Kinderen
alle pijlers
Moeders (vaders), blaas hier schaamteloos stoom af!
maandag 11 juni 2007 om 10:30
heej Hallo,
Ik ben geen moeder noch vader, maar een dochter van, ja een moed En een vader. Wellicht kunnen mensen zich herkennen in mij, of ik in hen. Stoom afblazen omwille van je ouders. Ze doen vaak dingen, waarvan je denkt: "waarom doen ze dit?" Waarom behandelen ze mij, een 19 jarige, als een kind van 3? Waarom kunnen ze nooit eens gewoon doen, in de zin van communiceren op een vriendelijke manier? Ik studeer, ik werk, doe thuis veel dingen, maar om de een of andere reden is het nooit goed.
Waarderen jullie als ouders de dingen die jullie kinderen voor jullie doen? dit is geen aanval, alleen een poging om (mijn) ouders te leren begrijpen.
Gr. Muisje
Ik ben geen moeder noch vader, maar een dochter van, ja een moed En een vader. Wellicht kunnen mensen zich herkennen in mij, of ik in hen. Stoom afblazen omwille van je ouders. Ze doen vaak dingen, waarvan je denkt: "waarom doen ze dit?" Waarom behandelen ze mij, een 19 jarige, als een kind van 3? Waarom kunnen ze nooit eens gewoon doen, in de zin van communiceren op een vriendelijke manier? Ik studeer, ik werk, doe thuis veel dingen, maar om de een of andere reden is het nooit goed.
Waarderen jullie als ouders de dingen die jullie kinderen voor jullie doen? dit is geen aanval, alleen een poging om (mijn) ouders te leren begrijpen.
Gr. Muisje
maandag 11 juni 2007 om 17:51
Wat heerlijk!!!!!!!!
Ik dacht dat ik de enige was die mijn kind af en toe wel kan wurgen!
Maar zou ik dan toch normaal zijn?
Ik ben mama van een dochter van bijna 6 die vindt dat wij nu wel eens rekening met haar mogen houden.
Als je vraagt of zem wat voor je wil pakken hoor ik, zeg moet ik alles doen hier in huis? ( Van wie zou ze dat gehoord hebben?)
Gisteren een toppunt!
Zus verveeld zich, heb niks om mee te spelen...
Haar kamer lijkt wel een opslagloods van Bart Smit maarja.
Wij naar de de binnen speeltuin, zo'n kidsplayground fantastische uitvinding!
Zij samen met een vriendinnetje urenlang aan het ravotten, kwam alleen terug als ze dorst of homger had.
Na een uur of 4 was ik dat harde stoeltje wel een beetje zat aan het worden dus toen sprak ik de vreselijke woorden...We gaan naar huis...
En toen begon het gelazer..
Niet komen, dus ik til ik haar op en ze begint als een klein speenvarkentje te gillen dat ik haar los moet laten en dat ze zelf wel kan lopen, en dat ze nooit iets mag en dat ik dit en dat ik dat.
Ik sta met een spartelend kind in mijn handen.
Andere ouders kijken je dan zo aan van, goh dat doet die vn mij nou nooit!
Ik had haar uiteindelijk bij de uitgang gekregen en daar ging de keel nog even open om er nog een paar octaven uit te krijsen, en toen heb ik maar even een corrigerende tik op de billen uitgedeeld...Mag volgens de boeken niet maar het helpt wel...En lucht nog op ook!
Afijn thuis aangekomen kon ze meteen door naar haar kamer waar ze ruim een uur later sniffend uitkwam om sorry te zeggen.
maar die speeltuin zit er voorlopig niet meer in.......
Verwend nest.......
hehehe dat lucht op!
Ik dacht dat ik de enige was die mijn kind af en toe wel kan wurgen!
Maar zou ik dan toch normaal zijn?
Ik ben mama van een dochter van bijna 6 die vindt dat wij nu wel eens rekening met haar mogen houden.
Als je vraagt of zem wat voor je wil pakken hoor ik, zeg moet ik alles doen hier in huis? ( Van wie zou ze dat gehoord hebben?)
Gisteren een toppunt!
Zus verveeld zich, heb niks om mee te spelen...
Haar kamer lijkt wel een opslagloods van Bart Smit maarja.
Wij naar de de binnen speeltuin, zo'n kidsplayground fantastische uitvinding!
Zij samen met een vriendinnetje urenlang aan het ravotten, kwam alleen terug als ze dorst of homger had.
Na een uur of 4 was ik dat harde stoeltje wel een beetje zat aan het worden dus toen sprak ik de vreselijke woorden...We gaan naar huis...
En toen begon het gelazer..
Niet komen, dus ik til ik haar op en ze begint als een klein speenvarkentje te gillen dat ik haar los moet laten en dat ze zelf wel kan lopen, en dat ze nooit iets mag en dat ik dit en dat ik dat.
Ik sta met een spartelend kind in mijn handen.
Andere ouders kijken je dan zo aan van, goh dat doet die vn mij nou nooit!
Ik had haar uiteindelijk bij de uitgang gekregen en daar ging de keel nog even open om er nog een paar octaven uit te krijsen, en toen heb ik maar even een corrigerende tik op de billen uitgedeeld...Mag volgens de boeken niet maar het helpt wel...En lucht nog op ook!
Afijn thuis aangekomen kon ze meteen door naar haar kamer waar ze ruim een uur later sniffend uitkwam om sorry te zeggen.
maar die speeltuin zit er voorlopig niet meer in.......
Verwend nest.......
hehehe dat lucht op!
woensdag 13 juni 2007 om 04:47
quote:
heej Hallo,
Ik ben geen moeder noch vader, maar een dochter van, ja een moed En een vader. Wellicht kunnen mensen zich herkennen in mij, of ik in hen. Stoom afblazen omwille van je ouders. Ze doen vaak dingen, waarvan je denkt: "waarom doen ze dit?" Waarom behandelen ze mij, een 19 jarige, als een kind van 3? Waarom kunnen ze nooit eens gewoon doen, in de zin van communiceren op een vriendelijke manier? Ik studeer, ik werk, doe thuis veel dingen, maar om de een of andere reden is het nooit goed.
Waarderen jullie als ouders de dingen die jullie kinderen voor jullie doen? dit is geen aanval, alleen een poging om (mijn) ouders te leren begrijpen.
Gr. Muisje
Ben je hun oudste? Dat was namelijk mijn probleem vroeger.
Ik moest de weg banen en met mij maakten ze alles voor de eerste keer mee en ik was ook nog een meisje. Die kunnen zich minder goed redden blijkbaar in de opinie van sommige ouders. Ik vond ze ook vaak erg onvriendelijk en communiceren? Ik kreeg opdrachten en moest me schikken naar hun regels. Er was geen sprake van overleg. Als puber of jongvolwassene word je daar erg recalcitrant van. Begrijpelijk. Je wilt behandeld worden naar je leeftijd en je wilt ook iets te zeggen hebben over wat je wel of niet mag. Jij bent al 19 en dus voor de wet volwassen. Het wordt voor je ouders wel tijd dat ze dat in gaan zien en volgens mij doe jij het verder goed en mogen ze best wat meer waardering daarvoor tonen. Het kan namelijk ook heel anders. Je had ook de zelfkant van de maatschappij kunnen zoeken om maar een voorbeeld te geven.
Nu ik zelf ouder (moeder én leeftijd) ben, zie ik wel het belang van die waardering in. Als je die niet krijgt, voelt dat niet goed. Dat herinner ik me nog toen ikzelf nog kind/jongvolwassene was. Dat probeer ik mijn zoon en dochter wel mee te geven. Dat wat goed gaat óók opgemerkt wordt. Heel belangrijk.
Aan de andere kant maken ouders zich altijd zorgen. Dat hoort erbij. Misschien maken jouw ouders zich teveel zorgen of gaan ze eraan voorbij dat er ook aandacht nodig is voor de dingen die goed gaan.
Ga met ze in gesprek. Maak ze duidelijk hoe je het ziet, hoe je het voelt en wat je nodig hebt. Misschien stonden ze er niet bij stil dat het op jou zo over is gekomen.
heej Hallo,
Ik ben geen moeder noch vader, maar een dochter van, ja een moed En een vader. Wellicht kunnen mensen zich herkennen in mij, of ik in hen. Stoom afblazen omwille van je ouders. Ze doen vaak dingen, waarvan je denkt: "waarom doen ze dit?" Waarom behandelen ze mij, een 19 jarige, als een kind van 3? Waarom kunnen ze nooit eens gewoon doen, in de zin van communiceren op een vriendelijke manier? Ik studeer, ik werk, doe thuis veel dingen, maar om de een of andere reden is het nooit goed.
Waarderen jullie als ouders de dingen die jullie kinderen voor jullie doen? dit is geen aanval, alleen een poging om (mijn) ouders te leren begrijpen.
Gr. Muisje
Ben je hun oudste? Dat was namelijk mijn probleem vroeger.
Ik moest de weg banen en met mij maakten ze alles voor de eerste keer mee en ik was ook nog een meisje. Die kunnen zich minder goed redden blijkbaar in de opinie van sommige ouders. Ik vond ze ook vaak erg onvriendelijk en communiceren? Ik kreeg opdrachten en moest me schikken naar hun regels. Er was geen sprake van overleg. Als puber of jongvolwassene word je daar erg recalcitrant van. Begrijpelijk. Je wilt behandeld worden naar je leeftijd en je wilt ook iets te zeggen hebben over wat je wel of niet mag. Jij bent al 19 en dus voor de wet volwassen. Het wordt voor je ouders wel tijd dat ze dat in gaan zien en volgens mij doe jij het verder goed en mogen ze best wat meer waardering daarvoor tonen. Het kan namelijk ook heel anders. Je had ook de zelfkant van de maatschappij kunnen zoeken om maar een voorbeeld te geven.
Nu ik zelf ouder (moeder én leeftijd) ben, zie ik wel het belang van die waardering in. Als je die niet krijgt, voelt dat niet goed. Dat herinner ik me nog toen ikzelf nog kind/jongvolwassene was. Dat probeer ik mijn zoon en dochter wel mee te geven. Dat wat goed gaat óók opgemerkt wordt. Heel belangrijk.
Aan de andere kant maken ouders zich altijd zorgen. Dat hoort erbij. Misschien maken jouw ouders zich teveel zorgen of gaan ze eraan voorbij dat er ook aandacht nodig is voor de dingen die goed gaan.
Ga met ze in gesprek. Maak ze duidelijk hoe je het ziet, hoe je het voelt en wat je nodig hebt. Misschien stonden ze er niet bij stil dat het op jou zo over is gekomen.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 13 juni 2007 om 04:54
quote:
Haar kamer lijkt wel een opslagloods van Bart Smit maarja.
Wij naar de de binnen speeltuin, zo'n kidsplayground fantastische uitvinding!
Zij samen met een vriendinnetje urenlang aan het ravotten, kwam alleen terug als ze dorst of homger had.
Na een uur of 4 was ik dat harde stoeltje wel een beetje zat aan het worden dus toen sprak ik de vreselijke woorden...We gaan naar huis...
En toen begon het gelazer..
Niet komen, dus ik til ik haar op en ze begint als een klein speenvarkentje te gillen dat ik haar los moet laten en dat ze zelf wel kan lopen, en dat ze nooit iets mag en dat ik dit en dat ik dat.
Ik sta met een spartelend kind in mijn handen.
Andere ouders kijken je dan zo aan van, goh dat doet die vn mij nou nooit!
Ik had haar uiteindelijk bij de uitgang gekregen en daar ging de keel nog even open om er nog een paar octaven uit te krijsen, en toen heb ik maar even een corrigerende tik op de billen uitgedeeld...Mag volgens de boeken niet maar het helpt wel...En lucht nog op ook!
Afijn thuis aangekomen kon ze meteen door naar haar kamer waar ze ruim een uur later sniffend uitkwam om sorry te zeggen.
maar die speeltuin zit er voorlopig niet meer in.......
Verwend nest.......
hehehe dat lucht op!
Met zoveel speelgoed weet je soms ook niet meer waarmee je moet spelen. Er is teveel en ze heeft er ten alle tijde toegang toe.
Soms kan het helpen bepaalde dingen eens een tijdje op te bergen. Als ze het dan weer tot haar beschikking krijgt, is het net of het weer nieuw is. Handig als ze zich eens verveelt.
Mijn zoon heeft zichzelf eens verwond tijdens hij een driftbui toen hij doorkreeg dat de pret over was. Hij was een paar keer in zo'n draaimolen geweest op de kermis en tja, het houdt een keer op maar meneer was het daar absoluut niet mee eens. Hij snapte niet waarom hij niet meer mocht en werd zo boos dat hij pardoes van de verhoging viel. Dat was nog niet zo erg maar hij viel dus met zijn gezicht op een schroef van de buggy. Gat in zijn wang en dat werd meteen door naar het ziekenhuis voor een hechting. Hij was het snel vergeten. In de wachtkamer was hij alweer druk bezig over de stoelen te klimmen en te rennen.
Haar kamer lijkt wel een opslagloods van Bart Smit maarja.
Wij naar de de binnen speeltuin, zo'n kidsplayground fantastische uitvinding!
Zij samen met een vriendinnetje urenlang aan het ravotten, kwam alleen terug als ze dorst of homger had.
Na een uur of 4 was ik dat harde stoeltje wel een beetje zat aan het worden dus toen sprak ik de vreselijke woorden...We gaan naar huis...
En toen begon het gelazer..
Niet komen, dus ik til ik haar op en ze begint als een klein speenvarkentje te gillen dat ik haar los moet laten en dat ze zelf wel kan lopen, en dat ze nooit iets mag en dat ik dit en dat ik dat.
Ik sta met een spartelend kind in mijn handen.
Andere ouders kijken je dan zo aan van, goh dat doet die vn mij nou nooit!
Ik had haar uiteindelijk bij de uitgang gekregen en daar ging de keel nog even open om er nog een paar octaven uit te krijsen, en toen heb ik maar even een corrigerende tik op de billen uitgedeeld...Mag volgens de boeken niet maar het helpt wel...En lucht nog op ook!
Afijn thuis aangekomen kon ze meteen door naar haar kamer waar ze ruim een uur later sniffend uitkwam om sorry te zeggen.
maar die speeltuin zit er voorlopig niet meer in.......
Verwend nest.......
hehehe dat lucht op!
Met zoveel speelgoed weet je soms ook niet meer waarmee je moet spelen. Er is teveel en ze heeft er ten alle tijde toegang toe.
Soms kan het helpen bepaalde dingen eens een tijdje op te bergen. Als ze het dan weer tot haar beschikking krijgt, is het net of het weer nieuw is. Handig als ze zich eens verveelt.
Mijn zoon heeft zichzelf eens verwond tijdens hij een driftbui toen hij doorkreeg dat de pret over was. Hij was een paar keer in zo'n draaimolen geweest op de kermis en tja, het houdt een keer op maar meneer was het daar absoluut niet mee eens. Hij snapte niet waarom hij niet meer mocht en werd zo boos dat hij pardoes van de verhoging viel. Dat was nog niet zo erg maar hij viel dus met zijn gezicht op een schroef van de buggy. Gat in zijn wang en dat werd meteen door naar het ziekenhuis voor een hechting. Hij was het snel vergeten. In de wachtkamer was hij alweer druk bezig over de stoelen te klimmen en te rennen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 13 juni 2007 om 04:59
quote:
quote: shahla reageerde
quote: sokje reageerde
doen wij al maanden. Helpt niet. mevrouw eet niet. Krijst. hard.
zucht.
het mormel eet nog enigszins als het hollandse pot is. maar daar heb ik niet altijd zin in.
Mijn zoon riep ook vaak dat hij het niet lustte maar meestal zijn dat bepaalde ingrediënten in het niet-hollandse pot eten en dan zei ik dat hij maar om de 'vieze dingen' heen moest eten. Die mocht hij dan laten liggen.
Ik weet niet wat je tegen het krijsen kunt doen. Als je haar apart zet, zal ze ook niet eten maar je wilt wel rustig eten natuurlijk.
Misschien haar eerst alleen laten eten? Zolang ze krijst aan de avondmaaltijd mag ze niet met jullie mee-eten?
Echt niet zeker geen uitzonderingen gaan maken toe nou zeg. Gewoon aan tafel en zelf gaan eten en laat maar bleren, als je klaar bent met eten haar eten weghalen en jammer niet gegeten. Volgende keer kiezen ze wel eieren voor hun geld. Ga je van alles regelen dan weten die boefjes dat je van alles gaat do en voor ze en gaan ze elke andere situatie ook uitbuiten.
Nee, ben ik het niet mee eens. Ik wil rustig eten en daar hoort gillen, krijsen en de sfeer verpesten niet bij. Wel is het zaak om niet teveel aandacht aan het niet eten te besteden. Daar ben ik het wel mee eens. Dat hielp destijds bij mij ook beter en ging het heerschap uiteindelijk wel eten maar hij gilde of krijste ook niet tijdens het eten. Ik vind niet dat je dat maar moet tolereren. Zal lekker zijn. Dan laat je eigenlijk merken dat dat maar mag. Kun je ook nooit met ze in een restaurant eten want dan zal hij of zij ook gillen en krijsen. Dat mag immers toch?
quote: shahla reageerde
quote: sokje reageerde
doen wij al maanden. Helpt niet. mevrouw eet niet. Krijst. hard.
zucht.
het mormel eet nog enigszins als het hollandse pot is. maar daar heb ik niet altijd zin in.
Mijn zoon riep ook vaak dat hij het niet lustte maar meestal zijn dat bepaalde ingrediënten in het niet-hollandse pot eten en dan zei ik dat hij maar om de 'vieze dingen' heen moest eten. Die mocht hij dan laten liggen.
Ik weet niet wat je tegen het krijsen kunt doen. Als je haar apart zet, zal ze ook niet eten maar je wilt wel rustig eten natuurlijk.
Misschien haar eerst alleen laten eten? Zolang ze krijst aan de avondmaaltijd mag ze niet met jullie mee-eten?
Echt niet zeker geen uitzonderingen gaan maken toe nou zeg. Gewoon aan tafel en zelf gaan eten en laat maar bleren, als je klaar bent met eten haar eten weghalen en jammer niet gegeten. Volgende keer kiezen ze wel eieren voor hun geld. Ga je van alles regelen dan weten die boefjes dat je van alles gaat do en voor ze en gaan ze elke andere situatie ook uitbuiten.
Nee, ben ik het niet mee eens. Ik wil rustig eten en daar hoort gillen, krijsen en de sfeer verpesten niet bij. Wel is het zaak om niet teveel aandacht aan het niet eten te besteden. Daar ben ik het wel mee eens. Dat hielp destijds bij mij ook beter en ging het heerschap uiteindelijk wel eten maar hij gilde of krijste ook niet tijdens het eten. Ik vind niet dat je dat maar moet tolereren. Zal lekker zijn. Dan laat je eigenlijk merken dat dat maar mag. Kun je ook nooit met ze in een restaurant eten want dan zal hij of zij ook gillen en krijsen. Dat mag immers toch?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 13 juni 2007 om 13:29
Hoi Shahla
Thnx voor je reactie.
ER zit een heel verhaal achter, wat niet bij dit onderwerp past.
Ik ben enigskind. Mijn ouders zijn idd overbezorgd.
Praten draait nooit op iets uit, het wordt door mijn moeder altijd verdraait op de manier dat ik het fout doe deed en zal blijven doen. Nooit goed dus.
Ik vraag me wel vaker af of gewaardeerd wordt, wat ik allemaal doe. Want ik kan je zeggen. Menig medestudent vraagt zich af hoe ik het allemaal voor elkaar krijg om zoveel in 1 week te doen.
Wat ik dan ook graag wil weten, is of ouders waarderen wat hun kind(eren) voor hen doen. Hoe laten ze dit merken, of is dat heel moeilijk om dat te laten merken? En dit is geen aanval Alleen een punt wat ik graag zou willen weten.
Thnx voor je reactie.
ER zit een heel verhaal achter, wat niet bij dit onderwerp past.
Ik ben enigskind. Mijn ouders zijn idd overbezorgd.
Praten draait nooit op iets uit, het wordt door mijn moeder altijd verdraait op de manier dat ik het fout doe deed en zal blijven doen. Nooit goed dus.
Ik vraag me wel vaker af of gewaardeerd wordt, wat ik allemaal doe. Want ik kan je zeggen. Menig medestudent vraagt zich af hoe ik het allemaal voor elkaar krijg om zoveel in 1 week te doen.
Wat ik dan ook graag wil weten, is of ouders waarderen wat hun kind(eren) voor hen doen. Hoe laten ze dit merken, of is dat heel moeilijk om dat te laten merken? En dit is geen aanval Alleen een punt wat ik graag zou willen weten.
donderdag 14 juni 2007 om 03:44
quote:
Hoi Shahla
Thnx voor je reactie.
ER zit een heel verhaal achter, wat niet bij dit onderwerp past.
Ik ben enigskind. Mijn ouders zijn idd overbezorgd.
Praten draait nooit op iets uit, het wordt door mijn moeder altijd verdraait op de manier dat ik het fout doe deed en zal blijven doen. Nooit goed dus.
Ik vraag me wel vaker af of gewaardeerd wordt, wat ik allemaal doe. Want ik kan je zeggen. Menig medestudent vraagt zich af hoe ik het allemaal voor elkaar krijg om zoveel in 1 week te doen.
Wat ik dan ook graag wil weten, is of ouders waarderen wat hun kind(eren) voor hen doen. Hoe laten ze dit merken, of is dat heel moeilijk om dat te laten merken? En dit is geen aanval Alleen een punt wat ik graag zou willen weten.
Als praten niet helpt, kun je dat inderdaad beter achterwege laten. In die zin dat je niet meer probeert ze te overtuigen dat het allemaal oké is of probeert toch van ze te krijgen wat je wilt. Als zij niet veranderen, zul jij dat moeten doen en dan bedoel ik de houding die je aanneemt ten opzichte van hen. Ze voelen nu blijkbaar wel dat je vatbaar bent voor hun zorgen en kritiek. Zodra je laat zien dat je daar niet meer open voor staat omdat er geen reden is voor hen kritiek te hebben, zal het op een dag aanslaan. Soms moet je echt daar een beetje hard en overduidelijk in zijn. Is er kritiek, ga je niet verdedigen. Zeg alleen maar dat je niet zit te wachten op kritiek die nergens op gebaseerd is en dat je leeft zoals jij wilt leven en dat dat leven prima voor elkaar is. Kap dergelijke gesprekken zo snel mogelijk af want het doet alleen maar pijn als je enkel maar kritiek krijgt en geen waardering. Waardering kun je ook van andere mensen krijgen, je vrienden of andere familieleden.
Ik denk dat het van het karakter van een ouder afhangt of het moeilijk is waardering te geven en dat duidelijk te laten merken. Soms zijn mensen zich er niet bewust van dat ze het niet doen of te weinig en zouden ze het wel kunnen als iemand hen daar op wijst. En van anderen hoef je het niet te verwachten en kun je het beter niet meer proberen te krijgen.
Zelf laat ik het merken door het te zeggen. Dat ik het fijn vind dat hij een voldoende heeft gehaald of als ik heb gezien dat hij zijn best ergens voor heeft gedaan of als hij uit zichzelf iets heeft gedaan wat hij normaal niet snel doet. Het is observeren en er oog voor (willen) hebben.
Het kan ook door het geven van een knuffel of een schouderklopje of af en toe eens informeren naar de dingen waar je kind mee bezig is.
Hoi Shahla
Thnx voor je reactie.
ER zit een heel verhaal achter, wat niet bij dit onderwerp past.
Ik ben enigskind. Mijn ouders zijn idd overbezorgd.
Praten draait nooit op iets uit, het wordt door mijn moeder altijd verdraait op de manier dat ik het fout doe deed en zal blijven doen. Nooit goed dus.
Ik vraag me wel vaker af of gewaardeerd wordt, wat ik allemaal doe. Want ik kan je zeggen. Menig medestudent vraagt zich af hoe ik het allemaal voor elkaar krijg om zoveel in 1 week te doen.
Wat ik dan ook graag wil weten, is of ouders waarderen wat hun kind(eren) voor hen doen. Hoe laten ze dit merken, of is dat heel moeilijk om dat te laten merken? En dit is geen aanval Alleen een punt wat ik graag zou willen weten.
Als praten niet helpt, kun je dat inderdaad beter achterwege laten. In die zin dat je niet meer probeert ze te overtuigen dat het allemaal oké is of probeert toch van ze te krijgen wat je wilt. Als zij niet veranderen, zul jij dat moeten doen en dan bedoel ik de houding die je aanneemt ten opzichte van hen. Ze voelen nu blijkbaar wel dat je vatbaar bent voor hun zorgen en kritiek. Zodra je laat zien dat je daar niet meer open voor staat omdat er geen reden is voor hen kritiek te hebben, zal het op een dag aanslaan. Soms moet je echt daar een beetje hard en overduidelijk in zijn. Is er kritiek, ga je niet verdedigen. Zeg alleen maar dat je niet zit te wachten op kritiek die nergens op gebaseerd is en dat je leeft zoals jij wilt leven en dat dat leven prima voor elkaar is. Kap dergelijke gesprekken zo snel mogelijk af want het doet alleen maar pijn als je enkel maar kritiek krijgt en geen waardering. Waardering kun je ook van andere mensen krijgen, je vrienden of andere familieleden.
Ik denk dat het van het karakter van een ouder afhangt of het moeilijk is waardering te geven en dat duidelijk te laten merken. Soms zijn mensen zich er niet bewust van dat ze het niet doen of te weinig en zouden ze het wel kunnen als iemand hen daar op wijst. En van anderen hoef je het niet te verwachten en kun je het beter niet meer proberen te krijgen.
Zelf laat ik het merken door het te zeggen. Dat ik het fijn vind dat hij een voldoende heeft gehaald of als ik heb gezien dat hij zijn best ergens voor heeft gedaan of als hij uit zichzelf iets heeft gedaan wat hij normaal niet snel doet. Het is observeren en er oog voor (willen) hebben.
Het kan ook door het geven van een knuffel of een schouderklopje of af en toe eens informeren naar de dingen waar je kind mee bezig is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 14 juni 2007 om 15:22
Shahla, wederom heel erg bedankt voor je reactie.
Ik weet dat je helemaal gelijk hebt en dat ik me ook niet telkens moet laten raken door de opmerkingen of kritiek. Helaas gebeurd dat nog steeds te vaak. Ik werk hier ook hard aan. Ik denk dat je gelijk hebt dat het aan de karakter van mensen ligt, of ze waardering kunnen laten zien of niet.
Hopelijk ben ik op een dag zo ver dat ik gewoon zonder een schuldgevoel kan zeggen dat ze eens moeten ophouden met al die negatieve dingen. Nu lukt dat helaas nog (steeds) niet.
Ik ga het zeker proberen, en nogmaals bedankt!!!
Ik weet dat je helemaal gelijk hebt en dat ik me ook niet telkens moet laten raken door de opmerkingen of kritiek. Helaas gebeurd dat nog steeds te vaak. Ik werk hier ook hard aan. Ik denk dat je gelijk hebt dat het aan de karakter van mensen ligt, of ze waardering kunnen laten zien of niet.
Hopelijk ben ik op een dag zo ver dat ik gewoon zonder een schuldgevoel kan zeggen dat ze eens moeten ophouden met al die negatieve dingen. Nu lukt dat helaas nog (steeds) niet.
Ik ga het zeker proberen, en nogmaals bedankt!!!
vrijdag 15 juni 2007 om 06:19
Het is ook niet eenvoudig. Ik heb dat met mijn moeder ook meegemaakt en nog keert dat af en toe stevig de kop op maar dan trek ik me van haar terug. Dan is ons contact miniem en laat ik ook duidelijk weten waarom dat is. Maar goed, ik leef ook al heel lang niet meer onder haar dak dus is het eenvoudiger om me ervan te distantiëren. Toen ik 19 was had ik er ook moeite mee en trok ik me dat ook aan. Het voelt alleen zoveel beter als je er anders mee omgaat. Alsof er een last van je schouders valt. Mijn besef dat ík er anders mee om moest gaan, kwam ook pas later dus vandaar als ik lees dat anderen er mee kampen, zoals jij, ik graag vertel dat het beter is er niet meer op in te gaan.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 15 juni 2007 om 09:18
quote:Het is ook niet eenvoudig. Ik heb dat met mijn moeder ook meegemaakt en nog keert dat af en toe stevig de kop op maar dan trek ik me van haar terug. Dan is ons contact miniem en laat ik ook duidelijk weten waarom dat is. Maar goed, ik leef ook al heel lang niet meer onder haar dak dus is het eenvoudiger om me ervan te distantiëren. Toen ik 19 was had ik er ook moeite mee en trok ik me dat ook aan. Het voelt alleen zoveel beter als je er anders mee omgaat. Alsof er een last van je schouders valt. Mijn besef dat ík er anders mee om moest gaan, kwam ook pas later dus vandaar als ik lees dat anderen er mee kampen, zoals jij, ik graag vertel dat het beter is er niet meer op in te gaan.
Het is en blijft dus eigenlijk moeilijk, maar idd als je niet meer thuis woont is het makkelijker om ermee om te gaan. Dat is ook een beetje mijn vooruitzicht. Studie afmaken ( verder studeren haha) en dan weg. Heerlijk zelfstandig zijn. Soms zeg ik wel eens, ik woon op mijn eigen maar incl. vader en moeder, want moet gewoon veeel doen zeg maar.
Ik werk er al een tijdje aan en ik ga er ook zeker verder mee. Ooit zal het me lukken:)
Het is en blijft dus eigenlijk moeilijk, maar idd als je niet meer thuis woont is het makkelijker om ermee om te gaan. Dat is ook een beetje mijn vooruitzicht. Studie afmaken ( verder studeren haha) en dan weg. Heerlijk zelfstandig zijn. Soms zeg ik wel eens, ik woon op mijn eigen maar incl. vader en moeder, want moet gewoon veeel doen zeg maar.
Ik werk er al een tijdje aan en ik ga er ook zeker verder mee. Ooit zal het me lukken:)
vrijdag 15 juni 2007 om 16:22
Goh, paar weekjes in het buitenland geweest en een heleboel stoom gemist, tranen lopen soms over mn wangen van t lachen (niet rot bedoeld).
Heb trouwens een hoop kunnen meemaken met mn neefje van twee-en-een-half, hij praat nog heel erg krom en voor mijn man was het - in een buitenlandse taal dus- niet te volgen. Op een goed moment lukte hem iets niet waarop hij "pormiseja" riep... gelukkig was ik de enige die verstond dat hij "porche miseria" bedoelde, waar ie dat nou had gehoord (het is niet zo'n nette uitdrukking).
De volgende dag probeerde mijn man hem zover te krijgen dat hij z'n schoenen ging halen waarop meneer vuurrood aangelopen "NEIN !!!!!!" riep (zelfs op die leeftijd weten ze het verschil tussen Nederlands en Duits niet).
In ieder geval verstond mijn man dat wèl
Muisje ik leef met je mee. Ik denk ook dat het overbezorgdheid van je ouders is. Een beetje begrijpelijk ook wel - en duidelijk dus dat ze wel om je geven. Het probleem met zulke ouders is vaak dat ze, ook als je hoog en breed volwassen bent, het zo gewend zijn om zich met je leven te bemoeien dat ze het niet gauw zullen laten.
Boos worden heeft in ieder geval geen zin, dan krijg je alleen maar van die ik-heb-het-beste-met-je-voor preken denk ik. Rustig uitleggen lijkt zinvoller.
En inderdaad, het zal niet te lang meer duren voor je je eigen leven kunt inrichten. Waardeer in ieder geval je zelf wèl...
Sterkte!
Met eigen zoons lijkt het wel rustig hier.
Oja, toch wat, kreeg in t buitenland een smsje van zoon2: alles ok hier, heb net een wasje gedraaid.....
Je zou m toch hè.
Nou heb weer bijgelezen, fijn weekend iedereen.
Heb trouwens een hoop kunnen meemaken met mn neefje van twee-en-een-half, hij praat nog heel erg krom en voor mijn man was het - in een buitenlandse taal dus- niet te volgen. Op een goed moment lukte hem iets niet waarop hij "pormiseja" riep... gelukkig was ik de enige die verstond dat hij "porche miseria" bedoelde, waar ie dat nou had gehoord (het is niet zo'n nette uitdrukking).
De volgende dag probeerde mijn man hem zover te krijgen dat hij z'n schoenen ging halen waarop meneer vuurrood aangelopen "NEIN !!!!!!" riep (zelfs op die leeftijd weten ze het verschil tussen Nederlands en Duits niet).
In ieder geval verstond mijn man dat wèl
Muisje ik leef met je mee. Ik denk ook dat het overbezorgdheid van je ouders is. Een beetje begrijpelijk ook wel - en duidelijk dus dat ze wel om je geven. Het probleem met zulke ouders is vaak dat ze, ook als je hoog en breed volwassen bent, het zo gewend zijn om zich met je leven te bemoeien dat ze het niet gauw zullen laten.
Boos worden heeft in ieder geval geen zin, dan krijg je alleen maar van die ik-heb-het-beste-met-je-voor preken denk ik. Rustig uitleggen lijkt zinvoller.
En inderdaad, het zal niet te lang meer duren voor je je eigen leven kunt inrichten. Waardeer in ieder geval je zelf wèl...
Sterkte!
Met eigen zoons lijkt het wel rustig hier.
Oja, toch wat, kreeg in t buitenland een smsje van zoon2: alles ok hier, heb net een wasje gedraaid.....
Je zou m toch hè.
Nou heb weer bijgelezen, fijn weekend iedereen.
zaterdag 16 juni 2007 om 22:24
Ik wil me nog maar eens beklagen over het temperament van Oudste. Boos als zijn broertje durft te winnen aan de playstation, janken, gooien, slaan, stampen -dat mag 'ie- en vooral schreeuwen. Niet naar buiten willen en dan gaan mokken op de bank. Nog effe een grote bek krijgen als ik hem toch naar buiten stuur. Heeft 'ie natuurlijk níet van mij.
zondag 17 juni 2007 om 05:57
donderdag 21 juni 2007 om 09:29
Hier zijn sleutels van fietssloten altijd het probleem. In principe kan ik beter een hele voorraad aanleggen want meneer is er niet zo zuinig op en we hebben wel eens sloten moeten laten doorzagen.
Het is trouwens hier bijna zomervakantie. Dat joch straks wékenlang 24/7 over de vloer. Help, dat wordt een puinhoop met dat chaootje.
Het is trouwens hier bijna zomervakantie. Dat joch straks wékenlang 24/7 over de vloer. Help, dat wordt een puinhoop met dat chaootje.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 21 juni 2007 om 16:01
Wat een luxe probleem... sleutels kwijt , het is toch wat!
Hier raken ze ALLES kwijt en nu mogen jullie raden wie er mee mag gaan zoeken
ben er trouwens mee gestopt... ze ruimen hun zooi maar beter op 
En zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om niet over de vakantie te praten?
Heb er namelijk al nachtmerries van ... 2 pubers die 7 weken thuis zijn... help !!!!
Hier raken ze ALLES kwijt en nu mogen jullie raden wie er mee mag gaan zoeken
ben er trouwens mee gestopt... ze ruimen hun zooi maar beter op En zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om niet over de vakantie te praten?
Heb er namelijk al nachtmerries van ... 2 pubers die 7 weken thuis zijn... help !!!!
vrijdag 22 juni 2007 om 13:06
Lievertie, alleen helpen zoeken als het iets is wat JIJ ook graag wil teurgvinden. Dat scheelt al de helft.
Wij laten de heren alles terugbetalen wat weg / stuk is (alleen als het spullen van ons zijn uiteraard). Niet dat t heel veel helpt, maar wie weet.
En als ze niet genoeg zakgeld hebben, een afbetalingsregeling voorstellen. Zo van : wij hebben nu Shrek gehuurd op dvd, jouw deel is ongeveer € 1,25, dus als je nou niet kijkt, gaat dat weer van de schuld af. Als je nu water neemt in plaats van cola, heb je weer 0,40 bespaard, dat trek ik van je schuld af.
Super infantiel, maar best lollig hoor, we hebben er destijds heel creatieve voorstellen mee bereikt.
Dat werkt natuurlijk alleen bij relatief kleine bedragen, zoals een sleutel laten bijmaken. Hier gaat het met bekeuringen van vijftig euro tegelijk. Maar ja, mijne hebben een salaris (en een hele uitgebreide woordenschat)
Leef met jullie mee. En ik zal duimen voor mooi weer in de vakantie.
Wij laten de heren alles terugbetalen wat weg / stuk is (alleen als het spullen van ons zijn uiteraard). Niet dat t heel veel helpt, maar wie weet.
En als ze niet genoeg zakgeld hebben, een afbetalingsregeling voorstellen. Zo van : wij hebben nu Shrek gehuurd op dvd, jouw deel is ongeveer € 1,25, dus als je nou niet kijkt, gaat dat weer van de schuld af. Als je nu water neemt in plaats van cola, heb je weer 0,40 bespaard, dat trek ik van je schuld af.
Super infantiel, maar best lollig hoor, we hebben er destijds heel creatieve voorstellen mee bereikt.
Dat werkt natuurlijk alleen bij relatief kleine bedragen, zoals een sleutel laten bijmaken. Hier gaat het met bekeuringen van vijftig euro tegelijk. Maar ja, mijne hebben een salaris (en een hele uitgebreide woordenschat
)Leef met jullie mee. En ik zal duimen voor mooi weer in de vakantie.
maandag 25 juni 2007 om 09:17
quote:
Wat een luxe probleem... sleutels kwijt , het is toch wat!
Hier raken ze ALLES kwijt en nu mogen jullie raden wie er mee mag gaan zoeken ben er trouwens mee gestopt... ze ruimen hun zooi maar beter op
En zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om niet over de vakantie te praten?
Heb er namelijk al nachtmerries van ... 2 pubers die 7 weken thuis zijn... help !!!! luxe probleem???
Ik heb geen reservesleutel en móest weg en álle autostoeltjes zaten ín die auto!!!
En ik had gewoon koppijn vd stress en het zoeken gekregen...
Maar goed... sterkte met je vakantie!
(ik ben straks 3 weken dag en nacht alleen met 3... pfff... dan kom ik hier vast nog wel....)
Wat een luxe probleem... sleutels kwijt , het is toch wat!
Hier raken ze ALLES kwijt en nu mogen jullie raden wie er mee mag gaan zoeken
ben er trouwens mee gestopt... ze ruimen hun zooi maar beter op En zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om niet over de vakantie te praten?
Heb er namelijk al nachtmerries van ... 2 pubers die 7 weken thuis zijn... help !!!! luxe probleem???
Ik heb geen reservesleutel en móest weg en álle autostoeltjes zaten ín die auto!!!
En ik had gewoon koppijn vd stress en het zoeken gekregen...
Maar goed... sterkte met je vakantie!
(ik ben straks 3 weken dag en nacht alleen met 3... pfff... dan kom ik hier vast nog wel....)
maandag 25 juni 2007 om 12:48
quote:
quote: lieverdtie reageerde
Wat een luxe probleem... sleutels kwijt , het is toch wat!
Hier raken ze ALLES kwijt en nu mogen jullie raden wie er mee mag gaan zoeken ben er trouwens mee gestopt... ze ruimen hun zooi maar beter op
En zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om niet over de vakantie te praten?
Heb er namelijk al nachtmerries van ... 2 pubers die 7 weken thuis zijn... help !!!! luxe probleem???
Ik heb geen reservesleutel en móest weg en álle autostoeltjes zaten ín die auto!!!
En ik had gewoon koppijn vd stress en het zoeken gekregen...
Maar goed... sterkte met je vakantie!
(ik ben straks 3 weken dag en nacht alleen met 3... pfff... dan kom ik hier vast nog wel....)
oepsss ik dacht dat je dochter er met je auto vandoor was
* noteer dat niet iedereen hier pubers in huis heeft*
Ik heb voor zoon een heel mooi vakantie baantje geregeld. was tie nie blij mee.. das nou jammer maar hij zal wel moeten
quote: lieverdtie reageerde
Wat een luxe probleem... sleutels kwijt , het is toch wat!
Hier raken ze ALLES kwijt en nu mogen jullie raden wie er mee mag gaan zoeken
ben er trouwens mee gestopt... ze ruimen hun zooi maar beter op En zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om niet over de vakantie te praten?
Heb er namelijk al nachtmerries van ... 2 pubers die 7 weken thuis zijn... help !!!! luxe probleem???
Ik heb geen reservesleutel en móest weg en álle autostoeltjes zaten ín die auto!!!
En ik had gewoon koppijn vd stress en het zoeken gekregen...
Maar goed... sterkte met je vakantie!
(ik ben straks 3 weken dag en nacht alleen met 3... pfff... dan kom ik hier vast nog wel....)
oepsss ik dacht dat je dochter er met je auto vandoor was
* noteer dat niet iedereen hier pubers in huis heeft*
Ik heb voor zoon een heel mooi vakantie baantje geregeld. was tie nie blij mee.. das nou jammer maar hij zal wel moeten
dinsdag 26 juni 2007 om 17:22
Dochter is (bijna) 3, iets te jong voor autorijden 
Maar oud genoeg om de sleutel van de kast te pakken en in een speelgoedtas te stoppen en laat ik nou pas na een uur het briljante idee krijgen om ook 's bij het speelgoed te kijken...
Had haar nog wel gevraagd of ze mijn autosleutel ook gezien had... ja hoor, die lag op de kast... ja, toen ze hem er afpakte en in een tas stopte, maar dát vertelde ze er niet bij :?
Maar oud genoeg om de sleutel van de kast te pakken en in een speelgoedtas te stoppen en laat ik nou pas na een uur het briljante idee krijgen om ook 's bij het speelgoed te kijken...
Had haar nog wel gevraagd of ze mijn autosleutel ook gezien had... ja hoor, die lag op de kast... ja, toen ze hem er afpakte en in een tas stopte, maar dát vertelde ze er niet bij :?
woensdag 27 juni 2007 om 15:21
Dochter is een schatje, eerlijk waar. En ik heb hier nog nóóit iets hoeven schrijven en ze is nu 14 maanden, voorbeeldig kind dus.
Maar ze heeft het behang ontdekt. En ze heeft ontdekt dat aan het behang weleens een hoekje loszit. En dat als je daar maar genoeg aan pulkt en peutert, dat er dan een groter hoekje loszit. En dat je daar dan heel leuk heel hard aan kunt trekken en dat er dan een hele grote reep papier loskomt van de muur. Zó leuk.... En dat papa en mama heel grappig gaan doen als ze dat geluidje van scheurend papier horen. Dus scheurt ze het losgekomen stuk papier nog maar even in een paar stukjes, zodat het in ieder geval niet meer teruggeplakt kan worden.
Wij zitten nu dus op onze prachtige donkerbruine muur met een enorme plek waar het behang vanaf gescheurd is. En waar dochter steeds naartoe kruipt om verder te gaan als je 2 seconden niet oplet, die vindt dat grijze beton wat eronder zit véél mooier geloof ik.
Maar ze heeft het behang ontdekt. En ze heeft ontdekt dat aan het behang weleens een hoekje loszit. En dat als je daar maar genoeg aan pulkt en peutert, dat er dan een groter hoekje loszit. En dat je daar dan heel leuk heel hard aan kunt trekken en dat er dan een hele grote reep papier loskomt van de muur. Zó leuk.... En dat papa en mama heel grappig gaan doen als ze dat geluidje van scheurend papier horen. Dus scheurt ze het losgekomen stuk papier nog maar even in een paar stukjes, zodat het in ieder geval niet meer teruggeplakt kan worden.
Wij zitten nu dus op onze prachtige donkerbruine muur met een enorme plek waar het behang vanaf gescheurd is. En waar dochter steeds naartoe kruipt om verder te gaan als je 2 seconden niet oplet, die vindt dat grijze beton wat eronder zit véél mooier geloof ik.
