Kinderen
alle pijlers
Net een week op school en gepest
vrijdag 6 februari 2009 om 12:12
Gaddamme..
Zoonlief gaat sinds een week nu naar school (feitelijk is dit zelfs zijn 2e week nu). We waren aanvankelijk helemaal blij dat hij bij zijn beste vriendje in de groep kwam (kent hij nog van het kinderdagverblijf en ook speelden ze geregeld bij elkaar thuis). Ook een ander jongetje van ditzelfde kinderdagverblijf waar hij altijd goed mee kon zat al in deze groep.
Alles leek dus koek en ei...
Wat schetst dus nu ook mijn verbazing?? Hij komt nu vrijwel dagelijks thuis met verhalen over deze 2 jongetjes (m.n. over zijn - voorheen - beste vriendje). Zij zouden hem pesten (in de zandbak gooien, aan zijn jas trekken, hem tegen de muur drukken) en ook in de groep deden ze niet lief (hij mag niet meespelen met ze).
Ik had hem gezegd dat mochten er zulke dingen zijn, dat hij het dan tegen de juf moest zeggen. Hij zegt dat hij dit ook heeft gedaan, maar dat juf er niets van zegt.
Inmiddels heb ik juf hier dus op gewezen en gevraagd of ze hier wat meer op wil letten. Ze zei dit te zullen doen.
Maar ondertussen gaan de verhalen over het pesten door. Naar nu blijkt is het dus m.n. zijn voormalig beste vriendje die steeds zo vervelend doet.
Ik heb zoonlief al geadviseerd om dit jongetje dan maar wat met rust te laten en dat hij gewoon lekker met andere kindjes moet gaan spelen.
Ik merk dat ik hier moeite mee heb. Het zal ongetwijfeld bij de beruchte schoolperikelen horen en ik snap ook dat hij hier zelf een weg in zal moeten vinden, maar ik vind het rot om mee te maken/te horen.
Iemand herkenning/tips?
Zoonlief gaat sinds een week nu naar school (feitelijk is dit zelfs zijn 2e week nu). We waren aanvankelijk helemaal blij dat hij bij zijn beste vriendje in de groep kwam (kent hij nog van het kinderdagverblijf en ook speelden ze geregeld bij elkaar thuis). Ook een ander jongetje van ditzelfde kinderdagverblijf waar hij altijd goed mee kon zat al in deze groep.
Alles leek dus koek en ei...
Wat schetst dus nu ook mijn verbazing?? Hij komt nu vrijwel dagelijks thuis met verhalen over deze 2 jongetjes (m.n. over zijn - voorheen - beste vriendje). Zij zouden hem pesten (in de zandbak gooien, aan zijn jas trekken, hem tegen de muur drukken) en ook in de groep deden ze niet lief (hij mag niet meespelen met ze).
Ik had hem gezegd dat mochten er zulke dingen zijn, dat hij het dan tegen de juf moest zeggen. Hij zegt dat hij dit ook heeft gedaan, maar dat juf er niets van zegt.
Inmiddels heb ik juf hier dus op gewezen en gevraagd of ze hier wat meer op wil letten. Ze zei dit te zullen doen.
Maar ondertussen gaan de verhalen over het pesten door. Naar nu blijkt is het dus m.n. zijn voormalig beste vriendje die steeds zo vervelend doet.
Ik heb zoonlief al geadviseerd om dit jongetje dan maar wat met rust te laten en dat hij gewoon lekker met andere kindjes moet gaan spelen.
Ik merk dat ik hier moeite mee heb. Het zal ongetwijfeld bij de beruchte schoolperikelen horen en ik snap ook dat hij hier zelf een weg in zal moeten vinden, maar ik vind het rot om mee te maken/te horen.
Iemand herkenning/tips?
vrijdag 6 februari 2009 om 16:27
Ik denk dat je moet oppassen je volwassen emoties en "ongeschreven regels" die bij een vriendschap horen te projecteren op kleutervriendschappen.
Kleuters zeggen gewoon ik vind je stom, ik wil niet met jou spelen en ze duwen elkaar de godganse dag omver in de zandbak.
Jij vindt dat erger dan je zoontje dat zelf vindt, het sociale aspect dat daar echt moeite mee heeft is bij hem - net als bij zijn leeftijdgenoten- nog niet echt ontwikkeld.
Het ene moment duwen of negeren, het andere moment samen spelen. Vanaf een jaar of zes krijgen ze hier meer 'feeling' voor.
Maak je er niet druk om, ,probeer dat althans want alles is altijd moeilijker als het je eigen kind betreft, hij vindt vanzelf zijn draai. Ik zou me meer focussen op die stabiele thuisbasis.
Succes!
Kleuters zeggen gewoon ik vind je stom, ik wil niet met jou spelen en ze duwen elkaar de godganse dag omver in de zandbak.
Jij vindt dat erger dan je zoontje dat zelf vindt, het sociale aspect dat daar echt moeite mee heeft is bij hem - net als bij zijn leeftijdgenoten- nog niet echt ontwikkeld.
Het ene moment duwen of negeren, het andere moment samen spelen. Vanaf een jaar of zes krijgen ze hier meer 'feeling' voor.
Maak je er niet druk om, ,probeer dat althans want alles is altijd moeilijker als het je eigen kind betreft, hij vindt vanzelf zijn draai. Ik zou me meer focussen op die stabiele thuisbasis.
Succes!
vrijdag 6 februari 2009 om 16:39
Absolute Einstein,
waar hebbie het over?? Of heb je inmiddels je posting weer verwijderd?
Jemamem, dank voor je wijze, ontnuchterende woorden. Het helpt om me te realiseren dat hij de dingen op zijn leeftijd anders ervaart dan zijn moeder. Dank voor je woorden!!
(heb je deze wijsheid overigens vanuit professionele achtergrond, of door opgedane levenservaring?)
waar hebbie het over?? Of heb je inmiddels je posting weer verwijderd?
Jemamem, dank voor je wijze, ontnuchterende woorden. Het helpt om me te realiseren dat hij de dingen op zijn leeftijd anders ervaart dan zijn moeder. Dank voor je woorden!!
(heb je deze wijsheid overigens vanuit professionele achtergrond, of door opgedane levenservaring?)
vrijdag 6 februari 2009 om 21:09
Het leuke is dat er in zo'n grote groep altijd ook nog andere kinderen zitten die sociaal misschien een beetje afwachtend zijn, niet zo handig zijn, whatever. En die willen ook graag vriendjes zijn, juist met zo'n nieuw jongetje. Perfect oefenmateriaal voor jouw zoontje en in de loop van de tijd blijkt dan wel of zo'n vriendschap standhoudt of dat je zoontje zich wat zekerder van zichzelf voelt en met andere kinderen gaat afspreken/spelen.
(de moeder van zo'n oudste kleutertje, twee zelfs).
(de moeder van zo'n oudste kleutertje, twee zelfs).
vrijdag 6 februari 2009 om 21:34
Yayaatje ik snap heel goed je gevoelens maar ook ik denk dat je het je niet te erg aan moet trekken. Je zoon zit nog maar een week op school, hij moet nog helemaal in de groep groeien lijkt me. Tuurlijk kun je die twee ventjes wel achter het behang plakken maar hun ouders bellen zou ik persoonlijk in dit stadium niet doen. Onze zoon gaat sinds september naar school en hij vertelt niet zoveel over wat hij daar allemaal doet. Ik moet het vaak echt uit hem trekken en dan komt er soms ook nog een fantasieverhaal. Zo heeft hij ook wel eens verteld dat niemand met hem wil spelen (hij heeft al bij meerdere klasgenootjes thuis gespeeld) of hij vertelt een ander raar verhaal. Ik heb het eens aan z'n juf gevraagd en hij blijkt met alle kindjes uit de klas eigenlijk altijd heel leuk te spelen.
Werken ze op de school van jouw zoon niet met "stop, hou er mee op!" als er iets met/tegen het kind gedaan wordt wat ze niet willen? Bij mijn zoon in de klas wordt dit heel krachtig gehanteerd. Als je geplaagd wordt (en inderdaad, jongens rammen er vaak niet al te subtiel op los als iets ze niet bevalt ) dan zeg je "stop, ik vind het niet leuk, hou er mee op!" en als het andere kindje dan dóórgaat met plagen, dan zeg je het nóg een keer en vervolgens (als het niet stopt) dan stap je naar de juf. Dit werkt heel erg goed heb ik gemerkt, kinderen voelen zich er veilig door. Misschien kan je dit eens uitproberen met je zoon? Wat ik wel gek vind is dat, als ik je goed begrijp, de juf er niet echt op reageert. Hoe komt dit? Heeft ze het plaaggedrag nooit gesignaleerd of vindt ze het wel meevallen? Wat was haar reactie precies?
En inderdaad, het is hieronder al eerder geschreven, kleuter-"vriendschappen" zijn niet te vergelijken met volwassen vriendschappen. Zoonlief speelde de eerste maanden heel veel met een jongetje uit zijn klas en nu lijkt de liefde over en is een ander z'n favoriet. Ik kan er niet echt een touw aan vastknopen. Heb besloten dat ik me er niet teveel in ga verdiepen, omdat ik ook merkte dat ik zijn gedrag teveel als volwassene ging beredeneren, maar het is een kleuter van vier...
Probeer het een beetje van een afstandje te bekijken (het is moeilijk ik weet het), ik denk dat de kans groot is dat de situatie over een aantal weken anders is. En inderdaad, laat hem maar lekker even met andere klasgenootjes gaan spelen!
Werken ze op de school van jouw zoon niet met "stop, hou er mee op!" als er iets met/tegen het kind gedaan wordt wat ze niet willen? Bij mijn zoon in de klas wordt dit heel krachtig gehanteerd. Als je geplaagd wordt (en inderdaad, jongens rammen er vaak niet al te subtiel op los als iets ze niet bevalt ) dan zeg je "stop, ik vind het niet leuk, hou er mee op!" en als het andere kindje dan dóórgaat met plagen, dan zeg je het nóg een keer en vervolgens (als het niet stopt) dan stap je naar de juf. Dit werkt heel erg goed heb ik gemerkt, kinderen voelen zich er veilig door. Misschien kan je dit eens uitproberen met je zoon? Wat ik wel gek vind is dat, als ik je goed begrijp, de juf er niet echt op reageert. Hoe komt dit? Heeft ze het plaaggedrag nooit gesignaleerd of vindt ze het wel meevallen? Wat was haar reactie precies?
En inderdaad, het is hieronder al eerder geschreven, kleuter-"vriendschappen" zijn niet te vergelijken met volwassen vriendschappen. Zoonlief speelde de eerste maanden heel veel met een jongetje uit zijn klas en nu lijkt de liefde over en is een ander z'n favoriet. Ik kan er niet echt een touw aan vastknopen. Heb besloten dat ik me er niet teveel in ga verdiepen, omdat ik ook merkte dat ik zijn gedrag teveel als volwassene ging beredeneren, maar het is een kleuter van vier...
Probeer het een beetje van een afstandje te bekijken (het is moeilijk ik weet het), ik denk dat de kans groot is dat de situatie over een aantal weken anders is. En inderdaad, laat hem maar lekker even met andere klasgenootjes gaan spelen!
zaterdag 7 februari 2009 om 15:24
quote:yayaatje schreef op 06 februari 2009 @ 16:39:
Absolute Einstein,
waar hebbie het over?? Of heb je inmiddels je posting weer verwijderd?
Ik had een Sigmundgrapje geplaatst om de boel een beetje op te vrolijken, maar in het licht van je post over een scheiding was het echt een erg ongepast grapje. Vandaar...
Absolute Einstein,
waar hebbie het over?? Of heb je inmiddels je posting weer verwijderd?
Ik had een Sigmundgrapje geplaatst om de boel een beetje op te vrolijken, maar in het licht van je post over een scheiding was het echt een erg ongepast grapje. Vandaar...
zaterdag 7 februari 2009 om 15:42
Prioriteit nummer 1 zou voor mij zijn: leer je zoontje van zich afbijten.
Zorg wel dat hij het niet in zijn hoofd haalt om andere kinderen naar te behandelen, maar zorg ook dat hij een grote mond terug durft te geven en 'hard' wordt.
Ik heb zelf een pestverleden en begin nu pas te merken hoeveel invloed het op mijn hele leven heeft, het zou natuurlijk fijn zijn als je zoiets bij jouw zoontje kunt voorkomen.
Het is vooral erg naar voor jou op dit moment, veel sterkte in ieder geval!
Zorg wel dat hij het niet in zijn hoofd haalt om andere kinderen naar te behandelen, maar zorg ook dat hij een grote mond terug durft te geven en 'hard' wordt.
Ik heb zelf een pestverleden en begin nu pas te merken hoeveel invloed het op mijn hele leven heeft, het zou natuurlijk fijn zijn als je zoiets bij jouw zoontje kunt voorkomen.
Het is vooral erg naar voor jou op dit moment, veel sterkte in ieder geval!
zaterdag 7 februari 2009 om 17:29
Jemamem, dank voor je wijze, ontnuchterende woorden. Het helpt om me te realiseren dat hij de dingen op zijn leeftijd anders ervaart dan zijn moeder. Dank voor je woorden!! (heb je deze wijsheid overigens vanuit professionele achtergrond, of door opgedane levenservaring?)
Het zijn eerlijk gezegd de woorden van mjn zus, die orthopedagoge is. Ze zei ze tegen mij toen ik ooit iets soortgelijks zielig vond voor mijn zoontje.
Dat wij als volwassenen dat heel anders ervaren dan een kleuter dat zelf doet.
Hielp mij toen enorm. En bleek ook helemaal waar!
Het zijn eerlijk gezegd de woorden van mjn zus, die orthopedagoge is. Ze zei ze tegen mij toen ik ooit iets soortgelijks zielig vond voor mijn zoontje.
Dat wij als volwassenen dat heel anders ervaren dan een kleuter dat zelf doet.
Hielp mij toen enorm. En bleek ook helemaal waar!
donderdag 19 februari 2009 om 10:45
Wat is het toch moeilijk om moeder te zijn... Je trekt je alles aan. Je wilt je kind voor alles beschermen. Gaan ze een week naar school en dan is 'ie al de pineut. Zucht. Sterkte.
ik kan je als iets meer ervaren moeder zeggen dat de meeste kinderen de eerste weken op school geirriteerd zijn en ook nog zo moe dat ze van een mug een olifant maken. Geef hem thuis de rust die hij nodig heeft. Plan een paar weekenden geen afspraken. Begeleidt hem naar school. Hou van hem. Geef hem je liefde en aandacht als hij terugkomt. En nodig dat beste vriendje een middagje thuis uit om te spelen. Moet je zien hoe snel ze weer vriendjes zijn!
Ik zou niet zomaar contact met de ouders van dit jongetje opnemen. Denk aan jezelf. Als het jou overkomt is je eerste gedachte: doet mijn kind niet! En zo reageren zij ook. De juf is de aangesproken persoon. Ik zou het nu echter nog even op zijn beloop laten. Je kindje is zichzelf nog niet. De eerste weken zijn moeilijk. Voor jou en voor hem!
Overigens krijg je dit probleem weer als ze van groep 2 naar 3 graag... Zucht... En het wordt niet makkelijker!
Succes!
ik kan je als iets meer ervaren moeder zeggen dat de meeste kinderen de eerste weken op school geirriteerd zijn en ook nog zo moe dat ze van een mug een olifant maken. Geef hem thuis de rust die hij nodig heeft. Plan een paar weekenden geen afspraken. Begeleidt hem naar school. Hou van hem. Geef hem je liefde en aandacht als hij terugkomt. En nodig dat beste vriendje een middagje thuis uit om te spelen. Moet je zien hoe snel ze weer vriendjes zijn!
Ik zou niet zomaar contact met de ouders van dit jongetje opnemen. Denk aan jezelf. Als het jou overkomt is je eerste gedachte: doet mijn kind niet! En zo reageren zij ook. De juf is de aangesproken persoon. Ik zou het nu echter nog even op zijn beloop laten. Je kindje is zichzelf nog niet. De eerste weken zijn moeilijk. Voor jou en voor hem!
Overigens krijg je dit probleem weer als ze van groep 2 naar 3 graag... Zucht... En het wordt niet makkelijker!
Succes!
Volg je hart. Dat klopt.
