MMM en fulltime baan

Eerlijk duurt het langst.

Denk je dat je een smoes zo lang vol kan houden? Ik zou me ellendig voelen als ik moest liegen.

Maak je het jezelf niet alleen maar moeilijker als je gaat liegen daarover? Dat veroorzaakt volgens mij ook weer stress omdat je toch iets verborgen houdt. Hoe wil je die bezoeken dan verklaren?

Ik heb op het werk ook zo'n collega gehad die niets wilde vertellen. Regelmatig kwam ze niet, of moesten er afspraken verzet worden 'omdat er wat tussen was gekomen'. Dat wekte heel veel ergernis bij de andere collega's. Ze had beter open kaart kunnen spelen en zeggen 'ik ben daar en daar mee bezig (maar wil het er niet iedere keer over hebben) ofzo. Nu leek het dat ze om ieder wissewasje afbelde en er met de pet naar gooide, terwijl er bij openheid meer begrip voor haar regelmatige afwezigheid was geweest.

Haar leidinggevende wist er overigens wel van, maar die voelde zich ook een beetje lullig als er bij haar geklaagd/gevraagd werd waarom er nu wéér moeizaam gemaakte afspraken afgezegd moesten worden voor/door collega X. Ze mocht er immers niets over zeggen.

Ik zou toch gewoon open kaart spelen.

Ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij. Ik heb mijn leidinggevende en directe collega's geïnformeerd dat ik regelmatig er "even" tussenuit zou knijpen, omdat wij bezig waren met de behandelingen. Ik vind dat mijn werkomgeving er heel goed mee om is gegaan. Ook waren er periodes dat ik totaal niet goed in mijn vel zat. Ik hoefde dan niets uit te leggen en was er begrip. Wanneer je werkgever je erop beoordeelt, vind ik dit iets zeggen over hem/haar. Overigens ben ik tijdens de behandelingen regelmatig dagelijks langer door blijven werken, omdat ik vind dat het van twee kanten komt. Ik zou dus doorgaan met de behandelingen. Heel veel succes ermee !

Ik zou zeker niet stoppen met de behandelingen. Stel dat je na een jaar toch geen vaste baan hebt, wat dan? Dan is het toch verschrikkelijk zonde dat je bent gestopt. Ga ervoor.... en je collega's zullen alleen maar respect hebben voor het feit dat je het heb gedeeld. En als je werkgever je er op afrekent dan moet je je ook afvragen of jij daar wel wilt blijven werken.

Ook ik heb in een dergelijke stiuatie gezeten (en zit nog steeds). En net als Lentezon, open kaart gespeeld (en nog steeds). Mijn ervaring is dat er positief op gereageerd wordt en er begrip voor is. Meer dan als je niets vertelt en geregeld weg bent zonder uitleg. Dat geeft irritatie, zoals boven al verteld door himalaya.

Ik heb het verteld, met de medeling er niet zo veel over te willen praten op mijn werk. Mensen vragen er dan niet naar tenzij ik erover begin. Dit werk voor mij goed zo. Zo is werk ook een afleiding en hoef ik daar niet (zo vaak) erover te praten.

De ziekenhuisbezoeken zijn mij heel erg meegevallen bij IVF. Voor ons was dat 'maar' 4 keer tijdens de behandeling. Dit zou je inderdaad wat kunnen compenseren door over te werken of in ieder geval te zorgen dat je collega's niet heel erg veel werk erbij krijgen. Ook met de bijwerkingen vond ik het meevallen. Natuurlijk voel je wat en merk je wat en heb je een spanning bij je, maar ik kan vrij goed de knop omzetten op mijn werk. Ook omdat ik er op mijn werk nauwelijks over praat.

De spuitjes kun je 's avonds zetten, dat hoeft niet onder werktijd. Na de punctie moet je (tenminste in Nijmegen, denk overal wel?) 3x per dag balletjes met hormonen inbrengen. Dit moet je dan dus wel een keer op je werk doen. Maar dat kan gewoon op het toilet, hoeft niemand wat van te merken.



Sterkte met het traject en hopelijk hebben jullie een positief traject!!

Snap dat je het een lastige sitiuatie vindt, maar ik zou ook eerlijk zijn.



Zelf heb ik anderhalf jaar in het ziekenhuis gelopen en toen ik begon met icsi werkte ik ook maar net bij mijn werkgever (op uitzendbasis). Ik heb het eerlijk verteld en ben daar heel erg blij mee. Ik kreeg alle medewerking en steun en dat heeft in die periode heel veel rust gegeven. Nu ben ik ook wel gezegend met een hele fijne werkgever (ik kreeg niet alleen een jaarcontract met meer uren in die periode, maar zelfs loonsverhoging) maar doordat ik open kaart kon spelen, kon en kan ik me ook voor 110% inzetten op de momenten dat ik wel aan het werk was.



Nu moet ik wel zeggen dat ik een redelijk zelfstandige functie heb en andere collega's zijn niet heel erg afhankelijk van mij. Dat maakte het makkelijker om op onmogelijke tijden naar het ziekenhuis te gaan.



Wel heb ik alle ziekenhuisbehandelingen en andere afspraken (huisarts, psych en acupunctuur) in mijn eigen tijd gedaan. Ik werkte 32 uur maar wel 5 dagen, want die 8 uur waren zo op door die afspraken. In de behandelweken werkte ik soms iets minder, maar dat haalde ik in de wachtweken weer in.

Als je 40 uur werkt is dat lastiger en zou het voor beide partijen prettiger zijn om hier duidelijke afspraken over te maken, lijkt me.

Ik denk dat smoezen snel op raken als je 3 keer per week twee uur moet missen, of een punctie hebt op de dag dat jij een belangrijke meeting hebt, bijvoorbeeld.



En tuurlijk zitten er risico's aan, maar met een beetje meedenkende baas, kom je al een heel eind. In het allergunstige geval (en dat hoop ik voor je) hoef je maar 1 behandeling te doen en kost het 1 of 2 maanden van ziekenhuisbezoekjes. Als alles gaat zoals het hoort, hoeven dit er niet eens zoveel te zijn (aantal echo's, punctie en terugplaatsing).



Je krijgt het zwaar zat waarschijnlijk, gun jezelf de ruimte om op je werk in ieder geval jezelf te kunnen zijn.

Als het je meer rust geeft, zou je kunnen wachten tot na je proeftijd, zodat je werkgever in ieder geval objectief naar je kijkt. Maar je kan zelf het beste inschatten of je dat nodig lijkt, denk ik. Als je werkgever slim is, begrijpt hij dat als hij jou ruimte geeft, jij je optimaal kan inzetten voor het bedrijf. Zo heb ik het iig wel ervaren.



Succes met je beslissing en de behandelingen.

Wat ik ook nog wilde zeggen:

Het traject is al zwaar genoeg, als ik daarbij ook nog telkens smoezen en excuses zou moeten verzinnen, zou het voor mij alleen maar zwaarder worden. Dat kost je enorm veel energie. Je bent telkens aan het nadenken wat je de volgende keer voor excuus moet bendeken. En wat had je ook al weer de vorige keer verteld... enz.. Die energie gebruik ik liever voor onszelf en ons traject...

Hoi, ik zit ook in deze situatie. Ik ben van werkgever veranderd op het moment dat we de IVF molen in gingen. Ik heb gewacht met het vertellen toen ik zeker wist wanneer we zouden beginnen. En dat was maar goed ook want alles bij elkaar duurde het nog wel een half jaar voordat de startdatum bekend was. Ik heb het toen mijn leidinggevende, mijn coordinator (degene die verantwoordelijk is voor de werkverdeling bij ons) en mijn meest directe collega (die misschien soms afspraken moest overnemen) verteld. Allemaal reageerden ze heel goed, terwijl ik mijn leidinggevende normaal gesproken best afstandelijk en zakelijk vindt. Bij mij bleek ook dat ik helemaal niet zo vaak naar het ziekenhuis hoefde als ik had verwacht, de echo-afspraken waren allemaal rond 8 uur 's ochtends en dan was ik nog om 9 uur op mijn werk, en ik heb misschien maar 1 of 2 keer onder het mom van tandarts of huisarts 's ochtends een uurtje moeten verzuimen (die uren haalde ik overigens 's avonds weer in). De punctiedag heb ik vrijgenomen (twee dagen van tevoren). Uiteindelijk is het bij mij goed misgegaan bij de eerste poging. Ik kreeg overstimulatie waardoor ik in het ziekenhuis belandde en ik werd wel zwanger maar na 7 weken bleek het hartje niet te kloppen waardoor de miskraam werd opgewekt met medicatie. Hierdoor ben ik weken uit de running geweest (ik ga maandag weer beginnen). Na de ziekenhuisopname en voor het opwekken van de miskraam ben ik naar kantoor gegaan en heb ál mijn collega's verteld wat er aan de hand wad. Ik was daar erg gespannen voor, ik zadelde ze op met veel meer werk door mijn afwezigheid en er waren ook al zoveel collega's op vakantie dus de druk werd nóg hoger. Maar ja, ik zat nu in zo'n rare situatie dat ik vond dat mijn collega's het recht hadden om te weten wat er aan de hand was (hoewel mijn leidinggevende zei ik medisch helemaal niets hoefde te verantwoorden tegenover mijn collega's). Maar wat bleek? Iedereen was enorm met me begaan, ze vonden het verschrikkelijk voor ons, en begrepen heel goed waarom ik er niet was. Mijn leidinggevende zegt nu nog steeds dat ze het niet nodig vindt dat ik maandag alweer kom, echt heel lief. En ik heb een kaart gekregen van de afdeling met allemaal lieve tekstjes (en een mooie bos bloemen). Mij zijn de reacties oprecht enorm meegevallen. Maar het rare is, als je het omdraait (jij zou niet in zo'n situatie zitten maar je werkneemster of je collega) dan zou je ook meeleven en/of proberen een goede oplossing te zoeken toch?



Nou ja, zoals ook al uit de andere verhalen blijkt, is het meestal je eigen werkethiek die je in de weg zit, de meeste werkgevers zijn begripvol. Probeer wel goede afspraken te maken over het inhalen van uren of het nemen van onbetaald verlof, daarmee laat je ook je eigen welwillendheid zien. En ga eerst met je leidinggevende om de tafel en vraag aan hem/haar wat zijn/haar voorstel is met betrekking tot het al dan niet informeren van collega's en zo. Zo hou je het gesprek open en prettig (tenminste, zo heb ik het ervaren).



Succes!

Je leidinggevende inlichten en er niet omheen draaien.



Succes met de behandelingen.

.