moeder verpest vriendschap

Ja, meegemaakt, al vele keren.

Ik bemoei me niet meer met de vriendschappen van de kinderen.

Wel tegenover de kinderen maar niet met de ouders.

Meestal krijgen de ouders ruzie terwijl de kinderen allang weer lief samen spelen.

Pfff, heel vervelend, ouders die hun kinderen perfect vinden. Ja, je doet er even niets aan. Vooral je dochter supporten en kijken hoe het afloopt. Het zou zonde zijn als dit door de ouders wordt beslist.

Ah....je hebt de "mijn kind doet dat niet" soort ouders getroffen. Helaas een niet al te zeldzaam soort, ik ken er meerdere van....



Maar denk je zelf ook niet een beetje zo? Want wie weet wat jouw dochter weer allemaal uitspookt in die vriendschap wat eigenlijk niet zo lief is? Je hoort per slot van rekening maar 1 kant...



Zo heb ik wel eens meegemaakt dat Midi volkomen overstuur thuis kwam omdat ze een preek had gehad van de stiefvader van haar vriendinnetje. Midi zou haar zogenaamd opstoken en dwingen om snoepjes te vragen. Hmmmz... Nou komt dat vriendinnetje wel eens hier en ik zie toch een heel ander soort patroon, waarbij vriendinnetje minder fraai uit de bus komt dan stiefvader wil geloven. Niet dat je hem dat aan zijn verstand gepeuterd krijgt. Ik heb het maar opgelost door er voor te zorgen dat meneer het nooit meer in zijn hoofd haalt om mijn Midi overstuur te maken.



Midi zal heus niet altijd lief zijn, en vriendinnetje ook niet. Maar ouders hebben nogal de neiging om alleen de foutjes van het andere kind te zien.

Wat had je gewild dat de ouders hadden gedaan? Ws dat ze eens met hun dochter gingen praten en uitleggen dat het niet aardig is om haar vriendinnetje te verbieden met anderen te spelen. Maar ik denk niet dat het veel had uitgehaald .(Het kan ook nooit kwaad natuurlijk en had een veel normaler reactie geweest). Toch denk ik dat het in deze situatie het belangrijkst is dat jouw dochter voor zichzelf leert op te komen. Maar daar ben je al mee bezig zeg je. Je zegt zelf dat de meisjes leren van dit soort akkefietjes en het alweer bijna vergeten waren. Dus had je het beter met rust kunnen laten. Je zegt dat het vriendinnetje heel bezig is, maar het kan ook zo zijn dat ze bang is je dochtertje als vriendin te verliezen en haar daarom "verbiedt" met anderen te spelen.

quote:mamaleeuw schreef op 06 juli 2009 @ 23:22:

Graag advies! (Ik kom hier vaker, maar dan onder een andere naam. Maar er wordt zo veel geroddeld om ons heen, dat ik dit nu liever nóg anoniemer doe...) Dank alvast!



Het beste vriendinnetje van mijn dochter is soms wat bazig en bepaalt graag met wie dochter al dan niet 'mag' spelen. Dochter is wat onzeker en wil niemand kwetsen en gaat daar dus vaak in mee, tegen haar gevoel in. Probeer ik met haar aan te werken. Na een aantal opmerkingen dat G haar weer had verboden met een ander te spelen omdat ze anders haar vriendin niet meer zou zijn, besloot ik ouders in te lichten en die zijn nu helemaal geflipt! Waarschijnlijk de schok dat hun prinses niet perfect is, maar hun reactie begint nu tussen de vriendschap van onze meisjes in te staan. Volkomen onzinnig en onterecht, en de meisjes zelf leren juist van dit soort akkefietjes en waren het al bijna weer vergeten. Maar nu wil G's moeder opeens liever niet meer dat dochter met haar speelt oid om haar dochter the beschermen... ?? Hoe ga ik hiermee om zonder tussen meisjes in te staan? Heb al aantal x met ouders gesproken, maar kom niet ver. G is perfect, wij niet... G heeft overbezorgde softe ouders die ze handig bespeelt. Vind het zo zielig! Dochter mist haar vriendinnetje! Heeft een van jullie zoiets wel eens meegemaakt?Niet mee bemoeien! Doe ik ook niet, de ene keer hebben ze "ruzie" met elkaar, en het volgende moment zitten ze weer lief te spelen. Zo gaat dat nu eenmaal met kinderen. Ik zelf zou nooit hierom naar de andere ouder stappen, omdat ik weet dat het zich vanzelf oplost. Je moet maar zo denken: Degene zonder fouten moet nog geboren worden!

Eerlijk gezegd vat ik niet dat je überhaupt naar die ouders bent gegaan. Jouw dochter heeft een probleem omdat ze over zich heen laat lopen, dan moet jij (zoals je zelf al zegt) met háár daar aan werken. Kinderen voelen het feilloos aan wie de zwakste is in deze, ik denk dat als je dochter weerbaarder wordt, het probleem vanzelf verdwijnt.



Wat neem je vriendinnetje kwalijk? Dat ze verbiedt aan je dochter met andere kinderen te spelen kan je hoogstens zien als onzekerheid bij vriendinnetje. Ik zie niet in wat je had willen bereiken bij de ouders. Vriendinnetje doet niet iets wat kinderen vreemd is ofzo. Ik zie het probleem niet zo, gewoon je dochter trainen een "ik doe lekker zelf wat ik wil" houding aan te nemen.

Mijn dochter heeft ook zo een vriendinnetje die steeds dreigt de vriendschap te verbreken als mijn dochter niet doet wat zij wil. Mijn dochter is er vaak in meegegaan, en deed vaak wat ze zei, en kwam bij mij huilen. Ik heb duizend keer gezegd dat ze wat harder moet worden, en gewoon moet zeggen dat als zij zo doet je haar vriendin niet eens meer wilt zijn.



Keer op keer ben ik met mijn dochter blijven praten,tot vervelends aan toe. En het heeft eindelijk zijn vruchten afgeworpen!! Het viel mij zelf al op, en haar juf bevestigde het. Ze bijt meer van dr af, en trekt dr eigen plan. Speelt met wie zij wil, en ook nog steeds met het bazige meisje. Die ik trouwens nooit heb aangesproken, en haar ouders ook niet.

Laat die moeder gewoon even boos zijn. Over een maand is het vergeten en als de kinderen willen zullen ze we met elkaar spelen. Zeker na de vakantie weer.

Ik weet niet of het zo belachelijk is. Die moeder denkt nu waarschijnlijk dat jij om elk akkefietje komt zeiken, dat je bij elke scheet de ouders aanspreekt op hun gebrekkige opvoeding...



Probeer het je voor te stellen, hoe had jij gereageerd als de ouders jou er op aan hadden gesproken dat jouw kind een beetje een watje is en dat je er wat aan moet doen?

quote:mamaleeuw schreef op 06 juli 2009 @ 23:22:

Graag advies! (Ik kom hier vaker, maar dan onder een andere naam. Maar er wordt zo veel geroddeld om ons heen, dat ik dit nu liever nóg anoniemer doe...) Dank alvast!



Het beste vriendinnetje van mijn dochter is soms wat bazig en bepaalt graag met wie dochter al dan niet 'mag' spelen. Dochter is wat onzeker en wil niemand kwetsen en gaat daar dus vaak in mee, tegen haar gevoel in. Probeer ik met haar aan te werken. Na een aantal opmerkingen dat G haar weer had verboden met een ander te spelen omdat ze anders haar vriendin niet meer zou zijn, besloot ik ouders in te lichten en die zijn nu helemaal geflipt! Waarschijnlijk de schok dat hun prinses niet perfect is, maar hun reactie begint nu tussen de vriendschap van onze meisjes in te staan. Volkomen onzinnig en onterecht, en de meisjes zelf leren juist van dit soort akkefietjes en waren het al bijna weer vergeten. Maar nu wil G's moeder opeens liever niet meer dat dochter met haar speelt oid om haar dochter the beschermen... ?? Hoe ga ik hiermee om zonder tussen meisjes in te staan? Heb al aantal x met ouders gesproken, maar kom niet ver. G is perfect, wij niet... G heeft overbezorgde softe ouders die ze handig bespeelt. Vind het zo zielig! Dochter mist haar vriendinnetje! Heeft een van jullie zoiets wel eens meegemaakt?Waarom ben jij je er dan mee gaan bemoeien door naar die ouders te gaan?

Gewoon laten rusten; vriendinnetje is zo te lezen bijdehand genoeg en die laat zich uiteindelijk ook niet door haar moeder vertellen met wie ze mag spelen en met wie niet.



Opvoeden is ook vaak: laten gaan. Kinderen leren het meest door zelf te ontdekken. Wel blijven praten met (en luisteren naar) je dochter natuurlijk.

Ik snap je wel hoor.. sorry dat ik het zeg maar soms zie ik wel eens een kind spelen in de speeltuin..



denk aan buitensluiten door dingen te zeggen als wij willen jou niet in de club he kindjenr2?? Kindnr2 wordt onzeker want als stoker iemand anders uit de club zet dan moet kindn2 maar gewoon niks zeggen daarvan anders ligt ze er zelf uit.



Zulke kinderen heb je er tussen.



Waarschijnlijk in jou geval vind vriendinnetje jou kind gewoon erg leuk en is misschien bang haar kwijt te raken (onzeker) en zegt daarom dat soort dingen.



Jammer dat die ouders zo snel op hun tenen zijn getrapt, maar je had het ook anders kunnen brengen. Bijvoorbeeld dat de meiden gek op elkaar zijn maar dat je ziet ze beiden soms wat onzeker zijn qua vriendschappen. Vriendinnetje heeft haar het liefst voor zich alleen.



Dan zeg je niet zo snel dingen als ''bazig zijn'' etc misschien staan de ouders er dan meer voor open? En sommige ook niet hoor die kijken het liefst met een roze bril...

Het klinkt alsof jouw dochtertje deze ervaring best kan gebruiken om zich wat assertieve te ontwikkelen. Wees blij dat het op deze leeftijd gebeurt, en niet pas als ze 20 is



Heb zelf een moeder gehad die uit bestwil vaak ging proberen "mogelijke" conflicten op te lossen, en dat was vreselijk. Had op de middelbare school een cabaretkaartje over en vroeg op het laatste moment een meisje waarmee ik samen naar school reisde (plus mijn beste vriendin die sowieso mee ging). Toen mijn moeder ons naar de voorstelling reed, vroeg ik of dat meisje het geld voor het kaartje bij zich had. Dat had ze niet: dan later dus...



Mijn moeder haalde zich van alles in haar hoofd dat dat meisje niet wist dat ze moest betalen. Ze ging zelfs met de vader van het meisje bellen (die nergens van op de hoogte was). Op de terugweg zei mijn moeder tegen dat meisje dat ze niet hoefde te betalen... Daarna kreeg ik thuis te horen dat ik het kaartje van dat meisje maar zelf moest betalen. God wat had ik vanaf dat moment een hekel aan die griet. Lekker sussend dus van mij moeder (not!)! Kan me er nu nog kwaad over maken dat mijn moeder me niet mijn eigen fouten liet maken: ook ruzie hoort bij je ontwikkeling.

Mamaleeuw, ik ben ook nog niet zo ervaren op het vriendjes en ouders-van-vriendjes terrein, maar ik weet wel dat ook maar íets zeggen over het kind van een ander héél erg gevoelig ligt.

Inderdaad schijnen veel ouders niet te willen zien dat hun kind ook minpuntjes heeft. De juf van mijn oudste benoemt altijd dat ze zo blij is dat ik de lastige kanten van mijn zoontje gewoon bespreek en niet ontken, ze maakt dat meestal anders mee.

Ik begrijp niet zo goed waarom eigenlijk.

Wat ik wel zelf eens meegemaakt heb, is dat het heel verwijtend aankomt wanneer iemand ongevraagd kritiek heeft of raad geeft inzake je kind en/of je opvoeding.

Een forumvriendin heeft na afloop van een meeting eens een lang bericht gestuurd aan mij waarin ze aangaf wat mijn zoon in haar ogen bij die meeting zoal (verkeerd) gedaan had en wat ik daar volgens haar aan zou kunnen doen. Buiten dat ik het niet helemaal met haar eens was, voelde het heel erg naar dat ze dat schreef. Ik heb er lang over nagedacht waarom ik dat zo naar vond, en volgens mij was het dus omdat het ongevraagd advies (en in mijn ogen ook verwijt) was.

Ik vind niet dat ik geen kritiek op mijn kinderen kan hebben, maar de manier waarop luistert heel nauw, geloof ik.



Ik zou denk ik ook schrikken als een ouder mij zou bellen over een conflict met een vriendje. Dat zou ik niet zo snel verwachten. Het zou in mijn ogen wel om iets heel ernstigs moeten gaan, voor ik zelf een andere ouder zou aanspreken. Ik vind dat kinderen die dingen toch vooral onderling moeten regelen, al begrijp ik ook weer dat je dat soms moeiljik vindt. Dat vind ik ook en ik moet vaak op mijn tong bijten om niet iets vervelends over sommige kinderen of hun ouders te zeggen terwijl mijn zoontjes dat zouden kunnen horen.

Mijn gevoel zegt in sommige gevallen heel wat anders dan mijn verstand en dat is vaak lastig.



Ik heb wel een keer de vader van een jongetje uit de klas van mijn oudste - met wie ik soms korte berichtjes op Hyves uitwissel - via Hyves gemeld dat ik gezien had dat zijn zoontje het mijne schopte in de klas, en niet één keer maar een keer of acht, tien achter elkaar terwijl hij hem ook nog achtervolgde. De juf greep daar toen ook fel op in. Een hele tijd later is mijn zoontje eens heel verdrietig geweest en uiteindelijk vertelde hij dat J. hem weer geschopt had. Dat heb ik die vader - die ook van vroeger ken - weer via Hyves gemeld en ook dat ik het er met de juf over zou hebben. Hij is toen de volgende ochtend ook wat eerder naar school gekomen en we hebben het er met z'n drieën over gehad (hij, ik en juf). Dat vond ik een ernstig geval, dat schoppen.



Sorry, ik wil het niet te lang maken.

Wat ik in het geval van het vriendinnetje van jouw dochter denk ik zou doen, is steeds met je dochter bespreken wat het gedrag van dat vriendinnetje met háár doet, en haar duidelijk maken dat ze de keuze heeft daar niet in mee te gaan. Dat mensen die je voor keuzes zetten zoals dat vriendinnetje doet, eigenlijk misschien niet zulke leuke vrienden zijn. Haar altijd benadrukken dat haar geluk niet van dat meisje afhangt, ook al denkt ze misschien soms van wel. Dat ze misschien eens zou kunnen proberen níet haar zin te doen, maar haar eigen weg te gaan. Misschien komt het de vriendschap juist ten goede. Proberen en ervaren.

Anyway, het blijven lastige dingen, maar ouders inschakelen: alleen als het voor je gevoel écht niet anders kan.

xx lisa.

Ik vind het eigenlijk wel fijn om het te horen als mijn dochter dingen uithaalt die niet ok zijn. Zo krijg ik toch een wat vollediger beeld zeg maar. Zij heeft ook zo'n 'beste' vriendinnetje dat bij het minste of geringste dreigt dat als mijn dochter niet mee doet, ze niet meer haar vriendin wil zijn. Dus ik was juist heel erg bezig om mijn dochter meer zelfvertrouwen te geven en een beetje te helpen wat je in dat soort situaties kan doen, hoor ik een paar dagen later van een andere moeder dat mijn dochter bij haar dochter iets net zo 'ergs' had geflikt (ze hadden ruzie en toen zei mijn dochter tegen hun wederzijdse vriendinnetjes dat ze niet meer met dat vriendinnetje mochten praten)! Die moeder had dat verder niet verwijtend gebracht, maar haar dochter ging wel al een paar dagen huilend naar school. Ik was echt laaiend en heb even een heel goed gesprek met dochterlief gevoerd en dat heeft erg geholpen. Ze moet volgens mij ook gewoon nog leren dat andere kinderen net zulke gevoelens hebben als zij. Ik had het echt niet achter d'r gezocht dus was blij dat ik erop werd gewezen. Denk inderdaad wel dat de 'manier waarop' een verschil maakt van dag en nacht. Zou het aanvoelen als een verwijt richting mij, dan zou ik het moeilijk trekken denk ik. Maar zo was ik er eigenlijk alleen maar blij mee, ook omdat die moeder natuurlijk óók buikpijn had doordat ze haar dochter zo verdrietig zag.