Kinderen
alle pijlers
Opstandige peuter na geboorte baby
zondag 20 januari 2008 om 20:14
Hallo,
Inkopper deze titel: natúúrlijk worden oudere kinderen opstandig/vervelend als hun wereldje bedreigd wordt door zoiets irritants als een baby, maar momenteel weet ik toch echt even niet wat ik met ons zoontje aanmoet...
In het kort: sinds ruim zeven weken zijn wij trotse ouders van een babymeisje. Onze zoon is drie jaar en drie maanden. Hij was altijd al een lastig peuterpubertje, maar dat tijdperk hebben we redelijk succesvol afgesloten (uitzonderingen daargelaten natuurlijk). Na de geboorte van onze dochter ging het eigenlijk prima: druk en uitgelaten maar oké, enthousiast dachten wij. Later werden de liefkozingen grover en onvoorspelbaarder. Duwde heel ruw speeltjes in haar gezicht. Steeds nodigden we hem uit om mee te helpen, betrokken te zijn. Maar zoals ik al zei, dan was hij heel ruw en luidruchtig bij haar, zodat we hem soms wel 's weg moesten halen omdat het gewoon te druk/gevaarlijk was.
Hij kreeg volop kadootjes en aandacht van bezoek en ook zoveel mogelijk van ons (ook afzonderlijk, hoewel van mij in het begin natuurlijk wat minder).
De laatste twee weken is het peuterpubergedrag weer helemaal terug: hij is heel opstandig tegen ons, wil niet tandenpoetsen, slaat en is brutaal. De dingen waar hij wat over te zeggen heeft (eetgedrag, tandenpoetsen, zindelijk worden) speelt hij zo ontzettend tegen ons uit dat we helemaal niks meer met hem kunnen. Hij ligt nu bijvoorbeeld al voor de derde avond zonder douche en zonder (goed) tandengepoetst te hebben in bed. Hij moet altijd eerst tandenpoetsen voordat hij mee mag onder de douche omdat het onder de douche niet werkt, hij glibbert en duikt dan gewoon steeds weg en dan eindigt het in een vechtpartij. Dus niet tandenpoetsen is niet douchen (douchen/baden is leuk). Maar nu vind ik het toch wel heel vervelend worden. Wij zijn als ouders verantwoordelijk voor z'n hygiëne en ik vind het de spuigaten uitlopen dat hij bepaalt wat er gebeurt en overal een machtsstrijd van maakt.
Ik heb het eigenlijk wel gehad met de keuzes maar wil ook niet helemaal het spartaanse pad op. Dus: help, wat te doen?
Ik weet dat dit zijn manier is van aandacht trekken: niet postief, dan maar negatief. Maar ik heb geen idee hoe ik dit om moet draaien, zonder dat we in ellenlange omkooppraktijken terecht komen. Ik vind eigenlijk ook dat kinderen op deze leeftijd ook gewoon moeten kunnen luisteren als puntje bij paaltje komt. Dat weigert hij dus subiet.
Misschien hebben we het zelf wat laten verslappen (hij had altijd al erg baat bij een strakke aanpak en duidelijke regels), maar goed, nu zitten we dus met de gebakken peren.
Iemand ervaring met dit soort gedrag (met of zonder andere kinderen)? Ik vraag me eigenlijk ook af of het wel jaloezie is of dat het inderdaad gewoon de afwijking van het normale stramien is geweest waardoor hij nu zo aan het rellen is.
Ik hoor graag jullie mening/ideeën. Vast bedankt!
Inkopper deze titel: natúúrlijk worden oudere kinderen opstandig/vervelend als hun wereldje bedreigd wordt door zoiets irritants als een baby, maar momenteel weet ik toch echt even niet wat ik met ons zoontje aanmoet...
In het kort: sinds ruim zeven weken zijn wij trotse ouders van een babymeisje. Onze zoon is drie jaar en drie maanden. Hij was altijd al een lastig peuterpubertje, maar dat tijdperk hebben we redelijk succesvol afgesloten (uitzonderingen daargelaten natuurlijk). Na de geboorte van onze dochter ging het eigenlijk prima: druk en uitgelaten maar oké, enthousiast dachten wij. Later werden de liefkozingen grover en onvoorspelbaarder. Duwde heel ruw speeltjes in haar gezicht. Steeds nodigden we hem uit om mee te helpen, betrokken te zijn. Maar zoals ik al zei, dan was hij heel ruw en luidruchtig bij haar, zodat we hem soms wel 's weg moesten halen omdat het gewoon te druk/gevaarlijk was.
Hij kreeg volop kadootjes en aandacht van bezoek en ook zoveel mogelijk van ons (ook afzonderlijk, hoewel van mij in het begin natuurlijk wat minder).
De laatste twee weken is het peuterpubergedrag weer helemaal terug: hij is heel opstandig tegen ons, wil niet tandenpoetsen, slaat en is brutaal. De dingen waar hij wat over te zeggen heeft (eetgedrag, tandenpoetsen, zindelijk worden) speelt hij zo ontzettend tegen ons uit dat we helemaal niks meer met hem kunnen. Hij ligt nu bijvoorbeeld al voor de derde avond zonder douche en zonder (goed) tandengepoetst te hebben in bed. Hij moet altijd eerst tandenpoetsen voordat hij mee mag onder de douche omdat het onder de douche niet werkt, hij glibbert en duikt dan gewoon steeds weg en dan eindigt het in een vechtpartij. Dus niet tandenpoetsen is niet douchen (douchen/baden is leuk). Maar nu vind ik het toch wel heel vervelend worden. Wij zijn als ouders verantwoordelijk voor z'n hygiëne en ik vind het de spuigaten uitlopen dat hij bepaalt wat er gebeurt en overal een machtsstrijd van maakt.
Ik heb het eigenlijk wel gehad met de keuzes maar wil ook niet helemaal het spartaanse pad op. Dus: help, wat te doen?
Ik weet dat dit zijn manier is van aandacht trekken: niet postief, dan maar negatief. Maar ik heb geen idee hoe ik dit om moet draaien, zonder dat we in ellenlange omkooppraktijken terecht komen. Ik vind eigenlijk ook dat kinderen op deze leeftijd ook gewoon moeten kunnen luisteren als puntje bij paaltje komt. Dat weigert hij dus subiet.
Misschien hebben we het zelf wat laten verslappen (hij had altijd al erg baat bij een strakke aanpak en duidelijke regels), maar goed, nu zitten we dus met de gebakken peren.
Iemand ervaring met dit soort gedrag (met of zonder andere kinderen)? Ik vraag me eigenlijk ook af of het wel jaloezie is of dat het inderdaad gewoon de afwijking van het normale stramien is geweest waardoor hij nu zo aan het rellen is.
Ik hoor graag jullie mening/ideeën. Vast bedankt!
anoniem_39321 wijzigde dit bericht op 20-01-2008 20:17
Reden: woordje vergeten
Reden: woordje vergeten
% gewijzigd
zondag 20 januari 2008 om 20:38
Heb je al geprobeerd hem met allerlei trucjes aan het tandenpoetsen (of willekeurig wat waar ie een machtstrijd van maakt) te krijgen (je tandenborstel wil heel graag de tandjes in jouw mondje poetsen) of het hem zelf te laten doen, of hem af te leiden op een manier dat ie vergeet dat ie eigenlijk in een dwarse bui is?
Of vind je dat ie gewoon moet luisteren als jij dat zegt?
Let wel, dat "vind" ik ook hoor, als dochter niet luistert, maar dat werkt nou eenmaal niet zo met peuterpubers. Zij bepaalt de regels niet. Maar soms is er gewoon geen land met ze te bezeilen en werkt de "ik wil nu dat je luistert en gaat tandenpoetsen" aanpak niet, en moet je andere trucen uit de kast trekken.
Of vind je dat ie gewoon moet luisteren als jij dat zegt?
Let wel, dat "vind" ik ook hoor, als dochter niet luistert, maar dat werkt nou eenmaal niet zo met peuterpubers. Zij bepaalt de regels niet. Maar soms is er gewoon geen land met ze te bezeilen en werkt de "ik wil nu dat je luistert en gaat tandenpoetsen" aanpak niet, en moet je andere trucen uit de kast trekken.
zondag 20 januari 2008 om 20:47
Wat me opvalt: over zijn ruwheid t.o.v. de baby. Het is ook wel heel erg driejarig om ruw te zijn, ze hebben niet zo'n verfijnde motoriek. Kun je proberen hem weer bij de baby te betrekken door hem te laten aaien, door hem luiertjes voor je te laten pakken, de babydoekjes, het melkpoeder?
Al die ruwheid van hem is liefde of tenminste aandacht voor jullie dochtertje en die liefde/aandacht moet 'ie wel kwijt kunnen.
Zelf tanden laten poetsen: okee, het is niet perfect, maar het is beter dan een flinke strijd en daarna kan er alsnog gedouched worden, scheelt weer een strijdpunt. Zindelijk worden kun je beter even op de lange baan schuiven, de veranderingen zijn wel heel recent nog voor hem.
Zoveel mogelijk lief doen met hem, leuke dingen doen met hem, hem 'groot' maken. En streng wanneer het echt nodig is. Dat luisteren kun je echt later wel weer full force aanpakken, als 'ie weer het vertrouwen heeft dat 'ie echt wel zijn plekje blijft houden in jullie gezin.
Al die ruwheid van hem is liefde of tenminste aandacht voor jullie dochtertje en die liefde/aandacht moet 'ie wel kwijt kunnen.
Zelf tanden laten poetsen: okee, het is niet perfect, maar het is beter dan een flinke strijd en daarna kan er alsnog gedouched worden, scheelt weer een strijdpunt. Zindelijk worden kun je beter even op de lange baan schuiven, de veranderingen zijn wel heel recent nog voor hem.
Zoveel mogelijk lief doen met hem, leuke dingen doen met hem, hem 'groot' maken. En streng wanneer het echt nodig is. Dat luisteren kun je echt later wel weer full force aanpakken, als 'ie weer het vertrouwen heeft dat 'ie echt wel zijn plekje blijft houden in jullie gezin.
zondag 20 januari 2008 om 20:58
Ja wilde ik ook nog zeggen, onze 2 jarige peuterpuber is ook vrij ruw met onze babyzoon, ik weet niet of je bedoelt dat ie expres ruw is, maar ik onze dochter doet het in ieder geval niet bewust, ze is gewoon vrij onvoorzichtig.
Misschien begrijp ik het verkeerd en leef je in huis met een ware huistiran, maar ik vind het gedrag dat je beschrijft niet heel abnormaal voor een peuterpuber, lastig, maar niet abnormaal.
Misschien begrijp ik het verkeerd en leef je in huis met een ware huistiran, maar ik vind het gedrag dat je beschrijft niet heel abnormaal voor een peuterpuber, lastig, maar niet abnormaal.
zondag 20 januari 2008 om 21:30
Ok.
Stel je voor.
Op een dag kom je thuis en vind je je man in bed (of op de keukentafel, of verzin zelf wat gezelligs).
Naast hem ligt een andere vrouw.
Zij neemt duidelijk jouw plaats in.
En je man roept:
'Kijk eens Marianne. Mooi is ze hè? En gezellig dat ze er is toch. Sterker nog, ze blijft voor áltíjd!!'
Hoe zou jij je voelen?
Hoe zou jij aangepakt willen worden om ervoor te zorgen dat je het misschien ook een beetje leuk gaat vinden vanuit jezelf ipv leuk moet vinden omdat een ander zo enthousiast is?
Stel je voor.
Op een dag kom je thuis en vind je je man in bed (of op de keukentafel, of verzin zelf wat gezelligs).
Naast hem ligt een andere vrouw.
Zij neemt duidelijk jouw plaats in.
En je man roept:
'Kijk eens Marianne. Mooi is ze hè? En gezellig dat ze er is toch. Sterker nog, ze blijft voor áltíjd!!'
Hoe zou jij je voelen?
Hoe zou jij aangepakt willen worden om ervoor te zorgen dat je het misschien ook een beetje leuk gaat vinden vanuit jezelf ipv leuk moet vinden omdat een ander zo enthousiast is?
zondag 20 januari 2008 om 21:54
Kjong, wat een rare reactie geef je hier! Het gaat om een driejarige die een baby-zusje erbij krijgt en dus de aandacht moet gaan delen en daarnaast een peuterpuber is. Niet een volwassen mens die met een derde in de relatie wordt geconfronteerd. Het is een scheve vergelijking alleen al daarom en daarbij komt er nog bovenop: dit kind zijn plaats is niet ingenomen door een ander kind.... Er is een kindje bij gekomen en dat is fundamenteel anders dan 'de plaats innemen' . Marianne heeft in haar verhaal heel duidelijk uitgelegd dat het jongetje zowel van de ouders als van het bezoek veel aandacht heeft gekregen en niet plotseling zomaar vergeten was met de komst van de baby. Denk even na voor je iets post hier!
zondag 20 januari 2008 om 22:02
Misschien is de vergelijking scheef, maar ik denk dat kinderen wel degelijk op die manier ertegen aan kunnen kijken, eerst is het spannend, een nieuw broertje of zusje, en dan blijkt dat het mormel alle aandacht krijgt, terwijl je zelf eerst veel en als enige aandacht kreeg, en dan blijkt dat het mormel continue brult, nog niets kan etc, en is het opeens neit meer zo leuk.
Ik merk aan onze dochter ook af en toe dat ze even jaloers is, als mama geen tijd heeft omdat baby gevoed moet worden wordt er standaard herrie gemaakt en met speelgoed gesmeten en heeft ze opeens hulp nodig bij dingen die ze best zelf kan.
Dus ik denk wel degelijk dat jaloezie kan spelen. En dat druk je niet de kop in door op je strepen te gaan staan en peuter moet maar luisteren.
Ik merk aan onze dochter ook af en toe dat ze even jaloers is, als mama geen tijd heeft omdat baby gevoed moet worden wordt er standaard herrie gemaakt en met speelgoed gesmeten en heeft ze opeens hulp nodig bij dingen die ze best zelf kan.
Dus ik denk wel degelijk dat jaloezie kan spelen. En dat druk je niet de kop in door op je strepen te gaan staan en peuter moet maar luisteren.
zondag 20 januari 2008 om 22:29
Tja...
Onze zoon (ook drie jaar en drie maanden) heeft van de week bij de oppas zijn broertjes (9 maanden) neus open gekrabd (het bloedde) en in zijn ogen geprikt. Zijn verklaring voor deze fijne actie (dit soort dingen gebeuren vaak): maar mama, ik wil helemaal niet dat ik een broertje heb.
Mijn tip? Plan bewuste tijd met hem in, doe normaal, betrek hem juist niet overal in en pak hem goed aan als je denkt dat hij bewust ruw is. (onze zoon is altijd uit op een reactie, hij probeert zijn broer echt pijn te doen)
Ik vind het echt moeilijk, maar kijk vooral naar de positieve momenten!
Sterkte!
Onze zoon (ook drie jaar en drie maanden) heeft van de week bij de oppas zijn broertjes (9 maanden) neus open gekrabd (het bloedde) en in zijn ogen geprikt. Zijn verklaring voor deze fijne actie (dit soort dingen gebeuren vaak): maar mama, ik wil helemaal niet dat ik een broertje heb.
Mijn tip? Plan bewuste tijd met hem in, doe normaal, betrek hem juist niet overal in en pak hem goed aan als je denkt dat hij bewust ruw is. (onze zoon is altijd uit op een reactie, hij probeert zijn broer echt pijn te doen)
Ik vind het echt moeilijk, maar kijk vooral naar de positieve momenten!
Sterkte!
zondag 20 januari 2008 om 22:53
Bedankt voor de adviezen! Helaas een tegenstelling in wat er gezegd wordt (extra lief zijn versus normaal doen), maar ik filter eruit dat we zoveel mogelijk normaal tegen hem moeten doen (doen we ook nu, misschien onbewust in het begin wel wat overdreven 'leuk' gedaan). En reeël blijven, niet dwingen om het dwingen (daar begint het nu wel een beetje op te lijken helaas, omdat het een machtsstrijd wordt).
Sosofie, hij heeft al een keer een hard speeltje op haar hoofd laten kletteren. Toen ik vroeg of hij dat expres deed (snapt heel goed wat expres betekent) en 'ja' antwoordde, heb ik hem meteen op de gang gezet. Hij doet nu soms ook wel 's overdreven lief tegen haar en checkt dan even of wij kijken. Heel geniepig. Ik laat hem dus nu niet langer dan een minuutje met haar zonder dat ik kijk...
Kjong, beetje flauw dit. Zie mijn opening.
Ik snap heel goed dat hij opstandig is, gun hem dat ook. Hij mag van mij gillen in de gang, op z'n kamer en in de tuin. Hij mag ook roepen dat hij een stom zusje heeft of dat wij stomme ouders zijn als hij dat wil (begint hij gek genoeg nu ineens mee; 'stomme mama'). Maar de zaken liggen nu eenmaal zo. Ik heb nooit gezegd dat hij het leuk moest vinden.
Sosofie, hij heeft al een keer een hard speeltje op haar hoofd laten kletteren. Toen ik vroeg of hij dat expres deed (snapt heel goed wat expres betekent) en 'ja' antwoordde, heb ik hem meteen op de gang gezet. Hij doet nu soms ook wel 's overdreven lief tegen haar en checkt dan even of wij kijken. Heel geniepig. Ik laat hem dus nu niet langer dan een minuutje met haar zonder dat ik kijk...
Kjong, beetje flauw dit. Zie mijn opening.
Ik snap heel goed dat hij opstandig is, gun hem dat ook. Hij mag van mij gillen in de gang, op z'n kamer en in de tuin. Hij mag ook roepen dat hij een stom zusje heeft of dat wij stomme ouders zijn als hij dat wil (begint hij gek genoeg nu ineens mee; 'stomme mama'). Maar de zaken liggen nu eenmaal zo. Ik heb nooit gezegd dat hij het leuk moest vinden.
maandag 21 januari 2008 om 00:07
maandag 21 januari 2008 om 00:10
maandag 21 januari 2008 om 00:15
Hij gebruikt dat waar hij invloed op kan uitoefenen om je te laten merken dat hij het niet snapt, en het heel vervelend voelt voor hem.
Je zegt wel dat jij het snapt. Maar weet hij dat ook dat jij dat snapt?
Overal zie ik regels, paniek en maatregelen, maar nergens dat er een gesprek is geweest daarover.
En zo'n gesprek moet je hebben. Eigenlijk dagelijks.
Hij weet heus dat hij vervelend is. Vraag daar eens naar op een rustig moment hoe dat voelt als hij vervelend, of uit zijn stekker gaat, of onaardig tegen dat kleine poezelige baby'tje is. En of het zoden aan de dijk zet als hij mama uit haar stekker ziet gaan. En of hij misschien een idee heeft of oplossing weet wat te doen (hijzelf e/o jullie als ouders) als hij zich weer zo voelt.
Als hij het niet weet, stel dan wat voor. Een kussen om in te boksen als hij boos is. Een lelijke knuffel om in te knijpen. Leer hem te zeggen: mama ik wil aandacht. Of, Wanneer ben ik aan de beurt? en zet dan de kookwekker.
En dan heb je natuurlijk nog allerlei pedagogisch gefratste beloningsstickervellen enzo. Maar is dat eigenlijk je vraag wel?
Je zegt wel dat jij het snapt. Maar weet hij dat ook dat jij dat snapt?
Overal zie ik regels, paniek en maatregelen, maar nergens dat er een gesprek is geweest daarover.
En zo'n gesprek moet je hebben. Eigenlijk dagelijks.
Hij weet heus dat hij vervelend is. Vraag daar eens naar op een rustig moment hoe dat voelt als hij vervelend, of uit zijn stekker gaat, of onaardig tegen dat kleine poezelige baby'tje is. En of het zoden aan de dijk zet als hij mama uit haar stekker ziet gaan. En of hij misschien een idee heeft of oplossing weet wat te doen (hijzelf e/o jullie als ouders) als hij zich weer zo voelt.
Als hij het niet weet, stel dan wat voor. Een kussen om in te boksen als hij boos is. Een lelijke knuffel om in te knijpen. Leer hem te zeggen: mama ik wil aandacht. Of, Wanneer ben ik aan de beurt? en zet dan de kookwekker.
En dan heb je natuurlijk nog allerlei pedagogisch gefratste beloningsstickervellen enzo. Maar is dat eigenlijk je vraag wel?
maandag 21 januari 2008 om 00:21
Jij denkt als een volwassene. De plaats van het kind is wel ingenomen door de baby, volgens de denkwijze en het gevoelsleven van dat kind.
En waarom Marianne niet zoveel met de vergelijking denkt te kunnen, is omdat ze in de openingspost al zegt dat ze ook de jaloezie ziet.
Ze ziet alleen door de opvoedtruuks het positieve resultaat niet meer.
maandag 21 januari 2008 om 00:30
Iemand ervaring met dit soort gedrag (met of zonder andere kinderen)? Ik vraag me eigenlijk ook af of het wel jaloezie is of dat het inderdaad gewoon de afwijking van het normale stramien is geweest waardoor hij nu zo aan het rellen is.
En waarom niet allebei?
Niet elke broers en zussen kunnen met elkaar opschieten.
En dat hoeft ook niet, toch?
Als het maar leefbaar en een beetje positief is in je gezin.
En in je openingspost zie ik eigenlijk veel dwingends.
maandag 21 januari 2008 om 11:00
Kjong, ik heb best wat aan je suggesties: zeggen dat hij z'n plek niet hoeft te delen maar dat er iemand bij komt. Heb ik inderdaad nog niet in die bewoordingen gedaan. Vraag me af hoe je dat trouwens overbrengt naar een peuter toe. Ik heb wel duidelijk gezegd dat ze nu met z'n tweetjes zijn, allebei kindjes van papa en mama. Misschien is dat niet duidelijk genoeg.
Ik heb overigens wel gezegd dat ik snap dat hij soms boos is omdat ik iets met de baby moet doen.
Wat hij nu soms doet is het uitspelen: extra aan ons hangen, continue zeuren om aandacht e.d. Dat deed hij voorheen ook niet. Daar stoor ik me soms wel 's aan.
Overigens heb ik ook wel aan hem gevraagd als ik boos was of hij dat nou leuk vond, maar hem vragen of hij suggesties heeft om deze situaties te voorkomen, vind ik niet iets wat je aan een driejarige vraagt. Of kan dat wel?
Waar ik me wel een beetje aan stoor is alsof ik een andere vraagstelling zou hebben (welke dan?) of dat alles super voor de hand liggend zou zijn. Als dat zo zou zijn zou ik de vraag niet stellen.
Dat stuk ken ik trouwens ook, komt inderdaad uit één of andere (Amerikaanse?) tekst. Maar goed, punt is duidelijk.
Ik heb overigens wel gezegd dat ik snap dat hij soms boos is omdat ik iets met de baby moet doen.
Wat hij nu soms doet is het uitspelen: extra aan ons hangen, continue zeuren om aandacht e.d. Dat deed hij voorheen ook niet. Daar stoor ik me soms wel 's aan.
Overigens heb ik ook wel aan hem gevraagd als ik boos was of hij dat nou leuk vond, maar hem vragen of hij suggesties heeft om deze situaties te voorkomen, vind ik niet iets wat je aan een driejarige vraagt. Of kan dat wel?
Waar ik me wel een beetje aan stoor is alsof ik een andere vraagstelling zou hebben (welke dan?) of dat alles super voor de hand liggend zou zijn. Als dat zo zou zijn zou ik de vraag niet stellen.
Dat stuk ken ik trouwens ook, komt inderdaad uit één of andere (Amerikaanse?) tekst. Maar goed, punt is duidelijk.
maandag 21 januari 2008 om 11:15
Marianne, ik herken het wel een beetje. Mijn oudste is alleen niet zo opstandig en is dat ook nooit geweest. Maar in de periode vlak na de bevalling was hij aardig van de leg. Hij wou met name niet naar bed 's avonds. En op zich dacht ik dan: ok, dan niet. Alleen zo kwamen we in een cirkeltje, van niet naar bed willen, daardoor heel erg moe worden, daardoor nog prikkelbaarder en dus nog minder naar bed willen.
Wat hier hielp was altijd rustig blijven en niet boos worden in de zin van, je eigen geduld verliezen. Gewoon rustig de grens aangeven: dit mag wel en dat mag niet. Niet luisteren: nogmaals grens aangeven of even laten afkoelen. Maar nooit je geduld verliezen of in zijn emotie meegaan.
En stel prioriteiten in wat voor jou echt de grens is en wat niet. Dus wordt wat soepeler. Niet tandenpoetsen? Ok, dan niet, maar je mag wel onder de douche. Laat je kind even begaan, wees niet bang dat je in patronen komt die niet meer terug te draaien zijn.
Wat Kjong schrijft is waar, je kind heeft niet om een ander kind gevraagd. Hoe leuk jou dat als ouder ook leek, voor hem hoefde het niet. Dat hij later misschien wel blij is met een zusje, dat zegt hem nu niets.
Wat hier hielp was altijd rustig blijven en niet boos worden in de zin van, je eigen geduld verliezen. Gewoon rustig de grens aangeven: dit mag wel en dat mag niet. Niet luisteren: nogmaals grens aangeven of even laten afkoelen. Maar nooit je geduld verliezen of in zijn emotie meegaan.
En stel prioriteiten in wat voor jou echt de grens is en wat niet. Dus wordt wat soepeler. Niet tandenpoetsen? Ok, dan niet, maar je mag wel onder de douche. Laat je kind even begaan, wees niet bang dat je in patronen komt die niet meer terug te draaien zijn.
Wat Kjong schrijft is waar, je kind heeft niet om een ander kind gevraagd. Hoe leuk jou dat als ouder ook leek, voor hem hoefde het niet. Dat hij later misschien wel blij is met een zusje, dat zegt hem nu niets.
maandag 21 januari 2008 om 11:23
Zijn omgang met zijn zusje moet geen spelletje worden tussen jullie, hoe moeilijk ook, je zult hem dat vertrouwen moeten gaan geven. Wat was er mis geweest met 'hey, dat doet píjn, aai haar eens even over haar bolletje' en pas naar de gang sturen als je ziet dat 'ie gemeen blijft. Hoe minder jij reageert, hoe minder hij de noodzaak voelt om het kleintje aan te pakken, want aandacht.
Ik snap best dat je haar niet vogelvrij laat liggen, maar af en toe dat jongske gewoon verantwoordelijkheid gunnen om zijn geweten zelf te onderzoeken, mwah, kleine meisjes zijn sterker dan je denkt.
Wat ik mis in jouw verhaal is erkenning van zijn gevoel, voor hem merkbaar. Zo, dus jij vind je zusje maar stom. Waarom eigenlijk? Baal je ervan dat ze niet met je kan spelen? Nou, snap ik best wel. Er verandert dan nog steeds niets, maar hij voelt zich gehoord, en dat heeft 'ie echt wel nodig.
maandag 21 januari 2008 om 11:27
Misschien overschat je wel een beetje wat je met woorden allemaal aan hem duidelijk kunt maken, misschien moet je het hem laten voelen, door je gedrag. Dat je allebei net zo lief vind.
Hij vertoont nu veel negatief gedrag dus de kans dat je regelmatig boos op hem wordt is natuurlijk groot. En misschien versterkt dat zijn idee dat je de baby liever vindt. Dus ik zou zeggen, beloon negatief gedrag niet met aandacht. Geef hem veel positieve aandacht.
(ik wil niet zeggen dat ie alles maar ongestraft moet kunnen doen, er zijn grenzen natuurlijk, maar probeer te zorgen dat er niet de hele dag een negatieve sfeer is van straffen en verbieden)
Hij vertoont nu veel negatief gedrag dus de kans dat je regelmatig boos op hem wordt is natuurlijk groot. En misschien versterkt dat zijn idee dat je de baby liever vindt. Dus ik zou zeggen, beloon negatief gedrag niet met aandacht. Geef hem veel positieve aandacht.
(ik wil niet zeggen dat ie alles maar ongestraft moet kunnen doen, er zijn grenzen natuurlijk, maar probeer te zorgen dat er niet de hele dag een negatieve sfeer is van straffen en verbieden)
maandag 21 januari 2008 om 11:37
Toen mijn zoontje werd geboren werd mijn dochter ook een draak. Op een gegeven moment heb ik sommige dingen laten varen om niet de hele godganse dag strijd te hebben. Toen we allemaal weer een beetje in een ritme zaten en aan elkaar gewend waren hebben we langzaamaan de teugels weer wat strakker getrokken.
Ik merkte wel dat dochter vooral lelijk reageerde naar zoon om aandacht van ons te krijgen. Ze vond het namelijk hartstikke lief maar zag hem als middel.
Van een keer niet tandenpoetsen krijgt hij geen gaatjes, rustig naar bed gaan zonder ruzie is ook wat waard.
Je schrijft zelf dat hij het niet leuk hoeft te vinden. Maar krijg daar een beetje het idee bij dat hij zich wel moet gedragen. Zo te lezen weet het ventje zelf even niet wat hij er mee aan moet. Dan ben jij er om hem de ruimte te geven om dat op ZIJN manier te doen.
Ik merkte wel dat dochter vooral lelijk reageerde naar zoon om aandacht van ons te krijgen. Ze vond het namelijk hartstikke lief maar zag hem als middel.
Van een keer niet tandenpoetsen krijgt hij geen gaatjes, rustig naar bed gaan zonder ruzie is ook wat waard.
Je schrijft zelf dat hij het niet leuk hoeft te vinden. Maar krijg daar een beetje het idee bij dat hij zich wel moet gedragen. Zo te lezen weet het ventje zelf even niet wat hij er mee aan moet. Dan ben jij er om hem de ruimte te geven om dat op ZIJN manier te doen.
maandag 21 januari 2008 om 12:28
Dit is een goede denk ik. Net als Pammie schrijft, reageer niet op alle negatieve aandacht die hij oproept. Ook dit herken ik, op een gegeven moment was het hier ook steeds 'nee, niet doen', 'nee, afblijven'. En dat is niet leuk, voor je kindje niet, maar voor de hele sfeer ook niet.
Je oudste wil weer weten waar hij aan toe is, daarom gedraagt hij zich zo. De hele sfeer thuis is anders, hoe leuk jullie dat ook vinden die kleine erbij, je oudste heeft 3 jaar alleen thuis gezeten en nu staat alles ineens op zijn kop. Laat hem maar lekker gaan en trek alleen een grens wanneer dat echt nodig is.
