Kinderen
alle pijlers
Kinderlozen.... help!
vrijdag 1 mei 2020 om 09:07
Ik nader de 40. Mijn beste vriendinnen hebben deze maand volledig put-of-the-blue hun zwangerschap aangekondigd. En ik was deze maand een week overtijd.
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie.
Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.)
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie. Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.
)
zaterdag 2 mei 2020 om 10:30
Hier ben ik het enorm mee eens.tulpje21 schreef: ↑01-05-2020 16:19
Als ik nu een klein neefje zie en ouders zijn er vol van dat ie bijna kan lopen of dit of dat zo goed kan, ik heb er weinig mee, zeg 1 keer: wat knap zeg! Maar dat is het dan wel. Maar als het je eigen kind is die zn eerste stapjes zet dan is het weer wel heel speciaal en ben je er zelf net zo vol van. Maar dat ervaar je dus pas als je zelf een kind hebt. Ik vind het niet vreemd dat je daar nu niks mee hebt.
Ik heb ook nooit gedacht: ooh wat schattig die baby bij een ander. Ik wist wel dat ik kinderen wilde dus dan hoort die babyfase erbij.
Ik vind het absoluut geen goede graadmeter om te kijken in hoeverre je andere kinderen leuk vindt, mee te nemen in je beslissing wel of geen kinderen.
Met nog als toevoeging dat ik andere kinderen ook wel veel leuker ben gaan vinden nu ik zelf een kind heb. Juist omdat ik die leuke dingen zie en beter weet 'hoe het werkt'. Dat kan je dus ook enorm meevallen.
zaterdag 2 mei 2020 om 10:55
Een eigen kind is echt anders dan een kind van een ander. punt.
Hierom heeft het ook geen zin om te kijken naar andere kinderen om er achter te komen of je geschikt bent voor het moederschap.
Ook het geduld tav kinderen en je eigen kind is anders. Ik heb een stiefkind en een eigen kind, daar zit al verschil in qua gevoel.
Weet je TO je zult het nooit weten, dat is het lastige met deze keuze. Welke keuze je ook maakt, dat is de keuze waar je naar moet gaan leven, dus kies je voor het kind, dan ga je daarvoor. Kies je niet voor het kind is dat de keuze waar je voor gaat en je leven op inricht.
Ben je nu zwanger, en is het echt een duivels dilemma voor je, dan kun je ook contact opnemen met het Fiom, deze stichting is erop gespecialiseerd om je te helpen in deze situatie.
Hierom heeft het ook geen zin om te kijken naar andere kinderen om er achter te komen of je geschikt bent voor het moederschap.
Ook het geduld tav kinderen en je eigen kind is anders. Ik heb een stiefkind en een eigen kind, daar zit al verschil in qua gevoel.
Weet je TO je zult het nooit weten, dat is het lastige met deze keuze. Welke keuze je ook maakt, dat is de keuze waar je naar moet gaan leven, dus kies je voor het kind, dan ga je daarvoor. Kies je niet voor het kind is dat de keuze waar je voor gaat en je leven op inricht.
Ben je nu zwanger, en is het echt een duivels dilemma voor je, dan kun je ook contact opnemen met het Fiom, deze stichting is erop gespecialiseerd om je te helpen in deze situatie.
zaterdag 2 mei 2020 om 12:30
Maar als je je eigen kind hebt wordt je ook continu geconfronteerd met andermans kinderen. Moet je wel tegen kunnen. TO geeft aan dat ze kinderen onder de 12 jaar niet leuk vindt. En juist in die leeftijdscategorie moet je als ouder nog vanalles faciliteren rondom het sociaal leven van je kind.
zaterdag 2 mei 2020 om 15:28
Met je eigen kind voelt dat zo anders. Is niet te vergelijken met een nichtje.
zaterdag 2 mei 2020 om 17:24
Doorenvogels55 schreef: ↑02-05-2020 15:28Met je eigen kind voelt dat zo anders. Is niet te vergelijken met een nichtje.
En moet je dan maar aan een kind beginnen, omdat het anders zou voelen?
zaterdag 2 mei 2020 om 18:14
Ik vind dat de voorbeelden die je noemt in je openingspost wel erg idealiserend zijn. Je weet niet wat voor een kind je krijgt en hoe het leven loopt. Studeren, vriendjes, (verstandelijk) gezond, kleinkinderen...je hebt 0 garantie.
Zie je een kind ook zitten als alles wat je opnoemt er niet blijkt te zijn?
Zie je een kind ook zitten als alles wat je opnoemt er niet blijkt te zijn?
zaterdag 2 mei 2020 om 18:32
Sommige dingen misschien, zoals schoolplein of vriendjes die thuis komen spelen. Maar kinderverjaardagen gaat mijn zus ook gewoon heen hoor, zij heeft geen kinderen. En op dat familiefeest met veel kinderen komen ook mensen die zelf geen kinderen hebben.redbulletje schreef: ↑01-05-2020 17:08Maar dat soort dingen moet je wel allemaal doorstaan als je zelf 'n kind hebt. Als kindvrije kun je onder die verplichte nummertjes waar andere kinderen zijn uitkomen. Je hoeft ook geen kinderen van anderen in je huis te tolereren omdat jouw kind ze te spelen vraagt.
zaterdag 2 mei 2020 om 18:36
Hoef je niet over na te denken vind ik hoor. Ik wilde gewoon kinderen en geen moment over nagedacht van oei, dan betekent dat ook dat ze later vriendjes mee naar huis nemen. Dat zie je dan wel hoe dat loopt. Zo vreselijk is dat ook weer niet. Kan ook leuk zijn om te zien hoe jouw kind leuk met een vriendje speelt.
Verder zeg ik niet dat ik vind dat je er dus maar voor moet gaan. Je gaat al richting de 40. Stel dat je je relatie verbreekt dan moet je wel heel snel een nieuwe vriend vinden waar je ook nog kinderen mee wil en kan krijgen. Ik weet niet of het realistisch is. Maar snap je twijfel ook wel natuurlijk.
zaterdag 2 mei 2020 om 18:49
Ik heb niet alles gelezen maar ik denk dat het erger is om spijt te hebben van wel een kind dan van geen kind.
Ik heb er zelf 1, heb er veel voor moeten doen (IVF) en geniet er intens van (vooral nu hij ouder is). Maar als ik kinderloze koppels zie, dan kan ik me zo'n leven ook wel voorstellen. Minder zorgen, meer financiële middelen, rust, ...
Ik heb er zelf 1, heb er veel voor moeten doen (IVF) en geniet er intens van (vooral nu hij ouder is). Maar als ik kinderloze koppels zie, dan kan ik me zo'n leven ook wel voorstellen. Minder zorgen, meer financiële middelen, rust, ...
I can keep my mouth shut, but you can read the subtitles on my face.
zaterdag 2 mei 2020 om 18:56
Dit vind ik wel een goede. Ik wilde alleen een kind als ik ten allen tijde er van zou houden. Of het nu een verstandelijk beperkt kind zou zijn, zo erg dat je er niet eens mee kunt communiceren, een kind met een extreem afwijkend uiterlijk, een superslim kind die bij niemand aansluiting vind en alles er tussen in. Ik wilde dat ik een moeder zou zijn die hoe dan ook van haar kind houd.herfst100 schreef: ↑02-05-2020 18:14Ik vind dat de voorbeelden die je noemt in je openingspost wel erg idealiserend zijn. Je weet niet wat voor een kind je krijgt en hoe het leven loopt. Studeren, vriendjes, (verstandelijk) gezond, kleinkinderen...je hebt 0 garantie.
Zie je een kind ook zitten als alles wat je opnoemt er niet blijkt te zijn?
Dat gevoel had ik voordat wij aan een kind begonnen. Anders had ik het niet gewild.
Want tja, je krijgt geen garantie dat het een gezond kind is, het goed doet op school, gelukkig is, een opleiding afrond, een relatie aangaat, een gezin krijgt, je er voor altijd een goede band mee aangaat etc.
zaterdag 2 mei 2020 om 19:05
Dat zegt toch niemand? Alleen dat hoe leuk je 'vreemde' kinderen vindt niet per se een graadmeter is voor een eigen kind.Blijenvrij schreef: ↑02-05-2020 17:24En moet je dan maar aan een kind beginnen, omdat het anders zou voelen?
zondag 3 mei 2020 om 12:56
Ik kan mij er juist niets bij voorstellen. Ken best wat ouderen die nog steeds verdriet hebben om het niet hebben van een kind.MrsNiceGuy schreef: ↑02-05-2020 18:49Ik heb niet alles gelezen maar ik denk dat het erger is om spijt te hebben van wel een kind dan van geen kind.
Ik heb er zelf 1, heb er veel voor moeten doen (IVF) en geniet er intens van (vooral nu hij ouder is). Maar als ik kinderloze koppels zie, dan kan ik me zo'n leven ook wel voorstellen. Minder zorgen, meer financiële middelen, rust, ...
Wat is er zo zwaar met kind?
zondag 3 mei 2020 om 13:06
Wanneer je een kind krijgt kom je heel vaak niet meer aan je eigen behoefte toe. Veel draait om het kind, zeker wanneer het kind/kinderen jonger zijn. Een deel daarvan kun je uitbesteden, maar zeker niet alles en dat zou je natuurlijk ook niet moeten willen, want waarom ben je dan aan begonnen?Doorenvogels55 schreef: ↑03-05-2020 12:56Ik kan mij er juist niets bij voorstellen. Ken best wat ouderen die nog steeds verdriet hebben om het niet hebben van een kind.
Wat is er zo zwaar met kind?
Ik ben dankbaar en dolblij moeder te zijn en (sorry TO: op dit soort reacties zat je niet te wachten zei je in je OP) had het voor geen goud willen missen. En ook ik heb er veel voor moeten doen om überhaupt moeder te worden (IVF-kindje).
Dat gezegd hebbende: ik kan mij ook voorstellen dat je kinderen af en toe lastig vindt in de zin dat het soms veel aandacht en energie vergt en het je vrijheden inperkt. Als je geen kinderen hebt realiseer je je soms niet dat je erom veel vrijheden hebt om je leven in te richten zoals jij dat wil en hoef je gewoon minder rekening te houden met het geluk van een ander waar je gewoon verantwoordelijk voor bent. Voor mij persoonlijk weegt het inperken van die vrijheid absoluut op tegen een kinderloos bestaan en ik vind dat ik er heel veel voor terug krijg in liefde en genot maar ik snap ook mensen die echt een hele andere afweging maken.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 3 mei 2020 om 13:12
Dit!vrijenblij20220 schreef: ↑02-05-2020 17:45Als je al aan geeft dat je kinderen onder de 12 sowieso niet zo leuk vind dan ben je niet geschikt voor het moederschap. Zo simpel kan het zijn.
Laat in de herfst blaadjes in de tuin gewoon liggen of veeg ze op een hoop: goed voor insecten, vogels, eekhoorns en egels.
zondag 3 mei 2020 om 13:38
En TO: heb je deze docu gezien:
https://www.2doc.nl/documentaires/serie ... deren.html
Die vond ik wel indrukwekkend overigens en misschien heb jij er ook wel iets aan in je overwegingen.
https://www.2doc.nl/documentaires/serie ... deren.html
Die vond ik wel indrukwekkend overigens en misschien heb jij er ook wel iets aan in je overwegingen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 3 mei 2020 om 15:15
Doorenvogels55 schreef: ↑03-05-2020 12:56Ik kan mij er juist niets bij voorstellen. Ken best wat ouderen die nog steeds verdriet hebben om het niet hebben van een kind.
Wat is er zo zwaar met kind?
Waren dit mensen die graag een kind hadden gewild of die bewust kindvrij waren?
zondag 3 mei 2020 om 18:15
Inderdaad en al helemaal niet tegen je 40e. Ik denk dat dit gewoon geen optie meer is, of ze moet de mallemolen in willen van prikken en hormonen. En dan is het nog maar afwachten of het lukt.
En dat allemaal omdat ze feitelijk nooit geweten heeft wat ze wil. Eigenlijk wil ze gewoon alles. Maar dat kan niet.
zondag 3 mei 2020 om 18:33
Wat een sombere reacties allemaal! Ook niet echt relevant voor de gedachten en gevoelens waar Meyaandra mee worstelt.
Maar toch een reactie: er zijn meer dan genoeg vrouwen die rond of na hun 40e nog kinderen krijgen zonder medische hulp. In de meeste gevallen zijn die kinderen ook gewoon gezond. Het risico op afwijkingen bij de baby en zwangerschapscomplicaties is wel wat groter, maar het is niet zo dat vrouwen boven de 40 alleen nog maar gehandicapte kinderen krijgen. Een gehandicapt kind kun je op elke leeftijd krijgen. Daar ben je niet van gevrijwaard als je 25 of 30 bent.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik heb na mijn 37e nog 3 kinderen gekregen. De oudste is gehandicapt maar dat heeft niets met mijn leeftijd te maken voor zover ik weet, en de kinderen daarna zijn gezond en intelligent. Zwanger worden was geen enkel probleem.
Maar toch een reactie: er zijn meer dan genoeg vrouwen die rond of na hun 40e nog kinderen krijgen zonder medische hulp. In de meeste gevallen zijn die kinderen ook gewoon gezond. Het risico op afwijkingen bij de baby en zwangerschapscomplicaties is wel wat groter, maar het is niet zo dat vrouwen boven de 40 alleen nog maar gehandicapte kinderen krijgen. Een gehandicapt kind kun je op elke leeftijd krijgen. Daar ben je niet van gevrijwaard als je 25 of 30 bent.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik heb na mijn 37e nog 3 kinderen gekregen. De oudste is gehandicapt maar dat heeft niets met mijn leeftijd te maken voor zover ik weet, en de kinderen daarna zijn gezond en intelligent. Zwanger worden was geen enkel probleem.
zondag 3 mei 2020 om 19:16
Deels eens Nansie, deels ook niet. Elke vrouw heeft een kalenderleeftijd en een biologische leeftijd. Voor sommige vrouwen is het met eind 30 begin 40 afgelopen met de vruchtbaarheid en ei-kwaliteit. Andere vrouwen (zoals jij) raken nog probleemloos zwanger net na de 40. Feit is wel dat je pas weet hoe vruchtbaar je (samen) bent als je daadwerkelijk probeert zwanger te worden. En op een bepaalde leeftijd geldt wel dat hoe ouder je bent, hoe groter de kans is dat het niet zo makkelijk lukt en je ook minder tijd hebt om al dan niet via de MMM zwanger te worden.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
