Kinderen
alle pijlers
pas moeder, leren omgaan met angst
woensdag 18 maart 2009 om 16:05
Ik las ooit eens ergens op dit forum dat je, als je een kind krijgt, moet leren omgaan met de angst om het weer kwijt te raken. En hoe waar dit is, merk ik pas nu ik sinds 4 maanden moeder ben geworden.
Mijn zwangerschap was allesbehalve rooskleurig en de start van mijn zoontje was ook moeilijk. Maar nu, 4 maanden later, doet 'ie het super. Hij groeit als kool, is vrolijk, eet goed, slaapt goed en is super gezond. Maar toch presteer ik het om telkens weer iets te vinden om bang voor te zijn en me zorgen om te maken. Zo zorgt de angst voor wiegendood dat ik om de haverklap aan het arme kind sta te schudden om te kijken "of 'ie het nog wel doet" en denk ik bij elk pukkeltje, vlekje meteen dat er iets aan de hand is. Verder krijgen de opa's en oma's een waslijst aan instructies mee als ze oppassen terwijl ze toch echt niet achterlijk zijn en bij elkaar 7 kinderen groot hebben gekregen..... Als ik een artikel of forum onderwerp lees waarin iets triests staat, ben ik meteen een tijd van slag...
Ik was nooit zo'n piekertype maar nu word ik af en toe echt knots van mezelf. Ik hoop van andere moeders te horen of ze dit herkennen en hoe ze hiermee omgegaan zijn.... Hoe word ik weer een beetje relaxed???
Mijn zwangerschap was allesbehalve rooskleurig en de start van mijn zoontje was ook moeilijk. Maar nu, 4 maanden later, doet 'ie het super. Hij groeit als kool, is vrolijk, eet goed, slaapt goed en is super gezond. Maar toch presteer ik het om telkens weer iets te vinden om bang voor te zijn en me zorgen om te maken. Zo zorgt de angst voor wiegendood dat ik om de haverklap aan het arme kind sta te schudden om te kijken "of 'ie het nog wel doet" en denk ik bij elk pukkeltje, vlekje meteen dat er iets aan de hand is. Verder krijgen de opa's en oma's een waslijst aan instructies mee als ze oppassen terwijl ze toch echt niet achterlijk zijn en bij elkaar 7 kinderen groot hebben gekregen..... Als ik een artikel of forum onderwerp lees waarin iets triests staat, ben ik meteen een tijd van slag...
Ik was nooit zo'n piekertype maar nu word ik af en toe echt knots van mezelf. Ik hoop van andere moeders te horen of ze dit herkennen en hoe ze hiermee omgegaan zijn.... Hoe word ik weer een beetje relaxed???
woensdag 18 maart 2009 om 16:14
Herkenbaar hoor, ik heb daar in het begin ook veel last van gehad. Zoon hier heeft ook een moeilijke start gehad.
Persoonlijk kon ik duidelijk merken dat het beter werd toen de hormonen mijn lijf voor een groot gedeelte hadden verlaten. Ik schat dat dit was na een maand of zes. Daarna lukte het mij stukken beter om de angsten te relativeren.
Op den duur word je vanzelf ook vertrouwder met je nieuwe 'rol' als moeder waardoor je vanzelf ook minder onzeker en angstig wordt.
Daarnaast is het gewoon geen doen om overal bij stil te blijven staan en bang voor te zijn. Hoe ouder ze worden hoe meer dingen erbij komen die 'mis kunnen gaan.'
Kortom, je móet het wel loslaten, anders heb je geen leven (en je kind uiteindelijk ook niet).
Persoonlijk kon ik duidelijk merken dat het beter werd toen de hormonen mijn lijf voor een groot gedeelte hadden verlaten. Ik schat dat dit was na een maand of zes. Daarna lukte het mij stukken beter om de angsten te relativeren.
Op den duur word je vanzelf ook vertrouwder met je nieuwe 'rol' als moeder waardoor je vanzelf ook minder onzeker en angstig wordt.
Daarnaast is het gewoon geen doen om overal bij stil te blijven staan en bang voor te zijn. Hoe ouder ze worden hoe meer dingen erbij komen die 'mis kunnen gaan.'
Kortom, je móet het wel loslaten, anders heb je geen leven (en je kind uiteindelijk ook niet).
The time is now
woensdag 18 maart 2009 om 20:02
woensdag 18 maart 2009 om 20:07
Herkenbaar....
Nou was mijn zwangerschap prima en ook zoonlief was kerngezond toen hij op de wereld kwam, maar desondanks ben ik hier ook bang voor (geweest). Langzamerhand wordt het wel minder (zoon is nu 10 maanden), al moet ik eerlijk zeggen dat als hij een keer extreem lang slaapt, ik ook meteen naar zijn kamer sprint om te kijken of alles goed is (waardoor hij dan weer wakker wordt en mijn kans om even uit te slapen weer verkeken is )
Wat mij helpt, is de gedachte dat ik niets meer kan doen dan ik nu doe om hem gezond op te laten groeien, en dat ik beter van hem kan genieten dan bang zijn. Wat niet wegneemt dat de rationele gedachten het niet altijd winnen van emotionele....
Nou was mijn zwangerschap prima en ook zoonlief was kerngezond toen hij op de wereld kwam, maar desondanks ben ik hier ook bang voor (geweest). Langzamerhand wordt het wel minder (zoon is nu 10 maanden), al moet ik eerlijk zeggen dat als hij een keer extreem lang slaapt, ik ook meteen naar zijn kamer sprint om te kijken of alles goed is (waardoor hij dan weer wakker wordt en mijn kans om even uit te slapen weer verkeken is )
Wat mij helpt, is de gedachte dat ik niets meer kan doen dan ik nu doe om hem gezond op te laten groeien, en dat ik beter van hem kan genieten dan bang zijn. Wat niet wegneemt dat de rationele gedachten het niet altijd winnen van emotionele....
anoniem_55600 wijzigde dit bericht op 18-03-2009 20:08
Reden: tiepvout
Reden: tiepvout
% gewijzigd
Be yourself; everyone else is already taken - Oscar Wilde
woensdag 18 maart 2009 om 20:14
Hahaha, zo gaat uitslapen niet lukken inderdaad.....
Ik probeer het ook rationeel te benaderen maar af en toe slaan mijn gedachten op hol en kan ik mezelf gewoon een beetje down maken door mijn gepieker. Maar wil daar van af want wil gewoon genieten van hem en niet steeds denken 'wat nu als........'
Ik probeer het ook rationeel te benaderen maar af en toe slaan mijn gedachten op hol en kan ik mezelf gewoon een beetje down maken door mijn gepieker. Maar wil daar van af want wil gewoon genieten van hem en niet steeds denken 'wat nu als........'
woensdag 18 maart 2009 om 20:17
Gewoon 'stop' tegen jezelf zeggen.... klinkt stom maar het werkt wel (voor veel mensen). Mijn vriend heeft me dat geleerd. Toen hij als puber veel slaapproblemen had door gepieker, zei hij dat ook tegen zichzelf. Ik doe het nu ook wel eens, als ik niet rationeel meer ben en daardoor teveel pieker, en vaak werkt het. Maar soms zijn de horrormonen sterker, tja, daar doe je niks aan. Uiteindelijk gaan die ook ooit over!
Be yourself; everyone else is already taken - Oscar Wilde
woensdag 18 maart 2009 om 20:55
Gelukkig gaat het inderdaad over.. wanneer.. geen idee eigenlijk.
Maar wie heeft er nu niet even zijn of haar babietje geprikt of ' ie het 'nog wel doet'.
Inmiddels heb ik wel het vertrouwen dat ze het blijven doen (6, 8, en 10 jaar) maar bijvoorbeeld bij plotselinge koorts kan die angst dat ik een levensgevaarlijke ziekte over het hoofd zie weer levensgroot zijn hoor.
Maar wie heeft er nu niet even zijn of haar babietje geprikt of ' ie het 'nog wel doet'.
Inmiddels heb ik wel het vertrouwen dat ze het blijven doen (6, 8, en 10 jaar) maar bijvoorbeeld bij plotselinge koorts kan die angst dat ik een levensgevaarlijke ziekte over het hoofd zie weer levensgroot zijn hoor.
woensdag 18 maart 2009 om 21:12
Net als Akakia een fijne zwangerschap er een goede start, maar niet minder zorgen hoor. Ik heb die kleine ook al regelmatig geprikt en haal mezelf de engste dingen in het hoofd.
Heel lang (zoon is nu 9,5 mnd) maakte ik me wel dagelijks zorgen over het verliezen van mn zoontje of mn vriend. Of de angst dat mij iets zou overkomen.
Gelukkig merk ik nu dat ik me niet dagelijks meer zorgen maak. Toch flitsen die gedachten, of dromen, nog wel een paar keer in de week door mn hoofd.
Mij heeft het geleidelijk vertrouwen gegeven door niet bij elke rare gedachte te gaan 'prikken'. Je zal merken dat hij toch elke keer weer wakker wordt.
Maak maar gebruik van de tijd die je hebt voor jezelf als hij een keer een lange slaap maakt.
Ik heb ook een lange tijd (ik vind 5 mnd best lang) BV gegeven. Daardoor was ik veel langer die emo / labiele mama. Ook dat kost tijd. Hormonen zijn rare jongens...
Heel lang (zoon is nu 9,5 mnd) maakte ik me wel dagelijks zorgen over het verliezen van mn zoontje of mn vriend. Of de angst dat mij iets zou overkomen.
Gelukkig merk ik nu dat ik me niet dagelijks meer zorgen maak. Toch flitsen die gedachten, of dromen, nog wel een paar keer in de week door mn hoofd.
Mij heeft het geleidelijk vertrouwen gegeven door niet bij elke rare gedachte te gaan 'prikken'. Je zal merken dat hij toch elke keer weer wakker wordt.
Maak maar gebruik van de tijd die je hebt voor jezelf als hij een keer een lange slaap maakt.
Ik heb ook een lange tijd (ik vind 5 mnd best lang) BV gegeven. Daardoor was ik veel langer die emo / labiele mama. Ook dat kost tijd. Hormonen zijn rare jongens...
woensdag 18 maart 2009 om 21:55
Heel herkenbaar. Ik controleerde iedereen die op bezoek kwam zo onopvallend mogelijk op een koortslip. En inderdaad bang voor wiegendood en bijvoorbeeld hersenvliesontsteking. Mijn dochter is nu bijna 8 maanden en ik maak me zo'n 2 maanden bijna geen zorgen meer. Bij mij kwam het ook echt door de hormonen en omdat ze een beetje een slechte start had. Achteraf denk ik, je was wel overdreven bezorgd, maar toen voelde ik me gewoon heel raar.
