Problemen met zoon van 6

Onze zoon van 6 is bij tijd en wijle werkelijk onhandelbaar. Mijn man en ik weten soms echt niet meer wat we met hem aan moeten. Als zoon besluit dat hij iets niet wil, gaat hij het ook werkelijk niet doen. Dit gaat dan meestal over de meest normale zaken als: eten, douchen/in bad, aankleden of zoals vanochtend naar school. Hij had besloten dat pappa hem ging brengen maar wij hadden besloten dat ik de kinderen naar school/PSZ zou brengen. Hij kwam dus gewoon de auto niet uit terwijl hij op de toppen van z'n longen aan het krijsen was.

Op zo'n moment weet ik het echt even niet meer. De enige manier om hem zover te krijgen is dan met fysiek geweld. Ik moet hem dan echt opppakken terwijl hij slaat, schopt, krijst etc. etc.

Dit lijkt mij voor hem (en voor ons ) behoorlijk traumatisch maar ik zou echt niet weten hoe we anders dingen van hem gedaan moeten krijgen die wij willen of die gewoon moeten.

Als je later op de dag (als hij weer rustig is) met hem hierover probeert te praten, komt er geen boe of bah uit. Ik heb dan ook geen idee wat er zich in dat koppie afspeelt.

Wij hebben inmiddels al zoveel geprobeerd: negeren, isoleren, straffen/belonen, praten, etc. etc. Wat ook vervelend is dat dochter (3 jaar) hier met grote ogen naar staat te kijken en af en toe al wat kopieergedrag vertoont.

Wij denken altijd dat het iets te maken heeft met het feit dat hij het middelste kind is. Ik hoor vaker dat middelste kinderen de moeilijkste karaktertjes hebben. Maar ja, al is dat zo: hoe deal je hiermee en wanneer gaat het over?



Iemand wel eens met dit probleem te maken gehad en hoe hebben jullie dit aangepakt?

@Nippo: ja, ergens hierboven schrijf ik ook zoiets. Dat het ene kind nou eenmaal makkelijker op te voeden is dan het andere kind. En wij zeggen ook altijd tegen elkaar: dit gaat voorbij... als ie straks 10 is, gaat ie echt niet meer staan krijsen.



Heb nu even een bespreking en kom daarna terug op -justme-

@Justme: ik voel me ook niet schuldig over het feit dat hij naar school moet. Mijn schuldgevoel betreft zijn zwaarmoedige en ongelukkige inborst. Als ik zie hoe die andere twee lichtvoetig en onbevangen de wereld in kijken, heb ik gewoon met hem te doen. Dat dat hem niet gegund is.

En natuurlijk heeft het geen zin om je schuldig te voelen over iets wat niet meer terug te draaien is, maar dat wil niet zeggen dat je makkelijk een knop omzet en dat gevoel dan zo maar weg is.

Oh oh oh, dames, 3 maal een reactie op mijn schuldgevoel.



Lichtvoetigheid en onbevangenheid is wat mij betreft een voorrecht voor ieder kind (of zou dat moeten zijn). Naarmate je meer levenservaring opdoet, zal je vertrouwen in de wereld/mensheid (hopelijk op een gezonde manier) afnemen zodat, tegen de tijd dat je volwassen bent, je de tools hebt om goed en kwaad tegen elkaar af te wegen.

Ik ben van mening dat de verbondenheid tussen moeder en kind in de buik zeer hecht kan zijn en dat dat z'n weerslag kan hebben op het karakter van het kind. De verbondenheid die ik voelde met de kindjes in mijn buik was 3 van de 4 keer (ja, ook de miskraam) duidelijk aanwezig. Dat was met mijn tweede zwangerschap niet het geval omdat ik me er toen voor afsloot. Dat kan ik nu niet meer terugdraaien, dat bedoelde ik daarmee.



@Dreamer: goed plan, die weekplanner. Wel krijgt mijn man met enige regelmaat er een spoedklus tussendoor, maar over het algemeen zullen we het wel na kunnen komen.

En dat glas water, heb je dat echt gedaan? Ik heb ook wel eens gedreigd hem onder de koude douche te zetten maar heb het nog nooit echt gedurfd. Lijkt mij behoorlijk traumatisch maar misschien heb ik het mis?



@Misschicken: Ik probeer het ook los te laten, dat schuldgevoel maar het is moeilijk. Als ouder wil je niets liever dan je kind gelukkig zien. En bij hem lukt het me maar af en toe dat ik denk: kijk, hoe leuk hij het heeft, hij geniet! Terwijl het met de andere twee maar af en toe zo is dat ik denk dat ze het even niet leuk hebben. Daarom doe ik voor hem meer m'n best maar blijkbaar op de verkeerde manier waardoor het averechts werkt.....

Nogmaals hartelijk dank voor jullie wijze raad en advies. We zijn er op dit moment hard mee bezig maar dit heeft wel het gevolg dat we momenteel met iets meer hysterische buitjes te maken hebben als in de vakantie.

Gisteren was het dus drama omdat hij niet naar school wilde omdat er zwemles op het programma stond. Toen hij gisteren uit school kwam, was hij dolenthousiast over de zwemles. Vanochtend was het drama omdat hij wilde dat ze weer naar zwemles gingen vandaag en helaas pindakaas, dat is maar 1x per week. Een belachelijk verhaal dus, zeker voor een kind van 6. Die kan, volgens mij, heus wel begrijpen dat je niet elke dag kunt schoolzwemmen. Maar goed, wij besteden er zo weinig mogelijk aandacht aan en (met behulp van mijn man) wordt hij gewoon op school afgeleverd en zoeken ze het daar maar met hem uit. Dat blijkt een goede methode want na 10 minuten op school gaat hij gewoon meedraaien in de groep en is er geen vuiltje meer aan de lucht (totdat hij weer thuiskomt ).

En Mamzelle, net als met jouw zoon, zal het heus wel een keer overgaan en makkelijker worden. Maar soms worden we er een beetje moedeloos van en lijkt het licht aan het eind van de tunnel nog heel ver te zijn......

Nou Pink, ik weet niet of dat ons probleem is. Ik moet wel toegeven dat hij meerdere malen (gisteren nog) aangaf liever de oudste óf de jongste geweest zou zijn in ons gezin. Maar hij wordt wel degelijk als individu benaderd (misschien juist wel iets teveel) met eigen wensen, angsten en bijzonderheden. Maar dat zijn broer (die bijna 5 jaar ouder is) later naar bed mag, in z'n eentje verder de buurt in mag etc. etc. is nu eenmaal een feit waar hij maar mee te dealen heeft. Ik kan toch moeilijk mijn oudste van bijna 11 verbieden om verder te gaan dan het pleintje voor de deur omdat broertje van 6 niet uit mijn gezichtsveld mag raken. En dit is maar een voorbeeldje want mijn middelste is altijd aan het vergelijken met hetzij oudere broer hetzij jongere zus en als je hem moet geloven is hij altijd degene die het onderspit delft.