Kinderen
alle pijlers
Kinderlozen.... help!
vrijdag 1 mei 2020 om 09:07
Ik nader de 40. Mijn beste vriendinnen hebben deze maand volledig put-of-the-blue hun zwangerschap aangekondigd. En ik was deze maand een week overtijd.
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie.
Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.)
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie. Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.
)
vrijdag 1 mei 2020 om 13:15
Nee dat ben ik met je eens. Maar je zei dat je het ouderschap niet interessant genoeg vond om het nog eens te doen, en ik herken dat gevoel wel, maar vooral van de babyperiode. Ik vind het ouderschap; puur qua contact maar ook opvoedkundig gezien, interessanter worden naarmate mijn zoon ehh... slimmer wordtAdelaide schreef: ↑01-05-2020 12:49Mijn zoon is bijna 1, dus nog heel klein, maar het wordt wel steeds gezelliger.
Maar ik bedoelde niet zozeer wat je met kinderen kan doen, en de fijne gesprekken die je kan hebben, want daarvoor hoef je niet per se zelf een kind te hebben, maar alleen kind(eren) in je omgeving te hebben waar je om geeft. Geen kinderen krijgen hoeft natuurlijk niet te betekenen dat je een leven zonder kinderen tegemoet gaat. Je kunt gastouder worden en er dagelijks 6 over de vloer hebben, bij wijze van spreken.
Het idee van de gezinsunit - van het langdurig management over en verantwoordelijkheid voor het leven van een kind - dat is vooral wat je mist als je het ouderschap aan je voorbij laat gaan. Dat bedoel ik niet zo liefdeloos als het misschien klinkt, want die liefde krijg je er ook bij cadeau, maar liefde is overal.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 13:36
Adelaide schreef: ↑01-05-2020 12:49[...]
Het idee van de gezinsunit - van het langdurig management over en verantwoordelijkheid voor het leven van een kind - dat is vooral wat je mist als je het ouderschap aan je voorbij laat gaan. Dat bedoel ik niet zo liefdeloos als het misschien klinkt, want die liefde krijg je er ook bij cadeau, maar liefde is overal.
Grappig, want dat is precies wat me tegenstaat bij het stichten van een gezin. Het is echt voor altijd.
Als ik een relatie wil beëindigen, dan doe ik dat gewoon zonder dat ik daarmee levens van kinderen beïnvloed. Als ik mijn baan kwijtraak heb ik alleen mezelf ermee. Ik ben ondanks heel veel vrienden die echt een einzelgänger. Ik leef mijn leven alleen, zo zie ik dat. En zo wil ik dat ook.
vrijdag 1 mei 2020 om 13:42
Daar heb je helemaal gelijk in en waarschijnlijk denkt zij er zo ook over. Daarom is zo'n beslissing enorm persoonlijk. Familie is voor mij alles en ik zou absoluut niet alleen willen zijn.redbulletje schreef: ↑01-05-2020 10:04Is zij in elk geval de dans ontsprongen dat haar ex haar met 'n jong kind liet zitten. Dat gebeurt ook regelmatig als de man wel wil en de vrouw niet, de vrouw voor de man overstag gaat, maar de man tijdens de tropenjaren toch afhaakt.
Er is niets mis met alleen zijn. Bovendien heeft zij geen bagage in de vorm van kinderen als ze weer op jacht gaat naar 'n nieuwe liefde.
vrijdag 1 mei 2020 om 13:44
Of je spijt gaat krijgen is gewoon niet te voorspellen. Ik heb op dit forum al eens vaker op dit thema gereageerd: nooit enige aandrang gehad om een kind te krijgen, sterker, ik begreep gewoon echt niet wat mensen ertoe aanzette om ze wel te krijgen. En ineens rond mijn 50ste een heel erg diep gevoel van gemis. Volkomen uit het niets. Dat gevoel is inmiddels flink geluwd, maar ik worstel er nog wel regelmatig mee. En toch zal ik nooit zeggen: had ik maar een kind gekregen. Want het paste en past gewoon niet bij me. Wat ik wel zeg is: ik weet dat ik een ervaring heb gemist, waarvan ik nooit zal weten hoe intens en bijzonder die kan zijn. Intussen geniet ik nog steeds volop van mijn leven, en heb ik heel veel goeie gesprekken hierover, met kinderlozen, kindvrijen en kindhebbers. En juist een van de kindhebbers beschouw ik nu als een van mijn beste vriendinnen. Dus ja, vriendschappen met mensen die wél kinderen hebben zijn heel goed mogelijk. Het valt me trouwens juist op dat de mensen met kinderen tegen mij heel eerlijk zijn over hoe ingewikkeld het soms kan zijn, net zoals ik nu eerlijk tegen ze ben over mijn worsteling. Ik denk dat het goed is om je niet af te sluiten voor mensen die een ander pad hebben gekozen, en om de voor- en nadelen van alle keuzes ook echt onder ogen te zien.
vrijdag 1 mei 2020 om 13:46
Ik herken dit! In mijn vorige relatie wilde ik absoluut geen kinderen. En toen ik een relatie met mijn man kreeg wist ik het eigenlijk niet. Soms wel, soms niet. Hij wilde wel graag kinderen, ik bleek niet zo vruchtbaar en de kans was erg klein dat ik op natuurlijke wijze zwanger zou raken. Toen hebben we besloten om het maar te laten komen zoals het komt, geen anticonceptie en geen vruchtbaarheidsbehandelingen. En in de loop der jaren schommelde het nogal, soms verlangde ik toch wel naar een kind, soms was ik juist blij met ons kindvrij leven.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 09:47Mijn vriendinnen met kinderen zijn hoteldebotel. Die verhalen ken ik ook wel.
Mijn leven zou ingrijpend veranderen als ik kinderen wil. Huis verkopen, verdriet om verbroken relatie. Weer gaan daten? Ik moet er allemaal niet aan denken. de ervaringen van kinderlozen, zijn waardevol. Wat staat me te wachten? Zijn er meer mensen die beide scenario’s voor zich hebben gezien?
Ik vind overigens ook de ervaringen van mensen mét kinderen fijn om hier te lezen, die het ook ploeteren vinden. Misschien is m’n titel verkeerd
Dat heeft zo'n 7 jaar geduurd en toen was ik opeens zwanger. Net in een periode dat we volop toekomstplannen hadden gemaakt waar geen kind in voorkwam. Eigenlijk zagen we het al niet meer gebeuren, maar hier zitten we dan 4 jaar later met een peuter en een bijna dreumes, en hoe ik het me ook had voorgesteld, in ieder geval nooit zoals het nu toch is
vrijdag 1 mei 2020 om 13:59
Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 09:47Mijn vriendinnen met kinderen zijn hoteldebotel. Die verhalen ken ik ook wel.
Mijn leven zou ingrijpend veranderen als ik kinderen wil. Huis verkopen, verdriet om verbroken relatie. Weer gaan daten? Ik moet er allemaal niet aan denken. de ervaringen van kinderlozen, zijn waardevol. Wat staat me te wachten? Zijn er meer mensen die beide scenario’s voor zich hebben gezien?
Ik vind overigens ook de ervaringen van mensen mét kinderen fijn om hier te lezen, die het ook ploeteren vinden. Misschien is m’n titel verkeerd
Deze verhalen heb je inderdaad niets aan. Een nuchtere kijk, zonder dat mensen je willen overtuigen heb je het meeste aan.
Wat ik van je lees is dat je erg hecht aan je vrijheid. En dat het om jou echt niet hoeft.
Kan je geen overtijdbehandeling meer doen?
vrijdag 1 mei 2020 om 13:59
Bij mij lag het ook aan de persoon waarmee ik een relatie had. Ik heb hiervoor een relatie gehad van 5 jaar. Toen wilde ik geen kinderen en was nog jong. Daarna besefte ik dat ik kinderen wilde maar absoluut niet met die man. Ik heb het uitgemaakt kwam een jaar later mn huidige vriend tegen. En met hem wil ik vanaf begin af aan kinderen.
Ik weet niet wat het is maar het is gewoon een gevoel. Bij de een niet en bij de ander wel.
Ik weet niet wat het is maar het is gewoon een gevoel. Bij de een niet en bij de ander wel.
vrijdag 1 mei 2020 om 14:28
Ik nog niet maar ik ben gestopt met het uit te leggen/me ervoor te verantwoorden en dat levert mij veel rust en minder irritatie op...mindervanmij schreef: ↑01-05-2020 11:33Ja, de vanzelfsprekendheid waarmee mensen er vanuit gaan dat er dan wel kinderen zullen komen, pfff... (Of in mijn geval: dat er ook wel een tweede zal komen, want anders is het zooo zielig voor mijn zoon). Dat is echt vervelend. Zeker als je niet zo stevig in je schoenen staat, of misschien zoals TO ook zelf nog wel twijfelt kunnen die vragen best pijnlijk zijn.
Ik ben in elk geval heel blij dat ik er grotendeels vanaf ben.
Ook zo'n mooie, als ik probeer uit te leggen dat ik het niet wil en dat ik vanwege mijn leeftijd ook geen jaren meer heb gaan mensen zeggen 37 nou dat kan echt nog wel hoor...
Excuse me, mag ik dat misschien zelf beslissen?
Mensen begrijpen het toch niet, maakt niet uit hoe ik het uitleg dus nogmaals ik ben ermee gestopt...
vrijdag 1 mei 2020 om 14:30
Ik heb kinderen, maar ben wel een stukje jonger dan jou. Wat ik me afvraag: Is je kinderwens groot genoeg om alles op te geven? Je vriend, zijn familie en vrienden, je huis... Voor iets waarvan je niet weet of het nog gaat lukken?
Je bent 40, hebt al drie miskramen gehad, de kans op een nieuwe miskraam is ook groot, hoe ouder je wordt hoe groter de kans op een miskraam. Aan zwanger worden na je 40ste hangen ook veel risico's. Kans op syndroom van Down en andere niet leuk dingen is allemaal een stuk groter. Bovendien moet je nu nog een partner of donor gaan vinden om een kind mee te maken. Wachtlijsten in het ziekenhuis zijn lang...
Aan de andere kant, heb je niet lang meer. Als je de medische molen in moet voor IVF enzo wordt dat maar vergoed tot de vrouw 42 is. Dus ja, goed om de knoop te gaan doorhakken. Lijkt me heel moeilijk!
Ik vind mijn twee kinderen, 1 van 2,5 en 1 van 8 maanden leuk, maar ben ook blij als ze op de opvang zitten. Van de peuterdriftbuien word ik ook geen leuker mens. Aan aan de andere kant kan niemand je vertellen hoe bijzonder het is zo'n wondertje uit te poepen. Mij lijkt het heerlijk leuke dingen met de kids te doen als ze wat ouder zijn, aan de andere kant lijkt het me verschrikkelijk als ze gaan puberen en de angst of ze niet worden gepest, niet aan de drugs gaan... Maar ik heb er geen spijt van! Maar ik heb dan gelukkig wel een fijne partner, zonder was ik er niet aan begonnen.
Je bent 40, hebt al drie miskramen gehad, de kans op een nieuwe miskraam is ook groot, hoe ouder je wordt hoe groter de kans op een miskraam. Aan zwanger worden na je 40ste hangen ook veel risico's. Kans op syndroom van Down en andere niet leuk dingen is allemaal een stuk groter. Bovendien moet je nu nog een partner of donor gaan vinden om een kind mee te maken. Wachtlijsten in het ziekenhuis zijn lang...
Aan de andere kant, heb je niet lang meer. Als je de medische molen in moet voor IVF enzo wordt dat maar vergoed tot de vrouw 42 is. Dus ja, goed om de knoop te gaan doorhakken. Lijkt me heel moeilijk!
Ik vind mijn twee kinderen, 1 van 2,5 en 1 van 8 maanden leuk, maar ben ook blij als ze op de opvang zitten. Van de peuterdriftbuien word ik ook geen leuker mens. Aan aan de andere kant kan niemand je vertellen hoe bijzonder het is zo'n wondertje uit te poepen. Mij lijkt het heerlijk leuke dingen met de kids te doen als ze wat ouder zijn, aan de andere kant lijkt het me verschrikkelijk als ze gaan puberen en de angst of ze niet worden gepest, niet aan de drugs gaan... Maar ik heb er geen spijt van! Maar ik heb dan gelukkig wel een fijne partner, zonder was ik er niet aan begonnen.
vrijdag 1 mei 2020 om 16:19
Zegt ook weer niet alles hoor. Een kind van een ander is heel anders dan je eigen kind. Ik heb er ook geen behoefte aan om met een neefje of nichtje iets te ondernemen, terwijl ik dat met mn eigen kinderen wel leuk vind. Eerlijk gezegd heb ik niks met mn neefjes en nichtjes. Als we met zn allen zijn op een of ander feest vind ik het eerder veel te druk met al die kinderen.
Ik ben absoluut geen suikertante. Ook als ik op het schoolplein sta denk ik niet van goh wat een schattige kindjes allemaal. Maar mijn eigen kinderen, dat is gewoon anders. Tijd terug ging ik met alleen volwassenen naar de Efteling. Ik vond er weinig aan, saai. Terwijl ik het met mijn kinderen geweldig vind er heen te gaan. Je beleeft het dan echt anders en het is gewoon leuk je kinderen te zien genieten. Er zijn veel simpele dingen die leuker worden als je ze met je kinderen doet.
Als ik nu een klein neefje zie en ouders zijn er vol van dat ie bijna kan lopen of dit of dat zo goed kan, ik heb er weinig mee, zeg 1 keer: wat knap zeg! Maar dat is het dan wel. Maar als het je eigen kind is die zn eerste stapjes zet dan is het weer wel heel speciaal en ben je er zelf net zo vol van. Maar dat ervaar je dus pas als je zelf een kind hebt. Ik vind het niet vreemd dat je daar nu niks mee hebt.
Ik heb ook nooit gedacht: ooh wat schattig die baby bij een ander. Ik wist wel dat ik kinderen wilde dus dan hoort die babyfase erbij.
Ik vind het absoluut geen goede graadmeter om te kijken in hoeverre je andere kinderen leuk vindt, mee te nemen in je beslissing wel of geen kinderen.
vrijdag 1 mei 2020 om 16:54
Ik heb zelf kinderen; niet echt geplant, want man zou volgens een arts onvruchtbaar zijn. Hou erg veel van mijn gezin. En ze zijn hele belangrijke mensen in mijn leven.
Maar ik ben geen oermoeder; vond het altijd erg vervelend als vriendinnen met een kind opeens niet meer over iets anders konden praten. En daar zijn ook vriendschappen aan kapot gegaan.
Mijn beste vriendin is kinderloos, en dat snap ik heel goed. Kinderen krijgen is niet zaligmakend. En nog iets: Ik vind mijn relatie met de vader van mijn kinderen heel belangrijk. Want mijn kinderen gaan hun eigen leven leiden. En met hem wil ik dan verder. Onze relatie is niet alleen vadertje en moedertje spelen.
Maar ik ben geen oermoeder; vond het altijd erg vervelend als vriendinnen met een kind opeens niet meer over iets anders konden praten. En daar zijn ook vriendschappen aan kapot gegaan.
Mijn beste vriendin is kinderloos, en dat snap ik heel goed. Kinderen krijgen is niet zaligmakend. En nog iets: Ik vind mijn relatie met de vader van mijn kinderen heel belangrijk. Want mijn kinderen gaan hun eigen leven leiden. En met hem wil ik dan verder. Onze relatie is niet alleen vadertje en moedertje spelen.
vrijdag 1 mei 2020 om 17:08
Maar dat soort dingen moet je wel allemaal doorstaan als je zelf 'n kind hebt. Als kindvrije kun je onder die verplichte nummertjes waar andere kinderen zijn uitkomen. Je hoeft ook geen kinderen van anderen in je huis te tolereren omdat jouw kind ze te spelen vraagt.
vrijdag 1 mei 2020 om 17:11
redbulletje schreef: ↑01-05-2020 17:08Je hoeft ook geen kinderen van anderen in je huis te tolereren omdat jouw kind ze te spelen vraagt.
Oef. Over sommige dingen had ik nog niet eens nagedacht.
vrijdag 1 mei 2020 om 17:11
Je kunt ook nieuwe vriendschappen aan gaan met bewust kindvrije mensen met 'n gedeelde interesse. Als je al tegen de 40 bent, heb je dan ook geen vrienden die al in de pubers zitten? Of zijn het allemaal laatste kans zwangerschappen op het eind van de houdbaarheidsdatum?
vrijdag 1 mei 2020 om 17:15
Denk goed na over de vooruitzichten voor je kind en maak een inschatting of een kind dat nu geboren wordt een goede kans heeft om de komende tachtig jaar een gelukkig leven te hebben op deze wereld.
Want dat is eigenlijk belangrijker bij de beslissing om een kind te willen dan dan de vraag of jouw leven er leuker van wordt.
Want dat is eigenlijk belangrijker bij de beslissing om een kind te willen dan dan de vraag of jouw leven er leuker van wordt.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
vrijdag 1 mei 2020 om 17:15
Je nadert de 40. Je moet realistisch zijn en het los laten. Niet over na denken en je zelf van allerlei dingen aanpraten die je ongelukkig maken. Het heeft geen zin in om te zien in spijt. Kost negatieve energie.
Ik wordt binnenkort 50. Ik heb ook geen kinderen. Ik heb andere mogelijkheden en ben daar tevreden mee. Nee, ik zal ook geen kleinkinderen krijgen maar dat vind ik best. Ik ben gek met mijn honden. Mijn leven is rijk genoeg.
Kijk naar wat je hebt. Niet wat je nooit zult hebben. Mensen willen altijd dat wat anderen hebben en verkijken zich daarop.
Ik wordt binnenkort 50. Ik heb ook geen kinderen. Ik heb andere mogelijkheden en ben daar tevreden mee. Nee, ik zal ook geen kleinkinderen krijgen maar dat vind ik best. Ik ben gek met mijn honden. Mijn leven is rijk genoeg.
Kijk naar wat je hebt. Niet wat je nooit zult hebben. Mensen willen altijd dat wat anderen hebben en verkijken zich daarop.
vrijdag 1 mei 2020 om 17:17
Dat zijn toch belangrijke punten. Ook dat je mee moet naar allerlei activiteiten op school en naar zwemles en naar sportclubs. Afleveren bij kinderverjaardag hier, ophalen bij speelafspraakje daar. Alleen al al die sociale verplichtingen die erbij komen kijken zou ik verschrikkelijk vinden.
Als je naar iets leuks gaat als 'n pretpark dan sta je toch relaxter als volwassene, een kind gaat dreinen als het lang in 'n wachtrij moet staan. Bovendien ben je erg gebonden aan schoolvakanties voor uitstappen die je als kindvrije bewust buiten de drukte inplant.
vrijdag 1 mei 2020 om 17:24
als je daarover niet hebt nagedacht dan zijn er zeker andere dingen dat je vergeten bent...
dus ik denk niet dat kinderen iets voor u zijn, je trekt je meer op aan de illusie op facebook, rozekleurige plaatjes van vriendinnen met kinderen die op het scherm perfect gelukkig zijn maar achter gesloten deuren maken ze ruzie, zitten ze in schulden of whatever,..
vrijdag 1 mei 2020 om 17:29
redbulletje schreef: ↑01-05-2020 17:17Dat zijn toch belangrijke punten. Ook dat je mee moet naar allerlei activiteiten op school en naar zwemles en naar sportclubs. Afleveren bij kinderverjaardag hier, ophalen bij speelafspraakje daar. Alleen al al die sociale verplichtingen die erbij komen kijken zou ik verschrikkelijk vinden.
Als je naar iets leuks gaat als 'n pretpark dan sta je toch relaxter als volwassene, een kind gaat dreinen als het lang in 'n wachtrij moet staan. Bovendien ben je erg gebonden aan schoolvakanties voor uitstappen die je als kindvrije bewust buiten de drukte inplant.
sorry, maar dit is echt (red)bullshit. Er zijn legio kinderen die niet in de wachtrij staan te dreinen, jij zoekt sowieso altijd dagen uit dat er weinig kinderen zijn dus wat weet je er uberhaupt vanaf? En daarnaast kun je ook mét kinderen kiezen voor rustige weekenden voor uitstapjes, die zijn er ook zat. Het enige waarmee je wel zit is de vakanties in het hoogseizoen
vrijdag 1 mei 2020 om 17:50
Heel erg mee eens.tulpje21 schreef: ↑01-05-2020 16:19Zegt ook weer niet alles hoor. Een kind van een ander is heel anders dan je eigen kind. Ik heb er ook geen behoefte aan om met een neefje of nichtje iets te ondernemen, terwijl ik dat met mn eigen kinderen wel leuk vind. Eerlijk gezegd heb ik niks met mn neefjes en nichtjes. Als we met zn allen zijn op een of ander feest vind ik het eerder veel te druk met al die kinderen.
Ik ben absoluut geen suikertante. Ook als ik op het schoolplein sta denk ik niet van goh wat een schattige kindjes allemaal. Maar mijn eigen kinderen, dat is gewoon anders. Tijd terug ging ik met alleen volwassenen naar de Efteling. Ik vond er weinig aan, saai. Terwijl ik het met mijn kinderen geweldig vind er heen te gaan. Je beleeft het dan echt anders en het is gewoon leuk je kinderen te zien genieten. Er zijn veel simpele dingen die leuker worden als je ze met je kinderen doet.
Als ik nu een klein neefje zie en ouders zijn er vol van dat ie bijna kan lopen of dit of dat zo goed kan, ik heb er weinig mee, zeg 1 keer: wat knap zeg! Maar dat is het dan wel. Maar als het je eigen kind is die zn eerste stapjes zet dan is het weer wel heel speciaal en ben je er zelf net zo vol van. Maar dat ervaar je dus pas als je zelf een kind hebt. Ik vind het niet vreemd dat je daar nu niks mee hebt.
Ik heb ook nooit gedacht: ooh wat schattig die baby bij een ander. Ik wist wel dat ik kinderen wilde dus dan hoort die babyfase erbij.
Ik vind het absoluut geen goede graadmeter om te kijken in hoeverre je andere kinderen leuk vindt, mee te nemen in je beslissing wel of geen kinderen.
