Kinderen
alle pijlers
N.a.v. 'Eiceldonatie gevraagd' Wat vind jij?
maandag 1 december 2008 om 23:30
Wanneer vind jij het niet meer ethisch verantwoord om bij een kinderwens aan de medische molen te beginnen? Of vind je dat dit altijd moet kunnen? Dat kan natuurlijk ook.
Ik merk zelf dat ik er moeite mee heb als al veel pogingen zijn ondernomen, maar het keer op keer helaas niet lukt. Op een gegeven moment moet je je hierbij neerleggen, denk ik. Dit kan tevens te maken hebben met een stijgende leeftijd.
Het is een lastig onderwerp, dat besef ik, maar daarom niet minder de moeite waard om eens bij stil te staan. Ik merk bij mezelf dat ik het lastig vind er een mening over te vormen. Wat vinden jullie?
Ik merk zelf dat ik er moeite mee heb als al veel pogingen zijn ondernomen, maar het keer op keer helaas niet lukt. Op een gegeven moment moet je je hierbij neerleggen, denk ik. Dit kan tevens te maken hebben met een stijgende leeftijd.
Het is een lastig onderwerp, dat besef ik, maar daarom niet minder de moeite waard om eens bij stil te staan. Ik merk bij mezelf dat ik het lastig vind er een mening over te vormen. Wat vinden jullie?
woensdag 3 december 2008 om 17:29
Ik heb hem niet goed geformuleerd zie ik. Ik doel op losbandige meiden die niet zwanger willen raken en het weg laten halen en onbeschermd rond blijven seksen alsof het niets voorstelt en een paar maanden later weer in de zelfde situatie verkeren.
Legt het dat wat beter uit, of vind je het nog hard Mastermind?
Legt het dat wat beter uit, of vind je het nog hard Mastermind?
woensdag 3 december 2008 om 17:35
Ik moest ook even fronsen bij de laatste alinea van je vorige posting.
Snap nog steeds niet precies wat je bedoelt. Je wordt dus wel boos als iemand (keer op keer) per ongeluk en ongewenst zwanger raakt en niet als iemand (keer op keer?) gepland zwanger raakt.
Ik begrijp een beetje dat je niet zozeer boos bent over het onhandige gedrag van die dames, maar over het feit dat zij keer op keer zwanger zijn en dat laten afbreken.
Waarom? Of eigenlijk, wat zie jij precies als verschil waarom je de ene keer wel boos wordt?
Snap nog steeds niet precies wat je bedoelt. Je wordt dus wel boos als iemand (keer op keer) per ongeluk en ongewenst zwanger raakt en niet als iemand (keer op keer?) gepland zwanger raakt.
Ik begrijp een beetje dat je niet zozeer boos bent over het onhandige gedrag van die dames, maar over het feit dat zij keer op keer zwanger zijn en dat laten afbreken.
Waarom? Of eigenlijk, wat zie jij precies als verschil waarom je de ene keer wel boos wordt?
woensdag 3 december 2008 om 17:47
Waarom ik niet boos / verdrietig etc. wordt wanneer het kind na een slippertje wel gewenst is en het wel wordt wanneer iemand keer op keer de zelfde weg bewandelt en abortus na abortus laat plegen?
Omdat het pijn doet wanneer je zelf moeilijk kinderen kan krijgen en er meiden en jongens zijn die er mee omgaan alsof je iets terug brengt naar de Bart Smit, omdat je er geen plek voor hebt.
Omdat het pijn doet wanneer je zelf moeilijk kinderen kan krijgen en er meiden en jongens zijn die er mee omgaan alsof je iets terug brengt naar de Bart Smit, omdat je er geen plek voor hebt.
woensdag 3 december 2008 om 19:00
Albvast sorry voor de lange post
[quote]mastermind schreef op 03 december 2008 @ 16:36:
Hi Sophy,
Ja gaat over mensen die ik indirect ken, dwz ik maak het dan zelf niet mee met die mensen maar heb wel vrienden/kennissen/collega's die zulke stellen in hun omgeving hebben en daar steeds keihard tegenaan lopen.
Het is ook voor de mensen om het stel met vruchtbaarheidsbehandelingen heen erg moeilijk om mee om te gaan. Deels omdat 'het stel' zich 'vreemd' kan gedragen, deels omdat mensen ook niet goed met zulke diepe emoties om kunnen gaan. Zo'n stel heeft misschien wel net gehoord dat ivf 2 mislukt is, of dat het eitje niet is gegroeid. Of ze heeft net een huilbui gehad in de auto vlak voor het feestje omdat ze er zo tegenop zag, maar heeft zichzelf bij elkaar geraapt en zich voorgenomen op dit feestje niet in huilen uit te barsten. Niet dat dit altijd zo hoeft te zijn, of dat het 'gemeen gedrag' goed praat, maar om maar aan te geven dat het een achtergrond kan hebben.
Zo'n vruchtbaarheidsissue draag je steeds bij je, helemaal als je aan het behandelen bent. Daar wil je niet altijd iedereen mee vermoeien, dus probeer je je groot te houden. Nogmaals: dit hoeft niet zo te zijn, maar dit kan ik me voorstellen.
Ben al blij met een beetje "insight view" nu, want voor mij is en blijft het moeilijk voor te stellen om verdriet te hebben om iets dat nog niet geweest is, om iemand die je nooit gekend hebt (het kind dus) en wellicht ook nooit zal kennen (als het onverhoopt echt niet lukt). Fijn dat je blij bent met wat insight information. Ik ben blij dat ik een nuance kan aanbrengen. En het hoeft ook niet helemaal te begrijpen te zijn. Ik begrijp het zelf soms helemaal niet
Het is geen rouw of verdriet om een persoon (en daar ook niet mee te vergelijken), het is anders. Je hele leven hou je rekening met het feit dat je kinderen wil. Helemaal niet heel serieus, maar zoals jij ook aangeeft, in de keuze van je huis, in de keuze van je partner misschien, in het beeld als je naar de toekomst kijk etc. Dat is al jaren zo, want je wil graag kinderen en dan is dat gewoon ergens op de achtergrond aanwezig. Helemaal als je dan verliefd bent en een fijne partner hebt en heel graag iets van jullie beiden wil, een babietje dat op jullie lijkt, dat karaktereigenschappen erft etc. En als je dan hoort dat dit misschien niet lukt én dat je om dit wel te laten lukken, afhankelijk gaat zijn van 1001 mensen/factoren/medicijnen/ingrepen en vooral van welke kant de dobbelsteen opvalt.......dan wordt je basis op losse schroeven gezet.
Dit kost tijd om te verwerken, net als het jaar dat je hebt gedacht dat je wel zwanger kon worden (als je er maar niet teveel mee bezig was, als je maar met je benen omhoog bleef liggen, als je maar.......)
Zoals ik al zei, ik heb een kinderwens en ik zou het ook zeer zeker houden als ik nu zwanger zou raken (tenzij... zie voorgaande pagina's). Maar ik had, voordat mijn relatie uitging, een relatie met een man die geen kinderen meer kon verwekken en dat ook niet wilde, hij had wel (bij zijn vorige vrouw) een hersteloperatie gedaan maar die was niet gelukt. Nu wilde hij dus geen kinderen meer en daarnaast hadden wij ook een allesbehalve stabiele relatie, maar anders zou ik desondanks niet die medische molen in zijn gegaan. Terwijl ik wel echt kan zwijmelen op baby-afdelingen, het heerlijk vindt als kinderen van vriendinnen zich 'vergissen' en mij per ongeluk mamma noemen in de speeltuin, ik doelbewust ook dit huis heb gekocht omdat er leuke potentiële kinderkamers in te maken zijn etc. Was in dit geval vanaf het begin duidelijk dat hij geen kinderen kon krijgen? Of heb je het een tijd geprobeerd en werd het toen duidelijk? Denk je dat - met inachtneming van wat ik hierboven schreef- hier verschil in zou zitten voor je?
Er zijn ook stellen die er voor kiezen niet de MMM in te gaan en ik kan me dat goed voorstellen. Zelf maak ik die keus nu nog niet, maar kan me voorstellen dat ik die ooit wel maak (voor mijn behandelingen o zijn zeg maar )
Vind je het pijnlijk als ik zeg dat ik het moeilijk vind om die rouw, van het niet-vruchtbaar zijn te vergelijken met die van bijv het verlies van onze vaders? Als jij zegt dat je rouwt om je vader, dan herken ik dat. Je hebt hem gekend, van hem gehouden, je mist hem en hebt verdriet dat hij hier niet meer is. Dat ken ik, dat begrijp ik. Maar ik probeer me voor te stellen dat ik net zo hard verdriet heb om iets dat er nooit geweest is, dus om een toekomstdroom. En dat kan ik me moeilijk voorstellen. Ik zou het balen vinden, klote, ontzettend jammer, er vast wel een keer (of een paar keer) om huilen, maar verder... kan ik me niet indenken. En ja, dan inderdaad vooral: het moeilijk vinden dat een ander dan wél zwanger is.
Nee vind ik niet pijnlijk, ik vergelijk het juist niet volgens mij. Ik vergelijk alleen dat ik ook mijn vader ben verloren, net als jij. Het is een heel ander verdriet en een heel ander gevoel. Maar omdat je met het onzeker worden van of je kinderen kunt krijgen of niet, je een stukje droom verliest, kun je daar wel om rouwen. Dat is niet hetzelfde als rouwen om een persoon.
En het is allebei verdriet. Alleen is voor het ene soort verdriet minder begrip dan voor het andere soort verdriet. Of misschien op een ander niveau. Hoe dat komt weet ik niet. Het is beiden veel verdriet. En hoe dan ook: ik heb er verdriet van. Misschien zou ik dat vaker moeten uitspreken. Ipv 'ik vind het vervelend dat je drie x in drie dagen aan me vraagt of ik zwanger ben', 'het doe tme verdriet dat je in drie dagen drie keer aan me vraagt........' Als ieder persoon zo zou communiceren, zouden er een stuk minder stereotypen en een stuk meer nuances zijn.
Zo'n snauw van dat je niet mag vragen of iemand kinderen wil, dat is verdriet in een verkapte vorm. Afgunst omdat iemand anders wel zwanger wordt; ook verdriet. En dat uit de weg gaan is zelfbescherming, als het kon zou je alle verdrietige momenten uit de weg gaan, wat voor een oorzaak dan ook.
Dat voorbeeld wat je geeft met je vriendin, zoiets bedoel ik. Je gunt haar alles, en toch vind je het moeilijk dat ze zwanger is. Is geen waardeoordeel van mij hoor, hou me ten goede, maar dat kan ik me echt zo moeilijk voorstellen.... En ik kan me wel indenken dat mensen gekwetst zijn bij 'onnadenkende' opmerkingen zoals "En, wanneer komt er een kleine?" maar.. het zou een opm zijn die ik er ook heel makkelijk uitflap. Niet om bot te zijn, maar uit oprechte belangstelling, of soms gewoon als een luchtig grapje, er helemaal niet bij stilstaand dat een ander dat misschien als een steek in het hart ervaart.
Wel fijn trouwens dat dit soort topics er zijn, of in ieder geval, dat discussies soms ook uitlopen op dit soort dingen, omdat je dan onverwacht heel wat inzichten krijgt in de belevingswereld van een ander... Hoe lang geleden is het bij jou geweest dat je gehoord hebt dat je niet zwanger kan worden, en hoezo de beslissing om die medische molen in te gaan? Nu een jaar geleden kregen we te horen dat we alleen icsi (een soort ivf) konden doen en dat de kansop een spontane zwangerschap nihil is. Dat was op zichzelf al heftig en tegelijk was mijn vader ook ernstig ziek. (ik hoor hem nog zeggen dat ie echt wel zijn kleinkind zou zien nog, maar dat is een ander verhaal ).
Ik heb heel erg getwijfeld en gepraat en gelezen en gesproken met artsen etc. voordat ik besloot (man wilde direct wel) dit traject te gaan doen. Tja, de wens was toch heel sterk en ik wil het geprobeerd hebben. Maar ik merk nu hoe zwaar het is en hoeveel het ook stuk maakt (of bijna) en dat het je écht opslokt. Daarom nu een pauze tot iig maart en dan zien we wel verder. Ik wil wel iets geprobeerd hebben, dat is het een beetje. En in het z'huis roepen ze hoeveel kans je wel niet hebt, om je heen idem dito, daar raakt je motivatie ook van in de war.
Heb heel veel gepraat Ik wil geen pijnlijke vragen stellen hoor, maar ik kan me indenken dat juist zoiets als de mogelijkheid van zo'n traject ook die wonden openhoudt, omdat je heen en weer geslingerd wordt tussen hoop en verdriet... Zou het 'gemakkelijker' zijn als er geen trajecten waren, als het gewoon zo is: jammer, geprobeerd en niet gelukt, now you gotta deal with it?
Misschien. Maar die situatie is er niet. Zoals ik al zei: er zijn ook vrouwen/stellen die geen behandeling doen. Om de reden die jij nu noemt (gok ik). Het is idd een wondopenhouder en een hele rottige. Maar niets doen is ook heel moeilijk. Helemaal als je in het ziekenhuis ook nog eens heel veel hoop wordt gegeven.[/quote]
[quote]mastermind schreef op 03 december 2008 @ 16:36:
Hi Sophy,
Ja gaat over mensen die ik indirect ken, dwz ik maak het dan zelf niet mee met die mensen maar heb wel vrienden/kennissen/collega's die zulke stellen in hun omgeving hebben en daar steeds keihard tegenaan lopen.
Het is ook voor de mensen om het stel met vruchtbaarheidsbehandelingen heen erg moeilijk om mee om te gaan. Deels omdat 'het stel' zich 'vreemd' kan gedragen, deels omdat mensen ook niet goed met zulke diepe emoties om kunnen gaan. Zo'n stel heeft misschien wel net gehoord dat ivf 2 mislukt is, of dat het eitje niet is gegroeid. Of ze heeft net een huilbui gehad in de auto vlak voor het feestje omdat ze er zo tegenop zag, maar heeft zichzelf bij elkaar geraapt en zich voorgenomen op dit feestje niet in huilen uit te barsten. Niet dat dit altijd zo hoeft te zijn, of dat het 'gemeen gedrag' goed praat, maar om maar aan te geven dat het een achtergrond kan hebben.
Zo'n vruchtbaarheidsissue draag je steeds bij je, helemaal als je aan het behandelen bent. Daar wil je niet altijd iedereen mee vermoeien, dus probeer je je groot te houden. Nogmaals: dit hoeft niet zo te zijn, maar dit kan ik me voorstellen.
Ben al blij met een beetje "insight view" nu, want voor mij is en blijft het moeilijk voor te stellen om verdriet te hebben om iets dat nog niet geweest is, om iemand die je nooit gekend hebt (het kind dus) en wellicht ook nooit zal kennen (als het onverhoopt echt niet lukt). Fijn dat je blij bent met wat insight information. Ik ben blij dat ik een nuance kan aanbrengen. En het hoeft ook niet helemaal te begrijpen te zijn. Ik begrijp het zelf soms helemaal niet
Het is geen rouw of verdriet om een persoon (en daar ook niet mee te vergelijken), het is anders. Je hele leven hou je rekening met het feit dat je kinderen wil. Helemaal niet heel serieus, maar zoals jij ook aangeeft, in de keuze van je huis, in de keuze van je partner misschien, in het beeld als je naar de toekomst kijk etc. Dat is al jaren zo, want je wil graag kinderen en dan is dat gewoon ergens op de achtergrond aanwezig. Helemaal als je dan verliefd bent en een fijne partner hebt en heel graag iets van jullie beiden wil, een babietje dat op jullie lijkt, dat karaktereigenschappen erft etc. En als je dan hoort dat dit misschien niet lukt én dat je om dit wel te laten lukken, afhankelijk gaat zijn van 1001 mensen/factoren/medicijnen/ingrepen en vooral van welke kant de dobbelsteen opvalt.......dan wordt je basis op losse schroeven gezet.
Dit kost tijd om te verwerken, net als het jaar dat je hebt gedacht dat je wel zwanger kon worden (als je er maar niet teveel mee bezig was, als je maar met je benen omhoog bleef liggen, als je maar.......)
Zoals ik al zei, ik heb een kinderwens en ik zou het ook zeer zeker houden als ik nu zwanger zou raken (tenzij... zie voorgaande pagina's). Maar ik had, voordat mijn relatie uitging, een relatie met een man die geen kinderen meer kon verwekken en dat ook niet wilde, hij had wel (bij zijn vorige vrouw) een hersteloperatie gedaan maar die was niet gelukt. Nu wilde hij dus geen kinderen meer en daarnaast hadden wij ook een allesbehalve stabiele relatie, maar anders zou ik desondanks niet die medische molen in zijn gegaan. Terwijl ik wel echt kan zwijmelen op baby-afdelingen, het heerlijk vindt als kinderen van vriendinnen zich 'vergissen' en mij per ongeluk mamma noemen in de speeltuin, ik doelbewust ook dit huis heb gekocht omdat er leuke potentiële kinderkamers in te maken zijn etc. Was in dit geval vanaf het begin duidelijk dat hij geen kinderen kon krijgen? Of heb je het een tijd geprobeerd en werd het toen duidelijk? Denk je dat - met inachtneming van wat ik hierboven schreef- hier verschil in zou zitten voor je?
Er zijn ook stellen die er voor kiezen niet de MMM in te gaan en ik kan me dat goed voorstellen. Zelf maak ik die keus nu nog niet, maar kan me voorstellen dat ik die ooit wel maak (voor mijn behandelingen o zijn zeg maar )
Vind je het pijnlijk als ik zeg dat ik het moeilijk vind om die rouw, van het niet-vruchtbaar zijn te vergelijken met die van bijv het verlies van onze vaders? Als jij zegt dat je rouwt om je vader, dan herken ik dat. Je hebt hem gekend, van hem gehouden, je mist hem en hebt verdriet dat hij hier niet meer is. Dat ken ik, dat begrijp ik. Maar ik probeer me voor te stellen dat ik net zo hard verdriet heb om iets dat er nooit geweest is, dus om een toekomstdroom. En dat kan ik me moeilijk voorstellen. Ik zou het balen vinden, klote, ontzettend jammer, er vast wel een keer (of een paar keer) om huilen, maar verder... kan ik me niet indenken. En ja, dan inderdaad vooral: het moeilijk vinden dat een ander dan wél zwanger is.
Nee vind ik niet pijnlijk, ik vergelijk het juist niet volgens mij. Ik vergelijk alleen dat ik ook mijn vader ben verloren, net als jij. Het is een heel ander verdriet en een heel ander gevoel. Maar omdat je met het onzeker worden van of je kinderen kunt krijgen of niet, je een stukje droom verliest, kun je daar wel om rouwen. Dat is niet hetzelfde als rouwen om een persoon.
En het is allebei verdriet. Alleen is voor het ene soort verdriet minder begrip dan voor het andere soort verdriet. Of misschien op een ander niveau. Hoe dat komt weet ik niet. Het is beiden veel verdriet. En hoe dan ook: ik heb er verdriet van. Misschien zou ik dat vaker moeten uitspreken. Ipv 'ik vind het vervelend dat je drie x in drie dagen aan me vraagt of ik zwanger ben', 'het doe tme verdriet dat je in drie dagen drie keer aan me vraagt........' Als ieder persoon zo zou communiceren, zouden er een stuk minder stereotypen en een stuk meer nuances zijn.
Zo'n snauw van dat je niet mag vragen of iemand kinderen wil, dat is verdriet in een verkapte vorm. Afgunst omdat iemand anders wel zwanger wordt; ook verdriet. En dat uit de weg gaan is zelfbescherming, als het kon zou je alle verdrietige momenten uit de weg gaan, wat voor een oorzaak dan ook.
Dat voorbeeld wat je geeft met je vriendin, zoiets bedoel ik. Je gunt haar alles, en toch vind je het moeilijk dat ze zwanger is. Is geen waardeoordeel van mij hoor, hou me ten goede, maar dat kan ik me echt zo moeilijk voorstellen.... En ik kan me wel indenken dat mensen gekwetst zijn bij 'onnadenkende' opmerkingen zoals "En, wanneer komt er een kleine?" maar.. het zou een opm zijn die ik er ook heel makkelijk uitflap. Niet om bot te zijn, maar uit oprechte belangstelling, of soms gewoon als een luchtig grapje, er helemaal niet bij stilstaand dat een ander dat misschien als een steek in het hart ervaart.
Wel fijn trouwens dat dit soort topics er zijn, of in ieder geval, dat discussies soms ook uitlopen op dit soort dingen, omdat je dan onverwacht heel wat inzichten krijgt in de belevingswereld van een ander... Hoe lang geleden is het bij jou geweest dat je gehoord hebt dat je niet zwanger kan worden, en hoezo de beslissing om die medische molen in te gaan? Nu een jaar geleden kregen we te horen dat we alleen icsi (een soort ivf) konden doen en dat de kansop een spontane zwangerschap nihil is. Dat was op zichzelf al heftig en tegelijk was mijn vader ook ernstig ziek. (ik hoor hem nog zeggen dat ie echt wel zijn kleinkind zou zien nog, maar dat is een ander verhaal ).
Ik heb heel erg getwijfeld en gepraat en gelezen en gesproken met artsen etc. voordat ik besloot (man wilde direct wel) dit traject te gaan doen. Tja, de wens was toch heel sterk en ik wil het geprobeerd hebben. Maar ik merk nu hoe zwaar het is en hoeveel het ook stuk maakt (of bijna) en dat het je écht opslokt. Daarom nu een pauze tot iig maart en dan zien we wel verder. Ik wil wel iets geprobeerd hebben, dat is het een beetje. En in het z'huis roepen ze hoeveel kans je wel niet hebt, om je heen idem dito, daar raakt je motivatie ook van in de war.
Heb heel veel gepraat Ik wil geen pijnlijke vragen stellen hoor, maar ik kan me indenken dat juist zoiets als de mogelijkheid van zo'n traject ook die wonden openhoudt, omdat je heen en weer geslingerd wordt tussen hoop en verdriet... Zou het 'gemakkelijker' zijn als er geen trajecten waren, als het gewoon zo is: jammer, geprobeerd en niet gelukt, now you gotta deal with it?
Misschien. Maar die situatie is er niet. Zoals ik al zei: er zijn ook vrouwen/stellen die geen behandeling doen. Om de reden die jij nu noemt (gok ik). Het is idd een wondopenhouder en een hele rottige. Maar niets doen is ook heel moeilijk. Helemaal als je in het ziekenhuis ook nog eens heel veel hoop wordt gegeven.[/quote]
woensdag 3 december 2008 om 19:01
quote:Anne1973 schreef op 03 december 2008 @ 18:13:
Ben blij dat je het begrijpt Annepanne. Ik spreek ook echt uit mijn eigen gevoel en hoe ik dat ervaar.
Ik vind dat je het mooi hebt gezegd en de manier waarop jij in het traject staat is heel erg vergelijkbaar met hoe ik het zie. Vind dat leuk om te lezen
En toch nog onzekerheid. Sterkte daarmee.
Ben blij dat je het begrijpt Annepanne. Ik spreek ook echt uit mijn eigen gevoel en hoe ik dat ervaar.
Ik vind dat je het mooi hebt gezegd en de manier waarop jij in het traject staat is heel erg vergelijkbaar met hoe ik het zie. Vind dat leuk om te lezen
En toch nog onzekerheid. Sterkte daarmee.
woensdag 3 december 2008 om 19:11
quote:Sophy schreef op 03 december 2008 @ 19:00:
Misschien zou ik dat vaker moeten uitspreken. Ipv 'ik vind het vervelend dat je drie x in drie dagen aan me vraagt of ik zwanger ben', 'het doe tme verdriet dat je in drie dagen drie keer aan me vraagt........' Als ieder persoon zo zou communiceren, zouden er een stuk minder stereotypen en een stuk meer nuances zijn.
Zo'n snauw van dat je niet mag vragen of iemand kinderen wil, dat is verdriet in een verkapte vorm. Afgunst omdat iemand anders wel zwanger wordt; ook verdriet. En dat uit de weg gaan is zelfbescherming, als het kon zou je alle verdrietige momenten uit de weg gaan, wat voor een oorzaak dan ook. [/b]
[[/b]/quote]Mooi gesproken, puur uit verdriet. Je weet goed te verwoorden wat ook ik voel en vast meer vrouwen en mannen met een kinderwens.
Misschien zou ik dat vaker moeten uitspreken. Ipv 'ik vind het vervelend dat je drie x in drie dagen aan me vraagt of ik zwanger ben', 'het doe tme verdriet dat je in drie dagen drie keer aan me vraagt........' Als ieder persoon zo zou communiceren, zouden er een stuk minder stereotypen en een stuk meer nuances zijn.
Zo'n snauw van dat je niet mag vragen of iemand kinderen wil, dat is verdriet in een verkapte vorm. Afgunst omdat iemand anders wel zwanger wordt; ook verdriet. En dat uit de weg gaan is zelfbescherming, als het kon zou je alle verdrietige momenten uit de weg gaan, wat voor een oorzaak dan ook. [/b]
[[/b]/quote]Mooi gesproken, puur uit verdriet. Je weet goed te verwoorden wat ook ik voel en vast meer vrouwen en mannen met een kinderwens.
woensdag 3 december 2008 om 19:13
Lieve Sophy,
Knap dat je hier reageert. Heel herkenbaar, dat verdriet. Het is inderdaad moeilijk uit te leggen. Ik denk dat mensen die iets dergelijks niet zelf meemaken het verdriet zich idd moeilijk of wellicht wel helemaal niet kunnen indenken.
Verder valt het me op dat er best wel veel vooroordelen zijn omtrent ongewenste kinderloosheid en mensen die in de medische mallemolen zitten. Raar eigenlijk; wat kunnen mensen er nou in hemelsnaam tegen hebben dat iemand probeert via hulpmiddelen zwanger te worden. Hoeveel mensen kennen jullie daadwerkelijk die in zo'n traject zitten? Ik bijvoorbeeld heb het alleen aan directe familie en twee vriendinnen vertelt. Mijn collega's weten van niets; het onderwerp is te privé en te dicht aan mijn hart. Uiteindelijk zal ik - als het traject daadwerkelijk gaat starten - wel iets moeten vertellen, maar alleen omdat het niet anders kan.
Knap dat je hier reageert. Heel herkenbaar, dat verdriet. Het is inderdaad moeilijk uit te leggen. Ik denk dat mensen die iets dergelijks niet zelf meemaken het verdriet zich idd moeilijk of wellicht wel helemaal niet kunnen indenken.
Verder valt het me op dat er best wel veel vooroordelen zijn omtrent ongewenste kinderloosheid en mensen die in de medische mallemolen zitten. Raar eigenlijk; wat kunnen mensen er nou in hemelsnaam tegen hebben dat iemand probeert via hulpmiddelen zwanger te worden. Hoeveel mensen kennen jullie daadwerkelijk die in zo'n traject zitten? Ik bijvoorbeeld heb het alleen aan directe familie en twee vriendinnen vertelt. Mijn collega's weten van niets; het onderwerp is te privé en te dicht aan mijn hart. Uiteindelijk zal ik - als het traject daadwerkelijk gaat starten - wel iets moeten vertellen, maar alleen omdat het niet anders kan.
woensdag 3 december 2008 om 19:35
Dank je Anne en Branwen....
Het is een lap tekst, heb je ook wat
Het is ook door die vooroordelen dat het juist moeilijk is om uit verdriet te spreken. Ik wil iig niet 'dat zeikwijf zijn' op feestjes. Of 'zo snel op haar teentjes getrapt omdat ze geen kinderen kan krijgen'. Daarom probeer ik wel zoveel mogelijk open te zijn en vanuit mijn gevoel (verdriet) te reageren, maar dat is ook heel kwetsbaar.
De pauzes waar jij het over hebt Anne zijn ook heel belangrijk hierin vind ik. Je raakt in zo'n traject snel van je gevoel verwijderd (je kán niet anders in zo'n traject, als je op intuitie vaart ga je echt niet zo'n punctie doen ) en je hebt tijd nodig om weer 'bij jezelf' te komen. Dan kun je mensen ook beter uitleggen wat het met je doet.
Knap hoor hoe jij dat hebt gedaan. En gefeliciteerd
Het is een lap tekst, heb je ook wat
Het is ook door die vooroordelen dat het juist moeilijk is om uit verdriet te spreken. Ik wil iig niet 'dat zeikwijf zijn' op feestjes. Of 'zo snel op haar teentjes getrapt omdat ze geen kinderen kan krijgen'. Daarom probeer ik wel zoveel mogelijk open te zijn en vanuit mijn gevoel (verdriet) te reageren, maar dat is ook heel kwetsbaar.
De pauzes waar jij het over hebt Anne zijn ook heel belangrijk hierin vind ik. Je raakt in zo'n traject snel van je gevoel verwijderd (je kán niet anders in zo'n traject, als je op intuitie vaart ga je echt niet zo'n punctie doen ) en je hebt tijd nodig om weer 'bij jezelf' te komen. Dan kun je mensen ook beter uitleggen wat het met je doet.
Knap hoor hoe jij dat hebt gedaan. En gefeliciteerd
woensdag 3 december 2008 om 19:40
@Sophy, maar ook anderen. Zoals jij zegt dat je misschien vaker zou moeten uitspreken dat iets je verdriet doet, ik vind dat wel een heel mooie insteek. Want anderen kunnen niet aan je neus zien dat je verdrietig bent, maar worden soms wel ineens geconfronteerd met een heftige, afwerende of -voor buitenstaanders- onbegrijpelijke reactie. Als iemand tegen me gromt: "Begin je daar nou alweer over, nou ik wil er niets meer over horen!" dan zal ik anders reageren dan wanneer iemand zegt: "Het doet me verdriet als je steeds vraagt of we nog niet aan kinderen beginnen." Of iemand daarna uitlegt waarom hij/zij er verdriet van heeft is een tweede (moet iemand zelf weten), maar voor de ontvanger wordt het wel veel begrijpelijker als je weet welke emotie er aan de reactie ten grondslag ligt.
Ik heb wat dat betreft trouwens een vraag aan de mensen die in zo'n traject zitten. Misschien stom hoor, maar ik zou graag willen weten waarom 'men' zo vaak voor de omgeving verzwijgt dat men bezig is met zo'n traject. Als iemand één keer tegen mij zou zeggen: "Nou, om eerlijk te zijn lukt het niet zo en we zitten middenin allerlei onderzoeken en behandelingen, maar ik wil het er verder niet over hebben dus vraag er svp niet steeds naar, ik zeg het alleen zodat je begrijpt waarom ik verdrietig word als je steeds over kinderen begint," dan hou ik er verder m'n kop over dicht maar ik begrijp dat wel ineens beter waarom sommige opm pijnlijk zijn, iem van slag is of ineens veel minder interesse toont in anderen. Rust er nog steeds een taboe op ofzo, dat mensen dit niet vertellen?
@Sophy, in antw op je vraag over mijn ex: ik wist in eerste instantie niet dat hij geen kinderen meer kon verwekken, omdat hij een drieling heeft (uit eerdere relatie). Daarna hoorden ik pas dat hij later gesteriliseerd was en een hersteloperatie nadien mislukt was. Hij is toen heel vaak geswitcht van 'andere oplossing' naar 'ik wil geen kinderen meer' en vice versa. Uiteindelijk was onze relatie zo instabiel dat ik met hem niet eens aan kinderen dúrfde te beginnen, want dan zouden die er ook onder lijden. Inmiddels werd ik wel ouder (ben nu 28) en omdat ik toch echt heel veel van hem hield, ben ik er uiteindelijk vanuit gegaan dat het altijd zo zou blijven en we nooit kinderen samen zouden hebben. En ja, dat deed wel pijn, maar voor mij was het in zoverre dus ook een eigen beslissing vanwege de instabiliteit van ons. En nu ben ik weer vrijgezel, dus nog alle kans op een man die mij wil bezwangeren
Ff zonder gekheid, ik vind je verhaal over het hoop geven in het ziekenhuis dus wel ook één van de argumenten om niet zo happig te zijn op behandelingen. Ja, je hebt daarmee nog een kans, maar aan de andere kant is het wonden openrijten die anders misschien rustig kunnen helen. Ik zeg niet dat dat niet óók pijn doet, maar tussen hoop en teleurstelling leven lijkt mij nog moeilijker.
Ik heb wat dat betreft trouwens een vraag aan de mensen die in zo'n traject zitten. Misschien stom hoor, maar ik zou graag willen weten waarom 'men' zo vaak voor de omgeving verzwijgt dat men bezig is met zo'n traject. Als iemand één keer tegen mij zou zeggen: "Nou, om eerlijk te zijn lukt het niet zo en we zitten middenin allerlei onderzoeken en behandelingen, maar ik wil het er verder niet over hebben dus vraag er svp niet steeds naar, ik zeg het alleen zodat je begrijpt waarom ik verdrietig word als je steeds over kinderen begint," dan hou ik er verder m'n kop over dicht maar ik begrijp dat wel ineens beter waarom sommige opm pijnlijk zijn, iem van slag is of ineens veel minder interesse toont in anderen. Rust er nog steeds een taboe op ofzo, dat mensen dit niet vertellen?
@Sophy, in antw op je vraag over mijn ex: ik wist in eerste instantie niet dat hij geen kinderen meer kon verwekken, omdat hij een drieling heeft (uit eerdere relatie). Daarna hoorden ik pas dat hij later gesteriliseerd was en een hersteloperatie nadien mislukt was. Hij is toen heel vaak geswitcht van 'andere oplossing' naar 'ik wil geen kinderen meer' en vice versa. Uiteindelijk was onze relatie zo instabiel dat ik met hem niet eens aan kinderen dúrfde te beginnen, want dan zouden die er ook onder lijden. Inmiddels werd ik wel ouder (ben nu 28) en omdat ik toch echt heel veel van hem hield, ben ik er uiteindelijk vanuit gegaan dat het altijd zo zou blijven en we nooit kinderen samen zouden hebben. En ja, dat deed wel pijn, maar voor mij was het in zoverre dus ook een eigen beslissing vanwege de instabiliteit van ons. En nu ben ik weer vrijgezel, dus nog alle kans op een man die mij wil bezwangeren
Ff zonder gekheid, ik vind je verhaal over het hoop geven in het ziekenhuis dus wel ook één van de argumenten om niet zo happig te zijn op behandelingen. Ja, je hebt daarmee nog een kans, maar aan de andere kant is het wonden openrijten die anders misschien rustig kunnen helen. Ik zeg niet dat dat niet óók pijn doet, maar tussen hoop en teleurstelling leven lijkt mij nog moeilijker.
woensdag 3 december 2008 om 19:43
quote:Anne1973 schreef op 03 december 2008 @ 17:29:
Ik heb hem niet goed geformuleerd zie ik. Ik doel op losbandige meiden die niet zwanger willen raken en het weg laten halen en onbeschermd rond blijven seksen alsof het niets voorstelt en een paar maanden later weer in de zelfde situatie verkeren.
Legt het dat wat beter uit, of vind je het nog hard Mastermind?Nee, ik begrijp dat veel beter. Ik dacht dat je doelde op mensen die ongepland zwanger raakten maar het wel hielden, niet op mensen die abortus gebruiken als een soort postconceptioneel hulpmiddel.
Ik heb hem niet goed geformuleerd zie ik. Ik doel op losbandige meiden die niet zwanger willen raken en het weg laten halen en onbeschermd rond blijven seksen alsof het niets voorstelt en een paar maanden later weer in de zelfde situatie verkeren.
Legt het dat wat beter uit, of vind je het nog hard Mastermind?Nee, ik begrijp dat veel beter. Ik dacht dat je doelde op mensen die ongepland zwanger raakten maar het wel hielden, niet op mensen die abortus gebruiken als een soort postconceptioneel hulpmiddel.
woensdag 3 december 2008 om 19:53
quote:mastermind schreef op 03 december 2008 @ 12:51:
[...]
Ik ben niet in de positie om te zeggen "Wat jij hebt is zo erg, jij zou geen kinderen mogen krijgen," gelukkig maar. Ik ga me dan ook niet wagen aan waardeoordelen over de genen van de een of de ander, mijn mening voegt daarin niets toe. Ik zou je vraag kunnen beantwoorden in het licht van hoe ik er persoonlijk over denk, maar wat heb je daaraan? Je bent het er mee eens of niet mee eens, verder nut heeft het niet. Dus ik onthoud mij wijselijk van commentaar.
Daar heb je ook helemaal gelijk in. Ik had mijn vraag ook anders moeten stellen. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen, is dat het volgens mij heel moeilijk zou zijn om grenzen aan te geven, bij welke oorzaak of probleem om zwanger te worden het risico op een ongezond kindje dusdanig groot zou zijn, dat het eigenlijk onverantwoord is om eraan te beginnen. (vanwege wat de gevolgen voor de maatschappij zouden kunnen zijn)
En ik heb mijn eigen IVF-boekje er nog eens op nageslagen. Daarin staat letterlijk:
aangeboren afwijkingen. Er verschijnen nogal eens krantenberichten dat IVF-baby's een verhoogde kans hebben op aangeboren afwijkingen (bijvoorbeeld een open ruggetje) zouden hebben. Er zijn inmiddels diverse grote na-onderzoeken gedaan over IVF-baby's en deze blijken niet vaker een aangeboren afwijking te hebben dan baby's ontstaan uit spontane zwangerschappen. Maar ook niet minder vaak.
En over ICSI:
Omdat ICSI een stap verder verwijderd is van de natuurlijke bevruchting dan "normale" IVF, bestond aanvankelijk grote zorg over een mogelijke toename van aangeboren afwijkingen bij ICSI-kinderen. Onderzoek heeft aangetoond dat er inderdaad een klein verschil bestaat tussen ICSI-kinderen en IVF-kinderen: de kans op bepaalde chromosoomafwijkingen is met ongeveer 1% toegenomen. Het gaat hier dan voornamelijk om een afwijkend patroon van de geslachtschromosomen X en Y. Dit afwijkende patroon wordt vooral gezien bij kinderen van wie de vader een soortgelijke variant heeft, soms in alle en soms in een deel van zijn lichaamscellen. Zo is het ook mogelijk dat de verminderde vruchtbaarheid eventueel wordt doorgegeven aan zijn zijn. Het kan daarom zinvol zijn om voor de start van de ICSI-behandeling de chromosomen van de vader te laten onderzoeken, vooral wanneer het aantal zaadcellen erg klein is.
Ik vind persoonlijk een kans van 1% op een chromosoomafwijking niet heel erg dramatisch. (zeker niet als dit zich waarschijnlijk uit in de vorm van verminderde vruchtbaarheid, want hoe erg het ook is om hier mee te moeten leven, het is niet dodelijk). Ter vergelijking: Er zijn mensen met de erfelijke taaislijmziekte of een erfelijke vorm van kanker waarvan zeker is dat het zich in je leven zal openbaren. En deze mensen hebben vaak 50% kans op een kindje met de betreffende ziekte. Dat is een veel groter risico met eventueel veel ergere consequenties, lijkt mij.
[...]
Ik ben niet in de positie om te zeggen "Wat jij hebt is zo erg, jij zou geen kinderen mogen krijgen," gelukkig maar. Ik ga me dan ook niet wagen aan waardeoordelen over de genen van de een of de ander, mijn mening voegt daarin niets toe. Ik zou je vraag kunnen beantwoorden in het licht van hoe ik er persoonlijk over denk, maar wat heb je daaraan? Je bent het er mee eens of niet mee eens, verder nut heeft het niet. Dus ik onthoud mij wijselijk van commentaar.
Daar heb je ook helemaal gelijk in. Ik had mijn vraag ook anders moeten stellen. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen, is dat het volgens mij heel moeilijk zou zijn om grenzen aan te geven, bij welke oorzaak of probleem om zwanger te worden het risico op een ongezond kindje dusdanig groot zou zijn, dat het eigenlijk onverantwoord is om eraan te beginnen. (vanwege wat de gevolgen voor de maatschappij zouden kunnen zijn)
En ik heb mijn eigen IVF-boekje er nog eens op nageslagen. Daarin staat letterlijk:
aangeboren afwijkingen. Er verschijnen nogal eens krantenberichten dat IVF-baby's een verhoogde kans hebben op aangeboren afwijkingen (bijvoorbeeld een open ruggetje) zouden hebben. Er zijn inmiddels diverse grote na-onderzoeken gedaan over IVF-baby's en deze blijken niet vaker een aangeboren afwijking te hebben dan baby's ontstaan uit spontane zwangerschappen. Maar ook niet minder vaak.
En over ICSI:
Omdat ICSI een stap verder verwijderd is van de natuurlijke bevruchting dan "normale" IVF, bestond aanvankelijk grote zorg over een mogelijke toename van aangeboren afwijkingen bij ICSI-kinderen. Onderzoek heeft aangetoond dat er inderdaad een klein verschil bestaat tussen ICSI-kinderen en IVF-kinderen: de kans op bepaalde chromosoomafwijkingen is met ongeveer 1% toegenomen. Het gaat hier dan voornamelijk om een afwijkend patroon van de geslachtschromosomen X en Y. Dit afwijkende patroon wordt vooral gezien bij kinderen van wie de vader een soortgelijke variant heeft, soms in alle en soms in een deel van zijn lichaamscellen. Zo is het ook mogelijk dat de verminderde vruchtbaarheid eventueel wordt doorgegeven aan zijn zijn. Het kan daarom zinvol zijn om voor de start van de ICSI-behandeling de chromosomen van de vader te laten onderzoeken, vooral wanneer het aantal zaadcellen erg klein is.
Ik vind persoonlijk een kans van 1% op een chromosoomafwijking niet heel erg dramatisch. (zeker niet als dit zich waarschijnlijk uit in de vorm van verminderde vruchtbaarheid, want hoe erg het ook is om hier mee te moeten leven, het is niet dodelijk). Ter vergelijking: Er zijn mensen met de erfelijke taaislijmziekte of een erfelijke vorm van kanker waarvan zeker is dat het zich in je leven zal openbaren. En deze mensen hebben vaak 50% kans op een kindje met de betreffende ziekte. Dat is een veel groter risico met eventueel veel ergere consequenties, lijkt mij.
woensdag 3 december 2008 om 20:00
quote:mastermind schreef op 03 december 2008 @ 19:40:
Ik heb wat dat betreft trouwens een vraag aan de mensen die in zo'n traject zitten. Misschien stom hoor, maar ik zou graag willen weten waarom 'men' zo vaak voor de omgeving verzwijgt dat men bezig is met zo'n traject. Als iemand één keer tegen mij zou zeggen: "Nou, om eerlijk te zijn lukt het niet zo en we zitten middenin allerlei onderzoeken en behandelingen, maar ik wil het er verder niet over hebben dus vraag er svp niet steeds naar, ik zeg het alleen zodat je begrijpt waarom ik verdrietig word als je steeds over kinderen begint," dan hou ik er verder m'n kop over dicht maar ik begrijp dat wel ineens beter waarom sommige opm pijnlijk zijn, iem van slag is of ineens veel minder interesse toont in anderen. Rust er nog steeds een taboe op ofzo, dat mensen dit niet vertellen?
Dit is precies de reden dat ik er vanaf begin af aan heel open over ben geweest. Ik schaam me nergens voor, vind dat iedereen het recht heeft om de vragen te stellen die ze willen, en zorg er op die manier voor dat er niet teveel kwetsende opmerkingen mijn kant opgestuurd worden
Als je open bent, blijken mensen heel begripvol te zijn inderdaad. En dat maakt dat ik er veel eerlijker en openlijk over kan praten met mensen. Heel vaak blijkt namelijk dat opmerkingen gemaakt worden uit onwetendheid. Ik ben overigens sowieso een heel open persoon, heb weinig geheimen.
Ik heb wat dat betreft trouwens een vraag aan de mensen die in zo'n traject zitten. Misschien stom hoor, maar ik zou graag willen weten waarom 'men' zo vaak voor de omgeving verzwijgt dat men bezig is met zo'n traject. Als iemand één keer tegen mij zou zeggen: "Nou, om eerlijk te zijn lukt het niet zo en we zitten middenin allerlei onderzoeken en behandelingen, maar ik wil het er verder niet over hebben dus vraag er svp niet steeds naar, ik zeg het alleen zodat je begrijpt waarom ik verdrietig word als je steeds over kinderen begint," dan hou ik er verder m'n kop over dicht maar ik begrijp dat wel ineens beter waarom sommige opm pijnlijk zijn, iem van slag is of ineens veel minder interesse toont in anderen. Rust er nog steeds een taboe op ofzo, dat mensen dit niet vertellen?
Dit is precies de reden dat ik er vanaf begin af aan heel open over ben geweest. Ik schaam me nergens voor, vind dat iedereen het recht heeft om de vragen te stellen die ze willen, en zorg er op die manier voor dat er niet teveel kwetsende opmerkingen mijn kant opgestuurd worden
Als je open bent, blijken mensen heel begripvol te zijn inderdaad. En dat maakt dat ik er veel eerlijker en openlijk over kan praten met mensen. Heel vaak blijkt namelijk dat opmerkingen gemaakt worden uit onwetendheid. Ik ben overigens sowieso een heel open persoon, heb weinig geheimen.
woensdag 3 december 2008 om 20:16
quote:mastermind schreef op 03 december 2008 @ 19:40:
Ik heb wat dat betreft trouwens een vraag aan de mensen die in zo'n traject zitten. Misschien stom hoor, maar ik zou graag willen weten waarom 'men' zo vaak voor de omgeving verzwijgt dat men bezig is met zo'n traject. Als iemand één keer tegen mij zou zeggen: "Nou, om eerlijk te zijn lukt het niet zo en we zitten middenin allerlei onderzoeken en behandelingen, maar ik wil het er verder niet over hebben dus vraag er svp niet steeds naar, ik zeg het alleen zodat je begrijpt waarom ik verdrietig word als je steeds over kinderen begint," dan hou ik er verder m'n kop over dicht maar ik begrijp dat wel ineens beter waarom sommige opm pijnlijk zijn, iem van slag is of ineens veel minder interesse toont in anderen. Rust er nog steeds een taboe op ofzo, dat mensen dit niet vertellen? Ik zeg het niet omdat het te privé is en te moeilijk is. Het is confronterend om het er met mensen over te hebben. Het raakt je zo diep en intens dat het niet iets is dat je - althans niet ik - met zomaar iedereen wil delen. Daarbij wil ik geen medelijdende blikken. Ik wil juist niet dat er ongemakkelijke situaties ontstaan als iemand begint over kinderen of zwanger worden en dan ineens stopt met praten omdat diegene ineens beseft dat ik wel eens gekwetst zou kunnen zijn. In dat soort situaties heb ik totaal geen zin. En het komt er gewoonweg nogmaals op neer dat dit gewoon een heel erge privé kwestie is. Jij hebt vast ook wel dingen die je niet met jan en alleman bespreekt. Dit is voor mij net zo iets.
Ik heb wat dat betreft trouwens een vraag aan de mensen die in zo'n traject zitten. Misschien stom hoor, maar ik zou graag willen weten waarom 'men' zo vaak voor de omgeving verzwijgt dat men bezig is met zo'n traject. Als iemand één keer tegen mij zou zeggen: "Nou, om eerlijk te zijn lukt het niet zo en we zitten middenin allerlei onderzoeken en behandelingen, maar ik wil het er verder niet over hebben dus vraag er svp niet steeds naar, ik zeg het alleen zodat je begrijpt waarom ik verdrietig word als je steeds over kinderen begint," dan hou ik er verder m'n kop over dicht maar ik begrijp dat wel ineens beter waarom sommige opm pijnlijk zijn, iem van slag is of ineens veel minder interesse toont in anderen. Rust er nog steeds een taboe op ofzo, dat mensen dit niet vertellen? Ik zeg het niet omdat het te privé is en te moeilijk is. Het is confronterend om het er met mensen over te hebben. Het raakt je zo diep en intens dat het niet iets is dat je - althans niet ik - met zomaar iedereen wil delen. Daarbij wil ik geen medelijdende blikken. Ik wil juist niet dat er ongemakkelijke situaties ontstaan als iemand begint over kinderen of zwanger worden en dan ineens stopt met praten omdat diegene ineens beseft dat ik wel eens gekwetst zou kunnen zijn. In dat soort situaties heb ik totaal geen zin. En het komt er gewoonweg nogmaals op neer dat dit gewoon een heel erge privé kwestie is. Jij hebt vast ook wel dingen die je niet met jan en alleman bespreekt. Dit is voor mij net zo iets.
woensdag 3 december 2008 om 20:42
Persoonlijk ben ik erg voor openheid. Wij hebben er geen geheim van gemaakt.
Alleen yamman heeft het lange tijd op zijn werk stil gehouden, mannen op de bouwput ... ach kon me er wel iets bij indenken.
Maar laatst hoorde ik m er over dat ie t met zijn collega er over had, diens vrouw was net zwanger middels ICSI en doordat hun twee het er over hadden durfte nog een derde man in de keet te vertellen dat ze bezig waren middels het ziekenhuis.
je wéét wel dat je de enige niet bent ... maar als t dan ook een gezicht krijgt doordat er openlijk over gesproken kan worden.
Ik krijg niet echt onder woorden wat ik zeggen wil ...
ik vind het jammer als mensen er niet over durven praten omdat het "taboe" is.
maar als mensen het niet willen zeggen omdat het voor hun te privé is ..prima.
ieder zijn eigen keuze daarin
Alleen yamman heeft het lange tijd op zijn werk stil gehouden, mannen op de bouwput ... ach kon me er wel iets bij indenken.
Maar laatst hoorde ik m er over dat ie t met zijn collega er over had, diens vrouw was net zwanger middels ICSI en doordat hun twee het er over hadden durfte nog een derde man in de keet te vertellen dat ze bezig waren middels het ziekenhuis.
je wéét wel dat je de enige niet bent ... maar als t dan ook een gezicht krijgt doordat er openlijk over gesproken kan worden.
Ik krijg niet echt onder woorden wat ik zeggen wil ...
ik vind het jammer als mensen er niet over durven praten omdat het "taboe" is.
maar als mensen het niet willen zeggen omdat het voor hun te privé is ..prima.
ieder zijn eigen keuze daarin
donderdag 4 december 2008 om 00:12
quote:mastermind schreef op 03 december 2008 @ 19:40:
Ik heb wat dat betreft trouwens een vraag aan de mensen die in zo'n traject zitten. Misschien stom hoor, maar ik zou graag willen weten waarom 'men' zo vaak voor de omgeving verzwijgt dat men bezig is met zo'n traject. Als iemand één keer tegen mij zou zeggen: "Nou, om eerlijk te zijn lukt het niet zo en we zitten middenin allerlei onderzoeken en behandelingen, maar ik wil het er verder niet over hebben dus vraag er svp niet steeds naar, ik zeg het alleen zodat je begrijpt waarom ik verdrietig word als je steeds over kinderen begint," dan hou ik er verder m'n kop over dicht maar ik begrijp dat wel ineens beter waarom sommige opm pijnlijk zijn, iem van slag is of ineens veel minder interesse toont in anderen. Rust er nog steeds een taboe op ofzo, dat mensen dit niet vertellen?
Ik denk dat het gewoon zelf bescherming is.
Als mensen het weten dat je er zo mee bezig bent, krijg je constant de vraag "hoe staat het ervoor" en buiten de echt oprecht geintresseerde, krijg je ook te maken met irritante "aagjes".
Wij hebben er nooit geheimzinnig over gedaan, en ik kan me persoonlijk niet herinneren dat ik intens verdrietig was als het weer eens niet raak was of als er iemand in mijn omgeving wel zwanger was, maar misschien komt dat omdat het allemaal zo snel is gegaan toch nog.
Ik heb wat dat betreft trouwens een vraag aan de mensen die in zo'n traject zitten. Misschien stom hoor, maar ik zou graag willen weten waarom 'men' zo vaak voor de omgeving verzwijgt dat men bezig is met zo'n traject. Als iemand één keer tegen mij zou zeggen: "Nou, om eerlijk te zijn lukt het niet zo en we zitten middenin allerlei onderzoeken en behandelingen, maar ik wil het er verder niet over hebben dus vraag er svp niet steeds naar, ik zeg het alleen zodat je begrijpt waarom ik verdrietig word als je steeds over kinderen begint," dan hou ik er verder m'n kop over dicht maar ik begrijp dat wel ineens beter waarom sommige opm pijnlijk zijn, iem van slag is of ineens veel minder interesse toont in anderen. Rust er nog steeds een taboe op ofzo, dat mensen dit niet vertellen?
Ik denk dat het gewoon zelf bescherming is.
Als mensen het weten dat je er zo mee bezig bent, krijg je constant de vraag "hoe staat het ervoor" en buiten de echt oprecht geintresseerde, krijg je ook te maken met irritante "aagjes".
Wij hebben er nooit geheimzinnig over gedaan, en ik kan me persoonlijk niet herinneren dat ik intens verdrietig was als het weer eens niet raak was of als er iemand in mijn omgeving wel zwanger was, maar misschien komt dat omdat het allemaal zo snel is gegaan toch nog.
