Kinderen
alle pijlers
Problemen met zoon van 6
donderdag 14 augustus 2008 om 11:20
Onze zoon van 6 is bij tijd en wijle werkelijk onhandelbaar. Mijn man en ik weten soms echt niet meer wat we met hem aan moeten. Als zoon besluit dat hij iets niet wil, gaat hij het ook werkelijk niet doen. Dit gaat dan meestal over de meest normale zaken als: eten, douchen/in bad, aankleden of zoals vanochtend naar school. Hij had besloten dat pappa hem ging brengen maar wij hadden besloten dat ik de kinderen naar school/PSZ zou brengen. Hij kwam dus gewoon de auto niet uit terwijl hij op de toppen van z'n longen aan het krijsen was.
Op zo'n moment weet ik het echt even niet meer. De enige manier om hem zover te krijgen is dan met fysiek geweld. Ik moet hem dan echt opppakken terwijl hij slaat, schopt, krijst etc. etc.
Dit lijkt mij voor hem (en voor ons ) behoorlijk traumatisch maar ik zou echt niet weten hoe we anders dingen van hem gedaan moeten krijgen die wij willen of die gewoon moeten.
Als je later op de dag (als hij weer rustig is) met hem hierover probeert te praten, komt er geen boe of bah uit. Ik heb dan ook geen idee wat er zich in dat koppie afspeelt.
Wij hebben inmiddels al zoveel geprobeerd: negeren, isoleren, straffen/belonen, praten, etc. etc. Wat ook vervelend is dat dochter (3 jaar) hier met grote ogen naar staat te kijken en af en toe al wat kopieergedrag vertoont.
Wij denken altijd dat het iets te maken heeft met het feit dat hij het middelste kind is. Ik hoor vaker dat middelste kinderen de moeilijkste karaktertjes hebben. Maar ja, al is dat zo: hoe deal je hiermee en wanneer gaat het over?
Iemand wel eens met dit probleem te maken gehad en hoe hebben jullie dit aangepakt?
Op zo'n moment weet ik het echt even niet meer. De enige manier om hem zover te krijgen is dan met fysiek geweld. Ik moet hem dan echt opppakken terwijl hij slaat, schopt, krijst etc. etc.
Dit lijkt mij voor hem (en voor ons ) behoorlijk traumatisch maar ik zou echt niet weten hoe we anders dingen van hem gedaan moeten krijgen die wij willen of die gewoon moeten.
Als je later op de dag (als hij weer rustig is) met hem hierover probeert te praten, komt er geen boe of bah uit. Ik heb dan ook geen idee wat er zich in dat koppie afspeelt.
Wij hebben inmiddels al zoveel geprobeerd: negeren, isoleren, straffen/belonen, praten, etc. etc. Wat ook vervelend is dat dochter (3 jaar) hier met grote ogen naar staat te kijken en af en toe al wat kopieergedrag vertoont.
Wij denken altijd dat het iets te maken heeft met het feit dat hij het middelste kind is. Ik hoor vaker dat middelste kinderen de moeilijkste karaktertjes hebben. Maar ja, al is dat zo: hoe deal je hiermee en wanneer gaat het over?
Iemand wel eens met dit probleem te maken gehad en hoe hebben jullie dit aangepakt?
donderdag 14 augustus 2008 om 15:59
Ja MissMara, hoe kom jij aan die wijsheid?
Ik ben in ieder geval ook blij met je bemoeienissen.
Zelf ben ik toch ook altijd erg bezig met boeken lezen over opvoeding, nadenken over de karakters van mijn kinderen en erover praten met vriendinnen en natuurlijk met mijn man.
Ik zeg ook wel eens: stel je toch voor dat ons kind (nr. 2) groot gebracht moest worden door een moeder alleen of ouders die andere prioriteiten hebben dan de opvoeding van hun kroost.
Maar misschien was dat voor hem wel juist goed geweest en had hij dit gedrag ook niet ontwikkeld. Het is namelijk wel zo dat de eerste 3 jaar van zijn leven er geen vuiltje aan de lucht was. Dit alles is pas begonnen toen zijn zusje geboren werd. En al is hij stapelgek op haar, toch heeft hij ook zijn positie als jongste in moeten leveren toen zij kwam. Dat zal niet makkelijk voor hem zijn maar ja, ik kan d'r moeilijk terugstoppen, toch?
Ik ben in ieder geval ook blij met je bemoeienissen.
Zelf ben ik toch ook altijd erg bezig met boeken lezen over opvoeding, nadenken over de karakters van mijn kinderen en erover praten met vriendinnen en natuurlijk met mijn man.
Ik zeg ook wel eens: stel je toch voor dat ons kind (nr. 2) groot gebracht moest worden door een moeder alleen of ouders die andere prioriteiten hebben dan de opvoeding van hun kroost.
Maar misschien was dat voor hem wel juist goed geweest en had hij dit gedrag ook niet ontwikkeld. Het is namelijk wel zo dat de eerste 3 jaar van zijn leven er geen vuiltje aan de lucht was. Dit alles is pas begonnen toen zijn zusje geboren werd. En al is hij stapelgek op haar, toch heeft hij ook zijn positie als jongste in moeten leveren toen zij kwam. Dat zal niet makkelijk voor hem zijn maar ja, ik kan d'r moeilijk terugstoppen, toch?
donderdag 14 augustus 2008 om 16:19
Hey Solomio,
Jij ook bedankt voor je reactie. Wat jij zegt, daar zit zeker wat in. Ook ik hoor vaak (ongevraagd) van mensen: "Geef mij 'm een week en het kind is weer normaal". Ja, ja, denk ik dan! Inderdaad reageren mijn andere twee kinderen wel normaal op de opvoeding maar ik moet eerlijk zeggen dat we met nr. 1 ook wel wat doorstaan hebben. De problemen met hem waren van een heel andere orde maar hij kreeg al gauw het stempel adhd opgeplakt. Nu is hij 10 en doet het fantastisch op school. Nog steeds is hij niet de rustigste en soms ook nog erg impulsief maar er valt goed met hem te leven en acties zoals z'n kleine broer uithaalt, zijn hem geheel onbekend.
Toch kan ik met enige zekerheid zeggen dat nr. 2 niet autistisch is. Ik ben natuurlijk geen expert maar als hij autistisch zou zijn, zouden zich ook zeker op school en op sociaal gebied problemen voordoen. Dus is de enige logische beredenering dat het dan wel aan ons, de ouders, zal liggen.
Ik geef ook wel toe dat wij soms erg toegeeflijk zijn en onze kinderen soms onnodig teveel verwennen. Maar dat dit zulke verregaande gevolgen heeft, kan er bij mij niet in.
Hij heeft wel een ontzettend sterk karakter en is stronteigenwijs. Dit herken ik ook wel van mezelf (ja, het kind lijkt op z'n moeder) maar ik heb dit nooit zo ver doorgevoerd als mijn zoon. Misschien inderdaad omdat ik daar de lengte niet voor kreeg bij mijn ouders en misschien ook omdat ik toch een meisje was en zelf niet gek ben op conflicten. Mijn zoon zal het niet boeien of er een conflict is of niet, zolang het maar zo gaat zoals hij in z'n hoofd heeft.
Jij ook bedankt voor je reactie. Wat jij zegt, daar zit zeker wat in. Ook ik hoor vaak (ongevraagd) van mensen: "Geef mij 'm een week en het kind is weer normaal". Ja, ja, denk ik dan! Inderdaad reageren mijn andere twee kinderen wel normaal op de opvoeding maar ik moet eerlijk zeggen dat we met nr. 1 ook wel wat doorstaan hebben. De problemen met hem waren van een heel andere orde maar hij kreeg al gauw het stempel adhd opgeplakt. Nu is hij 10 en doet het fantastisch op school. Nog steeds is hij niet de rustigste en soms ook nog erg impulsief maar er valt goed met hem te leven en acties zoals z'n kleine broer uithaalt, zijn hem geheel onbekend.
Toch kan ik met enige zekerheid zeggen dat nr. 2 niet autistisch is. Ik ben natuurlijk geen expert maar als hij autistisch zou zijn, zouden zich ook zeker op school en op sociaal gebied problemen voordoen. Dus is de enige logische beredenering dat het dan wel aan ons, de ouders, zal liggen.
Ik geef ook wel toe dat wij soms erg toegeeflijk zijn en onze kinderen soms onnodig teveel verwennen. Maar dat dit zulke verregaande gevolgen heeft, kan er bij mij niet in.
Hij heeft wel een ontzettend sterk karakter en is stronteigenwijs. Dit herken ik ook wel van mezelf (ja, het kind lijkt op z'n moeder) maar ik heb dit nooit zo ver doorgevoerd als mijn zoon. Misschien inderdaad omdat ik daar de lengte niet voor kreeg bij mijn ouders en misschien ook omdat ik toch een meisje was en zelf niet gek ben op conflicten. Mijn zoon zal het niet boeien of er een conflict is of niet, zolang het maar zo gaat zoals hij in z'n hoofd heeft.
donderdag 14 augustus 2008 om 18:31
Charlotte, ik bedoel ook niet dat ik denk dat jouw zoon autistisch is. Ik vind alleen dat de tendens erg is om nog steeds allerlei (gedrags)problemen aan de opvoeding te wijten, terwijl steeds meer duidelijk wordt dat dat lang niet altijd het geval is.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 14 augustus 2008 om 18:36
quote:Solomio schreef op 14 augustus 2008 @ 18:31:
Charlotte, ik bedoel ook niet dat ik denk dat jouw zoon autistisch is. Ik vind alleen dat de tendens erg is om nog steeds allerlei (gedrags)problemen aan de opvoeding te wijten, terwijl steeds meer duidelijk wordt dat dat lang niet altijd het geval is.
Hmm, ik vind juist het omgekeerde waar.
Dat de tendens is om problemen te wijten aan gedragsstoornissen terwijl een consequente, strenge doch rechtvaardige opvoeding wonderen kan doen. Ook voor kinderen met gedragsproblemen.
Charlotte, ik bedoel ook niet dat ik denk dat jouw zoon autistisch is. Ik vind alleen dat de tendens erg is om nog steeds allerlei (gedrags)problemen aan de opvoeding te wijten, terwijl steeds meer duidelijk wordt dat dat lang niet altijd het geval is.
Hmm, ik vind juist het omgekeerde waar.
Dat de tendens is om problemen te wijten aan gedragsstoornissen terwijl een consequente, strenge doch rechtvaardige opvoeding wonderen kan doen. Ook voor kinderen met gedragsproblemen.
donderdag 14 augustus 2008 om 19:20
quote:__justme__ schreef op 14 augustus 2008 @ 18:36:
[...]
Hmm, ik vind juist het omgekeerde waar.
Dat de tendens is om problemen te wijten aan gedragsstoornissen terwijl een consequente, strenge doch rechtvaardige opvoeding wonderen kan doen. Ook voor kinderen met gedragsproblemen.
Waarmee de gedragsproblemen nog steeds best te wijten kunnen zijn aan een 'stoornis'. Ik begrijp wel dat steeds meer mensen op zoek gaan naar een 'diagnose', omdat je doodziek wordt van al die mensen die aan het gedrag van je kind menen te kunnen aflezen dat je een waardeloze opvoeder bent.
Vroeger was een lastig kind gewoon een lastig kind, tegenwoordig is een lastig kind een product van een slechte opvoeding.
[...]
Hmm, ik vind juist het omgekeerde waar.
Dat de tendens is om problemen te wijten aan gedragsstoornissen terwijl een consequente, strenge doch rechtvaardige opvoeding wonderen kan doen. Ook voor kinderen met gedragsproblemen.
Waarmee de gedragsproblemen nog steeds best te wijten kunnen zijn aan een 'stoornis'. Ik begrijp wel dat steeds meer mensen op zoek gaan naar een 'diagnose', omdat je doodziek wordt van al die mensen die aan het gedrag van je kind menen te kunnen aflezen dat je een waardeloze opvoeder bent.
Vroeger was een lastig kind gewoon een lastig kind, tegenwoordig is een lastig kind een product van een slechte opvoeding.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 14 augustus 2008 om 19:26
quote:Solomio schreef op 14 augustus 2008 @ 19:20:
[...]
Waarmee de gedragsproblemen nog steeds best te wijten kunnen zijn aan een 'stoornis'. Ik begrijp wel dat steeds meer mensen op zoek gaan naar een 'diagnose', omdat je doodziek wordt van al die mensen die aan het gedrag van je kind menen te kunnen aflezen dat je een waardeloze opvoeder bent.
Gelukkig zijn er minder kinderen met een stoornis dan kinderen waarbij consequenter opgevoed zou moeten worden.
En ja ik begrijp dat mensen heel gemeen kunnen zijn wat opvoeding betreft, helemaal als later blijkt dat kinderen een gedragsstoornis hebben. Maar enkel een diagnose verhelpt de problemen ook niet.
[...]
Waarmee de gedragsproblemen nog steeds best te wijten kunnen zijn aan een 'stoornis'. Ik begrijp wel dat steeds meer mensen op zoek gaan naar een 'diagnose', omdat je doodziek wordt van al die mensen die aan het gedrag van je kind menen te kunnen aflezen dat je een waardeloze opvoeder bent.
Gelukkig zijn er minder kinderen met een stoornis dan kinderen waarbij consequenter opgevoed zou moeten worden.
En ja ik begrijp dat mensen heel gemeen kunnen zijn wat opvoeding betreft, helemaal als later blijkt dat kinderen een gedragsstoornis hebben. Maar enkel een diagnose verhelpt de problemen ook niet.
donderdag 14 augustus 2008 om 19:33
Een juiste diagnose verhelpt de problemen niet, maar kan er wel voor zorgen dat er een gerichte aanpak kan komen. Want om maar even bij mijn eigen zoon te blijven: hij moet op een heel andere manier benaderd worden dan een 'normaal' kind. Ik blijk dat al die jaren prima te hebben aangevoeld, maar mijn manier van opvoeden strookt vaak niet met wat ik zie bij mensen om mij heen. Hun commentaar kan ik nu, sinds de diagnose, veel makkelijker naast me neerleggen en dat is ook wat waard.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 14 augustus 2008 om 20:12
quote:__justme__ schreef op 14 augustus 2008 @ 20:03:
Maar dat zal ik ook zeker niet ontkennen!
Feit blijft dat veel kinderen onterecht het etiket gedragsstoornis opgeplakt krijgen. Punt.
Vind jij.
Een etiket mag alleen maar geplakt worden door iemand die daarvoor bevoegd is en die zal niet snel een onterecht etiket plakken.
Dat veel ouders zelf een etiketje bij elkaar googlen is weer wat anders.
Maar dat zal ik ook zeker niet ontkennen!
Feit blijft dat veel kinderen onterecht het etiket gedragsstoornis opgeplakt krijgen. Punt.
Vind jij.
Een etiket mag alleen maar geplakt worden door iemand die daarvoor bevoegd is en die zal niet snel een onterecht etiket plakken.
Dat veel ouders zelf een etiketje bij elkaar googlen is weer wat anders.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 14 augustus 2008 om 20:22
quote:Solomio schreef op 14 augustus 2008 @ 20:12:
[...]
Vind jij.
Een etiket mag alleen maar geplakt worden door iemand die daarvoor bevoegd is en die zal niet snel een onterecht etiket plakken. Denk jij. Dat veel ouders zelf een etiketje bij elkaar googlen is weer wat anders.
Die bevoegden zijn tevens de behandelaars en hebben er dus baat bij zoveel mogelijk etiketten te plakken. Terecht of onterecht.
Ik ben blij dat jij er vertrouwen in hebt en ermee geholpen bent. Voor mij benadert een diagnose echter vaak niet de waarheid.
[...]
Vind jij.
Een etiket mag alleen maar geplakt worden door iemand die daarvoor bevoegd is en die zal niet snel een onterecht etiket plakken. Denk jij. Dat veel ouders zelf een etiketje bij elkaar googlen is weer wat anders.
Die bevoegden zijn tevens de behandelaars en hebben er dus baat bij zoveel mogelijk etiketten te plakken. Terecht of onterecht.
Ik ben blij dat jij er vertrouwen in hebt en ermee geholpen bent. Voor mij benadert een diagnose echter vaak niet de waarheid.
donderdag 14 augustus 2008 om 21:37
Hallo dames, als ik me nog even in de discussie mag mengen?
In ons geval denk ik dat -just me- gelijk heeft. Wij zijn blijkbaar, hoe we ons best ook doen, "waardeloze opvoeders". Want ik geloof echt niet dat mijn zoon lijdt aan een gedragsstoornis. Alleen denk ik dat het niet zo zwart/wit is. Het ene kind is gewoon moeilijker te hanteren dan het andere. Wat voor het ene kind een goede benadering is, werkt bij het andere kind totaal niet. Dit ongeacht of het kind een gedragsstoornis heeft of niet.
Maar -just me-, ik ga je even een voorbeeldje uit de praktijk geven en dan moet jij me vertellen hoe jij dit zou aanpakken, o.k.?
Zoon komt net thuis van een partijtje en heeft een ballon gekregen (logo speeltuin erop en blauw). Hij speelt met de ballon in de huiskamer en op een slecht moment zegt de ballon: KNALLL!!!!!!
Zoon barst in tranen uit en roept: ik wil een nieuuwwweee ballon.
Na mijn medeleven te hebben betoond met zoons verdriet om de mooie ballon die nu kapot is, gaan we op zoek naar een andere ballon. Natuurlijk heeft deze mamma een voorraadje van die zooi maar helaas geen blauwe en ook niet met dat logo, natuurlijk! Daar gaat zoon niet mee akkoord en blijft mamma al krijsend achterna lopen door het huis. Mamma legt eerst uit dat ze niet naar de speeltuin kan gaan om een nieuwe ballon te halen, bovendien is de speeltuin inmiddels gesloten (6 uur 's avonds). Daarna zeg ik hem dat als hij niet stopt met krijsen dat hij dat dan maar even op zijn kamer moet gaan doen zodat de rest van het gezin gewoon met elkaar kan praten ofzo. Nog stopt hij niet en dan moet hij dus naar zijn kamer. Maar hij laat zich niet gewoon naar boven sturen. Hij moet dus opgepakt worden en twee trappen op naar zolder vervoerd worden terwijl hij tegenstribbelt (zeg maar gerust vecht) en krijst. Vervolgens gaat hij natuurlijk niet op zijn kamer blijven dus moet je de deur dichthouden waarna hij er zo hard tegen aan schopt tot z'n tenen ervan bloeden. Hij ziet bloed en gilt: ik heb bloeeeeeeeeed, ik heb bloeeeeeed. (Ondertussen zoekt je 10-jarige zijn topo-blaadje voor de toets van morgen en loopt dochterlief van 3 in haar eentje beneden rond te banjeren). Hebben we het leuk? Nee, we hebben het niet leuk!
Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen of hoe had ik het om kunnen buigen in gewenst gedrag?
Graag uw advies!
In ons geval denk ik dat -just me- gelijk heeft. Wij zijn blijkbaar, hoe we ons best ook doen, "waardeloze opvoeders". Want ik geloof echt niet dat mijn zoon lijdt aan een gedragsstoornis. Alleen denk ik dat het niet zo zwart/wit is. Het ene kind is gewoon moeilijker te hanteren dan het andere. Wat voor het ene kind een goede benadering is, werkt bij het andere kind totaal niet. Dit ongeacht of het kind een gedragsstoornis heeft of niet.
Maar -just me-, ik ga je even een voorbeeldje uit de praktijk geven en dan moet jij me vertellen hoe jij dit zou aanpakken, o.k.?
Zoon komt net thuis van een partijtje en heeft een ballon gekregen (logo speeltuin erop en blauw). Hij speelt met de ballon in de huiskamer en op een slecht moment zegt de ballon: KNALLL!!!!!!
Zoon barst in tranen uit en roept: ik wil een nieuuwwweee ballon.
Na mijn medeleven te hebben betoond met zoons verdriet om de mooie ballon die nu kapot is, gaan we op zoek naar een andere ballon. Natuurlijk heeft deze mamma een voorraadje van die zooi maar helaas geen blauwe en ook niet met dat logo, natuurlijk! Daar gaat zoon niet mee akkoord en blijft mamma al krijsend achterna lopen door het huis. Mamma legt eerst uit dat ze niet naar de speeltuin kan gaan om een nieuwe ballon te halen, bovendien is de speeltuin inmiddels gesloten (6 uur 's avonds). Daarna zeg ik hem dat als hij niet stopt met krijsen dat hij dat dan maar even op zijn kamer moet gaan doen zodat de rest van het gezin gewoon met elkaar kan praten ofzo. Nog stopt hij niet en dan moet hij dus naar zijn kamer. Maar hij laat zich niet gewoon naar boven sturen. Hij moet dus opgepakt worden en twee trappen op naar zolder vervoerd worden terwijl hij tegenstribbelt (zeg maar gerust vecht) en krijst. Vervolgens gaat hij natuurlijk niet op zijn kamer blijven dus moet je de deur dichthouden waarna hij er zo hard tegen aan schopt tot z'n tenen ervan bloeden. Hij ziet bloed en gilt: ik heb bloeeeeeeeeed, ik heb bloeeeeeed. (Ondertussen zoekt je 10-jarige zijn topo-blaadje voor de toets van morgen en loopt dochterlief van 3 in haar eentje beneden rond te banjeren). Hebben we het leuk? Nee, we hebben het niet leuk!
Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen of hoe had ik het om kunnen buigen in gewenst gedrag?
Graag uw advies!
donderdag 14 augustus 2008 om 21:50
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 21:37:
Hallo dames, als ik me nog even in de discussie mag mengen?
In ons geval denk ik dat -just me- gelijk heeft. Wij zijn blijkbaar, hoe we ons best ook doen, "waardeloze opvoeders". Want ik geloof echt niet dat mijn zoon lijdt aan een gedragsstoornis. Alleen denk ik dat het niet zo zwart/wit is. Het ene kind is gewoon moeilijker te hanteren dan het andere. Wat voor het ene kind een goede benadering is, werkt bij het andere kind totaal niet. Dit ongeacht of het kind een gedragsstoornis heeft of niet.
Maar -just me-, ik ga je even een voorbeeldje uit de praktijk geven en dan moet jij me vertellen hoe jij dit zou aanpakken, o.k.?
Zoon komt net thuis van een partijtje en heeft een ballon gekregen (logo speeltuin erop en blauw). Hij speelt met de ballon in de huiskamer en op een slecht moment zegt de ballon: KNALLL!!!!!!
Zoon barst in tranen uit en roept: ik wil een nieuuwwweee ballon.
Na mijn medeleven te hebben betoond met zoons verdriet om de mooie ballon die nu kapot is, gaan we op zoek naar een andere ballon. Natuurlijk heeft deze mamma een voorraadje van die zooi maar helaas geen blauwe en ook niet met dat logo, natuurlijk! Daar gaat zoon niet mee akkoord en blijft mamma al krijsend achterna lopen door het huis. Mamma legt eerst uit dat ze niet naar de speeltuin kan gaan om een nieuwe ballon te halen, bovendien is de speeltuin inmiddels gesloten (6 uur 's avonds). Daarna zeg ik hem dat als hij niet stopt met krijsen dat hij dat dan maar even op zijn kamer moet gaan doen zodat de rest van het gezin gewoon met elkaar kan praten ofzo. Nog stopt hij niet en dan moet hij dus naar zijn kamer. Maar hij laat zich niet gewoon naar boven sturen. Hij moet dus opgepakt worden en twee trappen op naar zolder vervoerd worden terwijl hij tegenstribbelt (zeg maar gerust vecht) en krijst. Vervolgens gaat hij natuurlijk niet op zijn kamer blijven dus moet je de deur dichthouden waarna hij er zo hard tegen aan schopt tot z'n tenen ervan bloeden. Hij ziet bloed en gilt: ik heb bloeeeeeeeeed, ik heb bloeeeeeed. (Ondertussen zoekt je 10-jarige zijn topo-blaadje voor de toets van morgen en loopt dochterlief van 3 in haar eentje beneden rond te banjeren). Hebben we het leuk? Nee, we hebben het niet leuk!
Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen of hoe had ik het om kunnen buigen in gewenst gedrag?
Graag uw advies!
Naar mijn mening heeft ie je aardig in zijn tang. Lees nog eens terug en kijk eens hoeveel aandacht je hem hebt gegeven sinds het ballonincident....
Ik had hem om te beginnen geen nieuwe gegeven, gezien het tijdstip. Jammer dat ie kapot is, morgen zullen we een nieuwe pakken.
En als hij er dan een drama van maakt zou ik hem of straal negeren, of ergens een timeout geven waar je meer controle op hebt, niet 2 trappen op naar zolder terwijl je hem moet sjouwen. Niet daar de deur dicht moeten houden terwijl er nog 2 kinderen rond lopen, die wél aandacht verdienen.
Zet hem op de gang ofzo. En die tenen had ik ook niet zoveel aandacht aan besteed, hooguit een pleister erop maar niets over zeggen en geen aandacht aan besteden verder. Dat is zijn middel om je aandacht weer te vangen.
Vertel hem dat als hij uitgegild/gehuild is dat hij dan weer met je mag komen praten, dat je dan weer tijd voor hem hebt.
Ik heb een jongen met PDD-nos/ADD, en heb ook heel wat strijd gehad. Wij roepen hier altijd dat hij met 2 jaar de peuterpuberteit in is gegaan en dat ie er nooit meer uit is gekomen. Hij is nu 14....
Hij woonde tussen zijn 2e en 4e zo'n beetje op de gang.....zijn strafplekje.
Hallo dames, als ik me nog even in de discussie mag mengen?
In ons geval denk ik dat -just me- gelijk heeft. Wij zijn blijkbaar, hoe we ons best ook doen, "waardeloze opvoeders". Want ik geloof echt niet dat mijn zoon lijdt aan een gedragsstoornis. Alleen denk ik dat het niet zo zwart/wit is. Het ene kind is gewoon moeilijker te hanteren dan het andere. Wat voor het ene kind een goede benadering is, werkt bij het andere kind totaal niet. Dit ongeacht of het kind een gedragsstoornis heeft of niet.
Maar -just me-, ik ga je even een voorbeeldje uit de praktijk geven en dan moet jij me vertellen hoe jij dit zou aanpakken, o.k.?
Zoon komt net thuis van een partijtje en heeft een ballon gekregen (logo speeltuin erop en blauw). Hij speelt met de ballon in de huiskamer en op een slecht moment zegt de ballon: KNALLL!!!!!!
Zoon barst in tranen uit en roept: ik wil een nieuuwwweee ballon.
Na mijn medeleven te hebben betoond met zoons verdriet om de mooie ballon die nu kapot is, gaan we op zoek naar een andere ballon. Natuurlijk heeft deze mamma een voorraadje van die zooi maar helaas geen blauwe en ook niet met dat logo, natuurlijk! Daar gaat zoon niet mee akkoord en blijft mamma al krijsend achterna lopen door het huis. Mamma legt eerst uit dat ze niet naar de speeltuin kan gaan om een nieuwe ballon te halen, bovendien is de speeltuin inmiddels gesloten (6 uur 's avonds). Daarna zeg ik hem dat als hij niet stopt met krijsen dat hij dat dan maar even op zijn kamer moet gaan doen zodat de rest van het gezin gewoon met elkaar kan praten ofzo. Nog stopt hij niet en dan moet hij dus naar zijn kamer. Maar hij laat zich niet gewoon naar boven sturen. Hij moet dus opgepakt worden en twee trappen op naar zolder vervoerd worden terwijl hij tegenstribbelt (zeg maar gerust vecht) en krijst. Vervolgens gaat hij natuurlijk niet op zijn kamer blijven dus moet je de deur dichthouden waarna hij er zo hard tegen aan schopt tot z'n tenen ervan bloeden. Hij ziet bloed en gilt: ik heb bloeeeeeeeeed, ik heb bloeeeeeed. (Ondertussen zoekt je 10-jarige zijn topo-blaadje voor de toets van morgen en loopt dochterlief van 3 in haar eentje beneden rond te banjeren). Hebben we het leuk? Nee, we hebben het niet leuk!
Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen of hoe had ik het om kunnen buigen in gewenst gedrag?
Graag uw advies!
Naar mijn mening heeft ie je aardig in zijn tang. Lees nog eens terug en kijk eens hoeveel aandacht je hem hebt gegeven sinds het ballonincident....
Ik had hem om te beginnen geen nieuwe gegeven, gezien het tijdstip. Jammer dat ie kapot is, morgen zullen we een nieuwe pakken.
En als hij er dan een drama van maakt zou ik hem of straal negeren, of ergens een timeout geven waar je meer controle op hebt, niet 2 trappen op naar zolder terwijl je hem moet sjouwen. Niet daar de deur dicht moeten houden terwijl er nog 2 kinderen rond lopen, die wél aandacht verdienen.
Zet hem op de gang ofzo. En die tenen had ik ook niet zoveel aandacht aan besteed, hooguit een pleister erop maar niets over zeggen en geen aandacht aan besteden verder. Dat is zijn middel om je aandacht weer te vangen.
Vertel hem dat als hij uitgegild/gehuild is dat hij dan weer met je mag komen praten, dat je dan weer tijd voor hem hebt.
Ik heb een jongen met PDD-nos/ADD, en heb ook heel wat strijd gehad. Wij roepen hier altijd dat hij met 2 jaar de peuterpuberteit in is gegaan en dat ie er nooit meer uit is gekomen. Hij is nu 14....
Hij woonde tussen zijn 2e en 4e zo'n beetje op de gang.....zijn strafplekje.
donderdag 14 augustus 2008 om 21:52
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 15:59:
Ik zeg ook wel eens: stel je toch voor dat ons kind (nr. 2) groot gebracht moest worden door een moeder alleen of ouders die andere prioriteiten hebben dan de opvoeding van hun kroost.
Maar misschien is hij wel zo júist omdat hij wel veel aandacht krijgt met zijn gedrag?
Ik zeg ook wel eens: stel je toch voor dat ons kind (nr. 2) groot gebracht moest worden door een moeder alleen of ouders die andere prioriteiten hebben dan de opvoeding van hun kroost.
Maar misschien is hij wel zo júist omdat hij wel veel aandacht krijgt met zijn gedrag?
donderdag 14 augustus 2008 om 22:18
quote:misschicken schreef op 14 augustus 2008 @ 21:50:
[...]
Naar mijn mening heeft ie je aardig in zijn tang. Lees nog eens terug en kijk eens hoeveel aandacht je hem hebt gegeven sinds het ballonincident....
Ik had hem om te beginnen geen nieuwe gegeven, gezien het tijdstip. Jammer dat ie kapot is, morgen zullen we een nieuwe pakken.
Tja, dan was het gekrijs waarschijnlijk iets eerder begonnen...
En als hij er dan een drama van maakt zou ik hem of straal negeren als hij krijsend voor je staat en je achtervolgt naar de keuken, gang, w.c.? , of ergens een timeout geven waar je meer controle op hebt, niet 2 trappen op naar zolder terwijl je hem moet sjouwen. Niet daar de deur dicht moeten houden terwijl er nog 2 kinderen rond lopen, die wél aandacht verdienen.
Zet hem op de gang ofzo. Oh ja, die tussenstap was ik nog vergeten te vermelden: heb ik geprobeerd en toen sloeg hij bijna het glas in lood uit m'n deur. 3-jarige stond erbij en keek ernaar. Dus dacht ik: naar boven met dit kind....
En die tenen had ik ook niet zoveel aandacht aan besteed, hooguit een pleister erop maar niets over zeggen en geen aandacht aan besteden verder. Dat is zijn middel om je aandacht weer te vangen. Ik wilde wel even kijken hoe erg het was, ja.
Vertel hem dat als hij uitgegild/gehuild is dat hij dan weer met je mag komen praten, dat je dan weer tijd voor hem hebt.
Ik heb een jongen met PDD-nos/ADD, en heb ook heel wat strijd gehad. Wij roepen hier altijd dat hij met 2 jaar de peuterpuberteit in is gegaan en dat ie er nooit meer uit is gekomen. Hij is nu 14....
Hij woonde tussen zijn 2e en 4e zo'n beetje op de gang.....zijn strafplekje. Mijn zoon was op zijn tweede een engeltje. Pas toen hij drie á vier jaar was, begon dit gedrag. En zoals ik al eerder zei: op school hebben ze verder geen problemen met hem. Alleen dus af en toe bij het wegbrengen, maar als wij een tijdje uit beeld zijn, is dat dus snel over en draait ie goed mee in de groep. Volgens de leerkracht is hij sociaal en intelligent. Hij is wel erg klein voor zijn leeftijd maar ik heb niet het idee dat dat tot nu toe ooit in z'n nadeel heeft gewerkt.
[...]
Naar mijn mening heeft ie je aardig in zijn tang. Lees nog eens terug en kijk eens hoeveel aandacht je hem hebt gegeven sinds het ballonincident....
Ik had hem om te beginnen geen nieuwe gegeven, gezien het tijdstip. Jammer dat ie kapot is, morgen zullen we een nieuwe pakken.
Tja, dan was het gekrijs waarschijnlijk iets eerder begonnen...
En als hij er dan een drama van maakt zou ik hem of straal negeren als hij krijsend voor je staat en je achtervolgt naar de keuken, gang, w.c.? , of ergens een timeout geven waar je meer controle op hebt, niet 2 trappen op naar zolder terwijl je hem moet sjouwen. Niet daar de deur dicht moeten houden terwijl er nog 2 kinderen rond lopen, die wél aandacht verdienen.
Zet hem op de gang ofzo. Oh ja, die tussenstap was ik nog vergeten te vermelden: heb ik geprobeerd en toen sloeg hij bijna het glas in lood uit m'n deur. 3-jarige stond erbij en keek ernaar. Dus dacht ik: naar boven met dit kind....
En die tenen had ik ook niet zoveel aandacht aan besteed, hooguit een pleister erop maar niets over zeggen en geen aandacht aan besteden verder. Dat is zijn middel om je aandacht weer te vangen. Ik wilde wel even kijken hoe erg het was, ja.
Vertel hem dat als hij uitgegild/gehuild is dat hij dan weer met je mag komen praten, dat je dan weer tijd voor hem hebt.
Ik heb een jongen met PDD-nos/ADD, en heb ook heel wat strijd gehad. Wij roepen hier altijd dat hij met 2 jaar de peuterpuberteit in is gegaan en dat ie er nooit meer uit is gekomen. Hij is nu 14....
Hij woonde tussen zijn 2e en 4e zo'n beetje op de gang.....zijn strafplekje. Mijn zoon was op zijn tweede een engeltje. Pas toen hij drie á vier jaar was, begon dit gedrag. En zoals ik al eerder zei: op school hebben ze verder geen problemen met hem. Alleen dus af en toe bij het wegbrengen, maar als wij een tijdje uit beeld zijn, is dat dus snel over en draait ie goed mee in de groep. Volgens de leerkracht is hij sociaal en intelligent. Hij is wel erg klein voor zijn leeftijd maar ik heb niet het idee dat dat tot nu toe ooit in z'n nadeel heeft gewerkt.
donderdag 14 augustus 2008 om 22:39
Ik ben het met MissChicken eens.
Hij krijgt veel teveel aandacht. Negatieve, maar wel veel!
Ballon kapot. Jammer dan. Misschien zodra je hem ermee ziet op wijzen dat als ie stuk is, het over is. Morgen krijg je een nieuwe. Of uit twee laten kiezen. Niets goed? Dan geen 1! Heel simpel. Janken? Waarschuwen dat ie op moet houden. Niet? Hup op de gang/trap/stoel in de kamer. Negeren! Compleet! Achtervolgen gebeurt niet want jij zet hem telkens terug op zijn plek zonder te kijken zonder te praten. Dat is voor jou even zwaar, maar dat betaalt zich terug. Intussen richt jij je op de andere kinderen. Hij ziet dat je aandacht krijgt als je leuk speelt/lief doet/huiswerk maakt. Goed voorbeeld, doet goed volgen. Als ie rustig is leg je nog 1x uit waarom hij op de gang/trap moest en vraag je om een sorry. Daarna direct iets leuks doen of betrekken bij het spel, zodat hij merkt dat je aandacht krijgt als je lief bent, zelfs als je net stout bent geweest!
Jij moet strenger en consequent zijn, je laat nu met je sollen. Hij doet dit niet om je te pesten, maar puur om aan zijn aandachtbehoefte te voldoen. Succes!
Hij krijgt veel teveel aandacht. Negatieve, maar wel veel!
Ballon kapot. Jammer dan. Misschien zodra je hem ermee ziet op wijzen dat als ie stuk is, het over is. Morgen krijg je een nieuwe. Of uit twee laten kiezen. Niets goed? Dan geen 1! Heel simpel. Janken? Waarschuwen dat ie op moet houden. Niet? Hup op de gang/trap/stoel in de kamer. Negeren! Compleet! Achtervolgen gebeurt niet want jij zet hem telkens terug op zijn plek zonder te kijken zonder te praten. Dat is voor jou even zwaar, maar dat betaalt zich terug. Intussen richt jij je op de andere kinderen. Hij ziet dat je aandacht krijgt als je leuk speelt/lief doet/huiswerk maakt. Goed voorbeeld, doet goed volgen. Als ie rustig is leg je nog 1x uit waarom hij op de gang/trap moest en vraag je om een sorry. Daarna direct iets leuks doen of betrekken bij het spel, zodat hij merkt dat je aandacht krijgt als je lief bent, zelfs als je net stout bent geweest!
Jij moet strenger en consequent zijn, je laat nu met je sollen. Hij doet dit niet om je te pesten, maar puur om aan zijn aandachtbehoefte te voldoen. Succes!
donderdag 14 augustus 2008 om 22:46
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 22:18:
[...]
Mijn zoon was op zijn tweede een engeltje. Pas toen hij drie á vier jaar was, begon dit gedrag. En zoals ik al eerder zei: op school hebben ze verder geen problemen met hem. Alleen dus af en toe bij het wegbrengen, maar als wij een tijdje uit beeld zijn, is dat dus snel over en draait ie goed mee in de groep. Volgens de leerkracht is hij sociaal en intelligent. Hij is wel erg klein voor zijn leeftijd maar ik heb niet het idee dat dat tot nu toe ooit in z'n nadeel heeft gewerkt.
Juist omdat hij het alleen thuis doet is het duidelijk dat hij bezig is om een aandachtsspelletje te spelen. En hij doet het niet bewust, maar hij hunkert naar de aandacht, die hij teveel krijgt.
En die zal hij krijgen ook, hoe meer jij er op in gaat, hoe gekker hij gaat doen om je aandacht vast te houden!
[...]
Mijn zoon was op zijn tweede een engeltje. Pas toen hij drie á vier jaar was, begon dit gedrag. En zoals ik al eerder zei: op school hebben ze verder geen problemen met hem. Alleen dus af en toe bij het wegbrengen, maar als wij een tijdje uit beeld zijn, is dat dus snel over en draait ie goed mee in de groep. Volgens de leerkracht is hij sociaal en intelligent. Hij is wel erg klein voor zijn leeftijd maar ik heb niet het idee dat dat tot nu toe ooit in z'n nadeel heeft gewerkt.
Juist omdat hij het alleen thuis doet is het duidelijk dat hij bezig is om een aandachtsspelletje te spelen. En hij doet het niet bewust, maar hij hunkert naar de aandacht, die hij teveel krijgt.
En die zal hij krijgen ook, hoe meer jij er op in gaat, hoe gekker hij gaat doen om je aandacht vast te houden!
donderdag 14 augustus 2008 om 22:50
quote:__justme__ schreef op 14 augustus 2008 @ 22:39:
Ik ben het met MissChicken eens.
Hij krijgt veel teveel aandacht. Negatieve, maar wel veel!
Janken? Waarschuwen dat ie op moet houden. Niet? Hup op de gang/trap/stoel in de kamer. Negeren! Compleet! Achtervolgen gebeurt niet want jij zet hem telkens terug op zijn plek zonder te kijken zonder te praten. Dat is voor jou even zwaar, maar dat betaalt zich terug. Intussen richt jij je op de andere kinderen.
Hoe? Ik ben namelijk aan één stuk door bezig met zoon op die stoel of trap te zetten.Hij ziet dat je aandacht krijgt als je leuk speelt/lief doet/huiswerk maakt. Goed voorbeeld, doet goed volgen. Als ie rustig is leg je nog 1x uit waarom hij op de gang/trap moest en vraag je om een sorry. Daarna direct iets leuks doen of betrekken bij het spel, zodat hij merkt dat je aandacht krijgt als je lief bent, zelfs als je net stout bent geweest!
Jij moet strenger en consequent zijn, je laat nu met je sollen. Hij doet dit niet om je te pesten, maar puur om aan zijn aandachtbehoefte te voldoen. Succes!Dat laatste snap ik dus niet goed. Hij krijgt natuurlijk óók aandacht als hij lief en gezellig is en ook dan is hij behoorlijk veeleisend. Hij verzint elke minuut weer iets nieuws wat ie nodig heeft, zoekt of wat ik voor hem moet doen. En daar doen we aan mee, tot op zekere hoogte want nog 2 andere kinderen, werk, huishouden etc. etc. Ik durf te stellen dat hij van alledrie de kinderen ook de meeste positieve aandacht krijgt.
Ik ben het met MissChicken eens.
Hij krijgt veel teveel aandacht. Negatieve, maar wel veel!
Janken? Waarschuwen dat ie op moet houden. Niet? Hup op de gang/trap/stoel in de kamer. Negeren! Compleet! Achtervolgen gebeurt niet want jij zet hem telkens terug op zijn plek zonder te kijken zonder te praten. Dat is voor jou even zwaar, maar dat betaalt zich terug. Intussen richt jij je op de andere kinderen.
Hoe? Ik ben namelijk aan één stuk door bezig met zoon op die stoel of trap te zetten.Hij ziet dat je aandacht krijgt als je leuk speelt/lief doet/huiswerk maakt. Goed voorbeeld, doet goed volgen. Als ie rustig is leg je nog 1x uit waarom hij op de gang/trap moest en vraag je om een sorry. Daarna direct iets leuks doen of betrekken bij het spel, zodat hij merkt dat je aandacht krijgt als je lief bent, zelfs als je net stout bent geweest!
Jij moet strenger en consequent zijn, je laat nu met je sollen. Hij doet dit niet om je te pesten, maar puur om aan zijn aandachtbehoefte te voldoen. Succes!Dat laatste snap ik dus niet goed. Hij krijgt natuurlijk óók aandacht als hij lief en gezellig is en ook dan is hij behoorlijk veeleisend. Hij verzint elke minuut weer iets nieuws wat ie nodig heeft, zoekt of wat ik voor hem moet doen. En daar doen we aan mee, tot op zekere hoogte want nog 2 andere kinderen, werk, huishouden etc. etc. Ik durf te stellen dat hij van alledrie de kinderen ook de meeste positieve aandacht krijgt.
donderdag 14 augustus 2008 om 22:57
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 22:50:
[...]
Dat laatste snap ik dus niet goed. Hij krijgt natuurlijk óók aandacht als hij lief en gezellig is en ook dan is hij behoorlijk veeleisend. Hij verzint elke minuut weer iets nieuws wat ie nodig heeft, zoekt of wat ik voor hem moet doen. En daar doen we aan mee, tot op zekere hoogte want nog 2 andere kinderen, werk, huishouden etc. etc. Ik durf te stellen dat hij van alledrie de kinderen ook de meeste positieve aandacht krijgt.
Ook al zet je hem op de trap, kan je wel met de andere kinderen blijven praten, hen een complimentje geven. Als je hem niet aankijkt/geen woord geeft heeft ie dat echt wel in de smiezen! Na drie dagen weet ie echt wel dat ie 6 minuten op de trap moet blijven zitten (1 voor elk levensjaar). Als je consequent hierin bent pikken ze dit zo op en heb je de trap binnen een week al veel minder nodig.
Ook in de positieve aandacht kan je doorslaan. Je hoeft niet bij alles ja en amen te zeggen (liever niet zelfs). Als hij met lego aan t spelen heeft ie niet en ook de kleurpotloden nodig of een pop of een bal. Spreek gewoon af wat mag. Wil ie iets anders, dan eerst het andere opruimen. Hij went/is verslaafd aan aandacht en wil continu meer. Wat je ook geeft het is niet genoeg. Dat kan je alleen veranderen door nee te zeggen en grenzen aan te geven. Het is een machtstrijd voor hem, ga daar niet in mee. Jij bent de volwassene, jij beslist, en hij moet leren met teleurstelling om te gaan.
[...]
Dat laatste snap ik dus niet goed. Hij krijgt natuurlijk óók aandacht als hij lief en gezellig is en ook dan is hij behoorlijk veeleisend. Hij verzint elke minuut weer iets nieuws wat ie nodig heeft, zoekt of wat ik voor hem moet doen. En daar doen we aan mee, tot op zekere hoogte want nog 2 andere kinderen, werk, huishouden etc. etc. Ik durf te stellen dat hij van alledrie de kinderen ook de meeste positieve aandacht krijgt.
Ook al zet je hem op de trap, kan je wel met de andere kinderen blijven praten, hen een complimentje geven. Als je hem niet aankijkt/geen woord geeft heeft ie dat echt wel in de smiezen! Na drie dagen weet ie echt wel dat ie 6 minuten op de trap moet blijven zitten (1 voor elk levensjaar). Als je consequent hierin bent pikken ze dit zo op en heb je de trap binnen een week al veel minder nodig.
Ook in de positieve aandacht kan je doorslaan. Je hoeft niet bij alles ja en amen te zeggen (liever niet zelfs). Als hij met lego aan t spelen heeft ie niet en ook de kleurpotloden nodig of een pop of een bal. Spreek gewoon af wat mag. Wil ie iets anders, dan eerst het andere opruimen. Hij went/is verslaafd aan aandacht en wil continu meer. Wat je ook geeft het is niet genoeg. Dat kan je alleen veranderen door nee te zeggen en grenzen aan te geven. Het is een machtstrijd voor hem, ga daar niet in mee. Jij bent de volwassene, jij beslist, en hij moet leren met teleurstelling om te gaan.
donderdag 14 augustus 2008 om 22:59
Hij zal waarschijnlijk een poos proberen om toch zijn zin te krijgen. Maar als je hem maar terug blijft zetten op zijn strafplek, zonder hem aan te kijken, zonder wat te zeggen, en vervolgens de verder gaat met de andere kinderen of met je eigen bezigheden, dan zal hij op den duur eiren voor zijn geld kiezen.
De methode die Just_me beschrijft is overigens ook vaak te zien bij the Nanny. Misschien is daar iets over op te zoeken op het internet?
De methode die Just_me beschrijft is overigens ook vaak te zien bij the Nanny. Misschien is daar iets over op te zoeken op het internet?
donderdag 14 augustus 2008 om 23:07
quote:misschicken schreef op 14 augustus 2008 @ 22:59:
De methode die Just_me beschrijft is overigens ook vaak te zien bij the Nanny. Misschien is daar iets over op te zoeken op het internet?
Klopt. Het is de pedagogische standaard eigenlijk... Goed gedrag belonen, slecht gedrag bestraffen. Rust en Regelmaat.
Heel ouderwets allemaal, maar nog steeds zo effectief!
Effectiever dan de eeuwige discussies met kinderen die tegenwoordig de bedoeling zijn.
De methode die Just_me beschrijft is overigens ook vaak te zien bij the Nanny. Misschien is daar iets over op te zoeken op het internet?
Klopt. Het is de pedagogische standaard eigenlijk... Goed gedrag belonen, slecht gedrag bestraffen. Rust en Regelmaat.
Heel ouderwets allemaal, maar nog steeds zo effectief!
Effectiever dan de eeuwige discussies met kinderen die tegenwoordig de bedoeling zijn.
donderdag 14 augustus 2008 om 23:14
quote:misschicken schreef op 14 augustus 2008 @ 23:11:
Discussieren met kinderen werkt niet. Ik hoor het dagelijks bij mijn buren. Ze overleggen werkelijk alles met de kinderen, en de kinderen maar krijsen....Daar vraag je toch om? Als iemand mij de quantumfysica uit wil leggen ga ik ook krijsen. Hellup, ik snap er niks meer van!
Discussieren met kinderen werkt niet. Ik hoor het dagelijks bij mijn buren. Ze overleggen werkelijk alles met de kinderen, en de kinderen maar krijsen....Daar vraag je toch om? Als iemand mij de quantumfysica uit wil leggen ga ik ook krijsen. Hellup, ik snap er niks meer van!
donderdag 14 augustus 2008 om 23:16
quote:__justme__ schreef op 14 augustus 2008 @ 23:14:
[...]
Daar vraag je toch om? Als iemand mij de quantumfysica uit wil leggen ga ik ook krijsen. Hellup, ik snap er niks meer van!Tja, ik snap die kids wel, maar ik hou me er graag buiten. Al jeukt het af en toe enorm om een gil over de schutting te geven hahaha.
[...]
Daar vraag je toch om? Als iemand mij de quantumfysica uit wil leggen ga ik ook krijsen. Hellup, ik snap er niks meer van!Tja, ik snap die kids wel, maar ik hou me er graag buiten. Al jeukt het af en toe enorm om een gil over de schutting te geven hahaha.
donderdag 14 augustus 2008 om 23:19
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 22:50:
Dat laatste snap ik dus niet goed. Hij krijgt natuurlijk óók aandacht als hij lief en gezellig is en ook dan is hij behoorlijk veeleisend. Hij verzint elke minuut weer iets nieuws wat ie nodig heeft, zoekt of wat ik voor hem moet doen. En daar doen we aan mee, tot op zekere hoogte want nog 2 andere kinderen, werk, huishouden etc. etc. Ik durf te stellen dat hij van alledrie de kinderen ook de meeste positieve aandacht krijgt.
Maar dit klinkt toch ook helemaal niet als positieve aandacht? Geniet jij er ook nog een beetje van hem aandacht te geven als hij niet driftig is?
Die 6 minuten op de trap/in het strafhoekje werken vaak prima. Dat wil zeggen: als JIJ leert om consequent te zijn. Zonder commentaar terug brengen als hij binnen 6 minuten terugkomt. Onnodig om te zeggen dat de tijd dan opnieuw begint te lopen, hoop ik. Ja, het gaat een paar dagen heel erg zwaar worden. Maar dat is het nu ook. Je zult het moeten doorbreken. Op deze manier kan het alleen maar erger worden. Je zoon heeft geleerd dat "nee" heel gemakkelijk "ja" wordt. Het enige dat hij hoeft te doen is de boel bij elkaar krijsen.
Dat laatste snap ik dus niet goed. Hij krijgt natuurlijk óók aandacht als hij lief en gezellig is en ook dan is hij behoorlijk veeleisend. Hij verzint elke minuut weer iets nieuws wat ie nodig heeft, zoekt of wat ik voor hem moet doen. En daar doen we aan mee, tot op zekere hoogte want nog 2 andere kinderen, werk, huishouden etc. etc. Ik durf te stellen dat hij van alledrie de kinderen ook de meeste positieve aandacht krijgt.
Maar dit klinkt toch ook helemaal niet als positieve aandacht? Geniet jij er ook nog een beetje van hem aandacht te geven als hij niet driftig is?
Die 6 minuten op de trap/in het strafhoekje werken vaak prima. Dat wil zeggen: als JIJ leert om consequent te zijn. Zonder commentaar terug brengen als hij binnen 6 minuten terugkomt. Onnodig om te zeggen dat de tijd dan opnieuw begint te lopen, hoop ik. Ja, het gaat een paar dagen heel erg zwaar worden. Maar dat is het nu ook. Je zult het moeten doorbreken. Op deze manier kan het alleen maar erger worden. Je zoon heeft geleerd dat "nee" heel gemakkelijk "ja" wordt. Het enige dat hij hoeft te doen is de boel bij elkaar krijsen.
