Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
zondag 8 november 2015 om 23:59
Je hoeft je er zeker niet voor te schamen dat je nog lang niet de oude bent. Iedereen kan er wel gemakshalve van uitgaan dat je je rust nu wel gehad hebt maar jij weet wat je aan kan en wat niet.
Het punt is dat men tegenwoordig denkt dat het beter is om niet al te lang uit het arbeidsproces te zijn en dan wordt er al snel niet naar het individu gekeken. Als het niet gaat toch voor jezelf opkomen, ook al voel je je daar beschaamd over.
Het punt is dat men tegenwoordig denkt dat het beter is om niet al te lang uit het arbeidsproces te zijn en dan wordt er al snel niet naar het individu gekeken. Als het niet gaat toch voor jezelf opkomen, ook al voel je je daar beschaamd over.
maandag 9 november 2015 om 00:08
De dader moet voorkomen voor bezit van kinderporno, ook van kindlief, maar ik weet niet wanneer en hoef het ook niet te weten. De aanklacht van het misbruik is bij gebrek aan bewijs geseponeerd. Voor ons is het 'goed' zo. Een veroordeling gaat niets echt oplossen, ja ik zou vreselijk graag willen dat iemand hem opsluit en de sleutel weggooit, maar ik heb er geen energie voor om me er verder mee bezig te houden.
Lichamelijk gaat het beter met kindlief. We zien nog altijd aan hoe het eten gaat hoe kindlief zich voelt. Extra angstig, een moeilijke dag, een nachtmerrie die blijft hangen dan is eten ook weer heel moeizaam. Kindlief eet wel genoeg om binnen de lijntjes van een gezond gewicht te blijven. Net aan, kindlief is nog steeds licht, maar kindlief heeft wel een beetje reserve nu. Vorige maand is er opnieuw bloedgeprikt en kindlief heeft nog wel wat dingen die nog niet helemaal in orde zijn, maar het gaat wel duidelijk beter.
Lichamelijk gaat het beter met kindlief. We zien nog altijd aan hoe het eten gaat hoe kindlief zich voelt. Extra angstig, een moeilijke dag, een nachtmerrie die blijft hangen dan is eten ook weer heel moeizaam. Kindlief eet wel genoeg om binnen de lijntjes van een gezond gewicht te blijven. Net aan, kindlief is nog steeds licht, maar kindlief heeft wel een beetje reserve nu. Vorige maand is er opnieuw bloedgeprikt en kindlief heeft nog wel wat dingen die nog niet helemaal in orde zijn, maar het gaat wel duidelijk beter.
maandag 9 november 2015 om 00:11
quote:Stroopwafelcake schreef op 09 november 2015 @ 00:08:
Lichamelijk gaat het beter met kindlief. We zien nog altijd aan hoe het eten gaat hoe kindlief zich voelt. Extra angstig, een moeilijke dag, een nachtmerrie die blijft hangen dan is eten ook weer heel moeizaam. Kindlief eet wel genoeg om binnen de lijntjes van een gezond gewicht te blijven. Net aan, kindlief is nog steeds licht, maar kindlief heeft wel een beetje reserve nu. Vorige maand is er opnieuw bloedgeprikt en kindlief heeft nog wel wat dingen die nog niet helemaal in orde zijn, maar het gaat wel duidelijk beter.En met zichzelf bijten? En met broekplassen? Ook onder controle, hoop ik?
Lichamelijk gaat het beter met kindlief. We zien nog altijd aan hoe het eten gaat hoe kindlief zich voelt. Extra angstig, een moeilijke dag, een nachtmerrie die blijft hangen dan is eten ook weer heel moeizaam. Kindlief eet wel genoeg om binnen de lijntjes van een gezond gewicht te blijven. Net aan, kindlief is nog steeds licht, maar kindlief heeft wel een beetje reserve nu. Vorige maand is er opnieuw bloedgeprikt en kindlief heeft nog wel wat dingen die nog niet helemaal in orde zijn, maar het gaat wel duidelijk beter.En met zichzelf bijten? En met broekplassen? Ook onder controle, hoop ik?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 9 november 2015 om 00:18
Het bijten is echt een spanningstic, kindlief heeft een bijtketting die helpt om de spanning te reguleren. Op school draagt kindlief die altijd. Dat maakt voor de juf ook heel inzichtelijk wanneer de spanning oploopt. Kindlief krijgt dan even een opdrachtje waarmee het even naar buiten kan, even uit de situatie of even contact maken helpt kindlief door de moeilijke momenten heen.
Broekplassen gebeurd nauwelijks meer gelukkig. Dat scheelt al veel voor kindlief! Voor alle zekerheid draagt kindlief nog wel speciale onderbroekjes, je ziet daar niet aan dat ze een absorberende binnenkant hebben, maar het geeft kindlief een zeker gevoel dat als het mis zou gaan er niets te zien is.
Broekplassen gebeurd nauwelijks meer gelukkig. Dat scheelt al veel voor kindlief! Voor alle zekerheid draagt kindlief nog wel speciale onderbroekjes, je ziet daar niet aan dat ze een absorberende binnenkant hebben, maar het geeft kindlief een zeker gevoel dat als het mis zou gaan er niets te zien is.
maandag 9 november 2015 om 07:59
Lieve Stroop,
Wat klinkt het goed voor kind en moeilijk voor jou. Ik heb ook ooit moeten toegeven dat ik mijn leven niet overeind kon houden en ik vond dat vreselijk moeilijk. Wat er van is blijven hangen is oa dat anderen het (logischerwijs) slecht zien en je het dus echt zelf aan moet geven. Barst op je werk gerust in huilen uit of wat dan ook. Of schakel je eigen therapeut in om je leidinggevende op te bellen. Ja het komt weer goed, maar nu nog niet en ook niet volgende week of volgende maand.
Heel veel liefs!!
Youk
Wat klinkt het goed voor kind en moeilijk voor jou. Ik heb ook ooit moeten toegeven dat ik mijn leven niet overeind kon houden en ik vond dat vreselijk moeilijk. Wat er van is blijven hangen is oa dat anderen het (logischerwijs) slecht zien en je het dus echt zelf aan moet geven. Barst op je werk gerust in huilen uit of wat dan ook. Of schakel je eigen therapeut in om je leidinggevende op te bellen. Ja het komt weer goed, maar nu nog niet en ook niet volgende week of volgende maand.
Heel veel liefs!!
Youk
Het is zoals het is
maandag 9 november 2015 om 09:50
Ach, eerst een dikke
Wat ben je lichamelijk en geestelijk nog steeds hard aan het knokken. Ik snap je aarzeling om volledig openheid van zaken te geven (ik vond dat zelf ook heel lastig toen ik er finaal doorheen zat, het leek makkelijker te zijn om dat superwoman-masker op te houden) - maar uit dezelfde ervaring kan ik zeggen dat het het enige is wat echt je verder gaat helpen in je verwerkingsproces. Je therapeut laten bellen met je leidinggevende of de Arbo-arts is een goede suggestie - of heb je een goede collega die zaken bespreekbaar kan maken bij je leidinggevende? En als je eigen werk inhoudelijk te zwaar is momenteel, kun je mss wel alternatief werk doen? Iets wat minder harde deadlines heeft, of waar het minder telt als het een keertje over moet?
Net zoals jullie hebben leren lezen hoe kindlief zich voelt, zul je die signalen ook bij jezelf moeten leren herkennen, juist interpreteren en ernaar handelen. De pech is alleen dat iemand dat aan je werkgever, man en collega's zal moeten duidelijk maken, we zijn nl als volwassenen vaak niet meer zo bezig met het "lezen" van andere volwassenen.
Wat een bof dat de overstap voor kindlief zo goed heeft uitgepakt. Echt fijn om te horen. Jullie komen er wel. Hou moed.
Wat ben je lichamelijk en geestelijk nog steeds hard aan het knokken. Ik snap je aarzeling om volledig openheid van zaken te geven (ik vond dat zelf ook heel lastig toen ik er finaal doorheen zat, het leek makkelijker te zijn om dat superwoman-masker op te houden) - maar uit dezelfde ervaring kan ik zeggen dat het het enige is wat echt je verder gaat helpen in je verwerkingsproces. Je therapeut laten bellen met je leidinggevende of de Arbo-arts is een goede suggestie - of heb je een goede collega die zaken bespreekbaar kan maken bij je leidinggevende? En als je eigen werk inhoudelijk te zwaar is momenteel, kun je mss wel alternatief werk doen? Iets wat minder harde deadlines heeft, of waar het minder telt als het een keertje over moet?
Net zoals jullie hebben leren lezen hoe kindlief zich voelt, zul je die signalen ook bij jezelf moeten leren herkennen, juist interpreteren en ernaar handelen. De pech is alleen dat iemand dat aan je werkgever, man en collega's zal moeten duidelijk maken, we zijn nl als volwassenen vaak niet meer zo bezig met het "lezen" van andere volwassenen.
Wat een bof dat de overstap voor kindlief zo goed heeft uitgepakt. Echt fijn om te horen. Jullie komen er wel. Hou moed.
maandag 21 december 2015 om 19:45
Een jaar verder inmiddels. En wat een jaar.. Ik herken kindlief amper terug. Zulke enorme stappen worden er door onze lieverd gemaakt. Kindlief is zoek momenteel en wisselt knuffelen met mij af en toe zelfs heel even af met knuffelen met papa! Dat voelt als een enorme overwinning. Heel langzaamaan zie ik kindlief de toekomst weer open tegemoet treden. Zo ontzettend trots op dat kleintje dat het allemaal zo doorstaan heeft.
Vorig jaar zag ik op tegen de feestdagen, omdat we het ineens zonder familie moesten doen, omdat kindlief het vreselijk moeilijk had, omdat we geen idee hadden waar we het vandaan moesten halen.
Nu zie ik twee kinderen die er weer lol in hebben, die wel zin hebben in de feestdagen, die zo goed en kwaad als het kan gewend zijn geraakt aan het missen van hun familie.
Ons gezin gaat het redden, met hele moeilijke momenten, maar wat ik vorig jaar niet durfde te hopen dat kindlief erdoorheen zou kunnen komen en nu zie ik een kind dat het echt lijkt redden.
Ik hoop zo dat ik dat gevoel voor en over mezelf over een jaar ook mag hebben.
Vorig jaar zag ik op tegen de feestdagen, omdat we het ineens zonder familie moesten doen, omdat kindlief het vreselijk moeilijk had, omdat we geen idee hadden waar we het vandaan moesten halen.
Nu zie ik twee kinderen die er weer lol in hebben, die wel zin hebben in de feestdagen, die zo goed en kwaad als het kan gewend zijn geraakt aan het missen van hun familie.
Ons gezin gaat het redden, met hele moeilijke momenten, maar wat ik vorig jaar niet durfde te hopen dat kindlief erdoorheen zou kunnen komen en nu zie ik een kind dat het echt lijkt redden.
Ik hoop zo dat ik dat gevoel voor en over mezelf over een jaar ook mag hebben.
maandag 21 december 2015 om 19:51
Wow, wat heerlijk om te lezen dat jullie zo de goede kant op gaan. Ik hoop dat het met jou zelf ook weer een beetje beter gaat.
Ik heb je al heel lang gevolgd heb enorme bewondering hoe jij alles verwoorde en hoe je jullie kind zo goed hebt opgevangen.
Heel veel sterkte nog met het verder verwerken van wat jullie is aangedaan.
Ik heb je al heel lang gevolgd heb enorme bewondering hoe jij alles verwoorde en hoe je jullie kind zo goed hebt opgevangen.
Heel veel sterkte nog met het verder verwerken van wat jullie is aangedaan.
dinsdag 22 december 2015 om 09:49
dinsdag 22 december 2015 om 15:51
