Pittige dreumes + Onzekere mama

Onze zoon is nu 15 maanden. Heerlijk ventje die goed groeit en razendsnel ontwikkelt. En met een behoorlijk pittig temperamentje In combinatie met mijn eigen onzekerheid (oorzaak: postpartum depressie, ik heb hier nog steeds therapie voor) is dat niet altijd heel handig. Vandaar dat ik wat tips zoek en misschien ook herkenning.

Zoon was altijd al flink "aanwezig"; eerste 3 maanden fulltime gehuild, slapen is altijd een drama geweest tot 12 maanden. Hij wordt nog steeds standaard huilend wakker; elke ochtend, elke middag. Soms is het zo over, soms krijst hij een half uur door, wat we ook proberen.

Hij weet wat hij wil, kan ook al vrij goed communiceren (voor een dreumes), maar oh wee als hij zijn zin niet krijgt. Schreeuwen, op de grond gaan liggen, slaan....Dat is natuurlijk typisch dreumes gedrag maar oh wat kan ik dan onzeker worden of ik het wel allemaal goed doe en het niet bij hem verpest heb door mijn postpartum depressie.

Wat mij extra onzeker maakt is dat hij heel erg naar zijn papa trekt. Papa is alles. Als ik knuffel met papa, moet ik weg, hij kan me dan echt slaan. Als papa er is, moet papa hem vasthouden. Als we hem samen ergens ophalen, loopt hij mij meteen voorbij en naar papa. Mama mag niks. En dit is eigenlijk al heel lang zo; vanaf het begin heeft hij bij mij het meest gehuild. Iedereen zegt dat ik me niet druk moet maken, dat het over gaat. Maar soms kan ik dat moeilijk geloven. Ik weet dat hij mijn onzekerheid ook zal aanvoelen en dat dit ook zeker een rol speelt, maar het feit dat hij me zo af kan wijzen, helpt ook niet echt mee.

99% ligt aan mij; hij kan er immers weinig aan doen. Daarom wil ik er ook zo hard aan werken. Maar soms weet ik niet meer wat ik moet doen. Papa moet regelmatig op reis en dan is het voor mij erg pittig. Elke verschoning is een drama. Aankleden is een drama. Ik kan niks goed doen en dan kan hij me echt tot tranen drijven. Een enkele keer ben ik zelfs boos op hem geworden waarna ik me natuurlijk dagen schuldig voel. Op die momentel voel ik me zo'n falende moeder; ik kan niet eens voor mijn eigen kind zorgen en hij wil mij helemaal niet.

Ik ben het boek "Temperamentvolle kinderen" aan het lezen van Eva Bronsveld. Daarin herken ik nu al flink wat, al is het boek vooral geschreven voor/over wat oudere kindjes waar je al gesprekken mee kunt voeren.

Ik dacht; ik deel mijn gedachten eens. Misschien heeft iemand tips. Misschien zijn er nog andere boeken die ik gemist heb. Of misschien herkent iemand mijn verhaal en kan hij/zij mij gerust stellen.

Mijn grootste angst is dat hij mama altijd stom zal vinden.....

Fijn dat ik dit even kon delen.

Liefs,
Wolky

lilalinda schreef: ↑

18-12-2019 15:35

Kinderen hebben verschillende temperamenten. Laat het los

Wat zeggen ze op KDV van hem?? Speelt hij leuk met de andere kinderen?

Yes, hij is enorm sociaal en enthousiast. Zijn helemaal weg van hem. "Zo wil ik zelf wel 6 kinderen" etc.
Dus het zit ook echt in mijn hoofd want ik ben de enige die er moeite mee heeft. Aan hem ligt het echt niet.

Skawa schreef: ↑

18-12-2019 16:15

Ik heb ook weinig echte regels. Wel veel dingen die vanzelf gaan omdat het gewoon de normale gang van zaken is. Ook vermijd ik bewust het woordje nee. Wil ze iets en zou ik normaal nee zeggen zeg ik ik begrijp dat je dat mooi vind of nu kan het niet maar morgen middag gaan we verven. En dan ook doen. Of ik zeg mamma vind t ook jammer dat dat niet kan wil je een knuffel.

Koken idd ook de learning tower en ik laat haar zoveel mogelijk helpen.

Bij het naar bed brengen als je goed helpt met pyjama en tandenpoetsen mag je twee verhaaltjes!

En tijdens t tandenpoetsen: oooo laat mij is zien wat jij gegeten hebt? Huh ik zie koekjes? Heb jij koekjes op? En hier zie ik banaan
S morgens mag ze zelf poetsen en s avonds doe ik het. Of hem jou tanden laten poetsen en jij de zijne

Learning tower: ik ga op zoek, klinkt goed! Dankjewel!
En met tandenpoetsen doen we dat ook inderdaad vaak zo. Lekker samen.

Due-scimmie schreef: ↑

18-12-2019 16:22

Ken je het boek how2talk2kids? Ik vind deze erg fijn.

Thanks voor de tip; ik ga kijken!

lolly-pop schreef: ↑

18-12-2019 17:10

Gefeliciteerd je hebt een doodnormale dreumes voortgebracht. Doe wat je doet en wilt doen, stel grenzen en wees duidelijk. En werk aan je onzekerheid, daar heb je altijd iets aan, op welk gebied of fase in je leven.

Heerlijke nuchterheid; dankjewel! Daar ben ik wel jaloers op. Je hebt helemaal gelijk.

Maartje2016 schreef: ↑

18-12-2019 17:39

Je moet het eigenlijk andersom zien, het is een eer dat hij dit gedrag bij jou vertoond!

Dat betekent dat hij zich bij jou veilig genoeg voelt om zijn grenzen te verleggen, en uit te vinden wat hij in zijn nog jonge leventje wel of niet kan of mag doen.

Dat zeggen meer mensen. Alleen ik heb vaak het idee dat mensen dat zeggen om me maar gerust te stellen. Feit dat jij het nu zegt, als onbekende, laat wel zien dat er misschien meer van waar is dan ik wil geloven.

Dus; dankjewel! Het helpt enorm!