Kinderen
alle pijlers
Ongelukje met zoon op kamp.
maandag 4 augustus 2008 om 22:34
O wat baal ik gigantisch. Mijn zoon van 12 die pdd-nos heeft is zaterdag vertrokken op kamp naar de Belgische Ardennen. Hij keek er erg naar uit en ik had toen hij wegging al een erg onprettig gevoel Nu word ik vanavond gebeld om 8.45. Niet schrikken maar uw zoon heeft zaterdagavond met voetballen zich bezeerd. Hij klaagde wel maar ze zijn vanochtend met hem naar de dokter gegaan en meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Bleek hij zijn sleutelbeen te hebben gebroken. Dikke paniek hier natuurlijk. Het is al een kwetsbaar kind en nu dit ook nog eens. Vader in alle staten, Toen kwam de vraag of wij hem morgenochtend kwamen ophalen. Wij al meteen aangeven dat we hem liever nu ophaalden. Vonden het ook vreemd dat je 's avonds pas belt. Heeft dat arme joch de hele zondag met een gebroken sleutelbeen rond gelopen. En een aantal kinderen vonden dat hij niet moest zeuren. Manlief is meteen in de auto gesprongen en heeft dus nu 330 km voor de boeg. Maar vannacht ligt hij lekker in zijn eigen bed. Nu maar wachten. O wat baal ik hier van, het joch ging de laatste tijd hardstikke lekker en nu dit.
Waren al die roddels over mij maar waar.
maandag 4 augustus 2008 om 22:42
Kan me voorstellen dat je je rot schrikt met zo'n telefoontje!
Misschien wel goed om te bedenken dat kinderen naar hun ouders kijken om te weten te komen 'hoe erg' dingen zijn. Jij vindt het duidelijk een enorm drama dat hij zijn sleutelbeen gebroken heeft, en suggereert zelfs dat hij hierdoor uit een positieve tijd gehaald wordt (hij ging de laatste tijd hartstikke lekker en nu dit). Hoe rot het ook voor hem is dat hij een ongelukje heeft gehad en vooral dat hij eerder van kamp naar huis kan, het is natuurlijk geen ernstige zaak (zoals de feiten die je ons vertelt er liggen). Hoe zwaarder jij het maakt, hoe erger voor hem. Het is gewoon pech, vervelend, maar niet het einde van de wereld, of zelfs maar het einde van een positieve periode. Kinderen nemen stress en angst van hun ouders direct over! Probeer er zo luchtig mogelijk over te doen, daar help je hem het meeste mee. En maak er een leuke alternatieve vakantieweek van!
Misschien wel goed om te bedenken dat kinderen naar hun ouders kijken om te weten te komen 'hoe erg' dingen zijn. Jij vindt het duidelijk een enorm drama dat hij zijn sleutelbeen gebroken heeft, en suggereert zelfs dat hij hierdoor uit een positieve tijd gehaald wordt (hij ging de laatste tijd hartstikke lekker en nu dit). Hoe rot het ook voor hem is dat hij een ongelukje heeft gehad en vooral dat hij eerder van kamp naar huis kan, het is natuurlijk geen ernstige zaak (zoals de feiten die je ons vertelt er liggen). Hoe zwaarder jij het maakt, hoe erger voor hem. Het is gewoon pech, vervelend, maar niet het einde van de wereld, of zelfs maar het einde van een positieve periode. Kinderen nemen stress en angst van hun ouders direct over! Probeer er zo luchtig mogelijk over te doen, daar help je hem het meeste mee. En maak er een leuke alternatieve vakantieweek van!
maandag 4 augustus 2008 om 22:48
Ik heb juist erg lakoniek gedaan over het gebeuren. Joh balen, heb je het toch naar je zin. Maar toen klonken de tranen, mam ik vindt het hier niets. Ik heb nog geprobeerd om hem morgen op te halen maar daar was hij niet voor. En inderdaad, het wordt toch een leuke week voor hem. Mijn zusje komt woensdag (daar is hij erg dol op). En tuurlijk gaan we hem gewoon in de watten leggen.
Waren al die roddels over mij maar waar.
maandag 4 augustus 2008 om 22:50
Hier ook alle begrip. En een vraag; vindt je het zo erg dat ie z'n arm heeft gebroken of gaat het erom dat ze niet meteen naar het ziekenhuis zijn gegaan?
Dat laatste, daar zou ik ook pissig om zijn, al heb ik ook weleens meegemaakt dat een bewoner van een instelling waar ik werkte pas na een paar dagen naar het z-huis werd gebracht en iets gebroken bleek te hebben. Dat gebeurt soms en natuurlijk is dat naar. Ik kan me niet voorstellen dat men dat met opzet deed of dat het echt nalatigheid was.
Een gebroken arm (hoe pijnlijk ook) hoort er natuurlijk wél een beetje bij. Bijna elk kind breekt of kneust wel eens iets toch?
Ik snap dat het voor een jochie met pdd-nos anders is dan voor een kind zonder een dergelijke aandoening, maar eerlijk gezegd vind ik wel dat je het in proporties moet zien.
Dat laatste, daar zou ik ook pissig om zijn, al heb ik ook weleens meegemaakt dat een bewoner van een instelling waar ik werkte pas na een paar dagen naar het z-huis werd gebracht en iets gebroken bleek te hebben. Dat gebeurt soms en natuurlijk is dat naar. Ik kan me niet voorstellen dat men dat met opzet deed of dat het echt nalatigheid was.
Een gebroken arm (hoe pijnlijk ook) hoort er natuurlijk wél een beetje bij. Bijna elk kind breekt of kneust wel eens iets toch?
Ik snap dat het voor een jochie met pdd-nos anders is dan voor een kind zonder een dergelijke aandoening, maar eerlijk gezegd vind ik wel dat je het in proporties moet zien.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 4 augustus 2008 om 22:54
tja ik snap dat een kind met pdd-nos andere behoeften heeft, maar toen ik op mijn 11e in mijn hand zaagde (4 hechtingen) tijdens een scoutingkamp, werden mijn ouders daar echt niet over gebeld...
en die vonden dat ook niet raar.
ik zit nu 30 jaar bij diezelfde scoutingvereniging en mensen( lees ouders) worden steeds sensitiever t.o. van hun kinderen.
de regering werkt daar trouwens ook leuk aan mee met arbo-wetgeving.
dus voor ons als leiding wordt het er niet leuker op.
wij als scouting zijn allemaal vrijwilligers, zonder hulpverlenersachtergrond, krijgen echter wel steeds meer "probleem"kinderen naar ons doorverwezen, dankzij de riagg enz, en op een gegeven moment is de lol er wel een beetje af.
of het wel of niet goed is dat ouders mondiger zijn weet ik ook niet eigenlijk.....
en die vonden dat ook niet raar.
ik zit nu 30 jaar bij diezelfde scoutingvereniging en mensen( lees ouders) worden steeds sensitiever t.o. van hun kinderen.
de regering werkt daar trouwens ook leuk aan mee met arbo-wetgeving.
dus voor ons als leiding wordt het er niet leuker op.
wij als scouting zijn allemaal vrijwilligers, zonder hulpverlenersachtergrond, krijgen echter wel steeds meer "probleem"kinderen naar ons doorverwezen, dankzij de riagg enz, en op een gegeven moment is de lol er wel een beetje af.
of het wel of niet goed is dat ouders mondiger zijn weet ik ook niet eigenlijk.....
maandag 4 augustus 2008 om 22:56
Nee moest een vragenlijst invullen en toen aangeven dat je met hem juist met dit soort dingen moet oppassen. Heeft als kleuter een giga smak op de rand van de zandbak gemaakt, juf zag het gelukkig, en toen ze vroeg of het zeer deed kreeg ze als antwoord; mwaoh, valt wel mee. Hij zal niet snel huilen of klagen bij een ander, dat wisten ze, ze waren gewaarschuwd. En ik neem mezelf gewoon kwalijk dat ik niet naar mijn gevoel heb geluisterd, maar wil hem juist die ruimte geven om zonder mij de wereld te ontdekken.
Waren al die roddels over mij maar waar.
maandag 4 augustus 2008 om 22:59
quote:danivo schreef op 04 augustus 2008 @ 22:54:
tja ik snap dat een kind met pdd-nos andere behoeften heeft, maar toen ik op mijn 11e in mijn hand zaagde (4 hechtingen) tijdens een scoutingkamp, werden mijn ouders daar echt niet over gebeld...
en die vonden dat ook niet raar.
ik zit nu 30 jaar bij diezelfde scoutingvereniging en mensen( lees ouders) worden steeds sensitiever t.o. van hun kinderen.
de regering werkt daar trouwens ook leuk aan mee met arbo-wetgeving.
dus voor ons als leiding wordt het er niet leuker op.
wij als scouting zijn allemaal vrijwilligers, zonder hulpverlenersachtergrond, krijgen echter wel steeds meer "probleem"kinderen naar ons doorverwezen, dankzij de riagg enz, en op een gegeven moment is de lol er wel een beetje af.
of het wel of niet goed is dat ouders mondiger zijn weet ik ook niet eigenlijk.....Nee hij is naar een speciaal kamp voor kinderen met pdd-nos. Omdat ze daar ook activerende begeleiding hebben voor deze kinderen.
tja ik snap dat een kind met pdd-nos andere behoeften heeft, maar toen ik op mijn 11e in mijn hand zaagde (4 hechtingen) tijdens een scoutingkamp, werden mijn ouders daar echt niet over gebeld...
en die vonden dat ook niet raar.
ik zit nu 30 jaar bij diezelfde scoutingvereniging en mensen( lees ouders) worden steeds sensitiever t.o. van hun kinderen.
de regering werkt daar trouwens ook leuk aan mee met arbo-wetgeving.
dus voor ons als leiding wordt het er niet leuker op.
wij als scouting zijn allemaal vrijwilligers, zonder hulpverlenersachtergrond, krijgen echter wel steeds meer "probleem"kinderen naar ons doorverwezen, dankzij de riagg enz, en op een gegeven moment is de lol er wel een beetje af.
of het wel of niet goed is dat ouders mondiger zijn weet ik ook niet eigenlijk.....Nee hij is naar een speciaal kamp voor kinderen met pdd-nos. Omdat ze daar ook activerende begeleiding hebben voor deze kinderen.
Waren al die roddels over mij maar waar.
maandag 4 augustus 2008 om 23:01
Sneu voor hem dat het al zo vroeg in zijn vakantieweek gebeurt, dat hij niet eens de kans heeft gehad om ervan te genieten.
Maar maak het nou niet groter omdat hij een pdd/nos kind is. Ook een ander kind zou teleurgesteld zijn, misschien volgend jaar angst hebben om op kamp te gaan omdat 'ie nét niet heeft kunnen meemaken hoe fijn zo'n kamp kan zijn.
Eigenlijk zat 'ie nog midden in zijn mogelijke heimwee en toen een ongeluk. Dat zal best wel gevolgen hebben voor zijn vertrouwen in 'kamp'.
Of was 'ie eerder in zijn leven al op kamp geweest?
Vind het wel raar dat ze niet direct na het ziekenhuisbezoek gebeld hebben.
Maar maak het nou niet groter omdat hij een pdd/nos kind is. Ook een ander kind zou teleurgesteld zijn, misschien volgend jaar angst hebben om op kamp te gaan omdat 'ie nét niet heeft kunnen meemaken hoe fijn zo'n kamp kan zijn.
Eigenlijk zat 'ie nog midden in zijn mogelijke heimwee en toen een ongeluk. Dat zal best wel gevolgen hebben voor zijn vertrouwen in 'kamp'.
Of was 'ie eerder in zijn leven al op kamp geweest?
Vind het wel raar dat ze niet direct na het ziekenhuisbezoek gebeld hebben.
maandag 4 augustus 2008 om 23:03
Hallo,
ik heb rond die leeftijd ook eens m'n sleutelbeen gebroken,
Iets met een stalen staaf waar ik een zwaard in zag, een hond aan de ketting en een fietser die voorbij kwam. Heb toen gewoon effe zelf met die staaf op mijn sleutelbeen geknald. Beetje huilen van de pijn en de schrik en dat was het. Pas 's anderendaags bleek er een dikke zwelling op dat sleutelbeen te zitten en pas toen is mijn moeder met mij naar de dokter gegaan. Waaruit bleek... Veel pijn heb ik daar nochtans niet aangehad hoor. Wat wel verschrikkelijk was, was de oplossing: een soort van schouderbeugel om mijn schouders 3 weken achteruit te trekken. Gemaakt in authentiek schuimrubber van de jaren 60, jeuken man!
ik heb rond die leeftijd ook eens m'n sleutelbeen gebroken,
Iets met een stalen staaf waar ik een zwaard in zag, een hond aan de ketting en een fietser die voorbij kwam. Heb toen gewoon effe zelf met die staaf op mijn sleutelbeen geknald. Beetje huilen van de pijn en de schrik en dat was het. Pas 's anderendaags bleek er een dikke zwelling op dat sleutelbeen te zitten en pas toen is mijn moeder met mij naar de dokter gegaan. Waaruit bleek... Veel pijn heb ik daar nochtans niet aangehad hoor. Wat wel verschrikkelijk was, was de oplossing: een soort van schouderbeugel om mijn schouders 3 weken achteruit te trekken. Gemaakt in authentiek schuimrubber van de jaren 60, jeuken man!
maandag 4 augustus 2008 om 23:17
Och wat sneu.
Ik zou als moeder zijnde ook gemengde gevoelens hebben over het feit dat ze zo laat actie hebben ondernomen.
Van een afstand bekeken kan ik mij ook wel inleven dat het inschatten van de situatie lastiger is van andermans kind ( Ieder kind reageert immers verschillend op pijn).
Wellicht dat de leiding daarom pas later inzag dat een doktersbezoek nodig was.
Maarja,het is je kind. Dit wil je gewoon niet zo zien gebeuren.
Leg hem maar lekker in de watten thuis.
Schiet mij nog even te binnen
Wilde hij zelf ook echt het liefst naar huis? Of was dat een momentopname aan de telefoon.
Is er nog een mogelijkheid dat hij beperkt deelneemt aan het kamp?.
Kan hij toch nog van de gezelligheid en het "keten" genieten.
Ik zou als moeder zijnde ook gemengde gevoelens hebben over het feit dat ze zo laat actie hebben ondernomen.
Van een afstand bekeken kan ik mij ook wel inleven dat het inschatten van de situatie lastiger is van andermans kind ( Ieder kind reageert immers verschillend op pijn).
Wellicht dat de leiding daarom pas later inzag dat een doktersbezoek nodig was.
Maarja,het is je kind. Dit wil je gewoon niet zo zien gebeuren.
Leg hem maar lekker in de watten thuis.
Schiet mij nog even te binnen
Wilde hij zelf ook echt het liefst naar huis? Of was dat een momentopname aan de telefoon.
Is er nog een mogelijkheid dat hij beperkt deelneemt aan het kamp?.
Kan hij toch nog van de gezelligheid en het "keten" genieten.
maandag 4 augustus 2008 om 23:27
altijd lastig inschatten deze dingen. het is een kind van een ander en je weet niet goed of ze zich aanstellen of niet. en in een buitenlands ziekenhuis zit je vaak al snel zo´n 4 uur. dus dat is niet leuk voor het kind, en ook lastig voor de groep omdat er dan altijd een staf ontbreekt dan.
ik was vorige week op kamp in de pyreneeen als leidster, en de week voor me had een meisje haar rug gebroken tijdens een activiteit bij een wildwater rivier. uiteraard waren er professionals bij. ze klaagde wel over veel pijn maar kon nog lopen. dus zeer goed ondersteund is ze het laatst kleine stukje zelf de canyon uitgelopen. bij het ziekenhuis bleek dat ze haar ruggenwervel had gebroken. gelukkig geen dwarslaesie. maar dan stellen ouders later ook de vraag of er niet beter een helicopter had kunnen kopen.
en afgelopen dinsdag, in mijn week, blijft een jongen met zijn voet achter een steen steken in de wildwater rivier. zag er uit alsof het gekneusd was. een collega van me had net zijn 4 jaar geneeskunde erop zitten, dus heeft er naar gekeken, en een fysio ook. besloten om niet naar het ziekenhuis te gaan.
blijven lastige dingen. je probeert zo goed mogelijk te handelen, maar ook zo efficient mogelijk. en vaak komt het voor dat kinderen erg overdrijven met hun pijn.
ik was vorige week op kamp in de pyreneeen als leidster, en de week voor me had een meisje haar rug gebroken tijdens een activiteit bij een wildwater rivier. uiteraard waren er professionals bij. ze klaagde wel over veel pijn maar kon nog lopen. dus zeer goed ondersteund is ze het laatst kleine stukje zelf de canyon uitgelopen. bij het ziekenhuis bleek dat ze haar ruggenwervel had gebroken. gelukkig geen dwarslaesie. maar dan stellen ouders later ook de vraag of er niet beter een helicopter had kunnen kopen.
en afgelopen dinsdag, in mijn week, blijft een jongen met zijn voet achter een steen steken in de wildwater rivier. zag er uit alsof het gekneusd was. een collega van me had net zijn 4 jaar geneeskunde erop zitten, dus heeft er naar gekeken, en een fysio ook. besloten om niet naar het ziekenhuis te gaan.
blijven lastige dingen. je probeert zo goed mogelijk te handelen, maar ook zo efficient mogelijk. en vaak komt het voor dat kinderen erg overdrijven met hun pijn.
dinsdag 5 augustus 2008 om 00:42
Mijn dochter heeft ook een keer haar sleutelbeen gebroken, alleen kwamen we er pas na een paar dagen achter... ze was gevallen en huilde een beetje, pas toen ik een bobbel op haar sleutelbeen zag zijn we naar de huisarts gegaan. Zijn reactie: het is gebroken maar daar doen we helemaal niks aan, heelt vanzelf... Op zich ben ik het wel met danivo eens, ouders die er niet bij zijn als dit soort ongelukjes gebeuren, en die gebeuren nou eenmaal, kunnen behoorlijk heftig reageren. Kinderen zullen naar leiding altijd anders reageren dan naar hun ouders. Ik ben verder niet bekend met kinderen met pdd nos, hebben gelukkig allevier mijn kinderen geen last van. Maar ik zou tegen mijn kind, die dus geen pdd nos heeft, hebben gezegd: probeer niet al te veel aan de pijn te denken en probeer met de andere dingetjes mee te doen. Maar mijn kinderen zijn dan ook echt scouting bikkels...
dinsdag 5 augustus 2008 om 02:57
Helaas was dit niet het eerste wat er in deze vakantie mis ging. Toen we 5 weken geleden met z'n allen op vakantie gingen met de caravan is onze auto van 4 jaar oud op de 2e vakantie dag compleet in de soep gedraaid. Hebben we 5 uur langs de snelweg gestaan met 3 kinderen. Daarna nog 6 uur op een vervangende auto gewacht. Toen is de auto 4 weken onderweg geweest naar Nederland. Bij thuiskomst is er een pit van de kookplaat overleden. En 3 dagen daarna besloot de computer van 1 jaar oud er mee op te houden. En dat terwijl we die nodig hebben voor ons eigen bedrijf en er nodig facturen uitmoesten. Dus zomer 2008 is voor ons niet al te goed verlopen. En nu dit er nog overheen. Ben het gewoon een beetje zat. Maar nu genoeg gezeurd. Als het mee zit zijn ze over een uurtje thuis en kan ik om 6.00 uur mooi naar mijn werk. Moet ik daar maar even uitslapen. ; - )).
Waren al die roddels over mij maar waar.
dinsdag 5 augustus 2008 om 02:59
quote:Rary schreef op 04 augustus 2008 @ 23:27:
altijd lastig inschatten deze dingen. het is een kind van een ander en je weet niet goed of ze zich aanstellen of niet. en in een buitenlands ziekenhuis zit je vaak al snel zo´n 4 uur. dus dat is niet leuk voor het kind, en ook lastig voor de groep omdat er dan altijd een staf ontbreekt dan.
ik was vorige week op kamp in de pyreneeen als leidster, en de week voor me had een meisje haar rug gebroken tijdens een activiteit bij een wildwater rivier. uiteraard waren er professionals bij. ze klaagde wel over veel pijn maar kon nog lopen. dus zeer goed ondersteund is ze het laatst kleine stukje zelf de canyon uitgelopen. bij het ziekenhuis bleek dat ze haar ruggenwervel had gebroken. gelukkig geen dwarslaesie. maar dan stellen ouders later ook de vraag of er niet beter een helicopter had kunnen kopen.
en afgelopen dinsdag, in mijn week, blijft een jongen met zijn voet achter een steen steken in de wildwater rivier. zag er uit alsof het gekneusd was. een collega van me had net zijn 4 jaar geneeskunde erop zitten, dus heeft er naar gekeken, en een fysio ook. besloten om niet naar het ziekenhuis te gaan.
blijven lastige dingen. je probeert zo goed mogelijk te handelen, maar ook zo efficient mogelijk. en vaak komt het voor dat kinderen erg overdrijven met hun pijn.Oeps dat is nog veel erger. Ik snap het wel hoor. maar het is nu net even de bekende druppel.
altijd lastig inschatten deze dingen. het is een kind van een ander en je weet niet goed of ze zich aanstellen of niet. en in een buitenlands ziekenhuis zit je vaak al snel zo´n 4 uur. dus dat is niet leuk voor het kind, en ook lastig voor de groep omdat er dan altijd een staf ontbreekt dan.
ik was vorige week op kamp in de pyreneeen als leidster, en de week voor me had een meisje haar rug gebroken tijdens een activiteit bij een wildwater rivier. uiteraard waren er professionals bij. ze klaagde wel over veel pijn maar kon nog lopen. dus zeer goed ondersteund is ze het laatst kleine stukje zelf de canyon uitgelopen. bij het ziekenhuis bleek dat ze haar ruggenwervel had gebroken. gelukkig geen dwarslaesie. maar dan stellen ouders later ook de vraag of er niet beter een helicopter had kunnen kopen.
en afgelopen dinsdag, in mijn week, blijft een jongen met zijn voet achter een steen steken in de wildwater rivier. zag er uit alsof het gekneusd was. een collega van me had net zijn 4 jaar geneeskunde erop zitten, dus heeft er naar gekeken, en een fysio ook. besloten om niet naar het ziekenhuis te gaan.
blijven lastige dingen. je probeert zo goed mogelijk te handelen, maar ook zo efficient mogelijk. en vaak komt het voor dat kinderen erg overdrijven met hun pijn.Oeps dat is nog veel erger. Ik snap het wel hoor. maar het is nu net even de bekende druppel.
Waren al die roddels over mij maar waar.
dinsdag 5 augustus 2008 om 07:16
quote:roestje schreef op 05 augustus 2008 @ 02:57:
Helaas was dit niet het eerste wat er in deze vakantie mis ging. Toen we 5 weken geleden met z'n allen op vakantie gingen met de caravan is onze auto van 4 jaar oud op de 2e vakantie dag compleet in de soep gedraaid. Hebben we 5 uur langs de snelweg gestaan met 3 kinderen. Daarna nog 6 uur op een vervangende auto gewacht. Toen is de auto 4 weken onderweg geweest naar Nederland. Bij thuiskomst is er een pit van de kookplaat overleden. En 3 dagen daarna besloot de computer van 1 jaar oud er mee op te houden. En dat terwijl we die nodig hebben voor ons eigen bedrijf en er nodig facturen uitmoesten. Dus zomer 2008 is voor ons niet al te goed verlopen. En nu dit er nog overheen. Ben het gewoon een beetje zat. Maar nu genoeg gezeurd. Als het mee zit zijn ze over een uurtje thuis en kan ik om 6.00 uur mooi naar mijn werk. Moet ik daar maar even uitslapen. ; - )).
Hè balen zoveel pech in een keer, dit is dus een beetje een druppel voor je..
Op de computer heb je toch zeker nog wel garantie? Sterkte!
Helaas was dit niet het eerste wat er in deze vakantie mis ging. Toen we 5 weken geleden met z'n allen op vakantie gingen met de caravan is onze auto van 4 jaar oud op de 2e vakantie dag compleet in de soep gedraaid. Hebben we 5 uur langs de snelweg gestaan met 3 kinderen. Daarna nog 6 uur op een vervangende auto gewacht. Toen is de auto 4 weken onderweg geweest naar Nederland. Bij thuiskomst is er een pit van de kookplaat overleden. En 3 dagen daarna besloot de computer van 1 jaar oud er mee op te houden. En dat terwijl we die nodig hebben voor ons eigen bedrijf en er nodig facturen uitmoesten. Dus zomer 2008 is voor ons niet al te goed verlopen. En nu dit er nog overheen. Ben het gewoon een beetje zat. Maar nu genoeg gezeurd. Als het mee zit zijn ze over een uurtje thuis en kan ik om 6.00 uur mooi naar mijn werk. Moet ik daar maar even uitslapen. ; - )).
Hè balen zoveel pech in een keer, dit is dus een beetje een druppel voor je..
Op de computer heb je toch zeker nog wel garantie? Sterkte!
dinsdag 5 augustus 2008 om 09:58
quote:danivo schreef op 04 augustus 2008 @ 22:54:
tja ik snap dat een kind met pdd-nos andere behoeften heeft, maar toen ik op mijn 11e in mijn hand zaagde (4 hechtingen) tijdens een scoutingkamp, werden mijn ouders daar echt niet over gebeld...
en die vonden dat ook niet raar.
ik zit nu 30 jaar bij diezelfde scoutingvereniging en mensen( lees ouders) worden steeds sensitiever t.o. van hun kinderen.
de regering werkt daar trouwens ook leuk aan mee met arbo-wetgeving.
dus voor ons als leiding wordt het er niet leuker op.
wij als scouting zijn allemaal vrijwilligers, zonder hulpverlenersachtergrond, krijgen echter wel steeds meer "probleem"kinderen naar ons doorverwezen, dankzij de riagg enz, en op een gegeven moment is de lol er wel een beetje af.
of het wel of niet goed is dat ouders mondiger zijn weet ik ook niet eigenlijk.....
Ik zou het toch echt wel willen weten als mijn kind haar arm/sleutelbeen/ledemaat gebroken zou hebben. Vind ik toch even iets anders dan vallen en een pleister bij wijze van spreken.
En TO, zoon weer wel thuis inmiddels?
tja ik snap dat een kind met pdd-nos andere behoeften heeft, maar toen ik op mijn 11e in mijn hand zaagde (4 hechtingen) tijdens een scoutingkamp, werden mijn ouders daar echt niet over gebeld...
en die vonden dat ook niet raar.
ik zit nu 30 jaar bij diezelfde scoutingvereniging en mensen( lees ouders) worden steeds sensitiever t.o. van hun kinderen.
de regering werkt daar trouwens ook leuk aan mee met arbo-wetgeving.
dus voor ons als leiding wordt het er niet leuker op.
wij als scouting zijn allemaal vrijwilligers, zonder hulpverlenersachtergrond, krijgen echter wel steeds meer "probleem"kinderen naar ons doorverwezen, dankzij de riagg enz, en op een gegeven moment is de lol er wel een beetje af.
of het wel of niet goed is dat ouders mondiger zijn weet ik ook niet eigenlijk.....
Ik zou het toch echt wel willen weten als mijn kind haar arm/sleutelbeen/ledemaat gebroken zou hebben. Vind ik toch even iets anders dan vallen en een pleister bij wijze van spreken.
En TO, zoon weer wel thuis inmiddels?
dinsdag 5 augustus 2008 om 17:30
Vannacht om 4.00 uur weer thuis, doodgelukkig maar had het toch leuk gehad. Heeft een gat in de dag geslapen, en zit nu op de bank iedereen in de rondte te commanderen. En hij mag dat nu ook even. Heb trouwens ook de foto's uit Belgie meegekregen. Moeten van de week in Nl nog naar het ziekenhuis om te kijken hoe het gaat.
Waren al die roddels over mij maar waar.
dinsdag 5 augustus 2008 om 17:39
Er wordt hier wel heel makkelijk gedaan over een gebroken sleutelbeen. Het zal ook wel per persoon en per breuk verschillen, maar in die van mij zat volgens de huisarts waarschijnlijk 'slechts' een scheur, toen ik een jaar of 11 was.
Nou ik heb vreselijke pijn gehad, kon mijn arm helemaal niet meer bewegen. Wel 3 weken lang!
En dan kan ik nog goed tegen pijn ook...
Nou ik heb vreselijke pijn gehad, kon mijn arm helemaal niet meer bewegen. Wel 3 weken lang!
En dan kan ik nog goed tegen pijn ook...
dinsdag 5 augustus 2008 om 18:41
quote:roestje schreef op 05 augustus 2008 @ 02:57:
Helaas was dit niet het eerste wat er in deze vakantie mis ging. Toen we 5 weken geleden met z'n allen op vakantie gingen met de caravan is onze auto van 4 jaar oud op de 2e vakantie dag compleet in de soep gedraaid. Hebben we 5 uur langs de snelweg gestaan met 3 kinderen. Daarna nog 6 uur op een vervangende auto gewacht. Toen is de auto 4 weken onderweg geweest naar Nederland. Bij thuiskomst is er een pit van de kookplaat overleden. En 3 dagen daarna besloot de computer van 1 jaar oud er mee op te houden. En dat terwijl we die nodig hebben voor ons eigen bedrijf en er nodig facturen uitmoesten. Dus zomer 2008 is voor ons niet al te goed verlopen. En nu dit er nog overheen. Ben het gewoon een beetje zat. Maar nu genoeg gezeurd. Als het mee zit zijn ze over een uurtje thuis en kan ik om 6.00 uur mooi naar mijn werk. Moet ik daar maar even uitslapen. ; - )).
Hoe vervelend deze dingen ook zijn, ik vind ze niet wereldschokkend eerlijk gezegd. En een gebroken sleutelbeen is naar hoor (heb 'm zelf ook gebroken toen ik 5 was), maar ook dat is niet het einde van de wereld.
Als je je zo focust op de negatieve dingen, dan zal het inderdaad voelen alsof "zomer 2008" verpest was, terwijl ik de dingen die je noemt gewoon vind vallen onder dingen die er nu eenmaal gewoon bij horen. Beetje incasseringsvermogen kweken kan geen kwaad in mijn ogen, pech hoort er gewoon bij hoor, bij het leven. En ook (of misschien wel: júist) een kind met zo'n stoornis kan dat maar beter gewoon leren, anders zal 'ie er nog een zware dobber aan krijgen, aan het leven.
Het is trouwens moeilijk in te schatten of een sleutelbeen gebroken is of niet (en als 'ie wel gebroken is, wordt er 9 van de 10 keer niets aan gedaan). Ik vind niet dat het kamp hierin iets te verwijten valt.
Ik zou zelf eerder proberen mijn kind te leren om even op z'n tanden te bijten. Omgaan met teleurstellingen (en ondanks dat proberen te genieten van het goede) is in mijn ogen een van de belangrijkste levenslessen.
Maar goed, da's mijn bescheiden mening.
Helaas was dit niet het eerste wat er in deze vakantie mis ging. Toen we 5 weken geleden met z'n allen op vakantie gingen met de caravan is onze auto van 4 jaar oud op de 2e vakantie dag compleet in de soep gedraaid. Hebben we 5 uur langs de snelweg gestaan met 3 kinderen. Daarna nog 6 uur op een vervangende auto gewacht. Toen is de auto 4 weken onderweg geweest naar Nederland. Bij thuiskomst is er een pit van de kookplaat overleden. En 3 dagen daarna besloot de computer van 1 jaar oud er mee op te houden. En dat terwijl we die nodig hebben voor ons eigen bedrijf en er nodig facturen uitmoesten. Dus zomer 2008 is voor ons niet al te goed verlopen. En nu dit er nog overheen. Ben het gewoon een beetje zat. Maar nu genoeg gezeurd. Als het mee zit zijn ze over een uurtje thuis en kan ik om 6.00 uur mooi naar mijn werk. Moet ik daar maar even uitslapen. ; - )).
Hoe vervelend deze dingen ook zijn, ik vind ze niet wereldschokkend eerlijk gezegd. En een gebroken sleutelbeen is naar hoor (heb 'm zelf ook gebroken toen ik 5 was), maar ook dat is niet het einde van de wereld.
Als je je zo focust op de negatieve dingen, dan zal het inderdaad voelen alsof "zomer 2008" verpest was, terwijl ik de dingen die je noemt gewoon vind vallen onder dingen die er nu eenmaal gewoon bij horen. Beetje incasseringsvermogen kweken kan geen kwaad in mijn ogen, pech hoort er gewoon bij hoor, bij het leven. En ook (of misschien wel: júist) een kind met zo'n stoornis kan dat maar beter gewoon leren, anders zal 'ie er nog een zware dobber aan krijgen, aan het leven.
Het is trouwens moeilijk in te schatten of een sleutelbeen gebroken is of niet (en als 'ie wel gebroken is, wordt er 9 van de 10 keer niets aan gedaan). Ik vind niet dat het kamp hierin iets te verwijten valt.
Ik zou zelf eerder proberen mijn kind te leren om even op z'n tanden te bijten. Omgaan met teleurstellingen (en ondanks dat proberen te genieten van het goede) is in mijn ogen een van de belangrijkste levenslessen.
Maar goed, da's mijn bescheiden mening.
dinsdag 5 augustus 2008 om 18:43
MissKaatje, ik krijste alles bij elkaar, dus voor mijn ouders was het wel duidelijk dat ze even naar de dokter moesten. (Terwijl ik ook een hoge pijngrens heb.) Maar ik heb iemand anders z'n sleutelbeen zien breken en die gaf geen krimp. Als je onder de laatste categorie valt, kan ik me voorstellen dat je er niet (meteen) mee naar de dokter gaat.
