Kinderen
alle pijlers
Kinderlozen.... help!
vrijdag 1 mei 2020 om 09:07
Ik nader de 40. Mijn beste vriendinnen hebben deze maand volledig put-of-the-blue hun zwangerschap aangekondigd. En ik was deze maand een week overtijd.
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie.
Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.)
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie. Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.
)
zondag 3 mei 2020 om 19:28
Wat een onzin. Hoezo geen optie meer?iones schreef: ↑03-05-2020 18:15Inderdaad en al helemaal niet tegen je 40e. Ik denk dat dit gewoon geen optie meer is, of ze moet de mallemolen in willen van prikken en hormonen. En dan is het nog maar afwachten of het lukt.
En dat allemaal omdat ze feitelijk nooit geweten heeft wat ze wil. Eigenlijk wil ze gewoon alles. Maar dat kan niet.
De overgrote meerderheid van de vrouwen is op hun 39e gewoon vruchtbaar.
Of dat ook voor jou geldt weet je nooit. Je kan ook pech hebben. Maar laten we nou niet doen alsof een zwangerschap op je 39e iets heel uitzonderlijks is.
zondag 3 mei 2020 om 20:29
Te weinig mannen lezen het Viva-forum, vrees ik.redbulletje schreef: ↑01-05-2020 09:24Sowieso zou ik je vriend aanraden een knipje te laten zetten als hij kindvrij wil blijven. Snap dat sowieso niet van mannen dat ze op anticonceptie van de vrouw vertrouwen. Er gaat zo vaak iets mis als je het vivaforum mag geloven.
(Ik ben een gunstige uitzondering natuurlijk. En een gewaarschuwd man telt voor 2, dus ik tel dubbel)
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
maandag 4 mei 2020 om 23:35
Een van mijn beste vriendinnen had hetzelfde en heeft het uiteindelijk niet gedaan. Haar redenering: als ik het écht had gewild dan had ik er eerder wel meer werk van gemaakt. Toch had ook zij rond haar 40e nog even een moment van twijfel. Maar nu is ze 45 en speelt het niet meer. Haar vriend wil ook geen kinderen en ze hebben een leuk leven samen: hij een eigen bedrijf, zij een fantastische baan, veel reizen en rijk sociaal leven.
Zelf wist ik heel graag dat ik kinderen wilde. En toen ik twee miskramen kreeg, wilde ik het alleen nog maar meer. Inmiddels heb ik gelukkig ook twee kinderen. Met andermans kinderen heb ik nog steeds niks, maar m’n eigen kinderen vind ik gelukkig heel leuk.
Zelf wist ik heel graag dat ik kinderen wilde. En toen ik twee miskramen kreeg, wilde ik het alleen nog maar meer. Inmiddels heb ik gelukkig ook twee kinderen. Met andermans kinderen heb ik nog steeds niks, maar m’n eigen kinderen vind ik gelukkig heel leuk.
dinsdag 5 mei 2020 om 09:53
Tja - het is natuurlijk ook heel lastig te voorspellen of je spijt krijgt van iets. En voor wat betreft kinderen is het ook lastig om een vergelijking te maken met je huidige leven zonder kind en de hypothetische situatie als je wel een kind zou hebben (gehad). En ook dan weet je niet hoe je band wordt met je kind en het kind zich ontwikkelt. Er zullen legio mensen zijn die wellicht spijt hebben van hun keuze wel ouder te zijn geworden (maar dat niet durven toegeven) en er zullen ook veel mensen spijt hebben of het jammer vinden dat ze de boot gemist te hebben of om andere reden ongewild kinderloos zijn gebleven. Als je geen kinderen hebt is het lastig om aan te geven hoe iets zou zijn geweest als ze er wel waren geweest. Je hebt immers niet meer dan een idee, een plaatje over hoe je leven er dan uit zou zien en je ziet maar kleine fragmenten van het leven van je vriendinnen met kinderen en kan daar ook weer ''uitstappen'' zeg maar.FunnyFace8 schreef: ↑05-05-2020 04:41Ik heb ook meerdere kinderloze vrienden en vriendinnen, maar de helft is toch wel ongewild kinderloos.
TO: Uiteindelijk zul je voor jezelf een afweging moeten maken waarvan jij denkt gelukkiger te worden. Een leven met je huidige partner met de kans dat de kinderloze situatie blijft zoals die is, of een leven zonder deze man met de mogelijkheid om kinderen te krijgen (alleen of met een ander). Meer smaken zijn er helaas niet...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 6 mei 2020 om 17:59
En toch wordt het moeilijker om zwanger te worden. En dat niet alleen.Positivevibes schreef: ↑03-05-2020 19:28Wat een onzin. Hoezo geen optie meer?
De overgrote meerderheid van de vrouwen is op hun 39e gewoon vruchtbaar.
Of dat ook voor jou geldt weet je nooit. Je kan ook pech hebben. Maar laten we nou niet doen alsof een zwangerschap op je 39e iets heel uitzonderlijks is.
Zo vanaf onze 30e is een menselijk lichaam op z'n retour. Niet meer zo goed kunnen doorzakken als in je twintiger jaren, je slaap harder nodig hebben. En kleine kinderen hebben is topsport. Weinig slaap, veel moeten. Vooral als je moeder bent, voor een vader valt het nog wel mee. Tegen je 40e is moederschap echt wel zwaarder dan rond je dertigste.
woensdag 6 mei 2020 om 17:59
En toch wordt het moeilijker om zwanger te worden. En dat niet alleen.Positivevibes schreef: ↑03-05-2020 19:28Wat een onzin. Hoezo geen optie meer?
De overgrote meerderheid van de vrouwen is op hun 39e gewoon vruchtbaar.
Of dat ook voor jou geldt weet je nooit. Je kan ook pech hebben. Maar laten we nou niet doen alsof een zwangerschap op je 39e iets heel uitzonderlijks is.
Zo vanaf onze 30e is een menselijk lichaam op z'n retour. Niet meer zo goed kunnen doorzakken als in je twintiger jaren, je slaap harder nodig hebben. En kleine kinderen hebben is topsport. Weinig slaap, veel moeten. Vooral als je moeder bent, voor een vader valt het nog wel mee. Tegen je 40e is moederschap echt wel zwaarder dan rond je dertigste.
donderdag 7 mei 2020 om 07:30
donderdag 7 mei 2020 om 07:37
Je noemt enkel de positieve kanten v een kind krijgen op. Ik denk dat je er met een roze bril naar kijkt. Een vriendin van me wou doodgraag kinderen, ik twijfelde. Toen ze er had zei ze: als je niet 200% achter je keuze staat en twijfelt, begin er dan nooit aan want het is 10x zwaarder dan ik dacht. En zij heeft lieve kinderen. Je kan ook een gehandicapt kind krijgen of een kind waarmee het foutloopt of niet klikt. Als je zelfs na die argumenten iets hebt van: ik wil het zo doodgraag, ja dan moet je het op tafel gooien. Maar ik zou nooit m'n geluk van een goede relatie en een leuk leven weggooien voor een mogelijke bevlieging..
donderdag 7 mei 2020 om 07:46
Interessant, eigenlijk is dit een van de weinige grenzen aan het 'alles willen hebben' waar in we deze tijd zo in doorschieten. Je kunt wel en een carriere, en een kind, en een bloeiend sociaal leven etc. proberen te jongleren, maar je kunt niet kinderloos blijven en kinderen krijgen. Huwelijken en andere grote levensveranderde projecten kun je nog ongedaan maken maar deze keuze niet. Klinkt te simpel maar heeft grote gevolgen.
Ikzelf vind het wel lekker om deuren achter me te sluiten zodat dingen duidelijker worden, maar heb dan ook de mazzel dat mijn niet-moedergevoel altijd al zo sterk was dat ik er niet aan twijfelde. Dus ik kan 100% gaan voor het kinderloos-zijn en ik vind het erg leuk.
Ikzelf vind het wel lekker om deuren achter me te sluiten zodat dingen duidelijker worden, maar heb dan ook de mazzel dat mijn niet-moedergevoel altijd al zo sterk was dat ik er niet aan twijfelde. Dus ik kan 100% gaan voor het kinderloos-zijn en ik vind het erg leuk.
donderdag 7 mei 2020 om 09:46
Ik weet precies hoe het is om een klein kind te hebben, ik heb er namelijk een.iones schreef: ↑06-05-2020 17:59En toch wordt het moeilijker om zwanger te worden. En dat niet alleen.
Zo vanaf onze 30e is een menselijk lichaam op z'n retour. Niet meer zo goed kunnen doorzakken als in je twintiger jaren, je slaap harder nodig hebben. En kleine kinderen hebben is topsport. Weinig slaap, veel moeten. Vooral als je moeder bent, voor een vader valt het nog wel mee. Tegen je 40e is moederschap echt wel zwaarder dan rond je dertigste.
Of het moederschap zwaarder of niet is rond je 40e is nogal persoonlijk. Ik ken genoeg vrouwen die daar anders over denken. Maar ook al is het zwaarder, dat is nog wel iets totaal anders dan 'geen optie meer'.
donderdag 7 mei 2020 om 13:28
Helemaal mee eens. En het hangt ook af van je instelling en het soort kind dat je (mogelijk) krijgt. Het moederschap is natuurlijk niet alleen maar leuk, het is soms ook zwaar en vermoeiend. Dat wil niet zeggen dat je het dan maar moet laten. En ik ken best veel vrouwen van eind 30 begin 40 die moeder worden.Positivevibes schreef: ↑07-05-2020 09:46Ik weet precies hoe het is om een klein kind te hebben, ik heb er namelijk een.
Of het moederschap zwaarder of niet is rond je 40e is nogal persoonlijk. Ik ken genoeg vrouwen die daar anders over denken. Maar ook al is het zwaarder, dat is nog wel iets totaal anders dan 'geen optie meer'.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 7 mei 2020 om 13:40
Ik denk dat je net zo makkelijk zegt 'geen spijt' te hebben van je kinderloze keuze, als de mensen die roepen dat ze 'geen spijt' van hun kinderen hebben.
Je hebt meestal niets meer te willen op dat punt. En dan kun je maar beter geen spijt voelen, want daar heb je niets aan. Dan zou je cognitieve dissonantie kunnen krijgen, en dat willen we als mensen niet.
Je hebt er nou eenmaal weinig aan om als 50-jarige onwijs veel spijt te gaan zitten hebben dat je ooit niet voor kinderen koos. Dus zeg je tegen jezelf "het was de juiste keuze".
Je moet dus gewoon kiezen wat je leuk lijkt. Je hebt maar één leven. En jij hebt nu nog maar weinig kansen om een kind te krijgen. Als je graag een kind wilt, en de omstandigheden zijn goed, moet je ervoor gaan. Nu kan het nog.
En als je vriend niet wilt of je denkt dat je het toch niet wilt, bedenk dan: je zult waarschijnlijk geen spijt krijgen. Want daar heb je dus niets aan.
Je hebt meestal niets meer te willen op dat punt. En dan kun je maar beter geen spijt voelen, want daar heb je niets aan. Dan zou je cognitieve dissonantie kunnen krijgen, en dat willen we als mensen niet.
Je hebt er nou eenmaal weinig aan om als 50-jarige onwijs veel spijt te gaan zitten hebben dat je ooit niet voor kinderen koos. Dus zeg je tegen jezelf "het was de juiste keuze".
Je moet dus gewoon kiezen wat je leuk lijkt. Je hebt maar één leven. En jij hebt nu nog maar weinig kansen om een kind te krijgen. Als je graag een kind wilt, en de omstandigheden zijn goed, moet je ervoor gaan. Nu kan het nog.
En als je vriend niet wilt of je denkt dat je het toch niet wilt, bedenk dan: je zult waarschijnlijk geen spijt krijgen. Want daar heb je dus niets aan.
donderdag 14 mei 2020 om 07:58
Ik heb met mijn ex ook een kinderwens gehad. Zonder medische hulp was de kans klein en wij kozen ervoor om niet die molen in te gaan. Achteraf is het goed dat er geen kind is gekomen, gezien de scheiding. En nu heb ik een prima kinderloos leven.
Vriendinnen met kleine kinderen kunnen een paar jaar wat lastiger afspreken. Maar dat hoeft de vriendschap niet te beïnvloeden. Vanaf schoolleeftijd verandert dat. En daarnaast heb ik nieuwe kinderloze vrienden gekregen.
Ik heb tot mijn 38e nog wel getwijfeld over die medische molen ingaan. Maar ik besefte me dat het risico op een niet-gezond kind groter werd en dat risico wilde ik op een gegeven moment niet meer lopen. Ik zou bijv nooit mijn werk willen opgeven (en niet minder dan vier dagen willen werken).
Ik zou in jouw geval voor de relatie kiezen. Met deze man ben je gelukkig.
Vriendinnen met kleine kinderen kunnen een paar jaar wat lastiger afspreken. Maar dat hoeft de vriendschap niet te beïnvloeden. Vanaf schoolleeftijd verandert dat. En daarnaast heb ik nieuwe kinderloze vrienden gekregen.
Ik heb tot mijn 38e nog wel getwijfeld over die medische molen ingaan. Maar ik besefte me dat het risico op een niet-gezond kind groter werd en dat risico wilde ik op een gegeven moment niet meer lopen. Ik zou bijv nooit mijn werk willen opgeven (en niet minder dan vier dagen willen werken).
Ik zou in jouw geval voor de relatie kiezen. Met deze man ben je gelukkig.
donderdag 14 mei 2020 om 11:35
Echt onzin en dat is gewoon zoeken naar negatieve punten. Zoals ik eerder al schreef vind ik het persoonlijk een stuk leuker om met mn kinderen naar een pretpark (ik noemde de Efteling als voorbeeld) te gaan dan dat ik daar heen ging met collega's. Met kinderen geniet ik veel meer omdat ik mn kinderen zie genieten. Je kijkt dan echt met heel andere ogen naar bepaalde dingen. Ik vind dat nou juist zo leuk aan kinderen.redbulletje schreef: ↑01-05-2020 17:17Dat zijn toch belangrijke punten. Ook dat je mee moet naar allerlei activiteiten op school en naar zwemles en naar sportclubs. Afleveren bij kinderverjaardag hier, ophalen bij speelafspraakje daar. Alleen al al die sociale verplichtingen die erbij komen kijken zou ik verschrikkelijk vinden.
Als je naar iets leuks gaat als 'n pretpark dan sta je toch relaxter als volwassene, een kind gaat dreinen als het lang in 'n wachtrij moet staan. Bovendien ben je erg gebonden aan schoolvakanties voor uitstappen die je als kindvrije bewust buiten de drukte inplant.
Ophalen bij speelafspraakjes? Ligt ook maar net aan waar je woont he? Mijn jongste is 6 en gaat hier in het dorp gewoon zelf naar vriendjes hoor. Mijn oudste heb ik helemaal geen omkijken naar. Ik heb ze alleen echt in het begin, in groep 1, af en toe naar vriendjes moeten brengen. nou erg hoor, 3 minuten op de fiets, je kind daar afzetten en weer terugfietsen. Tuurlijk snap ook dat dat in de stad anders kan gaan en je er wel meer omkijken naar hebt. Maar je weet helemaal niet hoe dat bij TO is. Vind ik persoonlijk een onzin reden om niet aan kinderen te beginnen. Dan zijn er ook wel onzin redenen te bedenken waarom je juist niet voor kinderen zou moeten kiezen. Bij mijn keuze wel/geen kinderen heb ik hier in ieder geval geen moment over nagedacht. Dat zijn gewoon dingen waar je in mee groeit als je eenmaal een kind hebt. Dan vind je het ook leuk dat hij/zij een vriendje heeft en hoe erg is het dan hem/haar even te brengen/halen.
Allerlei activiteiten op school is hier ook niet echt aan de orde. Als je wil mag je mee op schoolreis, kan je niet/wil je niet, genoeg ouders die het wel leuk vinden. Ik ben nog nooit mee gegaan. Geen probleem hoor. En dus genoeg ouders die dat oprecht wel leuk vinden, dus wie weet vindt TO dat ook wel leuk.
donderdag 14 mei 2020 om 12:00
Ik denk wel dat er veel dingen aan het ouderschap zijn die voor mensen juist de keuze de ene of de andere kant op laten vallen. En je hebt natuurlijk gelijk dat genoeg ouders dat wel leuk vinden.tulpje21 schreef: ↑14-05-2020 11:35Echt onzin en dat is gewoon zoeken naar negatieve punten.
Dan zijn er ook wel onzin redenen te bedenken waarom je juist niet voor kinderen zou moeten kiezen. Bij mijn keuze wel/geen kinderen heb ik hier in ieder geval geen moment over nagedacht. Dat zijn gewoon dingen waar je in mee groeit als je eenmaal een kind hebt. Dan vind je het ook leuk dat hij/zij een vriendje heeft en hoe erg is het dan hem/haar even te brengen/halen.
Allerlei activiteiten op school is hier ook niet echt aan de orde. Als je wil mag je mee op schoolreis, kan je niet/wil je niet, genoeg ouders die het wel leuk vinden. Ik ben nog nooit mee gegaan. Geen probleem hoor. En dus genoeg ouders die dat oprecht wel leuk vinden, dus wie weet vindt TO dat ook wel leuk.
Een paar dingen die mij bijvoorbeeld echt niks aan lijken zijn;
- Traktaties bedenken en maken
- Sinterklaassurprises bedenken en maken
- Kinderfeestjes
- Keukentje spelen/kleien etc.
Etc.
Terwijl een ander dit misschien juist heel leuk vindt aan het ouderschap. Nog weer een ander vindt het misschien ook niks, maar vindt andere aspecten leuk genoeg en kiest er daarom wel voor.
donderdag 14 mei 2020 om 14:19
Wanneer spreek jij af met vriendinnen, dan? Ik werk 5 dagen op kantooruren, ik spreek ‘s avonds (dan liggen kinderen in bed) of in het weekend (dan is man thuis) af met vriendinnen.
Ik vond de tijd dat de kinderen nog niet naar school gingen veel makkelijker. Op het kinderdagverblijf worden nooit hulpouders gevraagd, op de basisschool bijna elke week wel. Op het kinderdagverblijf zitten alleen kinderen van werkende ouders, dus zijn er wat dat betreft minder verschillen van wel of niet overblijven en BSO. Toen zaten ze ook nog niet op tennis, scouting en gitaarles.
Halen en brengen, regelen en plannen, zorgen, koken en opruimen, ik vind dat allemaal niet leuk. Ik had ook gedacht dat ik leuk met mijn kinderen zou gaan knutselen, maar knutselen staat ook in het teken van het kind. Dus in plaats van zelf iets leuks te maken, moet ik dingen vasthouden, vastlijmen, uitknippen en afzagen.
Zonder kinderen was mijn leven veel relaxter.
vrijdag 15 mei 2020 om 21:04
Precies! Maak een keuze en blijf daar achter staan. Niet omzien want spijt levert niets dan een ongelukkig gevoel.MarvelousMrsMaisel schreef: ↑07-05-2020 13:40Ik denk dat je net zo makkelijk zegt 'geen spijt' te hebben van je kinderloze keuze, als de mensen die roepen dat ze 'geen spijt' van hun kinderen hebben.
Je hebt meestal niets meer te willen op dat punt. En dan kun je maar beter geen spijt voelen, want daar heb je niets aan. Dan zou je cognitieve dissonantie kunnen krijgen, en dat willen we als mensen niet.
Je hebt er nou eenmaal weinig aan om als 50-jarige onwijs veel spijt te gaan zitten hebben dat je ooit niet voor kinderen koos. Dus zeg je tegen jezelf "het was de juiste keuze".
Je moet dus gewoon kiezen wat je leuk lijkt. Je hebt maar één leven. En jij hebt nu nog maar weinig kansen om een kind te krijgen. Als je graag een kind wilt, en de omstandigheden zijn goed, moet je ervoor gaan. Nu kan het nog.
En als je vriend niet wilt of je denkt dat je het toch niet wilt, bedenk dan: je zult waarschijnlijk geen spijt krijgen. Want daar heb je dus niets aan.
vrijdag 15 mei 2020 om 22:52
wolkewitje schreef: ↑14-05-2020 14:19Wanneer spreek jij af met vriendinnen, dan? Ik werk 5 dagen op kantooruren, ik spreek ‘s avonds (dan liggen kinderen in bed) of in het weekend (dan is man thuis) af met vriendinnen.
Mijn studievriendinnen wonen verspreid over het hele land. Als wij met elkaar afspreken is dat gelijk voor een hele dag, niet voor een paar uurtjes, zeker niet door de week 's avonds.
Mijn vriendengroep, met vrienden die ik al 30 jaar ken, is een 'stellengroep', en dan moest voor alle kinderen een bed gezocht worden, of 1 van beiden bleef thuis en dus zat je maar met de halve groep. Nu de kinderen pubers zijn komen ze mee en hebben ze het met elkaar gezellig in een andere kamer, of ze blijven alleen thuis.
De vriendinnen die ik ken vanuit mijn hobby hebben toen de kinderen klein waren die hobby op een laag pitje gezet, omdat ze er lastig tijd voor vrij konden maken (heeft met de aard van de hobby te maken).
Ik vond het afspreken met vriend(Inn)en echt lastiger toen ze kleine kinderen hadden.
Ik vond de tijd dat de kinderen nog niet naar school gingen veel makkelijker. Op het kinderdagverblijf worden nooit hulpouders gevraagd, op de basisschool bijna elke week wel. Op het kinderdagverblijf zitten alleen kinderen van werkende ouders, dus zijn er wat dat betreft minder verschillen van wel of niet overblijven en BSO. Toen zaten ze ook nog niet op tennis, scouting en gitaarles.
Halen en brengen, regelen en plannen, zorgen, koken en opruimen, ik vind dat allemaal niet leuk. Ik had ook gedacht dat ik leuk met mijn kinderen zou gaan knutselen, maar knutselen staat ook in het teken van het kind. Dus in plaats van zelf iets leuks te maken, moet ik dingen vasthouden, vastlijmen, uitknippen en afzagen.
Zonder kinderen was mijn leven veel relaxter.
Dat vind ik een heel duidelijke uitspraak, goed dat je die kant ook laat horen aan TO.
Ik heb het idee dat ik als kinderloze vaker van ouders hoor dat ze eigenlijk ook wel een kinderloos bestaan hadden willen hebben (los van hoe gek ze zijn met hun kinderen nu), dan dat ouders onderling tegen elkaar durven te zeggen.
