nog steeds niet vergeten...

4 jaar geleden woonde en werkte ik in Oeganda, een jaar als vrijwilliger, samen met een vriendin. We werkten daar o.a. in een weeshuis voor een Nederlandse vrouw. In het weeshuis zat een meisje van 10 jaar. Ze had een baby broertje van een paar maanden. Het mannetje woonde bij ons in huis want met 6 maanden was hij nog te klein voor een plekje in het weeshuis. Hij was zo lief en zwart en schattig! Mijn vriendin en ik zorgden voor het ventje, samen met de huishoudster van de Nederlandse vrouw. 7 maanden later zette hij voor het eerst een paar stapjes alleen. Diezelfde avond viel hij in de badkuip en raakte bewusteloos. Ik bracht hem met de huishoudster naar het ziekenhuis, wat daar amper een ziekenhuis te noemen is. 's Nachts is hij overleden. Komende vrijdag is dat 4 jaar geleden. Ik heb heel veel verdriet gehad om 'mijn' zwarte vriendje, maar nu denk ik met een glimlach aan hem terug. Wat ik alleen zo jammer vind is dat er hier (in nl) weinig mensen zijn die hem hebben gekend, alleen ik, mijn vriendin, haar ouders en mijn moeder. We sturen elkaar ieder jaar een kaart op 20 februari. Hij is nog steeds niet vergeten en ik zal hem ook nooit vergeten! Ik zou willen dat er meer mensen waren die hem hadden gekend en zodat ik ook nog vaker over hem had kunnen praten. Ik weet ook niet waarom ik dit schrijf. misschien gewoon om even te vertellen dat er ooit een heel lief zwart weesbabytje was en dat ik zo graag had gewild dat hij nog leefde zodat ik hem nog heel vaak op had kunnen zoeken in oeganda!

senseo, wat erg dat je je vader moet missen... ik denk dat jij het goed beschrijft, ik zat naar fotos te kijken en het viel me op hoe ongelofelijk mooi zwart het ventje was, inderdaad met ogen als kooltjes. En inderdaad, ik heb het verhaal gewoon geschreven zonder ergens bij stil te staan, dus absoluut niet bedoeld om ergens wel of niet de nadruk op te leggen.



Verder bedankt voor alle lieve reacties.



In Oeganda zijn de mensen zeer gelovig en alles is de wil van God. Dus ook zijn dood. daar kon ik me moeilijk bij neerleggen. Als hij in nl was geboren was dit niet gebeurd. dan had hij meteen een mri scan en weet ik wat niet meer gehad.

Dat doet me wel pijn ja. Ik ben me nooit zo bewust geweest van het verschil als toen.

Ik ben ook heel ziek geweest in dat jaar. Zo ziek dat ik op het randje lag. Maar ik was blank en rijk. Dus kosten noch moeite werden bespaard. Ik werd met een vliegtuigje naar de hoofdstad gevlogen waar ik in het beste ziekenhuis van het land terecht kwam met hoog opgeleide buitenlandse artsen. En zo kwam het goed bij mij. Dit lieve ventje werd op een smerig matras gelegd en eigenlijk werd er verder gewoon helemaal niets gedaan, simpelweg omdat er niets anders te doen viel. Ja, dat is heel krom. De huishoudster zou bij hem blijven die nacht. Ik heb haar gezegd dat als het slechter zou gaan met hem, dat ze me meteen moest waarschuwen. Ik kende mensen van artsen zonder grenzen die in dat stadje werkten, ik zou meteen een vliegtuig regelen en zorgen dat hij een goede behandeling zou krijgen. maar snachts kreeg hij een bloeding en was het al te laat. en ja daar heb ik me zeker schuldig om gevoeld. Had ik maar meteen wat gedaan, was ik er maar bij gebleven etc.



ik ben in elk geval blij dat ik met behulp van veel sponsorgeld uit nl (vrienden en familie waren heel erg geschokt en wisten wat ik voor het ventje voelde) een hele mooie begrafenis heb kunnen regelen voor hem. Hij ligt op het terrein van het weeshuis bij zijn zusje.

trouwens, zijn zusje vertellen dat nu ook haar broertje dood was, dat was echt hartverscheurend...;-(