Kinderen
alle pijlers
Mijn zoon(7) kan geen afscheid nemen op school
donderdag 9 februari 2012 20:57
Hoi allemaal,
Ik heb 2 zoontjes van 7 en 4 en het gaat in dit verhaal om de oudste van 7.
Hij heeft al vanaf zijn psz tijd moeite met afscheid nemen. Het begon met schreeuwen maar als ik dan eenmaal weg was dan was het ook goed.Toen hij een klein jaar op de peuterspeelzaal zat werd zijn broertje geboren. Net daarvoor ging het een tijdje goed zonder huilen. Na die geboorte hebben we een tijdje in een RMD huis gezeten ivm de IC opname na de geboorte. Ondanks dat we de oudste in de weekenden meenamen voelde hij zich toch buitengesloten waarschijnlijk. Hij kreeg ontzettend veel last van verlatingsangst. Het huilen op de psz begon weer van voor af aan.
Later op de kleuterschool ging het huilen wel over maar het moeizame afscheid nemen bleef. Hij liep me achterna, kreeg honderden preken met vragen als " kom je me straks weer ophalen?"enz enz. Hij was zo bang om achter gelaten te worden. Ik was nooit binnen 5 minuten weg.
Nu zit hij inmiddels in groep 4 en is het nog steeds hetzelfde geval. Hij heeft het liefste dat je de hele dag naast hem zit in de klas. Ik loop dan vaak wel even mee naar boven om de jas in de luizenzak te stoppen enz maar hij is nog eerder weer beneden dan ik.
Vanmorgen stond ik met een moeder te praten in de gang maar hij ging, ook na herhaaldelijke bevelen van mijn kant, niet naar boven. Pas toen ik uitgepraat was en naar buiten liep ging hij naar zijn klas. Het was toen al wel 8.45 uur, een kwartier te laat dus. Dan wil hij zeker weten dat ik nog even voor het raam zwaai, anders heeft hij geen rust.
Het begint behoorlijk vervelend te worden. Ik wil ook niet de boeman uithangen want er lopen geneog mensen in de gang. Als ik hem dan zo hard aanpak krijg ik daar weer commentaar op.
Ik moet er wel bij zeggen dat hij niet graag naar school gaat. Er is niks voorgevallen met klasgenootjes of zo maar hij heeft niks met verplichte "nummers". Dat is ook waarom hij niet met het voetballen verder wilde gaan.
Wie o wie heeft er tips en/of ervaringen mee om dit probleem te handelen?
Ik vind dat hij op deze leeftijd echt wel alleen de klas in moet kunnen zonder tig kusjes en zwaaien. Er zijn al genoeg kinderen die helemaal alleen naar school komen.
Hetzelfde geld ook voor het afscheid met mijn man als hij savonds de deur uit gaat. Hij is chauffeur en zijn leven bestaat nu vooral uit nachtritten. Hij gaat dan om 20.15 uur de deur uit en komt smorgens tussen 7.30 en 10.00 uur weer thuis om vervolgens het bed in te duiken om bij te slapen. De oudste heeft dus veel moeite met dit afscheid. Hij is nu op de leeftijd dat hij pas rond 20.00 uur naar boven gaat maar sinds mijn man om deze tijd begint blijft hij op tot mijn man weg is. Heb ik op zich geen problemen mee maar ook hier kan hij geen afscheid nemen. Hij loopt naar mijn man toe en hoe vaak en hard ik ook roep dat hij binnen moet komen, hij blijft gewoon staan bij de auto. Mijn man krijgt elke avond minstens 5 keer de vraaag hoe laat hij smorgens thuis komt en dat is natuurlijk onvoorspelbaar bij het chauffeursbestaan. Het liefst zou hij dag en nacht bij ons in de buurt zijn.
Ook snachts kan hij niet alleen zijn; ik heb mijn hielen nog niet gelicht en hij ligt al bij zijn broertje in bed. Ik til hem savonds laat wel over trouwens. Als mijn man thuis kruipt hij ook tussen ons in en dat probeer ik hem nu af te leren. Op deze leeftijd vind ik toch wel dat hij naar zijn eigen bed moet.
Wat dat betreft is mijn jongste heel anders. Die kan ik met een kusje en een zwaai achterlaten en ik moet echt staan dansen en springen voor het raam om zijn aandacht te krijgen. Die is nog nooit achter me aan gekomen, tenzij hij zich niet lekker voelt. Dat is nu in al die tijd op de psz en kleuterschool 1 keer voorgekomen.
Groetjes..
Ik heb 2 zoontjes van 7 en 4 en het gaat in dit verhaal om de oudste van 7.
Hij heeft al vanaf zijn psz tijd moeite met afscheid nemen. Het begon met schreeuwen maar als ik dan eenmaal weg was dan was het ook goed.Toen hij een klein jaar op de peuterspeelzaal zat werd zijn broertje geboren. Net daarvoor ging het een tijdje goed zonder huilen. Na die geboorte hebben we een tijdje in een RMD huis gezeten ivm de IC opname na de geboorte. Ondanks dat we de oudste in de weekenden meenamen voelde hij zich toch buitengesloten waarschijnlijk. Hij kreeg ontzettend veel last van verlatingsangst. Het huilen op de psz begon weer van voor af aan.
Later op de kleuterschool ging het huilen wel over maar het moeizame afscheid nemen bleef. Hij liep me achterna, kreeg honderden preken met vragen als " kom je me straks weer ophalen?"enz enz. Hij was zo bang om achter gelaten te worden. Ik was nooit binnen 5 minuten weg.
Nu zit hij inmiddels in groep 4 en is het nog steeds hetzelfde geval. Hij heeft het liefste dat je de hele dag naast hem zit in de klas. Ik loop dan vaak wel even mee naar boven om de jas in de luizenzak te stoppen enz maar hij is nog eerder weer beneden dan ik.
Vanmorgen stond ik met een moeder te praten in de gang maar hij ging, ook na herhaaldelijke bevelen van mijn kant, niet naar boven. Pas toen ik uitgepraat was en naar buiten liep ging hij naar zijn klas. Het was toen al wel 8.45 uur, een kwartier te laat dus. Dan wil hij zeker weten dat ik nog even voor het raam zwaai, anders heeft hij geen rust.
Het begint behoorlijk vervelend te worden. Ik wil ook niet de boeman uithangen want er lopen geneog mensen in de gang. Als ik hem dan zo hard aanpak krijg ik daar weer commentaar op.
Ik moet er wel bij zeggen dat hij niet graag naar school gaat. Er is niks voorgevallen met klasgenootjes of zo maar hij heeft niks met verplichte "nummers". Dat is ook waarom hij niet met het voetballen verder wilde gaan.
Wie o wie heeft er tips en/of ervaringen mee om dit probleem te handelen?
Ik vind dat hij op deze leeftijd echt wel alleen de klas in moet kunnen zonder tig kusjes en zwaaien. Er zijn al genoeg kinderen die helemaal alleen naar school komen.
Hetzelfde geld ook voor het afscheid met mijn man als hij savonds de deur uit gaat. Hij is chauffeur en zijn leven bestaat nu vooral uit nachtritten. Hij gaat dan om 20.15 uur de deur uit en komt smorgens tussen 7.30 en 10.00 uur weer thuis om vervolgens het bed in te duiken om bij te slapen. De oudste heeft dus veel moeite met dit afscheid. Hij is nu op de leeftijd dat hij pas rond 20.00 uur naar boven gaat maar sinds mijn man om deze tijd begint blijft hij op tot mijn man weg is. Heb ik op zich geen problemen mee maar ook hier kan hij geen afscheid nemen. Hij loopt naar mijn man toe en hoe vaak en hard ik ook roep dat hij binnen moet komen, hij blijft gewoon staan bij de auto. Mijn man krijgt elke avond minstens 5 keer de vraaag hoe laat hij smorgens thuis komt en dat is natuurlijk onvoorspelbaar bij het chauffeursbestaan. Het liefst zou hij dag en nacht bij ons in de buurt zijn.
Ook snachts kan hij niet alleen zijn; ik heb mijn hielen nog niet gelicht en hij ligt al bij zijn broertje in bed. Ik til hem savonds laat wel over trouwens. Als mijn man thuis kruipt hij ook tussen ons in en dat probeer ik hem nu af te leren. Op deze leeftijd vind ik toch wel dat hij naar zijn eigen bed moet.
Wat dat betreft is mijn jongste heel anders. Die kan ik met een kusje en een zwaai achterlaten en ik moet echt staan dansen en springen voor het raam om zijn aandacht te krijgen. Die is nog nooit achter me aan gekomen, tenzij hij zich niet lekker voelt. Dat is nu in al die tijd op de psz en kleuterschool 1 keer voorgekomen.
Groetjes..
donderdag 9 februari 2012 21:09
donderdag 9 februari 2012 21:15
Misschien eens accepteren dat hij niet zoals de jongste is?? Kinderen voelen het ook haarfijn aan dat je je eraan irriteert, waardoor ze nog meer aan je gaan hangen. Gewoon veel liefde geven en bedenken dat het wel weer over zal gaan.
Geef hem gewoon wat hij nodig heeft, misschien is het gewoon een heel gevoelig kind. Wel is het natuurlijk niet de bedoeling dat hij te laat komt. Maar daarin kan je toch wel consequent zijn. Dus nog 1 kus en dan omdraaien oid??
Welja een kinderpsycholoog nog wel. Kom op zeg. Het kind heeft gewoon bevestiging nodig. Ik zou er geen groter probleem van gaan maken. Maar ja dat ben ik.
Ooit een kind van 14 gezien die nog zo is??
Geniet er ook een beetje van, straks kijken ze je de deur uit....
Geef hem gewoon wat hij nodig heeft, misschien is het gewoon een heel gevoelig kind. Wel is het natuurlijk niet de bedoeling dat hij te laat komt. Maar daarin kan je toch wel consequent zijn. Dus nog 1 kus en dan omdraaien oid??
Welja een kinderpsycholoog nog wel. Kom op zeg. Het kind heeft gewoon bevestiging nodig. Ik zou er geen groter probleem van gaan maken. Maar ja dat ben ik.
Ooit een kind van 14 gezien die nog zo is??
Geniet er ook een beetje van, straks kijken ze je de deur uit....
donderdag 9 februari 2012 21:16
Ach, hij lijdt echt he. Zielig, maar ook lastig. Ik ben geloof ik nogal soft, maar ik zou hem een overdaad aan bevestiging willen bieden. Mag hij niet bij jou in bed slapen als je man nachtdienst heeft? En als je man wel thuis slaapt, je zoon desnoods op een matrasje op de vloer laten slapen bij jullie. Dit advies zal wel afgebrand worden maar je zoon smeekt om bevestiging en de zekerheid dat je er voor hem zult zijn dus waarom er niet aan toegeven? Dan heb je hele nachten dat je lijfelijk dicht bij hem bent; dit kan heel geruststellend werken voor hem (en ik denk zeker dat dat hem ook overdag zal helpen).
Voor het vertrek op school zou ik met hem afspreken wat hij de beste manier vindt en je daar (en hem natuurlijk ook) strikt aan houden.
Dit gedrag herken ik overigens ook wel een beetje van mijn zoon. Nu heeft hij PDD-NOS dus ik weet niet of het vergelijkbaar is maar hij kon op die leeftijd ook zo klagen dat hij de hele dag aan mij moest denken als hij op school was. En als ik 's avonds nog ging sporten, vond hij dat ook vreselijk.
Maar de orthopedagoog/kinderpsycholoog lijkt mij zeker ook een erg goede tip.
Sterkte!
Voor het vertrek op school zou ik met hem afspreken wat hij de beste manier vindt en je daar (en hem natuurlijk ook) strikt aan houden.
Dit gedrag herken ik overigens ook wel een beetje van mijn zoon. Nu heeft hij PDD-NOS dus ik weet niet of het vergelijkbaar is maar hij kon op die leeftijd ook zo klagen dat hij de hele dag aan mij moest denken als hij op school was. En als ik 's avonds nog ging sporten, vond hij dat ook vreselijk.
Maar de orthopedagoog/kinderpsycholoog lijkt mij zeker ook een erg goede tip.
Sterkte!
donderdag 9 februari 2012 21:18
En die periode dat jullie veel met de jongste bezig waren kan voor hem best een traumatische periode zijn geweest. Net op een leeftijd dat ze juist veel bescherming/steun nodig hebben. Dus misschien daar nog eens met hem over praten (ala Derek Ogilvie). Dus met hem bepraten hoe dat voor hem was. En juist bevestigen dat jullie hem nooit in de steek zullen laten.
(we weten natuurlijk nooit of we voortijdig zullen overlijden, maar dat verhaal zal ik je kind zeker besparen).
Gewoon juist veel bevestiging geven en je zal zien dat het overgaat..
Maar das mijn mening he..
(we weten natuurlijk nooit of we voortijdig zullen overlijden, maar dat verhaal zal ik je kind zeker besparen).
Gewoon juist veel bevestiging geven en je zal zien dat het overgaat..
Maar das mijn mening he..
donderdag 9 februari 2012 21:18
Ik proef toch ook in jouw verhaal dat je de manier waarop hij afscheid neemt niet goedkeurt. Hij neemt namelijk wel afscheid, alleen hij stelt er meer vragen bij en doet er langer over dan jouw jongste. Doordat jij het "geen afscheid kunnen nemen" noemt en het hebt over "preken" van zijn kant klinkt het wat negatief en misschien heeft dat zijn weerslag op je zoontje.
Op vragen aan zijn vader hoe laat hij thuiskomt kan toch wel geantwoord worden? Ik neem aan dat je man wel iets kan zeggen zoals "rond 8 uur" of "tussen 8 en 10" oid.
Heb je al eens met hem gepraat waar hij bang voor is? Is het een idee om langzaam te gaan oefenen met "beter" afscheid nemen? Dus bij school bijv wat korter afscheid nemen, maar wel voor het raam zwaaien. Als dat goed gaat krijgt hij een beloning (bijv een sticker) en krijgt hij te horen hoe trots je op hem bent.
Ik vind 7 jaar geen gekke leeftijd om uitgebreid afscheid te nemen bij school hoor, er zijn veel kinderen die dat dan nog moeilijk vinden (itt tot vele kinderen die alleen naar school gaan)
Ook het bed kan zo aangepakt worden, eerst proberen om bijvoorbeeld de hele avond in eigen bed te blijven en zo uitbouwen. En afspreken dat als hij bang is en het slapen niet lukt dat hij mag roepen en dat jij dan komt.
Ik kan me heel goed voorstellen dat alleen slapen voor hem moeilijk is als zijn papa net weg is...
Op vragen aan zijn vader hoe laat hij thuiskomt kan toch wel geantwoord worden? Ik neem aan dat je man wel iets kan zeggen zoals "rond 8 uur" of "tussen 8 en 10" oid.
Heb je al eens met hem gepraat waar hij bang voor is? Is het een idee om langzaam te gaan oefenen met "beter" afscheid nemen? Dus bij school bijv wat korter afscheid nemen, maar wel voor het raam zwaaien. Als dat goed gaat krijgt hij een beloning (bijv een sticker) en krijgt hij te horen hoe trots je op hem bent.
Ik vind 7 jaar geen gekke leeftijd om uitgebreid afscheid te nemen bij school hoor, er zijn veel kinderen die dat dan nog moeilijk vinden (itt tot vele kinderen die alleen naar school gaan)
Ook het bed kan zo aangepakt worden, eerst proberen om bijvoorbeeld de hele avond in eigen bed te blijven en zo uitbouwen. En afspreken dat als hij bang is en het slapen niet lukt dat hij mag roepen en dat jij dan komt.
Ik kan me heel goed voorstellen dat alleen slapen voor hem moeilijk is als zijn papa net weg is...
donderdag 9 februari 2012 21:20
quote:butterfly_80 schreef op 09 februari 2012 @ 21:15:
Misschien eens accepteren dat hij niet zoals de jongste is?? Kinderen voelen het ook haarfijn aan dat je je eraan irriteert, waardoor ze nog meer aan je gaan hangen. Gewoon veel liefde geven en bedenken dat het wel weer over zal gaan.
Geef hem gewoon wat hij nodig heeft, misschien is het gewoon een heel gevoelig kind. Wel is het natuurlijk niet de bedoeling dat hij te laat komt. Maar daarin kan je toch wel consequent zijn. Dus nog 1 kus en dan omdraaien oid??
Welja een kinderpsycholoog nog wel. Kom op zeg. Het kind heeft gewoon bevestiging nodig. Ik zou er geen groter probleem van gaan maken. Maar ja dat ben ik.
Ooit een kind van 14 gezien die nog zo is??
Geniet er ook een beetje van, straks kijken ze je de deur uit....
Ik zei al, ik heb persoonlijk ervaring en heb tot mijn 29e heel veel last van verlatingsangst gehad. Dit heeft mijn hele leven beinvloed met vriendschappen en relaties die niet werketn hierdoor.
Verlatingsangst kan heel erg heftig zijn en daar moet je zeker niet zomaar overheen stappen.
Als een kind iets lichamelijks mankeert neem je het toch ook mee naar een dokter?
Misschien eens accepteren dat hij niet zoals de jongste is?? Kinderen voelen het ook haarfijn aan dat je je eraan irriteert, waardoor ze nog meer aan je gaan hangen. Gewoon veel liefde geven en bedenken dat het wel weer over zal gaan.
Geef hem gewoon wat hij nodig heeft, misschien is het gewoon een heel gevoelig kind. Wel is het natuurlijk niet de bedoeling dat hij te laat komt. Maar daarin kan je toch wel consequent zijn. Dus nog 1 kus en dan omdraaien oid??
Welja een kinderpsycholoog nog wel. Kom op zeg. Het kind heeft gewoon bevestiging nodig. Ik zou er geen groter probleem van gaan maken. Maar ja dat ben ik.
Ooit een kind van 14 gezien die nog zo is??
Geniet er ook een beetje van, straks kijken ze je de deur uit....
Ik zei al, ik heb persoonlijk ervaring en heb tot mijn 29e heel veel last van verlatingsangst gehad. Dit heeft mijn hele leven beinvloed met vriendschappen en relaties die niet werketn hierdoor.
Verlatingsangst kan heel erg heftig zijn en daar moet je zeker niet zomaar overheen stappen.
Als een kind iets lichamelijks mankeert neem je het toch ook mee naar een dokter?
donderdag 9 februari 2012 21:26
Precies. Ik denk dat het probleem meer bij jouw eigen irritatie ligt hierover. Dat voelen kinderen haarfijn aan, waardoor het gedrag alleen maar versterkt wordt.
Ga hem accepteren zoals hij is en geef hem wat hij nodig hebt en je zal zien dat het op een gegeven moment niet meer nodig is.
Juist van jou als moeder heeft hij die liefde/steun nodig. Om het te kunnen rooien in de "grote boze wereld".
Het klinkt heel simpel, maar het enige wat een kind nodig heeft is liefde en vertrouwen. Als jij hem al niet goed vindt zoals hij is, hoe moet hij dan over zichzelf denken?? (dan ontwikkelt hij juist een negatief zelfbeeld...)
Ga hem accepteren zoals hij is en geef hem wat hij nodig hebt en je zal zien dat het op een gegeven moment niet meer nodig is.
Juist van jou als moeder heeft hij die liefde/steun nodig. Om het te kunnen rooien in de "grote boze wereld".
Het klinkt heel simpel, maar het enige wat een kind nodig heeft is liefde en vertrouwen. Als jij hem al niet goed vindt zoals hij is, hoe moet hij dan over zichzelf denken?? (dan ontwikkelt hij juist een negatief zelfbeeld...)
donderdag 9 februari 2012 21:28
Scamp, alle begrip hoor. Maar misschien gingen jouw ouders er wel anders mee om en ging het toen nog niet over??
Ik denk dat je eerst andere dingen moet proberen voordat je tot zoiets drastisch overgaat, waardoor een kind het idee krijgt "zie je wel, ik ben niet goed zoals ik ben".
Ik ben er zeker voor mocht het nog een probleem zijn na het tiende levensjaar ofzo.
Zeven jaar is toch echt nog niet zo oud...
Ik denk dat je eerst andere dingen moet proberen voordat je tot zoiets drastisch overgaat, waardoor een kind het idee krijgt "zie je wel, ik ben niet goed zoals ik ben".
Ik ben er zeker voor mocht het nog een probleem zijn na het tiende levensjaar ofzo.
Zeven jaar is toch echt nog niet zo oud...
donderdag 9 februari 2012 21:28
TO: wat sneu voor hem! En wat vervelend voor jou. Snap heel goed hoe het voelt, vooral van de kant van je zoontje. Had zelf als kind ook verlatingsangst, want dat is het zo te lezen. Ik weet nu waar dat vandaan kwam, toentertijd nog niet natuurlijk.
Misschien heb je er iets aan als ik vertel waar het bij mij vandaan kwam. Ik ben een nakomertje en toen ik zelf pas 7 was, ging er al een broer en zus het huis uit (samenwonen en trouwen). Op die leeftijd stierf ook mijn enige grootouder (een oma). Iedereen van mijn leeftijd had broertjes en zusjes die in hetzelfde huis woonden, die met ze speelden en die er gewoon waren. Bij ons thuis was dat door de gezinssamenstelling allemaal anders. Ik had dus het idee dat ik in de steek gelaten werd, want iedereen verliet mij tenslotte!
Hierdoor ging ik angstvallig iedereen vasthouden die bij mij was. Als er een vriendinnetje kwam spelen, dan deed ik snel de deur op slot als ze naar huis wilde. Als ik op de wc zat, dan wilde ik dat ze een liedje zong, zodat ik kon horen dat ze niet weg was. Ik bracht het met een 'spelletje' of grapje, maar de reden was toch wel duidelijk. Ik werd in die tijd bestempeld als een katje, een baasje, dominant dus. Terwijl ik dat dus totaal niet was/ben.
Misschien kun je voor jezelf herleiden waardoor je kind het vertrouwen is kwijtgeraakt, waardoor (wie of wat) hij de grip op zijn leventje en alles wat daarbij hoort, kwijt is geraakt. Sterkte!
Misschien heb je er iets aan als ik vertel waar het bij mij vandaan kwam. Ik ben een nakomertje en toen ik zelf pas 7 was, ging er al een broer en zus het huis uit (samenwonen en trouwen). Op die leeftijd stierf ook mijn enige grootouder (een oma). Iedereen van mijn leeftijd had broertjes en zusjes die in hetzelfde huis woonden, die met ze speelden en die er gewoon waren. Bij ons thuis was dat door de gezinssamenstelling allemaal anders. Ik had dus het idee dat ik in de steek gelaten werd, want iedereen verliet mij tenslotte!
Hierdoor ging ik angstvallig iedereen vasthouden die bij mij was. Als er een vriendinnetje kwam spelen, dan deed ik snel de deur op slot als ze naar huis wilde. Als ik op de wc zat, dan wilde ik dat ze een liedje zong, zodat ik kon horen dat ze niet weg was. Ik bracht het met een 'spelletje' of grapje, maar de reden was toch wel duidelijk. Ik werd in die tijd bestempeld als een katje, een baasje, dominant dus. Terwijl ik dat dus totaal niet was/ben.
Misschien kun je voor jezelf herleiden waardoor je kind het vertrouwen is kwijtgeraakt, waardoor (wie of wat) hij de grip op zijn leventje en alles wat daarbij hoort, kwijt is geraakt. Sterkte!
donderdag 9 februari 2012 21:35
quote:Mirjam762 schreef op 09 februari 2012 @ 21:16:
Ach, hij lijdt echt he. Zielig, maar ook lastig. Ik ben geloof ik nogal soft, maar ik zou hem een overdaad aan bevestiging willen bieden. Mag hij niet bij jou in bed slapen als je man nachtdienst heeft? En als je man wel thuis slaapt, je zoon desnoods op een matrasje op de vloer laten slapen bij jullie. Dit advies zal wel afgebrand worden maar je zoon smeekt om bevestiging en de zekerheid dat je er voor hem zult zijn dus waarom er niet aan toegeven? Dan heb je hele nachten dat je lijfelijk dicht bij hem bent; dit kan heel geruststellend werken voor hem (en ik denk zeker dat dat hem ook overdag zal helpen).
Voor het vertrek op school zou ik met hem afspreken wat hij de beste manier vindt en je daar (en hem natuurlijk ook) strikt aan houden.
Sterkte!Ik ben dus normaal helemaal niet zo soft, maar hier kan ik mij eigenlijk wel in vinden. Geef het kind de bevesting, zelfvertrouwen, liefde, veilige omgeving (hoe je het ook wilt noemen) totdat het zover is dat het alleen kan slapen. Hij heeft je nodig.
Ach, hij lijdt echt he. Zielig, maar ook lastig. Ik ben geloof ik nogal soft, maar ik zou hem een overdaad aan bevestiging willen bieden. Mag hij niet bij jou in bed slapen als je man nachtdienst heeft? En als je man wel thuis slaapt, je zoon desnoods op een matrasje op de vloer laten slapen bij jullie. Dit advies zal wel afgebrand worden maar je zoon smeekt om bevestiging en de zekerheid dat je er voor hem zult zijn dus waarom er niet aan toegeven? Dan heb je hele nachten dat je lijfelijk dicht bij hem bent; dit kan heel geruststellend werken voor hem (en ik denk zeker dat dat hem ook overdag zal helpen).
Voor het vertrek op school zou ik met hem afspreken wat hij de beste manier vindt en je daar (en hem natuurlijk ook) strikt aan houden.
Sterkte!Ik ben dus normaal helemaal niet zo soft, maar hier kan ik mij eigenlijk wel in vinden. Geef het kind de bevesting, zelfvertrouwen, liefde, veilige omgeving (hoe je het ook wilt noemen) totdat het zover is dat het alleen kan slapen. Hij heeft je nodig.
donderdag 9 februari 2012 21:52
Hoi allemaal,
Bedankt voor jullie snelle reacties. Er zitten zeker bruikbare tips tussen zoals stickers als beloning en vooraf afspreken, maar ik las ook iets van dat hij het woord preken als negatief ervaart. Dit woord gebruik ik overigens niet naar hem toe.
Hem in mijn bed laten slapen lijkt me een beetje tegenstrijding met mijn plan om hem te leren in zijn eigen bed te slapen. Hij heeft veel liefde en aandacht nodig en die krijgt hij ook zeker wel; zowel van mijn man als van mij. Hij trekt trouwens voor het overgrote deel naar mijn man.
Toen wij die tijd in het RMD huis zaten logeerde mijn zoontje doordeweeks bij mijn ouders. Wij hadden doordeweeks regelmatig gesprekken met de artsen en dat duurt een kereltje van 3 te lang. Hij had het prima bij mijn ouders, tot 4 april, mijn moeders verjaardag nb. Mijn man was ziek, de jongste lag met een buikvirus op de IC en ook de oudste was dus ziek bij mijn ouders. Dat heeft zo'n indruk op hem gemaakt dat hij het nu nog weet. Als hij bij mijn ouders boven komt met bv de was opruimen met mijn moeder dan weet hij er nog weer over te vertellen. Ik denk dus dat dit de grootste boosdoener is geweest.
Wat betreft het afscheid nemen voor mijn mans werk; hij zegt ook wel dat hij zo laat of zolaat thuis is. Ze bellen regelmatig met elkaar. Ikzelf krijg haast geen kans op de telefoon op te pakken als mijn mans naam op de telefoon staat.
Hij lijkt bijzonder gevoelig. Er gaat meer in dat koppie om dan dat we denken.
Ook zijn juffrouwen weten van het moeilijke afscheid maar niet van het onderliggende probleem( geboorte broertje met medische problemen).
4 jaar geleden hebben we vanwege dit probleem een gesprek gehad bij bureau jeugdzorg. Vandaar uit werden we doorverwezen naar Lindenhout. Dat is ook een soort van psychologische instellen voor hulp bij opvoedingsproblemen.
Een maand later zouden we daar terecht kunnen maar voor die tijd leek het al beter te gaan. Hij sliep toen weer grotendeels in eigen bed. We hebben toen de hele mikmak afgeblazen. Ik voelde me ook niet echt thuis in zo'n beveiligde instelling..
Lange tijd ging het dus goed, totdat hij ouder werd en ons dacht te kunnen bespelen. Mijn man vindt overigens dingen sneller goed dan ik. Daarmee zaten we niet op een lijn en ook een kind voelt dat maar al te goed aan, waardoor papa tegenwoordig favoriet is.
Dit was het even.
Bedankt voor jullie snelle reacties. Er zitten zeker bruikbare tips tussen zoals stickers als beloning en vooraf afspreken, maar ik las ook iets van dat hij het woord preken als negatief ervaart. Dit woord gebruik ik overigens niet naar hem toe.
Hem in mijn bed laten slapen lijkt me een beetje tegenstrijding met mijn plan om hem te leren in zijn eigen bed te slapen. Hij heeft veel liefde en aandacht nodig en die krijgt hij ook zeker wel; zowel van mijn man als van mij. Hij trekt trouwens voor het overgrote deel naar mijn man.
Toen wij die tijd in het RMD huis zaten logeerde mijn zoontje doordeweeks bij mijn ouders. Wij hadden doordeweeks regelmatig gesprekken met de artsen en dat duurt een kereltje van 3 te lang. Hij had het prima bij mijn ouders, tot 4 april, mijn moeders verjaardag nb. Mijn man was ziek, de jongste lag met een buikvirus op de IC en ook de oudste was dus ziek bij mijn ouders. Dat heeft zo'n indruk op hem gemaakt dat hij het nu nog weet. Als hij bij mijn ouders boven komt met bv de was opruimen met mijn moeder dan weet hij er nog weer over te vertellen. Ik denk dus dat dit de grootste boosdoener is geweest.
Wat betreft het afscheid nemen voor mijn mans werk; hij zegt ook wel dat hij zo laat of zolaat thuis is. Ze bellen regelmatig met elkaar. Ikzelf krijg haast geen kans op de telefoon op te pakken als mijn mans naam op de telefoon staat.
Hij lijkt bijzonder gevoelig. Er gaat meer in dat koppie om dan dat we denken.
Ook zijn juffrouwen weten van het moeilijke afscheid maar niet van het onderliggende probleem( geboorte broertje met medische problemen).
4 jaar geleden hebben we vanwege dit probleem een gesprek gehad bij bureau jeugdzorg. Vandaar uit werden we doorverwezen naar Lindenhout. Dat is ook een soort van psychologische instellen voor hulp bij opvoedingsproblemen.
Een maand later zouden we daar terecht kunnen maar voor die tijd leek het al beter te gaan. Hij sliep toen weer grotendeels in eigen bed. We hebben toen de hele mikmak afgeblazen. Ik voelde me ook niet echt thuis in zo'n beveiligde instelling..
Lange tijd ging het dus goed, totdat hij ouder werd en ons dacht te kunnen bespelen. Mijn man vindt overigens dingen sneller goed dan ik. Daarmee zaten we niet op een lijn en ook een kind voelt dat maar al te goed aan, waardoor papa tegenwoordig favoriet is.
Dit was het even.
donderdag 9 februari 2012 22:17
Lastig is dit voor jullie beiden!
Is het een idee hem iets te geven wat speciaal van jou is? En iets anders van je man? Een klein knuffeltje, poppetje, steentje, autootje, weet ik veel wat, dat hij in zijn zak kan stoppen als je afscheid neemt. Dan heeft hij jou (of je man) altijd een beetje bij je.
Is het een idee hem iets te geven wat speciaal van jou is? En iets anders van je man? Een klein knuffeltje, poppetje, steentje, autootje, weet ik veel wat, dat hij in zijn zak kan stoppen als je afscheid neemt. Dan heeft hij jou (of je man) altijd een beetje bij je.
Be yourself; everyone else is already taken - Oscar Wilde
donderdag 9 februari 2012 22:23
donderdag 9 februari 2012 22:23
titanic, ik snap best dat het strijdig is met je gevoel dat hij gewoon in zijn eigen bed moet slapen. Mij leek het juist een makkelijke (deel)oplossing; hij heeft behoorlijke verlatingsangst en slapen moet je toch. Maar het moet voor jou natuurlijk wel een goede oplossing zijn. Mijn dochtertje (geen verlatingsangst voor zover ik weet, wel erg aanhankelijk) van vijf kruipt ook vaak 's nachts nog naast me; ik vind het alleen maar heerlijk zo'n lijfje dicht tegen me aan.
Ik hoop dat je een manier vindt die jou ligt en die je zoontje recht doet.
Ik hoop dat je een manier vindt die jou ligt en die je zoontje recht doet.
donderdag 9 februari 2012 22:27
Met zo'n beloningssysteem kun je als hij vijf dagen rustig afscheid heeft genomen op school (dus zonder huilen, vastklampen, zeuren etc, maar mét dikke kus, knuffel en zwaai bij het raam) hem iets laten verdienen waar hij behoefte aan heeft. Bijvoorbeeld een speciale "mama-grote jongen" date. Samen op vrijdag avond wat langer opblijven, of na school ergens een broodje eten, iets in die richting.
Ik merk dat onze oudste veel lekkerder in d'r vel zit als ik wat één-op-één tijd met haar doorbreng. Nu kijken we iedere vrijdagavond naar The Voice Kids.
Ik merk dat onze oudste veel lekkerder in d'r vel zit als ik wat één-op-één tijd met haar doorbreng. Nu kijken we iedere vrijdagavond naar The Voice Kids.
donderdag 9 februari 2012 22:34
Hoi Akakia,
Dit zou een oplossing kunnen zijn maar een knuffel of poppetje vind ik zelf al weer iets te kinderachtig voor hem. Dan misschien eerder een autootje of iets dergeljks.
Het is inderdaad wel lastig.Ik weet van mijn moeder dat mijn broer dit ook jaren heeft gedaan. Zelfs toen hij al naar de middelbare school ging hield het niet op, alleen nam hij thuis al afscheid als hij op camp moest, dit om anderen hem niet uit te laten lachen.
Het zit dus in het soort lijkt het wel.
Mijn broer kan net zo min alleen zijn dan mijn zoon. Wat dat betreft zijn ze precies het zelfde; alleen een donkere en een blonde versie.
Mijn zoon zal dus zijn hele leven wel iemand om hem heen moeten hebben. Mijn broer kan nu op zijn 32e nog niet echt alleen zijn. HIj houdt van gezelschap.
groetjes..
Dit zou een oplossing kunnen zijn maar een knuffel of poppetje vind ik zelf al weer iets te kinderachtig voor hem. Dan misschien eerder een autootje of iets dergeljks.
Het is inderdaad wel lastig.Ik weet van mijn moeder dat mijn broer dit ook jaren heeft gedaan. Zelfs toen hij al naar de middelbare school ging hield het niet op, alleen nam hij thuis al afscheid als hij op camp moest, dit om anderen hem niet uit te laten lachen.
Het zit dus in het soort lijkt het wel.
Mijn broer kan net zo min alleen zijn dan mijn zoon. Wat dat betreft zijn ze precies het zelfde; alleen een donkere en een blonde versie.
Mijn zoon zal dus zijn hele leven wel iemand om hem heen moeten hebben. Mijn broer kan nu op zijn 32e nog niet echt alleen zijn. HIj houdt van gezelschap.
groetjes..
donderdag 9 februari 2012 22:48
En, dit bedoel ik dus. Jij bepaalt wat kinderachtig voor hem is. Dat, is dus het hele probleem...lekker, gevoel geef je je kind zo mee. En dan nog vergelijken ook met je broer Je staat niet open voor adviezen die niet in je straatje passen. Wat wil je nou eigenlijk, je zoon helpen...of zorgen dat ie in jouw plaatje past van hoe een kind moet zijn? Sorry dat ik zo fel ben, maar kan hier echt.niet tegen. Het is je broer niet maar je kind!
donderdag 9 februari 2012 22:52
Je moet zijn behoefte voorop stellen, niet die van jou. Als hij zo'n steen wel wat vindt...Ik probeer je in te laten zien dat daar mede de schoen wringt. Ga hem nou eerst eens accepteren zoals.hij is. Misschien zit ik er helemaal naast, maar zo komt het wat over. Kom hem tegemoet, tot een bepaalde grens...
vrijdag 10 februari 2012 00:52
Misschien zit je er inderdaad wel faliekant naast botervlieg_80. En als dat zo is loop je een moeder die zich erg veel zorgen maakt genadeloos te beschuldigen van van alles. Soms is het echt de toon die de muziek maakt. Ik lees echt een moeder die het beste wil en daar wegen voor zoekt. Ik denk niet dat jouw harde toon daar veel aan mee helpt. Soms vang je meer vliegen met stroop. Ook al zijn je bedoelingen nog zo goed.
Bazinga!
