Kinderen
alle pijlers
Kinderlozen.... help!
vrijdag 1 mei 2020 om 09:07
Ik nader de 40. Mijn beste vriendinnen hebben deze maand volledig put-of-the-blue hun zwangerschap aangekondigd. En ik was deze maand een week overtijd.
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie.
Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.)
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie. Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.
)
vrijdag 1 mei 2020 om 09:12
vrijdag 1 mei 2020 om 09:14
Wat lastig zeg... Ben je het gesprek al aangegaan met je vriend? Leg hem uit wat je gevoel is, precies zoals je in je openingspost doet. Dat je twijfelt en dat je het daar moeilijk mee hebt, dat je bang bent dat je spijt gaat krijgen, etc. Wel op een rustige en subtiele manier natuurlijk, anders schrik je hem misschien af. Maar wat hij er ook van vind, het is belangrijk om het hier met hem over te hebben.
Nee heb je, ja kun je krijgen.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:15
vrijdag 1 mei 2020 om 09:16
Gatinmijnsok schreef: ↑01-05-2020 09:13Na de eerste 12 jaar lijkt het je leuk? Begin er alstublieft niet aan.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:16
Wat jij voelt als keuzestress omdat je dichter bij de 40 komt, is misschien ergens ook juist de kans om met beide opties, wat het ook wordt, tevreden te zijn. Misschien is er voor jou niet 1 keuze 100% de juiste; je zal wellicht in beide scenario's heel veel fijne, maar ook minder fijne momenten/fases doormaken.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:17
Daar dacht ik ook aan. Bijna 40 en stuiptrekking. Heb jij nooit spijt?rumforviva schreef: ↑01-05-2020 09:14Is het geen laatste stuiptrekking vanwege je leeftijd?
Ik ben hoe langer hoe blijer dat ik geen kinderen heb en was juist blij dat ik de 40 passeerde. Ik had het “gered” en de vraag van de omgeving naar een kinderwens wordt gelukkig ook minder na de 40.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:18
Echt? als ik dit verhaal lees, dan denk ik dat TO het NIET wil maar door haar omgeving (zwangere vriendinnen) en leeftijd (40) gaat twijfelen.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:18
Toen ik rond de 35/40 was dacht ik ook nog wel eens " wat als" maar nu ik bijna 46 ben eigenlijk nooit meer. We hebben het veel te goed samen. Heb heel veel redenen altijd gehad om ze niet te willen maar nooit een echt duidelijke om ze wel te willen.
Wij hebben vrienden met kinderen van 10-25. En soms zie je elkaar inderdaad wat minder in bepaalde periodes maar echte vrienden blijven wel. Wij zijn wel bij zowat alle kinderen altijd op alle verjaardagen geweest. Moeten veel mensen ook niet aan denken, en mijn favoriete bezigheid is het ook niet , maar ook nu nog bij de begin twintigers worden wij uitgenodigd.
Wij hebben vrienden met kinderen van 10-25. En soms zie je elkaar inderdaad wat minder in bepaalde periodes maar echte vrienden blijven wel. Wij zijn wel bij zowat alle kinderen altijd op alle verjaardagen geweest. Moeten veel mensen ook niet aan denken, en mijn favoriete bezigheid is het ook niet , maar ook nu nog bij de begin twintigers worden wij uitgenodigd.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:19
Het is een bevlieging, omdat je wil wat je vriendinnen hebben. Maar straks als je hen ziet ploeteren en afzien ben je blij dat jij de dans ontsprongen bent.
We zitten midden in een gigantische crisis en je vriendinnen dachten opeens, wat 'n leuke wereld om een kind in weg te zetten? Ik zou die vriendschappen nog maar 'ns overdenken en alvast wat meer aandacht beginnen geven aan de bewust kindvrijen in je omgeving. Want goed kans dat eenmaal moeder ze jou niet meer zien staan.
We zitten midden in een gigantische crisis en je vriendinnen dachten opeens, wat 'n leuke wereld om een kind in weg te zetten? Ik zou die vriendschappen nog maar 'ns overdenken en alvast wat meer aandacht beginnen geven aan de bewust kindvrijen in je omgeving. Want goed kans dat eenmaal moeder ze jou niet meer zien staan.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:20
Nou inderdaad. Daar werd ik wel gek van. Ook ineens van schoonouders toen ze opa en oma werden 12 jaar geleden kregen wij opmerkingen van " het kan toch nog" terwijl ze ervoor nooit iets van zeiden omdat wij er duidelijk over waren.rumforviva schreef: ↑01-05-2020 09:14en de vraag van de omgeving naar een kinderwens wordt gelukkig ook minder na de 40.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:23
Dit kun je niet voor hem invullen zonder dat je er met hem over hebt gepraat. Als jij ineens out of de blue meldt dat je overtijd bent en hij is ervan overtuigd dat jij geen kinderwens hebt, dan snap ik dat hij schrikt. Mijn man zou ook schrikken als ik nu ineens zou melden dat ik overtijd ben, en wij hebben wel een kinderwens (maar nog niet nu).
Praat nou eerst eens rustig met hem over dit onderwerp, in plaats van zo maar aan te nemen dat er geen andere mogelijkheid is dan dat hij geen kinderen wil.
Nee heb je, ja kun je krijgen.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:24
Je partner heeft geen kinderwens dus mochten die eierstokken toch nog gaan rammelen dan heb je op dat gebied wel een probleem.
Ik heb nooit een kinderwens gehad (ben nu eind 40). Als kind wist ik al dat ik geen kinderen wilde. Voor mij is het dus makkelijk praten maar zeker met alles wat er in de wereld gaande is zou ik dat een kind ook niet aan willen doen.
Zelf heb ik meerdere vriendinnen die rond hun 40e (voor het eerst) moeder werden. Geen enkele die er spijt van heeft hoor maar ze vinden het stuk voor stuk heftig (misschien hebben jongere ouders dat ook wel). Ook kreeg ik vaak te horen 'dit is echt niets voor jou'. Nee, dat wist ik al. En tuurlijk, soms denk ik ook dat het wel leuk zou zijn om kinderen te hebben, als ze al volwassen zijn. Dat is natuurlijk geen reden om er aan te beginnen.
Ik heb nooit een kinderwens gehad (ben nu eind 40). Als kind wist ik al dat ik geen kinderen wilde. Voor mij is het dus makkelijk praten maar zeker met alles wat er in de wereld gaande is zou ik dat een kind ook niet aan willen doen.
Zelf heb ik meerdere vriendinnen die rond hun 40e (voor het eerst) moeder werden. Geen enkele die er spijt van heeft hoor maar ze vinden het stuk voor stuk heftig (misschien hebben jongere ouders dat ook wel). Ook kreeg ik vaak te horen 'dit is echt niets voor jou'. Nee, dat wist ik al. En tuurlijk, soms denk ik ook dat het wel leuk zou zijn om kinderen te hebben, als ze al volwassen zijn. Dat is natuurlijk geen reden om er aan te beginnen.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:25
Ik krijg die opmerkingen of vragen wel eens, niet zo vaak, en meer uit belangstelling. Ik geloof niet dat vriendinnen mij als een oermoeder zien.
En mijn ouders, ach, ik heb nog een zus.
Dat ik met beide scenario’s kan leven, zou de keuze stress inderdaad kunnen verergeren. Zeker op deze cruciale leeftijd.
Het doet me goed om te lezen van de kinderlozen dat er geen spijt is.
Dolfje, ook altijd naar kinderverjaardagen gegaan?
En mijn ouders, ach, ik heb nog een zus.
Dat ik met beide scenario’s kan leven, zou de keuze stress inderdaad kunnen verergeren. Zeker op deze cruciale leeftijd.
Het doet me goed om te lezen van de kinderlozen dat er geen spijt is.
Dolfje, ook altijd naar kinderverjaardagen gegaan?
