Kinderen
alle pijlers
Problemen met zoon van 6
donderdag 14 augustus 2008 om 11:20
Onze zoon van 6 is bij tijd en wijle werkelijk onhandelbaar. Mijn man en ik weten soms echt niet meer wat we met hem aan moeten. Als zoon besluit dat hij iets niet wil, gaat hij het ook werkelijk niet doen. Dit gaat dan meestal over de meest normale zaken als: eten, douchen/in bad, aankleden of zoals vanochtend naar school. Hij had besloten dat pappa hem ging brengen maar wij hadden besloten dat ik de kinderen naar school/PSZ zou brengen. Hij kwam dus gewoon de auto niet uit terwijl hij op de toppen van z'n longen aan het krijsen was.
Op zo'n moment weet ik het echt even niet meer. De enige manier om hem zover te krijgen is dan met fysiek geweld. Ik moet hem dan echt opppakken terwijl hij slaat, schopt, krijst etc. etc.
Dit lijkt mij voor hem (en voor ons ) behoorlijk traumatisch maar ik zou echt niet weten hoe we anders dingen van hem gedaan moeten krijgen die wij willen of die gewoon moeten.
Als je later op de dag (als hij weer rustig is) met hem hierover probeert te praten, komt er geen boe of bah uit. Ik heb dan ook geen idee wat er zich in dat koppie afspeelt.
Wij hebben inmiddels al zoveel geprobeerd: negeren, isoleren, straffen/belonen, praten, etc. etc. Wat ook vervelend is dat dochter (3 jaar) hier met grote ogen naar staat te kijken en af en toe al wat kopieergedrag vertoont.
Wij denken altijd dat het iets te maken heeft met het feit dat hij het middelste kind is. Ik hoor vaker dat middelste kinderen de moeilijkste karaktertjes hebben. Maar ja, al is dat zo: hoe deal je hiermee en wanneer gaat het over?
Iemand wel eens met dit probleem te maken gehad en hoe hebben jullie dit aangepakt?
Op zo'n moment weet ik het echt even niet meer. De enige manier om hem zover te krijgen is dan met fysiek geweld. Ik moet hem dan echt opppakken terwijl hij slaat, schopt, krijst etc. etc.
Dit lijkt mij voor hem (en voor ons ) behoorlijk traumatisch maar ik zou echt niet weten hoe we anders dingen van hem gedaan moeten krijgen die wij willen of die gewoon moeten.
Als je later op de dag (als hij weer rustig is) met hem hierover probeert te praten, komt er geen boe of bah uit. Ik heb dan ook geen idee wat er zich in dat koppie afspeelt.
Wij hebben inmiddels al zoveel geprobeerd: negeren, isoleren, straffen/belonen, praten, etc. etc. Wat ook vervelend is dat dochter (3 jaar) hier met grote ogen naar staat te kijken en af en toe al wat kopieergedrag vertoont.
Wij denken altijd dat het iets te maken heeft met het feit dat hij het middelste kind is. Ik hoor vaker dat middelste kinderen de moeilijkste karaktertjes hebben. Maar ja, al is dat zo: hoe deal je hiermee en wanneer gaat het over?
Iemand wel eens met dit probleem te maken gehad en hoe hebben jullie dit aangepakt?
donderdag 14 augustus 2008 om 23:35
O.K. mijn situatieschets voor morgenochtend:
Zoon wordt wakker gemaakt om 07:15 uur en de dag begint met de vraag: waar is Pappa? Hij trekt alvast een pruillip.
Ik zeg: die is al naar z'n werk, schatje, dat heb ik je gisteravond toch verteld, weet je nog?
Hij: maar ik wil pappaaaaaaaaa!
Ik: Hij is al weg met de auto naar z'n werk, weet je wel, helemaal in .... (plaatsnaam). Kom we gaan wassen, tandenpoetsen, en aankleden.
Hij: maar ik wil pappaaaaaaa!
Ik til hem uit bed en breng hem naar de badkamer, hij gaat niet meewerken en ik moet dus alles doen. Vervolgens aankleden en naar beneden voor 't ontbijt terwijl hij zegt:
pappa moet me naar school brengen!
Hij gaat niks eten en is boos. In de tussentijd ben ik vrolijk aan het kletsen met de andere kinderen en probeer hem zelfs af en toe bij het gesprek te betrekken, waarop hij alleen maar nukkig reageert dus na 2 pogingen negeren we hem. Dit gaat zo door tot we naar school gaan. In de auto begint het volume van het janken toe te nemen. Mijn oudste zegt dat ie er hoofdpijn van krijgt en jongste roept: stop met janken, stop met janken!
Bij school aangekomen wil hij niet uit de auto stappen dus ik zal hem krijsend onder een stoel vandaan moeten plukken en hem daarna naar binnen moeten brengen. Hij probeert zich aan mijn been vast te klampen terwijl de leerkracht het van me overneemt. Na een minuut of 5 doorkrijsen/huilen en daarna snikken stopt ie eindelijk met huilen. Na 10 minuten zit hij heerlijk rustig te tekenen alsof er niks gebeurd is. Na een kwartier maakt hij grappen en grollen met z'n klasgenoten.
Pfffff, het is kwart voor 9 in de ochtend en ik voel me alsof ik er al een hele dag op heb zitten.......
Maaaaar: misschien heb ik een meevaller want hij zei vanavond dat ie morgen niet gek gaat doen want ze hebben gym en dat vindt hij leuk.
Ik kijk ook vaak naar de Nanny, misschicken. En natuurlijk kan ik wel punten aanwijzen waar het in ons huishouden cq onze opvoeding aan schort. Met name rust en regelmaat is bij ons het euvel. Door onze variabele werktijden en bepaalde seizoensdrukte wordt er nogal eens gesjoemeld met etenstijden en bedtijden. Verder is de pappa hier afkomstig uit een land waar men siesta's houdt en laat eten en slapen normaal is dus het is er ook echt moeilijk uit te krijgen in dit huishouden van Jan Steen. Maar ik heb wel het idee dat we het altijd heel gezellig met elkaar hebben ... totdat... zoon nr. 2 het op z'n heupen krijgt.
Zoon wordt wakker gemaakt om 07:15 uur en de dag begint met de vraag: waar is Pappa? Hij trekt alvast een pruillip.
Ik zeg: die is al naar z'n werk, schatje, dat heb ik je gisteravond toch verteld, weet je nog?
Hij: maar ik wil pappaaaaaaaaa!
Ik: Hij is al weg met de auto naar z'n werk, weet je wel, helemaal in .... (plaatsnaam). Kom we gaan wassen, tandenpoetsen, en aankleden.
Hij: maar ik wil pappaaaaaaa!
Ik til hem uit bed en breng hem naar de badkamer, hij gaat niet meewerken en ik moet dus alles doen. Vervolgens aankleden en naar beneden voor 't ontbijt terwijl hij zegt:
pappa moet me naar school brengen!
Hij gaat niks eten en is boos. In de tussentijd ben ik vrolijk aan het kletsen met de andere kinderen en probeer hem zelfs af en toe bij het gesprek te betrekken, waarop hij alleen maar nukkig reageert dus na 2 pogingen negeren we hem. Dit gaat zo door tot we naar school gaan. In de auto begint het volume van het janken toe te nemen. Mijn oudste zegt dat ie er hoofdpijn van krijgt en jongste roept: stop met janken, stop met janken!
Bij school aangekomen wil hij niet uit de auto stappen dus ik zal hem krijsend onder een stoel vandaan moeten plukken en hem daarna naar binnen moeten brengen. Hij probeert zich aan mijn been vast te klampen terwijl de leerkracht het van me overneemt. Na een minuut of 5 doorkrijsen/huilen en daarna snikken stopt ie eindelijk met huilen. Na 10 minuten zit hij heerlijk rustig te tekenen alsof er niks gebeurd is. Na een kwartier maakt hij grappen en grollen met z'n klasgenoten.
Pfffff, het is kwart voor 9 in de ochtend en ik voel me alsof ik er al een hele dag op heb zitten.......
Maaaaar: misschien heb ik een meevaller want hij zei vanavond dat ie morgen niet gek gaat doen want ze hebben gym en dat vindt hij leuk.
Ik kijk ook vaak naar de Nanny, misschicken. En natuurlijk kan ik wel punten aanwijzen waar het in ons huishouden cq onze opvoeding aan schort. Met name rust en regelmaat is bij ons het euvel. Door onze variabele werktijden en bepaalde seizoensdrukte wordt er nogal eens gesjoemeld met etenstijden en bedtijden. Verder is de pappa hier afkomstig uit een land waar men siesta's houdt en laat eten en slapen normaal is dus het is er ook echt moeilijk uit te krijgen in dit huishouden van Jan Steen. Maar ik heb wel het idee dat we het altijd heel gezellig met elkaar hebben ... totdat... zoon nr. 2 het op z'n heupen krijgt.
donderdag 14 augustus 2008 om 23:44
Probeer hoe ver je komt door zijn verantwoordelijkheid meer bij hem te leggen. Hij is zes en kan best wel wat hebben.
Wil je papa, ga papa maar zoeken -deuren even op slot houden-
Wil je niet aankleden, tja, als je niet op tijd bent aangekleed moet je in je pyama naar school.
Wil je niet de klas in, dan zet ik je af bij het schoolplein en ga.
Als je hierin ook nog wat extra ogen mee kunt krijgen van medemoeders -of zijn zusje- of de leerkracht, heb je wel een heel koppige als'ie niet net op tijd eieren voor zijn geld kiest.
Wil je papa, ga papa maar zoeken -deuren even op slot houden-
Wil je niet aankleden, tja, als je niet op tijd bent aangekleed moet je in je pyama naar school.
Wil je niet de klas in, dan zet ik je af bij het schoolplein en ga.
Als je hierin ook nog wat extra ogen mee kunt krijgen van medemoeders -of zijn zusje- of de leerkracht, heb je wel een heel koppige als'ie niet net op tijd eieren voor zijn geld kiest.
donderdag 14 augustus 2008 om 23:45
Onze zoon kan er ook niet tegen als mijn man al weg is als hij wakker wordt, dat geeft hem een onveilig gevoel. Dus wij gaan er allemaal om half 7 uit, dan zijn we nog 30 min. samen. Mijn man knuffelt dan veel met hem en verzorgt zijn ontbijt, vindt mijn zoon geweldig. (ik ben te verrot om een mening te hebben op dat punt in de dag).
Het is eigenlijk heel simpel: sommige kinderen kunnen tegen een rommelig huishouden, andere niet. Jouw zoon zou wel eens bij de tweede soort kunnen horen. Misschien toch de moeite waard dit met je man serieus te bespreken en te bedenken hoe er toch een dagritme kan komen.
En praat je er wel eens met je zoon over op een fijn, rustig moment? Met hem naar de stad, lekker lunchen samen en dan praten over waarom hij 'gek' doet? Dat je wel eens denkt dat hij niet zo blij en gelukkig is? Waar dat door komt? Of hij papa mist als die gaat werken etc. Volgens mij kun je met een kind van 6 een eind komen en toch een soort afspraak maken.
Maar ik denk wel dat alle opvoedadviezen die gegeven zijn werken als jullie eerst maar eens uit die spiraal van negatieve aandacht komen. Hij heeft op dit moment de touwtjes in handen in jullie gezin. En die moeten jullie terugkrijgen. Nogmaals: misschien met professionele hulp.
(en waar ik die wijsheid vandaan haal? Ach, ik vind het een interessant thema en heb wat boeken gelezen. Ook hebben mijn man en ik het veel over de manier waarop we onze kinderen willen benaderen, ook vanuit onze eigen opvoeding waar we niet heel prettig op terugkijken. Zelf zijn we heel tevreden over de relatie die we nu met ons kind hebben opgebouwd: gezellig, warm, maar het is heul duidelijk wie er de baas zijn in huis).
Het is eigenlijk heel simpel: sommige kinderen kunnen tegen een rommelig huishouden, andere niet. Jouw zoon zou wel eens bij de tweede soort kunnen horen. Misschien toch de moeite waard dit met je man serieus te bespreken en te bedenken hoe er toch een dagritme kan komen.
En praat je er wel eens met je zoon over op een fijn, rustig moment? Met hem naar de stad, lekker lunchen samen en dan praten over waarom hij 'gek' doet? Dat je wel eens denkt dat hij niet zo blij en gelukkig is? Waar dat door komt? Of hij papa mist als die gaat werken etc. Volgens mij kun je met een kind van 6 een eind komen en toch een soort afspraak maken.
Maar ik denk wel dat alle opvoedadviezen die gegeven zijn werken als jullie eerst maar eens uit die spiraal van negatieve aandacht komen. Hij heeft op dit moment de touwtjes in handen in jullie gezin. En die moeten jullie terugkrijgen. Nogmaals: misschien met professionele hulp.
(en waar ik die wijsheid vandaan haal? Ach, ik vind het een interessant thema en heb wat boeken gelezen. Ook hebben mijn man en ik het veel over de manier waarop we onze kinderen willen benaderen, ook vanuit onze eigen opvoeding waar we niet heel prettig op terugkijken. Zelf zijn we heel tevreden over de relatie die we nu met ons kind hebben opgebouwd: gezellig, warm, maar het is heul duidelijk wie er de baas zijn in huis).
donderdag 14 augustus 2008 om 23:47
Ik zou hem dus niet aankleden. Hij is 6! Dat kan hij best zelf. Zeg dat je wil dat hij aangekleed is als je terugkomt. Gewoon naar beneden gaan en doorgaan met de rest. Aangekleed? De grootste complimenten en knuffels. Niet aangekleed, dan in pyama naar school. Misschien hard, maar het gebeurt wel maar 1x.
Onderschat het belang van rust en regelmaat niet.
Onderschat het belang van rust en regelmaat niet.
vrijdag 15 augustus 2008 om 00:00
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 23:56:
Nou, dat wordt dan minimaal 1x in zijn pyjama naar school.
Niks mis mee hoor!
Maar als je ermee dreigt, moet je het ook uitvoeren.
Ben je niet zeker dat je het kan, dreig er dan ook niet mee want daarmee verlies je je geloofwaardigheid.
Daarna kleertjes aan de juf geven, zodat hij zich daar kan omkleden. Durf bijna te wedden dat het bij 1x blijft.
Nou, dat wordt dan minimaal 1x in zijn pyjama naar school.
Niks mis mee hoor!
Maar als je ermee dreigt, moet je het ook uitvoeren.
Ben je niet zeker dat je het kan, dreig er dan ook niet mee want daarmee verlies je je geloofwaardigheid.
Daarna kleertjes aan de juf geven, zodat hij zich daar kan omkleden. Durf bijna te wedden dat het bij 1x blijft.
vrijdag 15 augustus 2008 om 00:11
MissMara:
En praat je er wel eens met je zoon over op een fijn, rustig moment? Met hem naar de stad, lekker lunchen samen en dan praten over waarom hij 'gek' doet? Dat je wel eens denkt dat hij niet zo blij en gelukkig is? Waar dat door komt? Of hij papa mist als die gaat werken etc. Volgens mij kun je met een kind van 6 een eind komen en toch een soort afspraak maken.
Ja, ik probeer altijd op een rustig moment terug te komen op wat er gebeurd is. Zoals vanmiddag toen hij enthousiast vertelde wat hij op school allemaal gedaan had (begin groep 3, dus spannender kan bijna niet). Als ik dan aan hem vraag waarom ie dan gaat huilen als hij naar school wordt gebracht, haalt hij zijn schouders op en probeert van onderwerp te veranderen.
Ik weet ook dat hij niet zo gelukkig is dan die andere twee. Als ik hem vraag hoe dat komt, haalt hij zijn schouders op en er komt geen antwoord. Ik heb er zelf wel een theorietje over, maar dat gaat echt iets te diep om hier op het forum te knallen maar heeft volgens mij met de zwangerschap te maken.
En praat je er wel eens met je zoon over op een fijn, rustig moment? Met hem naar de stad, lekker lunchen samen en dan praten over waarom hij 'gek' doet? Dat je wel eens denkt dat hij niet zo blij en gelukkig is? Waar dat door komt? Of hij papa mist als die gaat werken etc. Volgens mij kun je met een kind van 6 een eind komen en toch een soort afspraak maken.
Ja, ik probeer altijd op een rustig moment terug te komen op wat er gebeurd is. Zoals vanmiddag toen hij enthousiast vertelde wat hij op school allemaal gedaan had (begin groep 3, dus spannender kan bijna niet). Als ik dan aan hem vraag waarom ie dan gaat huilen als hij naar school wordt gebracht, haalt hij zijn schouders op en probeert van onderwerp te veranderen.
Ik weet ook dat hij niet zo gelukkig is dan die andere twee. Als ik hem vraag hoe dat komt, haalt hij zijn schouders op en er komt geen antwoord. Ik heb er zelf wel een theorietje over, maar dat gaat echt iets te diep om hier op het forum te knallen maar heeft volgens mij met de zwangerschap te maken.
vrijdag 15 augustus 2008 om 00:16
quote:Charlotte69 schreef op 15 augustus 2008 @ 00:11:
MissMara:
En praat je er wel eens met je zoon over op een fijn, rustig moment? Met hem naar de stad, lekker lunchen samen en dan praten over waarom hij 'gek' doet? Dat je wel eens denkt dat hij niet zo blij en gelukkig is? Waar dat door komt? Of hij papa mist als die gaat werken etc. Volgens mij kun je met een kind van 6 een eind komen en toch een soort afspraak maken.
Ja, ik probeer altijd op een rustig moment terug te komen op wat er gebeurd is. Zoals vanmiddag toen hij enthousiast vertelde wat hij op school allemaal gedaan had (begin groep 3, dus spannender kan bijna niet). Als ik dan aan hem vraag waarom ie dan gaat huilen als hij naar school wordt gebracht, haalt hij zijn schouders op en probeert van onderwerp te veranderen.
Ik weet ook dat hij niet zo gelukkig is dan die andere twee. Als ik hem vraag hoe dat komt, haalt hij zijn schouders op en er komt geen antwoord. Ik heb er zelf wel een theorietje over, maar dat gaat echt iets te diep om hier op het forum te knallen maar heeft volgens mij met de zwangerschap te maken.
Dat zou ik dus niet op zo'n moment bespreken. Hij is enthousiast, blij, open, positief en jij haalt er direct iets negatiefs bij. Hij kan dit niet plaatsen. Oorzaak-gevolg is er bij hem ook nog niet echt. Prijs hem dat ie zo snel leert. Dan beseft ie dat hij best positief over school mag praten zonder opnieuw geconfronteerd te worden met slecht gedrag... Probeer er over te praten als je met iets compleet anders bezig bent, in de zandbak ofzo.
Ben wel benieuwd wat je met de laatste zin bedoelt, als je het wil vertellen.
MissMara:
En praat je er wel eens met je zoon over op een fijn, rustig moment? Met hem naar de stad, lekker lunchen samen en dan praten over waarom hij 'gek' doet? Dat je wel eens denkt dat hij niet zo blij en gelukkig is? Waar dat door komt? Of hij papa mist als die gaat werken etc. Volgens mij kun je met een kind van 6 een eind komen en toch een soort afspraak maken.
Ja, ik probeer altijd op een rustig moment terug te komen op wat er gebeurd is. Zoals vanmiddag toen hij enthousiast vertelde wat hij op school allemaal gedaan had (begin groep 3, dus spannender kan bijna niet). Als ik dan aan hem vraag waarom ie dan gaat huilen als hij naar school wordt gebracht, haalt hij zijn schouders op en probeert van onderwerp te veranderen.
Ik weet ook dat hij niet zo gelukkig is dan die andere twee. Als ik hem vraag hoe dat komt, haalt hij zijn schouders op en er komt geen antwoord. Ik heb er zelf wel een theorietje over, maar dat gaat echt iets te diep om hier op het forum te knallen maar heeft volgens mij met de zwangerschap te maken.
Dat zou ik dus niet op zo'n moment bespreken. Hij is enthousiast, blij, open, positief en jij haalt er direct iets negatiefs bij. Hij kan dit niet plaatsen. Oorzaak-gevolg is er bij hem ook nog niet echt. Prijs hem dat ie zo snel leert. Dan beseft ie dat hij best positief over school mag praten zonder opnieuw geconfronteerd te worden met slecht gedrag... Probeer er over te praten als je met iets compleet anders bezig bent, in de zandbak ofzo.
Ben wel benieuwd wat je met de laatste zin bedoelt, als je het wil vertellen.
vrijdag 15 augustus 2008 om 00:19
Nou is de middelste zijn ook een moeilijke positie ; je doet niets voor het eerst en de jongste is nog schattig .
Ik vind dat huilen om die ballon niet echt gedrag voor een zesjarige knul . Probeert hij óók klein te zijn ? Groter dan de oudste gaat 'm toch niet lukken dus misschien dat hij naar dat niveau " afdaalt " ?
Ik vind dat huilen om die ballon niet echt gedrag voor een zesjarige knul . Probeert hij óók klein te zijn ? Groter dan de oudste gaat 'm toch niet lukken dus misschien dat hij naar dat niveau " afdaalt " ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 15 augustus 2008 om 00:22
Het middelste kind zijn is ook niet de makkelijkste positie in een gezin. Die moeten strijden om hun plek en aandacht.
Het middelste kind
Het middelste kind in een gezin is vaak de verliezer in de strijd om de aandacht. Hij heeft nóch de uitzonderingspositie van het oudste kind, nóch die van de Benjamin. Zeker als er weinig leeftijdsverschil is tussen de kinderen, valt het middelste kind tussen de wal en het schip.
Deze 'sandwich-kinderen' zijn extra gevoelig voor onrecht, minder zelfverzekerd en minder vertrouwd en verbonden met hun ouders dan hun broers en zussen. Voor hen zijn familie-besognes niet zo nodig. Ze zoeken hun contact liever bij vriendjes en vriendinnetjes.
Sandwich-kinderen leren van jongs af aan onderhandelen. Ze weten immers wat het is om iemand boven je te hebben, die alles beter kan, en iemand onder je die alles mag. Middelste kinderen zijn goed in het oplossen van ruzies, ze zijn sociaal en worden daarom ook wel vredestichters genoemd.
De plaats die de vader en de moeder zélf in hun ouderlijk huis hadden, speelt ook weer een rol in hun eigen gezin. Zo kan bijvoorbeeld een ouder die thuis het jongste kind was, minder goed aanvoelen hoe het is om – bijvoorbeeld – het middelste kind te zijn.
Het middelste kind
Het middelste kind in een gezin is vaak de verliezer in de strijd om de aandacht. Hij heeft nóch de uitzonderingspositie van het oudste kind, nóch die van de Benjamin. Zeker als er weinig leeftijdsverschil is tussen de kinderen, valt het middelste kind tussen de wal en het schip.
Deze 'sandwich-kinderen' zijn extra gevoelig voor onrecht, minder zelfverzekerd en minder vertrouwd en verbonden met hun ouders dan hun broers en zussen. Voor hen zijn familie-besognes niet zo nodig. Ze zoeken hun contact liever bij vriendjes en vriendinnetjes.
Sandwich-kinderen leren van jongs af aan onderhandelen. Ze weten immers wat het is om iemand boven je te hebben, die alles beter kan, en iemand onder je die alles mag. Middelste kinderen zijn goed in het oplossen van ruzies, ze zijn sociaal en worden daarom ook wel vredestichters genoemd.
De plaats die de vader en de moeder zélf in hun ouderlijk huis hadden, speelt ook weer een rol in hun eigen gezin. Zo kan bijvoorbeeld een ouder die thuis het jongste kind was, minder goed aanvoelen hoe het is om – bijvoorbeeld – het middelste kind te zijn.
vrijdag 15 augustus 2008 om 00:33
Ja BGB, je komt dichtbij, denk ik.
Hij heeft het ook wel eens letterlijk gezegd, hoor, dat hij liever de jongste had willen zijn. Maar ja, dat kan ik niet voor hem regelen, toch?
Net wat je zegt, dat ballonverhaal is natuurlijk belachelijk voor een 6-jarige. Een kind van die leeftijd kan best begrijpen dat mamma niet kan toveren.
Wat betreft de zwangerschap: feit is dat ik zelf tijdens mijn tweede zwangerschap niet lekker in m'n vel zat. Ik had ook veel discussie met mijn man en we leefden in een onzekere tijd (ik was net zwanger toen er een paar vliegtuigen in de twin towers vlogen). Tijdens mijn eerste zwangerschap (wat pas na ruim een jaar proberen een feit was) was ik zo gelukkig en blaakte ik van gezondheid. De laatste zwangerschap was voor mij de fysiek de zwaarste maar ook de mooiste keer omdat ik zo dankbaar was om na mijn miskraam toch nog een keer zwanger te mogen worden en een gezond kind te krijgen.
Ergens verwijt ik het mezelf dus, als je snapt wat ik bedoel. Ik denk ook dat ik hierover een schuldgevoel heb naar hem toe. En dat is misschien de reden dat als ik tegen hem "nee" zeg het er lang niet zo overtuigend uit komt als wanneer ik dat tegen mijn andere kinderen zeg.
Nou, even mijn hele ziel en zaligheid in de groep gegooid, ben ik bang.
Hij heeft het ook wel eens letterlijk gezegd, hoor, dat hij liever de jongste had willen zijn. Maar ja, dat kan ik niet voor hem regelen, toch?
Net wat je zegt, dat ballonverhaal is natuurlijk belachelijk voor een 6-jarige. Een kind van die leeftijd kan best begrijpen dat mamma niet kan toveren.
Wat betreft de zwangerschap: feit is dat ik zelf tijdens mijn tweede zwangerschap niet lekker in m'n vel zat. Ik had ook veel discussie met mijn man en we leefden in een onzekere tijd (ik was net zwanger toen er een paar vliegtuigen in de twin towers vlogen). Tijdens mijn eerste zwangerschap (wat pas na ruim een jaar proberen een feit was) was ik zo gelukkig en blaakte ik van gezondheid. De laatste zwangerschap was voor mij de fysiek de zwaarste maar ook de mooiste keer omdat ik zo dankbaar was om na mijn miskraam toch nog een keer zwanger te mogen worden en een gezond kind te krijgen.
Ergens verwijt ik het mezelf dus, als je snapt wat ik bedoel. Ik denk ook dat ik hierover een schuldgevoel heb naar hem toe. En dat is misschien de reden dat als ik tegen hem "nee" zeg het er lang niet zo overtuigend uit komt als wanneer ik dat tegen mijn andere kinderen zeg.
Nou, even mijn hele ziel en zaligheid in de groep gegooid, ben ik bang.
vrijdag 15 augustus 2008 om 00:39
quote:__justme__ schreef op 15 augustus 2008 @ 00:22:
Het middelste kind zijn is ook niet de makkelijkste positie in een gezin. Die moeten strijden om hun plek en aandacht.
Het middelste kind
Sandwich-kinderen leren van jongs af aan onderhandelen. Ze weten immers wat het is om iemand boven je te hebben, die alles beter kan, en iemand onder je die alles mag. Middelste kinderen zijn goed in het oplossen van ruzies, ze zijn sociaal en worden daarom ook wel vredestichters genoemd.
Dit klopt bij ons sandwich-kind dus niet. Hij maakt zowel met broer als zusje ruzie en uiteindelijk krijgt hij meestal zijn zin omdat de andere twee het tegen hem afleggen.
Het middelste kind zijn is ook niet de makkelijkste positie in een gezin. Die moeten strijden om hun plek en aandacht.
Het middelste kind
Sandwich-kinderen leren van jongs af aan onderhandelen. Ze weten immers wat het is om iemand boven je te hebben, die alles beter kan, en iemand onder je die alles mag. Middelste kinderen zijn goed in het oplossen van ruzies, ze zijn sociaal en worden daarom ook wel vredestichters genoemd.
Dit klopt bij ons sandwich-kind dus niet. Hij maakt zowel met broer als zusje ruzie en uiteindelijk krijgt hij meestal zijn zin omdat de andere twee het tegen hem afleggen.
vrijdag 15 augustus 2008 om 00:46
Het is van groot belang dat ouders hun kinderen duidelijk maken dat vaardigheden in principe niets te maken hebben met leeftijd. Het kan heel goed zijn dat uw middelste kind iets anders kan dan zijn oudere broer.
Kijk naar ieder kind als een individu. Baseer uw verwachtingen op de sterke kanten van het kind, en niet op de plaats die het kind inneemt in het gezin. Verwacht niet van uw middelste zoon dat hij net zo reageert als zijn twee broers.
Vermijd uw middelste kind te zien als het moeilijke kind van de drie. Ieder kind heeft zijn eigen temperament. Het kan zijn dat uw zoon minder makkelijk van aard is dan zijn broers. Het is vaak zo dat het kind met het minst makkelijke karakter de sfeer in huis bepaalt. En dat is nou juist zo moeilijk...
Erken de gevoelens van uw kind. Geef uw kind de ruimte en moedig hem aan zijn gevoelens over zijn broertjes te uiten. Is uw zoon boos, help hem dan te verwoorden op wie of wat hij boos is. Je broers vervelend vinden is toegestaan!
Probeer de drang te bedwingen om uw kinderen met elkaar te vergelijken. Zeg dus nooit: "Kijk naar je broer, hij begrijpt / doet / luistert wél", etc.
Prijs het gewenste gedrag van uw middelste kind zo veel mogelijk. En probeer zo min mogelijk aandacht te schenken aan zijn ongewenste gedrag.
Behandel uw kinderen niet als gelijken, maar kijk naar de behoeftes van ieder kind apart. Het ene kind eet graag veel, het andere weinig. Het ene kind slaapt als een roos, het andere wordt een paar keer per nacht wakker. Het ene kind kan zich goed zelf vermaken, het andere heeft daar hulp bij nodig. Het ene kind is altijd opgewekt en goed gehumeurd, het andere is soms wat stil en in zichzelf gekeerd. Dit kan allemaal in één en hetzelfde gezin.
Leer uw kinderen naar elkaar te luisteren, zonder meteen commentaar te geven. Maak er bijvoorbeeld één keer in de week een kringgesprekje van en doe als ouders zelf ook mee. Laat ieder gezinslid iets vertellen wat hij die week heeft meegemaakt. Let op dat iedereen het gevoel heeft dat hij aan de beurt is geweest en dat zijn verhaaltje net zo belangrijk is voor de anderen en andersom.
Kijk naar ieder kind als een individu. Baseer uw verwachtingen op de sterke kanten van het kind, en niet op de plaats die het kind inneemt in het gezin. Verwacht niet van uw middelste zoon dat hij net zo reageert als zijn twee broers.
Vermijd uw middelste kind te zien als het moeilijke kind van de drie. Ieder kind heeft zijn eigen temperament. Het kan zijn dat uw zoon minder makkelijk van aard is dan zijn broers. Het is vaak zo dat het kind met het minst makkelijke karakter de sfeer in huis bepaalt. En dat is nou juist zo moeilijk...
Erken de gevoelens van uw kind. Geef uw kind de ruimte en moedig hem aan zijn gevoelens over zijn broertjes te uiten. Is uw zoon boos, help hem dan te verwoorden op wie of wat hij boos is. Je broers vervelend vinden is toegestaan!
Probeer de drang te bedwingen om uw kinderen met elkaar te vergelijken. Zeg dus nooit: "Kijk naar je broer, hij begrijpt / doet / luistert wél", etc.
Prijs het gewenste gedrag van uw middelste kind zo veel mogelijk. En probeer zo min mogelijk aandacht te schenken aan zijn ongewenste gedrag.
Behandel uw kinderen niet als gelijken, maar kijk naar de behoeftes van ieder kind apart. Het ene kind eet graag veel, het andere weinig. Het ene kind slaapt als een roos, het andere wordt een paar keer per nacht wakker. Het ene kind kan zich goed zelf vermaken, het andere heeft daar hulp bij nodig. Het ene kind is altijd opgewekt en goed gehumeurd, het andere is soms wat stil en in zichzelf gekeerd. Dit kan allemaal in één en hetzelfde gezin.
Leer uw kinderen naar elkaar te luisteren, zonder meteen commentaar te geven. Maak er bijvoorbeeld één keer in de week een kringgesprekje van en doe als ouders zelf ook mee. Laat ieder gezinslid iets vertellen wat hij die week heeft meegemaakt. Let op dat iedereen het gevoel heeft dat hij aan de beurt is geweest en dat zijn verhaaltje net zo belangrijk is voor de anderen en andersom.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 15 augustus 2008 om 00:56
Heeft 'ie al Hyves ?
http://zwarteschaap2.hyves.nl/
http://zwarteschaap2.hyves.nl/
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 15 augustus 2008 om 01:02
vrijdag 15 augustus 2008 om 07:37
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 23:35:
O.K. mijn situatieschets voor morgenochtend:
Zoon wordt wakker gemaakt om 07:15 uur en de dag begint met de vraag: waar is Pappa? Hij trekt alvast een pruillip.
Ik zeg: die is al naar z'n werk, schatje, dat heb ik je gisteravond toch verteld, weet je nog?
Hij: maar ik wil pappaaaaaaaaa!
Ik: Hij is al weg met de auto naar z'n werk, weet je wel, helemaal in .... (plaatsnaam). Kom we gaan wassen, tandenpoetsen, en aankleden.
Hij: maar ik wil pappaaaaaaa!
Ik til hem uit bed en breng hem naar de badkamer, hij gaat niet meewerken en ik moet dus alles doen. Vervolgens aankleden en naar beneden voor 't ontbijt terwijl hij zegt:
pappa moet me naar school brengen!
Hij gaat niks eten en is boos. In de tussentijd ben ik vrolijk aan het kletsen met de andere kinderen en probeer hem zelfs af en toe bij het gesprek te betrekken, waarop hij alleen maar nukkig reageert dus na 2 pogingen negeren we hem. Dit gaat zo door tot we naar school gaan. In de auto begint het volume van het janken toe te nemen. Mijn oudste zegt dat ie er hoofdpijn van krijgt en jongste roept: stop met janken, stop met janken!
Bij school aangekomen wil hij niet uit de auto stappen dus ik zal hem krijsend onder een stoel vandaan moeten plukken en hem daarna naar binnen moeten brengen. Hij probeert zich aan mijn been vast te klampen terwijl de leerkracht het van me overneemt. Na een minuut of 5 doorkrijsen/huilen en daarna snikken stopt ie eindelijk met huilen. Na 10 minuten zit hij heerlijk rustig te tekenen alsof er niks gebeurd is. Na een kwartier maakt hij grappen en grollen met z'n klasgenoten.
Pfffff, het is kwart voor 9 in de ochtend en ik voel me alsof ik er al een hele dag op heb zitten.......
Maaaaar: misschien heb ik een meevaller want hij zei vanavond dat ie morgen niet gek gaat doen want ze hebben gym en dat vindt hij leuk.
Ik kijk ook vaak naar de Nanny, misschicken. En natuurlijk kan ik wel punten aanwijzen waar het in ons huishouden cq onze opvoeding aan schort. Met name rust en regelmaat is bij ons het euvel. Door onze variabele werktijden en bepaalde seizoensdrukte wordt er nogal eens gesjoemeld met etenstijden en bedtijden. Verder is de pappa hier afkomstig uit een land waar men siesta's houdt en laat eten en slapen normaal is dus het is er ook echt moeilijk uit te krijgen in dit huishouden van Jan Steen. Maar ik heb wel het idee dat we het altijd heel gezellig met elkaar hebben ... totdat... zoon nr. 2 het op z'n heupen krijgt.
Een knul van 6 zou zelf het badkamergebeuren moeten kunnen doen (onder begeleiding) en zichzelf moeten kunnen aankleden.
Heb je het al eens geprobeerd met een stickersysteem? En na een week een klein kadootje, of samen iets heel leuks doen.
En dat gegil om papa, laat hem zelf zijn vraag beantwoorden, hij weet het best. En daarna moet het klaar zijn, papa is er niet, je moet het met mama doen.
Laat hem zelf lopen van bed naar badkamer, hij is geen peuter meer. En laat hem inderdaad maar eens in pyama naar school gaan, of flink ongekamd.
O.K. mijn situatieschets voor morgenochtend:
Zoon wordt wakker gemaakt om 07:15 uur en de dag begint met de vraag: waar is Pappa? Hij trekt alvast een pruillip.
Ik zeg: die is al naar z'n werk, schatje, dat heb ik je gisteravond toch verteld, weet je nog?
Hij: maar ik wil pappaaaaaaaaa!
Ik: Hij is al weg met de auto naar z'n werk, weet je wel, helemaal in .... (plaatsnaam). Kom we gaan wassen, tandenpoetsen, en aankleden.
Hij: maar ik wil pappaaaaaaa!
Ik til hem uit bed en breng hem naar de badkamer, hij gaat niet meewerken en ik moet dus alles doen. Vervolgens aankleden en naar beneden voor 't ontbijt terwijl hij zegt:
pappa moet me naar school brengen!
Hij gaat niks eten en is boos. In de tussentijd ben ik vrolijk aan het kletsen met de andere kinderen en probeer hem zelfs af en toe bij het gesprek te betrekken, waarop hij alleen maar nukkig reageert dus na 2 pogingen negeren we hem. Dit gaat zo door tot we naar school gaan. In de auto begint het volume van het janken toe te nemen. Mijn oudste zegt dat ie er hoofdpijn van krijgt en jongste roept: stop met janken, stop met janken!
Bij school aangekomen wil hij niet uit de auto stappen dus ik zal hem krijsend onder een stoel vandaan moeten plukken en hem daarna naar binnen moeten brengen. Hij probeert zich aan mijn been vast te klampen terwijl de leerkracht het van me overneemt. Na een minuut of 5 doorkrijsen/huilen en daarna snikken stopt ie eindelijk met huilen. Na 10 minuten zit hij heerlijk rustig te tekenen alsof er niks gebeurd is. Na een kwartier maakt hij grappen en grollen met z'n klasgenoten.
Pfffff, het is kwart voor 9 in de ochtend en ik voel me alsof ik er al een hele dag op heb zitten.......
Maaaaar: misschien heb ik een meevaller want hij zei vanavond dat ie morgen niet gek gaat doen want ze hebben gym en dat vindt hij leuk.
Ik kijk ook vaak naar de Nanny, misschicken. En natuurlijk kan ik wel punten aanwijzen waar het in ons huishouden cq onze opvoeding aan schort. Met name rust en regelmaat is bij ons het euvel. Door onze variabele werktijden en bepaalde seizoensdrukte wordt er nogal eens gesjoemeld met etenstijden en bedtijden. Verder is de pappa hier afkomstig uit een land waar men siesta's houdt en laat eten en slapen normaal is dus het is er ook echt moeilijk uit te krijgen in dit huishouden van Jan Steen. Maar ik heb wel het idee dat we het altijd heel gezellig met elkaar hebben ... totdat... zoon nr. 2 het op z'n heupen krijgt.
Een knul van 6 zou zelf het badkamergebeuren moeten kunnen doen (onder begeleiding) en zichzelf moeten kunnen aankleden.
Heb je het al eens geprobeerd met een stickersysteem? En na een week een klein kadootje, of samen iets heel leuks doen.
En dat gegil om papa, laat hem zelf zijn vraag beantwoorden, hij weet het best. En daarna moet het klaar zijn, papa is er niet, je moet het met mama doen.
Laat hem zelf lopen van bed naar badkamer, hij is geen peuter meer. En laat hem inderdaad maar eens in pyama naar school gaan, of flink ongekamd.
vrijdag 15 augustus 2008 om 09:27
Hmmmm, nou het opstaan en aankleden ging goed. Maar tijdens het ontbijt begon hij met huilen. Als je dan vraagt waarom hij huilt, geeft hij gewoon geen antwoord. Als het moment van naar school gaan, is aangebroken trekt hij niet zijn jas aan als ik het vraag. Hij blijft ook zitten waar hij zit. Dus moet ik hem uiteindelijk aan de arm pakken en de auto inzetten. Hij weet nog wel te melden dat hij wil dat ik hem kom ophalen op school (in plaats van de oppas). Nou, o.k. dat doet mamma wel. Ga je dan nu gewoon de klas in: "als ik met een vriendje af mag spreken". Dat mag toch altijd, schat, dat weet je wel. Nou, ok, dus uiteindelijk geen been-gehang of wat dan ook.... Pffffff.
Maar dochter heeft dit alles weer mooi zitten bekijken en zet het daarna op een brullen als ik naar kantoor moet en zij thuis bij de oppas moet achterblijven. Als ik aan de andere kant van het plein ben, hoor ik haar nog gillen! Mooi kopieergedrag, dus! Normaal is mijn man thuis op vrijdag maar vandaag toevallig niet.
Nu zit ik lekker met een kopje thee achter m'n bureau bij te komen....
Maar dochter heeft dit alles weer mooi zitten bekijken en zet het daarna op een brullen als ik naar kantoor moet en zij thuis bij de oppas moet achterblijven. Als ik aan de andere kant van het plein ben, hoor ik haar nog gillen! Mooi kopieergedrag, dus! Normaal is mijn man thuis op vrijdag maar vandaag toevallig niet.
Nu zit ik lekker met een kopje thee achter m'n bureau bij te komen....
vrijdag 15 augustus 2008 om 09:31
quote:blijfgewoonbianca schreef op 15 augustus 2008 @ 00:56:
Heeft 'ie al Hyves ?
http://zwarteschaap2.hyves.nl/
Nou, hij heeft net het woord IK leren schrijven (het belangrijkste woord in zijn vocabulaire) dus ik zal hem deze tip aan de hand doen!
Heeft 'ie al Hyves ?
http://zwarteschaap2.hyves.nl/
Nou, hij heeft net het woord IK leren schrijven (het belangrijkste woord in zijn vocabulaire) dus ik zal hem deze tip aan de hand doen!
vrijdag 15 augustus 2008 om 09:40
quote:Charlotte69 schreef op 15 augustus 2008 @ 09:27:
Hmmmm, nou het opstaan en aankleden ging goed. Maar tijdens het ontbijt begon hij met huilen. Als je dan vraagt waarom hij huilt, geeft hij gewoon geen antwoord. Als het moment van naar school gaan, is aangebroken trekt hij niet zijn jas aan als ik het vraag. Hij blijft ook zitten waar hij zit. Dus moet ik hem uiteindelijk aan de arm pakken en de auto inzetten. Hij weet nog wel te melden dat hij wil dat ik hem kom ophalen op school (in plaats van de oppas). Nou, o.k. dat doet mamma wel. Ga je dan nu gewoon de klas in: "als ik met een vriendje af mag spreken". Dat mag toch altijd, schat, dat weet je wel. Nou, ok, dus uiteindelijk geen been-gehang of wat dan ook.... Pffffff.
Maar dochter heeft dit alles weer mooi zitten bekijken en zet het daarna op een brullen als ik naar kantoor moet en zij thuis bij de oppas moet achterblijven. Als ik aan de andere kant van het plein ben, hoor ik haar nog gillen! Mooi kopieergedrag, dus! Normaal is mijn man thuis op vrijdag maar vandaag toevallig niet.
Nu zit ik lekker met een kopje thee achter m'n bureau bij te komen....
Waarom laat je hem eisen stellen en geef je daar aan toe?
Hij formuleert een eis, en jij geeft daar bevestigend antwoord op.
Hmmmm, nou het opstaan en aankleden ging goed. Maar tijdens het ontbijt begon hij met huilen. Als je dan vraagt waarom hij huilt, geeft hij gewoon geen antwoord. Als het moment van naar school gaan, is aangebroken trekt hij niet zijn jas aan als ik het vraag. Hij blijft ook zitten waar hij zit. Dus moet ik hem uiteindelijk aan de arm pakken en de auto inzetten. Hij weet nog wel te melden dat hij wil dat ik hem kom ophalen op school (in plaats van de oppas). Nou, o.k. dat doet mamma wel. Ga je dan nu gewoon de klas in: "als ik met een vriendje af mag spreken". Dat mag toch altijd, schat, dat weet je wel. Nou, ok, dus uiteindelijk geen been-gehang of wat dan ook.... Pffffff.
Maar dochter heeft dit alles weer mooi zitten bekijken en zet het daarna op een brullen als ik naar kantoor moet en zij thuis bij de oppas moet achterblijven. Als ik aan de andere kant van het plein ben, hoor ik haar nog gillen! Mooi kopieergedrag, dus! Normaal is mijn man thuis op vrijdag maar vandaag toevallig niet.
Nu zit ik lekker met een kopje thee achter m'n bureau bij te komen....
Waarom laat je hem eisen stellen en geef je daar aan toe?
Hij formuleert een eis, en jij geeft daar bevestigend antwoord op.
vrijdag 15 augustus 2008 om 09:50
quote:misschicken schreef op 15 augustus 2008 @ 09:40:
[...]
Waarom laat je hem eisen stellen en geef je daar aan toe?
Hij formuleert een eis, en jij geeft daar bevestigend antwoord op.Tja, in het kader van geven en nemen: werk jij nu goed mee, doet mamma straks wat jij wil (dus je ophalen). Moet nu dus wel tussendoor van m'n werk naar school om hem op te halen en naar huis te brengen (inclusief vriendje). Waarschijnlijk ziet ie me amper staan omdat hij het te druk heeft met vriendje. Maar ik ben nu eenmaal wel van "beloofd is beloofd". Jammer genoeg werkt het andersom niet altijd zo dat hij zich ook houdt aan wat hij beloofde.
[...]
Waarom laat je hem eisen stellen en geef je daar aan toe?
Hij formuleert een eis, en jij geeft daar bevestigend antwoord op.Tja, in het kader van geven en nemen: werk jij nu goed mee, doet mamma straks wat jij wil (dus je ophalen). Moet nu dus wel tussendoor van m'n werk naar school om hem op te halen en naar huis te brengen (inclusief vriendje). Waarschijnlijk ziet ie me amper staan omdat hij het te druk heeft met vriendje. Maar ik ben nu eenmaal wel van "beloofd is beloofd". Jammer genoeg werkt het andersom niet altijd zo dat hij zich ook houdt aan wat hij beloofde.
vrijdag 15 augustus 2008 om 09:56
Ik zou in dit geval toch zorgen dat je hem voor bent met dit soort dingen. Nu is het zo dat hij roept en jij draait. "Ik ga alleen naar binnen zonder een scene te trappen als mijn vriendje vanmiddag mee mag."
"Ik doe het, maar alléén als jij mij komt halen"
Jij stelt de voorwaarden, Jij bent de moeder.
Je kunt hem voor zijn door hem eerder dit soort dingen te beloven, voordat hij gaat eisen.
Of zijn eis afkappen en zeggen dat je dat wel ziet tussen de middag, nu eerst naar school.
"Ik doe het, maar alléén als jij mij komt halen"
Jij stelt de voorwaarden, Jij bent de moeder.
Je kunt hem voor zijn door hem eerder dit soort dingen te beloven, voordat hij gaat eisen.
Of zijn eis afkappen en zeggen dat je dat wel ziet tussen de middag, nu eerst naar school.
vrijdag 15 augustus 2008 om 10:10
Vanaf maandag a.s. gaan we het stickersysteem invoeren. Heb ik het gisteren al met hem over gehad. Als je voor elke dag een sticker verdient is er op vrijdagmiddag een kadootje. Toen we het hier over hadden, begon hij natuurlijk weer meteen met een paar eisen: "Mag ik dan alles uitkiezen wat ik wil?" Nee, zei ik, Mamma koopt gewoon een klein kadootje. "Maar als ik er dan niks aan vind?" Tja, dan moet je de week daarop weer je best doen en dan hoop je dat er aan het eind van die week een beter kadootje ligt? "Maar als ik die dan ook niet leuk vind?"
Ja, en zo kunnen we dus nog wel even doorgaan. M.a.w.: als hij niet zeker weet of het het wel waard is (want kadootje is misschien stom), wist ie nog niet of hij hieraan mee ging doen.....
Ja, en zo kunnen we dus nog wel even doorgaan. M.a.w.: als hij niet zeker weet of het het wel waard is (want kadootje is misschien stom), wist ie nog niet of hij hieraan mee ging doen.....
vrijdag 15 augustus 2008 om 10:28
Dat het aan jouw zwangerschap ligt lijkt me vergezocht. Bovendien heb je er weinig aan om naar een niet te bewijzen oorzaak te zoeken.
En ik vind sommige mensen hier ook erg makkelijk met de vinger naar de ouders wijzen. Ouders kunnen natuurlijk altijd proberen het beter te doen, maar dat wil niet zeggen dat ze ook schuldig zijn aan een bepaald gedrag. Je hebt nu eenmaal makkelijke en moeilijke kinderen, en bij die tweede groep is het opvoeden lastiger en de rol van ouders belangrijker.
TO, ik zou gewoon zo consequent mogelijk zijn en even doorbijten, want het is best een overgang om ineens in groep 3 te zitten. Misschien gaat het beter als alles weer wat normaler is.
En ik vind sommige mensen hier ook erg makkelijk met de vinger naar de ouders wijzen. Ouders kunnen natuurlijk altijd proberen het beter te doen, maar dat wil niet zeggen dat ze ook schuldig zijn aan een bepaald gedrag. Je hebt nu eenmaal makkelijke en moeilijke kinderen, en bij die tweede groep is het opvoeden lastiger en de rol van ouders belangrijker.
TO, ik zou gewoon zo consequent mogelijk zijn en even doorbijten, want het is best een overgang om ineens in groep 3 te zitten. Misschien gaat het beter als alles weer wat normaler is.
vrijdag 15 augustus 2008 om 10:39
Charlotte wat moet dat vermoeiend voor je zijn elke ochtend...
Maar jij manouvreert hem in een positie van waaruit hij je kan chanteren. Jij voelt je schuldig ofzo en daarom geef je toe. Waarom? Hij moet gewoon naar school, dat is niet onderhandelbaar, niets om schuldig over te voelen. Het ophalen ook niet. Zeg gewoon dat de oppas hem komt halen en dat jij hem later thuis weer ziet.... Op een kordate manier, zodat hij weet date r geen rek in zit. Hoe je iets zegt is veel belangrijker dan de uiteindelijke boodschap. Het gaat hem niet om het ophalen, het gaat hem om zijn zin te krijgen. Dat jij vindt dat er altijd iets tegenover moet staan als hij zich goed gedraagt vind ik ronduit vreemd. Daarbij snapt hij dat ook echt niet. Kinderen denken niet in oorzaak (nu goed gedrag) - gevolg (mama komt je halen). Het enige wat je ermee bereikt is dat jij je in nog meer bochten moet wringen dan je al doet.
Wat het stickersysteem betreft. Spreek duidelijk af waarvoor hij een sticker krijgt. Niet in termen als 'wanneer jij de hele dag lief bent' dat is te vaag. Wel bijvoorbeeld als jij jezelf aankleedt, netjes je boterhammen eet en niet jammert in de auto, krijg je een sticker.
Verder zou ik van het weekend even langs de speelgoedwinkel gaan waar hij mag kiezen uit drie kadootjes die jij hebt uitgezocht. Nog niet kopen, dat doe je pas SAMEN als hij het verdiend heeft. Hij weet dan wel waar ie het voor doet, en heeft dat zelf uitgezocht! Motivatie genoeg lijkt me!
Maar jij manouvreert hem in een positie van waaruit hij je kan chanteren. Jij voelt je schuldig ofzo en daarom geef je toe. Waarom? Hij moet gewoon naar school, dat is niet onderhandelbaar, niets om schuldig over te voelen. Het ophalen ook niet. Zeg gewoon dat de oppas hem komt halen en dat jij hem later thuis weer ziet.... Op een kordate manier, zodat hij weet date r geen rek in zit. Hoe je iets zegt is veel belangrijker dan de uiteindelijke boodschap. Het gaat hem niet om het ophalen, het gaat hem om zijn zin te krijgen. Dat jij vindt dat er altijd iets tegenover moet staan als hij zich goed gedraagt vind ik ronduit vreemd. Daarbij snapt hij dat ook echt niet. Kinderen denken niet in oorzaak (nu goed gedrag) - gevolg (mama komt je halen). Het enige wat je ermee bereikt is dat jij je in nog meer bochten moet wringen dan je al doet.
Wat het stickersysteem betreft. Spreek duidelijk af waarvoor hij een sticker krijgt. Niet in termen als 'wanneer jij de hele dag lief bent' dat is te vaag. Wel bijvoorbeeld als jij jezelf aankleedt, netjes je boterhammen eet en niet jammert in de auto, krijg je een sticker.
Verder zou ik van het weekend even langs de speelgoedwinkel gaan waar hij mag kiezen uit drie kadootjes die jij hebt uitgezocht. Nog niet kopen, dat doe je pas SAMEN als hij het verdiend heeft. Hij weet dan wel waar ie het voor doet, en heeft dat zelf uitgezocht! Motivatie genoeg lijkt me!
