Kinderen
alle pijlers
Ontroostbaar - en dan?
vrijdag 16 augustus 2019 18:25
Onze mini (6 weken) is dagelijks urenlang ontroostbaar (meestal tussen 15.30 en 20.30 of zoiets). Voor eventuele koemelkallergie en reflux wordt hij al behandeld, en verder is er volgens de kinderarts niets mis (de KA denkt ook geen reflux of kma, maar heeft met een "vooruit maar" hier iets voor voorgeschreven).
We hadden van tevoren heel erg in ons hoofd dat je een baby niet laat huilen. Hij is dan ook constant bij ons, en als hij huilt, hebben we hem altijd tegen ons aan. De vijf s-en doen we ook al. Het maakt echter niets uit. Hij krijst even hard door. Van onze omgeving horen we dat dit normaal is en erbij hoort en dat we hem gewoon lekker bij ons moeten nemen omdat hij contact met ons mist - maar dat heeft hij dus 24/7, want we co-sleepen ook. Ik ga zelfs naar het toilet met hem in de draagzak als het nodig is.
Ik ben ondertussen op en denk ook enigszins doof wegens het schreeuwen in mijn oor. Hij ligt nu ook op mijn borst te bleren terwijl ik dit typ.
Is dit nou inderdaad normaal? Wat deden jullie tijdens ontroostbare uren? Oordoppen?
We hadden van tevoren heel erg in ons hoofd dat je een baby niet laat huilen. Hij is dan ook constant bij ons, en als hij huilt, hebben we hem altijd tegen ons aan. De vijf s-en doen we ook al. Het maakt echter niets uit. Hij krijst even hard door. Van onze omgeving horen we dat dit normaal is en erbij hoort en dat we hem gewoon lekker bij ons moeten nemen omdat hij contact met ons mist - maar dat heeft hij dus 24/7, want we co-sleepen ook. Ik ga zelfs naar het toilet met hem in de draagzak als het nodig is.
Ik ben ondertussen op en denk ook enigszins doof wegens het schreeuwen in mijn oor. Hij ligt nu ook op mijn borst te bleren terwijl ik dit typ.
Is dit nou inderdaad normaal? Wat deden jullie tijdens ontroostbare uren? Oordoppen?
maandag 19 augustus 2019 00:34
Dan zijn we het verder helemaal eens.nootboek schreef: ↑19-08-2019 00:06EEns hoor. Maar het feit dat TO's kind vooral eind van de dag huilt, zoals veel baby's dat doen, doet mij vermoeden dat het 'gewoon' een gezonde huilbaby is - eentje die misschien iets langer en heftiger doorgaat dan een gemiddeld kind. Een kind waarmee echt iets mis is, beperkt het huilen meestal niet tot een paar vaste uurtjes. Zoals ik het lees lijkt de KA hier ook vanuit te gaan. Ipv rommelen met medicatie voor niet-aangetoonde mogelijke problemen en osteopaten zou ik dus juist proberen los te laten en accepteren. Of laten observeren.
MAar goed dat zijn dus mijn tips en tegelijkertijd zeg ik dat je die meteen kunt negeren, want jij als ouder kent jouw kind het beste. Als je echt het gevoel hebt dat er iets niet goed is, moet je natuurlijk niet rustig gaan zitten afwachten. Vertrouw op jezelf.
maandag 19 augustus 2019 19:29
Mijn zoon jankte 18 uur van de 24 uur, acht maanden. Sliep amper. Niets hielp, door tig specialisten bekeken en 48 uur opgenomen geweest ter observatie. Medisch helemaal gezond. Zeker duizend euro uitgegeven aan lampjes met baarmoedergeluiden, ergonomisch wiegende wipstoeltjes, swaddle me, puckababy, ander matrasje, bed keren (plus co-sleeper). In je wanhoop koop je alles wat belooft te werken.
Toen we zeker wisten dat er niet iets gruwelijks mis was konden we het beter ‘hebben’. Oordoppen in, koptelefoon erover en kind in draagdoek. En wiebelen/wiegen/hupsen/wandelen maar. En uren aan een stuk rijden in de auto want dan was hij weliswaar wakker maar huilde hij niet (maar autogeluiden hielpen niet, kind in maxicosi op draaiende wasmachine hielp ook niet). Meer konden we niet doen. Na acht maanden stopte het en sindsdien huilt hij alleen als hij zich echt heeft bezeerd. En slaapt als een roosje. Er is nooit iets uitgerold waardoor je achteraf denkt ‘Dus daarom’.
Tenzij je gelooft in zaken als oude zielen met een tragisch einde in een vorig leven...
Edit: hij is wel een ontzettend koppig en eigenwijs mannetje. Ook al heeft hij uiteindelijk zichzelf ermee (en beseft dat), hij voert zijn dreigementen uit. Kun je op je kop gaan staan, hij is onvermurwbaar en onomkoopbaar.
Toen we zeker wisten dat er niet iets gruwelijks mis was konden we het beter ‘hebben’. Oordoppen in, koptelefoon erover en kind in draagdoek. En wiebelen/wiegen/hupsen/wandelen maar. En uren aan een stuk rijden in de auto want dan was hij weliswaar wakker maar huilde hij niet (maar autogeluiden hielpen niet, kind in maxicosi op draaiende wasmachine hielp ook niet). Meer konden we niet doen. Na acht maanden stopte het en sindsdien huilt hij alleen als hij zich echt heeft bezeerd. En slaapt als een roosje. Er is nooit iets uitgerold waardoor je achteraf denkt ‘Dus daarom’.
Tenzij je gelooft in zaken als oude zielen met een tragisch einde in een vorig leven...
Edit: hij is wel een ontzettend koppig en eigenwijs mannetje. Ook al heeft hij uiteindelijk zichzelf ermee (en beseft dat), hij voert zijn dreigementen uit. Kun je op je kop gaan staan, hij is onvermurwbaar en onomkoopbaar.
Nee heb je, ja kun je krijgen
