel en heb je het tandenpoetsen nog.
Absoluut allemaal heel normaal en noodzakelijke in het ‘gewone’ leven, maar ook absoluut niet makkelijk voor de meeste autisten.
Verwachtingen van zelfs de kleinste dingen kunnen soms tot pure verlamming leiden. Dat is geen onwil, dat is gewoon echt niet kunnen.
Wanneer je zegt dat ze hoogbegaafd is denk ik dat ze wel veel van de wereld weet. Hoe zit ze qua empathie?
De wereld kan soms heel angstaanjagend zijn om in te stappen. Haar kamer is veilig. Niemand verwacht wat en ze hoeft aan niets te voldoen.
Qua hulpverlening kan juist die hoogbegaafdheid/ASS combinatie een ding zijn. Ik kan ook niets met hulpverlening. Zoals dit topic al goed laat zien ‘snappen’ die het toch niet en is het gevoel van de gemaakte interesse van de hulpverlener ook heel vervelend.
Zijn er hobbies / interesses waar ze zich veilig mee voelt? Geven die een ingang naar contact met anderen (mede autisten), activiteiten buiten, opleiding of iets dergelijks?
Wat voor mij heel erg van toepassing is is dat er een verklaring moet zijn voor alles wat je zou moeten doen. Dat het gewoon bij het leven hoort en nou eenmaal moet is geen acceptabele verklaring en ook geen reden om iets te gaan doen.
Haar brein werkt anders, vanuit jezelf beredeneren gaat dan ook niet werken.
Zo even al veel te veel tekst snel getypt. Ik herinner me mijn middelbare schooltijd en heb echt te doen met ze. Ik weet niet perse of het leven makkelijker wordt. Ik weet uiteraard ook niet in welke mate ze een uitdaging hebben door hun ASS. En kan je in die zin ook niet geruststellen dat het wel goed komt.
Want hoe wel ik val onder de zogenaamde hoogfuntionerende autisten, vind ik het leven echt heel erg moeilijk maar kan ik wel zeggen gelukkig te zijn.
Mijn dochter vindt douchen/aankleden ingewikkeld en je schrijft het zo duidelijk op, ik begrijp nu echt beter waarom het voor haar zo lastig is.
donderdag 5 juni 2025 om 07:28
donderdag 5 juni 2025 om 07:41
Merino schreef: ↑04-06-2025 17:06Nou vooruit vanwege dit topic een account aangemaakt omdat er zulke dingen geroepen waar ik als puber flink tegenaan zou gaan schoppen en dat nu eigenlijk nog wil.
Laten we wel zijn elke autist is anders en de tijden zijn ook zeker veranderd, het lijkt me nu en moeilijker en makkelijker om als autist te functioneren
Dat gezegd hebbende heb ik dus zelf met ASS diagnose wat ervaring betreft dit onderwerp. Evenals met een depressieve puberteit en een verschrikkelijke middelbare schooltijd.
Om maar even een opmerking aan te halen over ‘gewoon elke dag douchen’, neuroptypische mensen vergeten hoe veel prikkels daarbij komen kijken. Voor sommige autisten is aankleden al een moeilijke activiteit. Je gaat van de comfort en temperatuur van je bed, naar een temperatuur verschil om vervolgens allerlei materialen over je lijf te moeten doen. Met douchen ga je nog van koud en droog naar nat en warm, naar nat en koud en dan moet je wederom nog al die kleding aan. Komen er nog alle geuren bij van je verzorgingsproducten, wasmiddel en heb je het tandenpoetsen nog.
Absoluut allemaal heel normaal en noodzakelijke in het ‘gewone’ leven, maar ook absoluut niet makkelijk voor de meeste autisten.
Verwachtingen van zelfs de kleinste dingen kunnen soms tot pure verlamming leiden. Dat is geen onwil, dat is gewoon echt niet kunnen.
Wanneer je zegt dat ze hoogbegaafd is denk ik dat ze wel veel van de wereld weet. Hoe zit ze qua empathie?
De wereld kan soms heel angstaanjagend zijn om in te stappen. Haar kamer is veilig. Niemand verwacht wat en ze hoeft aan niets te voldoen.
Qua hulpverlening kan juist die hoogbegaafdheid/ASS combinatie een ding zijn. Ik kan ook niets met hulpverlening. Zoals dit topic al goed laat zien ‘snappen’ die het toch niet en is het gevoel van de gemaakte interesse van de hulpverlener ook heel vervelend.
Zijn er hobbies / interesses waar ze zich veilig mee voelt? Geven die een ingang naar contact met anderen (mede autisten), activiteiten buiten, opleiding of iets dergelijks?
Wat voor mij heel erg van toepassing is is dat er een verklaring moet zijn voor alles wat je zou moeten doen. Dat het gewoon bij het leven hoort en nou eenmaal moet is geen acceptabele verklaring en ook geen reden om iets te gaan doen.
Haar brein werkt anders, vanuit jezelf beredeneren gaat dan ook niet werken.
Zo even al veel te veel tekst snel getypt. Ik herinner me mijn middelbare schooltijd en heb echt te doen met ze. Ik weet niet perse of het leven makkelijker wordt. Ik weet uiteraard ook niet in welke mate ze een uitdaging hebben door hun ASS. En kan je in die zin ook niet geruststellen dat het wel goed komt.
Want hoe wel ik val onder de zogenaamde hoogfuntionerende autisten, vind ik het leven echt heel erg moeilijk maar kan ik wel zeggen gelukkig te zijn.
Dankjewel voor je duiding, zo belangrijk om te (proberen te) begrijpen hóe het voor iemand is.
donderdag 5 juni 2025 om 07:47
Maar dit klinkt vooral als een groot bewustzijn. Klopt het wat ze aanvoelt, dat het niet oprecht of gemeend is? Veel hoogbegaafde kinderen komen hierdoor in de knel op school, omdat de leerkracht niet oprécht geinteresseerd is, maar voorals doet alsof. Als ze dit al vaker / te vaak heeft meegemaakt, is het best logisch dat haar voelsprieten hier extra alert op zijn. Hoe kun je je vertrouwen geven aan een hulpverlener, hoe kun je durven leunen, als je je in de basis al niet écht gezien voelt?
donderdag 5 juni 2025 om 08:08
Dexamfetamine ( tentin) of lisdex (elvanse) kunnen ook goede effecten hebben, niet bij iedereen maar wel bij een deel.Cleo123 schreef: ↑04-06-2025 19:58Mag ik vragen welke gedragsverandering je bij je dochter met ass hebt gemerkt na het gebruik hiervan?
De vorige psychiater die mijn zoon heeft behandeld wilde ritalin niet proberen, omdat het niet zou helpen bij ass. Terwijl ik op internet inderdaad andere ervaringen lees..
Zijn ook stimulanten en helpen met uitvoeren van taken, dus de douche word dan minder een hoge berg om te nemen, starten van huiswerk lukt wat beter ect. Of prikkels van school kunnen ze wat beter aan.
Als het voor ze werkt dan he?
Het zijn geen echte gedragsveranderingen maar beetje hulp aan hun uitvoerende systeem zeg maar.
donderdag 5 juni 2025 om 08:36
Oh wat helder omschreven Friezin, dankjewel. Dit is precies waar mijn zoon ook tegenaan loopt.Friezin71 schreef: ↑05-06-2025 07:47Maar dit klinkt vooral als een groot bewustzijn. Klopt het wat ze aanvoelt, dat het niet oprecht of gemeend is? Veel hoogbegaafde kinderen komen hierdoor in de knel op school, omdat de leerkracht niet oprécht geinteresseerd is, maar voorals doet alsof. Als ze dit al vaker / te vaak heeft meegemaakt, is het best logisch dat haar voelsprieten hier extra alert op zijn. Hoe kun je je vertrouwen geven aan een hulpverlener, hoe kun je durven leunen, als je je in de basis al niet écht gezien voelt?
•
donderdag 5 juni 2025 om 08:41
Hier ook zeer herkenbaar. En vooral mijn oudste, gevoeliger, kind heeft hier nog altijd veel last van.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 5 juni 2025 om 08:59
Friezin71 schreef: ↑05-06-2025 07:47Maar dit klinkt vooral als een groot bewustzijn. Klopt het wat ze aanvoelt, dat het niet oprecht of gemeend is? Veel hoogbegaafde kinderen komen hierdoor in de knel op school, omdat de leerkracht niet oprécht geinteresseerd is, maar voorals doet alsof. Als ze dit al vaker / te vaak heeft meegemaakt, is het best logisch dat haar voelsprieten hier extra alert op zijn. Hoe kun je je vertrouwen geven aan een hulpverlener, hoe kun je durven leunen, als je je in de basis al niet écht gezien voelt?
Ja, precies! Ze heeft al veel hulpverleners meegemaakt en dat was niet allemaal positief helaas..
En inderdaad, je laatste zin, zo te begrijpen!
Veel hulpverleners doen hun best maar begrijpen er niet echt veel van, de ib-er/psycholoog van school geloofde niet dat ze autisme heeft omdat ze goede cijfers haalde en er kinderen waren die ze veel meer in het gareel moesten houden. Ja, ze was wat angstig en onzeker maar autisme, nee
donderdag 5 juni 2025 om 10:38
Zo voelt mijn zoon (geen hb) het bij vriendschappen. "Ze menen het toch niet en laten mij toch in de steek"Friezin71 schreef: ↑05-06-2025 07:47Maar dit klinkt vooral als een groot bewustzijn. Klopt het wat ze aanvoelt, dat het niet oprecht of gemeend is? Veel hoogbegaafde kinderen komen hierdoor in de knel op school, omdat de leerkracht niet oprécht geinteresseerd is, maar voorals doet alsof. Als ze dit al vaker / te vaak heeft meegemaakt, is het best logisch dat haar voelsprieten hier extra alert op zijn. Hoe kun je je vertrouwen geven aan een hulpverlener, hoe kun je durven leunen, als je je in de basis al niet écht gezien voelt?
Hulpverlening vindt hij heel lastig om te vertrouwen idd.
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 5 juni 2025 om 18:36
Merino schreef: ↑04-06-2025 17:06
Wat voor mij heel erg van toepassing is is dat er een verklaring moet zijn voor alles wat je zou moeten doen. Dat het gewoon bij het leven hoort en nou eenmaal moet is geen acceptabele verklaring en ook geen reden om iets te gaan doen.
Haar brein werkt anders, vanuit jezelf beredeneren gaat dan ook niet werken.
Mijn zoon heeft juist het tegenovergestelde. Hij zoekt geen verklaring maar doet iets omdat het moet omdat het zo hoort. Maar het is absoluut zinloos. Opstaan, werken, sociaal zijn met collega's nutteloos toch.
Het enige dat hij verzaakt en ook weer vanwege de keuzestress is koken. Kiezen wat je moet eten, in de supermarkt een overload aan producten. Zijn brein kan dit niet aan.
Itt werken en de vaste afspraken met begeleiding waar hij de discipline voor kan/moet opbrengen maar ook dat breekt hem op en kookt hij dus niet en het schaadt niemand als hij dat niet doet dus dat laat hij maar.
vrijdag 6 juni 2025 om 08:56
vrijdag 6 juni 2025 om 09:15
Dat wisselt.
Als kind stonden ze elkaar (vrij letterlijk) naar het leven.
Ze hebben een periode geen contact gehad, nu weer wel.
Ze hebben online contact en zien elkaar alleen als ze samen bij mij komen eten.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 6 juni 2025 om 10:07
Dank je voor je antwoord.
Klinkt positief zoals het nu gaat
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 6 juni 2025 om 16:50
Hele goede instelling. Je hoeft er zelf niet aan onderdoor te gaan. Daar heeft niemand wat aan. Als ouder heb je ook je eigen leven en geluk. En kind kan je aan alle kanten ondersteunen maar uiteindelijk moeten ze hulp ook aannemen en mogen ze hun eigen leven vormgeven. Sommige ouders hebben geen eigen leven meer of zitten zelf volledig in het ongeluk.Rooss4.0 schreef: ↑04-06-2025 21:53Nee, ik ben niet zo gelukkig als mijn meest ongelukkige kind en daar ben ik heel blij om. Ik leid zelf een leuk leven met veel sociale contacten, een hele fijne relatie en ik word in mijn omgeving gewaardeerd om wie ik ben en wat ik inbreng in vriendschappen, familie, werk en relaties. Mijn meest ongelukkige kind brengt zijn weken tegenwoordig door met wandelcoaches, EMDR behandelingen, begeleid sporten en een beetje sociaal gedoe en mijn op één na ongelukkigste kind zit vooral zichzelf enorm in de weg.
Natuurlijk maak ik me moederlijke zorgen, dat doe ik al zolang mijn kinderen bestaan maar ik kan dat prima reduceren tot draaiende programmaatjes in mijn hoofd op de achtergrond. Ik ben er voor ze en accepteer dat zij hun leven op hun manier vorm geven en soms schijnt daar een flinke portie ongeluk bij te horen. Dat hoeft van mij mijn geluk niet in de weg te staan, zij hebben daar zelf ook niet zoveel aan natuurlijk.
vrijdag 6 juni 2025 om 18:03
Mss moet jij gewoon niet meer reageren op topics over kinderen.evelien2010 schreef: ↑06-06-2025 16:50Hele goede instelling. Je hoeft er zelf niet aan onderdoor te gaan. Daar heeft niemand wat aan. Als ouder heb je ook je eigen leven en geluk. En kind kan je aan alle kanten ondersteunen maar uiteindelijk moeten ze hulp ook aannemen en mogen ze hun eigen leven vormgeven. Sommige ouders hebben geen eigen leven meer of zitten zelf volledig in het ongeluk.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 6 juni 2025 om 18:36
En als het kind dat niet kan/het niet lukt?evelien2010 schreef: ↑06-06-2025 16:50Hele goede instelling. Je hoeft er zelf niet aan onderdoor te gaan. Daar heeft niemand wat aan. Als ouder heb je ook je eigen leven en geluk. En kind kan je aan alle kanten ondersteunen maar uiteindelijk moeten ze hulp ook aannemen en mogen ze hun eigen leven vormgeven. Sommige ouders hebben geen eigen leven meer of zitten zelf volledig in het ongeluk.
Edit: jij hebt geen eens kinderen???
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 6 juni 2025 om 18:49
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
