Kinderen
alle pijlers
Pittige dreumes + Onzekere mama
woensdag 18 december 2019 om 13:26
Onze zoon is nu 15 maanden. Heerlijk ventje die goed groeit en razendsnel ontwikkelt. En met een behoorlijk pittig temperamentje 
In combinatie met mijn eigen onzekerheid (oorzaak: postpartum depressie, ik heb hier nog steeds therapie voor) is dat niet altijd heel handig. Vandaar dat ik wat tips zoek en misschien ook herkenning.
Zoon was altijd al flink "aanwezig"; eerste 3 maanden fulltime gehuild, slapen is altijd een drama geweest tot 12 maanden. Hij wordt nog steeds standaard huilend wakker; elke ochtend, elke middag. Soms is het zo over, soms krijst hij een half uur door, wat we ook proberen.
Hij weet wat hij wil, kan ook al vrij goed communiceren (voor een dreumes), maar oh wee als hij zijn zin niet krijgt. Schreeuwen, op de grond gaan liggen, slaan....Dat is natuurlijk typisch dreumes gedrag maar oh wat kan ik dan onzeker worden of ik het wel allemaal goed doe en het niet bij hem verpest heb door mijn postpartum depressie.
Wat mij extra onzeker maakt is dat hij heel erg naar zijn papa trekt. Papa is alles. Als ik knuffel met papa, moet ik weg, hij kan me dan echt slaan. Als papa er is, moet papa hem vasthouden. Als we hem samen ergens ophalen, loopt hij mij meteen voorbij en naar papa. Mama mag niks. En dit is eigenlijk al heel lang zo; vanaf het begin heeft hij bij mij het meest gehuild. Iedereen zegt dat ik me niet druk moet maken, dat het over gaat. Maar soms kan ik dat moeilijk geloven. Ik weet dat hij mijn onzekerheid ook zal aanvoelen en dat dit ook zeker een rol speelt, maar het feit dat hij me zo af kan wijzen, helpt ook niet echt mee.
99% ligt aan mij; hij kan er immers weinig aan doen. Daarom wil ik er ook zo hard aan werken. Maar soms weet ik niet meer wat ik moet doen. Papa moet regelmatig op reis en dan is het voor mij erg pittig. Elke verschoning is een drama. Aankleden is een drama. Ik kan niks goed doen en dan kan hij me echt tot tranen drijven. Een enkele keer ben ik zelfs boos op hem geworden waarna ik me natuurlijk dagen schuldig voel. Op die momentel voel ik me zo'n falende moeder; ik kan niet eens voor mijn eigen kind zorgen en hij wil mij helemaal niet.
Ik ben het boek "Temperamentvolle kinderen" aan het lezen van Eva Bronsveld. Daarin herken ik nu al flink wat, al is het boek vooral geschreven voor/over wat oudere kindjes waar je al gesprekken mee kunt voeren.
Ik dacht; ik deel mijn gedachten eens. Misschien heeft iemand tips. Misschien zijn er nog andere boeken die ik gemist heb. Of misschien herkent iemand mijn verhaal en kan hij/zij mij gerust stellen.
Mijn grootste angst is dat hij mama altijd stom zal vinden.....
Fijn dat ik dit even kon delen.
Liefs,
Wolky
In combinatie met mijn eigen onzekerheid (oorzaak: postpartum depressie, ik heb hier nog steeds therapie voor) is dat niet altijd heel handig. Vandaar dat ik wat tips zoek en misschien ook herkenning.Zoon was altijd al flink "aanwezig"; eerste 3 maanden fulltime gehuild, slapen is altijd een drama geweest tot 12 maanden. Hij wordt nog steeds standaard huilend wakker; elke ochtend, elke middag. Soms is het zo over, soms krijst hij een half uur door, wat we ook proberen.
Hij weet wat hij wil, kan ook al vrij goed communiceren (voor een dreumes), maar oh wee als hij zijn zin niet krijgt. Schreeuwen, op de grond gaan liggen, slaan....Dat is natuurlijk typisch dreumes gedrag maar oh wat kan ik dan onzeker worden of ik het wel allemaal goed doe en het niet bij hem verpest heb door mijn postpartum depressie.
Wat mij extra onzeker maakt is dat hij heel erg naar zijn papa trekt. Papa is alles. Als ik knuffel met papa, moet ik weg, hij kan me dan echt slaan. Als papa er is, moet papa hem vasthouden. Als we hem samen ergens ophalen, loopt hij mij meteen voorbij en naar papa. Mama mag niks. En dit is eigenlijk al heel lang zo; vanaf het begin heeft hij bij mij het meest gehuild. Iedereen zegt dat ik me niet druk moet maken, dat het over gaat. Maar soms kan ik dat moeilijk geloven. Ik weet dat hij mijn onzekerheid ook zal aanvoelen en dat dit ook zeker een rol speelt, maar het feit dat hij me zo af kan wijzen, helpt ook niet echt mee.
99% ligt aan mij; hij kan er immers weinig aan doen. Daarom wil ik er ook zo hard aan werken. Maar soms weet ik niet meer wat ik moet doen. Papa moet regelmatig op reis en dan is het voor mij erg pittig. Elke verschoning is een drama. Aankleden is een drama. Ik kan niks goed doen en dan kan hij me echt tot tranen drijven. Een enkele keer ben ik zelfs boos op hem geworden waarna ik me natuurlijk dagen schuldig voel. Op die momentel voel ik me zo'n falende moeder; ik kan niet eens voor mijn eigen kind zorgen en hij wil mij helemaal niet.
Ik ben het boek "Temperamentvolle kinderen" aan het lezen van Eva Bronsveld. Daarin herken ik nu al flink wat, al is het boek vooral geschreven voor/over wat oudere kindjes waar je al gesprekken mee kunt voeren.
Ik dacht; ik deel mijn gedachten eens. Misschien heeft iemand tips. Misschien zijn er nog andere boeken die ik gemist heb. Of misschien herkent iemand mijn verhaal en kan hij/zij mij gerust stellen.
Mijn grootste angst is dat hij mama altijd stom zal vinden.....
Fijn dat ik dit even kon delen.
Liefs,
Wolky
woensdag 18 december 2019 om 13:30
woensdag 18 december 2019 om 13:31
Ze hebben bij het cb cursussen, waaronder Peuter (in)zicht, voor ouders van kinderen vanaf 18 maanden. Misschien is dat iets? Of een andere cursus? Ik vond het niet alleen fijn om tips te krijgen, maar ook dat je irl met andere (onbekende) ouders kon praten, over kinderen die allemaal ongeveer even oud waren.
woensdag 18 december 2019 om 13:37
Misschien zit ik ernaast, maar klopt het dat jij het grootste deel van de zorg op je neemt en je man veel minder vaak thuis is? Zou de voorkeur van je zoon daar grotendeels mee te maken kunnen hebben? Jij doet al die dagelijkse dingetjes waarbij hij zijn kont tegen de krib gooit, als papa er is dan is dat speciaal. Ik denk niet dat hij papa daadwerkelijk beter of leuker vindt of dat jij iets niet goed doet. En ik denk ook dat het wel bij trekt als hij ouder wordt. Dan voelt het ook niet meer alsof je alleen nog maar aan het zorgen bent, kun je ook beter communiceren, wordt hij langzaam maar zeker wat redelijker in zijn gedrag en dan verschuift het allemaal wel wat. Het is ook gewoon een zware leeftijd, ergens tussen baby en peuter in en je kan nog niet zoveel, het is grotendeels alleen nog maar zorgen.
Verder, logisch dat je het vaak helemaal niet leuk vindt zo, en ook logisch dat je
af en toe ook boosheid ervaart, ook al is hij dan nog klein. Probeer het minder persoonlijk op te vatten, hoe moeilijk dat ook is, bedenk dat dit echt voorbij gaat en dat het beter wordt en zorg goed voor jezelf.
Verder, logisch dat je het vaak helemaal niet leuk vindt zo, en ook logisch dat je
af en toe ook boosheid ervaart, ook al is hij dan nog klein. Probeer het minder persoonlijk op te vatten, hoe moeilijk dat ook is, bedenk dat dit echt voorbij gaat en dat het beter wordt en zorg goed voor jezelf.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 18 december 2019 om 13:39
Toen mijn dochter 15 maanden was zat ze volop haar peuterpubeteit. Kreeg ze haar zin nie krijste ze alles bij mekaar, ook slaan, bijten en knijpen naar mij en iedereen rond haar. Toen voelde ik mij ook onzeker. Nu is ze 21 maanden en die fase lijkt voorbij . Ze heeft een sterk karakter, zo wil ik het ook houden. Maar ze begrijpt dat ze niet alles kan krijgen/eten wat ze wilt. Dus misschien inderdaad afwachten ?
Ook had ik veel het gevoel dat haar tantrums ontstonden omdat ze niet begrepen werd. Ik ben overtuigd dat het beterd als ze duidelijk kan praten en zeggen wat er is/wat ze wilt.
Ook had ik veel het gevoel dat haar tantrums ontstonden omdat ze niet begrepen werd. Ik ben overtuigd dat het beterd als ze duidelijk kan praten en zeggen wat er is/wat ze wilt.
woensdag 18 december 2019 om 13:41
Onze dochter is nu 3 en ik herken vooral het naar papa trekken heel erg. Hier is het nu bij vlagen geworden: eerder was het alleen maar papa, nu is het ook regelmatig mama. Ze is verder (meestal) wel vrolijk ondertussen, maar kon enorm moeilijk doen bij verschonen en aankleden inderdaad.
Wat mij hielp was om (a) de lat laag te leggen: als ze warm genoeg is en geen poepbroek had deed ik niet moeilijk om haar plasluier direct te verschonen of haar haar pyjama te laten wisselen voor kleren (op de thuisdagen) en (b) als ik er even helemaal doorheen zat heb ik haar ook wel eens brullend terug in haar bed gezet om even 2-3-4 minuten naar beneden te gaan, zodat ik even rustig kon worden. Vaak ging het daarna bij mij beter - bij haar niet altijd, maar zolang ik maar rustig bleef vond ik het al lang best op dat soort dagen.
Wat ook hielp, maar dat vinden sommige mensen heel vreemd: ik ga als ze echt niet rustig werd met mijn rug tegen haar bedje aan zitten, zonder verder contact te zoeken. Dat maakt het makkelijker om niet te reageren, maar geeft haar direct wel aan dat ik er gewoon ben. Vaak werd ze dan binnen een minuut of 2 weer rustig, en kon ik me dan langzaam omdraaien en weer beginnen met kletsen, en deed ze weer mee. Dit is een trucje van puppycursus (zo hebben we onze hond ook gerustgesteld als die in de bench zat en piepte), maar het hielp, dus prima
. Ik vond dat overigens makkelijker dan man, hij vond het heel moeilijk om haar echt even geen aandacht te geven en alleen maar tegen het bed aan te zitten.
Wat mij hielp was om (a) de lat laag te leggen: als ze warm genoeg is en geen poepbroek had deed ik niet moeilijk om haar plasluier direct te verschonen of haar haar pyjama te laten wisselen voor kleren (op de thuisdagen) en (b) als ik er even helemaal doorheen zat heb ik haar ook wel eens brullend terug in haar bed gezet om even 2-3-4 minuten naar beneden te gaan, zodat ik even rustig kon worden. Vaak ging het daarna bij mij beter - bij haar niet altijd, maar zolang ik maar rustig bleef vond ik het al lang best op dat soort dagen.
Wat ook hielp, maar dat vinden sommige mensen heel vreemd: ik ga als ze echt niet rustig werd met mijn rug tegen haar bedje aan zitten, zonder verder contact te zoeken. Dat maakt het makkelijker om niet te reageren, maar geeft haar direct wel aan dat ik er gewoon ben. Vaak werd ze dan binnen een minuut of 2 weer rustig, en kon ik me dan langzaam omdraaien en weer beginnen met kletsen, en deed ze weer mee. Dit is een trucje van puppycursus (zo hebben we onze hond ook gerustgesteld als die in de bench zat en piepte), maar het hielp, dus prima
. Ik vond dat overigens makkelijker dan man, hij vond het heel moeilijk om haar echt even geen aandacht te geven en alleen maar tegen het bed aan te zitten.
woensdag 18 december 2019 om 13:50
Het is een fase en stop met je schuldig voelen. Dat is nergens voor nodig. De mijne werpt zichzelf ook dramatisch op de grond als hij zijn zin niet krijgt, kan enorme driftbuien krijgen, slaan als hij boos is en hij is regelmatig oervervelend als hij verschoont moet worden. Hoort allemaal bij de leeftijd en de een is temperamentvoller dan de ander. Ik verlies soms ook mijn geduld, hele menselijk. Aan boos worden houdt je zoon echt niets over, op die leeftijd weten ze prima dat sommige dingen niet mogen en dat er grenzen zijn. Die van mij zet ik in de gang als hij vervelend is. Als hij gekalmeerd is, geef ik aan waarom hij in de gang is gezet en geeft ik hem een kus en knuffel.
Probeer ook wat rustmomenten samen de creëren als je man er niet is. Bijvoorbeeld samen in bad, tijd nemen om gewoon even te knuffelen, samen een boekje lezen, of gewoon samen op de bank een filmpje kijken.
Probeer ook wat rustmomenten samen de creëren als je man er niet is. Bijvoorbeeld samen in bad, tijd nemen om gewoon even te knuffelen, samen een boekje lezen, of gewoon samen op de bank een filmpje kijken.
woensdag 18 december 2019 om 14:13
Houd er rekening mee, TO, dat het de komende maanden nog ‘erger’ zou kunnen worden; mijn kinderen waren rond de anderhalf jaar vaak heel gefrustreerd -en dus regelmatig héél boos- omdat ze vanalles wilden zeggen maar dat nog niet konden. Als dat bij de jouwe ook gebeurt, is het iets wat je eigenlijk niet echt op kunt lossen. Hoogstens kun je proberen het aan te zien komen en voor de ontploffing al de aandacht afleiden.
Toevoeging; mijn oudste trok als baby/peuter ook meer naar zijn vader (en naar zijn opa’s boven zijn oma’s). Pas in de kleutertijd trok dat echt bij. De middelste was gelukkig als we er allebei tegelijk waren en de jongste trok meer naar mij. Waarom? Geen idee...
Toevoeging; mijn oudste trok als baby/peuter ook meer naar zijn vader (en naar zijn opa’s boven zijn oma’s). Pas in de kleutertijd trok dat echt bij. De middelste was gelukkig als we er allebei tegelijk waren en de jongste trok meer naar mij. Waarom? Geen idee...
eze wijzigde dit bericht op 18-12-2019 14:25
24.14% gewijzigd
woensdag 18 december 2019 om 14:19
Mijn dochtertje is ook gek op pappa. Nu drie en half is het wel ons beiden meer maar als 1 jarige was het pappa voor en na. Ik vond het ook moeilijk om mij niet afgewezen te voelen maar juist vanuit dat afgewezen gevoel wordt je niet de leukste moeder. En eerlijk gezegd pappa is ook wel heel tof ik ben ook gek op hem haha.
Ik weet niet of dat er mee te maken had maar pappa is de rust zelf terwijl ik in die tijd nog onregelmatig werkte 32 uur en daarbuiten ook nog erg druk was. Ik ben van functie veranderd en heb mijn rust veel meer gevonden werk nu 28 uur en ze trekt nu ook veel meer naar ons allebei.
Probeer de dagelijkse routine gezellig en vrolijk te maken en strijd te vermijden tenzij echt nodig. Bijvoorbeeld met aankleden beetje gek doen liedjes zingen kietelen dingetjes laten vasthouden en helpen.
Of afleiden tijdens verschonen met een heel gaaf speeltje wat hij alleen tijdens verschonen mag. Mijn dochter had bijna geen speelgoed met licht en geluid maar op haar commode lag zo baby telefoon met lampjes en geluid voor verschonen of even in haar bedje nog spelen s morgens dat ik nog snel kon douchen...
Ik weet niet of dat er mee te maken had maar pappa is de rust zelf terwijl ik in die tijd nog onregelmatig werkte 32 uur en daarbuiten ook nog erg druk was. Ik ben van functie veranderd en heb mijn rust veel meer gevonden werk nu 28 uur en ze trekt nu ook veel meer naar ons allebei.
Probeer de dagelijkse routine gezellig en vrolijk te maken en strijd te vermijden tenzij echt nodig. Bijvoorbeeld met aankleden beetje gek doen liedjes zingen kietelen dingetjes laten vasthouden en helpen.
Of afleiden tijdens verschonen met een heel gaaf speeltje wat hij alleen tijdens verschonen mag. Mijn dochter had bijna geen speelgoed met licht en geluid maar op haar commode lag zo baby telefoon met lampjes en geluid voor verschonen of even in haar bedje nog spelen s morgens dat ik nog snel kon douchen...
where ever you go, go with your heart
woensdag 18 december 2019 om 14:49
Inderdaad heel veel zelf verzonnen liedjes, gekkigheid, kiekeboe.
Voor aankleden vond ze het hilarisch als ik haar ging vragen met bijvoorbeeld sok: moet hij op je hoofd? (Legt sok op haar hoofd) nee! moet hij aan je hand? (Doet sok aan haar hand) nee! Hij moet aan je voet! Jaaa zo is het goed! En dan steeds hetzelfde riedeltje met alles.
Voorspelbare gekkigheid, was leuk.
Wat voor de luier vaak werkte was bijvoorbeeld dat ik met de schone luier op mijn hoofd rondlopen/zitten. Dat trok de aandacht. Dan kwam ze naar me toe, zei ik: ik heb een nieuwe hoed! Nee? Waar moet hij dan? O laten we dat maar eens gaan bekijken dan!
Voor koken had ik vanaf die leeftijd een learning tower. Kon ze meekijken. Met water/eten spelen
Voor aankleden vond ze het hilarisch als ik haar ging vragen met bijvoorbeeld sok: moet hij op je hoofd? (Legt sok op haar hoofd) nee! moet hij aan je hand? (Doet sok aan haar hand) nee! Hij moet aan je voet! Jaaa zo is het goed! En dan steeds hetzelfde riedeltje met alles.
Voorspelbare gekkigheid, was leuk.
Wat voor de luier vaak werkte was bijvoorbeeld dat ik met de schone luier op mijn hoofd rondlopen/zitten. Dat trok de aandacht. Dan kwam ze naar me toe, zei ik: ik heb een nieuwe hoed! Nee? Waar moet hij dan? O laten we dat maar eens gaan bekijken dan!
Voor koken had ik vanaf die leeftijd een learning tower. Kon ze meekijken. Met water/eten spelen
woensdag 18 december 2019 om 14:58
Bedankt voor jullie reacties; ik heb hier echt heel veel aan! Misschien komt het ook wel omdat ik in mijn eigen omgeving zo weinig herkenning kan vinden. Het lijkt wel alsof ik het hele ouderschap als veel zwaarder ervaar dan anderen, wat waarschijnlijk ook zo is.
Aan mijn onzekerheid werd ik hard. Jullie reacties helpen mij daar ook weer bij. Hij is gezond, groeit goed, is vaak ook vrolijk en super sociaal naar anderen. Als ik het echt verpest had; zou ik daar ook vast wel iets van merken.
Vandaag heb ik luierbroekjes gekocht. Met een speeltje op de commode wilde meneer namelijk echt niet. Voor de plasluiers is dit super want zo'n broekje zelf mee aandoen is natuurlijk heel erg stoer! En zo probeer ik alles zo creatief mogelijk op te lossen. Tandenpoetsen lukt bijv. alleen als mama mee poetst met de 2e tandenborstel.
Ik projecteer alles teveel op mezelf en zie het telkens als een persoonlijk falen. Terwijl zoveel dingen er gewoon bij horen. Voor mijn gevoel moet ik extra mijn best doen en extra goed presteren omdat ik er de eerste 10 maanden niet voor hem kon zijn zoals ik er wilde zijn. Maar anderzijds is het opvoeden nu eenmaal echt begonnen en mama is Gekke Henkie niet.....
Maar nogmaals; ik ben heel blij met jullie reacties want ik voel me nu wel begrepen en geen complete debiel meer
Aan mijn onzekerheid werd ik hard. Jullie reacties helpen mij daar ook weer bij. Hij is gezond, groeit goed, is vaak ook vrolijk en super sociaal naar anderen. Als ik het echt verpest had; zou ik daar ook vast wel iets van merken.
Gevonden; ga ik zeker naar informeren, lijkt me heel erg fijn. Dank voor de tip!Maartje2016 schreef: ↑18-12-2019 13:31Ze hebben bij het cb cursussen, waaronder Peuter (in)zicht, voor ouders van kinderen vanaf 18 maanden. Misschien is dat iets?
Dit heeft er zeker wel mee te maken denk ik. Papa is veel makkelijker en ook helemaal niet streng. Ik ben meer van de regels maar ik ben ook het meest met hem alleen. Dus ik moet wel, anders zou ik nooit kunnen douchen en zouden we nooit weg kunnen. Waar ik kan probeer ik het gezellig te houden. "Pick your battles" zeg ik altijd.Skawa schreef: ↑18-12-2019 14:19Ik weet niet of dat er mee te maken had maar pappa is de rust zelf terwijl ik in die tijd nog onregelmatig werkte 32 uur en daarbuiten ook nog erg druk was. Ik ben van functie veranderd en heb mijn rust veel meer gevonden werk nu 28 uur en ze trekt nu ook veel meer naar ons allebei.
Vandaag heb ik luierbroekjes gekocht. Met een speeltje op de commode wilde meneer namelijk echt niet. Voor de plasluiers is dit super want zo'n broekje zelf mee aandoen is natuurlijk heel erg stoer! En zo probeer ik alles zo creatief mogelijk op te lossen. Tandenpoetsen lukt bijv. alleen als mama mee poetst met de 2e tandenborstel.
Ik projecteer alles teveel op mezelf en zie het telkens als een persoonlijk falen. Terwijl zoveel dingen er gewoon bij horen. Voor mijn gevoel moet ik extra mijn best doen en extra goed presteren omdat ik er de eerste 10 maanden niet voor hem kon zijn zoals ik er wilde zijn. Maar anderzijds is het opvoeden nu eenmaal echt begonnen en mama is Gekke Henkie niet.....
Maar nogmaals; ik ben heel blij met jullie reacties want ik voel me nu wel begrepen en geen complete debiel meer
woensdag 18 december 2019 om 15:00
Ik zie het zó voor me . Wat een mens toch allemaal niet moet doen.
woensdag 18 december 2019 om 15:25
Die luierbroekjes zijn een prima oplossing en ik kan je adviseren om in meer dingen door te denken.
Doe het met humor en gezelligheid.
Doe het niet omdat het moet in jouw hoofd, maar doe alleen wat ECHT moet.
Het is niet voor niets dat kinderen bij opa en oma vaak leuk zijn. Daar MOETEN niet, maar MOGEN dingen.
En probeer zijn trukendoos te negeren., want peuters weten dat ze met dreinen, janken en zeuren hun zin krijgen.
Loop weg, negeer en kom pas terug als jij genoeg opgeladen bent om de vraag te stellen: ha zoon, zullen we weer gezellig doen?
Doe het met humor en gezelligheid.
Doe het niet omdat het moet in jouw hoofd, maar doe alleen wat ECHT moet.
Het is niet voor niets dat kinderen bij opa en oma vaak leuk zijn. Daar MOETEN niet, maar MOGEN dingen.
En probeer zijn trukendoos te negeren., want peuters weten dat ze met dreinen, janken en zeuren hun zin krijgen.
Loop weg, negeer en kom pas terug als jij genoeg opgeladen bent om de vraag te stellen: ha zoon, zullen we weer gezellig doen?
woensdag 18 december 2019 om 15:36
woensdag 18 december 2019 om 15:45
Ah ik typ net een heel verhaal en het is weg.
Heel veel sterkte! Ik herken zoveel van je verhaal. Maar het wordt echt beter stapje voor stapje, soms weer even terug maar uiteindelijk komt het goed. Met de buien maar ook met de verdeling tussen jou en je man. Het is heel moeilijk maar onthoud dat het echt niet persoonlijk is! Ik kom later uitgebreider reageren.
Bij ons helpt uitleggen, een keuze bieden heel erg. En niet te star zijn, meebewegen.
Heel veel sterkte! Ik herken zoveel van je verhaal. Maar het wordt echt beter stapje voor stapje, soms weer even terug maar uiteindelijk komt het goed. Met de buien maar ook met de verdeling tussen jou en je man. Het is heel moeilijk maar onthoud dat het echt niet persoonlijk is! Ik kom later uitgebreider reageren.
Bij ons helpt uitleggen, een keuze bieden heel erg. En niet te star zijn, meebewegen.
woensdag 18 december 2019 om 15:53
Ligt niet aan jou, is echt karakter.
Peuterfase is tandje erger maar met een beetje pech gaat die fase voorlopig ook niet over. Ik zit al 5 jaar in die fase haha.
Ik kan je nog een boek aanraden ( misschien is hij er nog iets te jong voor nu). Hoogstimulatieve kinderen.
In de eerste jaren dacht ik ook dat het aan mij lag. Maar niets hielp. Ook straffen en belonen niet. En hij ging continu over de grens. Echt de hele dag door uitdagen.
Mn andere kind is heel andrrs, die kan ik opvoeden zoals het hoort zeg maar.
Ondertussen is het ook een geel gevoelug en lief kind, die heel veel aandacht vraagt en contact zoekt. Ik vibd het ook heel zwaar.
De laatste maanden gun ik.mezelf daarom ook meer me time. Zou je ook moeten inlassen.
Peuterfase is tandje erger maar met een beetje pech gaat die fase voorlopig ook niet over. Ik zit al 5 jaar in die fase haha.
Ik kan je nog een boek aanraden ( misschien is hij er nog iets te jong voor nu). Hoogstimulatieve kinderen.
In de eerste jaren dacht ik ook dat het aan mij lag. Maar niets hielp. Ook straffen en belonen niet. En hij ging continu over de grens. Echt de hele dag door uitdagen.
Mn andere kind is heel andrrs, die kan ik opvoeden zoals het hoort zeg maar.
Ondertussen is het ook een geel gevoelug en lief kind, die heel veel aandacht vraagt en contact zoekt. Ik vibd het ook heel zwaar.
De laatste maanden gun ik.mezelf daarom ook meer me time. Zou je ook moeten inlassen.
woensdag 18 december 2019 om 16:15
Ik heb ook weinig echte regels. Wel veel dingen die vanzelf gaan omdat het gewoon de normale gang van zaken is. Ook vermijd ik bewust het woordje nee. Wil ze iets en zou ik normaal nee zeggen zeg ik ik begrijp dat je dat mooi vind of nu kan het niet maar morgen middag gaan we verven. En dan ook doen. Of ik zeg mamma vind t ook jammer dat dat niet kan wil je een knuffel.
Koken idd ook de learning tower en ik laat haar zoveel mogelijk helpen.
Bij het naar bed brengen als je goed helpt met pyjama en tandenpoetsen mag je twee verhaaltjes!
En tijdens t tandenpoetsen: oooo laat mij is zien wat jij gegeten hebt? Huh ik zie koekjes? Heb jij koekjes op? En hier zie ik banaan
S morgens mag ze zelf poetsen en s avonds doe ik het. Of hem jou tanden laten poetsen en jij de zijne
Koken idd ook de learning tower en ik laat haar zoveel mogelijk helpen.
Bij het naar bed brengen als je goed helpt met pyjama en tandenpoetsen mag je twee verhaaltjes!
En tijdens t tandenpoetsen: oooo laat mij is zien wat jij gegeten hebt? Huh ik zie koekjes? Heb jij koekjes op? En hier zie ik banaan
S morgens mag ze zelf poetsen en s avonds doe ik het. Of hem jou tanden laten poetsen en jij de zijne
where ever you go, go with your heart
woensdag 18 december 2019 om 16:33
Misschien helpt het met verschonen om dit staand te doen, bij een plasluier?
Ik zet mijn kinderen dan met de rug naar me toe en klem de luier tegen hun rug met mijn knie, terwijl ik aan de voorkant de plakkers vast zet.
Succes, en zoek het niet teveel bij jezelf. Bij mijn eerste wilde ik alles goed doen. Bij de tweede had ik daar geen last meer van; geen tijd en ik vertrouw meer op mijn eigen aanpak.
Het is tenslotte ook de eerste keer dat je moeder van een peuter bent
Ik zet mijn kinderen dan met de rug naar me toe en klem de luier tegen hun rug met mijn knie, terwijl ik aan de voorkant de plakkers vast zet.
Succes, en zoek het niet teveel bij jezelf. Bij mijn eerste wilde ik alles goed doen. Bij de tweede had ik daar geen last meer van; geen tijd en ik vertrouw meer op mijn eigen aanpak.
Het is tenslotte ook de eerste keer dat je moeder van een peuter bent
woensdag 18 december 2019 om 17:12
Iedereen vind dat ik het super doe. Dus het ligt echt aan mij.
Onze zoon gaat 3 dagen in de week naar de opvang en op vrijdag passen opa en oma op.
Ik werk zelf 32 uur. Twijfel de laatste tijd of ik niet minder moet gaan werken, zodat ik meer tijd heb voor mijn zoon maar ook voor mezelf.
Alleen dan moet ik een andere job gaan zoeken want ik ben zelfstandig ondernemer en het type (interim) opdrachten die ik doe zijn voor minimaal 32 uur. Dus dat is geen makkelijke beslissing. Ben al gestopt met het bedrijf zoals het was; heb al mijn personeel ontslagen tijdens de PPD.
